'เกิดใหม่เป็นตัวประกอบ'
บทนำ
เบียร์
เห้อ...น่าเบื่อจัง//ถอนหายใจ
ไอซ์
พี่เบียร์ไปเซเว่นกันเถอะ!//กระโดดทับเบียร์
เบียร์
อ้าก...หายใจไม่ออก!//พยายามดิ้นรน
ไอซ์
พี่เบียร์ต้องพาหนูไปเซเว่นก่อน//ยังทับเบียร์อยู่
เบียร์
กูจะโดนทับเหมือนขี้อยู่แล้ว ปล่อยกูก่อน!!
ไอซ์
ไม่! พี่ต้องตอบหนูก่อนว่าจะพาไปเซเว่นไหม
เบียร์
ด-เดี๋ยวพาไปเซเว่นปล่อยกูก่อน
ในที่สุดเบียร์ก็เป็นอิสระสักที
เบียร์
ข-ขอถอนหายใจดังฟืด ฟาดหน่อยเถ-
ไอซ์
ไปกันเถอะ!//วิ่งไปอย่างรวดเร็ว
เบียร์
ด-เดี๋ยวรอด้วยสิ!//วิ่งตามไป
ไอซ์
ในที่สุดก็มาถึงสักที//ปาดเหงื่อ
เบียร์
ทำไม...วิ่งไม่รอเลยวะ...แล้วอีกอย่างนะ...ทำไมวิ่งเร็วเหมือนthe flashจังวะ!?
ไอซ์
ก็ผมเป็นลูกของฮีโร่นี่ครับ
ไอซ์
พอเถอะพรี่ เราเข้าไปกันเถอะ//เดินเข้าไปในเซเว่น
เบียร์
อืม//เดินเข้าไปในเซเว่น
เบียร์
(เสียงเชี้ยอะไรวะเนี่ย)
พนักงานเซเว่น
กรื้ดดดด! ช่วยด้วยค่ะ
โจร
เอาเงินมาไม่งั้นจะยิงแบบ//ถือมีด
พนักงานเซเว่น
เอิ่ม...พี่ค่ะพี่ถือมีดไม่ใช่ถือปืนค่ะ
พนักงานเซเว่น
พรี่ติด4 kingsมากเกินไปหรือเปล่าคะ
เบียร์
เอิ่ม...พี่ว่าเราถอยทัพเถอะ
โจร
(ชิบหายละ มันต้องไปฟ้องตำรวจแน่ๆเลย)
ไอซ์
"พี่หนูว่าเรารีบเผ่นกันดีกว่า"
ระหว่างที่ฝาแฝดกำลังเผ่นหนี...แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเพราะโจรได้มาแทงข้างหลังของเบียร์
ไอซ์
พ-พี่ อย่าเพิ่งตายนะ!//ตบหน้าเบียร์หลายๆที
เบียร์
ส-สุดท้ายก็ไม่รอดสินะ...
ไอซ์
พ-พรี่ พ-...พูดอะไรน่ะ//ทำท่าจะร้องไห้
เปลือกตาของเบียร์ค่อยๆมืดลง...เสียงร้องไห้ของไอซ์ที่ได้ยินค่อยๆหายไป
โจร
เหลือแกแค่คนเดียวแล้วแหละ
พนักงานเซเว่น
(กูยังอยู่เฟื่อน)
คุณโจรได้วิ่งเข้ามาจะแทงไอซ์
ไอซ์
ด-...เดี๋ย-อั่ก!//โดนแทง
พนักงานเซเว่น
โดนฉันแจ้งตำรวจแน่!!//หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ตำรวจ
พนักงานเซเว่น
ค-คุณค่ะ!! อดทนอีกหน่อยนะค่ะ รถพยาบาลกำลังจะมาค่ะ!!//เขย่าตัวไอซ์
สไปรท์
อือ...งืม...ที่นี่ที่ไหนนะ//ลุกขึ้นมานั่งพร้อมกับขยี้ตา
สไปรท์
แต่...เดี๋ยวก่อนนะ//เบียร์ได้มองไปตรงแถวหน้าอก
สไปรท์
น-...นี่มันทำไมฉันมีหน้าอกวะ!!//กุมหัวตัวเอง
ร่างกายที่แปลกไปของเบียร์แถมเสียงก็ยังหวานอีก ร่างกายที่บอบบาง ผิวพรรณก็ยังดีด้วย ทำให้เบียร์รู้สึกอยากจะเป็นบ้าขึ้นมาทุกที
สไปรท์
ทำไมไม่ให้กูเกิดมาเป็นหมาวะ!
สไปรท์
//หยิบคู่มือวิธีเกิดเป็นหมา
สไปรท์
(แต่เดี๋ยวก่อนนะนี่ไม่ใช่เวลามาทำแบบนี้นี่หว่า)
สไปรท์
ก่อนอื่นเลยสำรวจรอบๆก่อน//มองซ้ายมองขวา
สไปรท์
//เดินไปตรงหน้าต่างก่อนจะถอยออกมา
สไปรท์
ชัดเลย...เกิดมาอยู่ในโลกครูพิเศษจอมป่วนรีบอร์นนี่เอง
แต่ก่อนที่เบียร์จะทำอะไรแปลกๆไปมากกว่านี้ ก็ได้ยินเสียงกรนอยู่ข้างๆห้อง
สไปรท์
หืม~//หันไปมองข้างๆห้องอย่างช้าๆ
เบียร์ได้ลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินไปเปิดประตู ก่อนจะเดินไปเปิดประตูคนที่กรน
สไปรท์
(เสียงกรน...แบบนี้ใช่เลยเสียงกรนเหมือนเลื่อยไม้ มีแค่คนเดียวเท่านั้นแหละไอไอซ์)
สไปรท์
ตื่นได้แล้วน่ะเฮ้ย//เขย่าตัวไอซ์
สไปรท์
กู...ไม่ต้องการเสียงกรนโว้ยยยย!!
เบียร์ตบหน้าไอซ์ไปหลายที ก็ยังไม่มีวี่แววจะตื่น แต่เหมือนสวรรค์จะโปรยโชคมาให้...ในที่สุดไอซ์ก็ตื่น
ไอซ์ค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะพบกับ...หญิงสาวที่ไม่คุ้นหน้าที่ตอนนี้กำลังส่งรอยยิ้มให้
แบงค์
อ-..อ่ะ ธะ เธอเป็นใครกัน!//ชี้หน้าเบียร์
สไปรท์
กูพรี่มึงไง//เท้าสะเอว
ไอซ์ที่ได้ยินก็สำรวจร่างกายของเบียร์ที่เปลี่ยนไป
แบงค์
ยังไงก็ไม่ใช่พี่อยู่ดี
แบงค์
พี่หนูเป็นผู้ชายโว้ยยย!
สไปรท์
คือพวกเราเกิดใหม่เพราะโดนแทงจากไอ้โจรหน้าเงิน แล้วได้มาเกิดใหม่เรื่องที่มึงชอบอ่ะ
แบงค์
แต่เดี๋ยวก่อน หนูเห็นกระจกด้วย//ชี้ไปที่กระจก
แบงค์
หนูคิดว่าพรี่ลองไปส่องกระจกดูไหม
เบียร์ได้เดินไปส่องกระจก ส่วนทางด้านไอซ์ลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินตามเบียร์ไป
สไปรท์
มึงส่องไปหน้ามึงก็...เหี้ยเหมือนกูอยู่ดี//ลากไอซ์มานั่งตรงเตียง
สไปรท์
ว่าโลกนี้เราชื่ออะไร
สไปรท์
คงต้องรอใครสักคนมาเรียกเราสิน่า~
แบงค์
พี่คงรู้ใช่ไหมว่าน้ำตาที่หนูเสียให้พี่น่ะมันราคาเท่าไหร่
สไปรท์
อ- เอิ่มม-ไม่รู้น่ะสิ
แบงค์
ไม่รู้แหละถ้าพี่ไม่รู้-
ไรท์'CPX'
คือแบบว่านี่คือครั้งแรกที่แต่งเลยนะเนี่ย
ไรท์'CPX'
เอาเป็นว่าไว้แค่นี้ก่อนเด้อ
จุดเริ่มต้น
แบงค์
พี่!!! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!!!//วิ่งตามสไปรท์
สไปรท์
ไม่ทันแล้วจ้าาาา//วิ่ง
แบงค์
พี่ทำหนูร้องให้ แล้วไม่ยอมจ่ายค่าหยดน้ำตาอีกนะ!!!
สไปรท์
หยดน้ำตาอะไร๊? ไม่เห็นมี๊
สไปรท์
โอ๋ๆๆๆ คนสวยอย่าร้องไห้เลยน้าาาา
แบงค์
ไม่หาย!!! พี่ต้องจ่ายค่าทำขวัญหนูมาเลย!!!
สไปรท์
โถๆๆๆ กูไม่มีตังค์แล้วจ้าาาา
แบงค์
ไม่เชื่อ!!! หนูจะตามไปทวงถึงห้องเช่าเลย!!!
ไอซ์วิ่งไล่ตามเบียร์ไปทั่วห้องเช่า
โคโค่'แม่'
พวกเธอสองคนทำอะไรกันน่ะ!!!
แบงค์
ไม่มีอะไรค่ะแม่...//ทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม
สไปรท์
แค่เล่นกันเฉยๆครั- ค่ะ! แฮะๆๆ//หัวเราะแห้งๆ
โคโค่'แม่'
เล่นอะไรกันเสียงดังลั่นข้างนอกขนาดนี้!
แบงค์
'นั่นแม่เราใช่ไหมพรี่?'
สไปรท์
'ถ้าไม่ใช่แม่ แล้วจะเป็นตัวอะไรล่ะ? ยักษ์หรอ?'
แบงค์
ก็ไม่แน่...แม่แปลงร่างได้นี่นา//ทำหน้าคิด
สไปรท์
อย่ามาพูดจาเพ้อเจ้อน้าาา!
แบงค์
พะ พะ พรี่ตบหน้าหนูทำไมเนี่ย!!//จับหน้าตัวเอง
สไปรท์
หรือว่าจะเอาอีกรอบล่ะ
โคโค่'แม่'
พวกเธอสองคนคุยอะไรกันน่ะ!
แบงค์
เอิ่ม...คุยกันเล่นนะค่ะ แฮะ แฮะ//หัวเราะแห้งๆ
โคโค่'แม่'
อือ~ คุยกันเบาๆหน่อยนะจ๊ะ!
โคโค่'แม่'
(ทำไมวันนี้สไปรท์ดูแปลกๆแฮะ)
โคโค่'แม่'
(ช่างมันเถอะคงไม่มีอะไร)
โคโค่หรือแม่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากจึงเดินไปที่ห้องครัวแล้วทำอาหารต่อ
สไปรท์
เห้อ~ เกือบไปแล้วแฮะ
แบงค์
งั้นเรามาสำรวจห้องกันดีไหมพี่//หันไปมองหน้าเบียร์
2 แฝดเดิมสำรวจห้องของแบงค์ 2แฝดสำรวจห้องกันไปมาอยู่ดีๆก็เจอสมุดเล่มนึงอยู่ที่โต๊ะใกล้เตียง
แบงค์
โอ๊ะ! แหมเจอของดีซะด้วย//หยิบสมุดขึ้นมาดู
สไปรท์
หืม~ ดูด้วย//ชะโงกหน้าไปดู
แบงค์
มันเหมือนเป็นสมุดบันทึกแฮะ//สำรวจหนังสือไปมา
ไอซ์ได้เปิดหน้าสมุดบันทึกมาดูตามที่เบียร์บอก
สไปรท์
ข้างในเขียนอะไรบ้าง
แบงค์
เอาไปเลยค่ะเอาไปดูเลยค่ะ//ยื่นสมุดบันทึกให้สไปรท์
สไปรท์
//หยิบสมุดบันทึกมาดู
ข้างในของสมุดบันทึกนั้นไม่ได้มีการเขียนมากมายแต่เหมือนจะเป็นการเขียนถึงการเปิดเทอมโรงเรียนนามิโมริ
โอ๊ะ! ดูเหมือนว่าข้างในจะมีชื่อของคนเขียนซะด้วย คนเขียนสมุดบันทึกเล่มนี้เขียนเอาไว้ว่า บันทึก:วันก่อนเปิดเทอมที่โรงเรียนนามิโมริ
วันที่: -
ถึง: สมุดบันทึกสุดเก๋
สวัสดี ฉันชื่อแบงค์นะ วันนี้แม่โคโค่บอกว่าพรุ่งนี้ฉันต้องไปโรงเรียนนามิโมริวันแรก! ตื่นเต้นสุด ๆ ไปเลย! ฉันเป็นเด็กใหม่ของที่นั่นด้วยนะ แม่บอกว่าโรงเรียนนั้นดังมาก ๆ มีแต่คนเก่ง ๆ ฉันก็เลยแอบกลัวนิดหน่อย...
แต่แม่บอกว่าไม่ต้องกลัว! แม่บอกว่า "ลูกสาวแม่สวยและเก่งอยู่แล้ว! ไปถึงโรงเรียนก็ยิ้มหวาน ๆ แล้วบอกทุกคนว่า 'โย่ว! สาวน้อยนามิโมริมาแล้วจ้า!' รับรองว่าเพื่อน ๆ รักลูกแน่!"
...แม่คะ หนูว่ามันจะแปลก ๆ ไปหน่อยไหมคะ?
แต่ก็เอาเถอะ! พรุ่งนี้ฉันจะพยายามยิ้มให้เยอะ ๆ แล้วกันนะ! หวังว่าฉันจะไม่โดนใครแกล้งนะ... ฉันได้ยินมาว่าโรงเรียนนี้มีชมรมแปลก ๆ เยอะแยะเลย มีชมรมจัดดอกไม้ไฟ ชมรมทำนายอนาคตด้วยลูกแก้ว แล้วก็ชมรม... ชมรมอะไรนะ? อ้อ! ชมรมต่อยมวยกับหุ่นยนต์!
...แม่คะ หนูว่าหนูควรจะเข้าชมรมไหนดีคะ?
เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ฉันจะไปเดินสำรวจดูก่อนแล้วกัน! ถ้ามีอะไรตลก ๆ ฉันจะมาเล่าให้ฟังอีกนะ!
ราตรีสวัสดิ์!
ลงชื่อ: แบงค์ สาวน้อยนามิโมริ (ฝึกหัด)
ในที่สุดเราก็ได้รู้ชื่อของไอซ์สักที แต่ดูเหมือนว่ายังเหลืออีกคนนึงที่เรายังไม่รู้ชื่อเบียร์
สไปรท์
โหหหห ในโลกนี้มึงชื่อแบงค์ว่ะ!//หันไปมองแบงค์
แบงค์
จริงดิ! ไหนเอามาดูหน่อยซิ//หยิบสมุดบันทึกจากเบียร์
แบงค์
อืม~ จริงด้วยแฮะ//เงยหน้ามองเบียร์
สไปรท์
ไปดูห้องพี่ก่อนไหม//เดินออกจากห้องแบงค์
แบงค์ได้เดินตามเบียร์ไปจนไปถึงห้องของเบียร์
สไปรท์
เดี๋ยวแบงค์เดินไปสำรวจแถวเตียงพี่นะ//ชี้ไปที่เตียง
2แฝดเดินสำรวจกันไปมาจนในที่สุดก็เจอสมุดบันทึกของเบียร์จนได้ สมุดบันทึกของเบียร์มันอยู่ตรงโต๊ะใกล้เตียงเหมือนกับแบงค์แต่แตกต่างกันคือมีกุญแจล็อคสมุดบันทึกอยู่
สไปรท์
อือ~ กุญแจอยู่ไหนหว่า//มองซ้ายมองขวา
2แฝดหากุญแจกันไปมาจนในทีสุดก็เจอจนได้อยู่ใต้เตียงนี่เอง
แบงค์
เจอแล้วเจอแล้ว!//วิ่งมาหาเบียร์
สไปรท์
thank you เด้อ//หยิบกุญแจ
เบียร์ได้ใช้กุญแจปลดล็อคสมุดบันทึก
สไปรท์
แม่ง หนังสือเหี้ยอะไรเนี่ยต้องใช้กุญแจมาเปิด กูนึกว่าตู้เซฟ
แบงค์
เอาหน่ายอย่างน้อยเราก็ไม่ใช่โจร
สไปรท์
ช่างมันเถอะอย่าไปสนใจ
เบียร์หยิบสมุดบันทึกมาดูก่อนจะเปิดมาอ่าน
ข้างในเนื้อหาก็ไม่มีอะไรมากมายเหมือนกับของแบงค์
แล้วในที่สุดก็รู้ชื่อของเบียร์สักที บันทึกประจำวันของสไปรท์ในวันก่อนเปิดเทอมที่โรงเรียนนามิโมริ
วันที่: -
ถึง: สมุดบันทึก (ที่ไม่ได้อยากเขียนเท่าไหร่)
สวัสดี ฉันชื่อสไปรท์... พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนนามิโมริวันแรก... (ถอนหายใจ) แม่ยิ้มหวานจนตาแทบบอด บอกว่า "ลูกสาวแม่สวยที่สุดในสามโลก! ไปถึงโรงเรียนก็ยิ้มหวาน ๆ ให้ทุกคนเห็น รับรองว่าไม่มีใครกล้าทำอะไรลูก!"
...แม่คะ หนูว่าหนูจะโดนมองแปลก ๆ มากกว่านะคะ...
แต่ก็ช่างเถอะ... พรุ่งนี้ก็แค่เดินไปนั่งเฉย ๆ แล้วก็กลับบ้าน... หวังว่าโรงเรียนนี้จะไม่มีอะไรน่าเบื่อนะ... ฉันได้ยินมาว่ามีชมรมแปลก ๆ เยอะแยะเลย... ชมรมจัดดอกไม้ไฟ... ชมรมทำนายอนาคต... ชมรมต่อยมวยกับหุ่นยนต์...
...น่าเบื่อ...
แต่แม่บอกว่าให้ลองเข้าชมรมดู... จะได้มีเพื่อน... (ทำเสียงเบื่อ) เพื่อน...
เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ค่อยคิด... ตอนนี้ขอนอนก่อน...
ราตรีสวัสดิ์... (หรือเปล่า?)
ลงชื่อ: สไปรท์
ข้างในเนื้อความมันช่างดูเฉื่อยชาซะเหลือเกิน
บทสนทนาของ 2 แฝดได้จบลงที่สมุดบันทึกของสไปรท์
โคโค่'แม่'
อื้ม~อื้ม~อื้ม~
เสียงฮัมเพลงเบา ๆ ลอยคลอไปกับกลิ่นหอมของเครื่องเทศที่ลอยอวลอยู่ในครัว ขณะที่โคโค่คนแกงกะหรี่ในหม้ออย่างช้า ๆ เสียงช้อนไม้กระทบขอบหม้อเป็นจังหวะเข้ากันกับท่วงทำนองที่โคโค่ร้องออกมาอย่างสบายใจ ไอร้อนลอยขึ้นมาพร้อมกับกลิ่นเข้มข้นของแกงที่กำลังเดือดปุด ๆ
ขณะที่กำลังเคลิ้มกับเสียงฮัมเพลงและกลิ่นหอมของอาหาร โคโค่กลับไม่รู้ตัวตนของ 2แฝดที่นั่งอยู่บนโต๊ะรับประทานอาหาร
แบงค์
หิววววจนจะเป็นบ้าอยู่แล้วววว!!
แบงค์
มึงบอกให้กูทำใจงั้นรึ!
แบงค์
แล้วมึงใจเย็นได้ยังไงเนี่ย!!
สไปรท์
ใจเย็นไม่ได้น่ะสิ ตอนนี้หิวข้าวปุด ๆ อยู่ในใจ!!
2แฝดมองหน้ากันก่อนจะจับมือกันเหมือนร่วมรบร่วมใจพร้อมอาละวาด เฮ้ย! พร้อมโวยวาย
แบงค์
แม๊!!! หนูรออยู่ที่โต๊ะตั้งนานแล้วนะ!!
โคโค่สะดุ้งสุดตัวก่อนจะหันไปมองแบงค์
โคโค่'แม่'
อะไรนะ!? เดี๋ยวๆๆๆ!!! โอ๊ย! ลืมตักข้าวให้!
สไปรท์
นี่แม่ฮัมเพลงจนลืมพวกหนูเลยเหรอ!!
โคโค่'แม่'
เอ่อ...ก็มันเพลินนี่สไปรท์ซังแกงกะหรี่มันหอมมากกกก~
2แฝดทำหน้าทำตาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
แบงค์
แม่~~~รีบตักข้าวมาซะดีๆ ไม่งั้นหนูกินจานเลยนะ!!
โคโค่'แม่'
แป๊บนะแบงค์ซัง!! ตักแล้วๆๆๆ อย่าเพิ่งกินจานแบงค์ซังงงง!!!
โคโค่หยิบจานขึ้นมาตักข้าวตักแกงกะหรี่อย่างรวดเร็วก่อนที่จะวางจานลงกับโต๊ะ
2แฝดทำหน้าทำท่าทางพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
อ้า~ งั้ม! งับๆๆ อื้ม! อร่อย/นี่แหละรสชาติที่ต้องการ ×2
โคโค่มองดูลูก ๆ ที่กำลังก้มหน้าก้มตาตักข้าวเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า ขณะที่เธอค่อย ๆ ใช้ช้อนตักข้าวของตัวเองขึ้นมา
โคโค่กินข้าวไปสักพักก่อนที่จะเงยหน้ามามองลูกๆก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย
โคโค่'แม่'
…อืมมม นี่บ้านหรือสนามรบ ทำไมเสียงช้อนกระทบจานดังขนาดนี้?
แบงค์
ก้งงหิวอั่ะแม่~//กำลังเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ
สไปรท์
ใช่! กว่าจะได้กินนี่แทบจะลงไปคลานกับพื้นแล้วนะ!
โคโค่'แม่'
เออ ๆ กินไปเถอะ แต่เบา ๆ หน่อยเดี๋ยวช้อนจะแตกก่อนข้าวหมด
แบงค์
โกก...แม่ไม่กินเหรอ?
โคโค่'แม่'
แม่กำลังดูพวกแกว่าใครกินเร็วสุด แล้วจะจดคะแนนให้
สไปรท์
ห๊ะ!? นี่คือการแข่งขันเหรอ!?
แบงค์รีบเอาข้าวใส่ปากพูดไปเคี้ยวไปเสียงเลยขลุกขลัก
โคโค่'แม่'
เอ่อ… นี่คือมื้อกลางคืนลูก ไม่ใช่เกมแข่งกินเร็ว!
สไปรท์
สายไปแล้วแม่… เรามาไกลเกินกว่าจะหยุดแล้ว!!!
โคโค่'แม่'
…ฉันเลี้ยงพวกแกมาเป็นอะไรเนี่ย!?
2แฝดไม่สนว่าแม่จะพูดอะไรยังคงกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยแต่กลับรู้สึกเหมือนมีสายตาไฟฟ้าจ้องกันจนเหมือนมีไฟฟ้าแล่นออกมาจากตา!
โคโค่'แม่'
'ไอ้สองตัวนี้มันจะกัดกันไปถึงไหนนิ'
โคโค่'แม่'
อ้า~ งั้ม! งับๆๆ
โคโค่มอง 2 แฝดที่จิกกัดกันทางสายตา
หลังจากมื้ออาหารจบลงไปด้วยอย่างสวยงาม(มั้ง?) โคโค่หยิบจานของลูกๆขึ้นมาก่อนจะไปใส่ในอ่างล้างจาน
น้ำอุ่นไหลผ่านปลายนิ้วขณะมือขยับลูบฟองสบู่บนจานใบแรก ฟองขาวๆ เกาะอยู่ที่ขอบ ก่อนถูกล้างออกไปพร้อมกับคราบอาหารที่ติดอยู่ สัมผัสลื่นๆ ของจานเปียกน้ำทำให้ต้องจับให้มั่น ไม่ให้เผลอปล่อยหลุดมือลงอ่าง
จานใบที่สองตามมาติดๆ ฟองน้ำถูกบีบให้เกิดฟองใหม่ ก่อนจะถูไปรอบๆ อย่างสม่ำเสมอ คราบซอสจางลงเรื่อยๆ จนพื้นผิวกลับมาเรียบใสเหมือนเดิม เสียงน้ำไหลดังกลบความเงียบในครัว
จานใบสุดท้ายเบากว่าที่คิด มือขยับเช็ดเร็วขึ้น ฟองน้ำสีเหลืองละเลงไปทั่วอย่างคล่องแคล่ว น้ำที่ไหลผ่านทำให้จานเป็นประกายเงาวับ เมื่อเสร็จแล้วก็เหลือเพียงการสะบัดมือเบาๆ ก่อนจะวางจานทั้งหมดให้แห้งสนิทในที่คว่ำจาน
ท้องฟ้ายามค่ำคืนย้อมไปด้วยสีดำสนิท มีเพียงแสงจันทร์และดวงดาวที่กระพริบไหวราวกับกำลังสนทนากันเบาๆ ลมค่ำคืนพัดเอื่อยๆ พาไอเย็นมาสัมผัสผิวกาย เสียงจิ้งหรีดเรไรดังเป็นจังหวะกล่อมบรรยากาศให้เงียบสงบ
นาฬิกาบอกเวลา 21:53 น. แสงไฟจากเสาไฟข้างถนนทอดเงายาวลงบนพื้น ถนนโล่งไร้เสียงรถสัญจร มีเพียงเสียงฝีเท้าของใครบางคนที่เดินผ่านไปเป็นระยะๆ บ้านเรือนส่วนใหญ่ปิดไฟไปแล้ว เหลือเพียงแสงสลัวลอดผ่านหน้าต่างเป็นจุดๆ บางบ้านยังมีเสียงโทรทัศน์จางๆ ลอดออกมาให้พอรู้ว่ายังมีใครบางคนตื่นอยู่
บรรยากาศเงียบสงบ แต่ก็มีความลึกลับเจือปนอยู่ในยามค่ำคืนเช่นนี้...
เสียงของหญิงสาวคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นเสียงของสไปรท์ หญิงสาวยืนอยู่ใกล้หน้าต่าง ปล่อยให้สายลมกลางคืนพัดผ่านผิวกายเบา ๆ ผมของเธอสะบัดเล็กน้อยตามแรงลม ดวงตาสะท้อนแสงไฟจากบ้านผู้คนเบื้องล่างที่กระพริบระยิบระยับราวกับดวงดาวบนพื้นดิน
เธอทอดสายตามองท้องฟ้ายามค่ำคืน ดวงจันทร์สีเงินแขวนลอยอยู่ท่ามกลางม่านสีดำสนิท พร้อมด้วยหมู่ดาวที่กระจัดกระจายราวกับใครบางคนโปรยอัญมณีลงไปบนผืนผ้าใบขนาดยักษ์
ความเงียบสงบของยามราตรีทำให้เธอจมอยู่ในความคิดของตัวเองอยู่นาน ค่อย ๆ ทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต และเมื่อความคิดเริ่มเข้าที่ เธอจึงค่อย ๆ หันหลังกลับ พร้อมกับตัดสินใจบางอย่างในใจ
เด็กสาวทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา เสียง "ฟุบ..." ดังขึ้นเมื่อร่างกายสัมผัสกับผ้าปูที่นอน ความนุ่มของฟูกซึมซับแรงทั้งหมดเอาไว้ ก่อนที่ทุกอย่างจะตกอยู่ในความเงียบ
เสียงหายใจแผ่ว ๆ ที่เคยมีเริ่มเบาลงเรื่อย ๆ จนแทบไม่ได้ยิน ราวกับว่าความเหนื่อยล้าทำให้สติของเธอค่อย ๆ จางหายไปพร้อมกับสรรพเสียงรอบตัว ในที่สุด… เงียบสนิท มีเพียงลมหายใจแผ่วบางที่แผ่วลงไปเรื่อย ๆ จนกลืนไปกับความสงัดของค่ำคืน
ทางด้านหนึ่ง เด็กสาวนอนหลับไปก่อนพี่สาวของเธอ ร่างเล็กขดตัวใต้ผ้าห่มอย่างสบาย เสียงลมหายใจสม่ำเสมอเป็นจังหวะบ่งบอกว่าเธอเข้าสู่ห้วงนิทราไปนานแล้ว
ใบหน้าที่เคยเต็มไปด้วยความซุกซนในตอนกลางวัน ตอนนี้ดูสงบและไร้กังวล เส้นผมบางส่วนปรกลงมาบนแก้ม แต่เธอไม่ได้รู้สึกตัวเลยสักนิด มีเพียงเสียง "ฟู่... ฟู่..." เบา ๆ ของลมหายใจที่หลุดรอดออกมาเป็นครั้งครา
จุดเริ่มต้น 2
โคโค่'แม่'
//วางถ้วยลงบนโต๊ะ
โคโค่'แม่'
วันนี้อาหารน่ากินเป็นพิเศษเลยแฮะ
โคโค่'แม่'
ฝีมือเรานี่มันช่างคมในฝักจริงๆทำอะไรก็ดีเลิศประเสริฐศรีไปหมด!
โคโค่ทำท่าทางไปไม่ถึงนาทีก็เพิ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้ปลุกลูก
โคโค่'แม่'
ตายแล้ว! ลืมปลุกลูกเลย!
ว่าแล้วโคโค่ก็เดินตรงไปเลี้ยวซ้ายเพื่อไปยังจุดหมายปลายทาง
เสียงประตูห้องสไปรท์ค่อยๆเปิดเผยให้เห็นร่างของสไปรท์ที่กำลังนอนหลับอย่างสบายใจเฉิ่ม
แม่โคโค่เดินเข้าห้องลูกสาว ก่อนค่อยเปล่งน้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนเทพีแห่งความรัก
โคโค่'แม่'
สไปรท์ซัง~ ตื่นได้แล้วนะลูก~ วันนี้เปิดเทอมวันแรกน้า~
แต่สิ่งที่เธอได้รับคือ...
ใช่ความเงียบเท่านั้นที่เธอได้รับจากลูกสาว
แม่โคโค่ยังใจเย็น หัวเราะเบาๆ และเอานิ้วจิ้มแก้มนุ่มๆของลูกสาว
โคโค่'แม่'
สไปรท์ซัง~ ถ้าไม่ตื่น เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะ~
เท่านั้นแหละโคโค่เหมือนได้ยินเส้นเอ็นขาดไปทีละนิด
โคโค่'แม่'
สไปร๊ย์ต์ตตตตต!! เปิดเทอมแล้วเฟ้ยยย!!! ถ้ายังไม่ลุก เดี๋ยวแม่จะฟาดกะโหลกเข้าให้!!
โคโค่ยิ้มละมุนกลับมาทันที
โคโค่'แม่'
แหม~ ตื่นแล้วหรอจ๊ะ
โคโค่'แม่'
งั้นก็ลุกขึ้นไปเตรียมตัวนะจ๊ะ
แม่หันหลังให้สไปรท์แล้วเดินออกไปจากห้องแต่ก็หยุดชะงักกลางคัน
โคโค่'แม่'
อย่าลืมไปปลุกน้องด้วยล่ะ//หันไปมองสไปรท์
สไปรท์
น่าเบื่อ น่าเบื่อ น่าเบื่อ น่าเบื่อน่า เบื่อน่าเบื่อน่า เบื่อน่า เบื่อน่า เบื่อน่า เบื่อน่า เบื่อ น่าเบื่อ...
สไปรท์
น่าเบื่อโว้ยยยยยยยย!!?
สไปรท์
ยังนอนไม่เพียงพอเลยนะเฮ้ยยยยย!?
สไปรท์
จะกลายเป็นตากุ้งยิงบ่นี่
สไปรท์
รู้งี้น่าจะแกล้งป่วย
ว่าแล้วก็นำร่างไร้วิญญาณของตัวเองไปห้องน้ำ
สไปรท์
จ๊ะทิงจา จ๊ะทิงจา 🎶
สไปรท์
จ๊ะทิงจา จ๊ะทิงจา 🎶
สไปรท์
จ๊ะทิงจา น้องยาหยี 🎶
สไปรท์
กับรถตุ๊กตุ๊กเครื่องเย็นๆ 🎶
สไปรท์
จะไปไหนมาไหนก็ยังไห- 🎶
สไปรท์
เอิ่ม...ไม่มีอะไรครั-ค่ะ!
สไปรท์ยิ้มให้ตัวเองในกระจก
สไปรท์
ไม่เคยรู้ตัวเลยนะเนี่ยว่าตัวเองจะสวยเจิดจรัสขนาดนี้🤭
สไปรท์
ได้เวลาไปปลุกน้องละ~
สไปรท์หันหลังให้กระจกแล้วเดินไปที่ประตูเพื่อเปิดประตูไปหาแบงค์
สไปรท์
ไอ้แบงค์ตื่นนนนนได้แล้-
บนโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยอาหารญี่ปุ่นหลากชนิด ทั้งข้าวสวย ซุปมิโซะ ปลาหลากหลายอย่าง เทมปุระ ผักดอง และอีกหลายรายการที่วางเรียงรายอยู่ ทั้งสามคนต่างก็เริ่มมื้ออาหารของตนเอง
คนแรกเลือกคีบปลาเนื้อขาวนุ่มลิ้น จิ้มซีอิ๊วเล็กน้อย ก่อนจะส่งเข้าปากอย่างช้า ๆ แล้วตามด้วยการซดซุปมิโซะร้อน ๆ ที่มีเต้าหู้อ่อนนุ่ม
คนที่สองตักข้าวสวยร้อน ๆ คลุกเคล้ากับไข่ปลาเมนไทโกะสีส้มสดใส เคี้ยวแก้มตุ่ยอย่างเอร็ดอร่อย สลับกับการคีบผักดองรสเปรี้ยวอมหวานมาทาน
ส่วนคนสุดท้ายกำลังเพลิดเพลินกับเทมปุระกุ้งกรอบนอกนุ่มใน จิ้มน้ำจิ้มเทมปุระรสชาติกลมกล่อม พร้อมกับจิบชาเขียวร้อน ๆ เป็นระยะ
เสียงตะเกียบกระทบชามเบา ๆ เสียงซู้ดน้ำซุปแผ่ว ๆ และเสียงเคี้ยวอาหารเบา ๆ เป็นเสียงที่ดังคลอเคลียอยู่บนโต๊ะอาหาร ทุกคนต่างมุ่งมั่นกับอาหารตรงหน้า ลิ้มรสชาติอันเป็นเอกลักษณ์ของอาหารญี่ปุ่นแต่ละจานอย่างตั้งใจ แม้จะไม่มีบทสนทนามากนัก แต่บรรยากาศก็เต็มไปด้วยความอิ่มเอมและความสุขกับการได้ลิ้มลองอาหารอร่อยร่วมกัน
โคโค่'แม่'
นี้สไปรท์ซัง แบงค์ซัง
โคโค่'แม่'
ข้างในตู้เย็นมีไอติมด้วยนะจ๊ะส่วนขนมปังอยู่ตรงตะกร้านะจ๊ะ
ค่ะ! ×2 2 แฝดพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
แบงค์
อะ...อ้าวไหนไอติมอ่ะไม่เห็นมีเลย?
แบงค์
แม่ค่ะไม่เห็นมีไอติมข้างในตู้เย็นเลย
โคโค่'แม่'
ทำไมถึงจะไม่มีล่ะ?
แบงค์
ก็ในตู้เย็นไม่มีไอติมอ่ะแม่
โคโค่'แม่'
เดี๋ยวแม่คิดแป๊บ
โคโค่ที่กำลังคิดอยู่ว่าไอติมหายไปไหนก็เพิ่งนึกได้ว่าตัวเองกินไปแล้ว
โคโค่'แม่'
//หันไปหาแบงค์ช้าๆ
โคโค่'แม่'
มะ...แม่น่ะกินไอติมของลูกไปแล้วนะ
แบงค์
ม...มะ...ไม่นะไอติมของหนูนนนน!!
แบงค์
เอ้าสักหมัดไหมไอ้นี่!
โคโค่'แม่'
ขนมปังแม่ก็กินของหนูไปแล้วจ๊ะ😅
สไปรท์
ป่านนี้เขาไม่เข้าแถวกันแล้วหรอ?
แบงค์
อาจจะแบบว่าเรียนช้าอะไรป่านนี้ป่ะ
ระหว่างที่ 2แฝดกำลังเดินไปรรอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงผู้หญิงขึ้นมา
สึนะ
(ดาวเด่นของโรงเรียน ซาซางาวะ เคียวโกะจัง)
สึนะคิดอยู่ในใจก่อนที่จะเงยหน้าแล้วเห็นผู้หญิงแปลกหน้าเดินมาหา
ฮารุ
เด็กนี่เป็นน้องชายหรอ?
สึนะ
เอิ่ม...ป...เปล่า ม...ไม่ใช่นะ
เคียวโกะ
หนูจ๊ะ ทำไมต้องใส่สูทด้วยล่ะ?
เคียวโกะชื่นชมในความเท่ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้น
เคียวโกะ
งั้นไปก่อนนะ เดี๋ยวสาย
เคียวโกะ
หนูน้อย//ทำท่าบ๊ายบาย
รีบอร์น
บ๊ายบาย//ทำท่าบ๊ายบาย
ฮารุ
ฉันก็จะสายอยู่แล้ว ไว้เจอกันนะ//ทำท่าบ๊ายบาย
หญิงสาวทั้งสองได้เดินแยกกันไปคนละทางดูเหมือนว่าผู้หญิงมัดรวบจะไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกับผู้หญิงผมสั้นจึงไปคนละทางเหลือเพียงแค่เด็กทารกกับสึนะ
แบงค์
อะ...อ้าวพรี่ไปไห-//ชะงัก
สไปรท์
หืม~\\มองหน้ารีบอร์น
สึนะ
(มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?)
แบงค์
"ถ้าพูดออกมาล่ะก็ตบหัวกระโหลกแน่"
สไปรท์
โอ๊ะ ใกล้สายแล้วนี่
แบงค์
(โอ๊ยน้อไอหนักกว่าเดิมอีกกก!!)
แบงค์
ด...ดูเหมือนจะ อุ๊บ!🤢
สไปรท์
เฮ้ยๆ! อย่ามาอ้วกแถวนี้นะ!!!
เสียงของ2แฝดได้หายวับไปกับตา
สึนะ
(ดูเหมือนจะไม่เคยเห็นหน้าเลยแฮ🤔)
สไปรท์
ในที่สุดก็มาถึงสักที!
แบงค์
ขะ...ขอเวลานอกแป๊- อุ๊บ!🤢
สไปรท์
ไอ้คำว่าเวลานอกอ่ะมึงจะไปอ้วกใช่ไหม?
สไปรท์
เห็นหน้าเอ็งแล้วสงสารจริงๆ
สไปรท์
อย่ามาอ้วกใส่กูอีเหี้ย!!
ดูเหมือนว่า 2 แฝดจะพลาดช็อตน่าสนใจ
ภายในห้องเรียนที่เริ่มมีชีวิตชีวาขึ้นเรื่อย ๆ หลังจากเสียงสัญญาณเข้าเรียนดังไปแล้ว เสียงพูดคุยกระจัดกระจายดังคลอเคลียไปทั่วห้อง นักเรียนกลุ่มเล็ก ๆ จับกลุ่มคุยกันอย่างออกรส บางคนก็หัวเราะคิกคักกับเรื่องตลกที่เพื่อนเล่า บางคนก็แลกเปลี่ยนความคิดเห็นเกี่ยวกับหัวข้อที่น่าสนใจ
เสียงกระซิบกระซาบดังมาจากหลายทิศทาง บางคู่กำลังนินทาเรื่องราวล่าสุดของคนในโรงเรียน บางคู่ก็ปรึกษาหารือกันเรื่องการบ้านที่ยังทำไม่เสร็จ เสียงพลิกหน้ากระดาษดังแว่วมาบ้างเป็นครั้งคราวจากคนที่เริ่มทบทวนบทเรียน
ถึงแม้บรรยากาศจะดูวุ่นวาย แต่ก็ไม่ได้ถึงกับอึกทึกครึกโครม ยังคงมีเสียงพูดคุยในระดับที่พอจะฟังรู้เรื่องหากตั้งใจฟัง บางครั้งก็มีเสียงเก้าอี้ลากกับพื้น หรือเสียงเปิดปิดลิ้นชักดังแทรกเข้ามาเป็นระยะ
ครูที่ยังมาไม่ถึงปล่อยให้ห้องเรียนเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของนักเรียนตามธรรมชาติ เป็นภาพที่คุ้นเคยของเช้าวันใหม่ในโรงเรียนมัธยมต้น ที่ซึ่งความสดใสและความอยากรู้อยากเห็นของวัยรุ่นกำลังเบ่งบาน
ตปก:นักเรียนผช
"นี่ๆ เธอรู้เรื่องนั้นรึเปล่า?"
เสียงกระซิบกระซาบดังมาจากตรงกลางห้อง
ตปก:นักเรียนผญ
"เรื่องอะไรเหรอ?"//โน้มตัวเข้ามาใกล้ หูผึ่ง
ตปก:นักเรียนผช
"ก็เรื่องสึนะไงล่ะ...เห็นว่าไปสารภาพรักเคียวโกะจังมาด้วยนะ!"
ตปก:นักเรียนผญ
"จริงดิ!? ไม่น่าเชื่อเลยนะ หมอนั่นน่ะเหรอกล้าทำเรื่องแบบนั้นด้วย?"
ตปก:นักเรียนผช
"ใช่ๆ ยัง ยังไม่หมด เจ้าห่วยนั่นไปสารภาพตอนที่กัปตันเคนโด้กำลังจีบเคียวโกะจังด้วยละ!"
ตปก:นักเรียนผญ
"ถ้าจำไม่ผิดไอ้ห่วยนั่นโดนกัปตันเคนโดต่อยหน้าจนล้มแล้วฮิบาริมา น่าสงสารจัง"
ตปก:นักเรียนผช
"สมน้ำหน้าหน่อยๆ ก็ดีไม่ใช่เหรอ? ใครๆก็รู้ว่าไอ้ห่วยนั่นน่ะ..."
เสียงหนึ่งดังขึ้น ไม่ดังมากนัก แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้บรรยากาศที่กำลังครึกครื้นค่อย ๆ จางหายไป ราวกับมีใครกดปุ่มปิดเสียง
เสียงพูดคุยที่เคยกระจัดกระจายเริ่มเบาลงทีละน้อย นักเรียนที่จับกลุ่มคุยกันรีบแยกย้ายกลับไปยังโต๊ะของตนเอง บางคนที่กำลังหัวเราะคิกคักเมื่อครู่ก็รีบหุบยิ้ม เก็บเรื่องสนุกสนานไว้คุยกันต่อในภายหลัง
สายตาหลายคู่หันไปยังประตูห้องอย่างพร้อมเพรียงกัน ทุกคนต่างนั่งตัวตรงขึ้นเล็กน้อย จัดหนังสือและอุปกรณ์บนโต๊ะให้เข้าที่เข้าทาง
ความเงียบเริ่มปกคลุมห้องเรียนอย่างรวดเร็วเหลือเพียงแค่เสียงพลิกหน้ากระดาษแผ่ว ๆ ของนักเรียนบางคนที่ทำทีเป็นอ่านหนังสือ
ประตูห้องเรียนเลื่อนเปิดออก พร้อมกับการปรากฏตัวของคุณครูประจำชั้นที่เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มบาง ๆ
ตปก:อาจารย์
เอาล่ะทุกคนเงียบก่อนนะ วันนี้เรามีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามาเรียนกับเราถึงสองคน
สิ้นเสียงคุณครู เหล่านักเรียนในห้องก็ส่งเสียงฮือฮากันเบา ๆ ดวงตาหลายคู่เป็นประกายด้วยความตื่นเต้น เริ่มมีการกระซิบกระซาบกันอย่างรวดเร็ว
ตปก:นักเรียนผญ
"จริงเหรอเนี่ย?"
ตปก:นักเรียนผช
"สองคนเลย?"
ตปก:นักเรียนผญ
"ผู้หญิงหรือผู้ชายกันนะ?"
ตปก:นักเรียนผช
"ถ้าเป็นผู้หญิงล่ะก็ต้องน่ารักแน่ๆ!"
ตปก:นักเรียนผญ
"ไม่หรอกๆ คงจะเป็นผู้ชายหล่อซะมากกว่า"
ตปก:นักเรียนผญ
"ถ้าเป็นผู้ชายหล่อๆเนี่ย คงต้องหล่อแบบรุ่นพี่ฮิบาริหรือไม่ก็ยามาโมโตะแค่คิดก็อยากจะกรี๊ดร้องแล้วอ่ะ"
ตปก:นักเรียนผช
"ไอ้นี่เล่นของสูงว่ะแม่งเล่นรุ่นพี่กรรมการคุมกฏเลยว่ะ"
ตปก:อาจารย์
เอ้าๆ เงียบก่อนๆ เดี๋ยวก็ได้รู้จักกันทุกคนนั่นแหละ
เมื่อเสียงจอแจเริ่มซาลง คุณครูก็หันไปยังประตูอีกครั้ง พร้อมกับเรียกชื่อนักเรียนใหม่ทั้งสอง
และแล้วร่างสองร่างก็ก้าวเข้ามาในห้องเรียน
ตปก:นักเรียนผญ
(โธ่ นึกว่าผู้ชายซะอีกที่ไหนได้ผู้หญิงหรอเนี่ย)
ตปก:นักเรียนผช
(ว้าว ฝาแฝดซะด้วย☺️)
ถึงแม้น้ำเสียงผญบางคนจะผิดหวังแต่ก็มีส่วนใหญ่ที่รู้สึกดีใจที่ได้ผู้หญิงเข้ามาส่วนผชไม่ต้องพูดถึงหรอกเนอะ
ตปก:อาจารย์
เอาล่ะพวกเธอแนะนำตัวกันได้เลย
แบงค์ก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นใจ
แบงค์
ฟึด...ฟือ...//สูดลมหายใจเข้าและออก
สไปรท์
(อย่าทำอะไรแปลกๆนะไอ้แบงค์)
สไปรท์
(กูไม่อยากเป็นจุดเด่-)
แบงค์
สวัสดีค่ะชื่อแบงค์นะค่ะ!
ตปก:นักเรียนผช
"ชื่อแบงค์หรอเนี่ย?"
ตปก:นักเรียนผญ
"ชื่อแปลกจังแฮะ"
ตปก:นักเรียนผช
"แต่น่ารักให้อภัย☺️🤭"
ตปก:นักเรียนผญ
(ตะ?...ตั๊กแตน?)
แบงค์
แต่ไม่แนะนำให้ตกหลุมรักนะคะ😘
ตปก:นักเรียนผช
(กะ...กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!)
ตปก:นักเรียนผช
(ไม่ทันแล้วครับตกหลุมรักไปแล้ววววว😭🤧)
ตปก:นักเรียนผช
(ชอบครับ ชอบคุณแบงค์ครับ☺️🤭)
ตปก:นักเรียนผช
(ชอบไม่ไหว😭)
ตปก:นักเรียนผญ
(ไอ้บ้านี่เป็นไร?)
ในขณะที่ผชกำลังกรี๊ดอยู่ในใจอยู่นั้นผญในห้องก็ทำหน้าฉงน
ตปก:อาจารย์
งั้นคนต่อไป//มองสไปรท์
แบงค์ถอยหลังออกมาก่อนที่จะให้สไปรท์ก้าวไปข้างหน้า
ตปก:นักเรียนผช
"โห ผู้หญิงคนนี้แบบสไตล์คลูๆว่ะ"//หันไปหาผญ
ตปก:นักเรียนผญ
"จริง คือแบบเหมือนพระเอกโชโจอ่ะ"
ตปก:นักเรียนผญ
"แต่ก็ดูน่าเอ็นดูในเวลาเดียวกันนะ"
ตปก:นักเรียนผช
"เฮ้ยๆ คาแรคเตอร์นี้มันพระเอกโชโจชัดๆ"
ตปก:นักเรียนผช
"แบบคลูๆเท่ๆในเวลาเดียวกันแต่ก็มีมุมน่าเอ็นดูวะ"
ตปก:อาจารย์
งั้นเธอไปนั่งตรงริมหน้าต่างนะ//ชี้สไปรท์
ตปก:อาจารย์
ส่วนเธอ//ชี้แบงค์
แบงค์
ค่ะ//หันไปมองอาจารย์
ตปก:อาจารย์
ไปนั่งตรงข้างฮะรุโตะ//ชี้ไปที่ฮะรุโตะ
ตปก:นักเรียนผช
(ม...ไม่จริงใช่ไหม!!)
ตปก:นักเรียนผช
(นี่เรากำลังฝันอยู่แน่ๆ)
ตปก:นักเรียนผช
(กะ...กรี๊ดดดดดดดดดด😱)
ตปก:นักเรียนผช
(ได้นั่งข้างสาวที่ชอบ🤭)
ตปก:นักเรียนผช
(นี่มันพรหมลิขิตชัดๆ)
ตปก:นักเรียนผช
(ฮุฮุฮุฮิฮิฮิฮิฮิ)
ตปก:นักเรียนผช
อะ...เอิ่มไง
แบงค์
นายชื่อฮารุโตะใช่ไหม//เอียงคอ
แบงค์
ยินดีที่รู้จักนะ//ส่งยิ้มไปให้ฮะรุโตะ
ตปก:นักเรียนผญ
(เป็นบ้าไปซะแล้ว)
ตปก:นักเรียนผช
(คุณรู้ไหมครับคุณแบงค์ว่าคุณน่ารักมากแค่ไหน)
ตปก:นักเรียนผช
(น่ารักจนผมต้องยอมตาย)
ตปก:นักเรียนผช
(ในที่สุดผมก็ตกหลุมรักคุณเข้าเต็มเป้า😌)
ตปก:นักเรียนผญ
(เห้อ~ ชีวิตเพื่อนผู้ชายในห้อง)
ตปก:อาจารย์
อ่ะคาบนี้ก็จบไปแล้วนะไม่มีการบ้าน
เสียงกระดิ่งดังยาวนาน ก้องกังวานไปทั่วทั้งอาคารเรียน เป็นสัญญาณสิ้นสุดคาบเรียนสุดท้ายของช่วงเช้า นักเรียนหลายคนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เก็บหนังสือและสมุดลงกระเป๋าด้วยท่าทางกระตือรือร้น บ้างก็เริ่มลุกจากที่นั่งทันทีด้วยความดีใจ
บรรยากาศในห้องเริ่มคึกคักขึ้นอีกครั้ง เสียงพูดคุยดังขึ้นอย่างรวดเร็ว นักเรียนบางกลุ่มวางแผนจะไปกินอะไรที่โรงอาหาร บ้างก็ชวนเพื่อนไปซื้อขนมที่ร้านค้าสหกรณ์ บางคนก็เตรียมตัวจะไปนั่งพักผ่อนใต้ร่มไม้ในสนาม
เก้าอี้ถูกลากดังครืดคราด เสียงเปิดปิดกระเป๋าดังเป็นระยะ นักเรียนบางคนรีบเดินออกจากห้องด้วยรอยยิ้มสดใส ในขณะที่บางคนยังคงนั่งเก็บของอย่างช้า ๆ พลางพูดคุยกับเพื่อนไปด้วย
แสงแดดส่องลอดหน้าต่างเข้ามาในห้องที่เริ่มว่างเปล่าลงเรื่อย ๆ กลิ่นอาหารจากโรงอาหารเริ่มลอยมาแตะจมูก ชวนให้นักเรียนที่เหลืออยู่รีบเร่งเก็บของให้เสร็จ เพื่อที่จะได้ไปเติมพลังสำหรับช่วงบ่ายที่กำลังจะมาถึง เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยค่อย ๆ ดังห่างออกไป บ่งบอกว่าทุกคนกำลังมุ่งหน้าไปยังจุดหมายเดียวกัน นั่นก็คือ "พักเที่ยง" ที่รอคอย
สไปรท์
//เก็บหนังสือและสมุดลงกระเป๋า
แบงค์
//เก็บหนังสือและสมุดลงกระเป๋า
แบงค์
พรี่~//เดินมาหาสไปรท์
ตปก:นักเรียนผญ
นี่เธอน่ะชื่อสไปรท์กับแบงค์ใช่ไหม?
ตปก:นักเรียนผญ
ฉันโซะระนะยินดีที่ได้รู้จัก//ส่งยิ้มให้
ระหว่างที่2 แฝดกับผญ1 คนกำลังคุยกันอยู่นั้นผู้หญิงอีกคนนึงก็มา
ตปก:นักเรียนผญ
ฉันซากุระน่ะ!
ตปก:นักเรียนผญ
ซากุระ! ทำไมมาแบบไม่กล่าวกันเลยล่ะ
ระหว่างที่หญิงทั้ง 4 คนกำลังคุยเล่นกันอยู่นั้นคนอื่นๆก็ค่อยๆมารุม2 แฝดกัน
ตปก:นักเรียนผช
นี่ๆพวกเธอรู้รึยังไอ้ห่วยนั่นน่ะจะไปประลองแข่งกับกัปตันเคนโดด้วยนะ!
ตปก:นักเรียนผญ
ใช่ๆฉันได้ยินคนอื่นเขาคุยซุบซิบกันน่ะจะไปไหมล่ะพักเที่ยงอ่ะ
ตปก:นักเรียนผญ
อ้าวงั้นหรอ
ตปก:นักเรียนผช
เสียดายแย่เลยแฮ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
