คิม สอนัง เป็นคนที่เย็นชามากและค่อนข้างหยาบคาย แต่ก็ฉลาดและมีเหตุผลมากด้วย เขามีผมยาวสีดำและดวงตาสีฟ้า เพราะเขาเป็นลูกครึ่งอังกฤษครึ่งเกาหลีใต้ ตัวสูง หล่อราวเทพบุตรและไม่ค่อยสนใจความรัก แถมไม่แน่ว่าเขาอาจจะเป็น ผู้ถ้วนอดีต - อนาคต หรือ ผู้ระลึกชาติ ก็ได้

 เขาสวมเสื้อรัดรูปสีดำ กางเกงขายาวสีน้ำตาลเข้ม รองเท้าบู๊ตสีดำ เสื้อนักวิจัยสีขาว ใส่ถุงมือสีดำ มีดาบผู้พิทักษ์สงครามและดาบแห่งมลทินอยู่ข้างเอว และหน้ากากแห่งความงาม ซึ่งสามารถทำให้เขากลายเป็นผู้หญิงได้ เมื่อสวมใส่มัน เขาแข็งแกร่งที่สุดในโดมโซล

 เอนิเลียร์ เป็นปรสิตสุดกระหายเลือดที่อาศัยอยู่ในตัวคิม สอนัง ด้วยการฝังตัวอยู่ที่คอของเขา ซึ่งเป็นจุดตายเลยทำให้เกิดการลังเลที่จะช่วยเขา เขาจึงอยู่อย่างโดดเดี่ยว

 ประวัติเพิ่มเติมของ คิม สอนัง : เขามีน้องสาวคนนึงชื่อ คิม นายัง เขาเคยมีคนรักชื่อ จี เฮน่า ซึ่งเสียชีวิตไปแล้ว เขาจึงฝังใจเรื่องความรัก ไม่ต้องการความรักจากคนรอบข้าง เขามีปมเรื่องการเข้าสังคม การเปิดใจแบ่งปันข้อมูลส่วนตัวของเขากับคนอื่นๆ เขามองว่าการอยู่คนเดียวคือคำตอบที่ดีที่สุด ดีกว่าการอยู่รวมกลุ่มหลายๆคน ( ผมจะเขียนประวัติเพิ่มเติมในตอนถัดๆไปอีก )

 ยู โซบิ เป็นคนที่เจ้าเล่ห์ + จอมอุบายเพื่ออยู่รอดและรอบคอบมากกว่าที่ตาเห็น มีผมสั้นสีขาว ตาสีเขียว ตัวสูง ( แต่สูงไม่เท่าคิม สอนัง ) หน้าตาดี ใจแข็ง ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ ค่อนข้างไม่สนใจใครสักเท่าไหร่ แถมเขายังเป็น ผู้จำอักษรที่ถูกจับจ้อง

 เขาสวมเสื้อแขนยาวสีเทา เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีครีม กางเกงขายาวสีน้ำตาล รองเท้าบูทสีดำ ถุงมือเปิดข้อนิ้วสีดำ ดาบแห่งความศักดิ์สิทธิ์ที่บริสุทธิ์อยู่ข้างเอว มีดพกสั้นที่ต้นขา หน้ากากจิ้งจอกผู้ศรัทธาในพระเจ้า เขาไม่สนใจว่าใครแข็งแกร่งกว่าเขาบ้าง

 ประวัติเพิ่มเติมของ ยู โซบิ : เกลียดครอบครัวของเขา และสร้างครอบครัวหรือการแต่งงาน ( ผมจะบอกในภายหลังว่าทำไม ) เขามักจะทำตัวเด็ดเดี่ยวเสมอโดยไม่สนนกสนกาและคนที่เป็นห่วงเขา เขาไม่ชอบที่จะทักทายและสร้างมิตรภาพสักเท่าไหร่ถ้าไม่มีเหตุจำเป็นอะไรใดๆ ถึงอย่างนั้นเขาก็พอจะมีเพื่อนอยู่หนึ่งคนชื่อ กง นายอน ( ผมจะเขียนประวัติเพิ่มเติมในตอนถัดๆไปอีก )

  •|[ สำหรับน้องสาวของ คิม สอนัง เพื่อนของ ยู โซบิ และ ยู โซบิ เองเป็นตัวประกอบและอาจจะมีตัวละครเพิ่มเติมอีกนิดหน่อยหรืออาจจะเยอะกว่าที่ประกาศในรอบนี้ แล้วก็ต้นฉบับเป็นมังฮวา ผมแค่อิงข้อมูลนิดหน่อย เพราะฉะนั้นอย่าว่าผมก็อปงานชาวบ้านนะครับ การถ่ายทอดดวงดาว ที่ทุกคนรู้จักกัน ผมขออิงเป็น การทอดพระเนตรมอง นะครับ ส่วน สังกัดดวงดาว ผมขออิงเป็น หมู่ดาวฤกษ์ ถ้าเรียกแยกจาก กลุ่มดาว ผมขออิงเป็น ดาวฤกษ์ ส่วน การสนับสนุน ผมขออิงเป็น การจ่าย และ เหรียญ ผมขออิงเป็น ผลึกแร่ธาตุ มีเท่านี้แหละครับ เพราะผมไม่สามารถบิดเบือนชื่อกับตำนานของเหล่าเทพ วีรชน ( วีรบุรุษและวีรสตรีได้ ) สปอยนิดหน่อย หรือไม่แน่ว่าอาจจะไม่มี การทอดพระเนตรมอง การจ่าย และ หมู่ดาวฤกษ์ ก็ได้ คิดว่านะครับ]|•

...ขอบคุณที่อ่านนะครับ 🙏...

 คิม สอนัง สะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมา ชายหนุ่มมองบริเวณโดยรอบด้วยความเงียบงันอยู่สักพัก ก่อนที่เขาจะพยุงตัวเองขึ้นมาจากพื้นหญ้านุ่มๆ และมองบริเวณโดยรอบอีกครั้งหนึ่ง

 ชายหนุ่มก็ตระหนักได้ทันที ว่าเขาไม่ได้อยู่ในโลกที่คุ้นเคย บริเวณโดยรอบเป็นป่าทึบที่มีแสงสลัวจากพระอาทิตย์ สาดส่องลงมาเพียงเล็กน้อยเท่านั่น ถนนที่ถูกสร้างขึ้นด้วยวิธีเก่าๆ นั้นก็คือการถอนหญ้าออก เผยให้เห็นเป็นทางดินเรียบๆ ไปจนถึงขรุขระอย่างไร้จุดหมายได้

 ชายหนุ่มเบิกตากว้าง ด้วยความไม่เชื่อและไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องมาที่นี่ บริเวณโดยรอบนั้นเป็นป่าทึบ ที่มีแสงสลัวจากดวงอาทิตย์ สาดส่องลงมาเพียงเล็กน้อย และมีการทำถนนแบบสมัยโบราณ ซึ่งเป็นการถอนหญ้าบางส่วนออก เผยให้เห็นถนนทางดินที่ไร้จุดหมายและไร้ที่สิ้นสุด

 ชายหนุ่มเริ่มเดินไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย แต่ละก้าวมีจุดประสงค์ที่จะมีชีวิตรอดในโลกนี้ เพราะเขาไม่ต้องการ ตาย อยู่ในโลกใหม่ใบนี้ ไม่ต้องการถ้วนเป็นครั้งที่สองด้วยเหตุผลโง่ๆด้วย ก่อนที่จะได้ถ้วนครั้งแรก เขาโดนฆ่าโดยฝีมือของน้องสาวของเขา ในตอนนั้นเขารู้สึกเจ็บปวดใจจนถึงสุดขั้วของดวงวิญญาณ

 ชายหนุ่มกำหมัดและกัดฟันแน่น แต่ก็ยังคงก้าวต่อไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย ไม่มีแผนการใดๆ คิ้วขมวดเข้าหากันอย่างช่วยไม่ได้ เขาตระหนักได้ว่าเขาไม่สามารถไว้ใจใครได้ แม้กระทั่งน้องสาวที่เขารักนักรักหนา ซึ่งไม่แน่ว่าเขาอาจจะไม่ได้เจอเธอไปสักพักจนกว่าจะถึงการถ้วนที่สิบ เขาคิดในใจว่า

 ( ฉันไม่สามารถรักและไว้ใจใครได้แล้ว แม้แต่น้องสาวของฉันก็ด้วย แต่ทำไมเธอถึงฆ่าฉันกันนะ...? ไอ้หมอนั่นจะมาอยู่ที่โลกนี้ ในการถ้วนกลับมาครั้งนี้ไหมนะ? คงไม่เป็นแบบนั้นเด็ดขาดหรอก...)

 ชายหนุ่มครุ่นคิดอย่างสงสัย ในขณะที่เท้ายังคงก้าวต่อไป เขาไม่รู้ว่ากำลังจะไปที่ไหน? หรือว่าเขาต้องการอะไรกันแน่? เขารู้แค่ว่าจะต้องก้าวไปเรื่อยๆ จนกว่าจะพบอะไรสักอย่าง ที่สามารถช่วยเขาในการถ้วนครั้งนี้ได้บ้าง

 แต่ทว่ามันก็เป็นเพียงแค่ความคิด ที่จมอยู่ในความรู้สึกของเขา ระหว่างความสับสน ความหวังเพียงเล็กน้อยจนแทบที่จะหมดหวัง เขายังคงก้าวต่อไปในเส้นทางที่เลือนลางนั้น... ภายในป่าทึบที่มีเพียงแค่แสงสลัวบางๆจากพระอาทิตย์นั้น... อย่างโดดเดี่ยว *ต้องการหาความหมายของชีวิตที่ดำรงมาตั้งแต*่อดีต ปัจจุบันไปจนถึงอนาคตในภานภาคหน้าของเขาอีกด้วย

 จนกระทั่ง...

 จนกระทั่งชายหนุ่มได้พบ ทางออกที่สว่างจ้า เส้นทางที่จะนำพาเขาไปสู่ภายนอกป่าอันมืดทึบ หนาแน่นด้วยต้นไม้พวกนั้น เขาเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ ค่อยๆก้าวออกมา มือข้างหนึ่งยกเถาวัลย์ที่ปกปิดทางขึ้นอย่างง่ายดาย และระมัดระวังอย่างนุ่มนวล

 ชายหนุ่มยิ่งประหลาดใจขึ้นไปอีก เมื่อมองท้องฟ้าจากบนดาวเคราะห์ดวงนี้ คิ้วขมวดเข้ามากันมากขึ้น มือที่เคยกำหมัดแบบหลวมๆ บัดนี้กลับกำแน่นขึ้นอีกจนมือสั่น ท้องฟ้าที่เขามองเห็นนั้น... เป็นการผสมระหว่างสีหลายสี เช่น สีม่วงอ่อน - สีม้วงเข้ม , สีฟ้า - สีน้ำเงิน , สีชมพูอ่อน - สีชมพู และดวงดาวสีขาวสว่างอีกเป็นจำนวนมาก นอกจากนี้ยังมีกาแล็คซี่ทางช้างเผือกด้วย ยังกับว่าเขากำลังมองภาพวาด ที่มีลวดลายเป็นเอกลักษณ์ที่โดดเด่นของศิลปินชื่อดังในวงการวาดรูป

 ชายหนุ่มเลิกคิ้ว กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก โดยไม่เชื่อกับภาพตรงหน้าที่เห็น เขาพบว่าตัวเขานั้นกำลังยืนอยู่บนดาวเคราะห์ดวงหนึ่งใน กาแล็คซี่แคระแคนิส เมเจอร์ ซึ่งอยู่ห่างจากระบบสุริยะถึง 42,000 ปีแสง

 ชายหนุ่มมองบริเวณโดยรอบอีกครั้ง เพื่อความแน่ใจ เขาแปลกใจที่ตัวเองมาที่นี่ แทนที่จะเป็นดาวเคราะห์ดวงอื่น ในกาแล็คซี่ทางช้างเผือก เขากัดฟันแน่นอย่างช่วยไม่ได้ ตัดสินใจออกเดินทางทันทีอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย เขาเดินไปเรื่อยๆบนเส้นทางของพื้นดินที่เลือนลางเล็กน้อย แต่ละก้าวย่างล้วนมีจุดประสงค์เดียว ที่จะตามหาความหมายของชีวิต แต่ก็ต้องการอย่างอื่นอีกด้วย

 ชายหนุ่มไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่เจอกับ คนคนนั้น กันนะ? มีอะไรผิดพลาดไปรึเปล่า? หรือว่าตอนนั้นเขารีบร้อนเกินไปที่จะกลับมา? เขาได้แต่ถอนหายใจเบาๆอย่างช่วยไม่ได้ เขาคิดในใจว่า

 ( หมอนั่นไม่มีทางที่จะตายง่ายๆหรอก เขาแค่ชอบทำอะไรคนเดียว ฉันหวังว่าที่นี่จะไม่มีใครนอกจากฉันเพียงเท่านั่น )

 ชายหนุ่มได้แต่คิดไปมาแบบนั้น ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกลับว่ากำลังฟังเพลงอยู่ซะงั้น เขาหลุดจากภวังค์แห่งความคิดไปสักพักหนึ่ง สายตาของเขาสาดส่องบริเวณโดยริบอีกครั้ง ก่อนที่จะถอนหายใจเบาๆ เขาคิดในใจ

 ( ทำไมถึงรู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังมองฉันอยู่กันนะ? ฉันคิดไปเองหรอ? ผลข้างเคียงจากการถ้วนกลับมากรอ? )

 ชายหนุ่มได้แต่คิดสงสัย แต่เท้าของเขาก็ยังคงก้าวต่อ มุ่งมั่นที่จะไปสู่จุดมุ่งหมายที่แท้จริง มุ่งมั่นที่จะหาความหมายของการกลับมาครั้งนี้ คาดหวังที่จะตามหา คนคนนั้น ให้ได้พบเจอ อย่างหน่อย เพียงแค่ เสียงนั้นเสียงเดียว ที่เขาต้องการในตอนนี้

 ชายหนุ่มก้าวต่อไปข้างหน้า ละทิ้งอดีตที่ผ่านมาเหล่านั้นไปทั้งหมด โดยไม่สนใจว่าใครจะเป็นจะตายสักกี่คนก็ตาม เขาปรารถนาเพียงแค่สิ่งเดียว

 จนเขามาพบกับ...