รอยยิ้มในร่มเงาแห่งราชวงศ์
รอยยิ้มแห่งความลับ
สถานที่: ห้องโถงในราชสำนักหวงเจียง
เวลา: ยามเย็นที่พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน
หยางเหอ
(เจ้าชายแห่งเมืองหงหยาง)ก้าวเดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่ของราชสำนัก เสียงฝีเท้าดังชัดเจนในความเงียบสงบของห้อง หยางเหอหยุดยืนตรงหน้าซือหาน ขุนนางหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ในชุดราชวงศ์สีแดงเข้ม
หยางเหอ
ท่านซือหาน ดูเหมือนว่าวันนี้ท่านจะยิ้มออกแล้วนะ
ซือหาน
เขายิ้มบางๆ แต่สายตาของเขาหลบลงเล็กน้อย “ความยิ้มของข้านั้นคงไม่มีความหมายมากนัก หากเทียบกับความซับซ้อนในราชสำนักนี้”
หยางเหอ
ท่านซือหานดูเหมือนจะพูดในสิ่งที่อาจจะไม่เคยพูดกับใครในราชสำนักมาก่อน หรือว่าในใจท่านมีสิ่งที่ไม่สามารถบอกใครได้?
ซือหาน
เขาหยุดคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงเบา “บางครั้งการเก็บความรู้สึกไว้ในใจนั้นเป็นการปกป้องตัวเองจากสิ่งที่อาจจะทำให้เราบาดเจ็บได้
หยางเหอ
หยางเหอยิ้มบางๆ ก่อนจะพูดต่อ “ข้าเคยได้ยินคำว่า 'รอยยิ้มในความเศร้า' ท่านซือหาน... มันเหมือนกับสิ่งที่ข้ากำลังเห็นในตัวท่านตอนนี้
ซือหาน
เขาหันไปมองหยางเหอ ชายหนุ่มคนนี้เป็นคนที่ไม่มีใครสามารถอ่านใจได้ง่ายๆ แต่กลับมีท่าทางสงบและมั่นใจในทุกการกระทำของเขา “ท่านเข้าใจข้าหรือ?
หยางเหอ
เขาขยับตัวไปข้างๆ และมองไปที่ซือหาน “ไม่จำเป็นต้องเข้าใจทั้งหมดหรอกซือหาน ข้ารู้เพียงแค่... ในราชสำนักนี้ ท่านเป็นคนที่แตกต่างจากคนอื่น และข้าอยากรู้จักท่านให้มากขึ้น
ซือหาน
ท่านหยางเหอ... ข้าไม่เคยคิดว่าคนในราชสำนักนี้จะเข้าใจความรู้สึกของข้า
หยางเหอ
หยางเหอยิ้มอีกครั้งและพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล “ข้าไม่ได้บังคับให้ท่านเปิดเผยตัวตน ข้าเพียงแค่ต้องการให้ท่านรู้ว่า... ข้าอยู่ที่นี่ หากท่านต้องการ
ความลับในเงามืด
หยางเหอและซือหานนั่งอยู่ในห้องโถงเงียบสงบ หยางเหอยังคงมองไปที่ซือหาน ขณะที่ซือหานหันไปมองดวงไฟที่ส่องสว่างในห้อง คิดอะไรบางอย่างในใจ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
ซือหาน
ท่านหยางเหอ ข้าไม่เคยคาดคิดว่า… ความสัมพันธ์ระหว่างเราในราชสำนักนี้จะเริ่มต้นด้วยการเปิดเผยความรู้สึกในแบบนี้ ข้าไม่รู้ว่าจะเรียกมันว่าอะไรดี
หยางเหอ
หยางเหอยิ้มบางๆ หยิบถ้วยชาออกมาแล้วยกขึ้นดื่ม ก่อนจะตอบ "บางครั้งความลับที่ซ่อนไว้ในใจมันก็น่าสนใจไม่น้อย หากมันสามารถนำมาคุยกันอย่างเปิดเผยได้
ซือหาน
แล้วท่าน... ท่านไม่กลัวหรือว่าความลับเหล่านั้นจะทำให้เราต้องเจอกับอันตราย? ข้าไม่อยากให้ท่านต้องตกอยู่ในความเสี่ยงเพียงเพราะข้า
หยางเหอวางถ้วยชาไว้ที่โต๊ะแล้วมองสบตากับซือหานอย่างลึกซึ้ง "ข้าไม่กลัว ซือหาน" เขาพูดเสียงเบาแต่แน่วแน่ "เพราะความเสี่ยงบางอย่างก็มีความหมายมากกว่าความปลอดภัยที่เราพยายามหลีกเลี่ยง
ซือหาน
ซือหานรู้สึกเหมือนคำพูดของหยางเหอเข้าไปถึงหัวใจ เขาหมุนตัวไปข้างๆ คิดหนัก "ข้าเคยคิดมาตลอดว่า... ความรักและความสัมพันธ์ที่ไม่ได้รับอนุญาตในราชสำนักนี้อาจทำให้ชีวิตของข้าต้องล้มเหลว แต่ท่านกลับพูดในสิ่งที่ข้าไม่เคยคิดถึงมาก่อน
หยางเหอ
หยางเหอยิ้มขึ้นเล็กน้อย "บางที... การล้มเหลวก็ไม่ใช่เรื่องที่แย่เสมอไป ถ้าเราได้เรียนรู้จากมัน ความล้มเหลวที่แท้จริงคือการไม่ได้ลองอะไรใหม่ๆ เลย
ซือหาน
ท่านหยางเหอ... ข้าไม่รู้จะพูดอะไรดี ข้าแค่กลัวว่าเรื่องนี้จะทำให้เราทั้งสองคนต้องเจอเรื่องที่หนักหนาสาหัสเกินไป
หยางเหอเข้าไปใกล้ซือหาน มองเขาอย่างเข้าใจ ก่อนจะยิ้มบางๆ และพูดว่า "ข้าเข้าใจความกังวลของท่าน แต่ข้าจะคอยอยู่เคียงข้างท่าน หากท่านตัดสินใจที่จะเดินทางนี้ไปด้วยกัน
ซือหาน
ซือหานเงียบไปครู่หนึ่ง เขารู้สึกถึงการปลอบโยนจากหยางเหอ แต่ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ เขามองไปยังหน้าต่างที่มองเห็นท้องฟ้าเต็มไปด้วยดาวนับพัน ดวงตาของเขาสะท้อนความรู้สึกที่ซับซ้อน "ข้า… ข้าไม่มั่นใจว่าข้าพร้อมแล้วที่จะเปิดใจให้กับใครสักคน" เขาพูดเสียงเบา
หยางเหอไม่พูดอะไรเพียงแค่ยิ้มและนั่งลงข้างๆ เขา "ข้าเข้าใจ ซือหาน" หยางเหอพูดอย่างอ่อนโยน "ท่านไม่ต้องรีบตัดสินใจ ทุกอย่างมันจะค่อยๆ คลี่คลายไปในเวลา
ซือหาน
ซือหานหันมามองหยางเหอด้วยสายตาที่อ่อนโยน "ท่านไม่คิดว่า ข้าเป็นอันตรายต่อท่านหรือ? ในราชสำนักนี้… ทุกคนต่างก็ต้องการอำนาจ และการกระทำใดๆ อาจทำให้เราต้องเสี่ยงทุกอย่าง
หยางเหอถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะยิ้มขึ้น "ในบางครั้ง การเสี่ยงก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะสูญเสีย ข้ามีความมั่นใจว่าในที่สุดเราจะหาทางออกได้ และข้าก็เชื่อว่าท่านจะเป็นส่วนสำคัญในเส้นทางนี้
หยางเหอยิ้มขึ้นเต็มใบหน้า "ข้ามั่นใจ ซือหาน เพราะท่านไม่ใช่แค่ขุนนางธรรมดา แต่เป็นคนที่มีคุณค่ามากกว่าใครในราชสำนักนี้ และข้าจะคอยช่วยท่านเสมอ
ซือหาน
ท่านหยางเหอ..." เขาพูดเสียงแผ่ว "ข้าไม่รู้จะขอบคุณท่านยังไงดี เพราะในชีวิตข้าไม่เคยเจอใครที่เข้าใจข้าได้อย่างลึกซึ้งเหมือนท่าน
หยางเหอวางมือไว้บนไหล่ของซือหาน "ข้าแค่ต้องการให้ท่านรู้ว่า ข้าอยู่ที่นี่ และข้าไม่เคยทิ้งท่านไปไหน
ความรู้สึกในใจของซือหานค่อยๆ คลี่คลาย เขารู้สึกถึงการปลอบโยนที่แท้จริงจากหยางเหอ เขายิ้มขึ้นเล็กน้อย และบอกกับตัวเองว่า อาจจะถึงเวลาที่เขาจะต้องเปิดใจและยอมรับความรู้สึกของตัวเอง
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
