ติ้ง!

[ พวกคุณเข้าสู่ด่าน งานเลี้ยงของคุณหนูตละกูลบาเลียนแล้ว! ขอให้ทุกท่านเอาชีวิตรอดเเละทำภารกิจต่อไป! ]

พรึบ!

ภารกิจหลัก : เอาชีวิตรอดให้ครบ 7 วัน

รางวัล : รอดชีวิต / กล่องสุ่มระดับ -

ล้มเหลว : ตาย

เสียงโมโนโทนดังขึ้นพร้อมกับหน้าต่างระบบสีฟ้าที่ลอยตัวอยู่ตรงหน้าของคนกลุ่มหนึ่ง ก่อนที่มันจะค่อย ๆ เลือนหายไปเหมือนไม่เคยมีมาก่อน ก่อนที่จะมีเสียงของชายวัยสูงอายุรูปร่างสูงใหญ่ร่างกายดูอวบอ้วนมีหนวดเเละขนสีดำตามตัวเหมือนไม่เคยดูแลตัวเองดังขึ้นในกลุ่ม

" แม่งเอ้ย รอบนี้ต้องทำอะไรอีกละ "

" ก็คงต้องทำภารกิจรองก่อนครับ ผมเองก็อยากได้สกิลดี ๆ สะด้วยสิ "

เสียงของหนุ่มวัยรุ่นคนหนึ่งดังขึ้นต่อจากชายสูงอายุ เขายกยิ้มเเละเริ่มสังเกตคนในกลุ่มหรือจะบอกว่าคนในทีมก็ได้ ในทีมของเขามีผู้หญิง 3 คน ผู้ชายอีก 3 คน เป็นจำนวนที่ดูเหมาะเหม็งสำหรับอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครรู้สึกถึง

" ผมชื่อ ทอน ครับทุกคนชื่ออะไรกันครับ? "

" รู้จักชื่อกันไว้ก็ดีนะครับ จะได้เรียกกันถูก "

เสียงของหนุ่มวัยรุ่นคนเดิมดังขึ้นหรือก็คือทอน เขาเป็นคนที่ผ่านโลกสยองขวัญมาถึง 3 ครั้งไม่แปลกที่จะดูไม่ตื่นตละหนกคนเดียว ไม่นานทุกคนก็เริ่มบอกชื่อของตัวเอง

" ฉันไม่รู้ว่าด่านนี้ความยากมันระดับไหน แต่ว่าดูจากรอบตัวแล้วคงจะไม่ง่าย... "

ซาช่าพูดขึ้นสายตาของเธอเริ่มมองรอบ ๆ ตัวอย่างระวัง ดูเหมือนจะเป็นงานเลี้ยงของคนที่ร่ำรวยเเละมีอิทธิพลมากเพราะงานเลี้ยงถูกตกแต่งอย่างดีเเละสวยหรู ผู้คนต่างพูดคุยกันเสียงเจี้ยวจ้าวดังไปทั่วจนแทบไม่มีใครสนใจกลุ่มของเธอ

จะเรียกผู้คนได้มั้ย...เพราะพวกเขาคือ ผี ต่างหากขึ้นชื่อว่าโลกสยองขวัญ คนที่อยู่ที่นี่หรือคนที่เธอกำลังเห็นอยู่ล้วนคือคนตาย!!

ถึงตอนนี้รูปลักษณ์ของคนเหล่านี้จะยังเป็นมนุษย์เเต่เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ หรือใกล้จะครบ 7 วัน รูปลักษณ์ของคนเหล่านี้จะเริ่มน่าสยดสยองเเละน่ากลัวขึ้นเเล้วเเต่การตายของเเต่ละคน ถ้าให้ยกตัวอย่าง... ถ้าเห็นผีตัวไหนไม่มีหัว ก็นั่นเเหละผีตัวนั้นโดนตัดคอจนตาย!!

ไหนจะต้องทำอะไรระวัง ๆ และรอบคอบเพราะยิ่งใกล้ครบ 7 วัน ความอันตรายก็จะยิ่งทวีคูณขึ้นเรื่อย ๆ เเละวันที่ 7 คือวันที่พวกผีจะไล่ล่าอย่างแท้จริง

" ผะ...ผมว่าเราน่าจะเป็นแขกที่ถูกเชิญมานะครับ ดูจากชุดของพวกเราเเล้ว "

เสียงของเด็กชายอายุราว ๆ 16 ปีดังขึ้นในกลุ่มอย่างกุกกั่ก สายตาหลุบมองชุดของตนเองที่ดูดีมีราคาจนเขาตาลุกวาว ลีลินหมุนตัวอย่างอารมณ์ดีเช่นกัน เพราะเเต่ละด่านของโลกสยองขวัญมันจะสุ่มบทบาทให้ ผู้เล่น อย่างพวกเขาเพื่อให้ง่ายต่อการเอาชีวิตรอด ถึงจะบอกว่าง่ายแต่มันก็ไม่ง่าย ก็เพียงเเค่มีบทบาทให้มันสมดุลกับแต่ละด่านเท่านั้นเเหละ และยังมีอีกอย่างคือ เเต่ละด่านจะมีบอส และบอสเหล่านั้นก็มีระดับไม่เท่ากัน มันจะแฝงตัวอยู่ในกลุ่มคนของแต่ละด่านซึ่งยากมากต่อการหาตัว เเละถ้าหาเจอก็น้อยมาก เพราะว่าพวกนั้นเเสดงเก่งเเละแทบจะไม่มีตัวตนเลยก็ว่าได้ ต้องเป็นคนขี้สังเกตแบบสุด ๆ ถึงจะมีเซนต์ว่าต้องใช่ แต่ว่า ถ้ารู้แล้วจะทำยังไง? แน่นอนว่าพวกเขาไม่สามารถตีสนิทได้มีเเต่ต้องฆ่าเท่านั้น แต่มันก็ยากมาก หากคุณสามารถฆ่ามันได้ก็จะมีทั้ง สกิล ไอเทม อื่นๆอีกมากมาย ตามระดับของบอสนั้น ๆ แน่นอนว่ามันสุ่มว่าคุณจะได้ ไอเทม หรือ สกิล เพราะแบบนั้นผู้เล่นจึงพยายามหาตัวบอสกันแทบตาเเตก ไม่ใช่เพียงเพราะฆ่าเเละได้สิ่งที่พูดไปก่อนหน้าแต่สามารถกลับโลกความเป็นจริงได้ก่อนครบ 7 วันอีกด้วย!

" ผมก็คิดแบบนั้นนะ "

" ผมว่าตอนนี้พึ่งวันเเรกไม่อันตรายมาก เราควรเริ่มหาตัวบอสกันเลยดีกว่า "

ทอนพูดขึ้นปลุกกำลังใจของคนในทีม เขายกยิ้มพอใจทันทีที่เห็นสีหน้ามุ่งมั่นของทุกคนเว้นเเต่ตาลุงขนเฟริ้มที่อวบอ้วนที่ชื่อ เจสัน คนนั้น ทอนไม่อยากเสียเวลาโน้มน้าวคนประเภทนี้เท่าไหร่ แน่นอนว่าความสามัคคีนั้นสำคัญ แต่ถ้าใครไม่ร่วมมือก็แล้วเเต่คนนั้น ๆ เถอะ ชีวิตตัวเองยังแทบไม่รอดจะไปเสียเวลาสงสารหรือห่วงชีวิตคนอื่นทำไมกันละ?

" ผมจะไปทางโซนของกิน ระบบมันบอกว่าด่านนี้คือ งานเลี้ยงของคุณหนูตละกูลบาเลียน เดาว่าบอสน่าจะเป็นเด็กนะครับ ทุกคนแยกย้ายกันหาข้อมูลเถอะ "

ทอนไม่รีรออะไรอีก เขาเดินตรงไปที่โซนของกินเล่นทางขวามือของโถงงานเลี้ยงทันที เขาไม่รอให้บอสปลอมที่เป็นคนเปิดงานหรอก มันคงจะเป็นแค่ตัวหลอกผู้เล่นเท่านั้น บอสจริง ๆ ต้องปนอยู่กับคนในงานเลี้ยงเเน่เขามั่นใจ เพราะด่านที่เขาเจอมา เป็นแบบนั้นหมด

สายตาที่ดูมั่นอกมั่นใจของเขาได้ถูกจับจ้องจากใครบางคนที่ยืนอยู่ระเบียงของโถงงานเลี้ยงชั้นสอง รอยยิ้มของเด็กสาวเริ่มผุดขึ้นอย่างกับเจอของเล่นชิ้นไหม่ ก่อนที่เธอจะเดินหายไปพร้อมกับชายร่างสูงอีกคนเสมือนบอดี้การ์ดพิทักษ์คุณหนู ไม่สิ ผู้พิทักษ์ต่างหาก

————————————————————

ตรงๆก็ง่วงค้ะ กร้ร้รดรกรดรดรดดดดดด ต่างครั้งเเรกว้ายยยยยย

ทอนเดินตรงไปที่โซนของทานเล่นทันที สายตาของเขาเริ่มกวาดหาคนที่ดูน่าสงสัยเเละมีความเป็นบอสของด่านนี้มากที่สุด แน่นอนว่าเขามองเเต่พวกเด็ก ๆ เท่านั้นที่กำลังพากันยืนคุยไปมา เด็กบางคนก็นั่งเล่นเครื่องดนตรี จากสายตาของทอนอายุของเด็ก ๆ เหล่านี้โดยประมาณก็ 13-14 ปี ถ้าคนที่โตหน่อยก็ 15 ปี ทอนเริ่มมีความรู้สึกว่ามีคนกำลังจดจ้องตัวเองอยู่ แต่เขาก็ยังไม่อยากแสดงพิรุธอะไรออกมามาก ก่อนที่เขาจะตัดสินใจไปยืนรอที่จุดนัดตามที่เขาบอกกับคนในทีมก่อนหน้านี้

" ทุกคนเจอเบาะเเสอะไรกันบ้างไหมครับ? "

ทอนถามคนในทีมด้วยความสงสัย ก่อนที่จะบอกข้อมูลให้กับคนในทีมฟังว่ามีเด็กคนไหนน่าสงสัยบ้าง แต่ดูเหมือนว่าทุกคนจะบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่เจออะไรเลย ทอนเริ่มเครียดแต่เขาก็ยังมีหวังอยู่ วันนี้เป็นวันเเรกมันเเค่เริ่มต้นเเละไม่อันตรายมากเท่าไหร่ ทอนเลยตัดสินใจว่าจะแบ่งกันไปกลุ่มละสามคน ตอนนี้ในกลุ่มของเขามี ซาช่า มาจ้า และรวมเขาเป็นคนที่สาม ส่วนอีกกลุ่มมี เจสัน เจส และลีลิน

ทอนบอกกับทุกคนว่าอีก 30 นาทีมาเจอกันที่เดิม ก่อนที่กลุ่มเจสันจะเเยกไปอีกทาง ทอนเเละคนในกลุ่มก็เเยกออกไปอีกโซนของโถงงานเลี้ยง ตรงที่กลุ่มของเขามานั้นเป็นโซนที่นักดนตรีเล่นบรรเลงกันอยู่ เสียงที่พวกนักดนตรีบรรเลงทำเอาเขาเเละคนในกลุ่มเคลิ้มเล็กน้อย แต่พวกเขาก็ยังมีความรู้สึกขนลุกกับบทเพลงนั้นเช่นกัน ทอนรีบดึงสติของตัวเองทันที ก่อนจะหันไปเช็คเพื่อนในกลุ่ม ก่อนที่เขาจะเห็นว่ามาจ้ายิ้มปริ่มพอใจกับบทเพลงไปเป็นที่เรียบร้อยส่วนซาช่ายังปกติอยู่ ดูเหมือนเธอจะจิตใจเเกร่งน่าดู

ทอนถอนหายใจด้วยความโล่งอกเเละพาสาว ๆ ทั้งสองคนเดินเข้าไปลึกอีก ก่อนที่กลุ่มของเขาจะเหลือบไปเห็นเด็กสาวคนหนึ่งจนพวกเขาต้องหยุดชะงักมอง เรือนผมสีขาวสว่างดวงตาสีแดงสดดั่งสีเลือดเเละเม็ดทับทิม ริมฝีปากเล็กสีชมพูอ่อนจนน่ามอง ผิวขาวผ่องดั่งน้ำนม รอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าของเธอช่างสดใสเเละน่ารักน่าเอ็นดูในเวลาเดียวกัน รูปร่างของเธอนั้นดูตัวเด็กใบหน้ากลมที่ดูน่าทะนุถนอม

กลุ่มของทอนชะงักมองเธอไปชั่วครู่ ยังไม่ทันจะได้มองเด็กสาวคนนั้นต่อสายตาของมาจ้าเเละทอนก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เด็กสาวคนนั้น จนทำให้พวกเขาทั้งสามคนอึ้งไปอีกที รูปร่างของเขาสูงโปร่งลำตัวหนาเเน่นเเละดูเเข็งแรง ทรงผมของเขาถูกจัดอย่างเรียบร้อยดั่งลูกของผู้ดี ชุดพ่อบ้านที่ใส่ดูน่ามองเเละเข้ากับใบหน้าที่คมเข้มเเละหล่อเหลา แขนข้างนึงมาประทับที่กลางเอวเเละมีผ้าสีขาวทับอยู่เสมือนพร้อมรับใช้สาวน้อยตรงหน้าทุกเวลา

พวกเขาทั้งสามอึ้งกับความสวยหล่อของทั้งสองคน เด็กผู้หญิงคนนั้นก็พอเข้าใจเพราะเเค่มองก็รู้ว่าลูกผู้ดี แต่พ่อบ้านน่ะสิ! พ่อบ้านจำเป็นต้องหล่อขนาดนี้เลยไหม!? ทั้งสามได้แต่อุทานในใจอย่างเขินอายเเละอิจฉา โดยเฉพาะทอนเขามั่นใจในหน้าตาของตัวเองพอสมควร เเต่พอมาเห็นพ่อบ้านคนนั้น หน้าตาของเขานี่ไม่ตกกระป๋องไปเลยหรอ!?

ในขณะที่ทั้งสามกำลังอยู่ในภวังค์รู้ตัวอีกทีสาวน้อยคนนั้นเเละพ่อบ้านสุดหล่อข้างกายของเธอก็มายืนอยู่ตรงหน้าของพวกเขาซะเเล้ว ก่อนจะได้ตกใจอะไร เสียงที่หวานละมุนดั่งขนมเค้กที่เเสนอร่อยก็ดังขึ้นในหูของทั้งสามคนทันที

" สวัสดีค่ะ พี่ชายพี่สาว พวกพี่หลงทางหรอคะ ให้หนูบอกพี่สาวใช้พากลับที่โถงงานเลี้ยงไหมคะ "

เด็กสาวคนนั้นพูดด้วยรอยยิ้มที่คนมองต้องใจละลาย ไหนจะเสียงที่ทั้งเล็กเเละน่ารักนั่นอีก นี่มันนางฟ้าตัวน้อยชัด ๆ ! ทั้งสามได้เเต่คิด ก่อนที่ซาช่าจะรีบตั้งสติก่อนใครเเละตอบกลับสาวน้อยตรงหน้า

" ใช่จ๊ะ สาวน้อยหนูช่วยพี่ ๆ ทีได้ไหม? "

ซาช่าพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม แต่ที่เธอขอให้สาวน้อยตรงหน้าบอกให้สาวใช้ช่วยนำทางกลับโถงงานเลี้ยงไม่ใช่ว่าเธอรู้อยู่แล้ว แต่เธอมีความรู้สึกว่า กำลังจำไม่ได้จริง ๆ อย่างกับความทรงจำของเธอที่เกี่ยวกับทางกลับของโถงงานเลี้ยงกำลังค่อย ๆ เลือนหายไป และถูกแทนที่ด้วยเด็กสาวตรงหน้า มีความรู้สึกที่อยากคุย อยากเล่น กับสาวน้อยที่น่ารักตรงหน้านี้ ซาช่าเธอพอจะรู้ว่าเหมือนตัวเองโดนลบความทรงจำ หรือไม่ก็ตกอยู่ในสกิลของบอสด่าน คนที่ทำไม่สาวน้อยตรงหน้า ก็พ่อบ้านที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แน่นอน!!

—————————————————————

ซาช่าเธอฉลาดมาก แต่เธอจะหนีจากสกิลบอสยังไง!