เจ้าชายจรจัด

หมู่บ้านชานเมืองอาณาจักรต้าหลง

กลางตลาดเล็ก ๆ ที่คึกคักของหมู่บ้าน หญิงสาวคนหนึ่งกำลังเลือกซื้อผักอยู่ เธอแต่งกายธรรมดาแต่ดูมีเสน่ห์ ใบหน้าสวยสะอาดแม้จะไม่ได้แต่งแต้มเครื่องสำอาง ผมยาวถูกรวบขึ้นอย่างลวก ๆ เธอชื่อ “เสี่ยวเหมย” หญิงชาวบ้านผู้หาเลี้ยงชีพด้วยการทำสวนและรับจ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ

"เฮ้ย! ไอ้ขอทานนั่นอีกแล้วเหรอ?"

เสียงของแม่ค้าแผงข้าง ๆ ทำให้เสี่ยวเหมยหันไปมอง และสิ่งที่เธอเห็นก็ทำให้เธอต้องขมวดคิ้ว

ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวสะอาด แต่เสื้อผ้ากลับมอมแมมราวกับไม่เคยซักมาก่อน กำลังยืนจ้องขนมซาลาเปาในซุ้มร้านค้า ดวงตาเป็นประกายเหมือนหมาป่าหิวโซ

"เจ้าหนุ่ม! ไม่มีเงินก็อย่ามายืนเกะกะ เดี๋ยวแม่ค้าไล่ตีด้วยไม้นะ!" แม่ค้าส่งเสียงขู่

ชายหนุ่มสะดุ้ง ก่อนจะยิ้มกว้างอย่างเจ้าเล่ห์ “ข้ามีเงิน… แค่… ตอนนี้ยังอยู่ระหว่างทาง”

“หืม?”

ก่อนที่แม่ค้าจะไล่เขาจริง ๆ เสี่ยวเหมยที่ยืนมองอยู่ก็ถอนหายใจเฮือก แล้วหยิบเงินจากถุงเงินเล็ก ๆ ของตัวเองส่งให้แม่ค้า

"ข้าจ่ายให้เอง เอาซาลาเปามาให้เขาสามลูก"

แม่ค้าอ้าปากค้าง คนในตลาดเองก็มองหญิงสาวอย่างประหลาดใจ ขณะที่ชายหนุ่มมองเธออย่างสนอกสนใจ

"เจ้าช่วยข้าทำไม?"

"ข้าแค่รำคาญ เจ้ายืนจ้องซาลาเปาราวกับมันจะละลายได้" เสี่ยวเหมยตอบเสียงเรียบ "กินเสร็จแล้วก็ไปซะ"

ชายหนุ่มรับซาลาเปามาแล้วยิ้มกว้าง "ข้าชื่อ ‘หลี่หาน’ เจ้าล่ะ?"

"ไม่ต้องรู้จักหรอก รีบกินแล้วก็ไปให้พ้น ๆ เถอะ"

แต่สิ่งที่เสี่ยวเหมยไม่รู้ก็คือ… "ไอ้ขอทาน" ตรงหน้าเธอ ไม่ใช่ขอทานธรรมดา แต่คือ องค์ชายสามแห่งแคว้นต้าหลง ผู้หนีออกจากวังหลวงมาใช้ชีวิตอิสระ!

และการช่วยเหลือครั้งนี้… คือจุดเริ่มต้นของความวุ่นวายในชีวิตเธอ!

—--

(ต่อไป: องค์ชายผู้ถูกใช้แรงงาน! เสี่ยวเหมยที่ช่วยเขา กลับถูกเขาเกาะติดไม่ยอมไป แล้วเธอจะทำยังไง!)

ฝากถึงนักอ่านที่รัก❤💛💙

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนิยายของเค้า เค้าดีใจมากที่คนอ่านแล้วมีผู้ติดตาม ถึงนิยายของเค้าจะไม่มีที่น่าสนใจ ไม่สนุก แต่งไม่รู้เรื่อง แต่นักอ่านทุกท่านก็ยังแวะมาอ่าน มากดไลค์ และคอมเม้น ถึงจะไม่ค่อยมีคอมเม้นก็เถอะ นักอ่านทุกท่านที่ผ่านมาอ่านนิยายของเรา สามารถคอมเม้นให้ความคิดเห็นได้เลยนะคะ เราจะอ่านและนำมาพัฒนามากขึ้น สามารถติชมได้เลยนะคะ

ณ บ้านของเสี่ยวเหมย

เสี่ยวเหมยมองชายหนุ่มมอมแมมที่ยังคงยืนหน้าระรื่นอยู่หน้าประตูบ้านของเธอ ดวงตาเป็นประกายเหมือนลูกหมาหลงทาง แต่เธอไม่ใช่คนใจดีขนาดจะเก็บคนแปลกหน้ามาเลี้ยง

“เจ้าจะไปได้หรือยัง?” เธอถามเสียงห้วน

หลี่หานยิ้มกว้าง “แต่ข้ายังไม่มีที่ไปเลยนะ”

เสี่ยวเหมยกลอกตา ก่อนจะคว้าตะกร้าแล้วเดินไปที่สวนหลังบ้าน “ถ้าอยากอยู่ต่อ ก็ไปช่วยข้าทำงาน”

“ตกลง!” หลี่หานตอบทันทีโดยไม่คิด

แต่แล้ว...

"เฮ้ย! นั่นเจ้าทำอะไรน่ะ!?" เสี่ยวเหมยร้องเสียงหลง เมื่อเห็นหลี่หานยกจอบขึ้นสูงเกินไป แล้วพอเขาฟาดลงพื้นทีเดียว ดินกระเด็นกระจายเต็มไปหมด แถมตัวเขาเองยังเซเสียหลักล้มลงไปกองกับพื้น

“ขะ...ข้าคิดว่าแค่ขุดลงไปก็พอ...” เขาหัวเราะแห้ง ๆ

เสี่ยวเหมยถอนหายใจหนัก แล้วเดินไปแย่งจอบจากมือเขา “เจ้ามันงี่เง่าจริง ๆ ใช่ไหม?”

"เฮ้ ข้าไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนนี่นา"

"ก็ดูออก!"

ฉาก 2: เมื่อเจ้าชายต้องต้อนไก่

หลังจากล้มเหลวกับงานขุดดิน เสี่ยวเหมยตัดสินใจให้หลี่หานลองทำงานที่ง่ายกว่านั้น...

"ไปต้อนไก่เข้ากรง"

"แค่นั้นเองเหรอ? ง่ายมาก" หลี่หานยิ้มมั่นใจ เดินไปที่เล้าไก่ด้วยท่าทางภาคภูมิใจ ราวกับตัวเองเป็นผู้บัญชาการทหารที่กำลังควบคุมกองทัพ

แต่เขาคงลืมไปว่าไก่ไม่ใช่ทหาร และมันก็ไม่มีทางฟังคำสั่งของเขา!

"เอาล่ะ เจ้าพวกไก่ทั้งหลาย เข้าไปในกรงเดี๋ยวนี้!"

เหล่าไก่หันมามองเขาแวบหนึ่ง... ก่อนจะพากันวิ่งกระเจิงคนละทิศละทาง!

"เฮ้! เดี๋ยวสิ! ข้าบอกให้เข้าไป ไม่ใช่วิ่งหนี!" หลี่หานพยายามวิ่งไล่ แต่กลับสะดุดล้มหน้าคว่ำ ขณะที่ไก่ทั้งฝูงกระพือปีกตีกันเสียงดัง

เสี่ยวเหมยที่ยืนมองอยู่ กลั้นขำแทบไม่ไหว "เฮ้อ… เจ้าช่างไม่ได้เรื่องจริง ๆ"

“มันไม่ฟังข้าเลย!”

“เพราะมันเป็นไก่ ไม่ใช่ทหารของเจ้า”

"แต่มันควรมีวินัยบ้างสิ!"

ฉาก 3: องค์ชายกับการซักผ้า

หลังจากล้มเหลวกับทั้งขุดดินและต้อนไก่ เสี่ยวเหมยก็หมดความหวังกับความสามารถของชายหนุ่มคนนี้

"งั้นเจ้าไปซักผ้าแทนแล้วกัน"

"ซักผ้า?" หลี่หานทำหน้าสงสัย

"ใช่ แค่เอาผ้าลงน้ำ ขยี้ ๆ ให้สะอาด ง่ายกว่าต้อนไก่แน่นอน"

"ได้เลย!"

หลี่หานเดินไปที่อ่างน้ำด้วยความมั่นใจ คว้าผ้าขึ้นมาแช่ในน้ำ จากนั้นก็ใช้แรงทั้งหมดที่มีขยี้มันสุดกำลัง จนเนื้อผ้าแทบจะขาด!

"โอ้โห! ทำไมมันยุ่ยง่ายแบบนี้?"

เสี่ยวเหมยที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ รีบหันไปดู "หยุด! เจ้าไม่ได้ซักผ้า! เจ้ากำลังฆ่าผ้า!"

"ก็ข้าใช้พลังทั้งหมดที่มี—"

พรืด! ผ้าที่อยู่ในมือของหลี่หานขาดเป็นสองท่อนทันที...

เสี่ยวเหมยมองเศษผ้าในมือเขาด้วยสีหน้าว่างเปล่า

"เอ่อ..." หลี่หานเกาหัว "ข้าจะบอกว่า... อย่างน้อยมันก็สะอาดขึ้น?"

"ออกไปจากสายตาข้าเดี๋ยวนี้!!!"

ณ บ้านเสี่ยวเหมย

หลังจากสร้างหายนะให้กับทั้งสวนหลังบ้าน ไก่ในเล้า และเสื้อผ้าของนางเอก หลี่หานก็ยังไม่คิดจะไปไหน แถมยังหน้าด้านทำตัวเหมือนเป็นสมาชิกใหม่ของบ้านเสี่ยวเหมยไปแล้ว

เช้านี้ เสี่ยวเหมยตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกแปลก ๆ

“หืม? ทำไมวันนี้เงียบจัง?”

ปกติยามเช้าในบ้านเธอจะเต็มไปด้วยเสียงไก่ขัน เสียงลมพัด และเสียงชาวบ้านข้าง ๆ พูดคุยกัน แต่ว่าวันนี้… ทุกอย่างดูเงียบผิดปกติ

เธอเดินออกจากห้อง แล้วก็ต้องตกตะลึง

หลี่หานกำลังนั่งอยู่หน้าบ้าน… พร้อมกับชาวบ้านอีกเป็นสิบคน!?

"เอ่อ... นี่มันอะไรกัน?" เสี่ยวเหมยถามด้วยน้ำเสียงสงสัย

ชายชาวบ้านคนหนึ่งรีบพูดขึ้นมา "แม่นางเสี่ยวเหมย! พวกเรามาตามหาชายหนุ่มคนนี้!"

“หา?” เสี่ยวเหมยขมวดคิ้ว “เขาไปทำอะไรไว้?”

“ก็… ก็…” ชาวบ้านคนหนึ่งทำท่าอึกอัก ก่อนจะชี้ไปที่หลี่หาน “เมื่อคืนเขาไปเดินเที่ยวรอบหมู่บ้าน แล้วไปโม้ว่าเป็นขุนนางที่ถูกเนรเทศมาจากวังหลวง!”

“อะไรนะ!?” เสี่ยวเหมยหันขวับไปมองหลี่หานทันที

ชายหนุ่มยิ้มแหย ๆ “เอ่อ…ข้าก็แค่พูดไปตามอารมณ์ ไม่คิดว่าพวกเขาจะเชื่อกันจริง ๆ”

“เจ้าโง่! เจ้าพูดแบบนั้นไปทำไม!?” เสี่ยวเหมยตีแขนเขาเบา ๆ อย่างหัวเสีย

หลี่หานเกาหัว “ก็ข้าเบื่อ ข้าแค่คิดว่าการเป็นขุนนางเนรเทศมันฟังดูน่าสนใจกว่าแค่เป็นขอทาน”

เสี่ยวเหมยถอนหายใจแรง “แล้วพวกเจ้ามาทำอะไรกันที่นี่?”

ชาวบ้านมองหน้ากันไปมา ก่อนจะพูดออกมาพร้อมกันว่า…

“พวกข้าจะขอให้เขาช่วยตัดสินคดีความ!”

“หา!?” เสี่ยวเหมยแทบอยากจะเป็นลม “เจ้าพวกนี้เชื่อเจ้าไปแล้วจริง ๆ เหรอ!?”

หลี่หานยิ้มเจื่อน “เอ่อ… ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้นนะ”

ฉาก 2: องค์ชายกับคดีไก่หาย

แม้ว่าจะไม่อยากยุ่ง แต่เพราะชาวบ้านขอร้องหนักมาก สุดท้ายหลี่หานก็ต้องรับบท ‘ขุนนางเนรเทศ’ ชั่วคราว และช่วยตัดสินปัญหาให้ชาวบ้าน

คดีแรกที่เขาต้องรับมือคือ… “คดีไก่หาย”

"ข้าเพิ่งซื้อไก่มาเมื่อวาน แต่วันนี้มันหายไปแล้ว!" ชายชาวบ้านคนหนึ่งบ่นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“แล้วเจ้ามีหลักฐานว่าใครขโมยไปหรือไม่?” หลี่หานทำหน้าจริงจัง

ชายคนนั้นชี้ไปที่เด็กหนุ่มอีกคน “ข้าสงสัยว่าเป็นเจ้าเฉิน! เมื่อวานเขายืนมองไก่ของข้านานผิดปกติ!”

เด็กหนุ่มที่ถูกกล่าวหาตาโต “ข้าแค่ยืนมอง! ข้าไม่ได้ขโมย!”

หลี่หานหรี่ตา มองเด็กหนุ่มสลับกับชายเจ้าของไก่ ก่อนจะทำท่าคิดหนัก

จากนั้นเขาก็พูดขึ้นมา…

"ถ้าข้าจับคนร้ายได้ เจ้าจะให้รางวัลข้าไหม?"

เสี่ยวเหมยที่ยืนมองอยู่ แทบอยากจะพุ่งไปอุดปากเขา!

"เจ้านี่มันเป็นขอทานจริง ๆ ด้วย!"

ฉาก 3: หลี่หานโดนเสี่ยวเหมยเล่นงาน

หลังจากผ่านเรื่องวุ่นวายไป เสี่ยวเหมยลากหลี่หานกลับบ้านแล้วดุเขาเป็นชุด

"เจ้าไปก่อเรื่องให้ข้าวุ่นวายอีกแล้ว!"

"ข้าแค่ช่วยชาวบ้านนะ" หลี่หานยิ้มแหย ๆ

"ช่วยบ้านเจ้าสิ! เจ้าจะไปเล่นบทขุนนางไม่ได้!"

"แต่ข้าเป็นขุนนางจริง ๆ นะ" หลี่หานพึมพำเบา ๆ

"ว่าไงนะ?"

"เปล่า ๆ"

เสี่ยวเหมยถอนหายใจ ก่อนจะเอานิ้วจิ้มหน้าผากเขา "ฟังนะ! ตั้งแต่วันนี้ไป ห้ามเจ้าออกไปพูดอะไรแปลก ๆ กับชาวบ้านอีก เข้าใจไหม?"

"เข้าใจแล้ว ๆ"

"ดี! ทีนี้ก็ไปหาฟืนมา! วันนี้เจ้าจะต้องทำอาหารเย็นเป็นการไถ่โทษ!"

หลี่หานตาโต "ข้าต้องทำอาหาร!?"

"ใช่! ข้าจะฝึกเจ้าให้เป็นชาวบ้านให้ได้"