...ณ ประเทศเจแปนแดนประดิษฐ์...

...4/3/68 เวลา 20:37น....

มีหญิงสาวผมสีเทาเงางามสวมชุดนอนสีฟ้าที่เบาบาง กำลังยืนบนขอบสะพานแม่น้ำพร้อมที่จะกระโดดลงไปทุกเมื่อ ด้านหลังของหญิงสาวมีเสียงดังมากมายคอยห้ามเตือนไปทั่ว

"หยุดห้ามกันสักทีเถอะน่า นี่เป็นครั้งที่32แล้วนะ"

หญิงสาวพูดจบก็กระโดดลงแม่น้ำไปพร้อมรอยยิ้มที่มีแต่ความทุกข์...ก็เหี้ยละ แม่งโดดลงมาเองขนาดนั้นยังไงก็ยิ้มแบบhappyแน่นอน

"ในที่สุดกูก็จะได้ตายสมใจละโว้ยยย"

หวัดดีผู้อ่านทุกท่านชั้นมิว อายุ19เป็นพนักงานคาเฟ่แห่งนึง ตอนนี้กำลังโดดลงแม่น้ำอยู่ชั้นมีความสุขสุดๆเลย ก็ไม่ต้องทนกับไอ้พวกลูกค้าลามกกับงานที่เงินเดือนก็แสนจะน้อยนิด

...ตู้ม!...

เสียงแบบนี้ชั้นลงถึงน้ำแล้วเย้! ...แต่ เอ๊ะ ทำไมไม่รู้สึกเปียกล่ะ ชั้นลืมตาขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ มีคนอยู่รอบๆ4-5คน พูดไรกันก็ไม่รู้ โว้ย กูฟังไม่รู้เรื่อง อยู่ๆก็มีผู้หญิงคนนึงเดินมาหา เธอมีผมสีเขียวอ่อนและดวงตาสีเขียวมรกต

"ขอโทษนะคะท่านผู้กล้า เราขอทราบชื่อของท่านได้ไหม"

เธอแต่งชุดเหมือนแม่ชีพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นผู้ใหญ่

"อ่อ ชื่อ คาริอิ มิว เรียกมิวก็ได้ แต่ที่นี่ที่ไหน"

เธอยิ้มเล็กน้อย

"สวัสดีท่านมิวค่ะ ที่นี่คืออีกโลกของท่าน ที่ผู้คนทางนั้นเรียกว่าต่างโลกค่ะ"

ชั้นทำหน้าเอือมๆ

"เธอตอบไม่ตรงคำถาม ชั้นถามว่าที่นี่ที่ไหน ไม่ใช่โลกไหนสักหน่อย แปลกว่ะ"

เธอทำหน้าประหลาดใจก่อนจะหัวเราะเล็กน้อย

"ขอประทานอภัยอย่างยิ่งค่ะ ที่นี่คือพระราชวังกราเทีย"

กราเทีย? กราเซียรึป่าวชื่อเหมือนโปเกม่อนเลย ชั้นส่ายหน้าไปมากับความคิดประหลาดๆของตัวเอง ผู้หญิงตรงหน้าสั่งให้เอ่อ...ผู้ชายผมสีทองใส่ชุดคล้ายทหารหรือนักผจญภัย? ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเล เค้ามาอุ้มชั้นก่อนจะเดิน...เดินไปไหนไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็อยู่ในห้องและถูกพวกเมดจับอาบน้ำแต่งตัวให้เป็นชุดนอนก่อนจะโดนสั่งไว้ว่า

"วันนี้ท่านผู้กล้าพึ่งมาถึง ท่านควรได้รับการพักผ่อนก่อน ขอให้ท่านนอนพักให้สบายค่ะ"

แล้วเมดเหล่านั้นก็เดินหายออกไป นอนพักให้สบาย? ยัยเมดพวกนั้นแช่งชั้นรึป่าวเนี่ย เห้อ ห่างมันเถอะ นอนก็นอนเหนื่อยเหมือนกัน

ชั้นนอนลงบนเตียงและหวังว่าในวันต่อไปที่ตื่นขึ้นทั้งหมดจะเป็นแค่ความฝัน

...----------------...

เอาล่ะเหล่ารี้ดทุกท่าน นี่เป็นนิยายออริจินอลเรื่องแรกของไรท์เลยก็ว่าได้ ปกติไรท์ชอบอัปเป็นนิยายแฟนฟิคมากกว่าถึงจะแค่นานๆทีก็เถอะ หวังว่าจะสนุกกับนิยายเรื่องนี้นะ สามารถติดตามไรท์ที่readawrite ชื่อ ไรท์นักดอง มุฮิ（；￢＿￢）เนื่องreadawriteเป็นแอปที่ไรท์จะอัปก่อนสักประมาณ5นาทีและเหล่าคนที่คิดไม่ดีก็อย่าได้มาcopyผลงานของไรท์เลยนะ ขอบคุณสำหรับทุกคนที่ผ่านเข้ามาอ่านนะ(ФωФ)

...เช้าวันใหม่...

...เวลา07:34น....

หญิงสาวนอนอยู่บนเตียงที่แสนนุ่มสบายตื่นขึ้นมาก่อนสายตาจะกระทบแสงเบาๆ มีเมด2-3คนคอยเตรียมชุดอยู่ข้างๆ

เมด : "ตื่นได้แล้วนะคะท่านมิว"

ชั้นลืมตาตื่นขึ้นก่อนจะรู้สึกได้ว่า...มันไม่ใช่ความฝันว่ะ ก่อนจะเด้งตัวขึ้นมายืนและถูกเมดลากไปอาบน้ำ พอออกมาก็ถูกจับให้ใส่ชุดเดรสในสมัยยุควิคตอเรียแต่ดีที่ห้ามทันเลยขอเลือกเองมากกว่า สุดท้ายชุดที่ก็ยังดีกว่าที่เมดเลือกให้

แต่งตัวเสร็จก็ถูกพาไปเอ่อ...ท้องพระโรงหรืออะไรก็ไม่รู้ มีคนอยู่ที่นั่น5-6คนหนึ่งในนั้นมีแม่ชีผมเขียวเมื่อวานด้วย พอไปถึงเมดก็ทำความเคารพและจากไป

มิว : "...เอาไงดีละเรา"

ไม่นานแม่ชีผมเขียวกับนายหน้าหล่อผมทองก็เดินมาหา

แม่ชี : "สายันสวัสดิ์ท่านมิว เมื่อคืนหลับสบายไหมคะ"

มิว : "อ้อ ก็สบายดีแต่ช่วยบอกชื่อหน่อยเถอะ"

ทั้งแม่ชีและนายหน้าหล่อก็ยิ้มก่อนจะตอบกลับทั้งคู่

แม่ชี : "ข้าชื่อมิเนตต์ เรอาค่ะ"

นายหน้าหล่อ : "ข้าชื่ออันเซล คาร์ลอส ข้าคือผู้กล้าของที่นี่ยินดีที่ได้รู้จักนะเมล"

อืม ชั้นอึ้ง อึ้งแล้วอึ้งอีก ฮัลโหลกูชื่อมิว ไม่ใช่เมล แม่งตกภาษารึป่าวเนี่ย?

มิว : "...เอ่อ ชั้นชื่อมิว ไม่ใช่ เมล"

อันเซล : "น่าๆ ไม่เป็นไรหรอกอีกเดี๋ยวเราก็ต้องสนิทกันแล้ว"

อืม เอาชั้นเอือมใช้ได้เลย อยากเอาตีนก่ายหน้าผากวุ้ย!

แม่ชีมิเนตต์ : "ใช่แล้ว ตั้งแต่นี้ท่านมิวจะต้องร่วมเดินทางไปกับท่านอันเซลและพวกพ้องเพื่อไปกำจัดจอมมารค่ะ"

ดีเยี่ยม โลกแฟนตาซีไม่พอยังต้องไปตีกับจอมมารอีก มิวท้อ มิวเหนื่อย แถวนี้มีสิ่งที่ให้ฆ่าตัวตายไหมนะ ชั้นมองไปที่ดาบข้างตัวของอันเซลก่อนจะหยิบมันมา

มิว : "เห้อ จะได้ตายจริงๆแล้วใช่ไหมนะ"

ชั้นเอาดาบจ่อคอตัวเอง ก่อนแม่ชีมิเนตต์กับอันเซลจะพุ่งเข้ามาห้ามแบบชุลมุนวุ่นวายไปพักใหญ่ สุดท้ายก็ถูกอันเซลเอาดาบคืนไปและโดนยัยแม่ชีมิเนตต์เทศนายกใหญ่

แม่ชีมิเนตต์ : "อย่าทำอะไรแบบนั้นสิคะ ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไงละคะ!"

มิว : "น่าๆ ไม่เป็นหรอกสุดท้ายก็โดนห้ามอยู่ดีอ่ะ"

อันเซล : "เมลไม่ควรหยิบดาบมั่วๆแบบนี้นะครับ ถ้ามันโดนร่างกายที่บอบบางขึ้นมามีสิทธิ์ตายได้นะครับ!"

มิว : "นี่ๆ จะเป็นห่วงไปทำไม นายยกับชั้นไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย บ่นอยู่ได้"

พอพูดจบอยู่ๆเค้าก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เลย โว้ยย อะไรเนี่ยผู้กล้าแบบไหนมันร้องไห้ง่ายขนาดนี้เนี่ย

อันเซล : "เมลคงไม่ชอบผมจริงๆสินะ ผมคงอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว"

เดี๋ยวๆ อะไรนะ ชั้นไม่ได้ไล่นายด้วยซ้ำ แต่ไอ้ที่ไม่ชอบเนี่ยแค่บอกว่าเราไม่ได้เป็นไรกัน ชีวิตชั้นมันแปลกกว่านี้ได้อีกใช่ไหม

แม่ชีมิเนตต์ : "สงสัยว่าท่านมิวอาจจะไม่รู้ ท่านทั้ง2ถูกองค์ราชาและราชินีบังคับให้เป็นคู่หมั่นกันค่ะ"

กูท้อของแท้ เห้อ มาวันเดียวมีคู่หมั่นแล้ว รับไม่ได้ว่ะ

มิว : "ทำไมล่ะ ทั้งที่ยังไม่รู้จักกันเลยแท้ๆ"

แม่ชีมิเนตต์และอันเซลยิ้มขึ้นก่อนจะเริ่มคุยเรื่องภารกิจและสิ่งต่างๆของโลกนี้

...----------------...

อาโล ไรท์เอง นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่ช่วงแรกจะเกรียนๆหน่อย พอเริ่มเข้าเนื้อเรื่องหลักจะเข้มข้นแบบ300% หวังว่ารี้ดทุกคนจะตามอ่านกับจนจบนะ และไรท์เองก็หวังว่าจะทำจนจบเหมือนกัน ตอนต่อไปคือคำอธิบายสำหรับโลกแฟนตาซีแห่งนี้นะ หวังว่าทุกคนจะอ่านเพื่อกันความสับสนกันนะ( 〃▽〃)