ณ บ้านเศรษฐีมะตูม บ้านทั้งเรือนถูกปกคลุมไปด้วยแสงอาทิตย์สีทองยามเช้า รอบ ๆ บริเวณเรือน มีเสียงของบ่าว ไพร่ ในเรือนทำงานกันอย่างขะมักเขม้น แต่ในห้อง ๆ หนึ่งนั้น กลับมี ชาย หญิง คู่หนึ่งกำลังนอนด้วยกันบนเตียง

"ท่านพี่พวกเราอยู่ด้วยกันแบบนี้จะดีหรือเจ้าคะ ? ท่านกับพี่สาวเป็นคู่หมั้นกันด้วย น้องกลัวพี่สาวจะรู้เรื่องของเราเจ้าค่ะ"

หญิงสาวเงยใบหน้าขึ้นถามชายหนุ่ม

"ถ้าหากพี่สาวรู้เรื่องของเราสองคนเข้าแล้วละก็น้องจะทำอย่างไรดีเจ้าคะ"

"เจ้าจะพูดถึงหญิงใจร้ายนางนั้นทำไม นางทั้งร้ายกาจ อิจฉาริษยา รังแกเจ้าอยู่เป็นประจำ"

ชายหนุ่มแสดงท่าทางออกมาชัดเจนว่ารังเกียจ และชิงชังหญิงสาวคนนั้นเป็นหนักหนา

"ตอนนี้มีแค่ข้า กับ เจ้า เราอย่าพูดถึงหญิงผู้นั้นอีกเลย หญิงที่มีนิสัย อิจฉาริษยา ใจร้าย ใจดำ เอาแต่รังแกเจ้าอยู่เป็นประจำ ข้าชังนางยิ่งนัก ไม่เหมือนแม่พิกุลเมียพี่ เจ้าดีที่สุด เหมาะสมกับข้าที่สุด แม่พิกุล พี่ขอให้เจ้าเชื่อใจพี่ พี่จะสะสางปัญหากับหญิงนางนั้นเอง แล้วพี่จะไปขอเจ้ากับพ่อแม่เจ้า ดีหรือไม่"

"คุณพี่ว่าอย่างใด น้องก็ว่าอย่างนั้นเจ้าค่ะ แต่ว่าเรื่องการหมั้นหมายของคุณพี่กับพี่สาวเล่าเจ้าคะ จะทำอย่างใดต่อไปเจ้าคะ"

"เรื่องการหมั้นหมายของข้ากับนางอย่างนั้นหรือ ข้าจะไปพูดคุยกับท่านพ่อและท่านแม่ของข้าเอง ข้าจะขอยกเลิกการหมั้นหมาย ส่วนนางก็ให้นางหาผู้ชายคนใหม่เถิด"

"คุณพี่.......น้องรักคุณพี่ปราบนะเจ้าคะ" ดวงตาของพิกุลแดงระเรื่อ พิกุลรู้สึกปลื้มใจในสิ่งที่ปราบทำเพื่อตน ผ่านไปครู่หนึ่งหญิงสาวจึงเอ่ยขึ้นมาว่า

"แต่ว่า ถ้าทำเช่นนี้ข้ากลัวว่าพี่สาวจะโกรธ จะเกลียดข้ามากกว่าเดิมเจ้าค่ะ" เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชายหนุ่มยิ่งรู้สึกรักและสงสารหญิงสาวมากยิ่งขึ้น จึงเอ่ยขึ้นมาว่า

"แม่พิกุล เจ้าช่างเป็นคนที่มีจิตใจดียิ่งนัก เจ้าคิดถึงความรู้สึกของนางเสมอ แล้วนางเล่าเคยคิดถึงความรู้สึกเจ้าบ้างหรือไม่"

"น้องเต็มใจทำเพื่อพี่สาวเจ้าค่ะ คุณพี่ปราบ"

"แต่ถ้าหากว่า....... พี่สาวไม่ยอมถอนหมั้นกับคุณพี่เล่าเจ้าคะ คุณพี่จะทำอย่างใด"

"หากนางยังกล้า ไม่ยอมถอนหมั้นกับข้าแล้วละก็ นางกับข้าได้เห็นดีกันแน่"

พิกุล ค่อย ๆ เอนกายโผกอดชายหนุ่ม มุมปากของนางยกยิ้มขึ้นอย่างร้ายกาจ เมื่อแผนการเป็นไปตามที่ตนคิดไว้

ทันใดนั้นเอง เสียงเปิดประตูห้องก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงกระแทกประตูดัง ปังงงงงง!!!!!

"พวกเจ้า......... พวกเจ้าทำอะไรกันนะ..... พวกเจ้าช่างกล้ายิ่งนัก..... ทำเช่นนี้กับข้าได้อย่างไร"

"เจ้า แม่พิกุล คุณพี่ปราบ เป็นคู่หมั้นของข้า ส่วนเจ้าเป็นน้องสาวของข้า แต่เจ้าทั้งสองคนกลับทรยศข้า "

มะลิ เม้มริมฝีปากแน่น พลางมองไปทางชายหนุ่ม หญิงสาว ที่นอนกอดกันบนเตียง นางร้องไห้ฟูมฟาย ทั้งตั้งคำถามต่อว่า ตัดพ้อต่อชายหนุ่ม

"แม่มะลิ ข้าบอกเจ้าแล้วว่าข้า ไม่ได้ชอบเจ้า ข้าชอบน้องสาวของเจ้า เจ้าได้ยินชัดแจ้งแล้วหรือไม่ เลิกวุ่นวายกับข้าและแม่พิกุลได้แล้ว เลิกทำตัวน่าเวทนา น่ารังเกียจสักทีได้หรือไม่"

"เจ้าเคยหันกลับมามองตัวเองหรือไม่ ว่าเจ้าทำตัวเช่นไรกับผู้อื่น ทำตัวน่ารำคาญเพียงใดกับข้า ข้าอดทนกับเจ้ามานักต่อนักแล้ว คิดไว้ว่าสักวันเจ้าอาจจะเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้นได้ เจ้าไม่จำเป็นจะต้องดีเหมือนแม่พิกุลดอก แค่ดีได้สักครึ่งหนึ่งของนางผู้คนก็คงจะไม่รังเกียจเจ้าแล้ว"

มะลิ ยืนอึ้ง มองชายหนุ่มที่ตนรักมาตลอด ตระกรองกอดน้องสาวของนาง แต่คำพูดที่เขาพูดกับนางนั้น โหดร้ายยิ่งนัก นางรู้สึกเหมือนกับมีใครเอาดาบมาทิ่มแทงดวงใจนางเสียจริง

"คุณพี่ปราบ........ข้าไม่ได้เป็นคนแบบนั้นนะเจ้าคะ"

"หุบปาก!!!" ชายหนุ่มตวาดเสียงดังลั่น มะลิรู้สึกตกใจ รู้สึกอึ้ง ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด หรือพูดอะไรผิดไป เหตุใดคุณพี่จึงต้องตวาดใส่นางเช่นนี้

ปราบ มองมะลิตั้งแต่หัวจรดเท้า แสดงท่าทางดูถูกดูแคลน ชิงชัง รังเกียจ พลางเอ่ยขึ้น

"ดูสารรูปของเจ้าสิ เจ้ามีอะไรสู้แม่พิกุลได้บ้าง ทั้งหน้าตา นิสัย ต่างกันราวฟ้ากับเหว ติดแค่เป็นพี่น้อง พ่อเดียวกันเท่านั้น นอกนั้นเจ้ามีอะไรสู้น้องสาวของเจ้าได้บ้าง"

"คุณพี่เจ้าคะ ไม่ต้องพูดแล้วเจ้าค่ะ น้องผิดเองเจ้าค่ะ น้องไม่ควรรักท่านพี่ ทั้ง ๆ ที่ท่านพี่ก็หมั้นหมายกับพี่สาวแล้วแท้ๆ แต่น้อง.........ห้ามใจตัวเองไม่ได้จริง ๆ เจ้าค่ะ พี่สาวก็รักท่านพี่ น้องเองก็รักท่านพี่เช่นกัน"

"ถ้าเช่นนั้น.......... น้องจะยอมถอยเองเจ้าค่ะ ในเมื่อน้องมาทีหลัง อีกทั้งพี่ทั้งสองก็เป็นคู่หมั้นคู่หมายกัน น้องจะเป็นคนถอยออกมาเองเจ้าค่ะ"

พิกุล ร้องไห้ฟูมฟาย โทษตนเองที่ไปรักคนที่ไม่ควรรัก ทำให้พี่สาวต้องเสียใจ ทำให้เรื่องทุกอย่างมันวุ่นวายเช่นนี้ เป็นความผิดของนางเอง

"แม่พิกุล ....... นางไม่เคยทำดีกับเจ้ามีแต่รังแกเจ้า เจ้ายังจะทำเพื่อนางอีกหรือ นางสมควรได้รับสิ่งดี ๆ เช่นนี้ด้วยหรือ"

ชายหนุ่มกุมมือหญิงสาว และมองไปที่นัตย์ตาของนางพลางเอ่ยขึ้น

"แม่พิกุล เจ้าเป็นของพี่แล้ว ไม่ว่าอย่างใดพี่ก็จะแต่งงานกับเจ้า หากแต่ตอนนี้พี่กับนางยังมีสัญญาหมั้นหมายกันอยู่ พี่ขอให้เจ้ารอพี่ ให้เวลาพี่อีกสักพัก พี่จะรีบจัดการถอนหมั้นกับนางให้เร็วที่สุด"

"พี่ขอโทษนะ แม่พิกุล ทำให้เจ้าต้องรอพี่แล้ว แต่ถ้าพี่ถอนหมั้นเสร็จ พี่จะรีบให้ท่านพ่อท่านแม่ มาสู่ขอเจ้าโดยเร็วที่สุดเลยนะ เจ้า........เชื่อใจพี่ใช่หรือไม่"

ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ มะลิ รู้สึกเสียใจ และโกรธมาก มะลิ จ้องมองไปที่พิกุลเขม็ง พลางเอ่ยขึ้นว่า

"แม่พิกุลเอ่ย เจ้าที่เป็นน้องสาวของข้า กลับกล้ามานอนกับคู่หมั้นของข้า เจ้าช่างทำให้วงศ์ตระกูลของเราเสื่อมเสียเกียรติเสียจริง แย่งคู่หมั้นของคนอื่น โอ๊ะไม่สิ ข้าพูดผิด เจ้าแย่งคู่หมั้นของพี่สาวตนเองได้ เจ้านี้เป็นแม่หญิงที่เลวทราม หน้าหนาเสียจริง"

ปักกกกกกกก สิ้นคำพูดของ มะลิ ก็ได้มีมือคู่หนึ่งผลักจนมะลิล้มลงไปกองที่พื้น ร่างของมะลิ สั่นสะท้าน พลางเงยหน้าขึ้นมองผู้ที่ผลักตนเอง

"คุณพี่ เหตุใดท่านถึงผลักข้าเช่นนี้!!"

"นางต่างหากที่ท่านควรผลัก ไม่ใช่ข้า นางเป็นหญิงใจง่าย กล้าหลับนอนกับว่าที่พี่เขยของตนเอง เป็นนางที่ยั่วยวนคู่หมั้นคู่หมายของพี่สาวตนเอง แล้วเหตุใดท่านถึงต้องผลักข้าด้วยเล่า"

"ใครให้เจ้าว่าร้าย แม่พิกุล ? ใครให้เจ้ากล่าววาจาร้ายกาจกับนางเช่นนี้ ? ใครให้เจ้าดูถูกนาง ? "

"เจ้า.......มันสมควรโดนแล้ว โดนผลักแค่นี้มันยังน้อยเกินไปถ้าเทียบกับสิ่งที่เจ้าทำกับนาง!!"

"ข้าผลักเจ้า เพื่อให้เจ้าได้สติ คิดให้ได้ว่าอะไรควรทำ อะไรไม่ควรทำ ทีนี้เจ้ารู้แล้วใช่หรือไม่ ว่าเจ้าไม่ควรทำตัวหยาบคายกับผู้อื่นเช่นนี้!!"

ใบหน้าของ ปราบ เย็นชาลงมากขึ้นทุกที พลางมองไปทาง มะลิ ด้วยความโกรธระคนโมโหที่ มะลิ ว่าให้พิกุล เสีย ๆ หาย ๆ จนพิกุลต้องร้องไห้

"ท่านพี่ ข้าต่างหากคือคู่หมั้นของท่าน ไม่ใช่นาง เหตุใดท่านไม่ดูดำดูดีข้า ท่านกลับกล้าผลักข้า เพียงเพราะข้าดุด่าว่านาง อย่างงั้นหรือ"

"คู่หมั้นงั้นหรือ ?...ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้าช่างกล้าพูดได้เต็มปากเต็มคำนักนะ ทั้ง ๆ ที่ข้าเพิ่งบอกเจ้าไปว่าข้าไม่ได้รักเจ้า ข้ารักน้องสาวเจ้าต่างหาก"

"เร็ว ๆ นี้ ข้าจะให้พ่อแม่ของข้า มาถอนหมั้นกับเจ้าแล้ว เจ้ายังกล้าพูดอีกหรือไม่ว่าข้าคือคู่หมั้นของเจ้า เจ้ายังกล้าโอ้อวดอีกหรือไม่!!"

"ตาเจ้าก็ไม่ได้บอดนิ ไม่เห็นหรือว่าข้ากับแม่พิกุล ได้เสียเป็นผัวเมียกันแล้ว เจ้ายังจะหน้าด้านไร้ยางอาย อยากได้ข้าอีกงั้นรึ เจ้านั้นละที่แย่งผัวน้องสาวตนเอง คำที่เจ้าด่าว่าแม่พิกุล มันเข้าตัวเจ้าเองทั้งหมด!!"

มะลิ ทรุดนั่งลงกับพื้น พลางร้องไห้ ฟูมฟาย เสียใจเป็นอย่างมาก ที่ถูก ปราบ ดุด่านางเช่นนี้

"พี่พิกุล พี่ไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่"

พุดตาน น้องสาวคนสุดท้องของบ้าน มีแม่คนเดียวกันกับพิกุล เอ่ยถามขึ้น

"พี่พิกุล ไม่ต้องกลัว พุดตาลจะปกป้องพี่เอง ดูซิ จะมีใครหน้าไหนมันกล้ามาทำร้ายพี่สาวข้า"

พุดตาน น้องสาวคนสุดท้องของบ้าน หันหน้ามองไปทาง มะลิ ด้วยท่าทางคล้ายกับว่า มะลิ เป็นศัตรูคู่อาฆาตก็ไม่ปาน

มะลิ รู้สึกว่าหัวใจตนเอง ถูกกรีด จนไม่มีชิ้นดี น้องสาวต่างมารดา ทั้ง 2 คน มองมาที่นาง เหมือนว่านางไม่ใช่พี่สาว ไม่ใช่คนในครอบครัวของพวกเขา มะลิ รู้สึกเหมือนว่าตนเองเป็นแค่ส่วนเกินเท่านั้น

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

ทันใดนั้น มะลิ ก็หัวเราะออกมา พร้อมกับวิ่งเข้าไปหาเสาเรือน ที่อยู่ในห้องนอนต้นหนึ่งอย่างแรง พิกุล หน้าเสียทันที นางคิดไม่ถึงว่า มะลิ จะตัดสินใจเช่นนี้ มะลิ ยังไม่ได้เห็นพิกุลกับปราบแต่งงานมีลูกด้วยกันเลย จะมาตายแบบนี้หรือ

พิกุล คิดชิงชังขึ้นมาในใจ กำลังจะยื่นมือเข้าไปหยุดการกระทำของมะลิ กลับถูกมือของพุดตาลห้ามเอาไว้เสียก่อน

"ถ้าพี่มะลิ อยากตาย ก็ให้นางตายเสียเถิด พี่สาวกับพี่ชายจะได้สมหวังเสียที พี่โมกข์ จะได้หันกลับมารักเราพี่น้อง เห็นเราสองพี่น้องเป็นน้องสาวที่แท้จริงของเขาเสียที"

ตึงงงงงงงงง ศีรษะของมะลิชนเข้ากับเสาเรือนอย่างแรง เลือดจากศีรษะไหลลงมาเต็มหน้าผาก ริมฝีปากมะลิ เผยรอยยิ้มเย้ยหยัยออกมา นางไม่อยากรับรู้ความรักของคู่หมั้นของนางกับน้องสาวของนางอีกแล้ว นางไม่อยากเผชิญหน้ากับการกระทำที่เหยียดหยาม รังเกียจ จากทั้งสามคนอีกแล้ว มะลิ ค่อยๆปิดเปลือกตาลงช้า ๆ หยดน้ำตาทั้งสองข้างค่อย ๆ หลั่งไหลลงมาตามกรอบหน้า

"พวกเราไปกันเถอะเจ้าค่ะ"

สองพี่น้องจับมือ พูดคุย ยิ้มแย้มกัน ไม่มีแม้แต่ความสงสาร เห็นใจ มะลิ เลยสักนิด ที่พี่สาวต่างมารดามาจบชีวิตลงต่อหน้า ทั้งสองคนเพียงแค่เหลือบมองเท่านั้น

ปราบ ยืนอึ้งกับท่าทีของสองพี่น้องที่ไม่แยแส มะลิ เลยแม้แต่น้อย เขารู้สึกสงสารนางอยู่บ้าง แต่ก็เล็กน้อยเท่านั้น เพราะ พิกุล คนรักของเขาได้เล่าเรื่องราวที่ต้องประสบพบเจอ เรื่องร้าย ๆ ที่ถูกมะลิกระทำมาตลอด

พ่อของนางนั้น รักลูกทุกคนเท่า ๆ กัน แม่ก็เสียไปแล้ว พี่ชาย ก็รักแม่มะลิที่สุด เพราะ มะลิ คือน้องสาวแท้ ๆ พ่อแม่เดียวกันกับเขา

ในเวลานั้นเอง หญิงสาวที่นอนอยู่ที่พื้น กลับลืมตาขึ้นมา ก่อนที่จะค่อย ๆ จับเสาเรือนจนลุกขึ้นมาจากพื้นได้สายตาของนางจ้องมองคนกลุ่มนั้นที่กำลังเดินจากไปด้วยความอาฆาตแค้น

มะลิ จำได้ว่าตนเองกำลังขับรถกลับที่พัก หลังจากที่ทำงานที่โรงพยาบาลเสร็จ เธอเป็นคุณหมอทำหน้าที่ดูแลคนไข้ของโรงพยาบาลแห่งนั้น ขณะที่เธอกำลังขับรถกลับที่พัก ด้วยความง่วงเธอจึงเกิดอาการหลับใน เพียงแค่ชั่วขณะ ทำให้รถของเธอพุ่งชนกับต้นไม้ข้างทางเข้าอย่างจัง

หลังจากที่เธอฟื้นขึ้นมา เธอก็อยู่ในร่างของ มะลิ หญิงสาวที่นอนสลบบนพื้น พร้อมกับคราบเลือดเต็มหน้าผาก

ที่นี่ มันคือที่ไหนกัน ฉันตายแล้วได้มาอยู่บนสวรรค์แล้วหรอเนี่ย ทันใดนั้น ความทรงจำที่ไม่ใช่ของนางก็หลั่งไหลเข้าสู่สมองอย่างรวดเร็ว นางรู้สึกปวดหัวเหมือนหัวจะระเบิด นางค่อย ๆ นำมือกุมไปที่ศีรษะตนเองช้า ๆ

"นี่มัน ฉันย้อนเวลามาอยู่ในยุครัชกาลที่ 5 หรอ นี่มันเรื่องจริงหรือฉันฝันไปกันแน่ มะลิ หยิกแขนตนเองแรงๆ โอ๊ยยยย. เจ็บๆๆๆ ฉันย้อนเวลากลับมาจริง ๆ ด้วย"

นางอยู่ในยุครัชกาลที่ 9 ไม่ใช่หรือ เหตุใดตายไปแล้ว จึงย้อนกลับมาอยู่ในสมัยรัชกาลที่ 5 ได้เล่า

นางพยายามสงบสติอารมณ์แล้วนึกถึงความทรงจำใหม่ ที่เพิ่งได้รับมา

จากความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม ทำให้นางพอจะทราบได้ว่า นางได้เข้ามาอยู่ในร่างของหญิงสาวที่มีชื่อเดียวกันกับนาง

"แม่มะลิ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"

โมกข์ พี่ชายคนโตของเรือน ได้ยินว่ามีเรื่องเกิดขึ้นกับ มะลิ ที่เรือน จึงรีบวิ่งเข้ามาดูน้องสาวด้วยความเป็นห่วง

"ใครทำน้องพี่"

"ช่างมันเถิดเจ้าค่ะ คุณพี่โมกข์ น้องไม่อยากพูดถึงมันอีกแล้วเจ้าค่ะ"

โมกข์ หันหน้าไปทาง พิกุล พุนตาน และปราบ ตาเขม็ง พร้อมกับตวาดเสียงดังลั่น

"ข้าถามว่าใครทำร้ายแม่มะลิ"

โมกข์ หันมาเอ่ยถามทั้งสามคนอีกครั้ง

"พี่มะลิ ตั้งใจทำร้ายตนเองเจ้าคะ พี่มะลิ ทำตนเองไม่มีผู้ใดทำร้ายนางดอกเจ้าค่ะ พี่โมกข์"

"เหตุใด แม่มะลิ จะต้องทำร้ายตนเองด้วย หรือมีใครทำร้ายจิตใจเจ้าจนเจ้าคิดที่จะทำร้ายตนเองแบบนั้น แม่มะลิ สามารถบอกพี่ได้ทุกเรื่อง พี่จะไม่ยอมให้ใครรังแกเจ้าได้อย่างแน่นอน"

โมกข์ กวาดสายตามองทุกคนที่อยู่ในห้องอย่างเย็นชา

"แม่พิกุล หลับนอนกับพี่ปราบ น้องมาเห็นเข้า แต่ทั้งสองคนก็ยังไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี พี่ปราบ ยังมาผลักน้องจนน้องล้มลงไปกองกับพื้น และยังว่าน้องเสีย ๆ หาย ๆ ว่าน้องไม่ดีงามเท่า แม่พิกุล ว่าน้องใจร้าย ใจดำ ทำร้ายแม่พิกุล ทั้ง ๆ ที่น้องเป็นผู้ถูกกระทำทั้งนั้น น้องทั้งโกรธ ทั้งโมโห ทั้งเสียใจเป็นอย่างมาก น้องจึงเกิดความคิดชั่ววูบที่จะทำร้ายตนเองเจ้าค่ะ น้องไม่กล้าสู้หน้าใครได้อีกแล้ว ฮือ ๆ ๆ คุณพี่ปราบ จะถอนหมั้นกับน้องแล้วจะแต่ง แม่พิกุล เป็นภรรยาแทนน้อง คุณพี่ปราบ จะถอนหมั้นกับน้องเจ้าคะ คุณพี่โมกข์"

มะลิ อธิบายต้นสายปลายเหตุให้ โมกข์ ฟังทั้งร้องไห้ ฟูมฟาย จน โมกข์ รู้สึกสงสารน้องสาวผู้นี้จับใจ

น้องสาวคนนี้ของเขาแต่ไหนแต่ไรมา ไม่เคยปริปากสักคำว่าตนเองอึดอัดเรื่องใด โดนรังแกอย่างใด เขาคอยสังเกตุ และสอบถามนางอยู่เสมอ นางก็จะตอบว่าไม่มีอะไรดอกเจ้าค่ะคุณพี่ ตอบเสร็จก็จะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยิ้ม หัวเราะได้อย่างปกติ