เสียงฝนตกปรอย ๆ กระทบกับกระจกหน้าต่างร้านกาแฟใจกลางเมือง ท่ามกลางบรรยากาศอุ่นสลัว แพรวนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของร้าน จมอยู่กับหนังสือที่เปิดค้างไว้ตรงหน้า แต่สายตาเธอกลับจับจ้องออกไปนอกหน้าต่าง หยุดอยู่ที่ใครบางคนที่กำลังยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามถนน

ชายคนนั้น…

แม้เวลาจะผ่านไปหลายปี แต่เธอจำเขาได้ทันที ตั้งแต่โครงหน้าคมเข้ม สายตาที่เคยอบอุ่น ท่าทีสงบนิ่งที่เคยเป็นเสน่ห์เฉพาะตัวของเขา ภัทร

หัวใจของแพรวกระตุกวูบ ความรู้สึกเก่า ๆ ที่คิดว่าถูกกลบฝังไปแล้วกลับตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ภัทรยืนอยู่ตรงนั้น ใต้แสงไฟนีออนที่สะท้อนลงบนพื้นถนนเปียกฝน ไม่รู้ว่าเขามองหาใคร หรือกำลังรอใครอยู่ แต่แค่เห็นเขาอีกครั้ง หัวใจของเธอก็สั่นไหว

“แพรว… มองอะไรอยู่เหรอ?”

เสียงของใบข้าว เพื่อนสนิทของเธอดังขึ้นจากอีกฝั่งของโต๊ะ ทำให้แพรวสะดุ้ง รีบละสายตาจากเขาแล้วหันกลับมา พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ “เปล่า ไม่มีอะไร”

ใบข้าวมองแพรวอย่างจับผิด แต่ก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อ “ถ้างั้นรีบกินเถอะ เดี๋ยวไปดูหนังกัน”

แพรวฝืนยิ้มพยักหน้า แต่เธอรู้ดีว่าตอนนี้ตัวเองไม่ได้สนใจอาหารตรงหน้าสักนิดเดียว ภาพอดีตมากมายผุดขึ้นมาในหัวอย่างห้ามไม่ได้—ครั้งสุดท้ายที่เธอกับภัทรอยู่ด้วยกัน คำพูดสุดท้ายที่เขาบอกเธอ น้ำเสียงที่เจือไปด้วยความผิดหวัง และสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

เธอคิดว่าตัวเองลืมมันได้แล้ว แต่ความจริง… เธอไม่เคยลืมมันเลย

อีกฟากหนึ่งของถนน

ภัทรมองลอดกระจกเข้ามาในร้านกาแฟ ทุกอย่างรอบตัวเหมือนจะเงียบลงชั่วขณะ เขาเห็นเธอ… แพรว

เขาคิดว่าตัวเองเตรียมใจไว้แล้วสำหรับการกลับมาเมืองนี้ แต่เมื่อได้เห็นเธออีกครั้งจริง ๆ ทุกอย่างกลับตีกลับเข้ามาในหัว ทั้งความทรงจำ ทั้งความรู้สึกที่เขาพยายามกดมันไว้

เธอยังเหมือนเดิม… แค่โตขึ้น ดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น แต่ดวงตาคู่นั้นยังคงมีแววเศร้าที่เขาคุ้นเคย

ภัทรสูดหายใจลึก ไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอย่างไรต่อไป ควรเดินเข้าไปทักทายเธอไหม? หรือแค่ยืนมองจากตรงนี้ก็พอ?

แต่ก่อนที่เขาจะตัดสินใจได้ รถประจำทางคันหนึ่งก็แล่นผ่านหน้าร้าน พอรถเคลื่อนผ่านไปอีกที เธอก็หายไปแล้ว…

ภัทรเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

“เรา… ต้องกลับมาเจอกันอีกครั้งจริง ๆ สินะ”

โปรดติดตามตอนต่อไป…

แพรวเดินออกจากร้านกาแฟพร้อมกับใบข้าว แต่ใจเธอยังคงติดอยู่ที่ภัทร เขาคนนั้นที่เคยเป็นความทรงจำที่หวานปะปนกับความเจ็บปวด ในขณะที่โลกภายนอกยังคงหมุนไปตามปกติ แต่ในหัวของแพรวกลับวนเวียนอยู่กับภาพของภัทรในวันวาน เขายังคงเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่ในความรู้สึกของแพรวมันกลับไม่เหมือนเดิมเลย

“บังเอิญจัง…” แพรวคิดกับตัวเองด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด เมืองนี้มีตั้งกี่ที่ แต่ทำไมต้องเป็นที่นี่ ที่ที่เธอเลือกมานั่งทุกครั้งเวลาต้องการความสงบ เพื่อหลีกหนีจากความรู้สึกอึดอัดในใจของตัวเอง แพรวก้มหน้าเดินตามใบข้าวไป แต่ทุกย่างก้าวของเธอกลับเบาหวิวไปหมด

“เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเงียบจัง?” เสียงใบข้าวดังขึ้นจากข้าง ๆ แพรวจึงรู้สึกตัว

“เปล่าหรอก แค่คิดอะไรนิดหน่อย” แพรวตอบเสียงเรียบ พยายามยิ้มและหันไปมองใบข้าว แต่ในใจเธอยังคงเต็มไปด้วยคำถามเกี่ยวกับภัทร

ใบข้าวมองหน้าแพรวอย่างจับผิด “แน่ใจนะ?”

แพรวหลบตาเล็กน้อย กำลังชั่งใจว่าจะเล่าดีไหม แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจเบา ๆ “ฉันเจอเขา…”

ใบข้าวยืดตัวขึ้นมองหน้าแพรวอย่างตกใจ “ใคร?”

แพรวเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดออกมาแผ่วเบา “ภัทร”

ใบข้าวเบิกตากว้าง “อะไรนะ? ภัทรงั้นเหรอ?”

แพรวพยักหน้า รู้สึกได้ถึงแรงบีบเบา ๆ ที่แขนจากเพื่อนสนิท “เขายังดูเหมือนเดิม แต่มันก็เหมือนไม่ใช่คนเดิม…”

ใบข้าวยืดตัวขึ้น “เธอแน่ใจนะว่าเธอโอเค? ไม่ได้ตื่นเต้นหรืออะไรจริง ๆ น่ะ?”

แพรวหันมามองเพื่อน ก่อนจะยิ้มบาง ๆ “ไม่รู้สิ มันเป็นแค่ความรู้สึกแปลก ๆ แบบว่า… เขากลับมา และฉันไม่ได้เตรียมใจเลย”

ใบข้าวมองหน้าแพรวนิ่งไปสักพัก ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เธอเคยคิดไหมว่า บางทีเขากลับมาจริง ๆ เพราะเขาก็ยังรู้สึกเหมือนเธอ”

แพรวนิ่งไปกับคำพูดของใบข้าว การกลับมาของภัทรครั้งนี้ มันอาจไม่ใช่แค่ความบังเอิญ แต่เป็นอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น

อีกด้านหนึ่งของเมือง

ภัทรเดินทอดน่องไปตามถนนเปียกฝน พลางคิดถึงใบหน้าของแพรวที่เขาเพิ่งเห็น เขาคิดว่าตัวเองเตรียมใจไว้แล้วสำหรับการกลับมาเมืองนี้ แต่เมื่อได้เห็นเธออีกครั้ง ทุกอย่างกลับเหมือนหยุดชะงักไปชั่วขณะ ความรู้สึกที่เขาพยายามจะลืมและกดทับไว้ในใจกลับปะทุขึ้นมาใหม่ การได้เห็นแพรวในวันนี้มันทำให้เขารู้สึกเหมือนทุกอย่างที่เคยสูญหายไปกลับมาพร้อมกับเธอ

“แพรว…” เขาพึมพำชื่อเธอออกมาเบา ๆ ราวกับเสียงกระซิบในใจ

“คิดถึงคนเก่าเหรอ?” เสียงทักทายหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง ภัทรหันไปเห็น ต้น เพื่อนสนิทที่ยืนอยู่มองเขาอย่างรู้ทัน

ภัทรถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกผ่อนคลายบางอย่าง “แกมาที่นี่ได้ไง?”

“ฉันควรถามแกมากกว่าว่ามาทำอะไรที่นี่” ต้นยักไหล่ “หรือว่ากำลังเฝ้ามองใครบางคน?”

ภัทรเงียบไปสักพัก ก่อนจะยอมรับอย่างระมัดระวัง “ฉันเจอแพรว”

ต้นเลิกคิ้ว “แล้วเป็นไงบ้าง?”

ภัทรหันมามองท้องฟ้าที่เริ่มมืด “ก็แค่… ไม่คิดว่าจะได้เจอเธออีก”

ต้นพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนจะตบบ่าภัทรเบา ๆ “บางทีการกลับมาครั้งนี้ อาจมีเหตุผลของมัน”

ภัทรไม่ได้ตอบอะไร เขาหยุดยืนนิ่ง ก่อนจะหันไปมองต้น “เราคงไม่สามารถหนีจากความทรงจำได้”

ต้นมองภัทรก่อนจะยิ้มให้ “บางครั้ง ความทรงจำก็ช่วยให้เรารู้ว่าเรายังไม่เคยไปไหนเลย”

ภัทรยิ้มให้กับคำพูดของต้น ก่อนจะเดินต่อไป พร้อมกับความคิดที่ยังค้างคาอยู่ในใจว่า การกลับมาครั้งนี้ของเขากับแพรว อาจจะไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญอย่างที่คิด

โปรดติดตามตอนต่อไป…

สายลมเย็นพัดผ่านกระจกใสของร้านหนังสือขนาดเล็กที่ตั้งอยู่ในมุมหนึ่งของเมือง แพรวเดินเข้าไปด้านใน ดวงตากวาดมองชั้นหนังสือเรียงรายตรงหน้า เธอไม่ได้มาที่นี่นานแค่ไหนแล้วนะ? ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอเลิกเดินเล่นคนเดียวแบบนี้?

มือเรียวเอื้อมหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมา—“ความทรงจำที่ไม่เคยจาง” ชื่อเรื่องทำให้เธอชะงักไปครู่หนึ่ง

"แพรว?"

เสียงเรียกชื่อเธอดังขึ้นจากด้านหลัง หัวใจเธอกระตุกวูบ ก่อนจะค่อย ๆ หันไปตามเสียงนั้น

ภัทรยืนอยู่ตรงนั้น ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว

ทุกอย่างรอบตัวเงียบลงเหมือนมีเพียงเธอกับเขา แพรวเผลอกำหนังสือแน่นอย่างไม่รู้ตัว เขายังคงเหมือนเดิม แววตาคู่นั้นยังเต็มไปด้วยบางอย่างที่เธอไม่อาจอ่านออก

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ" ภัทรเอ่ยขึ้นก่อน ราวกับพยายามทำให้บรรยากาศไม่ตึงเครียด

แพรวคลี่ยิ้มบาง ๆ "อืม... ไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่"

ภัทรยิ้มมุมปาก "ก็เหมือนกัน"

เธอลอบสังเกตเขาเงียบ ๆ แม้ว่าภายนอกเขาจะดูสงบ แต่ลึก ๆ แล้วเธอสัมผัสได้ถึงบางอย่างในน้ำเสียงของเขา—บางอย่างที่บอกว่าเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างจากเธอ

"เธอเป็นยังไงบ้าง?" ภัทรถาม

แพรวนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ "ก็ดี แล้วเธอล่ะ?"

"ก็ดีเหมือนกัน" เขาตอบ แต่เธอรู้ว่าเขาโกหก

ระหว่างพวกเขามีระยะห่างบางอย่างที่ไม่อาจข้ามผ่านได้ง่าย ๆ มันเต็มไปด้วยอดีต ความเจ็บปวด และคำพูดที่ไม่ได้พูดออกไป

แพรวเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะเอ่ยออกไปเบา ๆ "ภัทร..."

เขาเงยหน้ามองเธอ รอคอยคำพูดที่เธอกำลังจะเอ่ย

แต่สุดท้าย เธอกลับเลือกที่จะเงียบไป ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง "เธอยังชอบอ่านหนังสืออยู่ไหม?"

ภัทรหัวเราะเบา ๆ "แน่นอน"

บรรยากาศระหว่างทั้งสองเริ่มผ่อนคลายลง แต่ก็ยังคงมีบางสิ่งที่ติดค้างในใจ ทั้งสองพูดคุยกันอีกเล็กน้อย ก่อนที่แพรวจะขอตัวกลับ

ภัทรมองตามแผ่นหลังของเธอที่เดินออกไป พลางถอนหายใจแผ่วเบา บางครั้ง คนสองคนที่เคยรักกันมาก อาจกลับมาพบกันอีกครั้ง แต่ไม่ได้หมายความว่าทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้

"เรากลายเป็นคนแปลกหน้าที่รู้จักกันดีที่สุดไปแล้วสินะ"

โปรดติดตามตอนต่อไป…