ณ หมู่บ้านเเห่งหนึ่งที่มีชื่อว่าสายลมกาลเวลา

ได้มีเรื่องเล่าต่อปากกันมาว่า มีหญิงสาวเเห่งความโชคร้าย ใครที่สบตาก็จะเจอเเต่เรื่องโชคร้ายเข้ามา ทุกคนในหมู่บ้านต่างพากันเกลียดเธอคนนั้น

ผู้หญิงคนนั้นก็คือบุตรตรีสาวเเห่งตะกูลหนานเเน่นอนว่าข่าวนั้นเป็นของปลอม

ครอบครัวตระกูลหนานนั้นเต็มไปด้วยความโศกเศร้าเพราะพ่อเเม่ของเธอออกไปสู้รบตั้งเเต่หนานเว่ยอายุยังน้อย พ่อเธอได้เเต่งอนุเพิ่มหรือถ้าเรียกง่ายๆก็คือเเม่เลี้ยงตั้งเเต่ที่พ่อเเม่ของหนานเว่ยไม่อยู่ เธอก็จะรังเเกหนานเว่ย

ด่าหนานเว่ย ใช้งานหนานเว่ยอย่างกับคนใช้ เเละก็ร่วมถึงปล่อยข่าวลือเธอ

//เช้าวันหนึ่ง//

หนานเว่ย : เเม่ ค่ะอย่าเลยน่ะหนูเจ็บ

หุบ ฟึบ //เสียงตี//

เเม่เลี้ยง : ใครเเม่เเกไม่ทราบ

หนานเว่ย : หนูเจ็บ หนูหนาว เเม่~~

เเม่เลี้ยง : เเค่นี้ก็ทนไม่ได้ เด็กเด็ก เอาน้ำมาราดมันสิ

คนใช้คนสนิทนางเอก : อย่าน่ะค่ะ

หนานเว่ย : เเม่อย่าน่ะ~~// สลบไป //

ณ ตอนบ่าย

คนใช้ : คุณหนูไม่เป็นอะไรน่ะค่ะ~~😢

หนานเว่ย : ไม่เป็นไรจ้ะ นี่ถ้าคุณช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม

คนใช่ : ได้สิค่ะคุณหนู

หนานเว่ย : เเกะเชือกให้ฉัน เเละหนีไปกับฉัน

คนใช่ : คุณหนูคิดได้สักที ได้เเน่นอนค่ะ

หนานเว่ย รีบไปกันเถอะเดี๋ยวมีคนมาเห็น

//ณ ป่าเเห่งหนึ่ง//

คนรับใช้ : คุณหนูๆๆ ฉันเจอที่พักเเล้วค่ะ ( ยิ้มด้วยความดีใจ ) งั้นเราเข้ากันไปเลยดีกว่า

หนานเว่ย : ได้สิ ไปกัน

(ทั้งคู่ได้ปรับเปลี่ยนเเละทำความสะอาดใหม่หมดจนน่าอยู่มากขึ้น)

ณ ตอนค่ำ

หนานเว่ย : (นั่งเล่นอยู่นอกบ้านพลางคิดถึงเรื่องเมื่อก่อนที่ถูกรังเเก) ฉันต้องเเก้เเค้นพวกเเกให้ได้

คนใช่ : คุณหนูมานั่งอะไรตรงนี้น่ะค่ะ ลมก็ยิ่งหนาว

หนานเว่ย : ฉันไม่ได้เป็นไข้ง่ายขนาดนั้นหรอกน่ะ

คนใช่ : คุณหนูค่ะพรุ่งนี้เป็นวันไหว้พระน่ะเพค่ะ

หนานเว่ย : อ่องั้นหรอ

คนใช่ : (พูดในใจ: สงสารคนหนูจัง คงโดนขังไว้สิน่ะ)

คนใช่ : คุณหนูค่ะ เมื่อเช้าตอนทำความสะอาดพบสิงเข้า

หนายเว่ย : นี่คือ.. (พร้อมหยิบหนังสือมาดู)

หนานเว่ย : หนังสือหรอ //เธอได้เปิดหนังสือ//

หนานเซ่น : รูปเครื่องดนตรีหรอ

**ภายในหนังสือ**

มีเเต่การเปลี่ยนแปลงเเละเเข็งเเกรงเท่านั้นที่จะปกป้องเราได้ เสียงดนตรีเเห่งความเจ็บปวด อันโศกเศร้า

จากก้นบึ้งของหัวใจ ของคนเหล่านั้นกับกลายเป็นอาวุธที่ดีที่สุดเเละเจ็บปวดที่สุด คุณ้ปิดมันเเล้วคุณเป็นเจ้าของมันเเล้ว จงตามหา

เเละบรรเลงเพลงอันเจ็บปวดเจาะลึกเข้าไปในห้วงความฝันอันเจ็บปวด ของคนเหล่านั้น

คนที่เปิดอ่านหนังสือนี้ได้จงจำไว้ว่าเจ้าคือเจ้าของหนังสือนี้

คนใช่ : คุณหนู คุณหนู

หนายเว่ย : เฮือก .. //หายใจเเรง//

คนใช่ : เป็นอะไรเจ้าค่ะ

หนานเว่ย : พรุ่งนี้ออกไปหาซื้อของกับฉัน พรุ่งนี้ที่เธอบอกเป็นวันไหว้พระจันทร์เราไปที่นั้นกัน

คนใช่ : ได้ค่ะ มีงานจัดที่ตลาดจัทรนทรา

หนานเว่ย : งั้นได้เราไปตลาดนั้นพรุ่งนี้

......................................................

**กลับมาทางฝั่งของเเม่เลี้ยงนาเอก**

สาวใช้ประจำตัวแม่เลี้ยงมาบอกกับเธอว่าหนานเวยได้หายตัวไป

สาวใช้ : นายหญิงเพคะคุณหนูไปไหนไม่รู้

แม่เลี้ยง : ดีแล้วนิ (คิดในใจ : ฉันจะดูว่าแกทนได้แค่ไหน)

สาวใช้ : ให้คนไปตามหาไหมคะ

แม่เลี้ยง : ไม่ต้องอย่างหนีก็หนีไป (คิดในใจ : สมบัติก็จะเป็นของฉัน)

**กลับมาที่นางเอก**

คนใช้ : คุณหนูตื่นได้แล้วเพคะ

นานเว่ย : แป๊บนึง

คนใช้ : จะถึงเวลางานไหว้พระจันทร์แล้วนะคะไหนว่าจะไปซื้อของไงคะ

หนานเว่ย : จริงด้วย!! //ลุกขึ้นทันที//

หนานเว่ย : แล้วเราจะเอาชุดอะไรไป

คนใช้ :ไม่ต้องห่วงเมื่อรุ่งเช้านี้ฉันไปขโมยชุดมาจากบ้านใหญ่เเล้วค่ะ มาค่ะลุกขึ้นแต่งตัวได้แล้ว

ผ่านไป 5 นาที

เดินทางไปงานไหว้พระจันทร์

หนานเว่ย : ฉันไม่เคยมางานแบบนี้เลย

คนใช้ : แค่คุณหนูยิ้มฉันก็มีความสุขแล้วเพราะเมื่อก่อนคุณหนูมักจะทุกครั้งในบ้านไม่ให้กินดื่ม

หนานเว่ย : เราไม่ต้องคิดถึงเรื่องนั้นอีก พาฉันไปร้านขายของเก่าหรือของสะสมหรือร้านขายเครื่องดนตรี

คนใช้ : ทำไมหรอคะ

หนานเว่ย : จริงด้วยฉันยังไม่ให้เธอดูหนังสือ

คนใช้ : หนังสือ อ่อหนังสือที่ฉันพบเมื่อวานหรอค่ะ

หนานเว่ย : ใช้น่ะสิ

//หนานเว้ยเล่าเรื่องที่เธออ่านเจอในหนังสือ//

หนานเว่ย : เรื่องมันก็เป็นเเบบนี้เเหละ

ผ่านไป 2 ช่วงโมง

คุณใช้ : คุณหนูคะบ่าวไม่ไหวแล้วมันอาจจะไม่มีอยู่จริงก็ได้

หนานเว่ย : //เหลือบไปเห็นร้านขายเครื่องดนตรี

โบราณ // เราเข้าไปร้านสุดท้ายนั่นกันเถอะ

คนใช้ : ร้านสุดท้ายแล้วนะเจ้าคะฉันไม่ไหวแล้ว~

เข้าไปข้างในร้าน

นานเว่ย:พอมีเครื่องดนตรีที่ชื่อว่ากูเจิ่งไหมคะ

คนขาย : มีอยู่ 5 แบบเชิญทางนี้เจ้าค่ะ

//เดินตามไปข้างใน//

หนานเว่ย :ใช่แล้วอันนี้แหละ

คนขาย : คุณหนูท่านนี้พอดีว่าเครื่องเล่นนี้เราไม่ขายน่ะมีคนฝากไว้แล้วกะว่าถ้ามีใครที่มาเอาได้ต้องมีหนังสือจิตวิญญาณซีเว่ยน่ะครับ เห็นเขาบอกว่าคนที่เปิดหนังสือนี้ได้จะเป็นเนื้อคู่ของเขา

หนานเว่ย : ใช่หนังสือเล่มนี้ไหม

................................................

ไม่ค่อยได้ลงเลย ไม่ค่อยว่างน่ะ มี2นิยายให้ติดตามน่ะ เจอกันอีกเเล้วน่ะเจ้าความรักเราเลิกเขียนเเล้วน่ะมันหาทางจบไม่ได้ ปิดปรับปรุงหยู่อาจะได้เขียนอีกหรืออาจจะไม่ได้เขียนอีก

เเละเรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับสมัยก่อนของจีน

ซึ่งต้องมียศตำเเหน่งในการเเต่ง การใช้คำพูดต้องเป็นภาษาทีาใช่ของสมัยก่อน มีการปกครองบวกกับบ้างคำที่ไม่รู้ว่าในสมัยก่อนของจีนเรียกว่าอะไร

เช่น ภรรยา กษัตริย์ พวกตำเเหน่งต่างๆที่อยู่ในวัง

เลยต้องใช้เวลาในการคิดบท ในการปรับปรุง

บ้างที่1 ตอนที่ได้มาผ่านการคัดกรองมาเเล้ว3วันก็มี เเต่จะพยายามทำให้ดีที่สุด

คนขาย : ใช้เเต่คุณหนูต้องเปิดให้กระผมเห็นก่อน

หนานเว่ย :ได้ค่ะพร้อมกับเปิดหนังสือ

คนขาย : ตกใจ

/\_\_\_\_\_\_ออกมาจากร้าน\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_/

คนใช้ : ในที่สุดหามาจนได้น่ะค่ะ เเปลกมากเลยฉันว่าคงเป็นเเค่เรื่องเพ้อเจ้อ

หนานเว่ย : ก็ไม่เเน่หรอกน่า อย่าพึ่งตัดสินใจเลยดีกว่า

ระหว่างทางที่นางเอกเดินเล่นเจอกับใคร

บ้างคนที่ ขี่ม้าอย่างเท่ เเต่เธอก็ไม่ได้สนใจมากนัก

คนนั้นคือฮั่วถิ่ง ถ้าพูดให้ชัดเจนคือพระเอก

ฮั่วถิ่งพบนางเอกเหมือนกันเเต่ก็ไม่สนใจมากนัก

ระหว่างนั้นสายตาของหนานเว่ยไปเห็นดาบเล่มหนึ่งที่สวยมา มีความหดหู่อยู่ในดาบเล่มนั้น

เขาถูกชะตาดามเล่มนี้ตั้งเเต่เเวบเเรกที่เห็น

คนใช้ : งั้นเรากลับกันเลยดีไหมค่ะ

หนานเซ่น : เดียวก่อน เราไปซื้อเจ้านั้นกัน เเละมีของอีกหลายอย่างที่ต้อง ซื้อ

คนใช้ : เเต่มันใกล้เวลาที่ตะวันลับฟ้าเเล้วน่ะค่ะ เเละเเถวนั้นก็อันตราย โจรป่าก็เยอะน่ะ น่ากลัวสุดๆด้วย

หนานเว่ย : เราคงไม่โชดร้ายขนาดนั้นหรอก อีกอย่างเขาก็ไม่มาปล้นคนที่หนีออกจากบ้านมีเงินติดตัวไม่ถึง10ตำลึง

คนใช้ : ก็จริง

/------------ ณ ป่า ------------/

//เสียงป่ายามดึกน่ากลัว//

เสียงนกที่ร้องอย่างน่ากลัว เสียงลมที่กระทบผ่านถึงหู ช่วยพาให้ความคิดเตลิด

คนใช่ : น่ากลัวมากเลย

หนานเว่ย : ไม่น่าเดินดูของเลย

// ระหว่างนั้น//

โจรป่าคนที่ 1: เราหาเหยื่อให้เจอดีกว่า

โจรป่าคนที่2: นั่นไง

//เสียงวิ่งเข้ามาทางหนานเว่ยกับคุณใช้//

โจรป่าคนที่1 : สวัสดี มาทำอะไรกันตรงนี้หรอจ้ะ

คนใช้ : ไหนว่าเราคงไม่โชคร้ายไงค่ะคุณหนู

หนานเว่ย : เเหะ เเหะ 555 พี่ชายเราน่ะก็เหมือนกันเราจนเหมือนกันเลยย เพราะงั้นปล่อยเราไปเถอะ

โจรป่าคนที่2 : รู้จักการแต่งตัวของเจ้าแล้วน่าจะรวยไม่เบา

หนานเว่ย : ฉันก็ขโมยของมาเหมือนกันถ้าแกยังได้ฉันไปขโมยมาให้ก็ได้

หนานเว่ย : ขอโทษน่ะ

โจรป่าคนที่1 : ขอโทษอะไรของเเกว่ะ

โจรป่าคนที่2 : เอาของมีค่ามาไม่งั้นเเกตายเเน่

เเต่เห็นสวยๆเเบบนี้อาจจะไม่ตายมาเป็นเมียพี่ไหมจ้ะ พี่จะดูเเลเจ้าเอง 55555++

............................................

เป็นไงบ้าง ไม่ค่อยได้มาอัพให้อ่านกัน เเต่งยากมากกกกกก 😭😭