เสียงน้ำแข็งกระทบกับแก้วคริสตัลดังคลอไปกับเสียงดนตรีแจ๊ซเบาๆ ในบาร์สุดหรูใจกลางเมืองที่เปิดบริการตลอดทั้งคืน ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทสีดำเนี้ยบ นั่งอยู่มุมห้องริมหน้าต่าง ดวงตาคมเข้มจ้องมองของเหลวสีอำพันในแก้ววิสกี้ราวกับกำลังค้นหาอะไรบางอย่าง

หยาง... ชายหนุ่มวัยสี่สิบต้นๆ เจ้าของฉายาปีศาจธุรกิจ ผู้มีอิทธิพลทั่วโลก แต่ในคืนนี้เขาไม่ใช่ปีศาจผู้แข็งแกร่งอย่างที่ใครต่างรู้จัก

"เธออยู่ที่ไหน..." เสียงแหบต่ำเปล่งออกมาแผ่วเบา พอๆ กับหัวใจที่แหลกสลายมานานกว่า 20 ปี

ภาพถ่ายใบเล็กขนาดพอดีมือถูกบรรจงวางไว้บนโต๊ะ หน้าของหญิงสาวในภาพเปื้อนรอยยิ้มสดใส ดวงตากลมโตส่องประกายราวกับแสงดาว

อีซอฮา...

เพียงแค่ชื่อเดียวที่ตราตรึงอยู่ในความทรงจำของเขา แม้เวลาจะล่วงเลยผ่านไปนานแค่ไหน แต่ความเจ็บปวดก็ยังชัดเจนราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

มือหนายกแก้วเหล้าขึ้นจิบพลางมองภาพถ่ายด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโหยหา

20 ปีที่ตามหา... 20 ปีที่เธอหายไปโดยไม่มีแม้แต่เบาะแส

ในช่วงเวลานั้น เขาปล่อยตัวเองจมอยู่กับความว่างเปล่า ผู้หญิงมากมายเข้ามาในชีวิต เพียงเพื่อหวังเติมเต็มช่องว่างในหัวใจ แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครแทนที่เธอได้

"ฉันเกลียดเธอ..." เขาพึมพำออกมาเบาๆ ทั้งที่รู้ดีว่าไม่เคยมีสักวินาทีที่เขาเกลียดเธอจริงๆ

เสียงโทรศัพท์สั่นเบาๆ บนโต๊ะ มือหนาหยิบมันขึ้นมาก่อนจะกรอกเสียงแหบพร่า

"ข่าวล่ะ...?"

เสียงปลายสายรายงานบางอย่าง เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตัดสาย รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า

"20 ปีแล้ว... เธอจะหนีฉันไปได้อีกนานแค่ไหนกัน ซอฮา"

เขาวางแก้วเหล้าลงแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง สูดลมหายใจลึกก่อนจะเดินออกจากบาร์ไปในความมืดมิด

แต่ในความเงียบงันนั้น ไม่มีใครรู้เลยว่า... การตามหาครั้งนี้ กำลังจะนำพาเขากลับไปพบกับอดีตที่เต็มไปด้วยความรัก ความเจ็บปวด และความลับที่ถูกฝังไว้มาเนิ่นนาน

"แม้เธอจะหนีฉันไปอีกกี่ภพกี่ชาติ... ฉันก็จะตามหาเธอจนกว่าหัวใจของฉันจะหยุดเต้น"

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกฝากติกตามด้วยนะคะ🙏

เสียงลมหายใจหนัก ๆ ดังอยู่ในพื้นที่ว่างเปล่า สายตาของ เฟย์ หญิงสาวที่เคยผ่านชีวิตมาหลายร้อยปีจ้องมองไปยังหน้าจอสีฟ้าใสที่ลอยอยู่เบื้องหน้า

"ระบบ....มีภารกิจอะไรเข้ามารึยัง?"

เสียงหวานเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย นี่เป็นคำถามที่เธอถามเป็นประจำหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจแต่ละครั้ง

ติ้ง!

[ระบบกำลังตรวจสอบ...]

[ขณะนี้ไม่มีภารกิจเข้ามาเพิ่มเติม]

เฟย์ถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ความรู้สึกนี้ก็อยู่ได้ไม่นาน เพราะมันมักจะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ก่อนที่ระบบจะโยนเธอเข้าสู่ภารกิจใหม่ในมิติอื่น

ติ้ง!

[รางวัลภารกิจสะสมครบตามจำนวน สามารถเลือกรับรางวัลได้]

"เปิด"

[รางวัลลาพักผ่อน 98 ปี คุณต้องการใช้งานหรือไม่]

"ห๊ะ?" เฟย์ขมวดคิ้ว แววตาฉายแววไม่เชื่อสายตา นับตั้งแต่เธอมาอยู่กับระบบนี้มาเธอรู้ดีว่าระบบมันขี้งกขนาดไหนมันแปลกมากครั้งนี้เพราะระบบ...ไม่เคยให้มีสิทธิ์ลาพักร้อนกับเธอแม้แต่วันเดียว

"นี่มัน...ล้อกันเล่นรึเปล่า?"

แต่เมื่อมองดูแถบสถานะแล้ว เธอก็รู้ว่าระบบไม่เคยโกหกเธอเลยสักครั้ง

"ใช่!"

ติ้ง!

[ระบบกำลังส่งโพสต์ไป กรุณารอสักครู่...]

เฟย์หลุดหัวเราะในลำคอ ในที่สุด...เวลาพักผ่อนที่เธอรอคอยก็มาถึง

แต่ก่อนที่เธอจะได้จินตนาการถึงการนอนบนชายหาดพร้อมกับดื่มเครื่องดื่มเย็น ๆ...

ติ้ง!

[ระบบกำลังลบความทรงจำของท่าน...]

"อะไรนะ?! เดี๋ยว ระบบ!"

เธออุทานด้วยความตกใจ เมื่อข้อความแจ้งเตือนจากระบบปรากฏขึ้นตรงหน้า

[ กำลังเริ่มลบความทรงจำทั้งหมดของโพสต์ ]

7%

"เดี๋ยว!!!...ทำไมต้องลบความทรงจำฉันด้วย! ตอนเข้าไปทำภารกิจฉันไม่จำเป็นต้องลบทำไมคราวนี้ถึงต้องลบด้วย?!"

เธอรู้สึกหวาดหวั่นเมื่อคิดว่าทุกอย่างที่เคยผ่านมาในมิติต่าง ๆ กำลังจะหายไปโดยไม่มีโอกาสได้เลือก

[เนื่องจากนี่เป็นการลาพักร้อน ระบบไม่ต้องการให้โฮสต์เคร่งเครียดกับความทรงจำที่ผ่านมา จึงจำเป็นต้องดำเนินการลบข้อมูลทั้งหมด]

78%..

หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้น นี่หมายความว่า… เธอจะลืมทุกอย่างที่เคยทำมาอย่างนั้นเหรอ?!

"ไม่เอา! ฉันไม่อนุญาต!"

86%..

"ยกเลิก!!!...ฉันไม่ใช้สิทธิ์ลาพักร้อน"

90%...

"เฮ้! เจ้าบ้า หยุดนะ!"

99%....

"ฉันบอกแล้วว่าให้ยกเลิกเดี๋ยวนี้!!!"

100%

ติ้ง!

[ดำเนินการเสร็จสิ้น]

"เดี๋ยว!!!!!—"

ร่างของเฟย์สลายไปเป็นแสงสีทอง ก่อนที่สติของเธอจะดับวูบไป

ความรู้สึกแรกที่สัมผัสได้คือความอบอุ่น

เสียงหัวใจเต้นดังอยู่ข้างหู...

ความรู้สึกแน่นอึดอัดเหมือนถูกกอดไว้แน่น ๆ

'ที่นี่...ที่ไหนกัน?'

สติของเธอยังเลือนราง ก่อนจะรู้สึกว่าตัวเองกำลังเคลื่อนไหว

"อึบ...เจ็บ"

เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังแว่วมา เฟย์รับรู้ถึงแรงบีบจากทุกทิศทางรอบตัว เธอพยายามขยับตัว แต่ร่างเล็ก ๆ ของเธอกลับไม่สามารถขยับได้ดั่งใจ

'เดี๋ยวนะ...นี่ฉัน...เกิดใหม่เหรอ?'

ติ้ง!

[ระบบขอต้อนรับท่านสู่โลกใบใหม่]

"เจ้าระบบเฮงซวย!!!"

[เนื่องจากเป็นการลาพักร้อน 98 ปี ระบบจะไม่แทรกแซงการใช้ชีวิตของท่าน]

"กลับไปได้เมื่อไหร่ฉันจะรายงานแกให้กับระบบหลัก!"

[โปรดใช้ชีวิตตามธรรมชาติ]

[โชคดีค่ะ]

'เฮ้—'

ติ้ง!

[ปิดระบบชั่วคราว]

เฟย์...หรือในชาตินี้มีชื่อว่า อีซอฮา ทายาทตระกูลอีที่ทรงอิทธิพลแห่งเอเชีย-ยุโรป ได้ถือกำเนิดขึ้นอีกครั้ง

ชีวิตของเธออาจดูหรูหราและสมบูรณ์แบบ แต่โชคชะตากลับไม่ได้ใจดีอย่างที่เธอคิด...

จุดเริ่มต้นของการพักร้อนที่ไม่ธรรมดาได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

ในรถคันสีดำที่มุ่งหน้าไปสู่ที่หมายหนึ่ง ท่ามกลางการจราจรที่หนาแน่นของกรุงโซล หญิงสาววัย 30 ต้นๆ คนหนึ่งนั่งอยู่ที่เบาะหลังในชุดเดรสสีขาวที่ดูเรียบง่าย แต่เธอกลับมองออกไปนอกรถด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า ท่ามกลางแสงไฟจากท้องถนนที่ส่องสว่างขึ้นมาให้เธอเห็นเงาของตัวเองในกระจก ภายในใจของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกอิ่มเอมและอบอุ่น จากความรักที่เธอได้สร้างกับครอบครัวของเธอ ความคิดถึงพัดผ่านเข้ามาในใจ เมื่อเธอนึกถึงลูกคนแรกที่กำลังเติบโตและลูกคนที่สองที่กำลังจะคลอดและช่วงเวลาแห่งความสุขที่ได้อยู่เคียงข้างสามีของเธอ

กาญจนา… ดาราสาวไทยที่มีชื่อเสียงจนโด่งดังไปทั่วโลก รู้จักกันในฐานะสาวสวยสุดฮอตที่ไปไกลถึงต่างประเทศ เธอยังเป็นถึงภรรยาของเศรษฐีในเกาหลีอย่าง อีจองฮวาน ที่เป็นเจ้าของธุรกิจทั้งในยุโรปและเอเชียอีกต่างหาก ความรักของเธอกับเขานั้นเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความใส่ใจที่ไม่มีวันลดลง ภายใต้ความกดดันจากงานและธุรกิจใหญ่โต ความรักของพวกเขาก็ยังคงมั่นคงและเติบโตไปด้วยกัน ทุกวันพวกเขาหมั่นแสดงความรักให้กันไม่ว่าจะเป็นในช่วงเวลาที่ดีหรือยามยากลำบาก

กาญจนาเอื้อมมือไปลูบท้องตัวเองเบาๆ ราวกับจะปลอบประโลมลูกในท้อง และพูดเสียงเบา

"อีกไม่กี่วัน...หนูจะได้ออกมาแล้วนะคะ"

เธอยิ้มหวานให้กับตัวเองในกระจก ก่อนจะหลับตาลงอย่างเงียบๆ รู้สึกถึงความอบอุ่นจากการมีลูกคนที่สองในชีวิต ทุกครั้งที่ได้พูดกับลูกในท้องเธอรู้สึกเหมือนกับว่าได้เชื่อมต่อกันอย่างลึกซึ้ง แม้จะเผชิญกับงานและชีวิตที่ยุ่งเหยิง แต่การมีครอบครัวที่รักกันมากมายทำให้เธอรู้สึกว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ความรักของพวกเขาก็จะไม่มีวันจางหายไป

ทันใดนั้น กาญจนา เริ่มรู้สึกเจ็บท้องอย่างกระทันหัน เธอร้องออกมาเสียงสั่นสะท้าน

“อึบ… เจ็บ!” เสียงของเธอเบาลงแต่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

คนขับรถ หันไปมองกระจกหลังแล้วเห็นสีหน้านายหญิงของเขาที่ยิ่งดูเจ็บปวดมากขึ้น เขารีบถามด้วยความตกใจ

“คุณผู้หญิงเป็นอะไรครับ?”

“ฉันเจ็บท้อง อึ!” กาญจนา เอ่ยด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำบ่งบอกถึงความทรมานที่เริ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย

คนขับรถ ตื่นตระหนกเมื่อรู้ว่า นายหญิงกำลังจะคลอดลูกแล้ว เขาหันมามองทางอีกครั้งแล้วพูดด้วยความรีบเร่ง

“คุณผู้หญิง รอสักครู่นะครับ”

จากนั้นเขาก็หักเลี้ยวไปยังโรงพยาบาลทันที โดยไม่สนใจการไปต่างจังหวัดเพื่อทำธุรกิจอีกต่อไป เพราะตอนนี้ลูกสาวของครอบครัวตระกูลอีกำลังจะเกิดแล้ว

ที่โรงพยาบาล พยาบาล กำลังรอคอยอะไรบ้างอย่างแบบพร้อมเพรียงกัน หลังจากรถลง กาญจนา ได้รับการช่วยเหลือและถูกพาไปห้องคลอดด้วยความรีบร้อน มือของเธอกำชายเสื้อไว้แน่นขณะปวดท้องอย่างสุดขีด เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะหลุดออกจากร่างกาย

“คุณผู้หญิงจะต้องไม่เป็นไรนะคะ” พยาบาล พูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความห่วงใยและใจเย็น ขณะที่พยายามช่วยเธอให้คลอดลูกได้อย่างปลอดภัย

เมื่อถึงเวลาคลอด พยาบาล บอกให้ กาญจนา เบ่ง

"ฮึ่กกกก...ฮ้า.."

“เบ่งอีกค่ะ "

"ฮึ่ก..อ๊าาาาาา..ฮ้า..ฮ้า.."

"123 อีกค่ะ"

"ฮึ่ก...อ๊าาาาาาา..อือออ"

กาญจนา เบ่งจนในที่สุดหัวของลูกสาวก็โผล่ออกมาแล้ว

“ฮึ่ก!... อ๊าาาาา!! ฮือออออ!!"

เธอเบ่งครั้งสุดท้ายด้วยความเจ็บปวดจนล้มตัวหมดแรง ก่อนที่จะหมดสติไปเพราะอาการหมดแรงจากการคลอด

เวลาผ่านไป 3 ชั่วโมง อีจองฮวาน ที่ได้ยินข่าวว่า ภรรยาของเขากำลังจะคลอดลูกสาวอย่างกะทันหัน เขาขับรถออกไปโรงพยาบาลอย่างตื่นเต้น ในขณะที่ทุกคนที่คฤหาสน์กำลังเฝ้ารอการคลอดอย่างใจจดใจจ่อ

เมื่อเขามาถึงโรงพยาบาล เขารีบเดินไปที่ห้อง VIP ที่ภรรยาของเขานอนอยู่ เมื่อเปิดประตูเข้าไป เขาเห็น กาญจนา อยู่บนเตียงพร้อมกับลูกสาวที่นอนหลับอยู่เตียงข้างๆ ภาพของเธอที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ตรงนั้นทำให้เขารู้สึกอิ่มเอมใจ และไม่สามารถหักห้ามน้ำตาที่เริ่มรื้นขึ้นมาได้

“ซอฮา... ของพ่อ”

อีจองฮวาน เอ่ยเบาๆ ขณะมองหน้าลูกสาวที่ยังนอนอยู่ เขารู้สึกถึงความรักที่ล้นหลามจนทำให้เขาหยุดหายใจไปชั่วขณะ

กาญจนา เงยหน้ามองเขาด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น

“มาแล้วหรอค่ะ"กาญจนายิ้มให้สามีอย่างอบอุ่น

อีจองฮวาน ยิ้มให้กับภรรยาของเขาก่อนจะพูดไปว่า "คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมที่รัก"

"ฉันไม่เป็นอะไรแค่เจ็บนิดเดียวเองค่ะ"กาญจนายิ้มตอบสามีของตัวเองไปพลางมองสามีของเธอไปด้วย

เขาเดินไปข้างเตียงของลูกสาวที่ยังไม่ตื่นและมองเธอด้วยความรัก ก่อนจะพูดว่า

“ลูกสาวของเราน่ารักมากจริงๆ”

"เธอเหมือนคุณมากเลยนะ"เขายิ้มพร้อมแตะมือลูกสาวเบาๆ

กาญจนาเธอไม่พูดตอบไปเธอมองสามีพร้อมกับยิ้มให้ เธอเห็นสามีที่มีความสุขเมื่อเห็นลูกสาวของตัวเองก็รู้สึกเต็มอิ่มไปกับความรักที่เกิดขึ้นในครอบครัว ตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนรู้แล้วว่าเวลาที่ใช้ร่วมกันนั้นมีค่ามากแค่ไหน

หลังจากที่กาญจนาคลอดลูกเวลาก็ผ่านมาสามวัน แล้วกาญจนาและสามีพร้อมลูกสาวตัวน้อยก็พากันกลับมาที่คฤหาสน์ของพวกเขา ครอบครัวอบอุ่นกลับมาอีกครั้งเมื่อเสียงหัวเราะของคนในครอบครัวลอยมาในอากาศ

เด็กชายอีซึงฮยอน วิ่งมาหาคุณแม่และถามด้วยความตื่นเต้น

“แม่ครับ น้องอยู่ไหนครับ?”

ซึงฮยอน เด็กชายวัย 5 ขวบที่มีความหล่อเหลามีเสน่ห์และดึงดูดใจสาวๆ ตั้งแต่เด็ก ดูเหมือนจะเติบโตขึ้นในทุกๆวัน

กาญจนา อมยิ้มและตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“น้องอยู่กับพ่อค่ะ”

เด็กชาย วิ่งไปหาพ่อที่กำลังอุ้มน้องสาว และมองไปที่ครอบครัวของเขาด้วยความรัก แม้จะเป็นเด็กตัวเล็ก แต่ความรักในครอบครัวก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่น ขณะที่พ่อและแม่ยังคงหัวเราะเบาๆ ด้วยความสุขที่มีลูกสาวคนที่สองในชีวิต

กาญจนา เห็นลูกชายกระโดดไปดูน้องสาวและยิ้มให้กับความน่ารักของลูกๆ ของเธอ

“เข้าบ้านเถอะค่ะ” เธอเรียกทั้งสองคนให้เข้าบ้าน หลังจากที่พวกเขากลับมาจากโรงพยาบาล เสียงหัวเราะและความสุขในครอบครัวเต็มบ้านไปหมด

ผิดพลาดหรือพิมพ์ผิดต้องขอโทษด้วยนะคะ