...08:30 น....

เช้าวันพฤหัสที่เป็นวันแรกของการสอบปลายภาคเทอมแรกของการเรียนม.5ของนักเรียน หลังจากเข้าแถวเคารพธงชาติตอนเช้าเสร็จ นักเรียนแต่ละชั้นเรียนก็แยกย้ายเข้าห้องเรียนของตน

เจ้าของผมสีบลอนด์เดินเข้าทางประตูหน้าห้องเรียนของตน แล้วเดินไปดูเลขที่ของตนที่ครูเขียนไว้บนกระดานเมื่อวานนี้ พอเจอตำแหน่งของโต๊ที่ทำการสอบของตนแล้ว จึงเดินไปนั่งลงที่โต๊ะประจำเลขที่ตนเอง ที่อยู่ริมหน้าต่างใกล้กับประตูของห้องเรียน แล้วรอครูประจำชั้นของตัวเองเข้ามา

หูของเขาได้ยินเสียงเดินคล้ายคนเร่งรีบดังมาแต่ใกล้ จึงหันไปดูทางหน้าต่างก็พบกับเจ้าของผมสีน้ำเงินที่รีบเดินเข้าประตูหน้าห้องมาหยุดที่หน้าโต๊ะสอบของตน

"มึงว่าครูจะออกข้อสอบเหมือนที่ครูสอนเรามั้ยวะ กูกลัวจะทำข้อสอบไม่ได้อะ แถมเมื่อคืนกูดันหลับตอนอ่านหนังสืออีก"เจ้าของผมสีน้ำเงินเดินมาหยุดอยู่หน้าโต๊ะของคนผมบลอนด์ แล้วพูดขึ้น พร้อมกับทำหน้าหงอย

"ถามจริง คนแบบมึงนี้นะ จะทำสอบไม่ได้ "คนผมบลอนด์พูดขึ้นพร้อมกับขำออกมาเล็กน้อย พร้อมกับความรู้สึกเอ็นดูคนตรงหน้า

"ไปหานั่งที่ได้แล้ว เดี๋ยวครูมาจะโดนบ่น"เจ้าของผมสีบลอนด์พูดบอกเพื่อนของตนที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะเรียนของตน

"ขอให้ทำข้อสอบได้นะ"เพื่อนของตนพูดก่อนจะเดินไปนั่งโต๊ะตามเลขที่ ที่ครูประจำชั้นเขียนบอกตำแหน่งไว้ให้บนกระดาษ

คนผมบลอนด์ที่นั่งอยู่ใกล้ริมหน้าต่างมองตามคนที่เดินไปหาตำแหน่งโต๊ะสอบของตน คนผมสีน้ำเงินที่เขามองกี่รอบก็ไม่รู้สึกเบื่อ

ในขณะที่เจ้าของผมสีน้ำเงินเจอตำแหน่งโต๊ะสอบของตัวเองพร้อมกับหันไปมองตำแหน่งก็ดีใจ ที่ได้ที่นั่งแถวที่4 โต๊ที่สองของแถว ซึ่งได้นั่งโต๊ะใกล้กับโต๊ะของเพื่อนสนิทของเขาที่มีผมสีบลอนด์

เจ้าของผมสีน้ำเงินยิ้มออกอย่างมีความสุขที่ได้นั่งใกล้กับเพื่อนของตน แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ที่อยู่ซ้ายมือของคนผมบลอนด์ พอนั่งลงกับเก้าอี้แล้วจึ้งหันมามองหน้าเพื่อนของตนเจ้าของผมสีบลอนด์ที่ตอนนี้กำลังมองหน้าเขาอยู่

"ว่าไง มีอะไรรึป่าว"เจ้าของผมสีขาวถามขึ้นอย่างสงสัย เพราะเหฟ้นว่าเพื่อนของตนมองหน้าแล้วไม่พูดอะไร

"กูมองของกูเฉยๆ"เจ้าของผมสีบลอนด์ตอบกลับ

"ใครบ้างโดนจ้องขนาดนี้ แล้วไม่สงสัย"เจ้าของผมสีชมพูที่สถานณ์เมื่อกี้ก็พูดแซวคนผมสีบลอนด์พร้อมทั้งเดินมานั่งถัดจากโต๊ะตัวเองตอนไหนตัวเขาเองก็ไม่รู้

เจ้าของผมสีบลอนด์ตกใจที่โดนเพื่อนของตนจับได้ ถึงได้หันหน้ามาให้ความสนใจกับคำพูดของคนผมสีชมพู

"กูมองของกูอยู่เฉยๆ พากันคิดเยอะแยะอะไรไปไกล "เจ้าของผมสีบลอนด์พูดปฏิเสธ พร้อมตวาดเพื่อนตัวเองที่มานั่งโต๊ะโดยไม่ดูเลขที่บนกระดาษ

"มองของมึงที่แปลว่าไม่มองคนอื่นนอกจากมันรึป่าว "ผมชมพูพูดแซวเพื่อนไม่หยุดพร้อมทั้งขำออกมา

"ไปหานั่งที่ตัวเองได้แล้วไป ครูเขาก็เขียนไว้ให้ก็ไม่หาดู"เจ้าของผมสีบลอนด์พูดขึ้นเพื่อให้เจ้าของผมชมพูหยุดแซวเขาเสียที

"จะ*ไล่***ให้มันไปนั่งไหนล่ะ ก็ไอไม้มันเลขที่ต่อจากมึง "เจ้าของผมสีน้ำเงินที่นั่งอยู่ทางซ้ายมือของคนผมสีบลอนด์พูดขึ้นพร้อมขำออกมาอย่างตลกเพื่อนของตัวเอง

"เออ กูลืม "คนผมสีบลอนด์พูดขึ้น

"ลืมที่อ่านหนังสือเตรียมมาสอบด้วยมั้ง เพราะมัวคิดถึงอะไรใกล้ตัวแน่ๆ"คนผมชมูยังไม่หยุดพูดแซวเพื่อนตัวเอง

เจ้าของผมสีบลอนด์หันไปขมวดคิ้วใส่เพื่อนของตนอย่างหงุดหงิด เพราะเจ้าของผมสีชมพูไม่ยอมหยุดแหย่เขาสักที

"นี้ไอมินมันมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ มีอะไรแล้วไม่บอกเพื่อนหรอ"เจ้าของผมสีน้ำเงินถามขึ้นหลังจากได้ยินคำพูดของคนผมสีชมพูพูดขึ้น

"กูก็พูดเล่นไปงั้น ไอมินเนี้ยนะจะสนใจใคร"เจ้าของผมสีชมพูตอบกลับความสงสัยของคนผมน้ำเงิน

"แล้วคนแบบไหนที่ไอมินมันสนใจวะ"เจ้าของผมน้ำเงินพูดขึ้นแล้วเอามือปล้องปากแล้วขำออกมา

เจ้าของผมบลอนด์หันหน้าไปทางคนผมน้ำเงินเมื่อได้ยินประโยคเมื่อกี้ที่เรียกความสนใจจากเขา และมองเจ้าของผมสีน้ำเงินที่ตอนนี้กำลังอยู่ในอารมณ์ขัน

"นั้นดิ กูก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครที่สามารถทำให้เพื่อนมินของกูให้ความสนใจได**้ "คนผมสีชมพูพูดขึ้น พร้อมกะแอ่มคอเมื่อพูดจบประโยค

"กูไม่ได้สนใจใครทั้งนั้นแหละ"เจ้าของผมสีบลอนด์พูดขึ้น

"ก็ดีแล้วหนิ จะได้ไม่ต้องมาอกหักนั่งเสียใจให้เสียการเรียน"เจ้าของผมสีน้ำเงินเงยหน้ามาพูดกับคนผมบลอนด์

................................................

...08:40น....

หลังจากที่สามเพื่อนสนิทพูดคุยกันอย่างสนุกปากสักพักครูประจำชั้นของพวกเขาก็เดินเข้ามาทางประตูหน้าห้องเรียน

"ตายจริง ครูลืมหยิบข้อสอบมา"ครูประจำชั้นของพวกเขาพูดขึ้น

"อาร์มิน ครูลืมหยิบข้อสอบมา วานเธอลงไปหยิบข้อสอบที่ห้องครูมาให้หน่อย อยู่ในซองสีน้ำตาลบนโต๊ะครูนะ"ครูประจำชั้นของพวกเขาเลือกที่จะบอกกับคนที่นั่งใกล้ตัวเองที่สุดในตอนนี้

"ได้ครับ "เจ้าของผมบลอนตอบกลับครูของตน แล้วกำลังจะลุกขึ้นจากเก้าอี้

"งั้นผมขอไปด้วยคนนะครับ"เจ้าของผมสีน้ำเงินรีบพูดขึ้น แล้วกำลังจะลุกออกจากโต๊ะ ทำให้อาร์มินหันมาให้ความสนใจกับเพื่อนตัวเองอีกรอบ

"มึงรออยู่นี้แหละ"อาร์มินหันหน้ามาบอกกับเพื่อนของตน

"*เดี๋ยวเพื่อนเธอก็มาแล้ว เธอจะไปทำไมนาย*จูน"ครูถามขึ้นอย่างสงสัย แล้วขำออกมา

"ให้ไอจูนมันไปด้วยดีแล้วครู เผื่อไอมินมันรีบมาเจอหน้าไอจูนรีบจนตกบันไดซะก่อน"เจ้าผมสีชมพูที่นั่งดูเหตุการณ์ตรงหน้า พูดขึ้นมาแล้วหัวเราะ พร้อมกับสายตาของเพื่อนทั้งห้องที่ให้ความสนใจมาทางเพื่อนของตนทั้งสอง

อาร์มินได้ยินอย่างนั้นจึงหันหน้าไปขมวดคิ้วใส่เพื่อนของตน

"เธอก็หาไปแซวเพื่อน ง้นรีบไปมากันล่ะ เดี๋ยวได้พักกันช้า"ครูพูดพร้อมกับขำไปพร้อม

ทั้งสองคนได้รับอนุญาติจากครูประจำชั้นแล้วจึงรีบเดินออกจากประตูหน้าห้องตามกันมา

"ที่กูขอครูมาด้วย เพราะกูกลัวมึงรีบแล้วตกบันไดเลยนะ"จูนพูดขึ้นแล้วขำ ในขณะเดินตามเพื่อนตัวเอง

"กูคงไม่โง่ถึงขั้นเดินตกบันได ไอไม้มันก็พูดไปเรื่อยตามประสามัน"อาร์มินพูดกับเพื่อนที่เดินตามตนมาติดๆ ในขณะที่เกินลงมาถึงด้านหลังของตึก

"เผื่อมึงมัวแต่คิดถึงกูเหมือนที่ไอไม้มันบอกไง"จูนพูดขึ้นก่อนจะขำออกมา

"อย่าพากันพูดไปเรื่อย" อาร์มินพูดขึ้น เพื่อข่มใจตัวเองจากคนตัวเล็กที่เดินตามหลังมา ก่อนจะรีบเดินไปยังห้องทำงานของครูประจำชั้นตัวเอง

"เดี๋ยวกูเข้าไปเอาแปปเดียว"อาร์มินพูดขึ้นแล้วเดินมาหยุดหน้าห้องทำงานของครูตัวเอง แล้วเดินเข้าไปห้องทำงานของครูตัวเอง

โอบดินหายเข้าไปในห้องทำงานของครูประจำชั้นไม่นานก็เดินออกมาจากห้องพร้อมกับหอบซองข้อสอบที่ดูหนาตา

"เดี๋ยวกูช่วยถือ"จูนพูนขึ้นแล้วทำเหมือนจะเข้ามาแย่งเพราะกลัวว่าเพื่อนของตนจะรู้สึกหนัก

"เดี๋ยวกูถือเอง ของมันหนักมึงไม่ไหวหรอก"อาร์มินกอดซองสีน้ำตาลแล้วเบี่ยงตัวหนีจูนที่ทำท่าจะแย่งจากเจ้าตัว

จูนที่ได้ยินอาร์มินพูดแบบนั้น ก็หันหลังรีบเดินไปทางบันไดเดินข้ึนอาคารเรียนของตน พร้อมกับอาร์มินที่หอบซองสีน้ำตาลเดินตามหลังมา

................................................

อาร์มินกับจูนเดินขึ้นบันได แล้วเดินต่อมาจนถึงหน้าห้องเรียนของตน ก่อนจะเดินเข้าประตูทางหน้าห้อง

อาร์มินวางกองซองสีน้ำตาลลงบนโต๊ะของครูประจำชั้น ก่อนจะเดินไปนั่งประจำสีตัวเอง พร้อมกับจูน

"*นายจูนคิดอะไรกับอาร์มินรึป่าว เห็นตัวติดกันตลอด*เลยนะ"ครูประจำชั้นถามขึ้นขณะแกะซองข้อสอบ แล้วขำออกมา

อาร์มินที่ได้ยินคำถามจากครูของตน จึงได้หันไปมองหน้าจูนเพื่อนของตนที่นั่งอยู่ทางซ้ายมือของตน แล้วนึกสงสัยว่าในระหว่างที่เขากับจูนไปเอาข้อสอบ ใบไม้เพื่อนสนิทตัวดี คงได้คุยโม้อะไรตามประสาของเพื่อนตัวเอง

"ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ *เราสองคนเป็นแค่*เพื่อนกันครับ"จูนรีบพูดขึ้นแล้วขำ

"ผมคิดอะไรกับเพื่อนผู้ชายด้วยกันไม่ลงหรอกครับ "อาร์มินพูดเสริม พร้อมกับรู้สึกเจ็บที่หน้าอกข้างซ้าย คล้ายคนอกหัก

"เห็นใบไม้เขาแซวให้ฟัง ครูเลยแซวบ้างเอง "ครูของพวกเขาพูดขึ้น อาร์มินที่ได้ยินดังนั้นจึงหน้าไปขมวดคิ้วใส่เจ้าเพื่อนตัวดี

"นี้กูกำลังช่วยมึงเลยนะเว้ย"ใบไม้เพื่อนตัวดีของเขายื่นหน้ามากระซิบ

อาร์มินได้ยินดังนั้น ยิ่งไม่สบอารมร์ไปใหญ่ จึงหันหน้าหนีกลับมาหน้าห้องแทน แต่ในขณะเดียวกันหัวใจของเจ้าตัวเองก็เต็นเร็วกว่าทุกครั้ง ที่ได้อยู่ใกล้คนผมสีน้ำเงิน

"นักเรียนคะ วันนี้เป็นวันสอบปลายภาคเทอมแรกวันแรกนะคะ ขอความกรุณานักเรียนทุกคนปิดเสียงโทรศัพท์ของตัวเอง แล้วเอามาวางไว้ที่โต๊ะครูนะคะ" ครูประจำชั้นนั่งลงที่เก้าอี้ประจำได้เอ่ยขึ้น

"งั้นเดี๋ยวเดินเอามาวางตามเลขที่ของตัวเองได้เลยนะคะ" ครูประจำชั้นกล่าวเสริม

นักเรียนเลขที่แรกเดินนำเอาโทรศัพท์ไปวางที่โต๊ะของครูประจำชั้นของตัวเองที่ละคนแล้วจึงเดินไปนั่งประจำโต๊ะที่มีเลขที่นั่งสอบของแต่ละคน

"อาร์มินเดินแจกตามโต๊ะได้เลย"ครูประจำชั้นของเขายื่นข้อสอบในมือมาทางอาร์มิน

อาร์มินรับหน้าที่เดินแจกข้อสอบเพื่อนในห้อง จนมาถึงโต๊ะของเพื่อนสนิทตัวเองที่มีผมสีน้ำเงิน เขาหยิบข้อสอบวางบนโต๊ะของเพื่อนตัวเอง แล้วใช้จังหวะที่คนตรงหน้าก้มลงมองข้อสอบนั้น มองผมที่มีสีน้ำเงินของอีกฝ่ายอยู่สักพัก ก่อนจะดึงสติตัวเองกลับมาได้

อาร์มินเดินแจกข้อสอบจนครบคนในห้อง แล้วจึงเดินมารับกระดาษคำตอบจากครูประจำชั้นของตนอีกรอบ แล้วเดินแจกตามจำนวนเพื่อนในห้อง

อาร์มินเป็นคนสุดท้ายที่เดินเอาโทรศัทพ์มาวางที่โต๊ของครูประจำชั้นตัวเอง ระหว่างที่วางโทรศัพท์ของตัวเองลงบนโต๊ะ สายตาก็หันไปทางขวามือเพื่อมองเจ้าของผมสีน้ำเงินที่สบตากันพอดี ก่อนจะเดินกลับไปนั่งประจำเลขที่นั่งสอบของตน

"เราจะใช้เวลาสอบในวิชาแรกเป็นเวลา1ชั่วโมงนะคะ เริ่มทำข้อสอบได้เลยนะคะ "ครูประจำชั้นของเขาพูดขึ้นเพื่ออนุญาติให้นักเรียนเปิดทำข้อสอบได้

................................................