[กลางดึก – บนท้องถนนสายหนึ่ง]

เสียงฝนโปรยปรายกระทบพื้นคอนกรีต เผยให้เห็นร่างชายหนุ่มในชุดสูทสีดำล้มลงกลางถนน แสงไฟหน้ารถสาดกระทบร่างของเขา ฝุ่นละอองลอยคลุ้งท่ามกลางสายฝน เปลือกตาของเขาปรือเปิดเล็กน้อยก่อนจะปิดลงอีกครั้ง เลือดสีแดงไหลซึมออกจากหน้าผาก ขณะที่เสียงหวอของรถพยาบาลดังแหวกอากาศยามราตรี

“คนไข้ได้รับแรงกระแทกที่ศีรษะ! มีรอยฟกช้ำที่แขนและขา แต่ชีพจรปกติ!”

เจ้าหน้าที่พยาบาลเร่งปฐมพยาบาลเบื้องต้นก่อนจะรีบพาร่างของเขาขึ้นเปล ข้าง ๆ กันนั้น หญิงสาวในชุดเดรสเปียกโชกจากสายฝนยืนตัวสั่น เธอพยายามเอื้อมมือไปหาชายหนุ่ม แต่ถูกเจ้าหน้าที่กันออก

“เขาจะไม่เป็นไรใช่ไหมคะ!?”

พยาบาลหันมาตอบเสียงเร่งรีบ “ขอโทษนะคะ คุณเป็นอะไรกับเขา?”

หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะพึมพำออกมา “ฉัน… ฉันคือ…”

แต่ยังไม่ทันได้พูดต่อ เจ้าหน้าที่ก็พาร่างของชายหนุ่มเข้าไปในรถพยาบาล หญิงสาวทำท่าจะวิ่งตามไป แต่รถก็แล่นออกไปก่อนที่เธอจะได้ทำอะไร

เธอยืนอยู่ตรงนั้นท่ามกลางสายฝน มองตามแสงไฟท้ายรถพยาบาลที่ห่างออกไปทุกที…

[โรงพยาบาลธารานนท์ – ห้องฉุกเฉิน]

เสียงเครื่องมือแพทย์ทำงานดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ คีรินทร์นอนอยู่บนเตียงโดยมีสายให้น้ำเกลือและอุปกรณ์วัดชีพจรติดอยู่ ดวงตาของเขายังคงปิดสนิท รอยฟกช้ำที่แขนและขามีร่องรอยของการปฐมพยาบาลแล้ว

“อาการของเขาเป็นยังไงบ้าง?”

เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มในชุดสูทสีกรมดังขึ้น เขาคือ วริศ เพื่อนสนิทและผู้ช่วยส่วนตัวของคีรินทร์ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวลขณะที่หันไปถามแพทย์ประจำตัวของคีรินทร์

ธารา แพทย์หนุ่มผู้ดูแลเคสนี้ ดึงแมสก์ลงก่อนถอนหายใจ “อาการทางร่างกายไม่ได้ร้ายแรงมาก แต่มีรอยฟกช้ำหลายแห่ง และศีรษะได้รับการกระแทกอย่างแรง ต้องเฝ้าดูอาการต่อไป”

วริศขมวดคิ้ว “แล้วเรื่องความทรงจำล่ะ?”

ธารานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดช้า ๆ “จากผลสแกนสมอง พบว่ามีอาการบาดเจ็บที่สมองบางส่วน อาจทำให้เกิดอาการสูญเสียความทรงจำชั่วคราวหรือถาวร ต้องรอให้เขาฟื้นขึ้นมาก่อนถึงจะประเมินได้แน่ชัด”

วริศกำหมัดแน่น นี่เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะเกิดขึ้นกับเพื่อนของเขา

[เช้าวันต่อมา – ห้องพักฟื้น VIP]

ภายในห้องพักฟื้นหรูหราของโรงพยาบาล คีรินทร์ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองเพดานสีขาวสะอาดตา เขากระพริบตาเล็กน้อยก่อนจะพยายามขยับตัว ความรู้สึกเจ็บแปลบที่ศีรษะทำให้เขาขมวดคิ้ว

ประตูห้องเปิดออก พร้อมกับเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้น หญิงวัยกลางคนในชุดหรูรีบก้าวเข้ามา เธอคือ คุณหญิงนวลปรางค์ มารดาของเขา

“คีรินทร์! ลูกแม่! แม่เป็นห่วงแทบแย่…”

เธอรีบตรงเข้ามาจับมือของเขาไว้ ดวงตาเต็มไปด้วยความห่วงใย แต่คีรินทร์กลับมองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่งและว่างเปล่า

“…คุณเป็นใคร?”

คำพูดของเขาทำให้มือที่จับเขาอยู่ชะงัก นวลปรางค์หน้าซีดเผือด

“คีรินทร์… นี่ลูกจำแม่ไม่ได้เหรอ!?”

ชายหนุ่มนิ่งงัน ก่อนจะพูดช้า ๆ “...ผมชื่อคีรินทร์งั้นเหรอ?”

บรรยากาศในห้องเย็นยะเยือกลงทันที!

[หน้าห้องพักฟื้น]

วริศที่ยืนฟังอยู่หน้าห้องถอนหายใจหนัก เขาหันไปมองธาราที่อยู่ข้าง ๆ ก่อนจะถามเสียงเครียด

“หมอ… ความทรงจำของเขาจะกลับมาเมื่อไหร่?”

ธาราส่ายหน้าอย่างจนใจ “ขึ้นอยู่กับตัวเขาเอง อาจกลับมาเร็ว หรืออาจใช้เวลานาน… หรืออาจไม่กลับมาเลย”

วริศกำหมัดแน่น เขารู้ดีว่าโลกของคีรินทร์ถูกควบคุมด้วยตรรกะและเหตุผลเสมอ แต่ตอนนี้ทุกอย่างพังทลายลง

และที่สำคัญ… มีใครบางคนที่เกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุครั้งนี้ แต่กลับไม่มีใครพูดถึงเธอเลย

[ฉากสุดท้าย – หญิงสาวปริศนา]

ที่ไหนสักแห่ง หญิงสาวในชุดเดรสที่เปียกโชกจากคืนวันนั้นนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง เธอกำโทรศัพท์ในมือแน่น หน้าจอแสดงข่าวเกี่ยวกับอุบัติเหตุของคีรินทร์

ดวงตาของเธอสั่นไหว เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

“…ฉันขอโทษ”

(To be continued)

[โรงพยาบาลธารานนท์ – ห้องพักฟื้น VIP]

แสงแดดยามสายส่องลอดผ่านหน้าต่างบานใหญ่ คีรินทร์ นั่งนิ่งอยู่บนเตียง ดวงตาเรียบเฉยมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกตรงหน้า ราวกับกำลังมองคนแปลกหน้า

"นี่มัน... ใครกันแน่?"

ใบหน้าของเขาหล่อเหลาไร้ที่ติ ดวงตาคมกริบสะท้อนแววเย็นชา แต่ภายในสมองของเขากลับว่างเปล่า ไม่มีความทรงจำใดหลงเหลือเลย

เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่ประตูจะเปิดออก วริศ เพื่อนสนิทและผู้ช่วยส่วนตัวเดินเข้ามาพร้อมกับคุณหญิงนวลปรางค์ ผู้เป็นมารดาของคีรินทร์

"ลูกพร้อมกลับบ้านหรือยัง?" คุณหญิงนวลปรางค์เอ่ยเสียงอ่อนโยน แต่แฝงไปด้วยความกังวล

คีรินทร์ละสายตาจากกระจก หันมามองเธอ “บ้านงั้นเหรอ?”

วริศถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะวางชุดสูทใหม่ลงบนเตียง “นายอาจจำอะไรไม่ได้ แต่บ้านของนายคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด ตอนนี้หมออนุญาตให้กลับได้แล้ว”

ชายหนุ่มนิ่งคิด ก่อนจะพยักหน้า “ก็ได้”

[หน้าทางออกโรงพยาบาล]

รถโรลส์รอยซ์สีดำจอดสนิทอยู่หน้าทางเข้าโรงพยาบาล คนขับรถเปิดประตูรอ ขณะที่คีรินทร์ก้าวออกมาด้วยท่าทางสง่างามตามสัญชาตญาณ แม้จะความจำเสื่อม แต่ความเป็น "คุณชาย" ของเขาก็ยังไม่จางหาย

ก่อนขึ้นรถ คีรินทร์หันไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกล เธอสวมชุดเดรสเรียบง่าย ผมยาวสลวย ใบหน้าของเธอซีดเซียว แต่สิ่งที่สะดุดตาที่สุดคือ แววตาของเธอที่เต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง

หญิงสาวคนนั้นเม้มริมฝีปากแน่น ดูเหมือนเธออยากจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ถอยหลังและหันหลังเดินจากไป

คีรินทร์ขมวดคิ้ว รู้สึกถึงความรู้สึกแปลกประหลาดบางอย่างในใจ แต่เพราะความทรงจำที่หายไป ทำให้เขาไม่สามารถนึกออกว่าเธอเป็นใคร

"มีอะไรหรือเปล่า?" วริศถามเมื่อเห็นคีรินทร์ยืนนิ่ง

"...เปล่า" คีรินทร์ตอบเรียบ ๆ ก่อนจะก้าวขึ้นรถ

[คฤหาสน์ตระกูลอัครวรเกียรติ]

คฤหาสน์หลังใหญ่หรูหรา รายล้อมไปด้วยสวนกว้างและสระน้ำ พนักงานหลายคนยืนเรียงแถวรอต้อนรับคุณชายของบ้านกลับมา

"ยินดีต้อนรับกลับครับ คุณชาย"

คีรินทร์กวาดตามองสถานที่ที่ควรจะเป็น "บ้าน" ของเขา แต่กลับไม่มีความรู้สึกคุ้นเคยเลยแม้แต่นิดเดียว

คุณหญิงนวลปรางค์เดินเข้ามาใกล้ “ลูกจำได้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน?”

คีรินทร์มองไปรอบ ๆ ก่อนตอบเรียบ ๆ "ไม่เลย"

คำตอบนั้นทำให้หัวใจของคุณหญิงนวลปรางค์บีบรัด เธอรู้ว่าลูกชายของเธอเป็นคนเย็นชาและมีโลกส่วนตัวสูงมาตลอด แต่ตอนนี้มันเหมือนเขากลายเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่มีเยื่อใยใด ๆ กับสถานที่นี้เลย

[ภายในคฤหาสน์ – ห้องทำงานของคีรินทร์]

คีรินทร์เดินสำรวจห้องทำงานของตัวเอง หนังสือเรียงรายบนชั้น โต๊ะทำงานหรูหราที่ดูเป็นระเบียบ สิ่งของทุกอย่างบ่งบอกว่าเจ้าของห้องเป็นคนเจ้าระเบียบและสมบูรณ์แบบ

เขาหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมา เปิดดูรายละเอียดธุรกิจของตระกูล แต่ไม่มีอะไรที่เขาจำได้เลย

"ฉันเป็นใครกันแน่?"

ระหว่างที่กำลังคิด เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นก่อนที่ วริศ จะเดินเข้ามา

"มีเรื่องหนึ่งที่ฉันต้องบอกนาย" วริศพูดเสียงจริงจัง

คีรินทร์เงยหน้ามอง "อะไร?"

วริศสูดหายใจลึก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดรูปภาพหนึ่งแล้วส่งให้คีรินทร์ดู

"ผู้หญิงคนนี้..."

ภาพถ่ายเผยให้เห็นหญิงสาวในชุดเดรส เธอคือคนที่เขาเห็นที่โรงพยาบาลก่อนออกมา

"เธอคือใคร?" คีรินทร์ถาม ขณะที่หัวใจรู้สึกแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูก

วริศสบตาเขาก่อนจะตอบช้า ๆ

"เธอคือคนที่อยู่กับนายตอนเกิดอุบัติเหตุ"

(To be continued)

[คฤหาสน์ตระกูลอัครวรเกียรติ – ห้องทำงานของคีรินทร์]

คีรินทร์ขมวดคิ้วพลางจ้องมองรูปถ่ายในมือ ภาพหญิงสาวในชุดเดรสสีอ่อน ผมยาวสลวยและดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย

"เธอเป็นใคร?" เขาถามเสียงเรียบ

วริศมองหน้าเขา ก่อนจะเอ่ยช้า ๆ "เธอคือ ภรรยาของนาย"

คีรินทร์ชะงักไปทันที รู้สึกเหมือนคำพูดนั้นเป็นเรื่องที่ไกลตัวเกินไป "ฉันแต่งงานแล้วงั้นเหรอ?"

"ใช่" วริศพยักหน้า "ชื่อของเธอคือ ภีมปรียา นายแต่งงานกับเธอเมื่อปีก่อน เป็นการแต่งงานที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน"

คีรินทร์ยังคงรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่สมเหตุสมผล "ถ้าเธอเป็นภรรยาของฉัน ทำไมฉันถึงไม่มีภาพเธออยู่ในห้องนี้เลย?"

วริศเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมา "เพราะนายไม่เคยรักเธอ"

คีรินทร์นิ่งไป สัมผัสถึงบางอย่างในใจที่บอกว่ามันอาจจะจริง

[คืนนั้น – บ้านหลังเล็กในสวนของคฤหาสน์]

หลังจากกลับมาที่คฤหาสน์ คีรินทร์ก็ได้รู้ว่า ภีมปรียาไม่ได้อยู่ในตัวคฤหาสน์หลัก แต่เธออาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็กที่อยู่ด้านหลังสวนของคฤหาสน์

เขาตัดสินใจเดินไปหาเธอเอง

บ้านหลังเล็กดูอบอุ่น มีสวนดอกไม้เล็ก ๆ อยู่หน้าบ้าน แสงไฟสีเหลืองอ่อนส่องลอดผ่านผ้าม่าน ชายหนุ่มยืนอยู่หน้าประตูก่อนจะเคาะเบา ๆ

ก๊อก ๆ ๆ

ประตูเปิดออก เผยให้เห็นหญิงสาวร่างเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้า เธอสวมชุดนอนเรียบง่าย ใบหน้าไร้เครื่องสำอาง แต่ยังดูสวยหวาน ดวงตาของเธอสั่นไหวเมื่อเห็นเขา

"คีรินทร์..." เธอพึมพำเสียงแผ่ว ราวกับไม่แน่ใจว่าเขามาหาจริง ๆ หรือไม่

ชายหนุ่มมองเธอเงียบ ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น "เธอคือภีมปรียา ภรรยาของฉันใช่ไหม?"

ภีมปรียาชะงัก ก่อนจะกัดริมฝีปากแน่น แล้วพยักหน้า "ค่ะ"

"เข้ามาก่อนไหม?" เธอถอยหลังให้เขาเดินเข้าไปในบ้าน

คีรินทร์กวาดตามองไปรอบ ๆ บ้าน มันเป็นบ้านที่อบอุ่น ตกแต่งอย่างเรียบง่ายและเต็มไปด้วยของใช้ที่ดูมีเอกลักษณ์ ทุกอย่างในที่นี่สะท้อนถึงตัวตนของเธอ แต่กลับไม่มีอะไรที่เป็นของเขาเลย

เขานั่งลงบนโซฟา ขณะที่ภีมปรียาชงชาแล้ววางไว้ตรงหน้าเงียบ ๆ

"ฉันอยากรู้เรื่องของเรา" คีรินทร์เอ่ยเสียงเรียบ

ภีมปรียากำมือแน่น ก่อนจะเงยหน้ามองเขา "คุณจำอะไรไม่ได้เลยเหรอคะ?"

"ไม่มีเลย"

หญิงสาวเม้มริมฝีปาก ดวงตาคลอไปด้วยน้ำตาที่เธอพยายามกักเก็บไว้

"เรา...แต่งงานกันเพราะคุณต้องการ" เธอพูดช้า ๆ "แต่คุณไม่เคยรักฉันเลย"

คีรินทร์นิ่งไป มองใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยความเศร้า

"เธอรักฉันไหม?"

คำถามนั้นทำให้ภีมปรียาสะอึก เธอหลุบตาลง ก่อนจะตอบเสียงแผ่ว "ค่ะ..."

หัวใจของคีรินทร์กระตุกวูบ ราวกับมีอะไรบางอย่างที่ไม่อาจเข้าใจได้

แต่สิ่งหนึ่งที่เขารู้แน่ชัดก็คือ เรื่องระหว่างเขากับเธอ…มันซับซ้อนกว่าที่คิด

(To be continued…)