แสงสุดท้ายของวันลับขอบฟ้า ทิ้งเงาตะคุ่มยาวเหยียดบนเส้นทางเดินในป่าลึก ลีโอ เด็กหนุ่มผู้มีดวงตาสีฟ้าใสราวกับท้องฟ้าในฤดูร้อน ก้าวเท้าอย่างระมัดระวังไปตามทางที่คดเคี้ยว เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อเก็บผลไม้ป่า หรือล่าสัตว์เล็กๆ แต่เขากำลังตามหาบางสิ่ง...บางสิ่งที่เขาเองก็ไม่แน่ใจว่ามีอยู่จริงหรือไม่
เสียงกระซิบแผ่วเบาดังมาจากพุ่มไม้ข้างทาง
ลีโอหยุดชะงัก หูผึ่งฟังอย่างตั้งใจ เขาได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักแว่วมา ราวกับเสียงกระดิ่งลมที่ถูกสายลมพัดเบาๆ
"ใครน่ะ?" ลีโอถามเสียงดัง แต่ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงความเงียบสงัดที่ปกคลุมไปทั่วป่า
"...ลีโอตัดสินใจเดินเข้าไปในพุ่มไม้ เขาแหวกกิ่งไม้และใบไม้ที่รกครึ้มออก และสิ่งที่เขาเห็นทำให้เขาต้องเบิกตากว้าง แสงสว่างเล็กๆ ส่องประกายระยิบระยับอยู่กลางอากาศ มันคือแฟรี่ตัวน้อยที่มีปีกใสและดวงตากลมโต
"สวัสดี" แฟรี่ตัวน้อยกล่าวด้วยเสียงที่ไพเราะ "ฉันชื่อมีอา"
ลีโอแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขาไม่เคยคิดว่าแฟรี่จะมีอยู่จริง แต่มีอาก็ยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
"ฉันชื่อลีโอ" เขาตอบด้วยความประหลาดใจ
"นายมาทำอะไรที่นี่?" มีอาถาม
"ฉัน..." ลีโอลังเล เขาไม่แน่ใจว่าควรจะบอกความจริงกับแฟรี่ตัวน้อยหรือไม่
"ฉันกำลังตามหา..." เขากล่าวในที่สุด "ฉันกำลังตามหาดินแดนมหัศจรรย์"
ดวงตาของมีอาเป็นประกาย "ดินแดนมหัศจรรย์?" เธอถาม "นายรู้ได้อย่างไรว่ามันมีอยู่จริง?"
"ฉันฝันถึงมัน" ลีโอตอบ "ฉันฝันถึงดินแดนที่มีต้นไม้เรืองแสง แม่น้ำที่ไหลเป็นสีทอง และสัตว์วิเศษที่บินได้"
มีอามองลีโอด้วยความสนใจ "ฉันรู้จักดินแดนแบบนั้น" เธอกล่าว "มันคือบ้านของฉัน"
ลีโอรู้สึกตื่นเต้น "เธอจะพาฉันไปที่นั่นได้ไหม?" เขาถาม
มีอาส่ายหัว "มันไม่ง่ายอย่างนั้น" เธอกล่าว "ดินแดนของฉันถูกซ่อนไว้จากสายตาของมนุษย์ และมีเพียงผู้ที่มีหัวใจบริสุทธิ์เท่านั้นที่จะหาทางเข้าไปได้"
"ฉันมีหัวใจบริสุทธิ์" ลีโอตอบอย่างมั่นใจ
มีอาจ้องมองลีโออย่างพิจารณา "ฉันเชื่อว่านายมี" เธอกล่าว "แต่การเดินทางไปยังดินแดนของฉันนั้นอันตราย และนายอาจไม่ได้กลับมาอีก"
"ฉันไม่กลัว" ลีโอตอบ "ฉันอยากเห็นดินแดนมหัศจรรย์"
มีอาถอนหายใจ "เอาล่ะ" เธอกล่าว "ฉันจะพานายไป แต่จงระวังตัวให้ดี เพราะการเดินทางครั้งนี้จะทดสอบความกล้าหาญและความบริสุทธิ์ของนาย"
"แต่ก่อนที่เราจะไป" ลีโอพูด "ฉันต้องไปขออนุญาตคุณพ่อคุณแม่และพี่สาวของฉันก่อน ท่านคงเป็นห่วงฉันมากแน่ๆ"
มีอาพยักหน้าเข้าใจ "แน่นอน ฉันจะไปด้วย เพื่ออธิบายให้ท่านเข้าใจ"
ระหว่างทางกลับบ้าน...
"ลีโอๆ! นายพลาดแล้ว!" มีอากระโดดโลดเต้น "จิ้งหรีดที่นี่ร้องเพลงเพราะกว่านักดนตรีคนไหนๆ!"
ลีโอขมวดคิ้ว "จริงดิ? ไม่เคยได้ยินเลย"
มีอาลากลีโอไปทุ่งหญ้า "ฟังนี่! ท่อนอินโทร! ท่อนฮุก! โซโล่!" มีอาอธิบายเสียงจิ้งหรีดแต่ละเสียงอย่างตื่นเต้น ราวกับเป็นคอนเสิร์ตใหญ่
ลีโอฟังแล้วก็ยังงงๆ แต่ก็ขำกับท่าทางของมีอา "นายจริงจังเหรอเนี่ย?"
"แน่นอน! แล้วนั่นไง! นกทวิสเตอร์! นักร้องเสียงทองแห่งป่า!" มีอาชี้ไปที่ต้นไม้ "ฟังนะ! ฮุก! โซโล่! ประสาน!"
มีอาอินกับเสียงนกร้องสุดๆ ลีโอได้แต่ยิ้มแหยๆ
"แล้วนั่นอีก!" ลีโอชี้ไปป่า "เสียงอะไร?"
"บทเพลงแห่งสายลมไง! เพราะสุดๆ!" มีอาหลับตาพริ้ม "ท่วงทำนองแห่งความสุข! เสียงกระซิบแห่งความลับ! ประสานแห่งธรรมชาติ!"
ลีโอส่ายหน้าขำๆ แต่ก็สนุกที่ได้เห็นมีอาตื่นเต้นกับเสียงธรรมชาติขนาดนี้
หลังจากฟัง "คอนเสิร์ตธรรมชาติ" จนพอใจ มีอากับลีโอ "ก็เดินทางกลับบ้านกันต่อ!"
"เฮ้ออออวันนี้สนุกจังเลย" มีอากล่าว "ฉันไม่ได้ฟังเพลงเพราะๆ แบบนี้นานแล้ว"
"ฮ่าๆๆๆ" ลีโอหัวเราะ "ฉันดีใจที่ทำให้นายมีความสุขนะ"
"เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเลยลีโอ" มีอากล่าวพร้อมยิ้มกว้าง
ลีโอรู้สึกอบอุ่นในใจ แต่เขาก็ยังมีความลังเลอยู่บ้าง "เธอ...เธอแน่ใจเหรอว่าอยากเป็นเพื่อนกับฉัน?" เขาถาม
"ทำไมจะไม่แน่ใจล่ะ?" มีอาถามกลับ "เธอเป็นคนดี กล้าหาญ และก็...ตลกดี"
"แต่ว่า..." ลีโอลังเล "เธอเป็นแฟรี่ เป็นสิ่งมีชีวิตในตำนาน ส่วนฉันเป็นแค่เอลฟ์ธรรมดาๆ"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกันล่ะ?" มีอาถาม "ฉันไม่สนหรอกว่าเธอจะเป็นอะไร ฉันสนแต่เธอเป็นเพื่อนฉันก็พอ"
ลีโอรู้สึกประทับใจกับคำพูดของมีอา เขาไม่เคยคิดว่าแฟรี่อย่างมีอาจะอยากเป็นเพื่อนกับเขา แต่เขาก็รู้สึกดีใจที่ได้มีเพื่อนแบบมีอา
"ตกลง" ลีโอกล่าว "เราเป็นเพื่อนกัน"
"เยี่ยมไปเลย!" มีอากระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ "ฉันมีเพื่อนแล้ว!"
"...ทั้งสองเดินกลับบ้านไปด้วยกันอย่างมีความสุข ความลังเลและความไม่แน่ใจของลีโอหายไปจนหมดสิ้น เหลือไว้แต่ความอบอุ่นและความสุขที่ได้มีเพื่อนแท้
แต่ถึงกระนั้น ลีโอก็ยังมีความสงสัยอยู่ในใจ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมมีอาถึงปรากฏตัวให้เขาเห็น และทำไมเธอถึงเชื่อใจเขาได้ง่ายดายขนาดนี้
หลังจากเดินคุยกันมาสักพัก ลีโอก็นึกถึงคำถามที่ค้างคาใจ
"มีอา" ลีโอเอ่ยขึ้น "ทำไมเธอถึงเลือกฉัน?"
"เลือกอะไร?" มีอาถามกลับ
"ทำไมเธอถึงเลือกที่จะปรากฏตัวให้ฉัน
มีอาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบว่า "ก็...เธอมาที่ป่านี้บ่อยๆ นี่นา"
"ฉันมาที่ป่านี้บ่อยๆ แล้วทำไม?" ลีโอถาม
"ก็...ฉันเห็นเธอมาที่นี่แทบทุกวัน" มีอากล่าว "เธอมาเดินเล่น มานั่งเล่น มานอนเล่น...เธอไม่เคยทำร้ายสัตว์หรือระเบิดป่าไม้เลยนี่"
"ฉันมาที่ป่านี้บ่อยๆ เพราะฉันชอบมาสำรวจหาน่ะ" ลีโอตอบ "ฉันชอบมาหาดอกไม้แปลกๆ แล้วก็...มาตามหาแฟรี่ในตำนาน"
"แฟรี่ในตำนาน?" มีอาถาม "เธอเชื่อเรื่องพวกนั้นด้วยเหรอ?"
"ก็...ฉันเคยได้ยินเรื่องเล่าจากคุณแม่" ลีโอตอบ "ท่านบอกว่าแฟรี่เป็นสิ่งมีชีวิตที่สวยงามและมีพลังวิเศษ"
"แล้วเธอคิดว่าเธอจะเจอแฟรี่ในป่านี้เหรอ?" มีอาถาม
"ไม่รู้สิ" ลีโอตอบ "ฉันแค่...หวังว่าจะมีโอกาสได้เห็นพวกเธอสักครั้ง"
"ฮ่าๆๆๆ" มีอาหัวเราะ "เธอนี่ตลกดีนะ"
"ทำไมเหรอ?" ลีโอถาม
"ก็...เธอมาตามหาแฟรี่ แต่เธอไม่รู้เลยว่าฉันเป็นแฟรี่" มีอากล่าว
ลีโอเบิกตากว้าง "เธอ...เธอเป็นแฟรี่จริงๆ เหรอ?"
"แน่นอนสิ" มีอากล่าว "ฉันเป็นแฟรี่แห่งป่าแสงจันทร์"
ลีโอแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขาไม่เคยคิดว่าเขาจะได้เจอแฟรี่ตัวจริง แต่เขาก็รู้สึกดีใจที่ความฝันของเขาเป็นจริง
"แล้วทำไมเธอถึงปรากฏตัวให้ฉันเห็นล่ะ?" ลีโอถาม
"ก็...ฉันคิดว่าเธอเป็นคนดี" มีอากล่าว "และฉันก็คิดว่าเธอไม่มีพิษมีภัยอะไร"
"แล้วถ้าฉันเป็นคนไม่ดีล่ะ?" ลีโอถาม
"ต่อให้เธอเป็นคนไม่ดี เธอก็ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก" มีอากล่าว "เธอเป็นแค่เด็กเมื่อวานซืน ฉันแข็งแกร่งกว่าเธอเยอะ"
ลีโอหัวเราะ "มั่นใจในตัวเองดีจังนะ"
"แน่นอนสิ" มีอากล่าว "ฉันเป็นแฟรี่ที่เก่งที่สุดในโลกยังไงล่ะ"
"จ้าๆ" ลีโอตอบ "แล้วทำไมเธอถึงอยากพาฉันไปผจญภัยด้วยล่ะ?"
"ก็...ฉันเบื่อนี่นา" มีอาตอบ "ฉันอยากหาเพื่อนไปผจญภัยด้วยกัน"
"แล้วทำไมต้องเป็นฉัน?" ลีโอถามต่อ
"ก็...เธอเป็นเด็กที่ดูน่าสนใจดีนี่นา" มีอาตอบ "แล้วก็...เธอมีแววตาที่อยากรู้อยากเห็นเหมือนฉัน"
"สรุปคือเธอไม่มีเพื่อนสินะ" ลีโอแซว
"ใครบอกว่าฉันไม่มีเพื่อน!" มีอาแกล้งทำเป็นโกรธ "ฉันมีเพื่อนเยอะแยะ แต่ไม่มีใครกล้าพอที่จะออกไปผจญภัยกับฉัน"
"แล้วทำไมเธอถึงกล้าพาฉันไปล่ะ?" ลีโอถาม
"ก็...ฉันเชื่อว่าเธอเป็นคนดี" มีอาตอบ "และฉันเชื่อว่าเธอจะไม่มีวันทิ้งฉันไว้กลางทาง"
ลีโอรู้สึกประทับใจกับคำพูดของมีอา เขาไม่รู้ว่าแฟรี่ตนนี้คิดอะไรอยู่ แต่เขาก็รู้สึกว่าเธอเป็นเพื่อนที่น่าคบหา
"เอาล่ะๆ เลิกคุยเรื่องไร้สาระได้แล้ว" มีอากล่าวพร้อมกระโดดขึ้นไปเกาะไหล่ของลีโอ "เตรียมตัวให้พร้อม เพราะเรากำลังจะกลับบ้านแล้ว!"
ลีโอหัวเราะและเดินไปกับมีอา เขาตัดสินใจที่จะไม่คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกต่อไป เขาเชื่อว่ามีอาเป็นเพื่อนที่ดี และเขาจะสนุกกับการผจญภัยครั้งนี้
"อ้อ แล้วก็..." มีอากล่าว "แฟรี่ไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียวนะ ยังมีแฟรี่อีกเยอะแยะตามสถานที่ต่างๆ แต่ใช่ว่าจะหาพวกเราได้ง่ายๆ หรอก"
"จริงเหรอ?" ลีโอถามด้วยความตื่นเต้น
"จริงสิ" มีอากล่าว "แต่ฉันบอกไม่ได้หรอกว่าพวกเราอยู่ที่ไหนบ้าง เธอต้องไปค้นหาเอาเอง"
"ฮ่าๆๆๆ" ลีโอหัวเราะ "ฉันจะพยายามแล้วกัน"
ทั้งสองเดินกลับบ้านไปด้วยกันอย่างมีความสุข...
หลังจากเดินคุยกันมาสักพัก มีอาก็เอ่ยถามขึ้น
"นี่ๆ ลีโอ" มีอากระโดดโลดเต้นไปรอบๆ ลีโอ "อีกนานไหมกว่าจะถึงบ้านนายเนี่ย?"
"อีกไม่ไกลแล้วล่ะ" ลีโอตอบ "ทำไมเหรอ? เธอเหนื่อยแล้วเหรอ?"
"เปล่าซะหน่อย" มีอาตอบ "ฉันแค่...อยากรู้ว่าบ้านนายมีอะไรให้ดูบ้าง"
"บ้านฉันก็เหมือนบ้านธรรมดาทั่วไปนั่นแหละ" ลีโอตอบ "ไม่มีอะไรพิเศษหรอก"
"โธ่เอ๊ย นึกว่าจะมีปราสาทราชวังซะอีก" มีอาแกล้งทำหน้าผิดหวัง "ฉันอุตส่าห์แต่งตัวมาเต็มที่เลยนะเนี่ย"
ลีโอหัวเราะ "แต่งตัวอะไรของเธอเนี่ย?"
"ก็ชุดแฟรี่สุดหรูของฉันไง" มีอากล่าวพร้อมหมุนตัวไปรอบๆ "ดูสิๆ มันเปล่งประกายระยิบระยับเลยนะ"
ลีโอส่ายหัว "ฉันเห็นแค่ปีกใสๆ ของเธอนั่นแหละ"
"อะไรกัน! นายตาไม่ถึงซะเลย" มีอาแกล้งทำเป็นโกรธ "นี่มันชุดแฟรี่ระดับราชินีเลยนะ"
"ฮ่าๆๆๆ" ลีโอหัวเราะ "โอเคๆ ฉันเชื่อแล้วๆ ว่าชุดของเธอสวยที่สุดในโลก"
"ดีมาก" มีอากล่าวพร้อมยิ้มกว้าง "จำไว้เลยนะว่าฉันเป็นแฟรี่ที่สวยที่สุดในโลก"
"แน่นอนอยู่แล้ว" ลีโอตอบ "แล้วก็...เราใกล้ถึงบ้านแล้วล่ะ"
ทั้งสองเดินต่อไปอีกสักพัก ก็ถึงบ้านของลีโอ บ้านของลีโอเป็นบ้านไม้หลังเล็กๆ ที่มีสวนดอกไม้หลากสีสันล้อมรอบ แสงตะวันยามเย็นสาดส่องลงบนหลังคา ทำให้บ้านดูอบอุ่นและน่าอยู่ มีอาเงยหน้ามองบ้านของลีโอด้วยความสนใจ
"บ้านนายสวยจังเลย" มีอากล่าว "ฉันไม่เคยเห็นบ้านของมนุษย์มาก่อนเลย"
"ขอบคุณนะ" ลีโอตอบ "เข้ามาข้างในกันเถอะ"
ลีโอพา มีอา เข้าไปในบ้าน บ้านของลีโอตกแต่งด้วยของเล่นและหนังสือมากมาย มีอาเดินสำรวจบ้านของลีโอด้วยความตื่นเต้น
"บ้านนายมีของเล่นเยอะจังเลย" มีอากล่าว "ฉันไม่เคยเห็นของเล่นแบบนี้มาก่อนเลย"
"ฉันชอบเล่นของเล่นพวกนี้" ลีโอตอบ "อยากลองเล่นไหม?"
"แน่นอน!" มีอาตอบ "ฉันอยากลองเล่นทุกอย่างเลย"
ลีโอหัวเราะและพา มีอา ไปเล่นของเล่นต่างๆ ในบ้าน ทั้งสองเล่นกันอย่างสนุกสนานจนลืมเวลา..."
จนกระทั่งเสียงเปิดประตูบ้านดังขึ้น ลีโอและมีอาหันไปมอง ก็พบว่าพ่อแม่และพี่สาวของเขากลับมาถึงบ้านแล้ว ทั้งสามคนยืนนิ่งอึ้งราวกับถูกสาป เมื่อเห็นมีอา แฟรี่ตัวน้อยที่กำลังลอยตัวอยู่กลางห้องนั่งเล่น
"ลีโอ...นี่มันอะไรกัน!?" แม่ของลีโออุทานเสียงสั่น "นี่มันอะไรกัน!?"
"สวัสดีค่ะ/ครับ" มีอาทักทายด้วยรอยยิ้ม "ฉันชื่อมีอา เป็นแฟรี่แห่งป่าแสงจันทร์ เป็นเพื่อนของลีโอค่ะ/ครับ"
พ่อแม่และพี่สาวของลีโอมองหน้ากันด้วยความหวาดระแวง พวกเขาไม่เคยเห็นสิ่งมีชีวิตแบบนี้มาก่อนในชีวิต พวกเขาคิดว่าลูกชายของตนเองอาจจะถูกหลอกลวง
"แฟรี่? เธอพูดเรื่องอะไรของเธอ!?" พี่สาวของลีโอถามเสียงแข็ง "ลีโอ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่!?"
"ใช่ค่ะ/ครับ" มีอาตอบ "ฉันเป็นแฟรี่แห่งป่าแสงจันทร์"
"แล้วเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? เธอทำอะไรลูกชายของฉัน!?" พ่อของลีโอถามเสียงเข้ม
ลีโอรีบเข้าไปกอดขาพ่อแม่ของตนเองไว้แน่น ก่อนจะอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้พ่อแม่และพี่สาวฟังด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ตั้งแต่ที่เขาเจอมีอาในป่า ไปจนถึงเรื่องที่เธอจะพาเขาไปผจญภัยในดินแดนที่ไม่รู้จัก
พ่อแม่และพี่สาวของลีโอฟังเรื่องราวของเขาด้วยความตกใจจนแทบเป็นลม พวกเขาไม่เชื่อว่าเรื่องราวแบบนี้จะเป็นไปได้ พวกเขากังวลว่าลูกชายของตนเองจะถูกหลอกลวง
"ลีโอ ลูกกำลังพูดเรื่องอะไรไร้สาระ!?" แม่ของลีโอตวาด "ไม่มีดินแดนมหัศจรรย์ ไม่มีแฟรี่! ลูกกำลังถูกหลอก!"
"ไม่จริงนะครับ/ค่ะแม่!" ลีโอร้องไห้ "มีอาเป็นเพื่อนของผม/หนูจริงๆ! เธอจะพาผม/หนูไปผจญภัยจริงๆ!"
"แต่ว่ามันอันตรายนะลูก" พ่อของลีโอพูด "แฟรี่เป็นสิ่งมีชีวิตในตำนานที่หายากมาก แม้แต่เอลฟ์ยังไม่เคยพบเจอ แล้วลูกจะรู้ได้อย่างไรว่าเธอจะไม่ทำร้ายลูก?"
"สวัสดีค่ะ คุณพ่อ คุณแม่ และพี่สาวของลีโอ" มีอาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "ดิฉันเข้าใจว่าพวกท่านเป็นห่วงลีโอ แต่ดิฉันขอรับรองว่าดิฉันเป็นเพื่อนที่ดีของเขาจริงๆ ค่ะ ดิฉันเป็นแฟรี่แห่งป่าแสงจันทร์ มีหน้าที่ดูแลรักษาป่าและปกป้องสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในป่า ดิฉันเห็นลีโอมาเดินเล่นในป่าบ่อยๆ เขาเป็นเด็กดีและมีจิตใจบริสุทธิ์ ดิฉันจึงตัดสินใจปรากฏตัวให้เขาเห็น และชวนเขาไปผจญภัยในดินแดนของดิฉัน"
"ดินแดนของเธอ?" แม่ของลีโอถามด้วยความสงสัย
"ใช่ค่ะ" มีอาตอบ "ดินแดนของดิฉันเป็นดินแดนที่สวยงามและมหัศจรรย์ มีสัตว์วิเศษและต้นไม้เรืองแสงมากมาย ลีโออยากเห็นดินแดนของดิฉัน และดิฉันก็อยากพาเขาไป"
"แต่ว่ามันอันตรายนะลูก" พ่อของลีโอพูด "แฟรี่เป็นสิ่งมีชีวิตในตำนานที่หายากมาก แม้แต่เอลฟ์ยังไม่เคยพบเจอ แล้วลูกจะรู้ได้อย่างไรว่าเธอจะไม่ทำร้ายลูก?"
"ผมรู้ครับพ่อแม่" ลีโอกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ผมเชื่อใจมีอา ผมอยากออกไปผจญภัยในโลกกว้าง ผมอยากเห็นดินแดนมหัศจรรย์ ผมอยากเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ผมไม่อยากอยู่แต่ในบ้าน ผมอยากเป็นผู้กล้า ผมอยากเป็นเหมือนวีรบุรุษในนิทานที่แม่เล่าให้ฟัง"
"...ลีโอมองหน้าพ่อแม่และพี่สาวด้วยแววตาแน่วแน่ "ผมรู้ว่าพวกท่านเป็นห่วงผม แต่ผมขอสัญญาว่าจะดูแลตัวเองให้ดี ผมจะกลับมาหาพวกท่านอย่างปลอดภัย ผมอยากให้พวกท่านภูมิใจในตัวผมครับ"
พ่อแม่และพี่สาวของลีโอมองหน้ากันด้วยความตกตะลึง พวกเขาไม่เคยเห็นลีโอแสดงความมุ่งมั่นแบบนี้มาก่อน พวกเขารู้ว่าลีโอเป็นเด็กที่ใฝ่ฝันและอยากรู้อยากเห็น แต่พวกเขาไม่เคยคิดว่าลีโอจะกล้าหาญและเด็ดเดี่ยวขนาดนี้
"ลูก..." แม่ของลีโอพูดเสียงสั่น "ลูกแน่ใจแล้วเหรอ?"
"แน่ใจครับแม่" ลีโอตอบ "ผมอยากไปผจญภัย ผมอยากเรียนรู้ ผมอยากเติบโต"
บรรยากาศเงียบไปสักพักหนึ่งก่อนที่จะมีเสียงดังขึ้น
"...พ่อของลีโอถอนหายใจ "เอาล่ะ...ถ้าลูกตัดสินใจแล้ว พ่อก็จะไม่ขัดขวาง"
"ขอบคุณครับพ่อ!" ลีโออุทานด้วยความดีใจ
"แต่..." แม่ของลีโอพูดเสียงเคร่งขรึม "แม่มีข้อแม้"
ลีโอและมีอาหันไปมองแม่ของลีโอด้วยความสงสัย
"ก่อนที่ลูกจะออกเดินทาง แม่ขอให้ลูกและมีอาฝึกวิธีการเอาชีวิตรอดให้ได้ก่อน" แม่ของลีโอกล่าว "โลกภายนอกนั้นอันตราย ลูกอาจเจอสัตว์ร้าย หรือเผชิญกับสภาพอากาศที่เลวร้าย ลูกต้องเตรียมพร้อมรับมือกับทุกสิ่ง"
"เห็นด้วยค่ะ" พี่สาวของลีโอเสริม "พวกเราจะช่วยฝึกพวกเธอเอง"
"เยี่ยมไปเลยค่ะ!" มีอาตอบ "ดิฉันยินดีที่จะเรียนรู้ทุกสิ่งค่ะ"
"ขอบคุณครับแม่ ขอบคุณครับพี่สาว" ลีโอตอบด้วยรอยยิ้ม "ผมจะตั้งใจฝึกฝนอย่างเต็มที่ครับ"
เมื่อทุกอย่างคลี่คลายลง บรรยากาศในบ้านก็ผ่อนคลายมากขึ้น พ่อของลีโอเดินเข้ามาใกล้ลีโอและมีอา
"เอาล่ะ...ในเมื่อพวกเธอจะออกเดินทางด้วยกัน เราก็ควรจะรู้จักกันให้มากขึ้น" พ่อของลีโอกล่าว "พ่อชื่อเอลรอนด์ ฟอเรสต์ฮาร์ทยินดีที่ได้รู้จักนะมีอา"
"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ
คุณเอลรอนด์ ฟอเรสต์ฮาร์ท" มีอาตอบด้วยรอยยิ้ม
"ส่วนแม่ชื่อเอลาร่า ฟอเรสต์ฮาร์ท" แม่ของลีโอแนะนำตัว "และพี่สาวชื่อลีร่า ฟอเรสต์ฮาร์ท"
"สวัสดีค่ะ คุณเอลาร่า ฟอเรสต์ฮาร์ท
คุณลีร่า ฟอเรสต์ฮาร์ท" มีอาทักทาย
ลีโอมองหน้าครอบครัวของเขาด้วยความอบอุ่น พ่อแม่และพี่สาวของเขามีดวงตาสีฟ้าใสราวกับท้องฟ้าในฤดูร้อน และสีผมสีน้ำตาลเข้มผสมสีเทาอ่อนสว่าง พวกเขาดูสง่างามและใจดี
"พวกเราดีใจนะที่ลูกมีเพื่อนที่ดีอย่างมีอา" เอลาร่ากล่าว "แต่พวกเราก็ยังเป็นห่วงลูกอยู่ดี"
"ผมเข้าใจครับแม่" ลีโอตอบ "ผมจะดูแลตัวเองให้ดีครับ"
"เอาล่ะ...งั้นเรามาเริ่มฝึกฝนกันเลยดีกว่า" ลีร่ากล่าว "พวกเธอจะได้พร้อมสำหรับการผจญภัย"
ลีโอและมีอาพยักหน้าด้วยความกระตือรือร้น พวกเขารู้ว่าการฝึกฝนครั้งนี้จะไม่ง่าย แต่พวกเขาก็พร้อมที่จะเรียนรู้และเติบโตไปด้วยกัน..."
"...เมื่อถึงเวลาอาหารค่ำ เอลรอนด์ก็ไปเตรียมน้ำร้อนสำหรับอาบน้ำ ส่วนลีโอไปช่วยพ่อเตรียมน้ำ มีอาเห็นว่าเอลาร่าและลีร่ากำลังเตรียมอาหารค่ำกันอยู่ เธอจึงตัดสินใจเข้าไปช่วย
"มีอะไรให้ดิฉันช่วยไหมคะ?" มีอาถาม
"ไม่เป็นไรจ้ะ มีอา" เอลาร่าตอบ "เธอเป็นแขกของเรา ไม่ต้องลำบากหรอก"
"ใช่ค่ะ มีอา" ลีร่าเสริม "เธอเป็นแฟรี่ เป็นสิ่งมีชีวิตในตำนาน พวกเราเกรงใจที่จะให้เธอมาช่วยงานบ้านแบบนี้"
"ไม่เป็นไรค่ะ" มีอายิ้ม "ดิฉันอยากช่วยจริงๆ ค่ะ ดิฉันอยากเรียนรู้การทำอาหารของพวกท่าน"
เอลาร่าและลีร่ามองหน้ากันด้วยความลังเล พวกเธอรู้สึกเกรงใจมีอา แต่ก็ไม่อยากขัดขวางความตั้งใจของเธอ
"ถ้าอย่างนั้น..." เอลาร่ากล่าว "ช่วยหยิบผักพวกนี้ไปล้างหน่อยสิ"
มีอาพยายามหยิบผัก แต่ด้วยขนาดตัวที่เล็กของเธอ ทำให้การหยิบผักที่กองโตนั้นเป็นเรื่องยาก
"ดิฉันช่วยได้ค่ะ" มีอากล่าว และเริ่มลงมือล้างผักอย่างตั้งใจ แม้ว่าขนาดตัวของเธอจะเล็ก แต่เธอก็พยายามอย่างเต็มที่
เอลาร่าและลีร่ามองมีอาด้วยความประทับใจ พวกเธอเห็นถึงความตั้งใจจริงของมีอา
"ขอบคุณมากนะจ้ะมีอา" เอลาร่ากล่าว "เธอช่วยได้มากเลย"
"ไม่เป็นไรค่ะ" มีอาตอบ "ดิฉันยินดีที่ได้ช่วยค่ะ"
มีอาช่วยเอลาร่าและลีร่าเตรียมอาหารค่ำอย่างตั้งใจ เธอเรียนรู้การหั่นผัก การปรุงรส และการทำอาหารต่างๆ จากเอลาร่าและลีร่า
"การทำอาหารต้องทำด้วยใจถึงจะอร่อย" เอลาร่ากล่าว "เวทมนตร์อาจทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้น แต่รสชาติที่แท้จริงมาจากความรักและความใส่ใจ"
"ดิฉันเข้าใจแล้วค่ะ" มีอาตอบ "ดิฉันจะจดจำคำพูดของท่านไว้"
เมื่ออาหารค่ำพร้อม เอลรอนด์และลีโอก็กลับมาจากห้องอาบน้ำ ทั้งหมดนั่งลงรอบโต๊ะอาหาร และเริ่มทานอาหารค่ำด้วยกัน
"อาหารอร่อยมากเลยครับแม่" ลีโอกล่าว
"ใช่ค่ะ อร่อยมากเลยค่ะ" มีอาเสริม
"ขอบคุณมากจ้ะ" เอลาร่าตอบด้วยรอยยิ้ม
บรรยากาศในห้องอาหารอบอวลไปด้วยความอบอุ่นและเสียงหัวเราะ พวกเขาคุยกันเรื่องต่างๆ ทั้งเรื่องการผจญภัยที่กำลังจะมาถึง และเรื่องราวในอดีต
เมื่ออาหารค่ำเสร็จสิ้น พวกเขาก็ช่วยกันเก็บล้างจาน และเตรียมตัวเข้านอน..."
ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันไปพักผ่อน ลีโอเดินเข้าไปหามีอาที่กำลังยืนชมสวนดอกไม้หน้าบ้าน
"มีอา" ลีโอเรียก
"คะ?" มีอาหันมาตอบ
"ผมอยากแนะนำตัวให้คุณรู้จักอย่างเป็นทางการ" ลีโอกล่าว "
ผมชื่อลีโอ ฟอเรสต์ฮาร์ทผมเป็นเอลฟ์จากหมู่บ้านเอลเดอร์วู้ด ผมชอบอ่านหนังสือ ชอบผจญภัย และชอบฝันถึงโลกที่เต็มไปด้วยเวทมนตร์"
มีอายิ้ม "ดิฉันชื่อมีอา ดิฉันเป็นแฟรี่แห่งป่าแสงจันทร์ ดิฉันชอบบิน ชอบเต้นรำ และชอบช่วยเหลือผู้อื่น"
"ผมดีใจที่ได้รู้จักคุณนะครับมีอา" ลีโอกล่าว "คุณเป็นเพื่อนคนแรกของผมที่เป็นแฟรี่"
"ดิฉันก็ดีใจที่ได้รู้จักคุณค่ะลีโอ" มีอาตอบ "คุณเป็นเพื่อนคนแรกของดิฉันที่เป็นเอลฟ์จากหมู่บ้านเอลเดอร์วู้ด"
ทั้งสองยิ้มให้กันด้วยความจริงใจ พวกเขารู้สึกว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกันแล้วจริงๆ
"พรุ่งนี้เราจะเริ่มฝึกฝนกัน" ลีโอกล่าว "ผมตื่นเต้นมากเลย"
"ดิฉันก็ตื่นเต้นเช่นกันค่ะ" มีอาตอบ "ดิฉันจะสอนทุกอย่างที่ดิฉันรู้ให้คุณ"
"ขอบคุณครับมีอา" ลีโอกล่าว "ผมจะตั้งใจเรียนรู้ครับ"
"ราตรีสวัสดิ์ค่ะลีโอ" มีอากล่าว
"ราตรีสวัสดิ์ครับมีอา" ลีโอตอบ
ทั้งสองแยกย้ายกันไปพักผ่อนด้วยความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ พวกเขารู้ว่าการผจญภัยครั้งนี้จะไม่ง่าย แต่พวกเขาก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับทุกสิ่งไปด้วยกัน..."
"แสงแดดสีทองสาดส่องลอดหน้าต่างเข้ามาในห้องนอนอบอุ่น กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้ป่าลอยอวล เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วดังระงม แต่ลีโอและมีอาก็ยังคงนอนหลับใหลอยู่บนที่นอนนุ่มสบาย เอลาร่า แม่ของลีโอ รู้สึกว่าวันนี้ทั้งสองคนคงนอนตื่นสายแน่ๆ เธอจึงตัดสินใจที่จะขึ้นไปปลุกพวกเขา
เธอเดินขึ้นบันไดไม้เก่าแก่ที่ทอดยาวไปยังห้องนอนของทั้งสองคน เมื่อมาถึงหน้าห้อง เธอหยุดฟัง เธอได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของทั้งสองคนที่หลับใหลอยู่ เธอยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปอย่างเงียบเชียบ
ลีโอนอนขดตัวอยู่บนที่นอน ใบหน้าของเขาซุกอยู่กับหมอน มีอานอนตะแคงข้าง หันหน้าไปทางลีโอ เธอหลับตาพริ้มอย่างสบายใจ
"ลีโอ...มีอา...ตื่นได้แล้วจ้ะ" เอลาร่าพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เธอเอื้อมมือไปลูบผมสีดำปนเทาอ่อนของลีโอเบาๆ แล้วจึงลูบผมสีอ่อนของมีอาอย่างอ่อนโยนเช่นกัน
ลีโอขยับตัวเล็กน้อย แต่ก็ยังคงหลับต่อ มีอาก็ขยับตัวเล็กน้อยเช่นกัน แต่ก็ยังไม่ลืมตา เอลาร่ายิ้มขำเล็กน้อย เธอรู้ว่าทั้งสองคนคงกำลังฝันหวานอยู่แน่ๆเลย
"อืม...อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณเอลาร่า..." มีอาพูดด้วยเสียงงัวเงีย
"อรุณสวัสดิ์จ้ะ มีอา" เอลาร่าตอบด้วยรอยยิ้มอบอุ่น "ตื่นได้แล้วจ้ะ สายโด่งแล้ว"
มีอามองไปที่ลีโอที่ยังคงหลับใหลอยู่ เธอยิ้มอย่างซุกซน
"ให้หนูช่วยปลุกลีโอไหมคะ?" เธอถาม
"ได้สิจ้ะ" เอลาร่าตอบ "แม่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธอจะปลุกลีโอยังไง"
มีอาบินวนรอบๆ ลีโออย่างรวดเร็ว เธอโปรยละอองเกสรดอกไม้ระยิบระยับลงบนใบหน้าของลีโอ ทำให้เขาจั๊กจี้และขยับตัวไปมา แต่ลีโอก็ยังคงหลับต่อ
มีอาเริ่มบ่นเสียงดัง "นี่! ลีโอ! ตื่นได้แล้ว! จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน! ลุกขึ้นมาได้แล้ว! ไม่งั้นฉันจะ..."
ลีโอเอามือปิดหูแน่น เขาพึมพำ "ขออีกห้านาที...น่า..."
มีอาหัวเราะคิกคัก เธอตัดสินใจที่จะเพิ่มระดับความสนุก เธอขู่เสียงเข้ม "ถ้าไม่ตื่นภายในสามวินาที ฉันจะเสกให้กลายเป็นสไลม์เด้งดึ๋งๆ นะ! หนึ่ง...สอง..."
ทันทีที่ได้ยินคำว่า "สไลม์" ลีโอก็ลืมตาโพลง เขารีบลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ
"ไม่! อย่าเสกฉันเป็นสไลม์นะ!" เขาร้องเสียงหลง
มีอาหัวเราะเสียงใสอย่างเป็นชัยชนะ เธอหยุดขู่และบินวนรอบๆ ลีโอ "ฮ่าๆๆๆ! ในที่สุดก็ตื่นแล้ว! ชัยชนะเป็นของฉัน!"
ลีโอขยี้ตาและยิ้มให้มีอาอย่างจำใจ แล้วหันไปหาคุณแม่
"อรุณสวัสดิ์ครับแม่" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
"อรุณสวัสดิ์จ้ะ ลูกรัก" เอลาร่าตอบด้วยรอยยิ้มอบอุ่น "ดูเหมือนว่ามีอาจะปลุกลูกได้ผลดีกว่าแม่นะ"
"ไปล้างหน้าแปรงฟันกันได้แล้วจ้ะ" เอลาร่ากล่าวต่อ "แล้วลงไปทานอาหารเช้าที่ห้องอาหารด้านล่างกันนะ"
เอลาร่ามองไปที่ลีโอและมีอาด้วยรอยยิ้มสนุกสนาน เธอดีใจที่เห็นทั้งสองคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันหลังจากนั้นก็เดินออกมาจากห้อง
ลีโอยิ้มเจ้าเล่ห์ "มีอา เรามาแข่งกันไหมว่าใครจะลงไปทานอาหารเช้าของแม่เร็วกว่ากัน" ลีโอท้าทาย
"ได้เลย! ใครแพ้ต้องล้างจาน!" มีอาตอบรับคำท้า
ทั้งสองคนวิ่งออกจากห้องน้ำและลงบันไดไม้เก่าแก่ไปอย่างรวดเร็ว เสียงฝีเท้าดังสนั่นไปทั่วบ้าน เมื่อมาถึงห้องอาหาร ทั้งสองคนก็เห็นเอลาร่ากำลังจัดโต๊ะอาหารเช้าที่เต็มไปด้วยอาหารหอมกรุ่น
"อรุณสวัสดิ์ครับ/ค่ะแม่" ทั้งสองคนทักทายพร้อมกัน
"อรุณสวัสดิ์จ้ะ ทั้งสองคน" เอลาร่าตอบด้วยรอยยิ้ม "มานั่งทานอาหารเช้ากันเถอะ"
ทั้งสองคนนั่งลงที่โต๊ะอาหาร ลีโอพูดกับมีอาด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ
"เห็นไหม ฉันเร็วกว่าเธอ" ลีโอพูดพร้อมทำท่าล้อเลียนมีอา
"ไม่จริง! ฉันต่างหากที่เร็วกว่า" มีอาเถียงพร้อมทำหน้ามุ่ย
เอลาร่ายิ้มอย่างเอ็นดู
"ไม่ต้องเถียงกันหรอกจ้ะ ทานอาหารเช้ากันเถอะ" เอลาร่ากล่าว
ทั้งสองคนนั่งลงที่โต๊ะอาหาร ลีโอพูดกับมีอาด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ
"มีอา เธอรู้ไหมว่าอาหารเช้าของแม่ฉันน่ะอร่อยที่สุดในโลกเลยนะ"
มีอาเลิกคิ้วด้วยความสงสัย
"ขนาดนั้นเลยเหรอ?"
เมื่ออาหารเช้ามาเสิร์ฟ มีอาก็ตักซุปสีขาวนวลเข้าปากคำแรก ดวงตาของเธอเบิกกว้าง ใบหน้าของเธอแสดงออกถึงความพึงพอใจอย่างถึงที่สุด
"ว้าว! อร่อยสุดๆ ไปเลยค่ะคุณเอลาร่า! ซุปนี้ชื่ออะไรเหรอคะ?" มีอาถาม
เอลาร่ายิ้มอย่างภูมิใจ
"นี่คือซุปจันทราแห่งปลาเอลฟ์จ้ะ เป็นเมนูโปรดของครอบครัวฟอเรสต์ฮาร์ทเลยนะ"
มีอาหลับตาพริ้มเพื่อดื่มด่ำกับรสชาติของซุป
"รสชาติมัน... หอมหวานเหมือนน้ำผึ้ง แต่ก็มีรสเค็มๆ ของเนื้อปลาด้วย แล้วก็มีกลิ่นสมุนไพรแปลกๆ ที่หนูไม่รู้จัก แต่รวมๆ แล้วมันอร่อยมากเลยค่ะ!" มีอาอธิบาย
ลีโอหัวเราะเสียงดัง เขาเห็นสีหน้าของมีอาแล้วอดขำไม่ได้
"เป็นไงล่ะ บอกแล้วว่าอาหารของแม่ฉันน่ะสุดยอด"
เอลาร่ายิ้มเขินอายเล็กน้อย
"ไม่ได้อร่อยขนาดนั้นหรอกจ้ะ" เธอกล่าว
หลังจากที่ลีโอทานอาหารเช้าเสร็จ เขาก็ถามขึ้น
"แม่ครับ แล้วพ่อกับพี่ลีร่าไปไหนเหรอครับ?" ลีโอถาม
"พ่อของลูกไปประชุมที่สภาเอลเดอร์วู้ด ส่วนพี่ลีร่าไปกองอัศวินจันทราสีเงินจ้ะ" เอลาร่าตอบ
"อ้อ... ครับ" ลีโอตอบรับ
"จริงสิ" เอลาร่าก็พูดขึ้น
"ลีโอ วันนี้ลูกต้องไปหาพี่ลีร่าที่กองอัศวินจันทราสีเงินนะ พี่เขาฝากแม่ไว้ว่าวันนี้จะมีการฝึกประสบการณ์สำหรับลูก"
"จริงเหรอครับแม่?" ลีโอถามด้วยความตื่นเต้น
"จริงสิจ้ะ เตรียมตัวให้พร้อมนะลูก" เอลาร่ากล่าว
"ครับ" ลีโอตอบรับ แล้วรีบวิ่งไปที่ห้องของตนเองเพื่อเตรียมอุปกรณ์สำหรับการฝึกประสบการณ์ จากนั้นก็วิ่งออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว
"แล้วหนูต้องทำอะไรเหรอคะคุณเอลาร่า?" มีอาถาม
"วันนี้แม่จะสอนหนูเกี่ยวกับทฤษฎีโลกภายนอกจ้ะ" เอลาร่าตอบด้วยรอยยิ้ม "มีเรื่องราวมากมายที่หนูต้องเรียนรู้"
"จริงเหรอคะ! หนูอยากเรียนรู้เรื่องโลกภายนอกมากๆ เลยค่ะ! แต่ก่อนอื่น หนูอยากรู้เรื่องหมู่บ้านเอลเดอร์วู้ดก่อนได้ไหมคะ? หนูอยากรู้ความเป็นมาของบ้านเกิดของครอบครัวคุณเอลาร่าจังเลยค่ะ!" มีอาถามด้วยความสงสัยใคร่รู้
เอลาร่ายิ้มอย่างเอ็นดู ลูบหัวมีอาเบาๆ
"ได้สิจ้ะ แม่จะเล่าให้หนูฟังทุกอย่างเลย" เอลาร่าตอบด้วยความเต็มใจ"
"ในขณะเดียวกัน"
ลีโอรีบออกเดินทางไปยังกองอัศวินจันทราสีเงิน เพื่อรับบททดสอบจากพี่ลีร่า สถานที่แห่งนี้เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี เพราะต้องมาส่งข้าวกลางวันให้พี่สาวแทบทุกวัน
เมื่อลีโอมาถึงกองอัศวินจันทราสีเงิน เขาก็ต้องตะลึงกับภาพที่เห็น กองอัศวินตั้งตระหง่านอยู่บนเนินเขา มองเห็นวิวทิวทัศน์ของหมู่บ้านเอลเดอร์วู้ดได้ทั้งหมด อาคารของกองอัศวินสร้างจากหินสีขาวนวล ประดับด้วยธงสีเงินที่มีสัญลักษณ์ของจันทรา เสียงดาบกระทบกัน เสียงตะโกนสั่งการ และเสียงฝีเท้าหนักแน่นดังแว่วมาตามสายลม กลิ่นดินและหญ้าสดชื่นผสมกับกลิ่นโลหะจากอาวุธที่ถูกลับคม ลอยมาแตะจมูกของลีโอ
ลีโอเดินเข้าไปในกองอัศวินอย่างระมัดระวัง เขาเห็นอัศวินเอลฟ์มากมายกำลังฝึกซ้อมกันอยู่ พวกเขาเคลื่อนไหวอย่างสง่างามและว่องไว อาวุธของพวกเขาเปล่งประกายสีเงินภายใต้แสงอาทิตย์
ลีโอเห็นพี่ลีร่าของเขายืนอยู่ใกล้สนามฝึกซ้อม เธอสวมชุดเกราะสีเงินที่พอดีตัว ผมสีทองของเธอถูกรวบขึ้นอย่างเรียบร้อย ในมือของเธอถือดาบยาวสีเงินและโล่ขนาดพอดีตัว เมื่อเธอเห็นลีโอเดินเข้ามา แววตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว ท่าทางของเธอดูเคร่งขรึมและสง่างาม
"พี่ลีร่า!" ลีโอตะโกนเรียก
ลีร่าหันมามองลีโอ เธอคลี่ยิ้มเล็กน้อย แต่แววตาของเธอยังคงแข็งกร้าว
"ลีโอ! มาเร็วจังเลยนะ" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเข้มงวด
"ครับพี่ ผมตื่นเต้นมากเลย" ลีโอตอบ
"ดีมาก! วันนี้พี่จะสอนพื้นฐานการต่อสู้ให้เธอ" ลีร่ากล่าว "ตั้งใจเรียนนะ"
ลีโอพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น เขาพร้อมที่จะเรียนรู้ทุกอย่างจากพี่สาวของเขา แม้ว่าเธอจะดูเคร่งขรึมกว่าปกติก็ตาม เขารู้ว่านี่เป็นบุคลิกของเธอเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่น เธอต้องการที่จะแสดงให้เห็นถึงความเป็นผู้นำและความแข็งแกร่งของเธอ
"ลีโอ! ตั้งสมาธิ! ธนูต้องนิ่งกว่านี้!" เสียงเข้มงวดของลีร่าดังขึ้นในสนามฝึกยิงธนู ลีโอเงื้อธนู เล็งไปที่เป้าหมาย แต่ลูกธนูกลับเฉี่ยวเป้าไปอย่างน่าเสียดาย
"อีกครั้ง!" ลีร่าสั่ง "จำไว้ว่าลมหายใจต้องคงที่ มือต้องมั่นคง สายตาต้องเฉียบคม"
ลีโอสูดหายใจลึก เขาพยายามควบคุมมือที่สั่นเทา เล็งไปที่เป้าหมายอีกครั้ง คราวนี้ลูกธนูพุ่งตรงเข้ากลางเป้าอย่างแม่นยำ
"ดี!" ลีร่าชม แต่ใบหน้าของเธอยังคงเคร่งขรึม "แต่ยังไม่ดีพอ ไปฝึกใช้ดาบต่อ!"
ลีโอเดินตามลีร่าไปยังสนามฝึกดาบ ลีร่าโยนดาบไม้ให้ลีโอ
"ตั้งท่า! ป้องกัน! โจมตี!" ลีร่าสั่ง เธอพุ่งเข้าหาลีโออย่างรวดเร็ว ดาบไม้ในมือของเธอฟาดฟันอย่างแม่นยำ ลีโอพยายามป้องกัน แต่ก็ถูกดาบของลีร่าฟาดเข้าที่แขนหลายครั้ง
"อ่อนแอ! ช้า! ไม่เด็ดขาด!" ลีร่าตำหนิ "ถ้าเป็นสนามรบจริง เธอตายไปนานแล้ว! พี่ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น"
ลีโอรู้สึกเจ็บปวดและเหนื่อยล้า แต่เขาก็พยายามกัดฟันสู้ต่อ เขารู้ว่าลีร่ากำลังทดสอบเขา ก่อนที่จะให้เขาได้ออกเดินทางไปสู่โลกภายนอก
"ต่อไป! ใช้หอก!" ลีร่าสั่ง เธอโยนหอกไม้ให้ลีโอ "หอกต้องพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและแม่นยำ!"
ลีโอเงื้อหอก พุ่งเข้าหาลีร่า ลีร่าใช้หอกของเธอป้องกันและสวนกลับ ลีโอพยายามหลบหลีก แต่ก็ถูกหอกของลีร่าแทงเข้าที่หน้าอกหลายครั้ง
"ยังอ่อนหัดนัก!" ลีร่าตำหนิ "ถ้าเป็นศัตรู เธอโดนแทงตายไปแล้ว!"
ลีโอรู้สึกท้อแท้ แต่เขาก็พยายามฮึดสู้ต่อ เขารู้ว่าลีร่ากำลังทดสอบความอดทนของเขา ก่อนที่จะให้เขาได้ออกเดินทาง
"สุดท้าย! เวทมนตร์!" ลีร่าสั่ง เธอร่ายเวทมนตร์สร้างลูกไฟขนาดเล็ก "พยายามควบคุมเวทมนตร์ให้ได้!"
ลีโอพยายามร่ายเวทมนตร์ตามลีร่า มือของเขาสั่นเทา เหงื่อไหลอาบหน้าผาก แต่ก็ควบคุมไม่ได้ ลูกไฟระเบิดในมือของเขา ทำให้เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
"อ่อนแอ! ควบคุมตัวเองไม่ได้!" ลีร่าตำหนิ "ถ้าเป็นศัตรู เธอโดนเผาตายไปแล้ว!"
ลีโอรู้สึกเจ็บปวดและเหนื่อยล้า เขาแทบจะหมดแรง แต่เขาก็พยายามลุกขึ้นยืน
"พอแค่นี้ก่อน!" ลีร่าสั่งเสียงเข้ม แต่แววตาของเธออ่อนโยนลง "วันนี้เธอทำได้ไม่ดีนัก แต่ก็ไม่เลว พักผ่อนได้แล้ว"
ลีโอทรุดตัวลงนั่ง เขาหายใจหอบเหนื่อย เหงื่อไหลอาบใบหน้าและร่างกาย ลีร่าเดินเข้ามาหาเขา เธอวางมือบนไหล่ของเขาอย่างเบามือ
"ไหวไหม?" ลีร่าถามเสียงอ่อนโยน เธอเช็ดเหงื่อบนใบหน้าของลีโอด้วยผ้าเช็ดหน้า
"ไหว" ลีโอตอบเสียงแผ่วเบา แต่ร่างกายของเขากลับสั่นเทา
ลีร่าถอนหายใจ เธอรู้ว่าลีโอฝืนตัวเองมากเกินไป เธอจึงตัดสินใจพูดความในใจออกมา
"ลีโอ พี่รู้ว่าเธออยากเก่งขึ้น อยากออกไปผจญภัยในโลกภายนอก แต่เธอต้องไม่หักโหมตัวเองมากเกินไป" ลีร่าพูดเสียงจริงจัง "พี่ไม่อยากให้เธอเป็นอะไรไป พี่เป็นห่วงเธอมากนะ"
ลีโอก้มหน้า น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากดวงตาของเขา แต่เขาก็พยายามกลั้นเสียงสะอื้น
"ผมรู้" ลีโอพูดเสียงสั่นเครือ "ผมจะระวังตัวให้มากขึ้น... ผมอยากแข็งแกร่งขึ้น อยากดูแลตัวเองได้ ดูแลครอบครัวได้... ดูแลมีอาได้..."
ลีโอเงยหน้ามองลีร่า น้ำตาของเขายังคงไหลอาบแก้ม แต่แววตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
"ผมจะพยายามให้เต็มที่" เขากล่าวเสียงหนักแน่น
ลีร่ามองลีโอด้วยความรู้สึกหลากหลาย เธอรู้สึกทั้งสงสารและภูมิใจในตัวน้องชายของเธอ เธอรู้ว่าลีโอมีความมุ่งมั่นที่แรงกล้า และเธอจะสนับสนุนเขาอย่างเต็มที่
"ดีมาก" เธอกระซิบ "พักผ่อนเถอะ" เธอยื่นขวดยาฟื้นฟูกำลังกายให้ลีโอ "ดื่มนี่ซะ ระหว่างที่นายดื่ม พี่จะฮีลรักษาแผลให้ด้วย"
หลังจากรักษาเสร็จ เธอก็เดินออกมาจากเต็นท์พยาบาล แสงอาทิตย์ยามบ่ายสาดส่องลงมาบนใบหน้าของเธอ ร่องรอยน้ำตาที่กำลังไหลรินอาบแก้มของเธอ
เธอเอามือปิดหน้า เดินไปมาอย่างกระวนกระวาย เธอเดินไปยังร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ใกล้สนามฝึกซ้อม เธอปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างอิสระ เธอรู้สึกเจ็บปวดที่ต้องเห็นน้องชายของเธอเจ็บปวด แต่เธอก็รู้ว่าเธอต้องทำ
"ฉันทำถูกแล้วใช่ไหม?" เธอกระซิบกับตัวเอง "ฉันฝึกเขาหนักเกินไปหรือเปล่า?"
เธอรู้สึกกังวล แต่เธอก็รู้ว่าลีโอต้องแข็งแกร่งขึ้น เขาต้องสามารถดูแลตัวเองได้เมื่อออกไปสู่โลกภายนอก
"เขาต้องแข็งแกร่งขึ้น" เธอพูดเสียงหนักแน่น "เขาต้องดูแลตัวเองได้ ดูแลครอบครัวได้ ดูแลมีอาได้"
เธอเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของเธอ เธอสูดหายใจลึก เธอต้องเข้มแข็ง เธอต้องเป็นผู้นำที่ดี
หลังจากที่ลีร่าใช้เวลาพูดคุยกับตัวเองและทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่นาน ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจได้ว่าเธอจะไม่ปล่อยให้ความกังวลมาบั่นทอนความตั้งใจของเธออีกต่อไป เธอจะสนับสนุนลีโออย่างเต็มที่ และจะทำให้แน่ใจว่าเขาจะพร้อมสำหรับการเดินทางครั้งสำคัญ
ทันใดนั้น สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นลีโอ เขาลุกออกมาจากเต็นท์พยาบาล และเดินตรงไปยังสนามฝึกซ้อม เขาหยิบดาบไม้ขึ้นมา และเริ่มฝึกซ้อมทักษะ
ลีร่าก้าวเท้าเดินออกจากร่มเงาของต้นไม้ เธอเดินตรงไปยังสนามฝึกซ้อม เธอหยิบดาบไม้ขึ้นมา และเดินเข้าไปหาลีโอ
"ฝึกด้วยกันไหม?" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
ลีโอเงยหน้ามองลีร่า เขาคลี่ยิ้มแหยๆ
"ไม่ครับพี่... พี่ฝึกโหดเกินไป" เขาพูดติดตลก
ลีร่าขมวดคิ้ว เธอจ้องมองลีโอด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความขบขัน
"ไอ้เจ้าบ้านี่..." เธอกล่าว "ฉันจะเพิ่มคอร์สฝึกพิเศษให้กับนายเป็นสองเท่าเลย เตรียมตัวไว้ซะ"
ลีโอเบิกตากว้าง เขาโอดครวญ
"ไม่นะ! จบแล้วชีวิตผม!" เขาร้อง
หลังจากที่ทั้งสองคนหัวเราะออกมาพร้อมกัน บรรยากาศในสนามฝึกซ้อมก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง เหล่าทหารเอลฟ์ที่อยู่รอบๆ สนามฝึกซ้อม ต่างคนต่างฝึกซ้อมกันอยู่ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะแอบมองสองพี่น้องด้วยรอยยิ้ม
"สองพี่น้องนี่รักกันดี ตีกันแทบตาย" ทหารเอลฟ์คนหนึ่งกระซิบกับเพื่อนของเขา
"นั่นสิ เมื่อกี้ยังจะฆ่ากันอยู่เลย" เพื่อนของเขากระซิบตอบ "แต่พออยู่ด้วยกันสองคน ก็เป็นแบบนี้ทุกที"
ทหารเอลฟ์คนอื่นๆ พยักหน้าเห็นด้วย พวกเขารู้ว่าลีร่าเป็นคนที่เข้มงวดและน่าเกรงขาม แต่พวกเขาก็รู้ว่าเธอรักน้องชายของเธอมาก
"ดีแล้วล่ะ ที่พวกเขารักกัน" ทหารเอลฟ์คนหนึ่งกล่าว "ถ้าไม่มีกันและกัน พวกเขาคงเหงาแย่"
ทหารเอลฟ์คนอื่นๆ พยักหน้าเห็นด้วย พวกเขารู้ว่าการฝึกซ้อมของลีร่าเข้มงวด แต่พวกเขาก็รู้ว่าเธอหวังดีกับลีโอ
เมื่อพวกเขาเห็นลีร่าและลีโอฝึกซ้อมด้วยกันอย่างตั้งใจ พวกเขาก็รู้สึกกระตือรือร้นที่จะเอาแบบอย่าง
"พวกเราก็ต้องตั้งใจฝึกซ้อมให้เหมือนพวกเขา" ทหารเอลฟ์คนหนึ่งกล่าว "ถ้าเราฝึกซ้อมอย่างหนัก เราก็จะแข็งแกร่งขึ้น"
"ใช่แล้ว" ทหารเอลฟ์คนอื่นๆ กล่าวเห็นด้วย "เราต้องไม่ยอมแพ้"
เหล่าทหารเอลฟ์เริ่มฝึกซ้อมอย่างกระตือรือร้น พวกเขาพยายามฝึกซ้อมให้หนักขึ้นและตั้งใจมากขึ้น พวกเขาต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้นและเป็นเหมือนลีร่าและลีโอ
ลีร่าและลีโอฝึกซ้อมด้วยกันอย่างตั้งใจ พวกเขาไม่สนใจเสียงของทหารเอลฟ์คนอื่นๆ เพราะพวกเขารู้ว่าขอแค่มีกันและกันแค่นั้นล่ะนั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุด
ข้อความจากผู้แต่งเรื่องนี้ฝากถึงผู้อ่านที่น่ารักทุกคน😘
"เย้! ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องราวของผมมาจนถึงตรงนี้! ผมดีใจจนเนื้อเต้นเลยครับ! กำลังใจจากทุกคนคือยาวิเศษที่ทำให้ผมมีพลังเขียนต่อ ขอบคุณจากใจจริงเลยครับ! ช่วงแรกอาจจะอุ่นเครื่องช้าไปนิด แต่รับรองว่าตอนต่อๆ ไปจะแซ่บไฟลุกแน่นอน! ผมจะพยายามสุดพลังเพื่อสร้างเรื่องราวที่สนุกสุดเหวี่ยงให้ทุกคนได้อ่านกัน ขอบคุณอีกครั้งนะครับ!
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะค้าบ! ผมหวังว่าทุกคนจะสนุกกับเรื่องราวที่ผมแต่งขึ้นมานะครับ ขอบคุณมากๆ จริงๆ! ผมจะเขียนต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าจะมีคนอ่าน เพราะมันคืองานอดิเรกที่ผมรักมากๆ และอยากจะเป็นนักเขียนสุดๆ ไปเลย!"
"เอาล่ะ มีอาจัง ได้เวลาของเรื่องเล่าแล้ว" เอลาร่าพูดด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินไปหยิบหนังสือเล่มหนาจากชั้นวางหนังสือ แล้วเดินไปหยิบขนมหวานชิ้นเล็กๆ พอดีคำจากในครัวมาให้มีอา "นี่จ้ะ ทานขนมไป ฟังเรื่องราวไป จะได้สนุกยิ่งขึ้น"
"ว้าว! ขอบคุณค่ะคุณแม่!" มีอาตาเป็นประกาย เมื่อเห็นขนมหวานน่าทานในมือเอลาร่า "หนูชอบขนมหวานที่สุดเลย! แต่...มันเล็กจังเลยค่ะ"
"แม่รู้จ้ะ แม่เลยเตรียมชิ้นเล็กๆ ไว้ให้หนูโดยเฉพาะเลย" เอลาร่าตอบ
"หนูรู้ว่าชิ้นเล็กมันพอดี แต่หนูขอชิ้นใหญ่ๆ ดีกว่าค่ะ! ท้องหนูสามารถจุมังกรได้ 1 ตัวเลยนะคะ!" มีอาพูดด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ
เอลาร่าหัวเราะเบาๆ "จ้ะๆ ตามใจหนูเลย แต่ถ้าทานไม่หมด แม่ไม่ช่วยทานนะ"
มีอารับขนมหวานชิ้นใหญ่มาถือไว้ ก่อนจะนั่งลงอย่างตั้งใจ พร้อมที่จะฟังเรื่องราวในอดีตที่เอลาร่ากำลังจะเล่า เอลาร่ายิ้มอย่างเอ็นดู ลูบหัวมีอาเบาๆ
"ในยุคบรรพกาล เมื่อโลกยังคงหมุนวนด้วยเวทมนตร์และสิ่งมีชีวิตในตำนาน ดินแดนแห่งนี้เป็นที่สิงสถิตของเหล่าแฟรี่ ผู้ถักทอสายใยแห่งธรรมชาติ พวกเขาใช้พลังเวทมนตร์อันบริสุทธิ์ในการดูแลผืนป่าและสรรพชีวิตให้คงไว้ซึ่งความสมดุลอันศักดิ์สิทธิ์
"แต่แล้ว... ความมืดมิดได้แผ่ปกคลุม! จอมมารผู้ชั่วร้ายและกองทัพปีศาจของมันปรากฏตัวขึ้น! พวกมันกระหายอำนาจ! พวกมันเข่นฆ่าทุกเผ่าพันธุ์อย่างโหดเหี้ยม! เหตุผลของการกระทำของพวกมันยังคงเป็นปริศนา... แรงจูงใจของพวกมันถูกปกคลุมด้วยความมืดมิด... หรือบางที... พวกมันอาจทำทุกอย่างนี้เพื่อความสนุก? พวกมันจุดชนวนสงครามครั้งใหญ่! สงครามที่สั่นสะเทือนฟ้าดิน! สงครามที่หวังจะครอบงำทุกสรรพสิ่ง!"
"ทว่า... ในความมืดมิด ยังมีแสงสว่างแห่งความหวังปรากฏ เหล่าเผ่าพันธุ์ที่ทรงอำนาจที่สุดในปฐพี มังกรผู้ครองนภาคำรามก้อง สะบัดปีกผืนฟ้าสะเทือน ไททันผู้สั่นสะเทือนปฐพีคำรามดังกึกก้อง ทุบเท้าแผ่นดินสะเทือนเลื่อนลั่น เลเวียธานผู้ครองน่านน้ำคำรามก้อง แหวกว่ายคลื่นยักษ์โถมกระหน่ำ ฟีนิกซ์ผู้เป็นอมตะคำรามก้อง ปลดปล่อยสายฟ้าผ่าลงกลางกองทัพปีศาจ หมาป่าเฟนริร์ผู้มีพลังทำลายล้างมหาศาล และแฟรี่ผู้เชื่อมโยงกับธรรมชาติพวกเขามิอาจทนเห็นโลกถูกทำลายล้าง จึงลุกขึ้นต่อต้านจอมมารและกองทัพปีศาจ และที่สำคัญยิ่งกว่านั้น ยังมีผู้กล้าที่เป็นมนุษย์ที่ได้รับพรจากพระเจ้ากับเผ่าพันธุ์ต่างๆร่วมมือกันเพื่อปกป้องโลก"
"สงครามครั้งนี้มิใช่แค่การแย่งชิงอำนาจ แต่มันคือการต่อสู้เพื่อปกป้องธรรมชาติและสรรพชีวิต! เปลวเพลิงของมังกรคำรามก้อง เผาผลาญกองทัพปีศาจจนมอดไหม้! เสียงคำรามของไททันดังกึกก้อง แผ่นดินสะเทือนเลื่อนลั่น แยกออกเป็นเสี่ยงๆ! คลื่นยักษ์ของเลเวียธานโถมกระหน่ำ กลืนกินเหล่าปีศาจลงสู่ห้วงทะเลลึก! และฟีนิกซ์ผู้เป็นอมตะ ปลดปล่อยสายฟ้าอันเกรี้ยวกราด ผ่าลงกลางกองทัพปีศาจ! สายฟ้าฟาดฟันไม่หยุดหย่อน ปกคลุมทั่วท้องฟ้า! หมาป่าเฟนริร์กระโจนเข้าใส่กองทัพปีศาจ เขี้ยวและกรงเล็บของมันฉีกร่างปีศาจเป็นชิ้นๆ เสียงคำรามของมันดังก้องไปทั่วสมรภูมิ ราวกับเสียงแห่งความตาย! พลังเวทย์มนตร์ของแฟรี่ส่องสว่าง ร่ายรักษาบาดแผลของพวกพ้องและผืนป่าที่กำลังจะล่มสลาย! ผืนป่าที่เคยเขียวชอุ่มบัดนี้กลายเป็นสมรภูมิเลือด! เหล่าเผ่าพันธุ์ต่างๆล้มตายระเนระนาด! ธรรมชาติถูกทำลายจนแทบไม่เหลือชิ้นดี! ผืนดินแตกระแหง! สายน้ำเหือดแห้ง! ท้องฟ้ามืดมิด! ทุกสรรพสิ่งกำลังจะดับสูญ!"
"หลังจากสงครามครั้งใหญ่ที่ทำลายล้างจบลงจอมมารได้ดับและสูญสลายหายไปผู้พิทักษ์ทั้ง 7 ได้แก่ มังกร ไททัน เลเวียธาน ฟีนิกซ์ หมาป่าเฟนริร์ แฟรี่ และผู้กล้ามนุษย์ ได้ร่วมพลังกันสร้างต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ขึ้น 7 ต้น
เพื่อรักษาธรรมชาติและสมดุลอำนาจของโลก พวกเขามอบหมายให้ผู้ปกครองทั้ง 7 เผ่าพันธุ์ดูแลต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์แต่ละต้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ท่านแฟรี่ได้มอบหมายให้เอลฟ์รุ่นแรก ซึ่งเป็นเผ่าพันธุ์ที่มีความใกล้ชิดกับธรรมชาติ และมีความจงรักภักดีต่อพวกท่านมากที่สุด เป็นผู้ดูแลต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ต้นแรกที่พวกท่านสร้างขึ้นมา พร้อมกับหมู่บ้านแห่งนี้ พวกเราชาวเอลฟ์ให้คำมั่นสัญญาว่า ตราบใดที่ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้ยังคงอยู่ ทั้งพวกเราชาวเอลฟ์และโลกก็จะปลอดภัย"
หลังจากผ่านกาลเวลามาหลายพันปี หมู่บ้านเอลเดอร์วู้ดก็ค่อย ๆ ถูกลืมเลือนและซ่อนตัวอยู่ในป่าลึก แต่พวกเราชาวเอลฟ์ยังคงรักษาความลับและสัญญาที่ให้ไว้กับเหล่าแฟรี่ พวกเราจะปกป้องต้นไม้ต้นนี้ตลอดไป ทุกยุคทุกสมัย นี่คือพันธสัญญาที่สืบทอดกันมาในสายเลือดของเรา
"มีอา...รู้ไหมว่าทำไมพวกเราชาวเอลฟ์ถึงบูชาเหล่าแฟรี่?" เอลาร่าถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"ไม่รู้ค่ะคุณแม่" มีอาตอบด้วยความสงสัย
"เพราะว่าเหล่าแฟรี่คือผู้สร้างสรรพสิ่ง พวกเขาเป็นผู้ที่มอบชีวิตและพลังเวทมนตร์ให้กับโลกใบนี้ พวกเขาคือผู้ที่สร้างต้นเอลเดอร์ ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่เป็นศูนย์รวมพลังแห่งความหวัง และพวกเขายังเป็นผู้ที่สร้างหมู่บ้านเอลเดอร์วู้ด เพื่อเป็นที่พักพิงให้กับพวกเราชาวเอลฟ์อีกด้วย" เอลาร่าอธิบาย
"นอกจากนี้ ในช่วงสงครามใหญ่ที่โลกเกือบถูกทำลาย เหล่าแฟรี่ยังเป็นผู้ที่ต่อสู้เคียงข้างพวกเรา เพื่อปกป้องโลกจากจอมมารและกองทัพปีศาจ พวกเขาใช้พลังเวทมนตร์อันยิ่งใหญ่ในการรักษาบาดแผลของผืนป่าและพวกพ้องของเรา"
"พวกเราชาวเอลฟ์จึงรู้สึกซาบซึ้งในพระคุณของเหล่าแฟรี่เป็นอย่างมาก พวกเขาคือผู้สร้าง ผู้พิทักษ์ และแสงสว่างแห่งความหวัง พวกเขาคือทุกสิ่งทุกอย่างของพวกเรา" เอลาร่ากล่าวด้วยความเคารพ
ทันทีที่เอลาร่าพูดจบ มีอาก็ยืนกอดอกทำหน้าเชิดขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะเบาๆ
"ใช่แล้ว! ใช่แล้ว! บูชาฉันสิ! เคารพฉันสิ! ฮ่าๆๆ" มีอาพูดด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ "แล้วก็...เอาของหวานมาเติมให้อีกเยอะๆ เลยนะ!"
เอลาร่าทำหน้าตาน้อยใจเล็กน้อย "โธ่...มีอา ทานขนมยังไม่หมดเลยนะ"
"อ๋อ...หนูลืมไปเลยค่ะ" มีอาพูด ก่อนจะพยายามยัดขนมหวานที่เหลือเข้าปาก แต่ก็ทำได้ไม่กี่คำ "แฮ่ก...หนูยัดไม่ไหวแล้วค่ะคุณแม่"
เอลาร่ายิ้มขำ "ไหนว่าในท้องสามารถจุมังกรได้ 1 ตัวไงจ๊ะ"
มีอาทำหน้าเจื่อน "ก็...มันเป็นมังกรตัวเล็กๆ นี่น่า"
เอลาร่ายิ้มอย่างเอ็นดู "ไม่เป็นไรจ้ะ แม่ช่วยทานก็ได้"
เอลาร่าหยิบขนมหวานจากมือมีอา แล้วทานจนหมด "เห็นไหมจ๊ะ แม่บอกแล้วว่าอย่าทานชิ้นใหญ่เกินไป"
มีอาพยักหน้าอย่างเขินอาย "ค่ะคุณแม่ หนูจะจำไว้ค่ะ"
มีอามองหน้าเอลาร่าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย เธอเม้มปากแน่น ราวกับกำลังชั่งใจกับบางสิ่งที่สำคัญ
"คุณเอลาร่าคะ..." มีอาเอ่ยเสียงแผ่วเบา "หนู...หนูมีเรื่องอยากจะขอค่ะ"
เอลาร่ามองมีอาด้วยความสงสัย "มีอะไรเหรอจ๊ะมีอา บอกแม่มาได้เลย"
มีอาสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเอ่ยถาม "หนู...หนูขอเรียกคุณเอลาร่าว่า 'คุณแม่' ได้ไหมคะ?"
เธอเงยหน้าขึ้นมองเอลาร่าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง "ตั้งแต่หนูสูญเสียแม่ไป หนูไม่เคยรู้สึกอบอุ่นแบบนี้อีกเลย คุณเอลาร่าใจดีเหมือนแม่ของหนูมากจริงๆ ค่ะ"
เอลาร่ามองมีอาด้วยความเห็นใจและเอ็นดู เธอโอบกอดมีอาไว้แนบอกอย่างอ่อนโยน "ได้สิจ๊ะมีอา เรียกแม่ว่า 'คุณแม่' ได้เลยจ้ะ แม่เองก็รู้สึกผูกพันกับหนูเหมือนลูกสาวคนหนึ่งเหมือนกัน"
มีอาซบหน้าลงกับอกของเอลาร่า น้ำตาไหลอาบแก้ม "ขอบคุณค่ะคุณแม่...ขอบคุณจริงๆ ค่ะ"
"ไม่เป็นไรจ้ะคนดี" เอลาร่าลูบหลังมีอาเบาๆ "เอาล่ะๆ เช็ดน้ำตาแล้วมาคุยกันต่อดีกว่านะ"
มีอาพยักหน้าและเช็ดน้ำตา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถาม "คุณแม่คะ...ทำไมจอมมารถึงต้องทำลายโลกด้วยคะ? ทำไมเขาต้องฆ่าทุกเผ่าพันธุ์ด้วย?"
เอลาร่าถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะตอบว่า "แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันจ้ะมีอา ไม่มีใครรู้ว่าทำไมจอมมารถึงทำแบบนั้น บางคนก็บอกว่าเขาทำไปเพราะความกระหายอำนาจ บางคนก็บอกว่าเขาทำไปเพราะความสนุก แต่แม่ว่า...เขาคงอกหักมาน่ะ"
"อกหัก?" มีอาเลิกคิ้ว "อกหักแล้วต้องทำลายโลกเลยเหรอคะ?"
"ก็...เขาอาจจะอยากประชดชีวิตน่ะ" เอลาร่าตอบ "เหมือนเวลาหนูอกหักแล้วอยากกินของหวานทั้งกล่องนั่นแหละ"
"อกหักคืออะไรคะคุณแม่?" มีอาถามด้วยความสงสัย
"เอ่อ...มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่จ้ะ หนูยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจ" เอลาร่าตอบ
"อ๋อ...ค่ะ" มีอาพยักหน้า "งั้นหนูไม่ถามแล้วค่ะ"
"ดีมากลูก" เอลาร่ายิ้ม "เอาล่ะๆ เข้าเรื่องต่อดีกว่า"
"ค่ะๆ" มีอากลอกตา "แล้วต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ 7 ต้นนั้นอยู่ที่ไหนบ้างคะ?"
"ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์แต่ละต้นถูกซ่อนอยู่ในสถานที่ที่แตกต่างกันไปจ้ะ" เอลาร่าตอบ "มีต้นหนึ่งอยู่ในป่าลึก มีต้นหนึ่งอยู่ในภูเขาสูง มีต้นหนึ่งอยู่ในทะเลลึก อีกต้นหนึ่งอยู่ในเมืองมนุษย์ และอีกสามต้นที่เหลือถูกซ่อนอยู่ใน...ห้องใต้ดินบ้านเรานี่แหละ"
"หา?" มีอาอุทาน "ทำไมต้องซ่อนไว้ใกล้ขนาดนั้นด้วยคะ?"
"ก็...แม่ขี้เกียจเดินทางไกลน่ะ" เอลาร่าตอบ "ล้อเล่นๆ แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ"
"แล้วพวกเราชาวเอลฟ์ต้องดูแลต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ต้นแรกยังไงคะ?" มีอาถามต่อ
"พวกเราชาวเอลฟ์ต้องดูแลต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ด้วยความเคารพและจงรักภักดีจ้ะ" เอลาร่าตอบ "เราต้องคอยรดน้ำ ใส่ปุ๋ย และ...ร้องเพลงให้ต้นไม้ฟังด้วยนะ"
"ร้องเพลง?" มีอาทำหน้าเหรอหรา "ร้องเพลงอะไรคะ?"
"เพลง...ต้นไม้จ๋า เจ้าจงเติบโตๆๆๆ" เอลาร่าร้องเพลงเสียงดัง "ร้องแบบนี้ทุกวัน ต้นไม้จะได้มีความสุข"
"ค่ะๆ หนูจะจำไว้" มีอากลั้นหัวเราะ "แล้วถ้าต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ถูกทำลายล่ะคะ?"
"ถ้าต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ถูกทำลาย โลกก็จะตกอยู่ในอันตรายจ้ะ" เอลาร่าตอบ "แต่แม่เชื่อว่าพวกเราชาวเอลฟ์จะทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อปกป้องต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...หนูเองก็เป็นแฟรี่ในตำนานที่มีพลังพิเศษ หนูจะช่วยปกป้องโลกใบนี้ได้แน่นอน"
"หนูสัญญาค่ะคุณแม่ หนูจะช่วยดูแลต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ให้ดีที่สุดเลยค่ะ" มีอาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
เอลาร่ายิ้มและลูบหัวมีอาเบาๆ "แม่รู้ว่าหนูทำได้จ้ะ เอาล่ะมีอา วันนี้อยากกินอะไรเป็นอาหารเย็นดี? ไปช่วยกันเตรียมอาหารกันเถอะ ก่อนที่เอลรอนด์ ลีร่า ลีโอ จะกลับมาถึงบ้าน"
"วันนี้แม่ว่าจะทำแกงผักรวมเนื้อตุ๋น" เอลาร่าพูดพร้อมกับหยิบหม้อใบใหญ่ขึ้นมา
"แกงผักรวมเนื้อตุ๋น! ว้าว! หนูไม่เคยกินเมนูนี้มาก่อนเลยค่ะคุณแม่! ทุกคนจะต้องชอบเมนูนี้มากๆ แน่ๆ เลยค่ะ! ให้หนูช่วยใช้เวทมนตร์เตรียมของไหมคะ? หนูเสกอาหารไม่ได้ แต่เรื่องหั่นผัก ยกของ แล้วก็เสกเครื่องปรุงนี่ หนูทำได้ดีที่สุดในสามโลกเลยนะคะ! เพราะหนูเป็นแฟรี่ในตำนานที่เก่ง สวย และมีความสามารถรอบด้านที่สุดในโลกด้วย!" มีอาพูดอย่างมั่นใจ
"จ้ะๆ แม่เชื่อแล้ว" เอลาร่ายิ้ม "หนูช่วยหั่นผัก ใส่ผักกับเนื้อในหม้อ แล้วก็เสกเครื่องปรุงมาใส่ตามที่แม่บอกก็แล้วกันนะ"
"ได้เลยค่ะคุณแม่!" มีอาพูดอย่างดีใจ ก่อนจะร่ายเวทมนตร์สั้นๆ ผักต่างๆ ก็ถูกหั่นอย่างรวดเร็วและเป็นระเบียบ จากนั้นเธอก็ใช้เวทมนตร์ยกผักและเนื้อใส่หม้ออย่างเบามือ
"เสร็จแล้วค่ะ! หนูเนี่ยเป็นแฟรี่ในตำนานที่เก่ง สวย และมีความสามารถรอบด้านที่สุดเลยใช่ไหมคะคุณแม่?" มีอาถามอย่างภาคภูมิใจ
"เก่ง สวย และมีความสามารถรอบด้านที่สุดเลยจ้ะลูก" เอลาร่าชม "ต่อไปก็ช่วยแม่เสกเครื่องปรุงหน่อยนะ"
มีอาเสกเครื่องปรุงต่างๆ ใส่ลงในหม้อตามคำบอกของเอลาร่า
"ว้าว! หนูว่าแกงผักรวมเนื้อตุ๋นของเราต้องอร่อยที่สุดในโลกแน่ๆ เลยค่ะคุณแม่ เพราะหนูช่วยปรุงรสด้วยเวทมนตร์สุดพิเศษของหนูเอง!" มีอาพูดอย่างภูมิใจ
"แม่ก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นจ้ะ" เอลาร่ายิ้ม "เอาล่ะๆ ใกล้เสร็จแล้ว"
เมื่ออาหารเย็นเสร็จ ทั้งสองคนช่วยกันจัดโต๊ะอาหารอย่างสวยงาม
"เสร็จแล้วค่ะคุณแม่! หนูเนี่ยเก่ง สวย และมีความสามารถรอบด้านที่สุดเลยใช่ไหมคะ?" มีอาถามอีกครั้ง
"เก่ง สวย และมีความสามารถรอบด้านที่สุดเลยจ้ะลูก" เอลาร่ายิ้ม "ไปล้างมือกันเถอะ อีกไม่นานทุกคนก็จะกลับมาแล้ว"
ตะวันลับขอบฟ้า ท้องฟ้าเริ่มแต่งแต้มด้วยสีส้มอมชมพู เอลรอนด์ ลีร่า และลีโอเดินกลับมาถึงบ้านในสภาพที่อิดโรยและหิวโซ หลังจากวันที่แสนยาวนาน เอลรอนด์เปิดประตูบ้านด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า
"กลับมาแล้ว..." เขาพึมพำเสียงแผ่ว "วันนี้ที่สภาประชุม... ดุเดือดมากจริงๆ พวกเขาถกเถียงกันเรื่องงบประมาณ... เหมือนกับว่ากำลังต่อสู้กับกองทัพออร์คเลยทีเดียว..."
เอลาร่าเดินออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน "ยินดีต้อนรับกลับบ้านจ้ะทุกคน ไปอาบน้ำก่อนเถอะ แล้วค่อยมาทานข้าวพร้อมกัน"
ลีร่าเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับลีโอที่ดูหมดแรง ลีโอเดินซวนเซไปกระซิบข้างหูมีอา
"มีอา... ช่วยฉันด้วย" เขาบ่นเสียงแหบแห้ง "พี่ลีร่าฝึกฉันหนักเกินไป ฉันเหนื่อยจนแทบจะยืนไม่ไหวแล้ว... ไม่ไหวแล้วจริงๆ..."
มีอาจ้องหน้าลีโอเขม็ง แล้วชี้นิ้วไปที่หน้าเขา
"นี่! ลีโอ" เธอพูดเสียงเข้ม "ถ้านายยังเหนื่อยขนาดนี้ แล้วนายจะปกป้องฉันได้ยังไง ถ้าเราออกไปข้างนอกน่ะ?"
"จริงๆ เลยนายนี่..." มีอาส่ายหน้าอย่างเอือมระอา "นู่น... ดูที่โต๊ะอาหารนั่นสิ! อาหารน่ากินขนาดนั้น ยังมีหน้ามาบ่นอีก!"
ลีร่าหอบหายใจเล็กน้อย "นายต้องฝึกให้หนักกว่านี้ลีโอ! นายจะได้เก่งเหมือนพี่ไง!"
ทันทีที่ลีโอเห็นอาหารบนโต๊ะ ดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง "ว้าว! อาหาร! ผมหิวมาก!"
ลีร่าเองก็ตาเป็นประกาย "คุณแม่รู้ใจหนูจริงๆ! หนูรักแม่ที่สุดเลย!"
ทั้งสามคนรีบไปอาบน้ำด้วยความเร็วแสง ราวกับมีพลังงานบางอย่างมาเติมเต็ม พวกเขากลับมานั่งที่โต๊ะอาหารด้วยสีหน้าสดใส ลีโอนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ ลีร่า เอลรอนด์ตักแกงผักรวมเนื้อตุ๋นเข้าปากอย่างรวดเร็ว
"อา... อาหารของเธออร่อยที่สุดเลยเอลาร่า! วันนี้ฉันเหนื่อยมากจริงๆ"
ลีร่ากินอาหารพร้อมกับมองลีโอที่กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย "ใช่! อาหารของแม่ช่วยเติมพลังให้หนูได้เยอะเลย!"
ลีโอเคี้ยวแกงผักรวมเนื้อตุ๋นอย่างมีความสุข "แกงผักรวมเนื้อตุ๋นอร่อยที่สุดในโลก!"
มีอาที่กำลังบินอยู่ก็ทำหน้ามุ่ย "เฮ้! ฉันก็ช่วยทำนะ! ทำไมไม่พูดถึงฉันบ้างเลย!"
แต่เอลรอนด์ ลีร่า และลีโอ ต่างก็ตั้งหน้าตั้งตากินอาหาร โดยไม่สนใจมีอาเลยแม้แต่น้อย
มีอาทำหน้ามุ่ยบินวนรอบโต๊ะอาหารอย่างรวดเร็ว
"ยอมไม่ได้! พวกเขาเริ่มกินก่อนฉันได้ยังไง!" มีอาพูดเสียงดัง แล้วบินลงไปนั่งบนโต๊ะข้างๆ ลีโอ เพราะตัวเล็กเกินกว่าจะนั่งเก้าอี้ได้
"ฉันจะกินให้เร็วกว่าทุกคนเลย!" มีอาประกาศอย่างมุ่งมั่น ก่อนจะเริ่มตักแกงผักรวมเนื้อตุ๋นเข้าปากอย่างรวดเร็ว
การแข่งขันกินอาหารเริ่มขึ้นอย่างดุเดือด มีอา เอลรอนด์ ลีร่า และลีโอ ต่างก็กินอาหารอย่างรวดเร็วและเอร็ดอร่อย เสียงช้อนกระทบจานดังสนั่นไปทั่วห้องอาหาร
เอลาร่ามองดูทุกคนด้วยรอยยิ้ม เธอมีความสุขที่ได้เห็นครอบครัวของเธอมีความสุขกับการกินอาหารที่เธอทำ
"ค่อยๆ กินกันหน่อยนะทุกคน" เอลาร่าพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "เดี๋ยวจะติดคอกัน"
แต่ไม่มีใครฟังเอลาร่า พวกเขายังคงกินอาหารอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าพวกเขากำลังแข่งขันกันว่าใครจะกินหมดก่อนกัน
ในที่สุด มีอาก็เป็นผู้ชนะ เธอสามารถกินแกงผักรวมเนื้อตุ๋นหมดก่อนใคร
"เย้! ฉันชนะแล้ว!" มีอาตะโกนด้วยความดีใจ "เป็นไงล่ะ! พวกนายกินช้าเป็นเต่าคลานเลย! สมน้ำหน้า! ฉันกินหมดก่อนตั้งนานแล้ว! ขนาดฉันกินทีหลังนะเนี่ย!"
มีอาหัวเราะเสียงดัง มองไปที่เอลรอนด์ ลีร่า และลีโอ ที่กำลังนั่งหอบหายใจอยู่บนเก้าอี้
"ฮ่าๆๆๆ! พวกนายแพ้ฉันแล้ว! คราวหน้าอย่ามาแข่งกับฉันอีกนะ!"
ลีโอมองมีอาด้วยสีหน้าไม่เชื่อ "ฉันแพ้แฟรี่ตัวแค่นี้เนี่ยนะ... ฉันจะยอมให้ก่อนวันนึงละกัน"
แต่แล้วลีโอก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้ม "แต่อาหารของเธออร่อยมากเลยนะ มีอา"
มีอาหน้าแดงเล็กน้อย ตัวบิดไปมาด้วยความเขินอาย
"บูชาฉันสิ! สรรเสริญฉันสิ! ฮ่าๆๆๆ! ก็บอกแล้วว่าฉันน่ะสุดยอด!"
หลังจากมื้ออาหารค่ำที่แสนอร่อยและเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ทุกคนก็ร่วมแรงร่วมใจกันเก็บกวาดทำความสะอาดห้องครัว ลีโอขยับไม้กวาดไปตามพื้นห้องอย่างคล่องแคล่ว มีอาบินวนไปมา เก็บจานที่วางระเกะระกะบนโต๊ะอาหารอย่างว่องไว เอลรอนด์ขัดหม้อใบใหญ่ที่เต็มไปด้วยคราบซอสอย่างตั้งใจ ในขณะที่ลีร่าช่วยเอลาร่าเช็ดคราบอาหารที่เปรอะเปื้อนบนโต๊ะ
"หลังจากที่ห้องครัวกลับมาสะอาดหมดจดอีกครั้ง ทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำกิจวัตรส่วนตัวก่อนเข้านอน แต่ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปนั้น พวกเขาก็รวมตัวกันอย่างเงียบๆ ยกเว้นมีอาที่นั่งอยู่ในห้องของลีโอ
คุณแม่เอลาร่ามองหน้าเอลรอนด์ผู้เป็นสามี ลีร่าผู้เป็นพี่สาว และลีโอผู้เป็นลูกชาย แววตาของเธอเต็มไปด้วยความหนักแน่นและอ่อนโยน ที่ซ่อนความกังวลเล็กน้อย"พวกเรารู้ว่ามีอาผ่านอะไรมาบ้าง และพวกเราก็รู้ว่าเธอต้องการอะไร... ครอบครัว"
"เมื่อกลางวัน...มีอาเรียกฉันว่า 'แม่' " เอลาร่าพูดเสียงเบาลง "แม่ไม่รู้ว่ามีอาผ่านอะไรมาบ้าง แต่แม่รู้ว่าเธอต้องเหงามากแน่ๆ เธออยู่คนเดียวในป่ามาตั้งหลายร้อยปี... คงผ่านอะไรมาเยอะสินะ"
เอลรอนด์จับมือเอลาร่าเบาๆ "ผมเห็นด้วยครับที่รัก มีอาสมควรได้รับความรักและความอบอุ่น"เอลรอนด์มองไปที่พื้นด้วยความเห็นใจ
ลีร่าเดินเข้ามาใกล้ๆ เอลาร่า "หนูเองก็อยากให้มีอาเป็นส่วนหนึ่งของพวกเราค่ะแม่"ลีร่าพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
ลีโอพยักหน้าอย่างจริงจัง "ผมเองก็เห็นด้วยครับแม่ มีอาไม่ใช่คนแปลกหน้าอีกต่อไปแล้ว"
เอลาร่ายิ้มอบอุ่น "ดีมาก... พวกเราจะไปหามีอาที่ห้องของลีโอพร้อมกัน"
ทุกคนเดินไปรวมตัวกันที่หน้าห้องของลีโอ พวกเขาพร้อมที่จะมอบครอบครัวให้กับมีอา"
เอลรอนด์มองมีอาด้วยแววตาอ่อนโยน "มีอาจัง... พวกเรารู้ว่าเธอผ่านอะไรมาบ้าง แต่จากนี้ไป เธอจะปลอดภัย"
ลีร่าจับมือมีอาเบาๆ "พวกเราจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ"
ลีโอพยักหน้าอย่างจริงจัง "พวกเราจะไม่ปล่อยให้เธออยู่คนเดียวแล้วนะ... แล้วก็จะไม่เหงาด้วย"
เอลาร่ายิ้มอบอุ่น "ยินดีต้อนรับสู่บ้านของเรา... ยินดีต้อนรับสู่ครอบครัวฟอเรสต์ฮาร์ทของพวกเรานะ"
มีอาสะอื้นไห้เบาๆ เธอรู้สึกเหมือนหัวใจของเธอได้รับการเยียวยา เธอหันหลังให้กับทุกคน ปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ก่อนที่จะหันกลับมาเผชิญหน้ากับทุกคนอีกครั้ง
"อืม... ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ" มีอาพูดเสียงสั่นเครือ แต่ในขณะเดียวกันก็มีรอยยิ้มที่อบอุ่นและเต็มไปด้วยความซาบซึ้งปรากฏบนใบหน้าของเธอ
ทันใดนั้น มีอาก็หน้าแดงก่ำ "บ้ากันไปใหญ่แล้ว! ทุกคนทำให้ฉันเขินนะ!" เธอรีบบินมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มอย่างรวดเร็ว
ทุกคนหัวเราะเบาๆ เอลาร่าพูดขึ้นว่า "ฝันดีนะจ๊ะ มีอา"
"ฝันดีนะ" เอลรอนด์ และลีร่า พูดพร้อมกัน
หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันไปนอน เหลือเพียงลีโอที่อยู่ในห้องคนเดียว เขาทรุดตัวลงนอนบนที่นอนที่มีอาซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม แล้วพูดขึ้นเบาๆ ว่า
"มีอา... เธอหลับหรือยัง?"
"มีอา... ต่อจากนี้ไป พวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอเหงาอีกต่อไป และเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ฉันสัญญา"
ลีโอสอดมือเข้าไปใต้ผ้าห่ม ยื่นนิ้วก้อยออกมา
มีอาค่อยๆ โผล่หัวออกมาจากใต้ผ้าห่ม "สัญญาแล้วนะ ห้ามทิ้งฉันให้เหงานะ ทั้งนายและทุกคนเลย"
เธอเกี่ยวนิ้วก้อยกับลีโอ
ลีโอพูดอย่างหนักแน่น "สัญญาด้วยชีวิต เราจะสร้างความทรงจำดีๆ ด้วยกัน"
มีอาตอบเสียงแผ่วเบา "อืม..." เธอเงยหน้าขึ้นมองลีโอ ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับด้วยความหวังและความสุข "ฉันจะนอนแล้ว... พวกนายทำให้ฉันเขินนะ!" เธอบ่นอุบอิบ ก่อนจะซุกหน้าลงกับหมอนอีกครั้ง
ลีโอหัวเราะเบาๆ "ฝันดีนะ มีอา"
"ฝันดีนะ ลีโอ" มีอาตอบกลับเสียงอู้อี้จากใต้หมอน
ทั้งสองคนหลับตาลง พร้อมกับความรู้สึกอบอุ่นที่เอ่อล้นอยู่ในหัวใจ
ข้อความจากผู้แต่งและผู้สร้างเรื่องนี้
"ผมทุ่มเททุกหยาดหยดของหัวใจในการเขียนตอนนี้ ไม่รู้ว่ามันจะสัมผัสถึงหัวใจของผู้อ่านได้หรือไม่ แต่ผมหวังเป็นอย่างยิ่งว่าตอนนี้จะเป็นตอนที่อบอุ่นและเยียวยาความรู้สึกของทุกคนได้ หลังจากที่ผมเขียนตอนนี้จบแล้ว ผมก็มาอ่านดูอีกครั้ง และเกือบร้องไห้ออกมาจริงๆ ผมขอขอบคุณทุกท่านจากส่วนลึกของหัวใจที่ติดตามอ่านมาถึงตรงนี้ ขอบคุณมากจริงๆ ครับ"
^^^ Kimsomaru ^^^
^^^ ผู้แต่ง^^^
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
