​13,800 ล้านปีก่อน ทุกสรรพสิ่งคือความว่างเปล่า

ไร้ซึ่งเวลาและชีวิต

แต่แล้ว...

ก็เกิดเหตุการณ์บางอย่าง ที่จะเปลี่ยนทุกอย่างไปตลอดกาล

เมื่อมีจุดแสงจุดหนึ่งปรากฏขึ้นท่ามกลางความว่างเปล่า

มันมีความร้อนมหาศาล

มันยุบตัวลง ก่อนจะระเบิดออกมา

การระเบิดครั้งนั้น มันได้สร้างเอกภพ ช่วงเวลาและสรรพชีวิตขึ้นมา

เรารู้จักเหตุการณ์ดีในชื่อของ

"Bigbang"

.

.

.

นี่คือหนึ่งในตัวอย่างของตำนาน

เพราะไม่มีใครรู้สาเหตุและที่มาของ Bigbang ได้จริงๆ

แต่มันจะเป็นตำนานตลอดไปอย่างนั้นหรอ

.

.

.

ในช่วงเวลาที่ไม่สามารถระบุได้

มีนักปราชญ์จำนวนมากพยายามสืบค้น เพื่อหาต้นตอและสาเหตุของการเกิด Bigbang

แต่ก็พบกับความผิดหวัง ที่ความรู้ของพวกเขาไม่สามารถหยั่งถึงได้

หลายคนได้ย่อท้อและยอมแพ้

แต่ไม่ใช่กับหญิงสาวคนหนึ่ง

เธอมีผมยาวสีทองจรดเท้า และตาบอดตั้งแต่กำเนิด

เธอได้ยินเรื่องราวของ Bigbang และความพยายามในการหาต้นตอของมันของเหล่านักปราชญ์ทั้งหลาย

เธอพยายามอย่างหนักด้วยตัวคนเดียว

จนกระทั่ง...

เธอสามารถหยั่งถึงสาเหตุและต้นตอของ Bigbang ได้สำเร็จ

แต่ก่อนที่เธอกำลังจะเผยแพร่ความรู้ที่เธอได้มา

กายหยาบของเธอได้สลายลงไป กายละเอียดของเธอกระจายไปทั่วจักรวาล

ถึงแม้ว่า จะไม่มีใครรู้ว่าเธอค้นพบได้อย่างไร หรือต้นตอที่แท้จริงของ Bigbang คืออะไร

แต่ที่ทุกคนรู้...นั่นไม่ใช่เรื่องโกหก เหล่านักปราชญ์ทั้งหลายมีไฟในการค้นหามากยิ่งขึ้น

เหล่านักปราชญ์ เทพ และทุกสรรพสิ่ง ต่างขนานนามเธอว่า...

"มารดาแห่งเหล่าเทพ Satha"

.

.

.

เหมือนจะน่าเหลือเชื่อเกินจริง แต่ก็ไม่มีหลักฐานว่าโกหก

และพระองค์ก็ทรงให้พรกับผู้ถูกเลือกอยู่เรื่อยมา

นอกเรื่องมาเกินพอแล้ว มาเข้าเรื่องกันดีกว่า

.

.

.

"เฮดิส"

เทพแห่งขุมนรก ผู้พิพากษาดวงวิญญาณ

ทรงเป็นผู้ควบคุมเหล่าปีศาจในนรกมาอย่างช้านาน

แต่แล้ว...

ปีศาจตนหนึ่งกลับไม่เชื่อฟัง และทำการก่อกบฏต่อท่านเฮดิส

โดยรวบรวมกำลังพลโดยวิธีการที่ประหลาดและไม่อาจทราบได้

เขานำกองกำลังที่สั่งสมบุกไปยังพระตำหนักอย่างอาจหาญ

"เทพ"

ผู้ตื่นรู้ แตกฉานทางด้านต่างๆ อย่างเชี่ยวชาญ

มีอายุยืนยาวหลายล้านปี

เป็นสิ่งมีชีวิตทรงภูมิปัญญา เป็นผู้ที่ไม่อาจถูกคร่าชีวิตโดยสิ่งมีชีวิตทั่วไป

แต่...

เหล่าปีศาจที่ก่อกบฏกลับมีอาวุธชนิดพิเศษ

ที่แม้แต่เทพก็ไม่อาจต้านทานได้

ท่านเฮดิสถูกปีศาจหนุ่มผู้เป็นแม่ทัพการก่อกบฏสังหารลง

ปีศาจหนุ่มตนนั้นได้ประกาศชัยชนะออกมา ด้วยการตัดหัวของเฮดิส และนำเลือดมาชโลมทั่วใบหน้า

ปีศาจหนุ่มสถาปนาตนเองเป็นราชาแห่งปีศาจและผู้ปกครองนรกคนถัดไป

เขาปรับเปลี่ยนระบบของนรกใหม่ทั้งหมด

ปกครองแบบเผด็จการ

เหล่าปีศาจถูกใช้งานเยี่ยงทาส

และแล้ว...

เมื่อเหล่าปีศาจหมดความอดทน

จึงเกิดการจราจลขึ้น

ปีศาจได้หาทางติดต่อกับสวรรค์ได้สำเร็จ

ชาวสวรรค์มีเทคโนโลยีที่สามารถส่งกองกำลังมายังนรกได้ แต่เทคโนโลยีนั้นยังไม่สามารถส่งพวกเขากลับขึ้นไปบนสวรรค์ได้

นั่นหมายความว่า

ชาวสวรรค์ที่ลงมาในนรกจะต้องใช้ชีวิตและร่วมชะตากรรมกับเหล่าปีศาจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ปีศาจและชาวสวรรค์ร่วมมือกันวางแผนกว่าร้อยปีเพื่อโค่นล้มราชาปีศาจให้จงได้

บ้างก็พัฒนาอาวุธในการต่อสู้

บ้างก็พัฒนาเทคโนโลยีเพื่อหาทางหนี

แต่ไม่เป็นผล

ไม่มีใครสามารถพัฒนาเทคโนโลยีให้ก้าวไกลได้เทียบเท่ากับท่านราชาปีศาจเลย

ราชาปีศาจนั้นแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ เทคโนโลยีและกองกำลังของเขานั้นยิ่งใหญ่เหนือสิ่งใด

แถมยังมีสิ่งมีชีวิตประหลาดที่ไม่เคยพบเห็นที่ไหนมาก่อน

พวกมันมีรูปลักษณ์หลายแบบ บ้างก็คล้ายมนุษย์ บ้างก็คล้ายกับสัตว์เลื้อยคลาน หรือสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม บ้างก็ผสม

พวกมันมีร่างกายสีดำสนิท บางส่วนของร่างกายมีแสงสีขาวส่องประกายออกมา

พวกมันคลุ้มคลั่ง กระหายเลือดและการต่อสู้

พวกมันจะฉีกกระชากทุกอย่างที่ขวางหน้า ไม่เว้นแม้กระทั่งพวกเดียวกัน

​กองกำลังของเหล่าปีศาจและชาวสวรรค์ ถูกทำลายลงภายในไม่กี่นาที

ปีศาจและชาวสวรรค์ถูกฆ่าตายไปกว่า 80% ส่วนอีก 20% ถูกจับกลับไปเป็นทาส

แต่มีเพียงคนเดียวที่สามารถหนีออกมาจากสมรภูมิครั้งนั้นได้ และหนีออกไปจากนรกได้สำเร็จ

เขาเป็นลูกครึ่งปีศาจและชาวสวรรค์

มีสีผิวเหมือนเถ่าถ่าน สีผมสีน้ำเงินอมม่วง

มีอายุ 120 ปี (12 ปีของมนุษย์)

ชื่อของเขาคือ

"Undray"

.

.

.

"คำทำนาย"

เป็นการใช้กรรมวิธีหรือขั้นตอนปฏิบัติอย่างใดอย่างหนึ่ง เพื่อให้ได้ข้อมูลสำหรับการบอกกล่าวถึงเรื่องราวหรือเหตุการณ์ที่อาจเกิดขึ้นในอนาคต

แม้จะไม่น่าเชื่อถือ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่จริงเสมอไป

นักพยากรณ์ชาวสวรรค์ ได้ทำนายเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่จะเกิดขึ้นในอนาคตไว้ 2 เหตุการณ์

คือ...

"ราชาผู้ยิ่งใหญ่ ไร้พ่ายในทุกยามสงคราม มักกดขี่ผู้อื่น ผู้สรรค์สร้างเหล่าเดียรฉาน จักสามารถเข้าสู่โลกมนุษย์ได้ ในยามที่ระหว่างอาทิตย์อัสดงและความมืดคลืบคลาน สถานที่ที่เย็นยะเยือกไร้ซึ่งแสงสว่าง พระองค์จะได้พบกับการต่อสู้ที่สมศักดิ์ศรี ที่แม้ความตายมิอาจเทียบเคียง"

และ...

"เด็กหนุ่มผู้มาพร้อมกับคำสาป นำมาซึ่งภัยพิบัติแก่ทั้งสามโลก ผู้ถูกเลือกทั้งสามจะเป็นผู้ปลิดชีพเขา โดยได้แก่ วิญญาณที่ไม่แตกสลายของร่างแยกตนเอง , ตัวแทนของเผ่าพันธุ์ทั้งสี่ผู้เกรียงไกร , สิ่งไร้ชีวาที่มีชีวิตผู้แสวงหาอารมณ์ ทุกๆอย่างจะสิ้นสุด ณ ผืนดินสีทองอันโล้งแจ้ง และร้อนระอุ"

นักพยากรณ์ผู้นี้ ได้ส่งต่อคำทำนายตั้งแต่อยู่บนสวรรค์มาถึงหูท่านราชาปีศาจ

ก่อนจะถูกประหารชีวิต โดยท่านราชาปีศาจ

แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก

//เสียงคนสองคนกำลังวิ่งอย่างเร่งรีบ

"เร็วๆเข้า Undray"

//ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังพูดอย่างลุกลี้ลุกลน

"เราจะหนีไปไหนกันเหรอแม่ แล้วเราจะต้องไปไกลแค่ไหนอะ"

"แม่ไม่รู้ แต่ถ้าไม่มีทางเลือกจริงๆ เราจะ-"

ก๊าสสสสส!!!!!!

//มีเสียงคำรามดังมาจากด้านพวกเขา

(ตัวเชี่ยอะไรวะนั่น!!!) "แม่!!! นั่นตัวอะไรน่ะ!!!"

"Undray เอานี่ไป!!!"

"อะไ-"

"เร็ว!!! แล้วรีบทำให้มันแตกซะ"

//ด้วยความเร่งรีบและสถานการณ์ที่คับขัน ผมได้บีบมันจนแตก

ฉึก!

"แม่!!!!!!!!!!!!!!!!"

//แม่ผมโดนสัตว์ประหลาดนั่น ฆ่าตายไปต่อหน้าต่อตา ก่อนที่ผมจะวาร์ปไปที่อื่น

ฟิ้ว.....

.

.

.

ตุบ!.....

"ที่นี่...ที่ไหนวะเนี่ย สีเขียวเต็มไปหมดเลย...ข้างบนนั่น...สิ่งปลูกสร้างเหรอวะ"

//ผม ผู้ไม่เคยเห็นต้นไม้และก้อนเมฆ

//ผมเดินออกมาจากป่า และเห็นเมืองอยู่เมืองหนึ่ง ผมจึงตั้งใจจะเขาเมืองเพื่อขอความช่วยเหลือ

"ที่นี่คือสวรรค์งั้นเหรอ...นั้นคือเมืองของชาวสวรรค์สินะ"

ตึก ตึก ตึก...

//แต่ผมลืมคิดไป พวกเขาไม่ได้ต่อสู้ พวกเขาไม่เคยเห็นปีศาจ

"เฮ้ย!!! นั้นมันตัวอะไรวะนั่น!!!"

"ปีศาจ!!!ปีศาจแน่ๆ มันจะมาทำลายสวรรค์!!!"

"ตำรวจ!!! ใครก็ได้!!! มาจับมันที!!!"

//ผมโดนตามล่า ตั้งแต่ช่วงเช้ายันตกเย็น ไม่ได้พักผ่อน ไม่ได้กินอาหาร

//ในขณะที่ตัวผมนั้นกำลังจนมุม อยู่ๆก็มีชายสูงวัยเข้ามาบอกให้ชาวสวรรค์ทั้งหลายนั้นใจเย็นลง พร้อมพูดกับผม

"ใจเย็นก่อนไอ้หนู เราไม่ได้จะทำร้ายเอ็งหรอก มากับข้าสิ ข้าจะเป็นคนเลี้ยงแกเอง

เฮ้ย!!! ไอ้หนูนี่ข้าจะเอาไปเลี้ยงเอง ห้ามจับมันนะโว้ย"

//พูดเสร็จเขาก็จูงมือผมไปยังสถานที่หนึ่ง

"เอาล่ะ...เอ็งจะกินอะไร บอกข้ามาเลย"

//ด้วยความกลัวและความไม่คุ้นชิน ผมเลยไม่ได้ตอบอะไร

"..."

"ดูจากตัวเอ็งนะ....เฮ้ Josh เอาข้าวหน้าเนื้อสองจานให้ไอเด็กนี่หน่อย เดี๋ยวข้าจ่ายเอง"

//ไม่นาน ข้าวหน้าเนื้อทั้งสองจานก็มาเสิร์ฟ

"เอ้า กินเลยเต็มที่ ไม่ต้องกลัว"

//ด้วยความหิว ข้าวหน้าเนื้อทั้งสองจานก็หมดไปอย่างรวดเร็ว

"อิ่มแล้วใช่มั้ย"

"อืม..."

"เอาล่ะ...ไหนเล่าให้ข้าฟังซิ ว่าเอ็งมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ในนรกเป็นยังไงบ้าง สงบแล้วเหรอ"

(!?...อะไรนะ ตาแก่นี่รู้เรื่องในนรกด้วยงั้นเหรอ)

.

.

.

"เอ่อ...เรากำลังบุกเข้าพระวิหาร...แต่กำลังของเราไม่เพียงพอ...พวกเราถูกสังหารอย่างบ้าคลั่ง...นรกแทบจะเป็นทะเลเลือด...

พวกเขามีอาวุธประหลาดสีดำ...กับสัตว์ประหลาดตัวสีดำที่กระหายเลือด...ผมกับแม่หนีออกมาได้...แต่พวกสัตว์ประหลาดก็ตามมา...แม่ผมถูกฆ่า....แต่ผมบีบคริสตัลบางอย่างแตก

...และผมก็มาอยู่ที่นี่"

"อย่างนั้นสินะ อาวุธสีดำ...ตัวประหลาดสีดำ คริสตัลสีขาว..."

.

.

.

(!?)

"เอ่อ...ผมไม่ได้บอกนะครับว่าคริสตัลมันเป็นสีขาว ลุงรู้ได้ไงอะ"

//เขาดูตกใจเล็กน้อย

"อ่า...แม่เอ็งเป็นปีศาจใช่มั้ย"

//ผมพยักหน้า

"อย่างนั้นสินะ"

"ถามทำไมหรือครับ"

"งั้นเอ็งก็เป็นลูกครึ่งน่ะสิ"

(!?) "ลุงรู้ได้ไงอะ"

"เอ็งไม่เหมือนปีศาจคนอื่น ที่มีผมสีเงิน แต่เอ็งกลับมีผมสีน้ำเงินเหมือนพ่อเอ็ง...

...มันเป็นศิษย์เอกของข้าเองแหละ มันอาสาจะลงนรกไปช่วยเหลือพวกเอ็ง มันคงได้พบรักกับแม่เอ็งเมื่อตอนนั่นแหละ

แต่ก็น่าเหลือเชื่อนะที่เอ็งเกิดมาได้ DNA ของปีศาจกับชาวสวรรค์น่ะไม่เข้ากันมากๆเลยนะ อาจจะโชคช่วย หรือไม่ เอ็งอาจจะเป็นผู้ถูกเลือกก็ได้"

(ผู้ถูกเลือก...งั้นเหรอ)

"นี่ก็ใกล้จะมืดแล้ว มาพักที่สำนักข้าสิ อยู่ห่างจากนี่ไม่ไกลหรอก"

//หลังจากกินข้าวเล่าความเป็นมาเสร็จ เขาก็จะพาผมไปหาที่พักที่สำนักของเขา

.

.

.

"เอาล่ะ ถึงแล้วสำนักของข้า"

(ตาแก่...เดินขึ้นเขาห้ากิโลเขาไม่เรียกไม่ไกลนะ)

//สำนักของเขาประกอบด้วยลานฝึกกลางแจ้ง โรงฝึกในร่ม บ่อน้ำร้อน โกดัง โรงยิม โรงหล่ออาวุธ และหอพักสูงห้าชั้น

//เขาพาผมมาที่จุดเก็บกุญแจ

"เดี๋ยวหากุญแจห้องว่างสักแป๊บหนึ่งนะ ลองเดินดูแถวนี้พลางๆสิ"

(หากุญแจห้องว่าง...แสดงว่าหอพักนี้ก็มีคนอยู่น่ะสิ ถ้ามีใครรู้ว่ามีปีศาจอยู่ในหอพักนี้ เราจะเป็นยังไงวะเนี่ย)

"เฮ้อ...."

(แต่ชั่งเถอะ พักผ่อนก่อนดีกว่า เหนื่อยมามากพอแล้ววันนี้ ขอห้องชั้นต่ำๆเถอะ เข้าออกง่ายๆ)

"โอเคเจอแล้ว อยากให้ห้องชั้นล่างอยู่หรอกนะ แต่ตอนนี้มีห้องว่างแค่ห้องเดียว...

ขึ้นไปชั้นห้านะ แล้วหาห้องเบอร์เจ็ด นั่นแหละห้องเอ็ง"

(ชั้นห้า...ห้องเจ็ด...ชั้นบนสุด...แถมอยู่กลางชั้น...)

"เดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าจะเรียกประชุมทั้งสำนัก เรื่องเอ็งมาอยู่ที่นี่ เอ็งลงมาด้วยล่ะ"

"เอ้อ...ลืมได้ไงให้ตายสิ ข้ามีนามว่า Shiruka แล้วเอ็งล่ะ มีนามว่าอะไร"

"เอ่อ...Undray ครับ"

"โอเค อาบน้ำแล้วพักผ่อนซะ พรุ่งนี้ยังต้องเคลียร์อีกนาน"

//Shiruka เดินจากไป

(คนอะไรโคตรแปลก)

//ผมเดินขึ้นหอพักไปถึงห้องที่ผมอยู่ โชคดีที่ไม่มีใครมาเจอผม ผมเข้าห้องไปอาบน้ำ และด้วยความเหนื่อยล้า ผมจึงผล็อยหลับไปคาห้องน้ำนั่นแหละ

(พรุ่งนี้คงจะอีกยาว)

.

.

.

To be continue...

( 9:23 น.)

.

.

.

//ก๊อก ก๊อก ก๊อก//

"เฮ้ย!!! Undray ไอ้ข้าวหน้าเนื้อ!!! เอ็งจะนอนมากไปแล้วนะ จำไม่ได้รึไงว่าเรามีประชุมน่ะ"

//ไม่มีเสียงตอบรับ

//โครม!!!// Shiruka ถีบประตูเข้าไป

"เอ้า...ไปไหนวะ ห้องน้ำเหรอ"

//เขาเปิดประตูห้องน้ำเข้ามา และเห็นสภาพผมที่หมดสติคาอ่างล้างหน้า

"เอ้า!!! มานอนอะไรตรงนี้ ตื่นๆๆ เร็ว"

"อืม...งืม...งือ...งำ" ผมละเมอออกมา

//หลังจากนั้น Shiruka ก็เปิดน้ำเพื่อปลุกผม และลากผมลงไปลานฝึกกลางแจ้งเพื่อเรียกรวมประชุม

"นั่นตัวอะไรอะ"

"ปีศาจเหรอ"

"ไอ้ตัวที่ทำให้เมืองวุ่นวายเมื่อวานไง"

"อะไรนะ ทำไมมันมาอยู่ที่นี่"

"อาจารย์ Shiruka จะทำอะไรน่ะ"

//เสียงนินทาดังมาจากทุกทิศทาง

( 9:30 น.)

.

.

.

"ทุกคนฟังให้ดี...เด็กหนุ่มนี่ข้าเป็นคนพามาที่นี่เอง และหลังจากนี้เขาจะมาอยู่ที่สำนักนี้ ร่วมกับพวกเราทุกคน"

"อะไรนะ"

"ไอ้ปีศาจนี่เนี่ยนะ"

"อาจารย์บ้าไปแล้วรึ"

"ไอ้ตัวที่ทำเมืองวุ่นวายนี่เหรอ ข้าไม่เอาหรอก"

"ข้าขอค้านครับ!!!"

//ชายร่างใหญ่พูดขึ้นมา

"ว่ามาเลย"

"ข้าคิดว่าการนำปีศาจมาอยู่ในสำนักมันจะสร้างความวุ่นวายให้แก่สวรรค์น่ะครับ อีกอย่างทั้งเราและมันก็ยังไม่รู้จักกันดีพอ ข้าว่าเราควรส่งมันกลับลงนรกน่าจะดีกว่านะครับ"

(นี่เขาไม่ยอมรับเราขนาดนี้เลยเหรอ)

"เอาล่ะ...ก็จริงที่เรายังไม่รู้จักกันดีพอ ดังนั้นเราจึงต้องอยู่ร่วมกันเพื่อสร้างความสัมพันธ์และความเข้าใจซึ่งกันและกัน และเมื่อมันสำเร็จ เขาก็จะไม่อคติกับเราและก็จะไม่สร้างความวุ่นวาย"

(มัน...จะเป็นแบบนั้นจริงๆเหรอ ถ้าเรารู้จักกัน เราจะเป็นเพื่อนกันอย่างนั้นเหรอ)

"แต่ที่มาที่ไปเรายัง-"

"ที่มาที่ไปของไอ้หนูนี่น่ะ เขาบอกข้าหมดแล้วล่ะ เดี๋ยวข้าจะเล่าให้พวกเอ็งทุกคนฟัง...พวกเจ้าจำ Sam ได้มั้ย ไอ้หนูนี่เป็นลูกชายของเขากับปีศาจ..."

"ว่าไงนะครับอาจารย์!!!!"

"อย่าพึ่งขัด...ใช่ไอ้หนูนี่เป็นลูกครึ่งชาวสวรรค์กับปีศาจ ตอนนี้ในนรกกำลังวุ่นวายและอันตรายมากๆ ถ้าเราส่งเขากลับไปนรกตอนนี้ ไอ้หนูนี่ไม่รอดแน่ๆ และการที่ไอ้หนูนี่เข้ามาที่สวรรค์คนเดียว นั่นหมายความว่า Sam และแม่ของไอ้หนูนี่ ได้เสียชีวิตไปแล้ว แถมเขาบอกว่ายังมีสิ่งมีชีวิตประหลาดที่ไม่เคยพบเห็นที่ไหนอีกด้วย ดังนั้นข้าจึงพาเขามาอยู่ที่นี่ เพื่อรักษาสภาพจิตใจหลังจากเจอเหตุการณ์ร้ายๆมามากมาย ข้าอยากให้พวกเอ็งดูแลไอ้หนูนี่ให้เหมือนกับว่าเขาอยู่ที่นี่มาตั้งแต่แรก

เอาล่ะ...ที่ข้าอยากพูดก็มีแค่นี้ จากนี้ก็ฝากพวกเอ็งด้วยล่ะ โอเค เลิกประชุม ทุกคนใช้ชีวิตปกติ

อ้อ ลืมอีกละ ไอ้หนูนี่ชื่อ Undrayนะ ทำความรู้จักด้วยล่ะ"

//Shiruka เดินจากไป

(หนึ่งคำก็ไอ้หนูนี่ สองคำก็ไอ้หนูนี่ คนอะไรโคตรแปลก)

"ลูกครึ่งอย่างนั้นเหรอ"

"นี่มันเรื่องอะไรกันแน่"

"คนอย่าง Sam เนี่ยนะ"

"เขาตายแล้วเหรอ เป็นไปไม่ได้"

"นรกเป็นยังไงบ้างเนี่ย"

(จะว่าคนที่ไปช่วยพวกเรา คือคนของตาแก่อย่างงั้นเหรอ ส่งไปได้ยังไงน่ะ...หรือว่า...!!!)

//เมื่อผมนึกขึ้นได้ ผมจึงรีบวิ่งตาม Shiruka ไป

"ลุง!!!รอก่อน!!!"

"อะไรรึ รีบวิ่งมาขนาดนี้"

"แฮ่ก...ลุงเป็นคนส่งคนไปช่วยพวกผมใช่รึเปล่า"

"อ่า ใช่"

"ผมอยากถามว่า ทำไม่ชาวสวรรค์สามารถลงไปนรกได้แต่ไม่สามารถกลับขึ้นมาได้ แล้วคริสตัลนั้นลุงรู้อะไรบ้างรึเปล่า"

//Shiruka เงียบไปพักหนึ่ง

(เงียบไปงั้นเหรอ แสดงว่าต้องรู้อะไรแน่ๆ)

"เอาเถอะ มาถึงขนาดนี้แล้ว ข้าจะบอกเอ็งให้..."

(รู้จริงๆด้วย)

"มันไม่เกี่ยวว่าใครเผ่าพันธุ์อะไร แต่มันเกี่ยวกับคริสตัลนั้นทั้งสิ้น

คริสตัลนั้นมันจะมีอยู่ทั้งหมดสามชนิด

1.คริสตัลสวรรค์

เมื่อทำลายมัน มันจะสร้างปฏิกิริยาส่งคนที่ทำลายมันไปยังสวรรค์ ซึ่งคริสตัลทั้งสามแบบจะมีปฏิกิริยาเหมือนกัน แต่จะแตกต่างกันที่สถานที่ที่มันส่งไป อย่างเช่น

2.คริสตัลโลก ก็จะส่งเอ็งไปยังโลกมนุษย์

3.คริสตัลนรก ก็จะส่งเอ็งไปยังนรกของปีศาจ

โดยการเกิดของคริสตัลทั้งสามชนิด แต่ละชนิดจะไม่สามารถเกิดขึ้นในมิติของตัวมันเองได้ เช่น คริสตัลสวรรค์จะไม่สามารถกำเนิดมาที่สวรรค์ได้ หากต้องการคริสตัลสวรรค์ จำเป็นต้องใช้คริสตัลอื่นไปยังมิติอื่น เพื่อไปเอาคริสตัลที่เราต้องการ ซึ่งมันยุ่งยากมาก และคริสตัลก็ไม่ได้หาง่ายขนาดนั้น สิ่งมีชีวิตในแต่ละมิติจึงไม่อยากยุ่งเกี่ยวกันเท่าไหร่

แต่ตอนนี้มันคงไม่ใช่แล้วล่ะ"

(นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะเนี่ย)

"เอ่อ...แล้วเรื่องอาวุธสีดำนั่นล่ะครับ"

"ขอโทษทีแต่เรื่องนี้ข้าไม่รู้น่ะ"

"...งั้นหรือครับ...เอ่อ...พ่อผมที่ชื่อ Sam เขาเก่งมากเลยหรือครับ ถึงได้เป็นศิษย์เอกของลุง"

"อืม...จะว่าเก่งก็คงได้ไม่เต็มปาก เขาสามารถชนะคนในสำนักทุกคนพร้อมกันได้ แต่เขาทำงานเป็นทีมไม่ค่อยได้น่ะ และการที่ Sam เสียชีวิตนั้น ข้าคาดว่าเขาคงเข้าไปสู้กับราชาปีศาจตัวต่อตัวโดยไม่มีกำลังเสริม..."

.

.

.

"งั้นผมจะแทนที่ส่วนนั้นเอง"

"หมายความว่าไง?"

"ผมจะฝึกฝนตนเองให้แข็งแกร่ง เพื่อเป็นกำลังของสำนัก และเอาชนะราชาปีศาจให้ได้...ขอร้องเถอะครับ อาจารย์ Shiruka รับผมเป็นลูกศิษย์ด้วยเถอะครับ!!!"

"ไม่"

"ห้ะ..."

(ห้ะ)

//ห้ะ

"ทำไมล่ะครับอาจารย์ ผมไม่มีประสิทธิภาพมากพอเหรอ"

"ไม่มีใครในจักรวาลสามารถยืนหยัดได้ด้วยตัวคนเดียวหรอก เอ็งต้องสร้างความสัมพันธ์กับผู้คนและเรียนรู้กฎของที่นี่ ถ้าเอ็งทำไม่ได้ เอ็งก็ไม่ต่างอะไรจากพ่อของเอ็ง"

"แต่ว่า คนในสำนักตอนนี้เหมือนจะยังไม่ยอมรับผมนะ"

"เริ่มจากตรงนี้คงจะยากไปสินะ

สิ่งมีชีวิตจะสามารถเข้ากับพวกพ้องในวัยเดียวกันได้มากที่สุด...ไม่แปลกที่ พวกเขาจะไม่ยอมรับเอ็ง...ข้ามีสถานที่หนึ่งจะพาเจ้าไป เป็นที่ที่เจ้าจะสามารถเข้าใจกฎและสร้างความสัมพันธ์ได้ดีและเร็วที่สุด"

"ที่ไหนหรือครับ..."

"โรงเรียนยังไงล่ะ"

.

.

.

To be continue...