สายหมอกเย็นยะเยือกปกคลุมหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งในชนบทของอังกฤษ เสียงกิ่งไม้เสียดสีกันดังเป็นจังหวะในยามค่ำคืนที่เงียบสงัด บ้านเรือนตั้งกระจัดกระจายรอบโบสถ์เก่าแก่ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางหมู่บ้าน ประกาศศักดาแห่งศาสนา ทว่าในค่ำคืนนี้ เมืองทั้งเมืองกลับตกอยู่ในเงาของความหวาดกลัว
"เด็กสาวหายไป... หายไปได้อย่างไรในคืนเดียว?"
เอริก ชิน ยืนอยู่หน้าบ้านไม้หลังหนึ่งที่ถูกปกคลุมไปด้วยเถาวัลย์แห้ง ผนังบ้านแตกร้าวบ่งบอกถึงความเก่าแก่ของมัน แสงจากตะเกียงน้ำมันในมือของเขาส่องให้เห็นประตูไม้ซึ่งเปิดแง้มไว้เล็กน้อย ราวกับมีใครบางคนออกไปอย่างเร่งรีบแล้วไม่ได้ปิดมันให้สนิท
เขาผลักประตูเข้าไป กลิ่นสมุนไพรแห้งและขี้เถ้าจางๆ ลอยมาแตะจมูก ข้างในเต็มไปด้วยขวดแก้ว บางขวดมีของเหลวข้นสีคล้ำ บางขวดใส่สัตว์เล็กๆ ดองไว้ ข้างฝามีชั้นหนังสือที่เต็มไปด้วยตำราปกหนาและเอกสารเก่า ห้องนี้ไม่ใช่ห้องของหญิงสาวที่หายตัวไป แต่เป็นของ มารีออน เวสต์เวลล์ แม่ของเอลินอร์ หญิงผู้หลงใหลในศาสตร์ต้องห้าม
มารีออนยืนอยู่กลางห้อง ใบหน้าซีดเซียวและดวงตาที่ลึกโหลของเธอสะท้อนแสงจากตะเกียง เธอบีบมือแน่นจนข้อขาว ขณะที่พูดเสียงสั่น
"ข้ารู้ว่าเจ้าต้องคิดว่าข้าเป็นแม่ที่แปลกประหลาด เอริก... แต่ข้ารู้ว่าเอลินอร์ไม่ได้หนีไปเอง"
เอริกขมวดคิ้ว นี่เป็นคดีแรกของเขา—การหายตัวไปของหญิงสาวในคืนที่ไร้ร่องรอย ไม่มีเสียงกรีดร้อง ไม่มีรอยเท้าบนโคลน มีเพียงหน้าต่างห้องของเธอที่เปิดออกสู่ป่าด้านหลังบ้าน
เขาเดินเข้าไปมองรอบๆ ห้อง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขากวาดไปตามข้าวของที่กระจัดกระจาย ขวดใบหนึ่งตกอยู่บนพื้นของมันไหลซึมออกมาเป็นของเหลวสีดำข้น กลิ่นเหม็นชวนคลื่นไส้ เอริกหยิบขึ้นมาดู ก่อนจะเหลือบไปเห็นสัญลักษณ์บางอย่างถูกขูดลงบนโต๊ะไม้
มันเป็นสัญลักษณ์วงกลมที่มีเส้นโยงใยคล้ายกับตราประทับพิธีกรรมบางอย่าง
"นี่คืออะไร?" เอริกถาม
มารีออนเบือนหน้าหนี น้ำเสียงของเธอสั่นกว่าเดิม "ข้า... ข้าไม่รู้"
เอริกมองเธออย่างไม่เชื่อถือ มีบางอย่างที่เธอปกปิด และเขาตั้งใจจะหาคำตอบให้ได้
(จบตอนที่ 1)
คืนเดียวกันนั้น แสงตะเกียงน้ำมันส่องสว่างเบาบางในห้องของเอริก ชิน นักสืบหน้าใหม่ที่ได้รับมอบหมายให้คลี่คลายคดีหายตัวไปของเอลินอร์ เวสต์เวลล์ ในใจเขายังคงมีคำถามมากมายเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในบ้านของแม่สาวผู้สูญหาย ขวดที่แตกกระจาย, สัญลักษณ์พิธีกรรมที่ขูดลงบนโต๊ะไม้, และสิ่งที่มารีออน เวสต์เวลล์ พูดถึงนั้น ล้วนแต่ทำให้ความสงสัยในใจของเขามากขึ้น
“เอลินอร์... ไปไหน?” เอริกพึมพำกับตัวเอง ขณะนั่งเอนหลังลงบนเก้าอี้ไม้ตัวหนึ่ง คิ้วขมวดและท่าทางของเขาบ่งบอกถึงความเครียดที่สะสมจากการทำงานครั้งแรกที่หนักหน่วง
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทันทีที่เขาหยิบเอกสารบางส่วนขึ้นมาอ่าน มันเป็นเสียงที่รุนแรงเกินกว่าที่จะเป็นการเคาะที่สุภาพทั่วไป เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและเดินไปที่ประตูด้วยท่าทางระมัดระวัง
เมื่อเปิดออก เขาพบกับชายสูงใหญ่สวมชุดเกราะที่มีรอยขีดข่วนและคราบเลือดปนเปื้อนมาจากการต่อสู้ใดสักอย่าง
"ขอโทษครับ ท่านนักสืบ เอริก ชิน ใช่ไหม?" ชายผู้นั้นเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
"ใช่ครับ ท่านคือ?" เอริกถามกลับ ขณะที่ยืนมองชายแปลกหน้าด้วยความสงสัย
"ข้าคือทหารของนายท่านท้องถิ่น ข้ามาที่นี่เพราะมีเรื่องด่วนที่ต้องแจ้งท่านเกี่ยวกับคดีนี้" ชายคนนั้นกล่าวพร้อมกับส่งถุงผ้าหนึ่งใบให้เอริก
เอริกหยิบถุงผ้าขึ้นมาและเปิดออก ภายในเป็นใบไม้แห้งที่ดูเหมือนถูกเก็บมาจากป่าหลังบ้านของมารีออน เวสต์เวลล์ ผสมกับเศษไม้และดินจากพื้นป่า
"มัน... มาจากป่าหลังบ้านนั่นเอง" ชายทหารกล่าวด้วยน้ำเสียงกระซิบ
เอริกทำหน้าเครียด เมื่อเขาเห็นเศษใบไม้และดินที่ผสมกันเป็นมัดเดียวกันที่ส่งกลิ่นเหม็นราวกับสิ่งที่ไม่ควรอยู่ในโลกนี้
"เจ้าพบมันได้ที่ไหน?" เอริกถาม ขณะหมุนมันไปมาในมือ
"จากพื้นที่ใกล้กับป่าลึกข้างนั้น ข้าเก็บมันมาหลังจากที่ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างผิดปกติในป่านั้น" ทหารตอบ
เอริกมองดูในถุงผ้าด้วยความสงสัย ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงคำพูดของมารีออนที่บอกว่าเอลินอร์ไม่ได้หนีไปเอง คำกล่าวนี้คงจะมีความหมายบางอย่างที่เขายังไม่เข้าใจ
“ขอบคุณมาก ข้าจะไปตรวจสอบที่ป่าเอง” เอริกพูด ก่อนจะหมุนตัวออกจากห้อง
เมื่อออกจากบ้านไป เขาเดินผ่านถนนมืดที่คดเคี้ยวเข้าไปยังพื้นที่ที่ชาวบ้านบอกว่าเป็นป่าอาถรรพ์ที่มักจะมีการพูดถึงในตำนานของท้องถิ่น เสียงลมพัดแรงทำให้ต้นไม้สูงใหญ่เอนไหวไปมา ภายในป่าคลุมเครือด้วยหมอกบาง ๆ ที่บดบังทุกสิ่งให้เหมือนกับการมองเข้าไปในโลกที่ไม่เคยมีใครกล้าเข้าไป
เอริกเดินไปตามเส้นทางที่ทหารบอกถึง แม้จะรู้สึกถึงการเฝ้าระวังจากบางสิ่งในเงามืดรอบตัว เขาก็ไม่ยอมถอยหลัง
จนกระทั่งเขาหยุดอยู่ที่จุดหนึ่งในป่า สถานที่ที่เต็มไปด้วยดินโคลนและเศษซากพืชพรรณที่ถูกทิ้งร้าง
“ที่นี่เอง...” เอริกพูดเบาๆ ขณะก้มลงตรวจสอบดินที่รอยเท้าและเศษวัสดุที่ยังไม่เคยเห็นมาก่อน
รอยเท้าของใครบางคนที่มีลักษณะประหลาดปรากฏอยู่ในดิน อันที่จริง มันไม่ใช่รอยเท้าของมนุษย์
"มัน... คงจะเป็นสิ่งที่เหนือธรรมชาติ..." เอริกพึมพำก่อนที่เขาจะตั้งใจลงลึกไปในความมืดแห่งป่าอย่างระมัดระวัง
(จบตอนที่ 2)
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
