รักอันตรายของนาย(อาจารย์)มาเฟีย
ตอนที่ 1: เรื่องไม่เป็นเรื่อง
ขออนุญาตเจ้าของภาพไม่ได้ตั้งใจทำให้เสียหาย
[ใต้ตึกคณะวิศวะฯ, ตอนเย็น]
ปัณณ์
(โยนกระเป๋า) เออ! เบื่อชะมัด! โดยเฉพาะคาบจารย์ภาคิน!
เพื่อน2
แกก็ว่าไป อาจารย์เขาออกจะเท่.
ปัณณ์
เท่แต่น่าขนลุก! พูดน้อย ต่อย... เอ่อ ไม่ใช่ มองทีเย็นไปถึงกระดูก!
มายด์
(เสียงสั่น) ปัณณ์...
ปัณณ์
มายด์! เป็นไร? หน้าซีดเลย!
มายด์
พวก... พวกมัน... มันนัดเจอ... หกโมงเย็น... หลังมอ...
ปัณณ์
พวกทวงหนี้อีกแล้วเหรอ?
มายด์
(พยักหน้ารัวๆ) ฉันกลัว... มันบอกจะ...
ปัณณ์
ไม่ต้องกลัว! กูไปด้วย! พวกห่านี่มันจะแค่ไหนกันเชียว!
มายด์
ไม่เอาปัณณ์! อันตราย!
ปัณณ์
เรื่องของกู! กูไม่ปล่อยให้เพื่อนโดนรังแก! ไป!
(เสียงทุ้มเรียบดังขึ้น ทุกคนหันไปมอง อาจารย์ภาคินยืนอยู่)
ปัณณ์
คะ... อาจารย์? มีอะไรคะ?
ภาคิน
ตามผมมาที่ห้องพัก. ด่วน.
ปัณณ์
แต่หนูมีธุระ! สำคัญมาก!
ภาคิน
เรื่องของคุณ 'สำคัญ' กว่าเหรอ? ผมมีเรื่องต้องคุย.
ภาคิน
เรื่อง 'มารยาท' ของคุณ. เชิญ. (หันหลังเดินนำ)
ปัณณ์
(หันไปพูดเร็วๆ กับมายด์) แป๊บนะ! อย่าไปไหนคนเดียว! เดี๋ยวกูรีบมา! (วิ่งตามอาจารย์ไปอย่างหัวเสีย)
ปัณณ์
อาจารย์มีอะไรก็ว่ามาเลยค่ะ หนูรีบ!
ภาคิน
ทำไมต้องรีบ? มีอะไรสำคัญกว่าการคุยกับอาจารย์?
ปัณณ์
ก็เรื่องส่วนตัวไงคะ!
ภาคิน
เรื่องส่วนตัว... ที่ทำให้คุณหน้าตาตื่น ไม่มีสมาธิเรียน?
ปัณณ์
อาจารย์จะอยากรู้ไปทำไมคะ?!
ภาคิน
ผมเป็นห่วง. ในฐานะอาจารย์.
ปัณณ์
ไม่ต้องค่ะ! หนูดูแลตัวเองได้!
ภาคิน
แน่ใจ? การวิ่งไปหาเรื่องเดือดร้อน... ไม่ใช่การดูแลตัวเองที่ดีนะ.
ปัณณ์
(ชะงัก) นี่อาจารย์... รู้?
ปัณณ์
ก็เรื่อง... เรื่องที่หนูกำลังจะไปทำ! อาจารย์รู้ใช่ไหม?! อาจารย์แอบฟัง!
ภาคิน
ผมแค่สังเกต. และคาดเดา. คุณเป็นคนอ่านง่าย คุณปัณณ์.
ปัณณ์
ไม่จริง! อาจารย์ต้องรู้อะไรมากกว่านั้น! อาจารย์ถึงได้จงใจกักตัวหนูไว้ตอนนี้!
ภาคิน
ถ้าการกักตัวครั้งนี้... จะช่วยให้คุณรอดพ้นจากเรื่องโง่ๆ ได้... ผมก็ยินดีทำ.
ปัณณ์
เรื่องโง่ๆ? การช่วยเพื่อนไม่ใช่เรื่องโง่!
ภาคิน
วิธีที่คุณเลือก... มันโง่. และอันตราย.
ปัณณ์
ทำไมอาจารย์ต้องมายุ่งด้วย! อาจารย์เป็นใครกันแน่เนี่ย?!
ปัณณ์
แค่นั้นเหรอคะ?! ไม่เชื่อ! อาจารย์มีความลับ!
ภาคิน
กลับไปซะ. แล้วอย่าคิดจะไปทำอะไรบ้าๆ อีก.
ปัณณ์
ถ้าเพื่อนหนูเป็นอะไรไป มันเป็นความผิดอาจารย์!
ภาคิน
เพื่อนคุณจะไม่เป็นอะไร. ถ้าคุณอยู่เฉยๆ.
ปัณณ์
หมายความว่าไง?! อาจารย์จะทำอะไร?!
ภาคิน
ไม่ใช่เรื่องที่คุณควรรู้. ไปได้แล้ว.
ปัณณ์
(จ้องหน้าอย่างไม่ยอม) หนูไม่เลิกสงสัยอาจารย์แน่! คอยดู! (กระทืบเท้าออกไป)
ภาคิน
(หยิบมือถือ กดโทร) ...อืม. เด็กนั่นกลับไปแล้ว. จับตาดูไว้. ส่วนพวกขยะ... จัดการตามที่บอก. เงียบๆ.
(วางสาย นั่งนิ่ง มองออกไปนอกหน้าต่าง แววตาเย็นชา)
ตอนที่ 2: เรื่องบังเอิญที่น่าสงสัย
[หน้าคณะวิศวะฯ, ไม่กี่นาทีต่อมา]
ปัณณ์
(วิ่งหน้าตื่นกลับมา) มายด์! มายด์! แกอยู่ไหนวะ?!
มายด์
(โผล่มาจากหลังเสา หน้ายังซีด) ปัณณ์! ฉันอยู่นี่! อาจารย์ว่าไงบ้าง?!
ปัณณ์
ช่างอาจารย์มันก่อน! แล้วพวกนั้นล่ะ? มันมายัง? แกเป็นไรรึเปล่า?!
มายด์
ยัง... ยังไม่มา... ฉันรอแกอยู่ตรงนี้ ไม่กล้าไปไหน...
ปัณณ์
ดีแล้ว! แม่งเอ๊ย! เกือบไปแล้วไหมล่ะ! จารย์ภาคินแม่ง...
(โทรศัพท์ของมายด์ดังขึ้น ทั้งคู่สะดุ้ง)
มายด์
(ตัวสั่น หยิบโทรศัพท์ขึ้นดู) เบอร์... เบอร์แปลก... ทำไงดีปัณณ์...
ปัณณ์
รับดิ! เปิดลำโพง! กูอยากรู้มันจะว่าไง!
มายด์
(มือสั่น กดรับ เปิดลำโพง) ฮัล... ฮัลโหล...
เสียงปลายสาย
ห้วนๆ: ใช่ มายด์รึเปล่า?
เสียงปลายสาย
เรื่องหนี้มึงอ่ะ... ไม่ต้องจ่ายแล้วนะ.
มายด์
คะ?! หมาย... หมายความว่าไงคะ?!
เสียงปลายสาย
ก็ตามนั้นแหละ! ถือว่าจบ! แล้วอย่าไปกู้ที่ไหนอีก! แค่นี้นะ! (วางสายทันที)
(ความเงียบเข้าปกคลุม มายด์อ้าปากค้าง ปัณณ์ขมวดคิ้วแน่น)
มายด์
ปัณณ์... แกได้ยินไหม... เขาบอก... เขาบอกว่าจบแล้ว... ไม่ต้องจ่ายแล้ว...
มายด์
น้ำตาไหล) จริงเหรอ... มันจบแล้วจริงๆ เหรอ... ฉัน... ฉันรอดแล้ว...
ปัณณ์
(ไม่ได้แสดงความดีใจ) มันง่ายไปป่ะวะ?
มายด์
(มองหน้าเพื่อน) หมายความว่าไง?
ปัณณ์
ก็พวกมันโหดจะตาย อยู่ๆ จะมายกหนี้ให้ง่ายๆ เนี่ยนะ? ทำบุญมาด้วยอะไรวะ?
มายด์
ก็... ก็อาจจะ... เขาอาจจะแค่ขู่รึเปล่า? พอเราไม่ไปตามนัดเลยเลิกยุ่ง...
ปัณณ์
ไม่ใช่แน่ๆ มายด์. พวกนี้มันกัดไม่ปล่อยหรอก.
ปัณณ์
(นึกถึงคำพูดของภาคิน) "เพื่อนคุณจะไม่เป็นอะไร. ถ้าคุณอยู่เฉยๆ."
มายด์
ปัณณ์? แกเป็นไรรึเปล่า? หน้าเครียดเชียว.
มายด์
อาจารย์เขาทำไมเหรอ? เขากักตัวแกไว้นานเลยสิ? เขาด่าแกรึเปล่า?
ปัณณ์
ไม่ใช่เว้ย... แต่... คำพูดเขามันแปลกๆ. แล้วพอฉันออกมา... หนี้แกก็หายไปเลยเนี่ยนะ? บังเอิญไปป่ะ?
มายด์
แกกำลังจะบอกว่า... อาจารย์ภาคิน... เกี่ยวข้องเหรอ? เป็นไปไม่ได้น่า! เขาเป็นอาจารย์นะ!
ปัณณ์
ตอนอยู่ในห้องนั้น... เขาไม่เหมือนอาจารย์เลยว่ะมายด์. เขาเหมือน... คนที่รู้ทุกอย่าง. คนที่คุมเกมอยู่.
มายด์
แกคิดมากไปรึเปล่าปัณณ์? อาจจะแค่เรื่องบังเอิญจริงๆ ก็ได้.
ปัณณ์
ไม่! กูไม่เชื่อเรื่องบังเอิญ! โดยเฉพาะกับผู้ชายคนนั้น! เขามีความลับ! เขาต้องไม่ใช่แค่อาจารย์ธรรมดาแน่ๆ!
มายด์
แล้ว... แล้วแกจะทำไงต่อ?
ปัณณ์
(แววตามุ่งมั่น) กูจะหาคำตอบให้ได้. อาจารย์ภาคินเป็นใครกันแน่... กูต้องรู้!
[ตัดฉาก: ในรถหรูที่จอดลับตาคนอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย]
(ภาคินนั่งอยู่ที่เบาะหลัง รับโทรศัพท์)
เสียงปลายสาย
ครับนาย. จัดการ 'เคลียร์' หนี้ให้เด็กคนนั้นแล้วครับ พวกมันไม่กล้ามายุ่งอีกแน่นอน.
ภาคิน
ดี. แล้วเด็กผู้หญิงคนนั้น... ปัณณ์...
เสียงปลายสาย
ยังตามอยู่ห่างๆ ครับนาย. ตอนนี้อยู่กับเพื่อนที่หน้าคณะ... ดูเหมือนกำลังสงสัยเรื่องที่เกิดขึ้น.
ภาคิน
(นิ่งไปนิด) ...อืม. ปล่อยไปก่อน. แค่จับตาดูไว้. อย่าให้เกิดเรื่องอีก.
(ภาคินวางสาย เอนหลังพิงเบาะ หลับตาลงช้าๆ ปลายนิ้วเคาะเบาๆ ที่ขมับ เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง)
ตอนที่ 3: เงื่อนงำ
(หลายวันต่อมา, ในห้องเรียนวิชาของอาจารย์ภาคิน)
ภาคิน
ดังนั้น ตัวแปรที่เราต้องพิจารณาคือความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นในระยะยาว ใครพอจะอธิบายเพิ่มได้บ้าง?
(นักศึกษาส่วนใหญ่ก้มหน้าหลบตา ปัณณ์นั่งตัวตรง จ้องมองอาจารย์ภาคินเขม็ง ไม่ได้จดเลคเชอร์ แต่เหมือนกำลังสังเกตการณ์)
ภาคิน
(สายตาคมกริบตวัดมาทางปัณณ์) คุณปัณณ์. ว่ายังไง?
ปัณณ์
(สะดุ้งเล็กน้อย แต่สบตาตอบทันที) ก็... ต้องประเมินผลกระทบเชิงลบที่อาจตามมาค่ะ ทั้งปัจจัยภายในและภายนอก... บลา บลา... (ตอบคำถามไปตามเนื้อหา แต่สายตายังคงจับจ้อง ไม่หลบ)
ภาคิน
(ฟังจนจบ พยักหน้าช้าๆ) เข้าใจหลักการดี. แต่ดูเหมือนคุณไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่เลยนะช่วงนี้. มีอะไรให้ผมช่วยรึเปล่า?
(น้ำเสียงเรียบ แต่แฝงนัยยะบางอย่างที่ทำให้ปัณณ์รู้สึกเหมือนถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลา)
ปัณณ์
(เชิดหน้าเล็กน้อย) ไม่มีค่ะอาจารย์. ขอบคุณที่เป็นห่วง. แค่... กำลังคิดอะไรเพลินๆ นิดหน่อย.
ภาคิน
งั้นเหรอ. กลับมาสนใจบทเรียนดีกว่านะ. เรื่อง'เพลินๆ' บางเรื่อง... อาจจะไม่น่าเพลินอย่างที่คิด.
(ภาคินหันไปสอนต่อ ทิ้งให้ปัณณ์ขมวดคิ้วแน่น รู้สึกถึงสงครามประสาทที่มองไม่เห็น)
[หลังเลิกเรียน, โรงอาหารคณะ]
มายด์
แกยังไม่เลิกจ้องอาจารย์เขาอีกเหรอปัณณ์? ฉันล่ะเสียวแทน.
ปัณณ์
(คนน้ำในแก้วอย่างแรง) ก็มันน่าสงสัยนี่หว่า! แกดูดิ๊ วันนั้นหนี้แกหายไปเฉยๆ มันบังเอิญเกินไป!
มายด์
ฉันรู้... แต่... มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ? เราไม่ต้องเดือดร้อนแล้วไง. จะไปรื้อฟื้นให้เป็นเรื่องอีกทำไม?
ปัณณ์
ไม่ใช่รื้อฟื้น! แต่กูอยากรู้ความจริง! อาจารย์ภาคิน... เขาไม่ธรรมดาแน่ๆ! กูมั่นใจ!
มายด์
แล้วแกรู้ได้ไง? แกมีหลักฐานอะไร?
ปัณณ์
(ถอนหายใจ) ยัง... ลองหาชื่อ 'ภาคิน วัฒนากุล' (สมมติเป็นนามสกุล) ในเน็ตแล้ว... ไม่มีอะไรเลย! มีแค่โปรไฟล์อาจารย์ในเว็บมหา'ลัย กับงานวิจัยเก่าๆ สองสามชิ้น... โคตรคลีน! คลีนจนน่าสงสัย!
มายด์
ก็เขาอาจจะเป็นคนธรรมดาจริงๆ ก็ได้ไงแก.
ปัณณ์
ไม่เชื่อ! ลองถามพวกรุ่นพี่ ถามป้าแม่บ้าน ถามยามหน้าตึก... ทุกคนบอกเหมือนกันหมด 'อาจารย์ใหม่ พูดน้อย สุขุม ใจดี'... โกหกทั้งเพ! คำว่าใจดีน่ะ ไม่มีทาง!
มายด์
แกอย่าไปทำอะไรเสี่ยงๆ เลยนะปัณณ์ ฉันกลัว... ถ้าอาจารย์เขารู้ว่าแกสงสัย...
ปัณณ์
เขารู้แล้ว... กูว่าเขารู้ตั้งแต่วันนั้นแล้ว. ที่เขาพูดในห้องวันนี้... เหมือนเขากำลังเตือนกู.
มายด์
แล้วแกจะทำไงต่อ? เลิกยุ่งไม่ได้เหรอ?
ปัณณ์
ไม่! กูต้องหาอะไรให้เจอให้ได้! ต้องมีซักอย่างที่มันหลุดออกมา!
(ช่วงค่ำวันเดียวกัน, ลานจอดรถหลังตึกคณะที่ค่อนข้างเปลี่ยว)
ปัณณ์แอบมารอ เพราะเห็นว่าวันนี้อาจารย์ภาคินยังไม่กลับบ้าน เธอซุ่มมองอยู่หลังพุ่มไม้ ใจเต้นแรง พยายามบอกตัวเองว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่ดี แต่ความอยากรู้มันมากกว่า
ไม่นานนัก ร่างสูงในชุดสุภาพก็เดินออกมาจากตึก ตรงไปยังรถยนต์คันหนึ่ง... แต่ไม่ใช่รถเก๋งญี่ปุ่นธรรมดาๆ ที่เธอเคยเห็นเขาขับสองสามครั้งแรก
คราวนี้เป็นรถยุโรปสีดำสนิท รุ่นแพงระยับ ที่มีชายร่างใหญ่ในชุดดำอีกคนยืนรอเปิดประตูให้อย่างนอบน้อม
ก่อนที่ภาคินจะก้าวขึ้นรถ โทรศัพท์เขาก็ดังขึ้น เขาหยิบมารับสาย น้ำเสียงที่ปัณณ์ได้ยินแว่วมาตามลมนั้น... แตกต่างจากเสียงอาจารย์โดยสิ้นเชิง
ภาคิน
"อืม... ว่ามา... ไม่ต้องรายงานทุกรายละเอียด... ผมสนแค่ผลลัพธ์... ให้มัน 'เงียบ' ที่สุด... เข้าใจไหม?"
ภาคินวางสาย ก้าวขึ้นรถ ชายชุดดำปิดประตู รถคันหรูก็เคลื่อนออกไปอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบ ทิ้งให้ปัณณ์ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น
ปัณณ์
(พึมพำกับตัวเอง) รถนั่น... ผู้ชายคนนั้น... คำพูดนั่น... ไม่ใช่... อาจารย์ภาคินไม่ใช่แค่อาจารย์ธรรมดาจริงๆ ด้วย...
(แววตาปัณณ์เปลี่ยนไป มีทั้งความตื่นเต้นจากเงื่อนงำใหม่และความรู้สึกถึงอันตรายที่ใกล้เข้ามา)
ปัณณ์
(หยิบมือถือ ส่งข้อความหามายด์) "มายด์ กูเจอแล้ว! กูเจออะไรบางอย่างแล้ว!"
มายด์
(ข้อความตอบกลับทันที) "เจออะไร?! แกอยู่ไหน?! อย่าทำอะไรบ้าๆ นะปัณณ์!!!"
ปัณณ์
(พิมพ์ตอบกลับด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย แต่แววตามุ่งมั่น) "กูต้องรู้ให้ได้... ว่าเขาซ่อนอะไรไว้."
(เธอตัดสินใจแล้ว... การ 'สังเกตการณ์' เฉยๆ มันไม่พออีกต่อไป)
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
