กราบสวัสดีนักอ่านที่น่ารักทุกคน หลังจากคิดอยู่นานว่าจะลงนิยายใน manga อีกไหม จึงได้บสรุปว่าจะลงต่อเพื่อโปรโมทนิยายของไรท์ไปในตัว ซึ่งรายได้จาก manga จะไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่นิยายที่ลงในmanga ไรท์จะตัดส่วนบทเลิฟซีน/nc ฉาก18+ ออกและไม่มีตอนพิเศษ ซึ่งจะมีเฉพาะในฉบับ E-book เท่านั้นนะคะ

       วันนี้อยากจะมาขอฝากผลงานเรื่อง แฟนเช่า..ที่รัก

บทเกริ่นนำ

"ผู้ชายอยากได้เกือบทั้งมหาลัย แกกลับแอบชอบผู้ชายเชยๆ   ใส่แว่นหนาๆแบบนี้เนี้ยนะ"

"เค้าเป็นรักแรกของฉันนะ อย่ามาดูถูกผู้ชายคนนี้ เค้ามีดีกว่าที่แกคิดนัก"

ผู้ชายที่เปรียบเสมือนว่าเป็นรักครั้งแรก ฉันตามหาเค้าจนเจอ และฉันก็ไม่คิดจะปล่อยเค้าให้ไปเป็นของใครหรอก แต่..ใครจะคิดและฝันว่าผู้ชายที่แสนดีของฉันเมื่อตอนเด็กๆผู้ชายที่ฉันพูดกับเพื่อนฉันอยู่เสมอว่าจะเก็บความบริสุทธิ์ไว้ให้กับเค้า... จะกลายมาเป็นผู้ชาย“ขายตัว” ในวันนี้ (ไม่ใช่ผู้ชายขายน้ำนะคะ ประมานว่าเช่าเป็นแฟน..แต่ห้าม..กัน)เรื่องราวจะเป็นยังไงลองติดตามกันนะคะ

มาชมความฟินจิกหมอน ความน่ารักในแบบของพี่นาที แฟนเช่าของหนูนิทาน กันนะ

"สัญญาเช่า 6เดือน พี่ไม่มีสิทธิ์รับงานซ้อน ไม่มีสิทธิ์ให้ใครเช่าพี่ได้อีก ใน6เดือนนี้"

"เฮ้ออ.. อืม"

ฉันลงทุนแค่ไหนเพื่อจะเปลี่ยนใครซักคน มันยากฉันรู้ แต่ทำไมฉันถึงจะยังรั้นที่จะทำ  ใครรู้เข้าเค้าจะว่าฉันโง่แค่ไหน ที่อยากได้ผู้ชายขายตัวมาเป็นคู่ชีวิต บางทีก็ตลกตัวเอง จะจมปลักทำไมอยู่แต่กับอดีต ในเมื่อมันก็ผ่านมาเป็นสิบๆปี หึ!!

ตอนนี้ฉันอายุ20ปี เป็นนักศึกษามีครอบครัวที่สมบูรณ์มีพร้อมทุกอย่างเลยก็ว่าได้ แต่ไม่มีหรอกความสุข ความสุขมันอยู่ไหน เงินในกระเป๋าหรอ หึๆหลายคนคงคิดแค่มีเงินมันก็มีความสุขแล้ว แต่กับฉันทำไมไม่คิดแบบนั้น  ฉันอยู่คนเดียว ถึงรอบกายจะไม่เป็นแบบนั้น  เพราะบ้านหลังที่แสนจะใหญ่โตนี้ มันมีแค่ฉันที่คอยออกคำสั่งทุกอย่างให้ทุกคน พ่อแม่ หนะหรอ ก็มัวแต่ทำงาน พวกท่านทำงานแต่ไม่ได้อยู่ในเมืองไทยหรอก พวกท่านอยู่ต่างประเทศ จะไม่ให้ฉันพูดออกมาได้ไงว่าฉัน อยู่คนเดียว

ทุกวันมันเหงานะ ฉันทนอยู่แบบนั้นมาตั้งแต่ฉันเรียน ม.ปลาย ปีๆหนึ่ง ฉันได้เจอหน้าพ่อกับแม่แค่หนึ่งครั้ง ก็แค่ช่วงปิดเทอม ที่ฉันจะบินไปหาพวกท่าน แต่ก็เบื่อแล้วอ่ะ ฉันไม่อยากไปๆมาๆแบบนี้แล้ว ปิดเทอมปีนี้ ฉันเลยไม่ไปไหน เพราะฉันคิดว่า จะใช้เวลาที่ฉันมีทั้งหมด อยู่กับแฟน ก็แฟนเช่าของฉันไงหล่ะ

สัญญาเช่าที่ฉันเสนอให้เค้า6ล้านบาท ตกอยู่เดือนละหนึ่งล้านบาท  สัญญาในนั้นเค้าไม่มีสิทธิ์ที่จะไปรับงานที่ไหนได้อีก 24ชั่วโมงในแต่ละวันของเค้ามันต้องเป็นของฉัน แต่เค้าก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะล่วงเกินฉันได้เหมือนกัน  เพราะฉันแค่เช่า ไม่ได้ซื้อ ค่าตัวเค้ามันแพงเกินไปนะ แต่ฉันหน่ะหรอจะจ่ายไม่ไหว แค่คืนละแสนง่ายนิดเดียว แต่ฉันคงไม่คิดตื้นๆขนาดนั้น เค้าขายให้ใครต่อใครมาแล้วบ้าง ความฝันที่อยากจะเก็บซิงไว้ให้เค้า มันจบลงตั้งแต่รู้ว่าเค้าขายตัวแล้ว ฉันเลยเขียนลงในสัญญาว่าถ้าหากเค้าล่วงเกินฉันโดยที่ฉันไม่ยอม บริษัทหรือเอเจนซี่ที่ดูแลเค้าจะถูกปรับ5เท่าของค่าจ้างที่ฉันจ่าย ทุกอย่างมันก็เป็นไปตามนั้น ฉันไม่ได้หวงความซิงหรอกนะ ยังไงคนนั้นก็ต้องเป็นเค้าอยู่แล้ว แต่เราต้องรักกันก่อนมั้ย ไม่ใช่ฉันไปซื้อเค้ามาแบบนี้ มันง่ายไป แต่ก็ยังหวังนิดๆหล่ะนะ ฉันหวังว่าเค้าจะไม่ทำมันอีก ถ้าเราได้อยู่ด้วยกันทุกวัน ทุกเวลา และทุกนาที เค้าอาจจะเปลี่ยนใจ และฉันอาจจะชุบเค้าให้กลายเป็นคนใหม่ได้เหมือนกัน  ฉันไม่แคร์อยู่แล้วว่าเค้าจะเป็นอะไรมาก่อน เพราะยังไงเค้าก็คือผู้ชายที่ฉันรักมาตั้งแต่เด็กๆ ฉัน..มีเวลาแค่หกเดือน มันต้องเป็นไปได้ ที่จะทำให้คนคนนี้รักฉันให้ได้

"ทำไมเวลาไปไหนมาไหนด้วยกันต้องปิดขนาดนี้ด้วย"

"ไม่อายหรอ ใครๆเค้าก็รู้ว่าพี่ขายตัว"

"แล้วใครๆที่ว่า..มันเคยซื้อพี่ได้มั้ย"

"เลิกพูด จะไปไหนก็รีบไป จะได้รีบกลับ"

"เช่ามาให้เป็นแฟน ไม่ได้เช่ามาให้เป็นพ่อ"

"เลิกเช่าก็ได้หนิ ไม่ว่า ยกเลิกสัญญาไปสิ"

"ถ้าจะพูดแบบนี้ แล้วจะยอมรับงานตั้งแต่แรกทำไม? "

"เฮ้ออ! "

ฉันมองดูแผ่นหลังของผู้ชายคนนี้เดินผ่านฉันไป และตรงไปที่รถที่มีคนขับอยู่แล้วในนั้น เค้าเข้าไปนั่งเบาะหลังของรถแล้วก็ปล่อยให้ฉันยืนมองอยู่แบบนี้..

"ทนสินะ..อินิทาน มึงต้องทน! "

ฉันเดินตามมาขึ้นรถอีกฝั่ง แล้วรถ ก็แล่นออกจากจุดที่จอดนิ่งอยู่เมื่อกี้

คงจะสงสัย ว่าทำไมฉันถึงจมปลักอยู่กับผู้ชายคนนี้ สิบกว่าปีที่แล้ว ตอนนั้นจำได้ฉันอายุแค่แปดขวบ ไม่รู้ว่าทางบ้านของเรารู้จักหรือไปสนิทกันได้ยังไง ฉันก็ไม่อาจจำมันได้ มันนานแล้วนะ ฉันเข้าใจว่าเค้า และครอบครัวของเค้า มันก็ค่อนข้างมีฐานะทางบ้านที่ดี ไม่งั้นจะสุงสิงกับทางบ้านฉันได้ยังไงกัน พ่อกับแม่เลือกคบคนจะตายไป ก็วิถีคนรวยนั่นแหละนะ เหอะ! สังคมแห่งการสวมหน้ากากเข้าหากัน เบื่อจะตาย! เอาเป็นว่าผ่านเรื่องนี้ไปเถอะ

ก็นั่นแหละ ฉันเจอเค้าวันนั้น เพราะทางบ้านของเราสองคนน่าจะมีงานร่วมกันนี่แหละมั้ง ก็คงจะประมาณนั้นที่จำได้ แต่ก็ไม่รู้รายละเอียดหรอกนะ ฉันเด็กเกินกว่าที่จะมารู้อะไรเรื่องพวกนี้

ด้วยความที่ผู้ใหญ่คุยกันสังสรรค์กัน เด็กๆอย่างเราๆก็แยกตัวออกมาเล่นข้างนอก ซึ่งก็มีฉันและเค้า พี่สาวเค้า และน้องชายเค้า ดูๆแล้วครอบครัวเค้ามีกันหลายคน ฉันก็ไม่ใช่เด็กเกินที่จะจำอะไรไม่ได้ ตอนนั้นก็แปดขวบแล้วหนิ

"โอ้ยยย!"

"ทำอะไรเค้า"  เด็กผู้ชายคนนึงเข้ามาช่วยฉันเอาไว้  ตอนฉันโดนคนที่เป็นน้องชายของเค้าแกล้งฉัน

"ฮ่าๆๆ" คนที่ปาทรายใส่หน้าฉัน ก็เอาแต่ยืนหัวเราะอยู่อย่างนั้น

"โอ้ยย ฮือออ!!" เด็กผู้ชายที่เข้ามาปกป้องฉัน ลุกขึ้นไปผลักร่างคนที่แกล้งฉันให้ล้มลง พอล้มลงเค้าก็ร้องไห้ออกมาทันที

"เกิดอะไรขึ้น" เด็กผู้หญิงคนที่เป็นพี่สาว รีบวิ่งเข้าไปหาน้องชายของเค้าที่ล้มลงและร้องไห้อยู่ตรงนั้น

"ไอ้ที ไอ้ลูกเมียน้อยมันทำผม"

"ที!!" แต่ก็ไร้เสียงตอบรับจากเด็กผู้ชายคนนี้ เค้าดึงฉันให้ลุกออกจากตรงนั้น และพาฉันให้เข้ามาเล่นข้างใน

"ขอบคุณนะคะ"

"อืม"

แต่สุดท้าย คนที่ช่วยฉันกลับถูกลงโทษด้วยการใส่ร้ายของพี่น้องทั้งสองคนนั้น ทำไมมันต้องกลายเป็นแบบนี้ แล้วทำไม สองพี่น้องคู่นั้นถึงได้เอาแต่หัวเราะเยาะตอนเค้าโดนทำโทษ  ทั้งๆที่เค้าช่วยฉันเอาไว้แท้ๆฉันเกลียดสองพี่น้องคู่นั้น

นี่แหละมั้ง ตั้งแต่นั้นมา ฉันก็แอบชอบเค้า ก็แค่นี้ ที่ฉันไม่ลืมเค้า แค่เค้าปกป้องฉันแค่ครั้งเดียว ฉันก็จำเค้าได้จนถึงทุกวันนี้ และฉันก็พยายามที่จะตามหา รวมถึงถามจากพ่อและแม่เรื่องของเค้า แต่พ่อกับแม่ฉันก็บอกแค่ว่าจำไม่ได้ จนฉันมาเจอ ตอนฉันเข้าเรียนปี1. ไม่รู้ว่าเป็นความบังเอิญหรือว่ามันเป็นพรหมลิขิต เราเรียนคณะเดียวกัน เค้าเป็นรุ่นพี่ของฉันหนึ่งปี ฉันเฝ้าดูเค้าตั้งแต่วันนั้น ผู้ชายใส่แว่นแถมยังชอบใส่แมส มาเรียนอยู่บ่อยๆจะได้เห็นหน้าชัดๆก็แค่ตอนเค้ากินข้าวก็แค่นั้น มีแต่คนบอกว่าเค้าเชย ทำตัวเห่ยๆแล้วยังไง เค้าน่ารักสำหรับฉันก็แล้วกัน

...

...

"นิอยากกินชานมไข่มุก" ฉันเดินเข้าไปคล้องแขนเค้า ตอนนี้เรามาเดินเที่ยวห้างกัน ฉันก็แค่อยากใช้เวลาร่วมกับเค้าเยอะๆก็เลยชอบไปไหนมาไหนกับเค้าม๊ากมาก

"จะอ้วนตายอยู่แล้วนิทาน" คำพูดคำจา ฉันเนี้ยนะอ้วน มองยังไงถึงเห็นว่าฉันอ้วนกัน หรือสายตาที่มันผิดปกติของเค้ามองออกมาเป็นแบบนั้น บางทีก็สงสัย ใครกันแน่ที่เป็นนายจ้าง

"พี่นาที!" บางทีก็ไม่อยากทำตัวง้องแง้งหรอกนะ   แค่อยากเรียกร้องความสนใจแค่นั้น

"เฮ้ออ!" และมันก็ได้ผล  ถึงผลมันจะออกมาด้วยการรำคาญฉันมากก็ตาม แล้วยังไง ฉันมีความสุขดี

ฉันนั่งรอชานมไข่มุกอยู่ในร้าน ร้านนั้น ที่ตอนนี้คนไปสั่งให้ก็ยืนสั่งอยู่ตรงนั้น ไม่นานเค้าก็เดินถือแก้วมาทางฉัน

"ขอบคุณค่ะ" รับมาฉันก็ทำการดูดดื่มกับรสชาติที่ฉันชื่นชอบ

"หืมม.. ชื่นใจ" แก้มสองแก้มกักเก็บเม็ดไข่มุกเอาไว้แล้วก็ทำการเคี้ยวมันตุ้ยๆผู้ชายตรงหน้าก็จ้องมองเข้ามาที่ใบหน้าของฉันอย่างสงสัย

"กินป่ะ?" ฉันเลยยื่นแก้วใบนี้ให้เค้า แต่ผลก็ออกมาแค่การส่ายหน้ามาให้

"ช่วยอินกับช่วงเวลาที่เป็นแฟนกันหน่อยได้มะ เวลาไปรับงานก็ทำท่าทางแบบนี้ให้ลูกค้าหรอ เค้าจะอยากจ้างอีกหรือไงแบบนี้"

"อยากรับมากมั้ง" เหมือนเค้าจะบ่นของเค้าแค่นั้น แต่ฉันก็ดันได้ยิน หูดีก็งี้ แต่ทำเป็นไม่ได้ยินดีสุด

"หึ๊?" ก็ได้คำตอบด้วยการส่ายหน้ามาให้เหมือนเคย อะไรของเค้า มันเป็นงานที่เค้าทำประจำอยู่แล้วไม่ใช่รึไงกัน หึ!

"ไปไหนต่อ?" เค้าถามมาอีกครั้ง

"หึ๊? " ส่วนฉัน ก็ทำไม่ได้ยินอีกครั้ง

"หูมีปัญหารึไง" นั่นแหละ ไม่จิกก็โดนกัด ประจำจนชิน

"เวลาพูดก็เอาแมสที่ปิดอยู่ตรงปากออกก่อนมั้ย มันไม่ได้ยิน"

"จะไปไหนต่อ" เค้าดึงแมสลงมานิดนึงแล้วพูดออกมาใหม่อีกครั้ง จริงๆก็ได้ยิน ชัดเจนเลยด้วย ก็อย่างที่บอก แค่ยากเรียกร้องความสนใจ

"อ้อ นั่นสิ พี่อยากไปไหนป่ะ?"

"กลับบ้าน" เราอยู่บ้านด้วยกันนะ เพราะในสัญญาจ้างเค้าต้องอยู่กับฉัน24ชั่วโมง ฉันเลยให้เค้าย้ายมายู่กับฉันที่บ้าน ไม่มีใครกล้าที่จะว่าหรอก ใครจะมาว่าฉันได้ พ่อแม่รู้แล้วไงหล่ะ เรื่องแฟนพวกท่านไม่เคยห้ามฉันหรอก เราไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน คนในบ้านก็รู้เห็น เค้าก็คงรายงานกันไปหมดแล้ว

"อืม...ซักเย็นๆค่อยกลับนะ"  ฉันก็ตอบคำถามให้แค่นั้น แล้วกลับมาสนใจสิ่งที่อยู่ในมือต่อ

"ถามเพื่อ?" เค้าเอนตัวกับพนักพิง แล้วจ้องหน้าฉันอยู่เหมือนเดิม ส่วนฉันก็ยิ้มแฉ่งส่งไปให้