ฉากที่ 1: ตราสัญลักษณ์แห่งโชคชะตา

กลางดึกในคืนที่เงียบสงัด ฝนโปรยปรายลงมาราวกับน้ำตาของสวรรค์ อัยย์ นั่งอยู่ริมหน้าต่าง มองดูตราสัญลักษณ์สีดำบนข้อมือที่เธอเกิดมาพร้อมกับมัน ตั้งแต่จำความได้ คนในหมู่บ้านต่างหวาดกลัวเธอ เพราะตำนานกล่าวว่า "ผู้ที่มีตรานี้ จะนำความเจ็บปวดมาสู่ผู้ที่รักเธอ"

ตั้งแต่วัยเด็ก อัยย์พยายามหลีกเลี่ยงการสร้างความสัมพันธ์กับใคร แต่ยิ่งเธอห่างไกลเท่าไร หัวใจก็ยิ่งโดดเดี่ยวมากขึ้น คืนนี้เธอเฝ้าถามตัวเอง—ถ้าหากเธอไม่ได้เกิดมาพร้อมคำสาปนี้ ชีวิตของเธอจะเป็นเช่นไร?

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้เธอสะดุ้ง แม่ของเธอเดินเข้ามาพร้อมสีหน้าหนักใจ

"อัยย์... แม่รู้ว่าลูกเจ็บปวด แต่บางทีโชคชะตาอาจไม่ได้โหดร้ายกับลูกเสมอไป"

อัยย์กำมือแน่น ซ่อนข้อมือของตนไว้ใต้แขนเสื้อ เธออยากจะเชื่อแบบนั้น แต่มันเป็นไปได้จริงหรือ?

...----------------...

ฉากที่ 2: ชายปริศนา

ในวันหนึ่ง ขณะที่อัยย์เดินเล่นในป่าเพื่อหลีกหนีจากสายตาของชาวบ้าน เธอก็พบกับชายหนุ่มคนหนึ่ง คิริน เขาแต่งตัวแตกต่างจากคนในหมู่บ้าน ดูเหมือนเป็นนักเดินทางจากแดนไกล

"เธอชื่ออะไร?" คิรินเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม

"ไม่สำคัญหรอก... ฉันเป็นคนที่ไม่ควรเข้าใกล้ใคร" อัยย์ตอบเสียงเบา พลางถอยห่าง

แต่คิรินกลับหัวเราะเบาๆ "ฟังดูน่าสนใจ... ฉันไม่เคยเจอใครที่แนะนำตัวแบบนี้มาก่อน"

อัยย์มองเขาอย่างประหลาดใจ ทำไมเขาไม่กลัวเธอ? หรือว่าเขายังไม่รู้เรื่องคำสาป...

"อย่ามายุ่งกับฉันเลย" เธอเอ่ยเสียงแข็งก่อนจะหันหลังเดินจากไป ทว่า คิรินกลับคว้าข้อมือของเธอไว้—และทันใดนั้นเอง! ความรู้สึกปวดร้าวก็แล่นเข้าสู่ร่างกายของเขา ทำให้เขาทรุดลงกับพื้น

อัยย์ตกใจ รีบดึงมือกลับ นี่เป็นอีกครั้งที่คำสาปของเธอทำร้ายใครบางคน เธอควรหนีไปให้ไกล... แต่ทำไมขาทั้งสองข้างถึงไม่ยอมก้าวออกไป?

...----------------...

ฉากที่ 3: ความจริงที่ถูกเปิดเผย

หลังจากเหตุการณ์วันนั้น คิรินยังคงกลับมาหาอัยย์ แม้ว่าเขาจะต้องทนกับความเจ็บปวดทุกครั้งที่อยู่ใกล้เธอ

"ทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่?" อัยย์ถามอย่างไม่เข้าใจ

คิรินยิ้มบาง "ฉันเคยได้ยินเรื่องของคำสาปนี้มาก่อน... และฉันคิดว่า คำสาปที่แท้จริงอาจไม่ได้อยู่ที่ตัวเธอ"

อัยย์เบิกตากว้าง เขารู้เรื่องนี้มาก่อน?

"บางที... คำสาปนี้อาจไม่ใช่โทษทัณฑ์ แต่เป็นกุญแจที่นำไปสู่บางสิ่ง" คิรินพูดต่อ "และฉันตั้งใจจะหาคำตอบไปพร้อมกับเธอ"

หัวใจของอัยย์เต้นแรง... เป็นครั้งแรกที่มีใครสักคนไม่กลัวเธอ แต่กลับเลือกจะอยู่ข้างเธอ ทว่า หากสิ่งที่คิรินพูดเป็นความจริง นั่นหมายความว่ามีบางอย่างที่เธอยังไม่รู้อีกหรือ?

ฉากที่ 1: คำเตือนจากหญิงชรา

อัยย์ยังคงสับสนกับคำพูดของคิริน—"คำสาปอาจเป็นกุญแจ"—มันหมายความว่าอย่างไรกันแน่? เธอรู้เพียงแค่ว่าทุกครั้งที่เธอรักใคร คำสาปจะทำให้พวกเขาเจ็บปวด นี่ไม่ใช่กุญแจ แต่เป็นโซ่ตรวนที่ล่ามชีวิตเธอไว้ต่างหาก

วันหนึ่ง ขณะเดินกลับบ้าน อัยย์พบกับหญิงชราผู้หนึ่ง นางเป็นนักทำนายของหมู่บ้านที่ใครๆ ต่างหวาดกลัว

"เจ้า... กำลังจะปลดปล่อยบางสิ่งที่ถูกกักขังมานาน" หญิงชรากล่าวด้วยเสียงแหบพร่า

อัยย์ขมวดคิ้ว "ท่านหมายความว่าอย่างไร?"

หญิงชรามองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา "เจ้าคือทายาทของนาง... หญิงผู้ต้องสาปที่ไม่ควรถูกจดจำ"

หัวใจของอัยย์เต้นแรง ใครคือนาง? คำสาปนี้ไม่ได้เกิดขึ้นโดยบังเอิญ แต่เกี่ยวข้องกับอดีตของเธออย่างนั้นหรือ?

...----------------...

ฉากที่ 2: อดีตที่ถูกลืม

คิรินพาอัยย์ออกเดินทางไปยังหอจดหมายเหตุเก่าแก่ที่อยู่นอกหมู่บ้าน ด้วยความช่วยเหลือจากนักบวชเฒ่า พวกเขาได้พบกับบันทึกเก่าแก่ที่เต็มไปด้วยฝุ่นหนา

"หญิงผู้ต้องสาป..." อัยย์พึมพำขณะไล่สายตาไปตามตัวอักษรโบราณ

ในอดีตกาล มีหญิงสาวผู้หนึ่งตกหลุมรักเจ้าชายแห่งอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ แต่เพราะความแตกต่างของชนชั้น นางถูกใส่ร้ายว่าวางยาพิษพระราชา และถูกสาปให้ "ความรักของนางกลายเป็นความเจ็บปวด" นางจึงใช้พลังที่เหลืออยู่เพื่อขังตนเองไว้ในห้วงกาลเวลา

แต่ทุกๆ ร้อยปี คำสาปจะเลือกทายาทคนใหม่... และทายาทคนนั้นคืออัยย์!

อัยย์ตัวเย็นเฉียบ นี่คือเหตุผลที่เธอเกิดมาพร้อมตราประทับแห่งคำสาปอย่างนั้นหรือ?

"หากจะปลดปล่อยคำสาป เจ้าต้องเผชิญหน้ากับความทรงจำที่ถูกปิดผนึก" นักบวชกล่าว "แต่จงจำไว้ว่า การคืนชีพให้ความรักที่ถูกจองจำ... อาจนำพาหายนะมาเช่นกัน"

...----------------...

ฉากที่ 3: คำสัญญาของคิริน

คิรินมองอัยย์ที่ยืนเงียบไปนาน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสนและหวาดกลัว

"อัยย์" เขาเรียกชื่อเธอเบาๆ

"ฉันกลัว..." เธอยอมรับ "ถ้าฉันพยายามปลดคำสาป แล้วมันทำให้เกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นล่ะ? ถ้าฉัน... ต้องสูญเสียคนที่ฉันรักอีก?"

คิรินยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะยื่นมือมาให้เธอจับ

"ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันจะอยู่ข้างเธอ"

อัยย์มองมือของเขา คำสาปของเธออาจทำให้เขาเจ็บปวด... แต่ในตอนนี้ เธอรู้แล้วว่าคิรินไม่ใช่แค่คนที่ไม่กลัวคำสาป แต่เขาพร้อมจะต่อสู้ไปกับเธอ

เธอจะยอมให้คำสาปควบคุมชีวิตของเธอต่อไป หรือจะลุกขึ้นสู้เพื่อเปลี่ยนโชคชะตาของตนเอง?

ฉากที่ 1: ประตูแห่งความทรงจำ

คืนวันนั้น อัยย์นอนไม่หลับ ความจริงที่เธอค้นพบทำให้หัวใจของเธอสั่นไหว เธอคือทายาทของหญิงผู้ถูกสาป—หญิงที่เคยถูกพรากความรักไป และต้องคำสาปให้ถ่ายทอดความเจ็บปวดนี้สู่รุ่นต่อรุ่น

คิรินนั่งมองเธออยู่ไม่ไกล เขารู้ว่าเธอกำลังกลัว แต่เขาก็ไม่พูดอะไรนอกจากอยู่ข้างๆ เธอ

"ฉันต้องหาคำตอบให้ได้" อัยย์พึมพำ ก่อนจะตัดสินใจเดินทางไปยังสถานที่ต้องห้าม—"ศาลเจ้าเงาอดีต" ซึ่งเป็นที่เก็บบันทึกเกี่ยวกับคำสาปนี้มาตั้งแต่โบราณกาล

เมื่อมาถึงหน้าศาลเจ้า ประตูไม้เก่าผุพังดูเหมือนจะปิดตาย แต่เมื่ออัยย์แตะมันด้วยปลายนิ้ว เสียงกระซิบแผ่วเบาก็ดังขึ้นราวกับสายลมพัดผ่าน

"เจ้าคือทายาท... เจ้าคือผู้ถูกเลือก..."

ทันใดนั้น ประตูก็ค่อยๆ เปิดออกเอง

อัยย์มองคิริน เขาพยักหน้าให้เธอก่อนที่ทั้งสองจะก้าวเข้าสู่มิติแห่งอดีต

...----------------...

ฉากที่ 2: เผชิญหน้ากับอดีต

ภายในศาลเจ้าแห่งนั้น เต็มไปด้วยกระจกมากมาย และเมื่ออัยย์ยืนอยู่หน้ากระจกบานหนึ่ง เธอก็เห็นภาพสะท้อนของหญิงสาวในชุดโบราณ ดวงตาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก

"เจ้ามาที่นี่เพื่อปลดปล่อยข้าหรือไม่?" หญิงสาวในกระจกถามเสียงแผ่ว

อัยย์เบิกตากว้าง "ท่านคือ... หญิงผู้ต้องสาป?"

หญิงสาวพยักหน้า ก่อนจะยื่นมือแตะที่กระจก และในชั่วพริบตา อัยย์ก็ถูกดึงเข้าสู่ห้วงแห่งความทรงจำ เธอเห็นอดีตของหญิงผู้นั้น—'ลิเลียน' หญิงสาวชาวสามัญผู้หลงรักเจ้าชาย แต่กลับถูกใส่ร้ายว่าเป็นแม่มดและถูกสาปให้ความรักของเธอมีแต่ความเจ็บปวด

"ข้าไม่ได้ต้องการแก้แค้น... ข้าเพียงต้องการให้ความจริงถูกเปิดเผย..."

อัยย์รู้สึกถึงบางอย่างในใจเธอ ความรู้สึกที่เหมือนกับว่า... ลิเลียนไม่ใช่แค่บรรพบุรุษของเธอ แต่เป็นบางส่วนของเธอเอง

...----------------...

ฉากที่ 3: ทางเลือกของอัยย์

เมื่ออัยย์กลับมาสู่ความเป็นจริง เธอหอบหายใจแรง คิรินรีบประคองเธอไว้

"อัยย์! เธอเป็นอะไรไหม?"

อัยย์เงยหน้าขึ้น น้ำตาคลอเบ้า "ฉันเข้าใจแล้ว... คำสาปนี้ไม่ได้เกิดจากความชั่วร้าย แต่มันเป็นบาดแผลของหัวใจที่ไม่เคยได้รับความยุติธรรม"

คิรินมองเธอด้วยความเข้าใจ "แล้วเธอจะทำอย่างไรต่อไป?"

อัยย์กำมือแน่น "ฉันจะไม่ยอมให้คำสาปนี้ควบคุมชีวิตฉันอีกต่อไป ถ้าคำสาปเกิดจากความรักที่ถูกพรากไป... ฉันจะแสดงให้มันเห็นว่าความรักสามารถเอาชนะทุกสิ่งได้"

เสียงกระซิบจากศาลเจ้าดังขึ้นอีกครั้ง

"เจ้ากล้าท้าทายโชคชะตาหรือ?"

อัยย์เงยหน้าขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความแน่วแน่ "ฉันไม่กลัวอีกแล้ว"

และในวินาทีนั้น ตราสัญลักษณ์บนข้อมือของเธอก็เริ่มเปล่งแสง...

...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...

(ตอนต่อไป: อัยย์จะเผชิญกับบททดสอบสุดท้ายเพื่อปลดปล่อยคำสาป แต่เธอจะต้องแลกด้วยบางสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต!)