กลวิธีเอาตัวรอดจากเหล่าพระเอก
chapter 1 ดาเรลล่า
เมื่อไม่กี่นาทีก่อนฉันจำได้ว่ากำลังเดินข้ามถนนกลับบ้านหลังจากทำงานพาร์ตไทม์เสร็จ
แต่จู่ๆ หน้าต่างบางอย่างก็เด้งขึ้นมา
มันคล้ายหน้าต่างเกมอะไรทำนองนั้น
'สวัสดี คุณคือผู้โชคดีที่ได้รับเลือกให้เป็นตัวละครหลักในการดำเนินเรื่อง 'ท่ามกลางม่านหมอกหนา' ผลตอบแทนคือ ชีวิตใหม่ ยินดีจะรับข้อเสนอหรอไม่'
ฉันชะงักฝีเท้าเพราะกำลังสับสนกับทุกสิ่งตรงหน้า
หน้าต่างเกมแบบนี้มาจากไหน แล้วยังคุ้นๆ คำว่า 'ท่ามกลางม่านหมอกหนา' นั่นอีก
แล้วก็ได้รับเลือกให้เป็นตัวละคร? ชีวิตใหม่?
หรือนี่จะเป็นรายการซ่อนกล้อง?
พอคิดได้แบบนั้น ฉันก็ตัดสินใจได้
ชีวิตตอนนี้ก็วุ่นวายพอแล้ว ไม่มีเวลาให้มาคิดถึงอย่างอื่นหรอกนะ
นั่นเป็นข้อความสุดท้ายก่อนที่หน้าต่างระบบจะหายไป
ฉันขมวดคิ้วเมื่อเห็นข้อความนั้น
ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาแล้วสะบัดเรื่องทุกอย่างทิ้ง
อยู่ๆ ก็มีแสงสว่างวาบส่องเข้ามาที่หางตา
พอหันกลับไปมองก็เห็นรถลีมูซีนคันหนึ่งกำลังวิ่งมาด้วยความเร็วสูงก่อนจะชนเข้าที่ร่างฉันอย่างจัง
ยังไม่ทันได้กรีดร้องด้วยซ้ำ ภาพตรงหน้าก็เป็นสีดำสนิท
ฉันลืมตามาอีกครั้งก็พบว่ากำลังนั่งอยู่บนรถลีมูซีน
พอกวาดสายตามองออกไปนอกกระจกรถก็พบสถานที่ที่ฉันเพิ่งโดนชนเมื่อกี้
ร่างฉันนอนแน่นิ่งอยู่กลางถนน มีคนมากมายยืนมุงดู
ฉันพยายามกวาดสายตามองไปรอบๆ รถ
ไม่เจออะไรเลยนอกจากแก้วไวน์สีแดงที่วางอยู่บนโต๊ะ
'คุณตายแล้ว เนื่องจากภาวะหัวใจวายเฉียบพลัน ยินดีจะรับข้อเสนอหรือไม่'
ไอรีน
ฉันเห็นกับตาว่ารถคันนี้ชนฉัน...
'อย่าเพิ่งโมโหสิ เธอถึงฆาตต่างหาก'
'ฉันแค่ผ่านมารับวิญญาณเธอมาเพื่อเจรจาเท่านั้น'
'เป็นตัวละครหลักในเรื่อง 'ท่ามกลางม่านหมอกหนา' แลกกับชีวิตใหม่'
ไอรีน
ชีวิตใหม่หมายถึงกลับชาติมาเกิดเหรอ
'แต่ก็ดีกว่าไปโลกวิญญาณล่ะนะ'
หลังจากที่ฉันตกลง ระบบก็สั่งให้ฉันดื่มไวน์ตรงหน้าก่อนที่จะลืมตามาอีกครั้งก็มาอยู่ที่นี่แล้ว
เกรส
คุณหนูตื่นได้แล้วเพคะ
ฉันเหลือบหันไปมองคนที่แต่งตัวเหมือนเป็นสาวรับใช้ที่อยู่ข้างเตียง
เกรส
...ทรงตื่นอยู่แล้วหรือเพคะ
'ยินดีด้วยคุณได้เข้ามาสวมบทบาทเป็น ดาเรลล่า พาเรย์ บุตรีเพียงคนเดียวของบารอนโอเบร พาเรย์'
ฉันเบิกตาโพล่งด้วยความฉงน เมื่อเห็นชื่ออะไรต่อมิอะไรขึ้นเต็มหน้าต่างระบบไปหมด
ฉันหันไปหาคนที่ดูเหมือนสาวใช้
จู่ๆ หน้าต่างอีกอันก็เด้งขึ้นมา
'ชื่อ:เกรส
เพศ:หญิง
อายุ:18
บทบาทสำคัญ:สาวใช้ประจำตัวของดาเรลล่า พาเรย์
ภูมิหลัง:ไม่ปรากฏในเรื่อง'
เกรส
อะ...เอ่อ...ถึงเวลาชำระร่างกายและลงไปทานอาหารเช้าแล้วเพคะ
ดาเรลล่า พาเรย์
เดี๋ยวข้าไป
ฉันหันมองด้วยความไม่เข้าใจ
เกรสหลบสายตาฉันก่อนจะก้มหน้าลง
เกรส
เพคะ หม่อมฉันจะไปบอกคนครัวให้เตรียมอาหารเช้าให้เพคะ
ฉันใช้นิ้วปิดหน้าต่างระบบข้อมูลของเกรส แล้วเลื่อนอ่านหน้าต่างอีกอันที่ดูเหมือนจะเป็นข้อมูลส่วนตัวของ ดาเรลล่า
ใช้เวลาไม่นานก็สรุปข้อมูลคร่าวๆ ออกมาได้
ว่านี่คือนิยายเรื่องหนึ่งที่ฉันเคยอ่านเมื่อนานมาแล้ว
เรื่องมีอยู่ว่านางเอกของนิยายเรื่องนี้ทะลุมิติมาจากโลกปัจจุบันแล้วมาสวมร่างของดาเรลล่า
ซึ่งเรื่องของเดเรลล่าคือนิยายที่จบแบบโศกอนาฏกรรมอีกทีหนึ่ง
นางเอกของเรื่องจึงต้องหาทางหยุดยั้งโศกอนาฏกรรมนั้น
ปัญหาก็คือนักเขียนดันเขียนเรื่องนั้นไม่จบ
และยิ่งกว่านั้นคือเขียนไปได้แค่ 2 ตอน
ข้อมูลที่ระบบให้และที่ฉันรู้จึงมีมากพอๆ กัน
เป้าหมายก็คือฉันต้องดำเนินเนื้อเรื่องในนิยายให้จบ และทำเควสต่างๆ ที่ระบบให้มาให้สำเร็จ
แล้วหลังจากนั้นก็จะได้ชีวิตใหม่คือการเป็นคนของที่นี่
มันเหมือนกับว่าฉันต้องมาใช้ชีวิตแทนนางเอกของเรื่องนี้
ถือว่าฉันเป็นคนรับข้อเสนอนั้นเอง
เพราะงั้นถ้าตอนจบของนิยายเป็นแฮปปี้เอนดิ้ง ฉันก็จะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบหลังจากนั้น
คิดไม่ออกเลยว่าจะเจออะไรบ้าง
ฉันตัดสินใจปิดหน้าต่างระบบก่อนจะจัดการตัวเองให้เรียบร้อยแล้วลงไปทานอาหารเช้า
...อาหารเช้ากับครอบครัว...
คำนี้สำหรับดาเรลล่ามันคือนรกของแท้
ก็ไม่แปลกที่พอฉันตกลงว่าจะลงมาร่วมมื้อเช้าด้วยเกรสถึงได้มีท่าทีแปลกใจแบบนั้น
เพราะปกติดาเรลล่าเลี่ยงการร่วมมื้อเช้านั่นมาแต่ไหนแต่ไร
โอเบร พาเรย์
ข้าไม่ได้สั่งให้เตรียมอาหารเช้าให้นางนั่น
โอเบร พาเรย์
เจ้ามีอำนาจใดไปขัดคำสั่งข้า
ฉันกำลังเดินลงมาจากบันได ได้ยินเสียงตวาดดังมาจากห้องอาหาร
ประตูที่แง้มอยู่ทำให้เห็นว่าเป็นเกรสที่โดนตำหนิ ยืนก้มหน้า หน้าซีดเผือด
ดาเรลล่า พาเรย์
อรุณสวัสดิ์เพคะท่านพ่อ
ดาเรลล่า พาเรย์
ข้าได้ยินเสียงดังลอดออกมาถึงข้างนอก
ดาเรลล่า พาเรย์
เกิดอะไรขึ้นหรือเพคะ
บารอนโอเบรละสายตาจากเกรส แล้วสบเข้ากับฉัน
โอเบร พาเรย์
ใครให้เจ้าลงมาร่วมมื้อเช้า
ดาเรลล่า พาเรย์
มื้อเช้าของครอบครัวข้าก็ต้องมาสิเพคะ
ฉันยิ้มยียวนกวนประสาท ก่อนจะเข้าไปนั่งเก้าอี้ว่างที่มีอาหารวางอยู่
โอเบร พาเรย์
พาเจ้านายเจ้าออกไป
เกรสมีท่าทีทำตัวไม่ถูกชั่วครู่
ดาเรลล่า พาเรย์
ไม่อยากร่วมมื้ออาหารกับบุตรีสุดที่รักแล้วหรือเพคะ
ดีริส พาเรย์
แค่เรียกลูกชู้ แถมยังเกิดจากสาวใช้ว่าบุตรีก็บุญแล้วล่ะ
พบกับชายผมแดงคนที่ฉันเข้าใจมาตลอดว่าเป็นพี่ชายแท้ๆ
และแล้วหน้าต่างระบบก็ปรากฏขึ้นมา
'ชื่อ:ดีริส พาเรย์
เพศ:ชาย
อายุ:14
บทบาทสำคัญ:พี่ชายต่างมารดาของดาเรลล่า พาเรย์
ภูมิหลัง:???'
chapter 2 ตัวละครหลัก
ดาเรลล่า พาเรย์
ท่านพี่ดีริส
โดนพูดแบบนี้ใส่แล้วใครมันจะไปทนได้กัน
ฉันจับส้อมแน่นเพราะความหงุดหงิด
ถ้าเธอบุ่มบ่ามตอนนี้มันอาจจะส่งผลถึงโศกอนาฏกรรมตอนจบเรื่องก็ได้นะ
ฉันเลิกสนใจครอบครัวปลอมๆ ตรงหน้า แล้วหันมาสนใจสเต็กในจานแทน
เท่าที่จำได้ดาเรลล่าห่างจากดีริส 2 ปี เท่ากับว่าตอนนี้เธออายุ 12 ปี
เป็นช่วงที่เหมาะจะเกิดการเปรียบเทียบความสามารถของพี่ชายน้องสาวพอดี
ปกติในโลกนี้ทุกคนจะมีจำพวกพลังเวทเป็นของตัวเอง
จะมากหรือน้อยก็แล้วแต่ร่างกายของแต่ละคน
ซึ่งนางเอกคนนี้โชคดันไม่เข้าข้าง
เพราะเธอมีพลังเวทเป็นศูนย์
ฉันคิดพลางยิ้มแห้งให้กับตัวเองในใจ
สเต็กชิ้นแรกถูกนำเข้าปาก ฉันเคี้ยวอยู่ 2-3 ทีก่อนจะได้ยินเสียงแก้วแตกดังเพล้ง
ตามมาด้วยความเจ็บปวดที่ใบหน้า พร้อมกลิ่นคาวเลือด
รับรู้ได้ว่าเศษแก้วบาดเข้าที่โหนกแก้มของตัวเอง
ฉันละสายตาจากจานสเต็ก ผงกหัวให้เกรสเพื่อบอกว่าไม่เป็นไร
ก่อนที่จะสบเข้ากับต้นเหตุของเหตุการณ์ทั้งหมด
เขาโกรธจนหน้าดำหน้าแดง หายใจหอบถี่
ฉันกำลังจะเปิดปากพูด แต่ก็หยุดการกระทำตัวเอง
'แจ้งเตือนเควส:ไม่ โต้ ตอบ'
ฉันเฉือนสเต็กอีกชิ้น แล้วนำเข้าปาก
อาหารที่นี่ไม่ใช่แค่รสชาติใช้ได้
จนลืมความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ใบหน้าไปเลย
ดีริส พาเรย์
เจ้าไม่คิดว่าตัวเองหน้าด้านเกินไปหน่อยหรืออย่างไร
ดีริส พาเรย์
โดนไล่ขนาดนี้แล้วยังไม่คิดจะไปอีกหรือ
ก็เพราะอาหารอร่อยไง เลยยอมหน้าด้านอยู่ต่อ
แต่พูดแบบนี้ก็ไม่ได้น่ะสิ
'เควส:ไม่โต้ตอบ
🌟สำเร็จ🌟'
แสดงว่าตอนนี้จะพูดอะไรก็ได้แล้วสินะ
ดาเรลล่า พาเรย์
คนครัวของที่นี่อุสส่าห์ทำอาหารมาให้ข้าทั้งที จะให้กินแค่ 2 คำแล้วเดินออกไปคงแล้งน้ำใจแย่
ดาเรลล่า พาเรย์
คนที่เคร่งมารยาทเช่นท่านพ่อ ถึงขนาดตวาดสาวใช้ของข้าแค่เพราะสั่งงานคนครัวโดยไม่ถามความเห็นก่อนไม่ได้สอนเรื่องมารยาทแก่เจ้าเรื่องนี้หรือ
ดีริสจ้องเขม็งมาที่ฉัน หัวคิ้วกระตุกถี่ๆ จนเห็นได้ชัด
ฉันสังเกตเห็นมือของเขาเหมือนกำลังขยับไปมาเล็กน้อย
หัวคิ้วเริ่มคลาย และปากกระตุกยิ้ม
ดีริส พาเรย์
ก็จริงของเจ้า
ดีริส พาเรย์
ข้านี่ก็เสียมารยาทจริงๆ
ท่าทีเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด
ดีริส พาเรย์
ท่านพ่อก็มาทานมื้อเช้าด้วยกันเถอะพ่ะย่ะค่ะ
ตอนแรกดูเหมือนบารอนโอเบรมีท่าทีขัดขืน แต่หลังจากที่สบตากับดีริสท่าทีก็เปลี่ยนไป
ความชายเป็นใหญ่นี่มันอะไรกัน
ดีริสไม่ชอบดาเรลล่าที่เป็นลูกชู้
แต่ดันเคารพพ่อตัวเองที่เป็นคนไปมีชู้เอง
เธอเลือกเกิดไม่ได้สักหน่อย
แต่บารอนโอเบรสามารถเลือกที่จะมีชู้หรือไม่มีได้ไม่ใช่รึไง
หลังจากนั้นเหตุการณ์ก็สงบลง ไม่มีใครพูดแขวะฉันอีก
เกรส
เดี๋ยวหม่อมฉันทำแผลให้เพคะ
ดาเรลล่า พาเรย์
แล้วก็ฝากแต่งหน้ากลบรอยแผลให้ข้าด้วย
หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จ ก็ถึงเวลาเริ่มคลาสเรียนประวัติศาสตร์
ก็ยังดีนะที่อย่างน้อยบารอนก็ยังให้โอกาสลูกสาวตัวเองได้เรียนกับคนอื่นเขาเหมือนกัน
อาจารย์
ทำไมเจ้าถึงตอบไม่ได้ หา?!
ฉันเพิ่งเริ่มเรียนได้แค่ไม่ถึง 20 นาทีก็โดนรัวคำถามใส่ปาวๆ
เป็นคำถามที่อาจารย์สอนในคลาสที่แล้ว
และฉันเพิ่งเข้ามาสวมร่างนี้เมื่อเช้า
จึงโดนสั่งให้ท่องจำอะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมด ประวัติบุคคลสำคัญอีกเป็นร้อย
'ไม่ต้องห่วง! คุณมีประวัติส่วนตัวของทุกบุคคนในโลกนิยายนี้ที่สามารถเปิดดูเมื่อไหร่ก็ได้ ขอแค่เขาอยู่ในรัศมีที่คุณมองเห็น'
แต่ตอนนี้คนพวกนั้นไม่ได้อยู่ในรัศมีที่ฉันมองเห็นนะโว้ยยย
แล้วจะเอาตัวเองออกจากตรงนี้ได้ยังไงงง
อาจารย์จ้องเขม็งมาทางฉันในสภาพที่คล้ายใกล้จะอาเจียนออกมาเป็นชื่อบุคคลสำคัญที่ถูกบังคับให้ท่องจนจำได้เมื่อกี้
เธอสะบัดหน้าหนีอย่างแรงก่อนจะเดินออกไป
ดาเรลล่า พาเรย์
หลังจากนี้ข้าก็จะว่างแล้วใช่ไหม
ดาเรลล่า พาเรย์
ข้าจะไปหอสมุด
จริงๆ ก็จะไปหาอ่านข้อมูลต่างๆ ของนิยายเรื่องนี้ แล้วก็ความสามารถอื่นของระบบนี้แหละ
แต่แค่ต้องการที่สงบๆ ก็เท่านั้น
เกรส
ข้าจะให้คนเตรียมรถม้านะเพคะ
ฉันให้เกรสและอัศวินองครักษ์รอที่รถม้า
เพราะถ้าเกิดว่าเกรสมายื่นเฝ้าฉันตอนอ่านข้อมูลระบบ มีหวังได้เห็นฉันกดๆ จิ้มๆ อากาศจนคิดว่าเป็นบ้าไปแน่
ฉันเดินหาที่ที่ปลอดคน จนพบเข้ากับมุมๆ หนึ่งที่มีโต๊ะกลมแล้วเก้าอี้สีน้ำตาลที่ทำจากไม้วางอยู่
ฉันสุ่มๆ หยิบหนังสือมาสักเล่ม เพราะไม่อยากเป็นคนแปลกที่เข้ามาในหอสมุดแต่ไม่แตะหนังสือเลย แล้วสาวเท้าเข้าไปนั่งตรงนั้น
เรามาทวนความจำกันหน่อยดีกว่าคุณระบบ
แรกเริ่มเดิมทีเรื่องราวของดาเรลล่าคือเธอถูกผลักไสโดยครอบครัวทำให้กลายเป็นคนที่ต้องการไขว่คว้าหาความรักที่แท้จริง
ดาเรลล่าเจอกับชายหนุ่ม 3 คน เธอให้ 3 คนนั้นเข้ามาเติมเต็มความรักส่วนที่เธอไม่เคยได้รับ
จนสุดท้ายเธอต้องตายเพราะชายหนุ่ม 3 คนนั้นต้องการยื้อแย่งเธอมาเป็นของตนเองเพียงผู้เดียว
ฉันนวดหัวคิ้วตัวเองหลังจากที่สรุปทุกอย่างได้แล้ว
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย
ฉันอ่านข้อมูลที่ระบบให้จนถึงบรรทัดสุดท้าย
สรุปก็คือ 2 ตอนที่นัดเขียนแต่งได้ตอนนั้นมีเรื่องของดาเรลล่าแล้วก็บอกแค่ว่านางเอกของเรื่องที่เข้ามาสวมร่างดาเรลล่าจะต้องเอาตัวรอดจากโศกอนาฏกรรมครั้งนี้ให้ได้!
ฉันนวดหัวคิ้วตัวเองอีกรอบหนึ่ง
เนื่องจากอ่านข้อมูลต่างๆ มากเกินไปจนตาเริ่มล้า จึงละสายตาจากหนังสือที่เป็นพล็อพ ซึ่งเปิดหน้าอะไรอยู่ก็ไม่รู้ขึ้นมามองผู้คนที่กำลังอ่านหนังสือในท่าทีสงบเสงี่ยม
หางตาเหลือบไปเห็นเด็กคนหนึ่งที่ยืนแหงนมองหนังสือที่ชั้นบนสุด
หลังสือเล่มนั้นเหมือนกำลังส่ายไปมา ราวกับว่าอีกไม่กี่วินาทีมันก็จะร่วงลงมา
ฉันรีบสาวเท้าวิ่งเข้าไปหมายถึงดึงเด็กคนนั้นออกมา
แต่ดันลืมไปว่าฉันเองก็อายุแค่ 12 ปี ไม่ใช่ 21 เหมือนในโลกปัจจุบัน
เมื่อรู้แล้วว่าด้วยแรงของเด็กหญิงอายุ 12 ไม่สามารถดึงเด็กชายออกมาจากอันตรายนั้นได้ จึงเอาตัวเข้าไปกันไว้แทน
สันหนังสือสับกลางหัวของฉันพอดีเป๊ะ
ความรู้สึกปวดจนมึนหัวแล่นเข้ามา
วาเรเลียส เอลดริน
เจ้าโง่รึเปล่า?
'ยินดีด้วย! คุณพบตัวละครหลัก วาเรเลียส เอลดริน นักเวทย์แห่งหอเวทย์เฮซเทรีย'
chapter 3 มิติมืด
'ชื่อ:วาเรเลียส เอลดริน
เพศ:ชาย
อา...'
หน้าต่างระบบปรากฏขึ้นตรงหน้าฉัน
ในตอนที่ตัวอักษรกำลังปรากฏขึ้นมาทีละตัวๆ ด้วยความเร็ว มันทำให้ฉันที่มึนหัวอยู่แล้วมึนหัวมากกว่าเดิม
ฉันจึงสั่งให้มันปิดไปก่อน
ฉันสังเกตเห็นว่าตัวเองนั่งทับอยู่บนขาของเด็กนักเวทย์ตรงหน้าก็รีบขยับออก
มือข้างหนึ่งก็กดๆ นวดๆ ขมับ
ดาเรลล่า พาเรย์
เจ้าควรขอบคุณข้าไม่ใช่หรือไง
ฉันเผลอพูดออกมา ลืมไปว่านี่คือตัวละครหลัก เพราะมัวแต่สนใจกับอาการมึนหัว
ดาเรลล่า พาเรย์
อ่า...มึนหัว...
ฉันหลับตาลง ภาพสุดท้ายคือเห็นเด็กผมขาวกำลังจะวาดมือผ่านหัวของฉัน
ในตอนนั้นก็เป็นตอนที่อาการมึนหัวหายไปพอดี
ฉันจับเข้าที่ข้อมือคนตรงหน้าอย่างเร็ว
ดาเรลล่า พาเรย์
เจ้าจะทำอะไรกับผมข้า
อีกฝ่ายเลิกคิ้วเป็นเชิงตั้งคำถาม
วาเรเลียส เอลดริน
หายมึนหัวแล้วหรือ
เมื่อเห็นฉันพยักหน้าอีกฝ่ายก็ดึงมือกลับ
วาเรเลียส เอลดริน
ก็ดี ทีหลังก็ระวังๆ ด้วยแล้วกัน
เขาพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันที
ฉันคิดอย่างหัวเสียพลางมองแผ่นหลังเล็กๆ นั่นที่กำลังเดินไป
อยากรู้จริงๆ ว่าเป็นพวกตัวละครแบบไหน
'ชื่อ:วาเรเลียส เอลดริน
เพศ:ชาย
อายุ:5000+
บทบาทสำคัญ:จอมเวทย์แห่งหอเวทย์เฮซเทรีย , กลายเป็นคนรักของดาเรลล่า พาเรย์ในอนาคต
ภูมิหลัง:???'
เริ่มรู้สึกผิดขึ้นมาที่เรียกเด็ก
ต้องเรียกบรรพบุรุษสินะ...
ฉันละสายตาจากเด็ก (?) ผมสีขาวแล้วหันกลับมาหวังจะเก็บหนังสือเล่มที่ตกลงมาผ่ากลางหัวฉันพอดี
ดาเรลล่า พาเรย์
สาวใช้ของข้า โปรดรับรักข้าที...
ดาเรลล่า พาเรย์
............................
ดาเรลล่า พาเรย์
......................................................................
ไม่คิดว่าคนอายุเกินครึ่งหมื่นจะอ่านนิยายอะไรแบบนี้กับเขาด้วย
ฉันถือหนังสือลุกขึ้นยืนก่อนจะยืดแขนสุดตัวเพื่อเก็บหนังสือเข้าชั้นบนสุด
แต่แขนฉันกลับยืดได้เลยครึ่งหนึ่งของชั้นหนังสือแค่ไม่กี่เซนเท่านั้น
หนึ่งคือคนที่นี่สูงเกินไปจึงทำชั้นหนังสือสูงๆ เพื่อประหยัดพื้นที่
สองคือดาเรลล่ามักจะเลี่ยงมื้ออาหารกับครอบครัวบ่อยๆ ทำให้โตช้ากว่าเด็กปกติ
ดาเรลล่า พาเรย์
ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว หาอะไรมาอ่านแก้เครียดละกัน
พอคิดได้ ฉันก็เอาหนังสือที่หยิบไปเป็นพร็อพมาเก็บบนชั้นแล้วทำเรื่องยืมหนังสือ
เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น ฉันก็สาวเท้าหวังจะเดินออกจากหอสมุดทันที
แต่ในขณะที่เดินพ้นบานประตูภาพตรงหน้าก็เปลี่ยนไป
เสียงของผู้คนรอบตัวพลันเงียบสงัด
ภาพเบื้องหน้าที่เคยเป็นชุมชนผู้คนแน่นขนัดแปรเปลี่ยนเป็นป่าสีน้ำเงินม่วงดูน่ากลัว
ฉันยืนอยู่บนทางทอดยาวไปไกลสุดลูกหูลูกตา
สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ และพืชต่างๆ ที่มีหนาม บางชนิดก็ดูเหมือนจะมีพิษ
เมื่อมองทอดสายตาเข้าไปในป่ากลับพบเจอแต่ความมืด
ต่อให้จะเตรียมใจมาบ้างแล้วว่านางเอกในนิยายที่เข้ามาสวมร่างดาเรลล่าดวงซวยจนถึงที่สุด
แต่แบบนี้มันน่ากลัวเกินไป
ดาเรลล่า พาเรย์
คุณระบบ...
'เควส:เอาชีวิตรอดจากที่นี่'
ดาเรลล่า พาเรย์
แล้วที่นี่มันที่ไหน?
ดาเรลล่า พาเรย์
แล้วฉันต้องเอาตัวรอดยังไง
ดาเรลล่า พาเรย์
หมายถึงหาทางออกจากที่นี่เหรอ
'อย่าตายจนกว่าจะออกไปได้'
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นี่ที่ไหน
สายตาฉันสอดส่องซ้ายทีขวาทีระวังอันตราย
ดาเรลล่า พาเรย์
ไม่มีคำใบ้อะไรเลยเหรอ
ดาเรลล่า พาเรย์
ถ้าอยู่ๆ เกิดมีตัวอะไรโผล่ออกมาฉันจะจัดการยังไง
'สิ่งที่คุณทำได้ตอนนี้มีแค่วิ่ง'
เสียงซ่อกแซ่กดังขึ้นไม่ไกลมากนักหลังจากคำพูดนั้นของระบบ
ดาเรลล่า พาเรย์
เสียงอะไร...
มันราวกับเสียงของสัตว์สี่เท้าที่วิ่งด้วยความเร็ว
ฉันรีบวิ่งไปทางทิศตรงข้ามของเสียง
ด้วยร่างกายของเด็กที่ไม่ได้รับการดูแลเอาใจใส่เรื่องโภชนาการอย่างเต็มที่เท่าที่เด็ก 12 ควรจะเป็นทำให้ฉันเริ่มเหนื่อยหอบ
ดาเรลล่า พาเรย์
วิ่งแบบนี้...แฮ่ก...ไม่ทันแน่
'เดี๋ยวมันก็จบแล้ว อดทนอีกนิด'
พริบตานั้นฉันก็วิ่งมาชนเข้ากับอะไรบางอย่างในอากาศ
ลักษณะเป็นของแข็งแบนราบใสๆ ที่กั้นทางเดินทอดยาว
ราวกับเป็นตัวบอกว่าฉันมาถึงทางตันแล้ว
นี่คือคำที่ระบบบอกว่า "เดี๋ยวมันก็จบแล้ว" เหรอ
ดาเรลล่า พาเรย์
ฉันรีบหันหลังกลับไปทางต้นเสียง สายตาสำรวจรอบตัวพลางคิดหาวิธีเอาตัวรอด
สายตาฉันพลันสบเข้ากับดวงตาสีแดงของสุนัขหมาป่าตัวใหญ่ 3 ตัว
ขนสีขาวของมันตัดกับความมืดของบรรยากาศรอบตัวทำให้ยิ่งดูโดดเด่นในสายตา
ดาเรลล่า พาเรย์
คุณคงไม่ได้จะบอกว่าไม่รู้วิธีรับมือใช่ไหมคะ...
ดาเรลล่า พาเรย์
อย่างน้อยนี่น่าจะนับเป็นตัวละครที่สามารถดูข้อมูลได้...
'ชื่อ:อีสท์, เวสท์, เซาธ์
เพศ:เพศผู้
อายุ:≈7 ปี
บทบาทสำคัญ:???
ภูมิหลัง:เมื่อนานมาแล้ว อีสท์ น้องเล็กสุดเที่ยวซนอยู่ในป่าจนติดกับดักนายพราน เวสท์ และ เซาธ์ จึงเขาไปช่วยเหลือ แต่สุดท้ายก็โดนหน้าไม้ยิงไม่ยั้งจนตายในที่สุด ยังไม่จบแค่นั้น หลังจากความตายเข้ามาเยือนก็ได้รับการอัญเชิญให้เป็นเจ้าแห่งมิติมืดแห่งนี้'
ฉันพยายามบอกตัวเองว่าอย่าใช้ความเห็นอกเห็นใจพร่ำเพรื่อ
ตอนนี้พวกสุนัขหมาป่าพวกนี้ก็มีชีวิตดีๆ กันอยู่แล้ว
แถมยังดูเหมือนจะเป็นเครื่องมือให้ใครสักคนใช้กำจัดฉันด้วย
ตอนนี้ฉันกำลังจะโดนหม่าป่าพวกนี้ขย้ำ
ถ้ามัวแต่เห็นใจศัตรู เดี๋ยวมันก็ใช้ช่องโหว่ตรงนั้นพุ่งมาทำร้ายเราหรอก
ดาเรลล่า พาเรย์
ประเมินสภาพแวดล้อมของป่าให้ที
'โดยข้อมูลทั่วไปแล้วมีต้นไม้ขนาดใหญ่ พืชมีหนามแหลม พืชบางชนิดมีพิษเมื่อรับประทาน และในป่าลึกไม่ค่อยมีสัตว์ดุร้ายเท่าไหร่ เพราะป่าลึกเป็นพื้นที่ของเห็ดที่ปล่อยสปอร์เป็นพิษต่อระบบทางเดินหายใจออกมา ต้องระวังเป็นพิเศษคือพืชที่เป็นอันตรายเมื่อสัมผัสมีชนิดเดียว พืชดอกสีม่วงที่เรืองแสงได้ในความมืด'
ฉันเหลือบไปเห็นพืชดอกสีม่วงที่เรืองแสงได้นั่นอยู่ริมทางเดินไม่ไกลจากตัวฉันมากเท่าไหร่พอดี
ระหว่างที่กำลังใช้ความคิด ละอองแสงสีขาวก็ค่อยๆ ร่วงลงมาจากในหนังสือที่เพิ่งยืมมา
ละอองสีขาวบนพื้นค่อยๆ รวมกันจนกลายเป็นกริชเล่มเล็ก
วินาทีนั้นเองที่สุนัขหมาป่าตัวหนึ่งกระโจนมาทางนี้พอดี
ฉันหยิบกริชขึ้นมาแล้วปักเข้าที่ดอกไม้พิษทันทีทำให้มันกลายเป็นกริชอาบพิษก่อนจะแทงเข้าที่ขาของหมาป่า
มันสะบัดตัวฉันออกจนกระแทกเข้ากับแผ่นใสๆ ที่กั้นทางเดินเอาไว้
น่าจะเป็นพิษที่ค่อนข้างแรง เพราะเพียงไม่นานขาของมันก็เริ่มอ่อนแรงลง
ฉันรีบลุกขึ้นเตรียมรับการโจมตี แต่ไม่ทันการ
กรงเล็บสัตว์ป่าเฉือนเข้าที่แขนฉันโดยไม่ทันตั้งตัว
'แจ้งเตือนเควส:เอาชีวิตรอดจากที่นี่'
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
