แสงแดดยามเช้าอ่อนโยนลอดผ่านกิ่งไม้ ทาบทับไปบนพื้นถนนหน้าหมู่บ้าน สายลมเบาๆ พัดโชย ทำให้เช้านี้สดชื่นกว่าทุกวัน เสียงเครื่องยนต์ของรถตู้รับส่งนักเรียนดังขึ้น พร้อมกับเสียงพูดคุยของเด็กๆ ที่ทยอยเดินออกจากบ้านเพื่อขึ้นรถไปโรงเรียน

ขวัญ เด็กหญิงวัย 13 ปี กำลังยืนกอดกระเป๋านักเรียนใบโตของตัวเองไว้แน่น ดวงตากลมใสเหลือบมองไปรอบๆ อย่างประหม่า นี่เป็นวันแรกของเธอที่ต้องใช้บริการรถรับส่งของโรงเรียน เธอรู้สึกกังวลเล็กน้อย เพราะยังไม่รู้จักใครในรถคันนี้เลย

“น้องๆ รีบขึ้นรถนะ เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย” เสียงพี่คนขับดังขึ้นอย่างใจดี

ขวัญสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะก้าวขึ้นไปบนรถตู้ เธอมองหาที่นั่งว่าง ด้านหน้ามีนักเรียนรุ่นเดียวกันจับกลุ่มคุยกันเสียงดัง ดูเหมือนจะรู้จักกันมาก่อนแล้ว ขวัญจึงเบี่ยงสายตามองหาที่อื่นที่ดูเงียบกว่านี้

“มานั่งตรงนี้ก็ได้”

เสียงทุ้มดังขึ้นจากที่นั่งแถวเกือบสุดท้าย ขวัญหันไปตามเสียงและพบกับรุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่ง ใบหน้าคมเข้ม ผิวขาว ผมยุ่งเล็กน้อยแต่ดูเป็นธรรมชาติ เด็กหญิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินไปนั่งข้างๆ เขา

“ชื่ออะไร?” รุ่นพี่ถามขึ้น ขณะที่สายตายังคงมองออกไปนอกหน้าต่าง

“ขวัญค่ะ”

“อืม... ปีนี้เพิ่งขึ้น ม.1 ใช่ไหม?”

“ค่ะ”

พี่คนนั้นพยักหน้าเบาๆ ไม่พูดอะไรต่อ ก่อนจะหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบแล้วเอนตัวพิงกระจก ขวัญมองเขาอย่างแปลกใจ รุ่นพี่คนนี้ดูแตกต่างจากคนอื่น ไม่ได้คุยเสียงดังเหมือนพวกพี่ ม.4 คนอื่นๆ ที่นั่งอยู่ด้านหน้า เธอคิดว่าเขาดูเงียบๆ และมีโลกส่วนตัวสูง

รถตู้เคลื่อนตัวออกจากหมู่บ้าน เสียงเด็กๆ ในรถยังคงดังไปทั่ว แต่ขวัญกลับรู้สึกสงบอย่างประหลาด เธอแอบถอนหายใจเบาๆ พยายามปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่

ระหว่างทาง รถจอดรับนักเรียนตามจุดต่างๆ จนเต็มคัน และเมื่อถึงทางโค้ง ขวัญไม่ทันระวังจนตัวเองเผลอเอนไปชนพี่ข้างๆ เข้าเต็มแรง

“ขอโทษค่ะ!” เธอรีบขอโทษพร้อมกับขยับตัวถอยออกห่าง

พี่คนนั้นถอดหูฟังข้างหนึ่งออกแล้วหันมามอง ก่อนจะส่ายหัวเล็กน้อย “ไม่เป็นไร”

ขวัญรู้สึกโล่งใจ แต่ก็ยังคงเกร็งอยู่เล็กน้อย เธอพยายามตั้งสติและนั่งตัวตรง แต่ไม่นานนักก็รู้สึกได้ถึงสายตาของรุ่นพี่ที่มองมา

“นั่งรถตู้ครั้งแรกเหรอ?” เขาถามขึ้น

“ค่ะ”

“เข้าใจล่ะ” เขาพยักหน้า ก่อนจะพูดต่อ “ฉันชื่อคิน อยู่ ม.4”

“พี่คิน...” ขวัญพึมพำเบาๆ

“อืม”

บทสนทนาระหว่างทั้งสองขาดช่วงไป แต่ขวัญกลับรู้สึกแปลกๆ เธอไม่คิดว่ารุ่นพี่ ม.4 ที่ดูเงียบขรึมคนนี้จะเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนากับเธอก่อน มันทำให้เธออดรู้สึกสนใจในตัวเขาไม่ได้

ระหว่างทาง คินไม่ได้พูดอะไรอีก เขาเพียงแค่ฟังเพลงและมองออกไปนอกหน้าต่าง ขวัญเองก็ได้แต่นั่งเงียบๆ และมองดูบรรยากาศภายนอก รถวิ่งไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงโรงเรียน

เมื่อรถจอดสนิท นักเรียนทั้งหมดเริ่มทยอยลงไปทีละคน ขวัญสะพายกระเป๋าขึ้นหลัง ก่อนจะหันไปมองพี่คินที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รีบลงจากรถ

“ไว้เจอกัน” พี่คินพูดขึ้นเบาๆ ขณะที่ขวัญกำลังก้าวลงจากรถ

เด็กหญิงหันกลับไปมองเขา ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความสงสัย เธอไม่เข้าใจว่าทำไมพี่คินถึงพูดแบบนั้น แต่หัวใจของเธอกลับเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

ขวัญเดินเข้าไปในโรงเรียนพร้อมกับความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก เธอคิดว่านี่อาจเป็นจุดเริ่มต้นของอะไรบางอย่าง ที่เธอเองก็ยังไม่แน่ใจนัก...

(โปรดติดตามตอนต่อไป ❤️)

ขวัญ นั่งอยู่ในรถรับส่งนักเรียนอย่างเงียบ ๆ สายตาของเธอมองออกไปนอกหน้าต่างที่เต็มไปด้วยทิวทัศน์ของเมืองใหญ่ที่กำลังตื่นตัวขึ้นในช่วงเช้า รถรับส่งนักเรียนคันนี้มักจะมาถึงบ้านขวัญทุกวันตอนเช้า เวลาเดียวกันพอดี เพื่อพาเธอไปโรงเรียน ขวัญชอบบรรยากาศในตอนเช้า บางครั้งก็รู้สึกว่าเวลาที่นั่งอยู่ในรถทำให้เธอได้มีเวลาคิดถึงสิ่งต่าง ๆ และเตรียมตัวพร้อมรับวันใหม่ แม้จะยังรู้สึกเหมือนเป็นเด็กใหม่ที่ไม่คุ้นเคยกับเพื่อน ๆ ในโรงเรียนมากนัก แต่เธอก็พยายามจะหาทางปรับตัวให้เข้ากับทุกสิ่งที่อยู่รอบตัว

วันนี้เป็นวันปกติ วันหนึ่งที่ขวัญไม่ได้รู้สึกถึงอะไรพิเศษไปมากกว่าการนั่งไปเรียน แต่ทันทีที่เธอขึ้นรถ ขวัญก็เห็นเขาอีกครั้ง คิน เด็กชายม.4 ที่เธอมักจะเห็นนั่งเงียบ ๆ และอ่านหนังสือทุกวัน เขามักจะนั่งอยู่ที่ที่นั่งเดิม และวันนี้ก็เช่นกัน ขวัญนั่งไปที่ที่นั่งเดิมของเธอ ซึ่งอยู่ข้างหลังคิน และเธอก็เริ่มสังเกตเห็นเขามากขึ้นกว่าเดิม

ในช่วงแรก ขวัญมักจะมองไปที่คินบ่อย ๆ ด้วยความสงสัยว่าเขาทำไมถึงชอบเงียบขนาดนั้น เหมือนเขาจะมีโลกส่วนตัวที่ไม่ค่อยเปิดเผยให้ใครเข้าไป แต่ถึงอย่างนั้น ขวัญก็รู้สึกว่าน่าสนใจ เพราะบางครั้งเขาก็หันมายิ้มให้กับเธอแบบไม่คาดคิด ซึ่งทำให้ขวัญรู้สึกประหม่าและอบอุ่นในเวลาเดียวกัน เธอไม่เคยเข้าใจตัวเองมากนักว่าเพราะอะไร ทำไมแค่การยิ้มของเขาถึงทำให้เธอรู้สึกดี

“ขวัญ...” คินหันมามองเธอในวันหนึ่ง ขวัญแปลกใจไม่น้อยเมื่อเขาเอ่ยชื่อของเธอ

“คะ? พี่คิน?” ขวัญถามกลับด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัย

“วันนี้ดูเหมือนว่าพี่จะมีการบ้านเยอะนะครับ” คินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่นิ่ง แต่ในแววตากลับดูอ่อนโยน

ขวัญพยักหน้าและยิ้มให้เขา “ใช่ค่ะ ขวัญเพิ่งได้การบ้านเพิ่มมาอีกหลายวิชา วันนี้คงต้องทำจนดึกเลย”

คินยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะพูดต่อ “ถ้าพี่มีเวลาช่วยแนะนำอะไรเกี่ยวกับการทำการบ้านให้ขวัญได้นะครับ”

ขวัญรู้สึกประหลาดใจและดีใจในเวลาเดียวกัน คินที่มักจะเป็นคนเงียบ ๆ กลับเสนอความช่วยเหลือให้เธอ เธอไม่แน่ใจว่าทำไมเขาถึงทำเช่นนั้น แต่รู้สึกขอบคุณและอยากจะเรียนรู้จากเขามากขึ้น

“ขอบคุณค่ะพี่คิน ขวัญจะพยายามทำเองก่อนนะคะ แต่ถ้าไม่ทันจริง ๆ คงต้องขอคำแนะนำจากพี่บ้าง” ขวัญตอบด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ

คินพยักหน้าแล้วกลับไปนั่งทำการบ้านของตัวเองต่อ ขวัญยังคงนั่งมองเขาบ้างเล็กน้อยในขณะที่เขาดูเหมือนจะทำทุกอย่างได้เร็วและง่ายดาย ขวัญไม่เคยเห็นใครทำการบ้านได้รวดเร็วขนาดนี้มาก่อน ความสามารถในการจัดการเวลาและความมุ่งมั่นของคินทำให้เธอรู้สึกทึ่ง แต่ก็เกิดคำถามขึ้นในใจว่าเขาทำได้ยังไง

ระหว่างทางไปโรงเรียน ขวัญเริ่มพูดคุยกับคินมากขึ้นเรื่อย ๆ ถามโน่นถามนี่เกี่ยวกับการเรียนบ้างหรือถามเรื่องการทำการบ้าน โดยเฉพาะเรื่องการจัดการเวลาและวิธีการทำการบ้านที่ทำให้คินสามารถทำงานเสร็จได้ไว ขวัญรู้สึกทึ่งในตัวคินมากขึ้นเรื่อย ๆ แม้ว่าเขาจะดูเงียบ ๆ แต่ท่าทางเขาก็เป็นคนที่มีความคิดดีและรอบคอบมาก

วันหนึ่ง ขวัญได้เอ่ยคำถามที่อยู่ในใจมานาน “พี่คินคะ ทำไมพี่ถึงไม่ค่อยพูดกับคนอื่นเลยล่ะคะ?” ขวัญถามด้วยความสงสัยเล็กน้อย

คินหันมายิ้มให้เธอ “บางทีคนเราก็ไม่ต้องพูดตลอดเวลา บางครั้งการฟังและการคิดเงียบ ๆ ก็ช่วยให้เราทำอะไรได้ดีขึ้น”

ขวัญคิดตามคำพูดของคินและรู้สึกว่ามันมีเหตุผลจริง ๆ การเงียบไม่ได้แปลว่าเราไม่มีอะไรที่จะพูด มันอาจจะหมายถึงการฟังและการคิดเพื่อให้สิ่งที่เราพูดออกไปมีคุณค่ามากยิ่งขึ้น

จากนั้น ขวัญเริ่มสนิทกับคินมากขึ้นทุกวัน ความรู้สึกที่เธอมีต่อเขาก็เริ่มเปลี่ยนแปลงจากการชื่นชมในตัวเขาไปสู่การรู้สึกอยากให้เขารู้จักเธอมากขึ้น บางครั้งขวัญก็คิดว่าเธออาจจะรู้สึกพิเศษอะไรบางอย่างต่อคิน แต่อย่างไรก็ตาม ขวัญก็ยังคงเก็บความรู้สึกเหล่านั้นไว้ในใจโดยไม่พูดออกไป

วันหนึ่ง ขวัญรู้สึกว่าเธอคงต้องการคำแนะนำจากคินจริง ๆ เมื่อการบ้านที่ได้รับมามีมากมายจนเกินจะทำทันในหนึ่งคืน แต่ขวัญก็ตัดสินใจที่จะลองทำเองก่อน

ขวัญเริ่มต้นทำการบ้านด้วยความพยายาม แม้ว่าจะมีหลายข้อที่เธอไม่เข้าใจ แต่เธอก็พยายามทำให้ดีที่สุดจนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบทั้งคืน เมื่อถึงเวลาที่เธอรู้สึกหมดแรงและไม่สามารถทำต่อไปได้ ขวัญจึงตัดสินใจขอคำแนะนำจากคิน

“พี่คินคะ...ขวัญขอคำแนะนำหน่อยได้ไหมคะ?” ขวัญถามด้วยความเขิน

คินหันมามองเธอด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน “แน่นอนครับ ว่ามาเถอะครับ”

และในคืนนั้น ขวัญได้เรียนรู้ไม่เพียงแต่เรื่องการบ้านจากคิน แต่ยังได้รู้จักวิธีการทำให้ตัวเองดีขึ้นและการไม่ยอมแพ้ในสิ่งที่ยาก

ระยะเวลาในรถรับส่งนักเรียนกลายเป็นช่วงเวลาที่สำคัญสำหรับขวัญ ทุกวันเธอจะมีโอกาสได้พูดคุยและใกล้ชิดกับคินมากขึ้น แม้บางครั้งความรู้สึกของเธอจะยังไม่ชัดเจน แต่การได้อยู่ใกล้ ๆ คินทำให้ขวัญรู้สึกว่าโลกใบนี้ยังมีความหวังและความอบอุ่นมากมาย

และเมื่อวันหนึ่ง ขวัญได้ถามคินด้วยความกล้า “พี่คินคะ...พี่คิดว่าเราเป็นเพื่อนกันได้ไหมคะ?”

คินยิ้มให้ขวัญก่อนที่จะตอบด้วยเสียงที่อบอุ่น “แน่นอนครับ ขวัญเป็นเพื่อนที่ดีของพี่มาตลอดแล้ว”

ขวัญยิ้มอย่างมีความสุข และในใจของเธอรู้ว่า...บางครั้งการเริ่มต้นที่ดีที่สุดในชีวิตก็คือการได้เป็นเพื่อนกับคนที่เราชอบที่สุด

การเดินทางในแต่ละวันกลายเป็นช่วงเวลาที่ขวัญเฝ้ารอทุกเช้า ไม่ใช่แค่เพราะมันเป็นเวลาไปโรงเรียน แต่เพราะมันเป็นเวลาที่เธอจะได้พบกับคินทุกวันบนรถรับส่งนักเรียน ขวัญเริ่มรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ไม่ได้มาจากอากาศหนาวเย็นในตอนเช้า แต่มาจากการที่ได้เห็นเขา ได้พูดคุยกัน แม้จะเป็นแค่การทักทายกันเบาๆ หรือการช่วยเหลือกันเรื่องการบ้านเล็กน้อย ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขากำลังเติบโตขึ้นอย่างช้าๆ แต่มั่นคง

เวลาผ่านไปไม่นาน ขวัญก็เริ่มรู้สึกว่าเธออยากจะเข้าใจคินให้มากขึ้น ความสงสัยเกี่ยวกับตัวเขายังคงอยู่ในใจ ขวัญอยากรู้ว่าอะไรที่ทำให้คินเป็นคนที่ดูเงียบขรึมและมีความคิดลึกซึ้ง แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นคนที่ใจดีและพร้อมช่วยเหลือผู้อื่น

วันหนึ่ง ขวัญได้โอกาสถามคินในขณะที่ทั้งสองนั่งอยู่บนรถรับส่งในตอนเย็น หลังจากเรียนเสร็จ

“พี่คินคะ ขวัญอยากถามอะไรพี่สักหน่อยได้ไหมคะ?” ขวัญถามเสียงเบาๆ

คินหันมามองเธอแล้วพยักหน้า “ถามมาเถอะครับ ขวัญ”

ขวัญกลืนน้ำลายเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยคำถามที่เธอคิดไว้นานแล้ว “พี่คิน...ทำไมพี่ถึงไม่ค่อยพูดกับคนอื่นเลยคะ? พี่ดูเหมือนจะไม่สนใจอะไรพวกนั้นเลย” ขวัญพูดด้วยความสงสัย

คินนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มอ่อนๆ ให้กับเธอ “บางครั้งคนเราก็ต้องการความสงบครับ ขอโทษถ้าพี่ทำให้ขวัญรู้สึกแปลกๆ แต่พี่แค่ชอบที่จะฟังมากกว่าพูด เวลาที่ฟังมันช่วยให้เราคิดอะไรได้มากขึ้น และบางทีการเงียบก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุด”

ขวัญพยักหน้าเข้าใจ แต่ก็รู้สึกว่าคินมีอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในตัวเขา เธออยากรู้จักเขามากขึ้น ไม่ใช่แค่การเรียนรู้เรื่องการบ้านหรือเรื่องเรียนเท่านั้น แต่เธออยากเข้าใจถึงตัวตนของเขาอย่างลึกซึ้ง

“พี่คิน... ถ้าพี่จะเล่าเรื่องตัวเองให้ขวัญฟังบ้างได้ไหมคะ?” ขวัญถามอย่างตั้งใจ

คินยิ้มบางๆ แล้วตอบกลับ “ก็ได้ครับ ขวัญอยากฟังเรื่องอะไรล่ะ?”

ขวัญคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูด “พี่คินเคยมีความฝันหรือเป้าหมายอะไรในชีวิตไหมคะ?”

คินนิ่งไปสักพัก ก่อนจะเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่เงียบสงบ “พี่เคยอยากเป็นนักเขียนครับ ชอบเขียนเรื่องราวต่างๆ ในสมุดส่วนตัวของพี่ตั้งแต่เด็กๆ แต่มันก็ไม่เคยกลายเป็นสิ่งที่พี่ทำจริงจัง เพราะพี่รู้สึกว่าโลกนี้มันใหญ่เกินไป และสิ่งที่พี่เขียนก็อาจจะไม่สำคัญอะไร”

ขวัญมองไปที่คินอย่างตั้งใจ เธอเห็นความเศร้าบางอย่างในแววตาของเขา แม้คินจะพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งและเรียบง่าย แต่ขวัญรู้สึกว่าเขากำลังแชร์ความรู้สึกบางอย่างที่สำคัญมากสำหรับเขา

“แต่พี่คินก็ยังเขียนอยู่ไหมคะ?” ขวัญถาม

คินพยักหน้า “บางครั้งพี่ก็ยังเขียนอยู่ครับ แต่มันเป็นแค่สิ่งที่พี่ทำเพื่อระบายความรู้สึก ไม่ได้คิดจะทำมันให้เป็นเรื่องใหญ่โตอะไร”

ขวัญรู้สึกประทับใจในตัวคิน เธอไม่เคยคิดว่าเขาจะมีฝันและความต้องการในชีวิตเหมือนคนอื่น ๆ แม้ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆ แต่ก็ทำให้เธอรู้สึกเข้าใจเขามากขึ้น

จากนั้น ทั้งสองก็นั่งเงียบๆ อยู่ในรถ รับฟังเสียงเครื่องยนต์ของรถและเสียงที่มาจากภายนอก ขวัญรู้สึกเหมือนกับว่าเธอได้เข้าใกล้คินมากขึ้น เขาไม่ได้เป็นแค่เด็กม.4 ที่เงียบขรึมคนหนึ่ง แต่เขาคือคนที่มีความฝันและความรู้สึกเหมือนกับทุกคน

ช่วงเวลาหลังจากนั้น ขวัญเริ่มเห็นคินในแง่มุมใหม่ ๆ เขาไม่ใช่แค่พี่ชายที่ให้คำแนะนำในการทำการบ้าน หรือเป็นคนที่นั่งอ่านหนังสือเงียบ ๆ เขาคือคนที่มีเรื่องราวของตัวเอง มีความฝันและเป้าหมาย แม้จะดูไม่เปิดเผยแต่จริงๆ แล้วเขาก็มีความลึกซึ้งอยู่ภายใน

แต่ความรู้สึกพิเศษที่ขวัญมีต่อคินกลับไม่ใช่แค่เรื่องของการรู้จักกันในแง่ของเพื่อน เขารู้สึกว่าเขามีความหมายมากกว่าแค่พี่ชายในสายตาของเธอ เขาคือคนที่เธอเริ่มมีความรู้สึกบางอย่างที่พิเศษขึ้นทุกวัน

วันหนึ่ง ขวัญตัดสินใจที่จะเปิดใจและพูดความรู้สึกที่อยู่ในใจออกมา ขวัญต้องการที่จะให้คินรู้ว่าเธอไม่ได้แค่เห็นเขาเป็นคนที่คอยช่วยเหลือในการเรียน แต่เธอเริ่มมองเขาในฐานะที่มากกว่านั้น

“พี่คิน...” ขวัญเริ่มพูดเสียงเบา

“ครับ?” คินหันมามอง

“ขวัญ... ขวัญอยากบอกอะไรบางอย่างค่ะ” ขวัญเอ่ยด้วยเสียงสั่นๆ

คินมองเธอด้วยความสงสัย “อะไรครับ ขวัญ”

ขวัญลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพูดออกไปด้วยความกล้าหาญ “ขวัญชอบพี่คินค่ะ... ขวัญรู้สึกว่า... พี่เป็นคนที่ทำให้ขวัญรู้สึกพิเศษและมีความสุขทุกครั้งที่ได้เจอ”

คินเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น “ขวัญ...” เขาพูดช้าๆ พร้อมกับยิ้มให้เธอ “พี่เองก็รู้สึกดีที่ได้มีโอกาสรู้จักขวัญนะครับ”

ขวัญรู้สึกหัวใจเต้นแรง แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าโลกนี้กลับดูสวยงามขึ้นทันทีที่ได้บอกความรู้สึกออกไป

คินยิ้มอีกครั้ง และในที่สุด ความรู้สึกที่ขวัญเก็บไว้ในใจมานานก็ได้ออกมาแล้ว

“ถ้าเป็นแบบนี้... เราก็อาจจะเดินไปข้างหน้าในเส้นทางเดียวกันได้นะครับ” คินพูดเสียงนุ่มๆ

ขวัญยิ้มออกมาจากใจจริง รู้สึกเหมือนกับว่าความรู้สึกของเธอไม่ได้เป็นแค่ความรักที่เธอเคยคิดว่ามันไกลเกินไป แต่มันเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นในทุกวันที่เธอได้รู้จักคินมากขึ้น