" โปรดใช่วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ "

แสงแดดอ่อนๆยามเช้าสาดส่องกระทบใบหน้าของเด็กๆที่กำลังตื่นเต้นกับการเข้าค่ายลูกเสือเป็นครั้งแรก เสียงนกเจี๊ยกแจ๊วและเสียงหัวเราะของเพื่อนๆดังแว่วมาจากเต็นท์ต่างๆ บรรยากาศเต็มไปด้วยความสนุกสนานและความคาดหวัง กิจกรรมต่างๆที่รออยู่ข้างหน้าทำให้พวกเขารู้สึกตื่นเต้น ตั้งแต่การผูกเงื่อน การปีนเขา การเดินป่า และการทำอาหารกลางแจ้ง ทุกอย่างล้วนเป็นประสบการณ์ใหม่ๆที่น่าจดจำ

วันแรกของการเข้าค่าย พวกเขาได้เรียนรู้การผูกเงื่อนต่างๆ บางคนทำได้ดี บางคนก็ต้องใช้เวลาฝึกฝน แต่ทุกคนก็ตั้งใจเรียนรู้ และช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ตอนเย็น พวกเขาร่วมกันทำอาหาร มีทั้งข้าวผัด ไส้กรอก และขนมหวาน แม้จะไม่สวยงามเท่ากับที่แม่ทำ แต่รสชาติก็อร่อย และความสุขที่ได้ร่วมมือกันทำอาหารนั้น ไม่มีอะไรเทียบได้

วันที่สอง เป็นการทดสอบความอดทน พวกเขาต้องเดินป่าขึ้นเขา เส้นทางค่อนข้างลำบาก มีทั้งทางลาดชัน และทางที่รกไปด้วยต้นไม้ แต่ทุกคนก็ไม่ยอมแพ้ พวกเขาช่วยเหลือ ให้กำลังใจ และเดินไปด้วยกัน ถึงแม้จะเหนื่อย แต่ก็มีความสุข เพราะได้เห็นทิวทัศน์ที่สวยงาม และได้เรียนรู้ที่จะทำงานเป็นทีม

คืนสุดท้าย พวกเขานั่งล้อมวงไฟ ร้องเพลง เล่าเรื่อง และแลกเปลี่ยนประสบการณ์ ทุกคนต่างมีความทรงจำดีๆ และมิตรภาพที่เกิดขึ้นระหว่างการเข้าค่าย พวกเขารู้สึกว่า การเข้าค่ายลูกเสือครั้งนี้ ไม่ใช่แค่การเรียนรู้ทักษะต่างๆ แต่ยังเป็นการเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกัน เรียนรู้ที่จะช่วยเหลือซึ่งกันและกัน และเรียนรู้ที่จะเป็นคนดี เป็นคนที่มีความรับผิดชอบ

เช้าวันรุ่งขึ้น พวกเขากลับบ้านด้วยความรู้สึกที่เต็มเปี่ยม ทั้งความสุข ความเหนื่อยล้า และความทรงจำดีๆที่พวกเขาจะเก็บไว้ตลอดไป การเข้าค่ายลูกเสือครั้งนี้ เป็นประสบการณ์ที่พวกเขาจะไม่มีวันลืม และเป็นบทเรียนชีวิตที่สำคัญ ที่สอนให้พวกเขารู้จักความอดทน ความร่วมมือ และความสำคัญของมิตรภาพ

" โปรดใช่วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ "

มีหญิงสาวคนหนึ่ง ชื่อ ดาว(นามสมมติ) ดาวอายุ 14 ปี เธออยู่บ้านหลังเล็ก เธออยู่กับยายและน้องของเธอ ดาวไม่มีพ่อเธอมีแต่แม่ แม่เธอมาทำงานกทม ค่อยส่งดาวเรียนหนังสือ จนดาว อายุ 14 ปี เธอเรียนอยู่ ชั้นมัธยมศึกษา ปีที่ 2 เป็นช่วงเวลาปิดเทอม พอดี ดาวได้ไปช่วยยายของเธอทำงาน เธอได้ไปเจอกับชายหนุ่ม 1 คน ชายหนุ่มมีชื่อว่า ภพ(นามสมมติ) ภพอายุ 26 ปี ดาวและภพได้คุยเล่นหยอกล้อกันไป จนมาวันหนึ่ง ภพได้ขอเบอร์กับดาว ดาวก็ให้เบอร์ไป หลังจากวันนั้นทั้งสองก็โทรคุยกันทุกวัน พวกเธอสองคนก็คบกัน ไม่มีใครรู้ มีแต่น้อง ๆ เธอที่รู้ จนเวลาผ่านไปหลายเดือนที่ทั้งสองคนกัน ดาวเธอแอบไปหาภพบ้างบางครั้ง ภพก็แอบมาหาดาวบ้าง ทุกครั้งที่สองสองเจอกัน ทั้งสองก็มีอะไรกันทุกครั้งที่เจอ แต่ไม่มีใครรู้เลย จนยายของเธอมารู้ว่าเธอคบกับชายหนุ่มอยู่ เลยได้พากันไปคุยกับพ่อแม่ฝ่ายนั้น ทำให้ทั้งสองได้หมั้นหมายกัน พวกเขาได้หมั้นหมาย วันที่ 03 มกราคม 2564 เป็นวันที่ดาวใกล้จะเปิดเทอมพอดี ทั้งคู่คบกันเป็นเวลานาน จนดาวจบ ม. 2 และกำลังขึ้นชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ดาวนั้นก็เรียน ม.3 ได้เทอมหนึ่ง ก่อนสอบเธอได้ไปกทมกับแฟนของเธอ เธอเลยไม่ได้สอบ จน เทอม 2 เทอมได้กลับมาพร้อมกับข่าว เธอนั้นท้อง ได้ ประมาณ 1-2 สัปดาห์ เธอเลยขอกลับมาเรียนแบะได้บอกเหตุผลกับคุณครู ครูไม่ว่าอะไร และได้ให้เธอมาเรียนปกติ จนดาวท้องได้ 6-7 เดือน ครูเลยให้ดาวกลับไปอยู่บ้าน และพอถึงวันสอยดาวค่อยมาสอบ และแล้วสุดดาวก็ได้จบพร้อมเพื่อน จนเดือน เมษายน เธอคลอดลูก เป็นเด็กผู้ชาย ลูกเธอ ชื่อ ด.ช. ชนกัน พุฒตาล (นามสมมติ) ชื่อเล่น ภีม(นามสมมติ) เกิดวันที่ 17 เมษายน 2566 เธอก็ได้เลี้ยงลูก ดาวก็ไม่ได้เรียนต่อ ดาวก็จบแค่ ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 เธอมีลูกตอนอายุ 16 ปี ตอนนี้ลูกเธอ จะได้ สองขวบแล้ว เดือนหน้าลูกเธอก็ 2 ขวบ ภีมเป็นเด็กน่ารัก ดื้อซน หัวไวกว่าเด็กคนอื่น พูดได้เร็ว ภีมไม่เคยกลัวอะไรเลย ให้กินอะไรก็กิน ภีมมีนิสัยคล้ายพ่อ

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ควรป้องกันทุกครั้ง ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม มีลูกเมื่อพร้อมแล้วจะไม่ลำบาก แต่ลูกไม่ใช่ความผิดพลาดของคนเรา แต่คือความตั้งใจ

" โปรดใช่วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ "

สายลมเย็นพัดผ่านใบหน้าของเธอ พัดผ่านความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัว ความรู้สึกท้อแท้ สิ้นหวัง และเหนื่อยล้า มันหนักอึ้งราวกับก้อนหินก้อนใหญ่กดทับอยู่บนอก เธอรู้สึกเหมือนกำลังจมลงไปในบึงแห่งความมืดมน ไม่มีแสงสว่าง ไม่มีทางออก

ปัญหาต่างๆถาโถมเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน ความกดดันจากการเรียน ความสัมพันธ์ที่ล่มสลาย และความรู้สึกโดดเดี่ยว มันกัดกินจิตใจเธอทีละน้อย จนกระทั่งเธอคิดว่า การตาย อาจเป็นทางออกที่ดีที่สุด

เธอนึกถึงใบมีด นึกถึงยา นึกถึงวิธีต่างๆที่จะยุติชีวิตของตัวเอง ความคิดเหล่านั้นวนเวียนอยู่ในหัว ไม่ยอมปล่อยเธอไป มันเหมือนกับเสียงกระซิบที่ค่อยๆเพิ่มความดังขึ้นเรื่อยๆ จนกลบเสียงอื่นๆทั้งหมด

แต่แล้ว ภาพของใบหน้ายิ้มแย้มของแม่ ของพ่อ ของเพื่อนๆ ก็ผุดขึ้นมา มันเหมือนกับแสงสว่างเล็กๆ ที่ส่องทะลุความมืดมน เธอคิดถึงความรัก ความอบอุ่น และความห่วงใยที่พวกเขามีให้เธอ

น้ำตาไหลอาบแก้ม เธอรู้สึกเสียใจ รู้สึกผิด และรู้สึกขอบคุณ ขอบคุณที่ยังมีคนที่รักและห่วงใยเธออยู่ เธอรู้ว่า การฆ่าตัวตาย ไม่ใช่ทางออก มันจะทำให้คนที่รักเธอต้องเจ็บปวด และเสียใจมากยิ่งกว่า

เธอตัดสินใจที่จะขอความช่วยเหลือ เธอโทรหาเพื่อนสนิท เล่าเรื่องราวทุกอย่างให้ฟัง และขอให้เพื่อนช่วยเธอ เพื่อนของเธอรับฟังด้วยความเข้าใจ และให้กำลังใจเธอ เธอรู้สึกโล่งใจ เหมือนกับมีภาระหนักๆถูกยกออกไป

ตั้งแต่นั้นมา เธอค่อยๆเรียนรู้ที่จะเผชิญหน้ากับปัญหา เรียนรู้ที่จะขอความช่วยเหลือ และเรียนรู้ที่จะรักตัวเอง เธอเข้ารับการบำบัด และค่อยๆฟื้นตัวขึ้นมา ชีวิตของเธอ ยังคงมีอุปสรรค แต่เธอก็มีกำลังใจ และมีคนที่อยู่เคียงข้างเธอเสมอ

คำแนะนำ: ถ้าคุณหรือคนที่คุณรู้จักกำลังคิดสั้น โปรดขอความช่วยเหลือ คุณสามารถติดต่อสายด่วนสุขภาพจิต หรือปรึกษาแพทย์ หรือผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพจิตได้ อย่าปล่อยให้ความคิดสั้นทำลายชีวิตของคุณ คุณไม่ใช่คนเดียว และยังมีคนรักและห่วงใยคุณอยู่เสมอ