[ฉาก: ห้องทำงานของต้นกล้า – ช่วงสายของวันทำงาน]

(โต๊ะทำงานของต้นกล้าวางเรียงไปด้วยเอกสารมากมาย เขานั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ จ้องจออย่างเคร่งเครียด เมฆเดินเข้ามาพร้อมกับแฟ้มในมือ วางมันลงเบาๆ บนโต๊ะ)

เมฆ: (พูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ) "นี่ครับ รายงานที่คุณต้นกล้าขอ ผมตรวจสอบรายละเอียดแล้ว ไม่มีข้อผิดพลาด"

(ต้นกล้าเงยหน้าขึ้นจากจอคอมพิวเตอร์ หยิบแฟ้มขึ้นมาเปิดดูคร่าวๆ ก่อนจะเงยหน้ามองเมฆ)

ต้นกล้า: (ยิ้มมุมปาก) "ทำงานละเอียดดีเหมือนเดิม ขอบใจมาก"

เมฆ: (ยิ้มบางๆ) "เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับ"

(เมฆทำท่าจะหมุนตัวกลับ แต่เสียงของต้นกล้าก็ดังขึ้น)

ต้นกล้า: "เดี๋ยว"

(เมฆหยุดเดิน หันกลับมาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม)

ต้นกล้า: "เที่ยงนี้นายว่างไหม?"

(เมฆนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบ)

เมฆ: "ก็...ยังไม่มีแพลนอะไรครับ"

ต้นกล้า: "งั้นไปกินข้าวด้วยกัน"

(เมฆชะงักไปนิดหน่อย ไม่คิดว่าต้นกล้าจะชวนกันตรงๆ แบบนี้)

เมฆ: (พยายามรักษาน้ำเสียงปกติ) "มีเรื่องจะคุยเรื่องงานเหรอครับ?"

ต้นกล้า: (ยิ้มเจ้าเล่ห์) "อาจจะไม่ใช่แค่เรื่องงาน"

(เมฆหลบตาเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าตกลง)

...🏢...

[ฉาก: ร้านอาหารใกล้บริษัท – เวลากลางวัน]

(ต้นกล้าและเมฆนั่งอยู่ที่โต๊ะติดกระจก มองเห็นวิวถนนด้านนอก เมนูอาหารถูกวางไว้ตรงหน้า แต่ต้นกล้ากลับไม่ได้เปิดดู เขาเอาแต่จ้องคนตรงหน้า)

เมฆ: (กระแอมเบาๆ) "เอ่อ... คุณต้นกล้าไม่ดูเมนูก่อนเหรอครับ?"

ต้นกล้า: (ยิ้ม) "ฉันอยากรู้ว่านายชอบกินอะไร"

(เมฆชะงักไปก่อนจะก้มลงมองเมนู พยายามไม่สบตากับคนตรงหน้า)

เมฆ: "ผมไม่ได้เรื่องมากครับ อะไรก็ได้"

ต้นกล้า: (หัวเราะเบาๆ) "นายนี่ตอบง่ายตลอดเลยนะ"

(พนักงานเดินเข้ามารับออร์เดอร์ เมฆสั่งอาหารของตัวเอง ส่วนต้นกล้าก็เลือกตามใจตัวเอง)

(หลังจากพนักงานเดินออกไป บรรยากาศเงียบลงครู่หนึ่ง ก่อนที่ต้นกล้าจะพูดขึ้น)

ต้นกล้า: "ฉันสังเกตมาสักพักแล้ว"

เมฆ: (เงยหน้าขึ้น) "ครับ?"

ต้นกล้า: "นายดูเหมือนจะระวังตัวเวลาอยู่กับฉัน"

(เมฆเม้มปากเล็กน้อย ก่อนจะตอบ)

เมฆ: "ผมก็ปกติดีนะครับ"

ต้นกล้า: (ยิ้มบาง) "ปกติที่ไหนกัน นายชอบหลบตาฉันตลอด"

เมฆ: "..."

(เมฆไม่รู้จะตอบอะไร ได้แต่ยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบแก้เก้อ ต้นกล้ามองท่าทางนั้นอย่างพอใจ)

ต้นกล้า: "หรือว่านายกำลังรู้สึกบางอย่างกับฉัน?"

(เมฆเกือบสำลักน้ำ รีบวางแก้วลงแล้วไอเบาๆ ต้นกล้าแอบหัวเราะ)

เมฆ: (พยายามควบคุมสีหน้า) "คุณต้นกล้าพูดอะไรแบบนี้ออกมาทำไมครับ?"

ต้นกล้า: (ยักไหล่) "ฉันก็แค่อยากรู้"

(เมฆเงียบไปสักพักก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง)

เมฆ: "คุณต้นกล้ากินข้าวเถอะครับ อาหารมาแล้ว"

(ต้นกล้าหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหยิบช้อนขึ้นมา ทว่าในใจกลับรู้สึกสนุกกับปฏิกิริยาของเมฆมากขึ้นเรื่อยๆ)

(ตัดฉาก)

[สายตาที่ไม่เคยโกหก]

[ฉาก: คาเฟ่ใกล้บริษัท – บ่ายหลังพักเที่ยง]

(ร้านตกแต่งสไตล์มินิมอล กลิ่นหอมของกาแฟลอยอบอวล ต้นกล้ากับเมฆเลือกมานั่งต่อหลังจากกินข้าวกลางวันจบ ทั้งคู่เลือกมุมเงียบของร้าน นั่งตรงข้ามกัน โต๊ะไม้เล็กๆ มีแค่แก้วกาแฟสองใบและความเงียบที่เริ่มจางหาย)

ต้นกล้า: (จ้องเมฆที่กำลังคนกาแฟเบาๆ)

"ฉันไม่เคยชวนน้องในทีมออกมากินข้าวหรือมานั่งร้านกาแฟเล่นๆ แบบนี้เลยนะ รู้ตัวไหม?"

เมฆ: (ยังคงไม่เงยหน้า)

"...แล้วทำไมถึงชวนผมล่ะครับ?"

(คำถามเรียบง่ายแต่ตรงไปตรงมา ทำให้ต้นกล้านิ่งไปชั่วครู่ เขาค่อยๆ เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ สายตายังไม่ละจากใบหน้าของเมฆที่พยายามจะเก็บอารมณ์ให้เรียบที่สุด)

ต้นกล้า: (พูดเสียงเบาแต่ชัดเจน)

"เพราะฉันอยากรู้จักนายให้มากขึ้น ไม่ใช่ในฐานะลูกน้อง"

(เมฆชะงัก มือที่กำลังคนกาแฟหยุดลง เสียงในร้านก็พลันเหมือนเงียบลงไปถนัดตา)

เมฆ: (เงยหน้าช้าๆ มองตรงเข้าไปในตาของต้นกล้า)

"...คุณพูดอะไรแบบนี้ออกมารู้ตัวไหมครับ ว่ามันไม่เหมาะ?"

ต้นกล้า: "แล้วถ้าฉันรู้ตัวอยู่แล้วล่ะ?"

(ประโยคนั้นเหมือนลมหายใจของเมฆหยุดลงเพียงชั่วขณะ ใจเต้นแรงขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ เขาเบนสายตาหลบ พลางยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ)

เมฆ: (เสียงเบา)

"คุณเป็นหัวหน้าทีม ผมเป็นลูกทีม เราควรจะมีแค่เรื่องงานเท่านั้น"

ต้นกล้า:

"แล้วถ้าเรื่องงานมันไม่พอสำหรับฉันล่ะ?"

(สายตาของเขายังคงนิ่ง จริงจัง และอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน)

"ฉันอยากอยู่ใกล้นายมากกว่าในห้องประชุม อยากฟังเสียงนายตอนที่ไม่ได้พูดแค่เรื่องตัวเลขในโปรเจกต์"

(เมฆกลืนน้ำลายเงียบๆ จู่ๆ ก็รู้สึกว่าความร้อนจากกาแฟในมือไม่เท่ากับความร้อนที่แล่นขึ้นมาบนหน้า)

เมฆ: (พึมพำเบาๆ)

"คุณพูดแบบนี้กับทุกคนรึเปล่า..."

ต้นกล้า: (พูดโดยไม่ลังเล)

"ไม่เคยกับใครเลย นายคือคนแรก"

(น้ำเสียงหนักแน่นจริงจังทำให้เมฆเงียบลงไปอีกครั้ง ต้นกล้าไม่เร่ง ไม่กดดัน แค่ยกกาแฟขึ้นจิบ แล้วมองคนตรงหน้าอย่างใจเย็น)

---

[ฉากตัด: ห้องทำงานของเมฆ – เย็นวันเดียวกัน]

(เมฆนั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ แต่ไม่ได้สนใจเนื้อหาที่อยู่ตรงหน้าเลย มือข้างหนึ่งจับเมาส์ แต่ไม่ขยับ หน้าเขายังคงคิดวนเวียนกับคำพูดของต้นกล้าในร้านกาแฟ)

(ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่เลย์จะโผล่หน้าเข้ามา)

เลย์:

"โอ๊ะ ยังอยู่เหรอเมฆ คิดว่ากลับไปแล้ว"

เมฆ: (สะดุ้งเล็กน้อย)

"อ๋อ... ยังน่ะ มีงานค้างนิดหน่อย"

(เลย์เดินเข้ามานั่งบนโต๊ะฝั่งตรงข้าม ยิ้มแบบเพื่อนสนิทที่สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง)

เลย์:

"เห็นไปกินข้าวกับหัวหน้าเราด้วยนะวันนี้ ใกล้กันขนาดนั้นแล้วเหรอ?"

เมฆ: (รีบหลบสายตา)

"ก็...บังเอิญน่ะครับ"

เลย์: (หัวเราะ)

"เมฆ นายไม่ใช่คนโกหกเก่งนะรู้ไหม หน้าแดงไปหมดแล้วนั่น"

เมฆ: (ถอนหายใจ แล้วตอบแบบจำนน)

"มัน...ก็มีบางอย่างที่เขาพูด แล้วฉันยังไม่รู้จะรับมือยังไงดี"

เลย์: (เลิกคิ้ว)

"เขาบอกว่าชอบเหรอ?"

(เมฆเงียบไปอีกครั้ง เป็นคำตอบที่มากพอให้เลย์พยักหน้าเข้าใจ)

เลย์: (จริงจังขึ้น)

"แล้วนายล่ะ รู้สึกยังไงกับเขา?"

(เมฆเม้มปาก รู้สึกเหมือนทุกอย่างถูกจับโป๊ะหมดแล้ว เขายกมือขึ้นลูบหน้าผาก)

เมฆ:

"ฉัน...ไม่ได้ไม่รู้สึกอะไร แต่มันเร็วไปมั้ยล่ะ เราแค่ทำงานด้วยกัน ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่เขาทำทั้งหมด...มันจริงแค่ไหน"

เลย์: (พยักหน้า)

"มันไม่ผิดที่จะระวังใจตัวเอง แต่บางครั้ง...ความรู้สึกมันก็มาโดยไม่รอความเหมาะสมหรอก"

(เมฆนิ่ง มองไปยังจอคอมฯ ที่หน้าจอยังค้างอยู่ที่รายงานที่เปิดไว้ก่อนจะเดินออกไปกินข้าวกับต้นกล้า ภาพในหัวเขากลับไม่ใช่ตัวเลข... แต่เป็นดวงตาจริงจังคู่นั้น)

---

[ ทางเดินในบริษัท – เวลากลับบ้าน]

(เมฆเดินออกจากลิฟต์ กำลังจะมุ่งหน้าไปยังทางออก แต่ก็เห็นต้นกล้าที่ยืนพิงผนังใกล้ประตูทางออก ราวกับรอใครบางคน)

ต้นกล้า: (เห็นเมฆ เดินเข้ามาใกล้)

"ฉันเดาถูกว่านายยังไม่กลับ"

เมฆ: (เลิกคิ้ว)

"คุณรอผมเหรอครับ?"

ต้นกล้า:

"ก็...อยากเดินลงไปพร้อมกัน"

(เมฆไม่พูดอะไร แค่เดินเคียงไปกับอีกฝ่ายเงียบๆ จนกระทั่งเกือบถึงหน้าประตูอาคาร)

ต้นกล้า: (หยุดเดินแล้วหันมามอง)

"ขอถามอะไรหน่อย"

เมฆ: "ครับ?"

ต้นกล้า: (สบตาเขาตรงๆ)

"ถ้าฉันยังไม่หยุดรู้สึกกับนาย... นายจะหนีฉันไหม?"

(เมฆมองเขาอย่างนิ่งงัน หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่คราวนี้ เขาไม่หลบตาอีกแล้ว)

เมฆ: (พูดเบาๆ แต่แน่น)

"ผมไม่หนีหรอกครับ... แต่ผมขอเวลา"

(รอยยิ้มผ่อนคลายของต้นกล้าคลี่ออกทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น เขาพยักหน้าช้าๆ แล้วเดินเคียงกันออกจากประตู... อย่างเงียบงัน แต่หัวใจกลับดังโครมคราม)

[ – ในวันที่หัวใจเริ่มเปิดรับ]

[ฉาก: ห้องพักพนักงาน – ช่วงบ่ายของวันทำงาน ถัดจากวันก่อน]

(บรรยากาศในห้องพักพนักงานเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะจากกลุ่มพนักงานที่กำลังพักเบรก ทว่าในมุมเงียบด้านในสุด เมฆนั่งอยู่ที่มุมโต๊ะ กำลังจิบกาแฟอย่างเงียบๆ พลางไถมือถือไปเรื่อยเปื่อย)

(เสียงเปิดประตูดังขึ้น ศรก้าวเข้ามาก่อนจะเห็นเมฆนั่งอยู่คนเดียว เขายิ้มแล้วเดินเข้ามาทัก)

ศร:

"เฮ้ เมฆ มานั่งหลบมุมอะไรตรงนี้คนเดียววะ?"

เมฆ: (เงยหน้าขึ้น ยิ้มเจื่อนๆ)

"พักสายตาน่ะ งานมันปวดหัวหน่อย"

ศร: (ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ)

"หรือว่างานไม่ปวด แต่ใจนายน่ะว้าวุ่น?"

(เมฆชะงักนิดหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจแล้วพึมพำ)

เมฆ:

"...ข่าวลือมันแพร่ออกไปเร็วจริงๆ นะ"

ศร: (หัวเราะในลำคอ)

"ก็นายกับหัวหน้าต้นกล้าเล่นไปกินข้าวด้วยกัน ต่อด้วยนั่งร้านกาแฟแบบที่ใครก็เห็น นายคิดว่าจะไม่มีใครพูดถึงเหรอ?"

(เมฆไม่ตอบ กลับยกแก้วกาแฟขึ้นจิบอีกคำหนึ่งอย่างครุ่นคิด ศรสังเกตได้ทันทีว่าเพื่อนของเขากำลังมีอะไรในใจจริงๆ)

ศร:

"เฮ้...ฉันไม่ได้จะมาแซว ฉันจริงจังนะเมฆ ถ้านายไม่โอเคกับเขา หรือรู้สึกไม่ปลอดภัย นายต้องพูดออกมา อย่าเก็บไว้คนเดียว"

เมฆ: (นิ่งไปก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ)

"ไม่ใช่ว่าไม่ปลอดภัย... ตรงกันข้ามเลย"

ศร:

"งั้นก็แค่ไม่แน่ใจ?"

(เมฆพยักหน้า เขากำลังรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองกำลังต่อสู้กับเหตุผล)

เมฆ:

"เขาทำให้ฉันรู้สึกบางอย่าง ที่มันไม่ควรเกิดขึ้นในที่ทำงาน แล้วที่แย่กว่าคือ…ฉันตอบกลับไม่ได้ว่าความรู้สึกนั้นคืออะไรแน่"

ศร:

"เมฆ ความรู้สึกมันไม่มีคำตอบตายตัวหรอก มันแค่...เกิดขึ้น แล้วก็อยู่ตรงนั้น อยู่ในใจเรานี่แหละ"

(เมฆนิ่งเงียบ ขณะที่ศรยิ้มให้เบาๆ แล้วตบบ่าเพื่อนเบาๆ ก่อนลุกขึ้น)

ศร:

"นายไม่ต้องรีบรู้คำตอบหรอก แต่แค่ฟังใจตัวเองให้มากกว่าคำพูดของคนอื่น…พอแล้ว"

---

[ฉาก: หน้าห้องประชุม – เย็นวันเดียวกัน]

(เมฆเดินถือแฟ้มเอกสารออกจากห้องประชุม ใจยังเต้นแรงเล็กน้อย เพราะตลอดเวลาการประชุม สายตาของต้นกล้าแทบไม่เคยละไปจากเขาเลยแม้แต่นาทีเดียว)

(และเมื่อเขาเดินพ้นประตูออกมา คนที่ยืนพิงผนังรออยู่ก็คือเจ้าตัวนั้นเอง – ต้นกล้า)

ต้นกล้า:

"ประชุมจบแล้วเหรอ?"

เมฆ: (พยักหน้า)

"ครับ ผมกำลังจะกลับไปที่โต๊ะ"

(ต้นกล้าก้าวเข้ามาใกล้อีกนิด สีหน้าไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรชัดเจน แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยสิ่งที่พูดไม่ได้)

ต้นกล้า:

"เดินไปด้วยกันไหม?"

(เมฆลังเลนิดเดียว ก่อนจะพยักหน้า แล้วทั้งคู่ก็เดินไปตามทางเดินของออฟฟิศอย่างเงียบๆ)

ต้นกล้า: (เสียงเบา)

"เมื่อวาน...ฉันอาจพูดตรงไปหน่อย นายคงตกใจ"

เมฆ:

"ก็ไม่เชิงครับ แค่...ไม่คาดคิด"

(ต้นกล้ายิ้มบางๆ ขณะเดินเคียงข้างเมฆ เขารู้ว่าทุกคำพูดที่พูดออกไป มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ)

ต้นกล้า:

"ฉันไม่อยากรีบนะเมฆ ไม่ได้จะเร่งนายตอบอะไร ไม่ใช่แค่เพราะเราทำงานด้วยกัน...แต่มันคือเรื่องของความรู้สึก ฉันรู้ว่านายจริงจังกับมันเหมือนกัน"

(เมฆหยุดเดิน ก้มหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว)

เมฆ:

"แล้วถ้าผมไม่สามารถให้คำตอบคุณได้เลยล่ะครับ?"

ต้นกล้า: (นิ่งไปสักพัก ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน)

"แค่ให้นายยังยืนอยู่ตรงนี้…ยังฟังฉัน ยังเปิดใจให้ฉัน นั่นก็พอแล้ว"

(เมฆเงยหน้าขึ้นช้าๆ แล้วสบตากับเขา มันไม่ใช่คำสัญญา... แต่มันคือความเข้าใจอย่างลึกซึ้งที่กำลังก่อตัวขึ้น)

---

[ฉากตัด: ล็อบบี้บริษัท – เวลาหลังเลิกงาน]

(แทนคุณกับปกป้องยืนคุยกันอยู่แถวล็อบบี้ด้านล่าง เห็นเมฆเดินลงมาพร้อมต้นกล้า ทั้งสองคนมองหน้ากันก่อนจะอมยิ้ม)

แทนคุณ: (กระซิบกับปกป้อง)

"ดูจากระยะห่างนี่ ยังเรียกว่า ‘หัวหน้ากับลูกน้อง’ ได้อยู่ไหมวะ?"

ปกป้อง: (พึมพำตอบ)

"เรียกว่า 'หัวใจมันเดินขนาน' มากกว่า"

(ทั้งคู่หัวเราะเบาๆ ขณะที่เมฆหันมาเห็นพอดี เขาชะงักก่อนจะรีบหลบสายตา ส่วนต้นกล้าหันไปพยักหน้าให้สองเพื่อนสนิทของเมฆแล้วพูดขึ้นกับคนข้างๆ)

ต้นกล้า:

"ฉันรอได้ ไม่ว่าเพื่อนนายจะพูดถึงเรายังไง...ฉันแค่ขอเป็นคนที่นายกล้าหันมามองในวันที่พร้อม"

(เมฆยิ้ม...เล็กน้อยแต่เป็นรอยยิ้มที่เริ่มเปิดประตูหัวใจจริงๆ)