มิเชล ทอมป์สันนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องทำงานของบริษัท วาราโคร์ คอร์ปอเรชั่น ด้วยท่าทางที่ดูมีสมาธิและมุ่งมั่น เธอเป็นเลขาส่วนตัวคนใหม่ของภาคิน วรากูล CEO หนุ่มเย็นชาและเจ้าของบริษัทใหญ่ที่เต็มไปด้วยความเครียดและการแข่งขัน แม้ว่าเธอจะเคยผ่านงานในบริษัทใหญ่ ๆ มาแล้ว แต่การมาที่นี่ครั้งนี้ถือว่าเป็นความท้าทายครั้งใหญ่ เพราะไม่เพียงแค่ต้องทำงานหนัก แต่ยังต้องจัดการกับเจ้านายที่มีชื่อเสียงในด้านความเย็นชาและไม่ยอมให้ใครเข้ามาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว

มิเชลรู้ดีว่าการทำงานในบริษัทนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย เธอเคยได้ยินเรื่องราวของภาคินจากเพื่อนร่วมงานเก่า ๆ ที่เคยทำงานในที่นี้ บางคนบอกว่าเขาเป็นคนที่โหดเหี้ยม บางคนบอกว่าเขาเย็นชาไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ ให้ใครเห็นเลย จนกระทั่งการได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับภาคินที่เป็นที่มาของการตั้งตัวเป็น “บอสเย็นชา” ที่คนทั้งบริษัทต่างหลีกเลี่ยง

แต่มิเชลก็ไม่เคยคิดที่จะถอยหลัง เธอเป็นคนที่เชื่อมั่นในตัวเองและไม่เคยยอมแพ้กับอุปสรรค แม้ว่าเจ้านายของเธอจะไม่ใช่คนที่ยิ้มให้ใครง่าย ๆ และไม่ค่อยแสดงความอ่อนโยนให้ใครเห็น แต่เธอก็เชื่อว่าเขาก็มีด้านอ่อนโยนเหมือนคนทั่วไป เธอไม่อยากเป็นแค่ลูกน้องที่ทำงานตามคำสั่ง แต่ต้องการพิสูจน์ตัวเองให้เขาเห็นว่าเธอไม่ใช่แค่เลขาส่วนตัวธรรมดา

การเริ่มต้นทำงานในวันนี้ไม่ต่างอะไรกับการรับมือกับอาณาจักรแห่งความเงียบและเย็นชา มิเชลตั้งใจที่จะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด เธอเริ่มจากการตรวจสอบเอกสารที่ต้องส่งให้ภาคินในวันเดียวกันนั้น เอกสารที่ทับถมกันอยู่บนโต๊ะทำงานของเธอเต็มไปด้วยรายละเอียดของโปรเจคต่าง ๆ ของบริษัท วาราโคร์ ที่กำลังดำเนินการอยู่ และคำสั่งที่เธอต้องจัดการทั้งหมด

ในขณะที่เธอกำลังทำงานอย่างตั้งใจ เสียงประตูห้องทำงานดังขึ้น พร้อมกับการปรากฏตัวของภาคิน วรากูล เขาสวมชุดสูทสีดำเข้ม สวมแว่นตากันแดด แม้ว่าเวลานี้จะเป็นกลางวัน แต่เขาก็ไม่เคยถอดแว่นออก ภาคินยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องทำงาน สายตาของเขาจับจ้องมาที่มิเชลด้วยความเย็นชา

“มิเชล ทอมป์สันใช่ไหม?” เสียงของเขาห้วน ๆ ทว่าแฝงความเฉียบขาด ทำให้มิเชลต้องเงยหน้าขึ้นจากงานที่ทำอยู่

“ใช่ค่ะ คุณภาคิน” เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง และไม่แสดงความตกใจแม้จะรู้ดีว่าเขาคือคนที่เธอจะต้องทำงานร่วมด้วยในฐานะเจ้านาย

ภาคินเดินเข้ามาใกล้โต๊ะทำงานของมิเชล ก่อนจะมองไปที่เอกสารที่เธอกำลังจัดการอยู่ “งานที่นี่ไม่ใช่เรื่องง่าย คุณต้องทำให้ดี” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะให้ความเห็นอกเห็นใจ

“ค่ะ ฉันเข้าใจค่ะ” มิเชลตอบอย่างมั่นใจ พร้อมกับยิ้มบาง ๆ “แต่ฉันจะทำให้ดีที่สุด”

ภาคินหรี่ตามองเธอเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ “ทำให้ดี อย่าให้เสียชื่อเสียงของบริษัท” เขาพูดแล้วหันหลังเดินไปที่โต๊ะของตัวเอง

มิเชลมองตามท่าทางของเขาด้วยความสนใจ เธอรู้ดีว่าเขาคือคนที่ไม่เคยแสดงความอ่อนโยนให้ใครเห็น แต่เธอก็อดคิดไม่ได้ว่าลึก ๆ แล้ว เขาน่าจะมีด้านที่อ่อนโยนเหมือนกันเพียงแต่ยังไม่แสดงออกมาเท่านั้น เธอต้องพิสูจน์ตัวเองให้เขาเห็นว่าเธอเป็นคนที่สามารถทำงานนี้ได้ แม้ว่าจะต้องผ่านความยากลำบากไปบ้างก็ตาม

ภาคินนั่งลงที่โต๊ะทำงานของเขาอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่มิเชลยังคงทำงานต่อไป ด้วยใจที่มั่นคงและหวังว่าในวันหนึ่งเขาจะเห็นความสามารถของเธอและให้ความเชื่อมั่นในตัวเธอมากขึ้น

ติดตามตอนต่อไป...

มิเชลตื่นขึ้นมาพร้อมกับแสงแดดอ่อน ๆ ที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้องนอนของเธอ เวลายามเช้าเงียบสงบและเต็มไปด้วยความรู้สึกใหม่ ๆ ที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า เธอไม่ได้คาดหวังว่าการทำงานในบริษัทนี้จะเริ่มต้นได้ยากขนาดนี้ แต่เธอก็รู้ดีว่าเธอต้องพร้อมรับมือกับทุกสถานการณ์

หลังจากทานอาหารเช้าและเตรียมตัวให้พร้อม มิเชลก็ออกจากห้องพักเพื่อไปยังออฟฟิศของบริษัท วาราโคร์ อีกครั้ง หัวใจของเธอเต้นแรงเมื่อคิดถึงภาคิน วรากูล เจ้านายที่เธอต้องทำงานร่วมด้วยในทุกวัน

เมื่อเธอมาถึงที่ทำงาน เธอก็เริ่มต้นเช้าวันใหม่ด้วยการเช็คอีเมล์และตอบกลับข้อความต่าง ๆ ที่มีความสำคัญ ก่อนจะทำตามคำสั่งที่ภาคินได้ให้ไว้เมื่อวันก่อน การทำงานในที่นี้เป็นเรื่องที่มิเชลเริ่มคุ้นเคยขึ้นเรื่อย ๆ แต่การทำงานร่วมกับเจ้านายอย่างภาคินยังคงเป็นเรื่องท้าทาย

ไม่นานนัก ภาคินก็เดินเข้ามาที่ห้องทำงานของมิเชล เขาไม่ได้มาพร้อมกับท่าทีที่เป็นมิตรหรืออ่อนโยนเหมือนที่เธอหวัง แต่ยังคงเป็นบุคลิกของชายหนุ่มที่เย็นชาและห่างเหินเสมอ

“มิเชล คุณได้จัดการเรื่องเอกสารที่ผมมอบหมายให้แล้วใช่ไหม?” เสียงของเขาเรียบเฉยและคมกริบ

มิเชลเงยหน้าขึ้นจากคอมพิวเตอร์และยิ้มบาง ๆ ก่อนจะพยักหน้า “ค่ะ ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ คุณภาคิน เอกสารพร้อมสำหรับการพิจารณาแล้วค่ะ”

ภาคินเดินไปที่โต๊ะของเธอและเริ่มตรวจสอบเอกสารในมือเขาอย่างละเอียด เขาทำงานอย่างมืออาชีพและไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ แม้แต่น้อย มิเชลเริ่มรู้สึกถึงความกดดันที่เข้ามาอีกครั้ง แต่เธอก็พยายามทำตัวให้สงบและพร้อมรับมือกับทุกคำถาม

“ดีแล้ว” เขาพูดสั้น ๆ ก่อนจะวางเอกสารลงบนโต๊ะของเธอ “คุณทำได้ดี ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน”

มิเชลรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างในตัวเขาที่เริ่มแตกต่างจากที่เธอเคยคิดไว้ แม้จะยังคงดูเย็นชาและห่างเหิน แต่คำชมเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เขาพูดก็ทำให้เธอรู้สึกถึงการยอมรับในบางแง่มุม

“ขอบคุณค่ะ” มิเชลตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ และไม่แสดงความตื่นเต้นมากเกินไป

ภาคินมองเธอสักพักก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง โดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม มิเชลมองตามแผ่นหลังของเขาไป ก่อนจะเริ่มทำงานต่อไป

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนถึงช่วงบ่ายที่มิเชลต้องจัดการประชุมกับทีมงานในโปรเจคใหม่ที่ภาคินมอบหมายให้ เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังเรียนรู้และเติบโตขึ้นในทุกวัน แม้ภาคินจะเป็นคนที่เย็นชาและไม่ค่อยแสดงความรู้สึกให้เห็น แต่เขาก็มีความสามารถที่ทำให้เธอไม่สามารถละสายตาจากเขาได้เลย

ระหว่างการประชุม ภาคินนั่งอยู่ที่โต๊ะหัวหน้าห้องทำงาน โดยไม่พูดอะไรจนกระทั่งมีการถามความคิดเห็นจากเขา เขาหันไปมองทีมงานที่กำลังพูดคุยกันก่อนจะพูดเสียงต่ำแต่คมชัด

“ทุกคนทำงานได้ดี แต่มันยังไม่เพียงพอ คุณต้องการความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ ต้องทำมากกว่านี้”

คำพูดของภาคินทำให้บรรยากาศในห้องเงียบลงไปทันที ทุกคนเริ่มตั้งใจฟังคำแนะนำจากเขาอย่างใกล้ชิด

มิเชลรู้สึกถึงความดุเดือดและความมุ่งมั่นในคำพูดของเขา เธอเริ่มเข้าใจว่าเหตุใดภาคินถึงได้รับการยอมรับในฐานะผู้นำที่เข้มแข็ง แม้จะมีบางครั้งที่เขาดูเหมือนจะไม่สนใจอะไร แต่เมื่อถึงเวลา เขาก็พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ

ในขณะที่เธอกำลังคิด ทันใดนั้นสายตาของภาคินก็จับจ้องไปที่มิเชล เขาดูเหมือนจะมองเธอเพียงแค่แวบเดียว ก่อนจะหันกลับไปให้ความสนใจกับการประชุมต่อ

มิเชลสะท้านใจเล็กน้อย แต่ก็รวบรวมสติกลับมาและเริ่มพูดในประเด็นที่ตัวเองรับผิดชอบ งานในบริษัทนี้ยังคงเต็มไปด้วยความท้าทาย แต่เธอเชื่อว่าในวันหนึ่ง ภาคินจะเริ่มเห็นคุณค่าของเธอ

ติดตามตอนต่อไป...

หลังจากการประชุมสิ้นสุดลง มิเชลเดินออกจากห้องประชุมพร้อมกับเอกสารในมือ แม้ว่าการทำงานในวันนี้จะเต็มไปด้วยความกดดัน แต่เธอกลับรู้สึกภูมิใจที่สามารถจัดการทุกอย่างได้อย่างราบรื่น

แต่ขณะที่เธอกำลังจะกลับไปที่โต๊ะทำงาน เสียงทุ้มต่ำของภาคินก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

"มิเชล"

เธอหยุดเดินและหันกลับไปมอง ภาคินยืนกอดอกอยู่ที่ประตูห้องประชุม ดวงตาคมกริบของเขามองตรงมาที่เธอ ราวกับต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง

"ค่ะ?" เธอขานรับด้วยน้ำเสียงสุภาพ

"เข้ามาคุยกับผมหน่อย"

คำพูดของเขาทำให้เธอชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าแล้วเดินตามเขาเข้าไปในห้องประชุมที่เงียบสนิท

ภาคินปิดประตูและเดินไปนั่งที่เก้าอี้หัวโต๊ะ เขามองเธอด้วยแววตาที่อ่านยาก ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"คุณทำงานได้ดี"

มิเชลเลิกคิ้วเล็กน้อย นี่อาจจะเป็นคำชมจากภาคินที่เธอไม่คาดคิดมาก่อน

"ขอบคุณค่ะ ฉันแค่ทำตามหน้าที่ของตัวเอง"

ภาคินพยักหน้าเบา ๆ "แต่คุณก็ทำเกินกว่าหน้าที่" เขาพูดก่อนจะเอนตัวพิงเก้าอี้ "ผมไม่ชอบคนที่ทำงานลวก ๆ และคุณก็ไม่ใช่คนแบบนั้น"

มิเชลยิ้มบาง ๆ เธอรู้ดีว่าคำพูดของภาคินนั้นหมายถึงการยอมรับในตัวเธอ แม้จะเป็นคำชมที่ฟังดูเย็นชา แต่สำหรับเขาแล้ว นี่ถือเป็นเรื่องใหญ่

"ฉันตั้งใจทำงานให้ดีที่สุดค่ะ เพราะฉันอยากให้คุณเห็นว่าฉันสามารถเป็นคนที่คุณไว้ใจได้"

ภาคินจ้องมองเธออยู่นาน ราวกับกำลังพิจารณาบางอย่าง ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วลง

"คุณไม่กลัวผมหรือไง?"

มิเชลหัวเราะเบา ๆ "ทำไมฉันต้องกลัวล่ะคะ?"

"เพราะคนอื่นต่างก็กลัว"

"บางทีพวกเขาอาจจะยังไม่รู้จักคุณดีพอ" เธอตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา

ภาคินเงียบไปชั่วครู่ ดวงตาของเขาหรี่มองเธอด้วยความสนใจมากขึ้น ราวกับไม่คาดคิดว่าจะได้รับคำตอบแบบนี้

"คุณเป็นคนที่แปลกดีนะ มิเชล"

"ฉันขอถือว่าเป็นคำชมนะคะ"

ภาคินมองเธออีกครั้งก่อนจะยิ้มมุมปากเพียงเสี้ยววินาที ซึ่งมิเชลแทบไม่ทันสังเกต เพราะเขากลับมามีสีหน้าเรียบนิ่งเหมือนเดิมในพริบตา

"คุณทำงานต่อได้แล้ว"

มิเชลพยักหน้าก่อนจะเดินออกจากห้องประชุม ทิ้งให้ภาคินนั่งอยู่เพียงลำพัง เขาเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาจับจ้องไปที่ประตูที่มิเชลเพิ่งเดินออกไป

เธอแตกต่างจากคนอื่นจริง ๆ...

ติดตามตอนต่อไป...