เสียงออดดังขึ้นเป็นสัญญาณหมดคาบเรียนสุดท้าย นักเรียนพากันเก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน บางคนจับกลุ่มพูดคุย บางคนรีบออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

ภายในห้องเรียน มุมหลังสุดของห้องคือที่ของ ซัน เด็กหนุ่มที่มักถูกมองว่าเป็นตัวปัญหาของห้อง เขานั่งไขว่ห้างเอนหลังพิงเก้าอี้ มองดูเพื่อน ๆ ทยอยออกจากห้องด้วยสายตาเบื่อหน่าย ข้างกายมีเพื่อนร่วมแก๊งที่กำลังหัวเราะเฮฮากับเรื่องไร้สาระ

ตรงกันข้ามกับซันคือ ภาม หัวหน้าห้องที่กำลังตรวจเช็กความเรียบร้อยของโต๊ะเรียนตามปกติ เขาเป็นคนเดียวที่ยังอยู่ในห้องแม้คนอื่นจะออกไปกันหมดแล้ว

"ซัน นายช่วยเก็บขยะที่อยู่ตรงนั้นหน่อยได้ไหม?" ภามพูดขึ้น พร้อมชี้ไปที่เศษกระดาษข้างโต๊ะของซัน

ซันเหลือบมองด้วยสายตาเอื่อย ๆ ก่อนจะเบือนหน้าหนี "ไม่ใช่ของฉัน ทำไมฉันต้องเก็บ?"

ภามถอนหายใจ เขาไม่แปลกใจกับคำตอบนี้เท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้โต้เถียงอะไร เขาเดินไปหยิบเศษกระดาษขึ้นมาเก็บเอง

"เหอะ หัวหน้าห้องที่แสนดีจริง ๆ" ซันหัวเราะเยาะ

ภามไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงแค่ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ซันมองตามแผ่นหลังนั้นอย่างขัดใจ

เย็นวันนั้น ภามเดินกลับบ้านตามปกติ ฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม ถนนรอบ ๆ โรงเรียนเริ่มเงียบลง

แต่ระหว่างทาง เขารู้สึกเหมือนมีใครบางคนเดินตามหลังมา จังหวะก้าวเท้าของเขาช้าลง ก่อนจะเหลือบมองด้านหลัง

ชายแปลกหน้าคนหนึ่งเดินอยู่ไม่ไกลนัก ภามเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ เขาเร่งฝีเท้าขึ้น แต่ชายคนนั้นก็เร่งฝีเท้าตามมาเช่นกัน

หัวใจของภามเต้นเร็วขึ้น ความกังวลเริ่มก่อตัว

ทันใดนั้น เสียงเรียกที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น

"เฮ้! ภาม!"

ภามหันไปมองก็พบกับซันที่ยืนอยู่ข้างถนน เขากำลังแกะซองบุหรี่ในมือก่อนจะเงยหน้ามาสบตาภาม

"นายมาทำอะไรแถวนี้?" ภามถาม ยังรู้สึกแปลกใจที่เจอซันที่นี่

"ก็แค่เดินเล่นน่ะ" ซันตอบพลางไหวไหล่ จริง ๆ แล้วเขาสังเกตเห็นว่าภามดูมีท่าทางแปลก ๆ เหมือนกำลังระวังอะไรบางอย่าง

ภามเหลือบมองไปด้านหลังอีกครั้ง ชายแปลกหน้านั้นหายไปแล้ว หรืออาจจะเป็นแค่ความคิดไปเอง แต่ก็ทำให้เขารู้สึกโล่งขึ้นเล็กน้อย

"นี่..." ซันพูดขึ้นพร้อมกับทิ้งตัวนั่งลงบนขอบกำแพงข้างถนน หยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้เตรียมจะจุดไฟ

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้สูบ ภามก็เดินเข้ามาหยิบบุหรี่ออกจากปากเขาและโยนทิ้งลงถังขยะข้าง ๆ ทันที

ซันชะงัก "เฮ้! นั่นมันของฉันนะ!"

"บุหรี่ไม่ดีต่อสุขภาพ" ภามพูดเสียงเรียบ ก่อนจะหยิบลูกอมจากกระเป๋าแล้วยื่นให้แทน

ซันมองลูกอมในมือ ก่อนจะถอนหายใจแล้วยัดมันใส่ปากแทน

"นายเป็นหัวหน้าห้องที่จู้จี้จริง ๆ"

"ก็ฉันเป็นห่วง" ภามตอบกลับด้วยรอยยิ้มบาง ๆ

ซันเงียบไปชั่วขณะ สายตาจับจ้องไปที่ภามที่กำลังมองเขาด้วยแววตาจริงใจ

นี่เป็นครั้งแรกที่ซันรู้สึกว่า... ภามอาจจะไม่ได้แย่ขนาดนั้น

เช้าวันรุ่งขึ้น ภายในห้องเรียนที่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของนักเรียน ทุกคนต่างจับกลุ่มคุยกันเรื่องซีรีส์ การบ้าน หรือกิจกรรมโรงเรียน

ซันนั่งเอนหลังอยู่ที่โต๊ะตัวเก่งของตัวเอง สายตาเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง พลางอมลูกอมที่ภามให้มาเมื่อคืน

"เฮ้ย ซัน เมื่อวานมึงไปไหนมา? ไม่เห็นกลับพร้อมพวกกูเลย" พีท เพื่อนร่วมแก๊งสะกิดถาม

"เดินเล่นนิดหน่อย" ซันตอบเรียบ ๆ

"เดินเล่น? มึงเนี่ยนะ?" เฟิร์ส อีกคนขมวดคิ้ว "แล้วทำไมมึงกินลูกอมว่ะ ปกติเห็นดูดบุหรี่ตลอด"

ซันชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองพีทกับเฟิร์สแล้วไหวไหล่ "เปลี่ยนบรรยากาศ"

สองเพื่อนซี้มองหน้ากันอย่างแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ

ขณะที่บรรยากาศในห้องเริ่มคึกคักขึ้น เสียงของ ภาม หัวหน้าห้องก็ดังขึ้นหน้าห้อง

"เอาล่ะทุกคน ฟังหน่อยนะ!"

ทุกคนเงียบลงหันไปสนใจภามที่ยืนอยู่หน้ากระดาน

"อีกสองอาทิตย์จะมีกิจกรรมจิตอาสาของโรงเรียน เราต้องแบ่งกลุ่มกันไปช่วยทำความสะอาดสวนสาธารณะ ผมเลยอยากให้ทุกคนช่วยกันลงชื่อ"

เสียงบ่นเริ่มดังขึ้นจากบางคน

"ต้องไปจริงเหรอวะ?"

"ขี้เกียจอ่ะ"

ภามถอนหายใจเล็กน้อยแต่ยังคงรอยยิ้มไว้ "ไม่ได้บังคับนะ ใครอยากไปก็ลงชื่อไว้ได้เลย"

ซันนั่งมองอยู่นิ่ง ๆ ไม่ได้สนใจเรื่องกิจกรรมนี้มากนัก แต่ไม่นานภามก็เดินเข้ามาหาเขาโดยตรง

"ซัน นายไปช่วยงานนี้หน่อยได้ไหม?"

ทั้งห้องเงียบกริบ ทุกสายตาหันไปมองซันอย่างไม่เชื่อสายตา

"หา? ให้ฉันไปช่วยทำความสะอาดสวนเนี่ยนะ?" ซันเลิกคิ้ว

"อืม" ภามพยักหน้า "ถือว่าเป็นการช่วยโรงเรียน และ...ฉันก็อยากให้นายไป"

ซันมองภามนิ่ง ๆ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ "ทำไมต้องเป็นฉัน?"

"เพราะฉันอยากให้นายได้ลองทำอะไรใหม่ ๆ บ้าง"

คำพูดของภามทำให้ซันเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะมองลูกอมในมือแล้วนึกถึงเมื่อคืน

"...ก็ได้"

ทั้งห้องตกตะลึง มีเสียงซุบซิบดังขึ้น

"เฮ้ย ซันตอบตกลงว่ะ!"

"เป็นไปได้ไงเนี่ย!?"

ภามยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าให้ "ขอบคุณนะ"

ซันถอนหายใจยาว มองภามที่เดินกลับไปหน้าห้อง ก่อนจะสบตากับพีทและเฟิร์สที่มองเขาเหมือนเจอเรื่องเหนือธรรมชาติ

"...มองอะไรวะ?" ซันขมวดคิ้ว

"กูแค่สงสัยว่ามึงโดนของหรือเปล่า" พีทพูดจริงจัง

"เฮ้อ... เรื่องของกู" ซันตอบปัด ๆ ก่อนจะเอนตัวพิงโต๊ะ

นี่เป็นครั้งแรกที่เขายอมเข้าร่วมกิจกรรมของโรงเรียนโดยไม่ต้องมีใครบังคับ... และเขาก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่กันแน่

วันเสาร์มาถึงเร็วกว่าที่ซันคิด

ปกติวันหยุดแบบนี้เขาคงนอนเล่นอยู่บ้าน หรือไม่ก็ออกไปเตร็ดเตร่กับเพื่อน ๆ แต่วันนี้เขากลับต้องมาตั้งแต่เช้าเพื่อเข้าร่วมกิจกรรมจิตอาสาของโรงเรียน

"ให้ตายเถอะ... กูมาทำอะไรที่นี่วะ" ซันบ่นเบา ๆ ขณะยืนอยู่ที่จุดนัดหมายหน้าสวนสาธารณะ

"กูยังสงสัยเลยว่ามึงมาได้ไง" พีทที่ยอมมาด้วยพูดขึ้น

"อืม กูยังไม่เชื่อเลยว่ามึงสมัครใจ" เฟิร์สเสริม

ซันไม่ได้ตอบอะไร เขาแค่เหลือบตามองไปทางภามที่ยืนแจกถุงมือและอุปกรณ์ทำความสะอาดให้เพื่อน ๆ ด้วยรอยยิ้ม

"ขอบคุณที่มานะทุกคน วันนี้เราจะแบ่งกลุ่มกันทำความสะอาด ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้เลย" ภามกล่าวอย่างกระตือรือร้น

"หัวหน้าห้องนี่มันแสนดีจริง ๆ" ซันพึมพำ ก่อนจะเดินไปรับอุปกรณ์จากภาม

"นายดูไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่" ภามหัวเราะเบา ๆ

"ก็คงงั้น" ซันยักไหล่ "แต่ไหน ๆ ก็มาละ จะให้กลับตอนนี้ก็คงดูแย่ไปหน่อย"

"ถ้าคิดแบบนั้นก็ช่วยเต็มที่หน่อยนะ" ภามยิ้ม ก่อนจะยื่นถุงมือให้

ซันรับมาอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก แล้วเดินไปเริ่มงานกับเพื่อน ๆ

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง

"โว้ย! ร้อนฉิบหาย!" พีทปาดเหงื่อ ขณะที่กำลังเก็บขยะตามสนามหญ้า

"พึ่งทำได้แป๊บเดียวก็จะถอดใจแล้วเหรอ?" ภามเดินเข้ามาแซว พร้อมถือถุงขยะเต็มใบ

"ก็ปกติกูไม่ทำงานแบบนี้ไง!" พีทบ่น

ซันที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ไม่พูดอะไร แค่ถอนหายใจ ก่อนจะทิ้งขยะลงถุงที่ภามถืออยู่

"ขยันเหมือนกันนี่" ภามพูดยิ้ม ๆ

"เงียบไปเลย" ซันตอบสั้น ๆ แต่ไม่ได้หยุดมือ

ภามหัวเราะเล็กน้อย ก่อนจะนั่งลงช่วยเก็บเศษใบไม้ข้าง ๆ ซัน

พวกเขาทำงานกันไปเรื่อย ๆ จนเวลาผ่านไปอีกพักใหญ่

ซันเริ่มรู้สึกแปลก ๆ ที่ได้เห็นภามทำงานหนักโดยไม่บ่นอะไรเลย ทั้งที่ตัวเองเป็นหัวหน้าห้องแท้ ๆ แต่กลับไม่สั่งใคร ทำทุกอย่างด้วยตัวเอง

"นี่ นายทำแบบนี้ตลอดเลยเหรอ?" ซันถามขึ้น

"หมายถึงอะไร?"

"ก็แบบ... คอยช่วยคนอื่นไปทั่ว"

ภามเงยหน้าขึ้นจากกองใบไม้ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ "อืม ก็อาจจะเป็นนิสัยล่ะมั้ง"

"ไม่เหนื่อยหรือไง?"

"บางทีก็เหนื่อยนะ" ภามตอบตามตรง "แต่ฉันชอบเวลาที่เห็นทุกคนทำอะไรดี ๆ ด้วยกัน"

ซันเงียบไปครู่หนึ่ง มองภามที่ยังคงตั้งใจทำงานต่อ ก่อนจะเบือนหน้าหนี

"นายมันเป็นคนแปลก" ซันพูดทิ้งท้าย ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปทิ้งขยะ

ภามมองตามแผ่นหลังของซัน แล้วแอบยิ้มออกมา

วันนี้เป็นวันแรกที่ซันเข้าร่วมกิจกรรมของโรงเรียน และแม้ว่าตอนแรกเขาจะไม่เต็มใจ แต่ดูเหมือนเขาจะเริ่มเปิดใจให้กับบางสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน