นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่ไรท์เคยลงไปก่อนหน้าแล้วที่ ReadAWrite หากว่าใครที่เคยอ่านที่รี๊ดมาก่อนแล้วก็สามารถข้ามเรื่องนี้ไปได้เลย แต่ถ้าอยากอ่านก็สามารถอ่านได้ตามปกติ แต่ทว่าเนื้อหาบางส่วนรวมถึงตอนพิเศษจะไม่มีการนำมาลงที่นี่นะครับ เพราะไรท์อยากให้เป็นตอนสำหรับที่รี๊ดกับดรีมโดยเฉพาะ หากใครสนใจอยากอ่านก็สามารถตามไปอ่านที่ ReadAWrite

ในช่วงเช้าที่สดใสของวันธรรมดาวันหนึ่ง สายลมบางๆที่เย็นสบายได้พัดผ่านไปช้าๆตรงลงไปสู่ทางทิศใต้ ในขณะนี้ที่บ้านของครอบครัวเนตรานั้น "เพย์" ผู้เป็สามีนั้นกำลังทำอาหารเช้าให้กับ "เนี้ยง" ผู้เป็นภรรยาอย่างมีความสุขเหมือนกันกับทุกๆวันที่ผ่านมา พร้อมกับเปิดข่าวยามเช้าฟังไปด้วย โดยอาหารเช้าที่เขาทำในวันนี้นั้นก็คือ "คอฟต้า"

koft’a คอฟต้านั้นเป็นหนึ่งในอาหารเช้าของชาวอัฟกานิสถาน มีลักษณะคล้ายๆกับแกงกะหรี่มีส่วนประกอบหลักคือเนื้อกับผักโขม มีรสชาติเผ็ดหอมๆรับประทานคู่กับขนมปังหรือข้าว

โดยหลังจากที่ทำอาหารเช้าเสร็จแล้วนั้นเนี้ยงก็เตรียมตัวที่จะไปทำงานเสร็จเรียบร้อยพอดี หลังจากที่นำอาหารเช้าเสิร์ฟให้กับคุณภรรยาและหมดหน้าที่ในฐานะพ่อครัวแล้วนั้นเพย์ก็ได้รีบไปเตรียมตัวที่จะไปทำงานเหมือนกัน เนี้ยงที่ได้ชิมอาหารเช้าก็ได้ชมว่า "อาหารของคุณอร่อยไม่เคยเปลี่ยนเลยนะที่รัก" ซึ่งคำชมจากปากของคุณภรรยานั้นมันก็ได้ทำให้เพย์รู้สึกดีใจและภูมิใจในตัวเองเป็นอย่างมาก เล่นเอาซะแทบจะหยุดยิ้มดีใจไม่ได้เลย

โดยก่อนที่เพย์กับเนี้ยงจะแยกย้ายกันไปทำงานของตัวเองนั้น เนี้ยงก็ได้ดึงเพย์เข้ามาจูบก่อนที่จะเดินไปขึ้นรถ เรียกได้ว่าปล่อยทิ้งให้เพย์ยืนจิตใจลอยไปไกลถึงดาวอังคารอยู่คนเดียวเลยก็ว่าได้ เพย์ที่ส่งคุณภรรยาไปทำงานเสร็จแล้วนั้นเขาก็ได้ตรวจเช็คทุกอย่างให้แน่ใจว่าไม่ได้ลืมอะไร จนเมื่อแน่ใจแล้วเพย์ก็ได้เร่งเดินทางไปทำงานในแทบจะทันที ซึ่งที่ทำงานของเพย์นั้นเป็นบริษัทย่อยของบริษัทที่เนี้ยงเป็นประธานอยู่ ณ ขณะนี้ และที่ทำงานมันก็อยู่ใกล้บ้านเอามากๆด้วย ห่างออกไปราวๆ 1.5 กิโลเมตร

โดยในระหว่างที่เพย์กำลังเดินทางไปทำงานนั้นเขาก็ได้เห็นว่าที่อีกฝั่งของถนนมีหญิงชราท่านหนึ่งกำลังพยายามช่วยเจ้าลูกแมวตัวหนึ่งลงมาจากต้นไม้อย่างยากลำบาก โดยที่ไม่มีแม้การเข้ามาช่วยเหลือของใครที่เดินผ่านไปผ่านมาเลย เพย์ที่รู้สึกเห็นใจก็ได้รีบเข้าไปช่วยเหลือหญิงชราท่านนี้ในแทบจะทันที

(พูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ)"สวัสดีครับ มีอะไรให้ช่วยไหมครับ?"

(เสียงที่เหนื่อยล้า)"คือเจ้าหนมตาลของยายมันปืนขึ้นไปบนต้นไม้แล้วลงมาไม่ได้น่ะ ยายพยายามที่จะช่วยพามันลงมาแต่ก็ไม่ได้สักที"

(น้ำเสียงที่เห็นใจ)"งั้นผมจะช่วยพามันลงมาให้นะครับ"

(น้ำเสียงดีใจและขอบคุณ)"ขอบคุณมากๆนะพ่อหนุ่ม ช่วยยายทีนะ"

เพย์ได้ปืนขึ้นไปบนต้นไม้และใช้เวลาอยู่สักพักกว่าที่จะทำให้เจ้าแมวยอมเชื่อใจและให้เขาพามันลงจากต้นไม้ และเมื่อเพย์สามารถพาเจ้าหนมตาลกลับสู่อ้อมกอดของหญิงชราได้แล้วนั้น เขาก็ได้รับคำขอบคุณมากมายจากหญิงชรา ซึ่งเพย์ก็ได้น้อมรับคำขอบคุณนั้นด้วยความถ่อมตัวและสุภาพเรียบร้อย

พอหญิงชราและเจ้าหนมตาลเดินจากไปแล้วนั้น เพย์ก็ต้องตกใจเมื่อดูเวลาที่นาฬิกาแล้วพบว่าตัวเขาในตอนนี้นั้นได้ไปทำงานสายแล้ว เพย์ก็ได้รีบเร่งวิ่งไปที่ทำงานด้วยแรงทั้งหมดที่มีในแทบจะทันที

เมื่อเดินทางมาถึงที่ทำงานเพย์ก็ได้หยุดพักหายใจอยู่ตรงหน้าทางเข้าแป๊บนึงก่อนที่จะเข้าไปในบริษัทและถูกเพื่อนร่วมงานพากันแซวไม่หยุด ดูเหมือนว่าเจ้าพวกนี้จะรอเวลานี้มานานแล้ว

(น้ำเสียงพูดติดตลก)"วันนี้มาทำงานสายนี่เมียเรียกทำการบ้านแต่เช้าหรอเพื่อน!?" หนึ่งในเพื่อนร่วมงานได้พูดขึ้นมา

เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆพากันหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน ก่อนที่จะเงียบไปเมื่อเพย์ได้ตอบไปสั้นๆแค่ว่า "ขอโทษนะที่มาสาย วันพรุ่งนี้จะมาให้เร็วกว่านี้" และเดินไปทำงานตามปกติเหมือนกันกับทุกๆวันที่ผ่านมา ทำราวกับว่าคนเหล่านี้เป็นแค่อากาศธาตุก็เท่านั้น

โดยในระหว่างที่ทำงานนั้นเพย์ที่ทำงานอยู่แผนกฝ่ายจัดการเอกสารต่างๆนานาของบริษัทก็ถึงกับต้องปวดหัวอย่างหนัก เมื่อต้องเห็นว่ามันได้มีกองเอกสารขนาดใหญ่สามกองตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานส่วนตัว ไม่ว่าจะพยายามเคลียร์เอกสารไปมากแค่ไหนมันก็ไม่มีทีท่าว่าจะลดลงเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่ามันไม่มีวันหมดอะไรทำนองนั้นแหละ

เพย์ที่ทำใจกับสถานการณ์ตรงหน้าได้ในระดับหนึ่งก็ตัดสินใจทำงานต่อไปโดยไม่แสดงความรู้สึกใดออกมานอกจากความเงียบสงบ พร้อมกับคิดในแง่ดีว่าตัวเองนั้นทำงานในส่วนที่ไม่มีใครอยากทำและงานนี้ก็เป็นแหล่งรายได้หลักที่เลี้ยงเขามาโดยตลอดหลายปี ยาวไปจนถึงทำให้เขามีเงินมากพอที่จะสู่ขอผู้หญิงที่เขารักมาแต่งงานสร้างครอบครัวได้สำเร็จ โดยรวมมันก็เป็นงานที่ไม่ได้แย่สักเท่าไหร่นัก แถมยังไม่ต้องกลัวใครมาแย่งงานไปอีกด้วย เพราะมันดันเป็นงานที่ไม่มีใครอยากทำ ไม่มีใครที่อยากจบมาแล้วทำงานเอกสารจำนวนมหาศาลหรอกนะ

(น้ำเสียงที่คุ้นเคยของหัวหน้า)"นี่คุณเนตรา ขอโทษนะที่มารบกวนเวลาทำงานน่ะ แต่คุณช่วยจัดการเอกสารพวกนี้ให้ผมก่อนจะได้ไหม?" พอพูดจบหัวหน้าก็ได้ยื่นเอกสารชุดหนึ่งให้เพย์ในแทบทันที ดูเหมือนว่าหัวหน้าจะเร่งรีบไม่ใช่น้อย

(พูดในใจ)"เอกสารรายการขนส่งสินค้าของเดือนนี้อย่างงั้นเหรอ?"

(น้ำเสียงยินดีแบบแปลกๆ)"ได้ครับ" พอพูดจบและรับเอกสารมาหัวหน้าก็ได้รีบเดินจากไปในแทบจะทันที

เพย์มองไปที่กล้องวงจรปิดตัวหนึ่งด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม ซึ่งในระหว่างที่เพย์กำลังทำงานอยู่นั้นเนี้ยงก็จะคอยดูเขาอยู่บ่อยๆผ่านภาพจากกล้องวงจรปิดที่เธอจ้างช่างให้นำเข้าไปติดที่ห้องของแผนกที่เพย์ทำงานอยู่โดยเฉพาะ เพื่อที่เธอนั้นจะได้เห็นคุณสามีของเธอบ่อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ในแต่ละวัน