เสียงกริ่งดังกังวานไปทั่วห้องเรียน ตามมาด้วยเสียงของโต๊ะและเก้าอี้ที่ถูกเลื่อนออก
"ในที่สุดก็หมดคาบซักที!"
"เฮ้อ~ วันนี้เรียนหนักชะมัด"
เหล่านักเรียนต่างลุกขึ้นยืน บิดขี้เกียจ หรือเตรียมเก็บของกลับบ้าน บรรยากาศในห้องเรียนดูเหมือนจะเป็นวันธรรมดาทั่วไปของนักเรียน ม.ปลาย
แต่สำหรับ "อากิระ" นี่คือช่วงเวลาแห่งความน่าเบื่อที่ต้องเผชิญในทุก ๆ วัน
เขานั่งอยู่ริมหน้าต่าง มองออกไปยังท้องฟ้ายามเย็นที่กำลังเปลี่ยนเป็นสีส้มเรืองรอง
"ชีวิตแบบนี้… มันไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นเลย"
"ถ้ามีอะไรบางอย่างเปลี่ยนแปลงก็คงจะดี…"
และนั่นคือความคิดสุดท้ายของเขา… ก่อนที่โลกทั้งใบจะพลิกผันไปตลอดกาล
---
การอัญเชิญสู่ต่างโลก
ทันใดนั้น พื้นห้องก็สั่นสะเทือน รอยแสงสีน้ำเงินเรืองรองปรากฏขึ้นบนพื้นเป็นวงเวทที่ซับซ้อน
"เฮ้ย! นี่มันอะไร!?"
"เกิดอะไรขึ้น!?"
ทุกคนตื่นตระหนก เสียงกรีดร้องดังไปทั่ว ขณะที่แสงจากวงเวทส่องสว่างขึ้นจนแทบมองไม่เห็น
และในพริบตา—
แสงสว่างกลืนกินทุกสิ่ง
---
ราชอาณาจักรเอเลเซีย
เมื่ออากิระลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เขาพบว่าตัวเองและเพื่อนร่วมชั้นกำลังยืนอยู่ในห้องโถงขนาดใหญ่
ด้านหน้าของพวกเขาคือชายชราที่แต่งกายในชุดคล้ายบาทหลวง และข้างหลังเขาคือบุรุษในชุดเกราะทองที่ดูสูงศักดิ์
"พวกเจ้า… คือผู้ถูกอัญเชิญสินะ"
ชายชรากล่าวเสียงทุ้ม หนักแน่น
"ข้าคือมหาปุโรหิตแห่งอาณาจักรเอเลเซีย และขอขอบคุณพวกเจ้าที่มาตอบรับคำเชิญแห่งโชคชะตา"
"เดี๋ยวนะ… นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?" ฮารุโตะ เพื่อนสนิทของอากิระถามขึ้นมา
มหาปุโรหิตถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเริ่มอธิบาย
> "พวกเจ้าคือ ‘ผู้กล้า’ ที่ถูกอัญเชิญมาเพื่อช่วยกอบกู้อาณาจักรแห่งนี้"
> "จอมมารกำลังจะทำลายทุกสิ่ง และเราต้องการพลังของพวกเจ้าเพื่อหยุดมัน"
เสียงฮือฮาดังขึ้นทันที นักเรียนหลายคนแสดงสีหน้าหวาดกลัว บางคนตื่นเต้น ขณะที่บางคนยังคงไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
อากิระเงียบ… และเพียงยิ้มบาง ๆ เท่านั้น
> "โลกที่เต็มไปด้วยเวทมนตร์และการต่อสู้…"
> "น่าสนุกดีนี่"
ไม่นานนัก มหาปุโรหิตก็ทำพิธี "เปิดผนึกพลัง" ให้แต่ละคน
เมื่อถึงคิวของฮารุโตะ เขาได้รับ "สกิลธนูเทพ"
ยูอิได้รับ "เวทแห่งสายลม"
ซาเอโกะได้รับ "พลังแห่งนักดาบศักดิ์สิทธิ์"
เรนได้รับ "เวทแห่งแสงและการรักษา"
ทีละคนได้รับพลังอันยิ่งใหญ่ที่สามารถใช้ต่อกรกับจอมมารได้
และเมื่อถึงคิวของอากิระ—
แสงสีทองอ่อนโยนเปล่งออกมาจากฝ่ามือของเขา
[แสงแรกกำเนิด]
---
แสงแรกกำเนิดคืออะไร?
เมื่อมหาปุโรหิตเห็นพลังของอากิระ สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นทั้งความตกใจและยำเกรง
"แสงแรกกำเนิด… เป็นพลังที่มีเพียงหนึ่งเดียวในโลกนี้"
"เป็นพลังแห่งการเริ่มต้นของทุกสรรพสิ่ง แสงที่สามารถชำระล้างความมืดมิดและต่อต้านจอมมารได้มากที่สุด"
เสียงฮือฮาดังขึ้นในหมู่ทหารและนักเวทของอาณาจักร
"หมายความว่า… อากิระเป็นผู้กล้าที่แข็งแกร่งที่สุดเหรอ?"
"ยอดเยี่ยม! เราจะต้องชนะสงครามแน่ ๆ!"
ทุกคนแสดงความดีใจ ในขณะที่อากิระแสดงสีหน้าสงบนิ่ง
แต่ไม่มีใครรู้ว่า—
ขณะที่แสงแรกกำเนิดปรากฏขึ้นมา
อีกหนึ่งสัญลักษณ์ก็ปรากฏขึ้นที่ฝ่ามือของเขาเช่นกัน
[Devourer – กลืนกิน]
เพียงแต่… ไม่มีใครเห็นมัน
นอกจากตัวเขาเอง
---
การตัดสินใจของอากิระ
"นายสุดยอดไปเลย!" ฮารุโตะตบไหล่อากิระ "แสงแรกกำเนิดอะไรนี่ ฟังดูเจ๋งชะมัด"
ยูอิพยักหน้า "ใช่… ถ้าเป็นพลังที่สามารถต่อต้านจอมมารได้ งั้นอากิระก็เป็นความหวังสูงสุดของพวกเราเลยนะ"
อากิระเพียงยิ้มบาง ๆ และพยักหน้า
"ก็… คงงั้นมั้ง"
มหาปุโรหิตก้าวเข้ามาหาเขา มือข้างหนึ่งแตะที่บ่าของอากิระ
"ขอประกาศให้ทุกคนรับรู้… อากิระคือผู้กล้าผู้ครอบครองแสงแรกกำเนิด!"
เสียงโห่ร้องแห่งความยินดีดังกึกก้องไปทั่วห้องอัญเชิญ
ในขณะที่อากิระ ซ่อนรอยยิ้มของตัวเองเอาไว้ในเงามืด
> "พวกนายทุกคน… ไม่มีใครรู้เลยสินะ ว่าฉันมีอะไรอยู่ในมือ"
> "ฉันจะใช้แสงนำทางพวกนาย… ก่อนจะกลืนกินทุกสิ่งที่ขวางหน้า"
-
อากิระและเพื่อน ๆ ถูกอัญเชิญมาต่างโลกในฐานะ "ผู้กล้า"
อากิระได้รับพลัง "แสงแรกกำเนิด" และ "กลืนกิน"
แต่มีเพียง เขาคนเดียว ที่รู้ว่าเขามีสกิลกลืนกิน
ทุกคนยอมรับเขาในฐานะผู้กล้าที่แข็งแกร่งที่สุด โดยไม่มีใครสงสัยเลยว่าเขากำลัง "ซ่อนบางสิ่ง" เอาไว้
> "เกมนี้… น่าจะสนุกกว่าที่คิด"
เสียงกรีดร้องยังคงดังก้องอยู่ในหัวของอากิระ ขณะที่เขาลืมตาขึ้นมาในโลกใบใหม่นี้ พร้อมกับเพื่อนร่วมชั้นที่ถูกอัญเชิญมาด้วยกัน ภาพเบื้องหน้าของพวกเขาคือพระราชวังอันโอ่อ่า แสงไฟจากคบเพลิงสะท้อนลงบนพื้นหินอ่อนขัดมัน เหล่าทหารและข้าราชบริพารพากันมองพวกเขาด้วยสายตาเต็มไปด้วยความหวัง หลังจากถูกอัญเชิญพวกเขาก็ได้รับเชิญให้มาพบพระราชา
“ขอต้อนรับผู้กล้าทั้งหลาย!” เสียงของกษัตริย์สูงวัยดังกึกก้องไปทั่วท้องพระโรง “พวกเจ้าได้รับเลือกจากเทพเจ้าให้มาช่วยโลกของเรา กำจัดจอมมารและนำพาสันติสุขกลับคืนมา”
เพื่อนร่วมชั้นของอากิระพากันกระซิบกระซาบด้วยความตื่นเต้น บางคนแสดงสีหน้ากังวล บางคนเต็มไปด้วยความหวัง อากิระยืนอยู่เงียบ ๆ ในกลุ่มคนเหล่านั้น สายตาของเขาจับจ้องไปที่มือของตัวเอง — มือที่ยังคงสั่นเล็กน้อยจากความรู้สึกประหลาด
— "แสงแรกกำเนิด" และ "กลืนกิน" —
เขารับรู้ถึงพลังทั้งสองที่หลอมรวมอยู่ในตัว แต่เขาเลือกที่จะแสดงออกเพียงพลังเดียวเท่านั้น
‘ฉันต้องปกปิดมันไว้’
หากพวกเขารู้ว่าเขามีพลัง "กลืนกิน" อะไรจะเกิดขึ้น? โลกนี้จะรับได้หรือไม่ว่าผู้กล้าคนหนึ่งถือครองพลังแห่งการทำลายล้างอย่างสมบูรณ์แบบ?
“ขอให้ทุกท่านตรวจสอบสกิลของตน” เสียงของนักบวชชราดังขึ้น ก่อนที่วงเวทสีทองจะเปล่งประกายขึ้นใต้เท้าของพวกเขา
ชื่อของทุกคนลอยขึ้นบนอากาศ พร้อมกับสกิลเฉพาะตัวของแต่ละคน
— "ดาบศักดิ์สิทธิ์"
— "เวทแห่งสายลม"
— "โล่แห่งแสง"
— "เวทแห่งการรักษา"
และสุดท้าย ชื่อของอากิระก็ปรากฏขึ้น
"แสงแรกกำเนิด"
เสียงอุทานดังขึ้นทันทีที่สกิลของเขาปรากฏขึ้นบนอากาศ
“เป็นไปได้ยังไง... นี่เป็นพลังต่อต้านจอมมารที่แข็งแกร่งที่สุดไม่ใช่เหรอ?”
“เขาน่าจะเป็นผู้กล้าที่สำคัญที่สุดของพวกเราแล้วล่ะ!”
อากิระยิ้มบาง ๆ พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกที่แท้จริง
— พวกเขาไม่รู้ พวกเขาไม่มีทางรู้ —
ว่าในเงามืดของแสงศักดิ์สิทธิ์ที่พวกเขายกย่องนั้น มีพลังอีกหนึ่งอย่างซ่อนอยู่… พลังที่พร้อมจะกลืนกินทุกสิ่งในยามที่เขาต้องการ
หลังจากการเปิดเผยพลังของแต่ละคน เสียงต้อนรับจากเหล่าขุนนางและทหารในท้องพระโรงดังกึกก้อง ทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่อากิระอย่างชื่นชม
"แสงแรกกำเนิด..." นักบวชชราพึมพำ "นี่เป็นสกิลที่มีเพียงตำนานเล่าขาน มันเป็นพลังที่สามารถต่อต้านจอมมารได้โดยตรง หากฝึกฝนให้สมบูรณ์ ผู้ถือครองอาจเป็นกุญแจสำคัญในการกอบกู้โลกใบนี้!"
อากิระยิ้มรับคำชมเชย แต่ภายในใจเขายังคงนิ่งสงบ ความจริงแล้วพลังของเขาไม่ได้มีเพียงแค่นั้น แต่เขาเลือกที่จะแสดงออกเพียงด้านเดียว
"ถ้าหากพวกเขารู้ว่าฉันมีสกิลกลืนกิน..."
เพียงแค่คิดถึงผลลัพธ์ที่อาจตามมา หัวใจของเขาก็เต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว
---
การฝึกฝนเริ่มต้น
วันต่อมา อากิระและเพื่อน ๆ ได้รับการส่งตัวไปยังค่ายฝึกของอัศวินศักดิ์สิทธิ์ ที่นั่นเต็มไปด้วยเหล่านักรบชั้นยอด ผู้เคยผ่านสนามรบอันโหดร้ายมาก่อน
"ข้าคือเซเรส หัวหน้าผู้ฝึกสอนของพวกเจ้า" อัศวินหนุ่มผมสีเงินเดินออกมา แม้จะไม่ได้ใส่เกราะหนักเต็มยศ แต่แรงกดดันจากเขากลับหนักอึ้งราวกับภูเขา "จากนี้ไป พวกเจ้าจะต้องผ่านการฝึกสุดโหด หากต้องการเอาชีวิตรอดในสนามรบจริง จงเตรียมตัวให้พร้อม"
จากนั้นการฝึกอันหฤโหดก็เริ่มขึ้น...
— การฝึกต่อสู้ด้วยดาบ
— การใช้เวทมนตร์ในสถานการณ์จริง
— การฝึกการเอาตัวรอดในสภาพแวดล้อมสุดโหด
อากิระสังเกตเห็นว่าแต่ละคนมีสไตล์การต่อสู้ที่แตกต่างกัน ยูโตะ เพื่อนสนิทของเขาเชี่ยวชาญการใช้ดาบ ดาบของเขาพุ่งเข้าโจมตีด้วยความเร็วสูงราวกับสายลม ส่วนซากุระ เชี่ยวชาญเวทรักษาและสนับสนุน เธอสามารถเพิ่มพลังให้พวกพ้องได้อย่างมีประสิทธิภาพ
ส่วนตัวอากิระเอง...
— เขาเลือกใช้พลัง "แสงแรกกำเนิด" ในแบบที่ควบคุมได้ —
เขาใช้พลังนี้เพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งให้ดาบของตน หรือสร้างโล่แสงเพื่อป้องกันการโจมตี ไม่มีใครรู้ว่าภายในร่างกายของเขายังมีพลังอีกด้านหนึ่งที่คอยแผ่ขยายรอวันถูกปลดปล่อย
---
สายสัมพันธ์ที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้น
แม้ว่าการฝึกจะโหดร้าย แต่มันก็ทำให้มิตรภาพระหว่างพวกเขาแน่นแฟ้นขึ้น
ยูโตะเป็นคนร่าเริง มักจะดึงอากิระไปฝึกพิเศษเสมอ
ซากุระเป็นห่วงเป็นใยคนอื่นเสมอ คอยรักษาบาดแผลของเพื่อน ๆ ไม่ว่ามันจะหนักแค่ไหน
เรน เด็กหนุ่มผู้ใช้เวทสายฟ้า มีความทะเยอทะยานสูงสุดและต้องการเป็น "ผู้กล้าที่แท้จริง"
อากิระรู้สึกถึงความอบอุ่นที่เริ่มเกิดขึ้น...
— "ถ้าหากต้องหักหลังพวกเขาจริง ๆ ล่ะ?" —
ความคิดนี้แล่นเข้ามาในหัวของเขาโดยไม่รู้ตัว
---
จุดเริ่มต้นของแผนการที่ถูกซ่อนไว้
คืนหนึ่ง อากิระแอบออกจากค่ายฝึก มุ่งหน้าไปยังป่ามืดที่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้
เขายกมือขึ้น และปล่อยให้พลังที่แท้จริงของเขาค่อย ๆ แผ่ออกมา
เงามืดเริ่มก่อตัวขึ้นรอบตัวเขา พื้นดินสั่นไหว ราวกับว่าธรรมชาติเองก็กำลังหวาดกลัวพลังของเขา
— "พลังกลืนกิน..." —
มือของเขาเริ่มดูดกลืนแสงรอบ ๆ ตัว ทุกสิ่งที่เข้าใกล้ถูกกลืนหายไปในความว่างเปล่า
— "ฉันต้องแข็งแกร่งขึ้น... ฉันต้องควบคุมมันให้ได้..." —
หากวันหนึ่งเขาต้องหักหลังพวกพ้องของเขา เขาจะต้องเป็นผู้ชนะในเกมนี้
นี่คือหนทางเดียวที่จะไปถึงจุดสูงสุด!
---
(ติดตามตอนต่อไป: การต่อสู้ครั้งแรกของอากิระ! เขาจะเผชิญกับศัตรูที่แข็งแกร่งเป็นครั้งแรก และพลังที่แท้จริงของ "แสงแรกกำเนิด" จะถูกเผยออกมา!)
รุ่งเช้าหลังจากการฝึกที่หนักหน่วง เสียงแตรศึกดังก้องไปทั่วค่าย พวกอัศวินศักดิ์สิทธิ์และเหล่าผู้กล้าถูกเรียกตัวให้มารวมกันที่ลานกว้าง
"วันนี้พวกเจ้าจะได้รับภารกิจแรก" เซเรส หัวหน้าผู้ฝึกสอนประกาศ "หมู่บ้านแห่งหนึ่งใกล้ชายแดนถูกสัตว์อสูรโจมตี หน้าที่ของพวกเจ้าคือไปกำจัดพวกมันและปกป้องผู้คน"
---
ภารกิจแรกของอากิระและพวกพ้อง
การเดินทางกินเวลาหลายชั่วโมงก่อนที่พวกเขาจะมาถึงหมู่บ้านที่ถูกโจมตี กลิ่นเลือดคลุ้งไปทั่ว ซากบ้านเรือนถูกทำลาย และเสียงร้องไห้ของผู้รอดชีวิตดังก้อง
อากิระมองเห็นร่างของสัตว์อสูรตัวใหญ่สองตัวที่ยังคงป้วนเปี้ยนอยู่ในหมู่บ้าน
"มันคือ ‘ออร์กคลั่ง’..." เรนกระชับคทาของตน "พวกมันแข็งแกร่งกว่ามอนสเตอร์ทั่วไปมาก"
ยูโตะชักดาบออกมาทันที "งั้นก็แค่ฆ่ามันให้หมด!"
---
การต่อสู้ครั้งแรก: ศัตรูที่แข็งแกร่งกว่า
ยูโตะเป็นคนพุ่งเข้าไปก่อน ดาบของเขาฟาดฟันใส่ออร์กคลั่งตัวแรก มันคำรามและโต้กลับด้วยแรงมหาศาลจนเขาต้องถอยออกมา
"พลังของมันมหาศาลเกินไป!" ยูโตะกัดฟัน
"ให้ฉันช่วย!" ซากุระร่ายเวทเสริมพลัง "เวทมนตร์แห่งการคุ้มครอง—โล่ศักดิ์สิทธิ์!"
โล่แสงปรากฏขึ้นรอบตัวพวกเขา ลดความเสียหายจากการโจมตีของออร์กคลั่ง
อากิระมองดูสถานการณ์โดยรอบก่อนจะตัดสินใจ
"ถึงเวลาที่ฉันต้องลงมือแล้ว..."
---
พลังของแสงแรกกำเนิด
อากิระยกดาบขึ้น แสงสีทองสว่างจ้าปรากฏขึ้นรอบตัวเขา
"แสงแรกกำเนิด—คมดาบแห่งปฐมกาล!"
พลังของเขาแผ่กระจายไปทั่ว ดาบของเขาถูกเคลือบด้วยแสงอันศักดิ์สิทธิ์ ก่อนที่เขาจะพุ่งเข้าไปโจมตี
ฉัวะ!
เพียงการฟันครั้งเดียว แขนของออร์กคลั่งก็ถูกตัดขาด เลือดสีดำทะลักออกมา
"อ๊ากกกก!!" ออร์กคลั่งคำรามด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่ร่างของมันจะถูกแสงกลืนกินและสลายไป
เหล่าอัศวินและเพื่อนร่วมทีมมองมาที่อากิระด้วยความตกตะลึง
"นี่มัน...พลังของผู้กล้าโดยแท้จริง!"
---
เงามืดที่เริ่มตื่นขึ้น
หลังจากกำจัดออร์กคลั่งได้ พวกเขากลับไปที่หมู่บ้านเพื่อช่วยเหลือผู้รอดชีวิต
แต่ในขณะที่ทุกคนกำลังดีใจ อากิระกลับรู้สึกได้ถึงพลังบางอย่างที่ยังไม่หายไป
เขาหลับตา และในห้วงสำนึกของเขา เงามืดบางอย่างกำลังเคลื่อนไหว
— "เจ้าสัมผัสได้แล้วสินะ... พลังที่แท้จริงของเจ้า" —
เสียงปริศนาดังก้องอยู่ในหัวของเขา
พลังแห่งการกลืนกิน... มันกำลังเรียกร้องให้เขาใช้มัน
อากิระกำมือแน่น เขารู้ดีว่าไม่ควรปลดปล่อยมันออกมาในตอนนี้
"ฉันจะควบคุมมัน... ฉันจะไม่ให้มันกลืนกินฉัน"
เขาบอกกับตัวเอง แต่ลึกลงไป เขารู้ว่ามันเป็นเรื่องของเวลาเท่านั้น
หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจแรก อากิระและเพื่อนๆ กลับมายังค่ายของอาณาจักรพร้อมเสียงชื่นชมจากเหล่าทหาร แม้แต่หัวหน้าผู้ฝึกสอนอย่างเซเรสยังเอ่ยปากชม
"พวกเจ้าทำได้ดีโดยเฉพาะเจ้า อากิระ" เซเรสกล่าว พลางจ้องมองมาที่เขาอย่างลึกซึ้ง "พลังของแสงแรกกำเนิดเป็นสิ่งที่แม้แต่ผู้กล้าหลายรุ่นยังไม่สามารถครอบครองได้ จงใช้มันให้ดี"
"ครับ…" อากิระตอบกลับพร้อมรอยยิ้มบางๆ
เขาแสดงออกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ลึกลงไปแล้ว ความรู้สึกของเขากลับเต็มไปด้วยความกังวล
---
ความจริงของพลังกลืนกิน
ในคืนนั้น อากิระนั่งอยู่เพียงลำพังภายในห้องของเขา แสงจันทร์ลอดผ่านหน้าต่างกระทบกับใบหน้าของเขา
เสียงกระซิบดังขึ้นในหัวของเขาอีกครั้ง
"แสงแรกกำเนิด... มันเป็นเพียงสิ่งลวงตา สิ่งที่แท้จริงคือข้า"
อากิระหลับตาลง และภาพความทรงจำหนึ่งก็ปรากฏขึ้น
---
[ภาพอดีต: วันที่เขาได้รับพลังกลืนกิน]
ที่แห่งนั้นคือความว่างเปล่า
อากิระจำได้ว่า ก่อนที่เขาจะถูกอัญเชิญมายังโลกนี้ จิตวิญญาณของเขาถูกดึงดูดเข้าสู่มิติอันมืดมิด
ที่แห่งนั้น เขาได้พบกับ ‘บางสิ่ง’
เงาดำรูปร่างคล้ายมนุษย์ที่ไม่มีใบหน้า ดวงตาของมันเปล่งประกายสีแดงเลือด มันจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้แจ้ง
"เจ้าคือผู้ถูกเลือก"
เสียงของมันดังก้องในหัวของอากิระ
"หมายความว่าไง?" อากิระถามอย่างหวาดระแวง
"พลังของเจ้าไม่ได้มาจากพระเจ้า... แต่มาจากข้า"
เงาดำกล่าวก่อนจะยื่นมือออกมา ทันใดนั้นพลังอันมหาศาลก็ไหลเข้าสู่ร่างของอากิระ
มันคือพลังแห่งการกลืนกิน
"เจ้าจะไม่มีวันตายจริงๆ จนกว่าเจ้าจะใช้พลังนี้จนถึงขีดสุด"
---
[กลับสู่ปัจจุบัน]
อากิระลืมตาขึ้นพร้อมกับเหงื่อที่ไหลอาบใบหน้า
เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงย้อนเวลากลับมาได้ทุกครั้งที่ตาย
มันไม่ใช่พลังของเทพเจ้า แต่มันคือคำสาป
พลังกลืนกินไม่เพียงแค่สามารถแย่งชิงพลังของผู้อื่น แต่ยังสามารถกลืนกิน ‘กาลเวลา’ ได้อีกด้วย
"ฉันคือปีศาจ..." อากิระพึมพำกับตัวเอง
---
บททดสอบภายในจิตใจ
แม้ว่าอากิระจะพยายามใช้แค่แสงแรกกำเนิด แต่เขารู้ดีว่ามันเป็นเพียงเครื่องมือบดบังความจริง
หากวันใดวันหนึ่งพลังของแสงแรกกำเนิดไม่เพียงพอที่จะช่วยเหลือเพื่อนๆ ได้ล่ะ?
หากวันหนึ่งเขาถูกบีบให้ใช้พลังกลืนกินล่ะ?
**และถ้าเมื่อถึงตอนนั้นเขาจะทำยังไง
รุ่งเช้า อากิระเดินออกจากเต็นท์ด้วยสีหน้าที่สดชื่น แม้ว่าเมื่อคืนเขาจะเผชิญกับความจริงที่น่าหวาดหวั่นเกี่ยวกับพลังกลืนกินของตัวเอง แต่เขาตัดสินใจแล้วว่าเขาจะยังคงเป็น "อากิระ" ที่เพื่อนๆ ไว้วางใจต่อไป
"อากิระ! มาทานข้าวด้วยกันเร็ว!"
เสียงของฮารุโกะดังขึ้น เธอโบกมือเรียกเขาอยู่ที่โต๊ะอาหารของค่าย ที่ซึ่งเพื่อนร่วมชั้นของเขากำลังนั่งล้อมวงกัน อากิระเดินเข้าไปนั่งข้างๆ เคย์สุเกะ ชายหนุ่มที่เป็นนักดาบฝีมือดีที่สุดของกลุ่ม
"เมื่อคืนฉันได้ยินว่าเราจะต้องออกเดินทางไปแนวหน้าของสงครามในอีกไม่กี่วันข้างหน้า" เคย์สุเกะพูดพลางเคี้ยวอาหาร
"แนวหน้า?" อากิระถาม
"ใช่ แม่ทัพของอาณาจักรบอกว่าพวกเรามีพลังมากพอแล้ว ถึงเวลาที่ต้องไปเผชิญหน้ากับกองทัพของจอมมารจริงๆ"
อากิระเงียบไปครู่หนึ่ง แม้จะรู้ว่าในอนาคตเขาจะต้องทรยศทุกคน แต่เขาก็ไม่อยากให้พวกเขาตายง่ายๆ
"ถ้าอย่างนั้น เราควรฝึกกันให้หนักขึ้น" อากิระกล่าว พร้อมกับมองไปรอบๆ กลุ่มเพื่อนของเขา
---
บทฝึกพิเศษ
ช่วงบ่าย อากิระนำกลุ่มเพื่อนๆ ไปที่สนามฝึกซ้อม
"อากิระ นายเก่งที่สุดในพวกเรา ถ้ามีอะไรที่เรายังพัฒนาได้ก็บอกมาเลย!" เคย์สุเกะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ก็ได้…" อากิระยิ้มบางๆ
เขาเริ่มสอนเทคนิคการต่อสู้ให้กับเพื่อนๆ อย่างละเอียด
—ฮารุโกะ—
เธอเป็นนักเวทสายสนับสนุนที่มีพรสวรรค์ด้านการรักษา อากิระแนะนำให้เธอฝึกใช้เวทมนตร์ขณะเคลื่อนที่ เพื่อที่เธอจะสามารถช่วยเหลือทีมได้โดยไม่ตกเป็นเป้าหมายง่ายๆ
—เคย์สุเกะ—
เขาเป็นนักดาบที่มีพลังโจมตีสูง แต่อากิระสังเกตว่าเขาเคลื่อนไหวช้าเวลาตั้งรับ อากิระจึงช่วยเขาฝึก "การป้องกันเชิงรุก" ซึ่งเป็นเทคนิคที่ใช้ปัดป้องการโจมตีในขณะที่เคลื่อนที่
—มิซึกิ—
นักธนูของทีม เธอมีสายตาแหลมคมและยิงได้แม่นยำมาก แต่ปัญหาของเธอคือความลังเล อากิระจึงจัดการฝึกให้เธอใช้สัญชาตญาณยิงโดยไม่ต้องคิดมาก
ผ่านไปหลายชั่วโมง ทุกคนก็เหนื่อยล้า แต่สายสัมพันธ์ระหว่างพวกเขากลับแน่นแฟ้นขึ้นมากกว่าที่เคย
---
ช่วงค่ำ: คำสัญญาที่ไร้ค่า
หลังจากการฝึก อากิระและเพื่อนๆ นั่งล้อมกองไฟเพื่อผ่อนคลาย
"ฉันรู้สึกว่าเรากลายเป็นทีมที่แข็งแกร่งขึ้นมากเลยล่ะ" ฮารุโกะพูดพร้อมรอยยิ้ม
"ใช่ และมันก็เพราะอากิระ ถ้าไม่มีนาย เราคงไม่เก่งขึ้นขนาดนี้" มิซึกิพูดเสริม
อากิระยิ้มให้เพื่อนๆ ของเขา แต่ในใจกลับรู้สึกหนักอึ้ง
เพราะสุดท้ายแล้ว... พวกเขาจะต้องเป็นเหยื่อของพลังกลืนกินของฉัน
"เรามาสัญญากันเถอะ" เคย์สุเกะพูดขึ้น "ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราจะไม่มีวันหักหลังกัน และเราจะช่วยกันพิชิตจอมมารให้ได้!"
"ใช่!" ทุกคนพูดพร้อมกัน
อากิระเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะยกมือขึ้นมาจับมือกับพวกเขา
"ใช่… ไม่มีวันหักหลังกัน"
---
(ติดตามตอนต่อไป: สงครามที่แนวหน้า และการตัดสินใจครั้งสำคัญของอากิระ!)
เสียงกลองศึกดังก้องไปทั่วทั้งสนามรบ หมอกสีดำจากพลังอำนาจของจอมมารปกคลุมไปทั่วพื้นที่ ทหารมนุษย์นับพันยืนประจำการอยู่เบื้องหลังแนวป้องกัน ขณะที่กองทัพปีศาจจำนวนมหาศาลกำลังรอคำสั่งบุก
อากิระและเพื่อนๆ ถูกส่งมาแนวหน้าเร็วกว่าที่คาดไว้ ทุกคนต่างสวมชุดเกราะเต็มยศ แววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
"มาถึงจุดนี้แล้ว... พวกเราก็ไม่มีทางถอย" เคย์สุเกะกล่าวพลางกำดาบของเขาแน่น
"ถูกต้อง!" ฮารุโกะเสริม "เราไม่ใช่เด็กที่เพิ่งถูกอัญเชิญมาอีกต่อไป ตอนนี้พวกเราคือ ‘นักรบ’ ที่พร้อมจะต่อสู้เพื่อโลกนี้!"
อากิระมองเพื่อนๆ ของเขาด้วยความรู้สึกซับซ้อน พวกเขายิ่งเชื่อมั่นในตัวฉันมากเท่าไหร่… มันก็จะยิ่งทำให้การทรยศของฉันเจ็บปวดขึ้นเท่านั้น
---
การปะทะครั้งแรก
"บุก!!"
เมื่อสัญญาณศึกดังขึ้น กองทัพมนุษย์พุ่งเข้าใส่กองทัพปีศาจ เสียงดาบปะทะกันดังกึกก้อง เสียงเวทมนตร์ระเบิดกระจายไปทั่ว อากิระพุ่งตัวเข้าสู่สนามรบ ใช้สกิล แสงแรกกำเนิด ทำลายแนวป้องกันของศัตรู
พลังอันบริสุทธิ์ของแสงแรกกำเนิดทำให้ปีศาจทั้งหลายหวาดกลัว เพื่อนๆ ของอากิระต่างมองเขาด้วยความทึ่ง
"พลังของอากิระช่างน่าทึ่งจริงๆ!" มิซึกิร้องออกมาในขณะที่ยิงลูกธนูเข้าใส่ศัตรู
พวกเขาไม่รู้เลย… ว่าฉันมีพลังอีกอย่างหนึ่งที่ฉันไม่เคยเปิดเผย
---
เงาแห่งกลืนกิน
ในขณะที่สงครามดำเนินไป อากิระเริ่มสัมผัสได้ถึงพลังอันแปลกประหลาดที่ก่อตัวขึ้นภายในจิตใจของเขา มันเป็นเสียงกระซิบที่คุ้นเคย
"ถึงเวลาแล้ว… ถึงเวลาแล้ว…"
พลังกลืนกินเริ่มตื่นขึ้น ท่ามกลางสงครามและเสียงกรีดร้องของเหล่าปีศาจ มันเรียกร้องให้เขาปลดปล่อยมันออกมา
"ใช้ข้า… ใช้ข้าแล้วเจ้าจะกลายเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด…"
อากิระกำหมัดแน่น เขารู้ดีว่าถ้าเขาปลดปล่อยพลังนี้ออกมา จะไม่มีใครหยุดเขาได้อีกต่อไป แต่… เขาก็ยังลังเล
"ยังไม่ใช่ตอนนี้…"
---
ศัตรูที่แข็งแกร่งปรากฏตัว
ทันใดนั้น คลื่นพลังมืดมหาศาลก็ปะทุขึ้นจากกลางสนามรบ ร่างของปีศาจระดับแม่ทัพก้าวออกมา ดวงตาของมันเปล่งประกายสีแดงราวกับเปลวเพลิง
"มนุษย์จงสยบต่อความมืด!"
มันยกมือขึ้น พร้อมกับเรียกพายุเวทมนตร์ขนาดมหึมาพุ่งเข้าใส่แนวรบของฝ่ายมนุษย์
"อากิระ ระวัง!" ฮารุโกะตะโกน
ตูมมมมมม!!!
พายุเวทมนตร์เข้าปะทะกับพื้นดินจนเกิดเป็นแรงระเบิดอันรุนแรง ทหารมนุษย์ถูกซัดปลิวกระเด็น
อากิระกัดฟัน ก่อนจะกระโจนเข้าใส่แม่ทัพปีศาจ
"แสงแรกกำเนิด!!"
แสงสีทองสว่างวาบพุ่งเข้าโจมตีแม่ทัพปีศาจ มันร้องด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ยังไม่ตาย
"เจ้าแข็งแกร่งกว่าที่ข้าคิด… แต่เจ้ายังอ่อนแอเกินไปที่จะเอาชนะข้าได้!"
มันพุ่งเข้าใส่อากิระ พร้อมกับใช้กรงเล็บสีดำฟาดเข้าใส่
ฉัวะ!
โลหิตไหลอาบแขนอากิระ เขาถอยหลังไปหนึ่งก้าว นี่ไม่ดีเลย… ถ้าฉันยังคงลังเล พวกเราจะต้องตายแน่!
---
การตัดสินใจของอากิระ
"เจ้ารู้ว่าต้องทำอะไร ใช้ข้าสิ… กินมันซะ!"
เสียงกระซิบของพลังกลืนกินดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มันรุนแรงกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
อากิระกำดาบของตัวเองแน่น เขามองไปที่เพื่อนๆ ของเขา… พวกเขากำลังต่อสู้อย่างสุดกำลังโดยที่ไม่รู้เลยว่าเขาเองก็ต้องต่อสู้กับ "บางสิ่ง" ที่อยู่ในตัวเอง
"ฉัน… ฉันต้องตัดสินใจแล้ว"
เสียงคำรามของปีศาจแม่ทัพดังก้องไปทั่วสนามรบ มันพุ่งเข้ามาหมายจะฉีกอากิระเป็นชิ้นๆ แต่ในช่วงเสี้ยววินาทีที่คมกรงเล็บสีดำของมันกำลังจะสัมผัสร่างของเขา—
"แสงแรกกำเนิด!"
อากิระปลดปล่อยพลังของแสงแรกกำเนิดออกมาอีกครั้ง แสงสีทองอันศักดิ์สิทธิ์ระเบิดออกเป็นวงกว้าง ผลักร่างของปีศาจแม่ทัพกระเด็นไปไกล เขาเลือกที่จะอดทนเสียงกระซิบต่อไป
"อากิระ!" ฮารุโกะร้องเรียกเขา "นายไหวไหม!?"
"ไม่เป็นไร" อากิระตอบกลับพลางกัดฟัน แม้เขาจะใช้พลังนี้มานับครั้งไม่ถ้วน แต่มันก็ยังสร้างภาระมหาศาลต่อร่างกายของเขา
แม่ทัพปีศาจคำรามด้วยความโกรธ มันยังไม่ตาย และดูเหมือนว่าพลังของมันกำลังเพิ่มขึ้น
"มันยังไม่พอ… แสงแรกกำเนิดยังไม่สามารถกำจัดมันได้ในทีเดียว"
และนั่นคือปัญหาใหญ่ที่สุดของอากิระ
แสงแรกกำเนิดแข็งแกร่งก็จริง แต่มันก็ยังมีขีดจำกัด
---
เงามืดที่ก่อตัวขึ้น
"แต่เจ้ารู้ดีว่ามีสิ่งหนึ่งที่ไม่มีขีดจำกัด…"
เสียงกระซิบของพลังกลืนกินดังก้องขึ้นในจิตใจของเขาอีกครั้ง
"แสงแรกกำเนิดอาจส่องสว่าง… แต่ข้ามีเพียงการกลืนกินทุกสิ่งเท่านั้น เจ้ารู้ว่าต้องทำอย่างไร อากิระ… กินมันซะ!"
อากิระยืนนิ่งอยู่กลางสนามรบ ลมหายใจของเขาหนักขึ้น มือขวาของเขากำดาบแน่น ในขณะที่มือซ้ายของเขาเริ่มสั่นไหว
ความรู้สึกบางอย่างกำลังปะทุขึ้นมาในจิตใจ
"ไม่… ฉันยังใช้มันไม่ได้"
เขาหันไปมองเพื่อนๆ ที่กำลังต่อสู้อยู่ ทุกคนยังเชื่อใจเขา ทุกคนยังคิดว่าเขาคือ "ผู้กล้า" ที่จะช่วยโลกนี้ให้รอดพ้นจากเงามืด
ถ้าเขาใช้พลังกลืนกินต่อหน้าพวกเขา… ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปทันที
---
ศึกตัดสิน
แม่ทัพปีศาจพุ่งเข้ามาอีกครั้ง คราวนี้มันปล่อยคลื่นพลังสีดำมหาศาล พลังทำลายของมันรุนแรงจนพื้นดินแตกร้าว
"ทุกคนถอยไป!" อากิระตะโกน
เขายกดาบขึ้น แสงแรกกำเนิดเปล่งประกายอีกครั้ง พลังศักดิ์สิทธิ์ก่อตัวขึ้นรอบๆ ตัวของเขา
"นี่จะเป็นการโจมตีครั้งสุดท้าย!"
เขากระโดดขึ้นกลางอากาศ ดาบของเขาส่องแสงเจิดจ้าเหนือศีรษะ
"แสงแรกกำเนิด—จุติ!"
ฟึ่บ!
แสงสีทองพุ่งลงมาจากฟากฟ้า ฟาดลงใส่แม่ทัพปีศาจเต็มแรง
ตูมมมมมมม!!!
เสียงระเบิดดังสนั่น พื้นดินสั่นสะเทือน เศษซากของพลังแสงกระจายไปทั่วบริเวณ ทุกอย่างถูกกลืนไปด้วยประกายสีทอง
เมื่อแสงจางลง… ร่างของแม่ทัพปีศาจก็ค่อยๆ สลายกลายเป็นเถ้าถ่าน
---
ชัยชนะ… หรือจุดเริ่มต้นของบางสิ่ง?
สนามรบกลับเข้าสู่ความสงบ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี
"เราทำได้!" มิซึกิตะโกนด้วยความดีใจ
"อากิระ! นายสุดยอดมาก!" เคย์สุเกะรีบวิ่งเข้ามาหาเขา
ทุกคนต่างยิ้มด้วยความโล่งอก พวกเขาเชื่อว่าศึกครั้งนี้เป็น "ชัยชนะ" แต่มีเพียงอากิระเท่านั้นที่รู้ว่า—
นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของสิ่งที่เลวร้ายกว่าเดิม
เขามองมือตัวเองที่ยังสั่นอยู่ พลังกลืนกินยังคงกระซิบในหัวของเขา… และมันกำลังรอเวลาที่เหมาะสม
"ฉันจะอดทนได้อีกนานแค่ไหนกันนะ?"
---
(ติดตามตอนต่อไป: เสียงกระซิบจากเงามืด และการเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลง!)
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
