เสียงเพลงดังกระหึ่มไปทั่วทั้งผับ แสงไฟสีแดงสลับน้ำเงินกะพริบเป็นจังหวะเข้ากับเสียงเบสที่กระแทกเข้าโสตประสาท ขิมหายใจเข้าลึกก่อนจะยกถาดเครื่องดื่มขึ้น เธอได้รับมอบหมายให้เป็นคนเสิร์ฟเครื่องดื่มให้ลูกค้าห้อง VIP คืนนี้

...“ทำไมต้องเป็นฉันวะ…” ขิมพึมพำกับตัวเอง เธอไม่ใช่พนักงานเสิร์ฟประจำห้อง VIP แต่เพราะรุ่นพี่ที่รับผิดชอบดันลาหยุดกระทันหัน เธอเลยโดนส่งมาแทน...

หญิงสาวเดินไปตามทางเดินที่มีบอดี้การ์ดสองคนยืนเฝ้าอยู่หน้าห้อง เธอเงยหน้าขึ้นมองป้าย "VIP-01" ก่อนจะค่อยๆ เคาะประตู

ก๊อก ก๊อก

“เข้ามา” เสียงเข้มดังลอดออกมา

ขิมเปิดประตูเข้าไป ด้านในเป็นห้องขนาดใหญ่ ตกแต่งหรูหราแตกต่างจากด้านนอกโดยสิ้นเชิง โซฟาหนังแท้สีดำสนิทวางเป็นรูปตัว L รอบโต๊ะกระจก กลุ่มชายหนุ่มสี่ห้าคนนั่งอยู่รอบโต๊ะ บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและเสียงชนแก้ว

“เครื่องดื่มมาแล้วค่ะ”

ขิมพูดพลางก้มหน้าวางแก้วลงบนโต๊ะ

แต่ทันทีที่เงยหน้าขึ้น…หัวใจของเธอกระตุกวูบเมื่อสบเข้ากับดวงตาคมกริบของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงกลาง

...อเล็กซ์…!...

ลมหายใจของเธอขาดห้วง ร่างกายแข็งทื่ออยู่กับที่

เขาเปลี่ยนไปมาก... จากชายหนุ่มที่เคยยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น กลายเป็นชายหนุ่มที่แผ่รังสีเย็นชาน่ากลัว ใบหน้าหล่อเหลาเหมือนเดิม แต่แววตาคู่นั้นไม่มีความอ่อนโยนอีกต่อไป อเล็กซ์มองเธอนิ่งๆ ก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

“อะไร? ทำไมทำหน้าตกใจขนาดนั้น” เขาเอ่ยเสียงเรียบ ราวกับกำลังสนุกกับปฏิกิริยาของเธอ

ขิมรีบก้มหน้าหลบสายตา มือกำถาดแน่น “ขะ...ขอโทษค่ะ ฉันจะรีบออกไป”

“เดี๋ยว”

เสียงทุ้มต่ำของเขาทำให้เธอชะงัก อเล็กซ์วางแก้วลงบนโต๊ะก่อนจะเอนหลังพิงโซฟาอย่างสบายๆ

“ไม่เจอกันตั้งนาน จะหนีเลยเหรอ?”

ขิมเม้มปากแน่น ไม่กล้าตอบอะไร เธอแค่ต้องการออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด แต่ขายังไม่ทันก้าว อเล็กซ์ก็พูดขึ้นอีกครั้ง

“หรือว่า... กลัว?”

เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นจากเพื่อนของเขา ดูเหมือนทุกคนในห้องจะสัมผัสได้ถึงแรงกดดันในตอนนี้ ขิมสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอีกครั้ง “ฉันแค่ทำงานเสร็จแล้วค่ะ”

อเล็กซ์เหยียดยิ้ม “ดี งั้นก็ช่วยรับใช้ฉันหน่อย”

ขิมขมวดคิ้ว “...อะไรคะ?”

อเล็กซ์ยกแก้วเหล้าขึ้น แล้วยื่นมาตรงหน้าเธอ “ดื่ม”

เธอเบิกตากว้าง “พี่อเล็กซ์…”

“หืม? ตกลงไม่กลัวฉันจริงๆ ใช่ไหม?” เขาเอียงคอนิดๆ ดวงตาฉายแววเจ้าเล่ห์ปนท้าทาย

ขิมกำมือแน่น นี่เขากำลังลองใจเธอใช่ไหม?

เธออยากหนีไปจากที่นี่ แต่เธอรู้ดีว่า...หนีจากอเล็กซ์ไม่เคยง่ายเลย

ขิมเม้มปากแน่น ดวงตาสั่นไหวเมื่อมองแก้วเหล้าในมืออเล็กซ์

เธอไม่ได้อยากแตะต้องมันเลย... แต่มันไม่ใช่แค่เครื่องดื่มปกติ มันคือบททดสอบของอเล็กซ์ มันคือกับดักที่เธอรู้ดีว่าถ้าพลาดเข้าไป เธออาจจะไม่มีทางหลุดออกมาได้ง่ายๆ

“ว่าไง?” อเล็กซ์เอียงคอนิดๆ น้ำเสียงยังคงเย็นชา “หรือว่าตอนนี้พี่ไม่มีสิทธิ์สั่งเราแล้ว?”

ขิมเงยหน้าขึ้นสบตาเขา “...พี่อเล็กซ์มีคู่หมั้นแล้ว”

เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นจากกลุ่มเพื่อนของเขา ทุกสายตาต่างจับจ้องมาที่เธอ บางคนยิ้มเยาะ บางคนดูเหมือนกำลังสนุกกับสถานการณ์ตรงหน้า แต่ขิมกลับรู้สึกเหมือนตกอยู่กลางพายุที่กำลังโหมกระหน่ำ

อเล็กซ์ไม่ได้หัวเราะเหมือนคนอื่น เขายังคงจ้องเธอด้วยสายตาเย็นชา

“แล้ว?” เขาขยับแก้วเข้าใกล้เธอมากขึ้น “เกี่ยวอะไรกับสิทธิ์ของฉัน?”

ขิมกำมือแน่น “ก็พี่ไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน...”

อเล็กซ์เลิกคิ้ว ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก ราวกับคำพูดของเธอมันช่างไร้สาระเหลือเกิน

“สิทธิ์ของฉันไม่ได้มาจากสถานะ... แต่มันมาจากอดีต” น้ำเสียงของเขาต่ำลงจนแทบกระซิบ “เธอเป็นคนสร้างมันขึ้นมาเอง จำไม่ได้เหรอ?”

...ขิมชะงัก ใจเต้นแรงขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่...

อเล็กซ์โน้มตัวเข้าใกล้ กระซิบเสียงเย็นข้างหูเธอ “หรือจะให้ฉันทวงคืนมัน... ในแบบที่ฉันต้องการ?”

ขิมเผลอก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว แต่แล้วแผ่นหลังเธอก็ชนเข้ากับผนังห้องเสียก่อน

...เธอ...กำลังจนมุม...

อย่าทำน้อง!!!!!!!ไอตาอเล็กซ์นิ!!!

"พี่อเล็กซ์... ปล่อยฉันนะ!"

ขิมดิ้นสุดแรง แต่ไม่มีทางสู้แรงของเขาได้

อเล็กซ์ไม่ตอบอะไร เขากระชากแขนเธอแล้วลากออกจากห้อง VIP โดยไม่สนใจสายตาของใครทั้งนั้น เพื่อนของเขามองตามแต่ไม่มีใครขัด ขณะที่พนักงานในผับก็ไม่กล้าเข้ามายุ่ง

ขิมพยายามต้าน แต่แรงของเขามีมากเกินไป

"ฉันไม่ไป!"

"เธอไม่มีสิทธิ์เลือก" อเล็กซ์กดเสียงต่ำ น้ำเสียงนั้นเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง

ขิมถูกผลักเข้าไปในรถคันหรู ประตูปิดลงก่อนที่เธอจะได้หนี มือหนากดเธอไว้กับเบาะก่อนที่รถจะเคลื่อนออกไปอย่างรวดเร็ว

"พี่จะพาฉันไปไหน!"

"บ้านฉัน"

ขิมเบิกตากว้าง "ไม่เอา! ฉันจะกลับห้อง!"

อเล็กซ์หัวเราะเยาะ "เธอคิดว่าตัวเองยังมีสิทธิ์กลับไปที่เดิมเหรอ?"

ขิมเม้มปากแน่น พยายามสูดหายใจลึกเพื่อสงบสติอารมณ์ ตลอดทาง เธอได้แต่นั่งตัวแข็ง มือของอเล็กซ์ยังจับข้อมือเธอแน่น ไม่ยอมปล่อยแม้แต่วินาทีเดียว

—

คฤหาสน์หลังใหญ่

รถจอดสนิทก่อนที่อเล็กซ์จะเปิดประตูแล้วกระชากขิมลงมา เธอมองไปรอบๆ อย่างตกตะลึง

คฤหาสน์หลังใหญ่โต โอ่อ่า และหรูหราเกินกว่าที่เธอจะจินตนาการได้ แต่บรรยากาศรอบตัวกลับเย็นยะเยือกเหมือนขังเธอไว้ในกรงทองที่ไร้อิสรภาพ

"เดิน" อเล็กซ์ออกคำสั่ง

"ฉันไม่ไป!" ขิมขืนตัว พยายามจะวิ่งหนี แต่แค่ไม่กี่ก้าว แขนของเธอก็ถูกดึงกลับอย่างแรงจนเซไปปะทะกับอกเขา

"อย่าดื้อ" น้ำเสียงของเขาเข้มขึ้น

ขิมเงยหน้าสบตาเขา ทั้งกลัว ทั้งสับสน

"ทำไมต้องทำแบบนี้ พี่อเล็กซ์..." เสียงของเธอสั่น "ฉันไม่ใช่ของพี่..."

อเล็กซ์ก้มลงมากระซิบข้างหูเธอ

"แต่เธอเป็นของฉัน ตั้งแต่วันที่เธอทิ้งฉันไปแล้ว ขิม"

...ขิมพยายามดิ้นให้พ้นจากอ้อมแขนของอเล็กซ์ แต่ไม่ว่าจะขืนตัวแค่ไหน ก็ไม่มีทางหนีไปได้...

"ฉันไม่ใช่ของพี่!" เธอกัดฟันเถียง น้ำเสียงสั่นเครือ

อเล็กซ์มองเธอด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะกระชากข้อมือเธอให้เดินตามเข้าไปในคฤหาสน์โดยไม่พูดอะไร

ภายในบ้านกว้างขวาง หรูหรา แต่เงียบจนน่ากลัว ราวกับเป็นสถานที่ที่ขังเธอเอาไว้มากกว่าจะเป็น 'บ้าน'

"พี่จะขังฉันไว้ที่นี่เหรอ" ขิมถามเสียงสั่น

อเล็กซ์เหลือบมองเธอ ก่อนจะปล่อยมือจากข้อมือเล็ก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"จะเรียกว่าขังก็ได้ ถ้านั่นทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้น"

ขิมเม้มปากแน่น ดวงตาร้อนผ่าว "พี่ไม่มีสิทธิ์!"

อเล็กซ์หัวเราะเยาะ "ไม่มีสิทธิ์งั้นเหรอ?" เขาก้าวเข้ามาใกล้จนเธอถอยหลังชนกำแพง

"แล้ววันที่เธอทิ้งฉันไป เธอเคยให้สิทธิ์ฉันเลือกบ้างไหม?"

ขิมนิ่งไป เธอไม่เคยคิดว่าเขาจะยังฝังใจกับเรื่องในอดีตขนาดนี้

"ฉันขอโทษ..." เธอพูดเสียงเบา น้ำตาคลอหน่วย

อเล็กซ์จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ ก่อนจะแค่นหัวเราะ

"ขอโทษ?" เขากระซิบ ก่อนจะโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูเธอ "เธอคิดว่าแค่คำขอโทษ มันจะลบล้างทุกอย่างได้เหรอ ขิม"

หัวใจของเธอเต้นแรง มือกำแน่นจนสั่น

"งั้นพี่ต้องการอะไร..."

อเล็กซ์ไล้ปลายนิ้วแตะปลายคางเธอให้เงยหน้าขึ้น

"เธอจะชดใช้ให้ฉันยังไงดีล่ะ หืม?"

...ขิมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เธอรู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้...

ขิมมองอเล็กซ์ด้วยสายตาสั่นไหว มือกำแน่นจนเล็บจิกลงไปในฝ่ามือ

"ชดใช้?" เธอทวนคำพูดของเขาด้วยเสียงสั่น ๆ "พี่คิดว่าฉันเป็นอะไร ของเล่นเหรอ?"

อเล็กซ์โน้มหน้าเข้ามาใกล้ ดวงตาคมกริบไล่มองเธอเหมือนนักล่าที่กำลังขังเหยื่อไว้ในมุมมืด

"ถ้าเธอคิดว่าตัวเองไม่ใช่ของเล่น ก็พิสูจน์ให้ฉันเห็นสิ"

เพี๊ยะ!

เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าดังขึ้นทั่วทั้งห้อง ขิมฟาดมือลงบนแก้มของเขาเต็มแรง จนใบหน้าของอเล็กซ์สะบัดไปตามแรงตบ

เธอกัดฟันแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยหยาดน้ำใส "พี่ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับฉัน!"

...อเล็กซ์นิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะหันกลับมามองเธอ แววตาไม่ได้โกรธ... แต่กลับเต็มไปด้วยความเย็นชา...

เขายกมือขึ้นลูบแก้มตัวเองช้า ๆ "แรงดีนี่"

ขิมถอยหลัง แต่ยังคงเชิดหน้าอย่างท้าทาย "ฉันไม่ใช่คนเดิมเมื่อห้าปีที่แล้วนะพี่อเล็กซ์"

"หึ..." อเล็กซ์หัวเราะในลำคอ ก่อนจะคว้าข้อมือเธอไว้แน่น ดวงตาเต็มไปด้วยประกายอันตราย "เธอคิดว่าเธอเปลี่ยนไปแล้วงั้นเหรอ?"

ขิมพยายามดึงมือออกจากการเกาะกุมของเขา "ปล่อยฉัน!"

อเล็กซ์โน้มหน้าลงมาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน "ถ้าเธอเปลี่ยนไปจริง ๆ... ทำไมถึงยังหนีฉันไม่พ้น?"

หัวใจของขิมกระตุกวูบ เขาพูดถูก เธอพยายามหนีจากเขา แต่สุดท้ายก็กลับมาติดอยู่ในวังวนเดิม

"หรือว่า..." อเล็กซ์เอียงคอเล็กน้อย กระซิบเสียงพร่า "ที่เธอร้องไห้ทุกคืน ไม่ใช่เพราะอยากหนี แต่เพราะลึก ๆ แล้ว เธออยากให้ฉันดึงเธอกลับมา?"

ขิมสั่นสะท้านไปทั้งตัว เธอเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถตอบปฏิเสธได้

ดวงตาของอเล็กซ์ฉายแววพึงพอใจ เขาคลี่ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะกระชากแขนเธอเข้ามาใกล้

"เธอจะหนีไปไหนไม่ได้หรอก ขิม"

ขิมกำมือแน่น พยายามสะกดกลั้นน้ำตา

..."พี่ไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉัน!"...

เสียงของขิมดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศตึงเครียด น้ำตาไหลลงอาบแก้ม แต่เธอไม่สนใจจะเช็ดมันออก มือกำแน่นจนสั่น ขณะที่พยายามดึงข้อมือตัวเองออกจากอเล็กซ์ แต่ยิ่งดึง เขาก็ยิ่งบีบแน่นขึ้น

อเล็กซ์หรี่ตามองเธอ ดวงตาคมกริบวาวโรจน์ขึ้น "ไม่มีสิทธิ์?" เขาทวนคำเสียงเย็นชา ก่อนจะกระตุกแขนเธอเข้าหาตัวอีกครั้ง

"แล้วตอนที่เธอทิ้งฉันไปล่ะ ขิม?" เขากดเสียงต่ำ ดวงตาเต็มไปด้วยแรงกดดันที่ทำให้ขิมต้องกลั้นหายใจ "ตอนนั้นเธอมีสิทธิ์ทำร้ายฉันหรือไง?"

ขิมกัดริมฝีปากแน่น หัวใจบีบตัวจนเจ็บ น้ำตาไหลลงมาไม่หยุด

"แล้วพี่คิดว่าฉันอยากทำเหรอ!?"

อเล็กซ์ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนที่แววตาจะเปลี่ยนไปเป็นแข็งกระด้างกว่าเดิม "หึ… อยากหรือไม่อยากมันก็ไม่ต่างกัน"

"มันต่าง!" ขิมขึ้นเสียง ทั้งร่างสั่นสะท้าน "ฉันไม่เคยอยากทิ้งพี่ไป! แต่ฉันไม่มีทางเลือก!"

อเล็กซ์หัวเราะเยาะออกมา ก่อนจะกระชากแขนเธอแรงขึ้น "ไม่มีทางเลือก? งั้นเธอลองบอกฉันหน่อยสิ ว่าทำไมถึงไม่มีทางเลือก?"

"พี่ไม่เข้าใจหรอก!" ขิมสะบัดตัวออกจากเขาอย่างแรงจนเกือบเสียหลัก

"ตอนนั้นฉันไม่มีอะไรเลย ไม่มีอนาคต ไม่มีทางไป แล้วพี่จะให้ฉันอยู่ตรงนั้นเพื่อดึงพี่ลงไปกับฉันเหรอ!?"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน!?" อเล็กซ์ตะคอกเสียงดังจนขิมสะดุ้ง "เธอควรจะให้ฉันตัดสินใจเองว่าฉันอยากลงไปกับเธอหรือเปล่า ไม่ใช่โยนฉันทิ้งแล้วตัดสินใจเองฝ่ายเดียวแบบนั้น!"

ขิมสะอึก เธอพยายามจะพูด แต่เสียงของเธอกลับสั่นเครือเกินกว่าจะเปล่งออกมาได้

"เธอรู้ไหมว่าฉันตามหาเธอแค่ไหน!?" อเล็กซ์กัดฟันแน่น ดวงตาสั่นไหววูบหนึ่ง ก่อนที่มันจะกลับมาเย็นชาเหมือนเดิม "แล้วสุดท้ายเป็นยังไง? ฉันกลับมาพร้อมจะให้อภัยเธอ แต่เธอกลับมายืนอยู่ตรงนี้ ในฐานะพนักงานเสิร์ฟของฉัน?"

ขิมส่ายหัว น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด "ฉันไม่ขอให้พี่ยกโทษให้…" เธอกลืนน้ำลาย ฝืนพูดต่อทั้งที่เสียงสั่น "แต่พี่ไม่มีสิทธิ์มาฉุดฉันกลับไปอีก! ฉันไม่ได้เป็นของพี่อีกต่อไปแล้ว!"

อเล็กซ์กัดกรามแน่น ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของเธอ

"งั้นเหรอ?"

ก่อนที่ขิมจะทันตั้งตัว อเล็กซ์ก็กระชากแขนเธอแรง ๆ จนเธอล้มลงไปในอ้อมแขนของเขา ร่างสูงโน้มหน้าลงมาใกล้จนลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดผิวแก้ม

"งั้นมาลองดูกันหน่อย…" เขากระซิบเสียงเย็นชา "ว่าเธอจะยังเป็นของฉันอยู่หรือเปล่า"

ขิมเบิกตากว้าง หัวใจเต้นรัวด้วยความหวาดหวั่น

ขิมพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนของอเล็กซ์ แต่เขากลับรัดแน่นขึ้นเหมือนจะขังเธอไว้ในกรงของตัวเอง ดวงตาของเขาวาววับ น่ากลัวจนเธอไม่กล้าสบตา

"ปล่อยฉัน!" ขิมตะโกนทั้งน้ำตา ผลักอกเขาสุดแรง แต่เหมือนแรงของเธอไม่มีผลกับร่างสูงเลยแม้แต่นิดเดียว

"เธอคิดว่าเธอมีสิทธิ์สั่งฉัน?" อเล็กซ์แสยะยิ้มเย็น ก่อนจะรวบตัวเธอขึ้นอุ้มพาดบ่า ท่ามกลางเสียงกรีดร้องดิ้นรนของขิม

"ปล่อยนะ! อเล็กซ์! พี่ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้!"

"ฉันไม่มีสิทธิ์?" อเล็กซ์หัวเราะเสียงต่ำ ขณะที่ก้าวออกจากห้อง ลากขิมไปยังโถงทางเดินกว้างของคฤหาสน์

"งั้นก็รอดูว่า… ฉันจะทำให้เธอรู้เองว่าฉันมีสิทธิ์หรือเปล่า"

ขิมดิ้นรน พยายามจะสะบัดตัวออก แต่แขนแกร่งของอเล็กซ์ตรึงแน่นจนเธอขยับไม่ได้เลยสักนิด

"พี่จะพาฉันไปไหน!?"

"ห้องของเธอ" เขาตอบเสียงเรียบ

ขิมเบิกตากว้าง "พี่ไม่มีสิทธิ์ขังฉันไว้!"

"เธอบอกว่าฉันไม่มีสิทธิ์หลายรอบเกินไปแล้วนะ ขิม" อเล็กซ์เอียงหน้ามามองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะแสยะยิ้มเย็น "แต่ดูเหมือนทุกครั้ง เธอก็ยังหนีฉันไปไม่ได้อยู่ดี"

ขิมกัดปากแน่น มือสั่นด้วยความหวาดกลัว "พี่ต้องการอะไรจากฉันอีก!?"

"ฉันต้องการให้เธอชดใช้"

เสียงของอเล็กซ์หนักแน่น เย็นชา และเต็มไปด้วยแรงกดดัน

ขิมส่ายหน้าทั้งน้ำตา "ฉันไม่รู้ว่าพี่ต้องการให้ฉันชดใช้ยังไง แต่พี่ไม่มีสิทธิ์มาบังคับฉันแบบนี้!"

...อเล็กซ์กระตุกยิ้ม ลากเธอเข้าไปในห้องนอนกว้างของคฤหาสน์ ประตูปิดลงตามหลัง เสียงลมหายใจของขิมติดขัด น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด...

"งั้นเธอก็คอยดูต่อไปแล้วกัน ว่าฉันจะทำยังไงให้เธออยู่กับฉัน… โดยที่เธอไปไหนไม่ได้อีก"

...ขิมตัวสั่น เธอรู้แล้ว…...