แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านแนวต้นไม้ใหญ่ที่เรียงรายอยู่สองข้างทางของมหาวิทยาลัย นักศึกษาหลายคนทยอยเดินเข้าคณะ บ้างจับกลุ่มพูดคุย บ้างเร่งฝีเท้ากลัวไปสาย แต่ในบรรดาคนเหล่านั้น มีเด็กหนุ่มปีหนึ่งคนหนึ่งที่กำลังพุ่งทะยานไปข้างหน้าอย่างสุดชีวิต

"แย่แล้ว! แย่แล้ว! มาสายวันแรกเลยเหรอเนี่ย!" เบลพึมพำกับตัวเองพลางก้มหน้าก้มตาวิ่งสุดแรง เขาเผลอปิดนาฬิกาปลุกแล้วหลับต่อไปอีกครึ่งชั่วโมง พอลืมตาขึ้นมาอีกที เวลาก็แทบจะถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว

เสียงรองเท้าผ้าใบกระทบพื้นถนนคณะดังเป็นจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่ง—

โครม!

"โอ๊ย!"

"เฮ้ย!"

เบลรู้สึกเหมือนตัวเองพุ่งเข้าชนกำแพงอะไรบางอย่างที่แข็งมาก ร่างเขาถูกแรงปะทะกระเด็นถอยหลัง ก่อนจะล้มลงนั่งกองอยู่กับพื้น หนังสือเรียนที่อุตส่าห์กอดเอาไว้แน่นหลุดมือกระจายเต็มพื้น

"โอ๊ย… เจ็บชะมัด…" เบลบ่นพลางลูบหัวตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่เขาพุ่งเข้าชน

ตรงหน้าเขาคือชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผมสีดำสนิทยุ่งเล็กน้อยเหมือนคนที่เพิ่งตื่นแต่ก็ยังดูดีเกินไปสำหรับมนุษย์ทั่วไป ดวงตาคมกริบสบตากับเบลนิ่งๆ ราวกับกำลังประเมินว่าเด็กที่วิ่งมาชนเขานั้นเป็นใคร

"เป็นอะไรหรือเปล่า?" เสียงทุ้มของชายหนุ่มเอ่ยขึ้น แววตาดูไม่ได้โกรธเคืองอะไรนัก

"อ-อ้อ… ผม… ขอโทษครับ!" เบลรีบลุกขึ้นพรวด ยกมือไหว้ด้วยความตกใจ

ชายหนุ่มตรงหน้ากระพริบตาช้าๆ ก่อนจะถอนหายใจนิดๆ แล้วช่วยหยิบหนังสือที่ตกอยู่ขึ้นมายื่นให้

"ดูทางหน่อยสิ นายเล่นวิ่งมาชนแบบนี้ ถ้าหัวฟาดพื้นไปจะทำไง?"

เบลยื่นมือไปรับหนังสือมา ก้มหน้านิดๆ อย่างรู้สึกผิด "ขอโทษจริงๆ ครับ ผมสายแล้วเลยรีบไปหน่อย…"

อีกฝ่ายมองเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับรู้ "เข้าใจละ… นายปีหนึ่งสินะ?"

เบลชะงักไปนิดก่อนเงยหน้ามอง "รู้ได้ไงครับ?"

ชายหนุ่มเลิกคิ้ว ก่อนจะชี้ไปที่ป้ายชื่อที่เบลห้อยอยู่

"เด็กใหม่ส่วนใหญ่จะใส่ป้ายชื่อกันหมด แล้วดูจากท่าทางของนาย…" อีกฝ่ายยกยิ้มมุมปากเล็กๆ "ชัดเลย"

เบลรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นกระต่ายที่โดนหมาป่ามองทะลุปรุโปร่ง

"ว่าแต่นายชื่ออะไร?"

"เบลครับ…"

"อืม… เบล ปีหนึ่ง" ชายหนุ่มพึมพำ ก่อนจะยื่นมือออกมา "ฉันเซน ปีสอง"

เบลกระพริบตาเล็กน้อย ก่อนจะยื่นมือไปจับเบาๆ

"เจอกันอีกแน่ เด็กใหม่"

เซนพูดจบก็หมุนตัวเดินจากไป ทิ้งให้เบลยืนกะพริบตาปริบๆ กับหัวใจที่เต้นแรงแบบไม่รู้สาเหตุ…

...📖...

หลังจากเหตุการณ์ชนกันกลางทางเมื่อเช้า เบลก็รีบวิ่งไปที่คณะจนแทบหอบแฮ่ก โชคดีที่อาจารย์ยังไม่เริ่มสอน เขาจึงแอบถอนหายใจโล่งอก ก่อนจะรีบเดินไปนั่งที่ว่างท้ายห้อง

ตลอดทั้งคาบ เบลยังคงคิดถึงเรื่องเมื่อเช้า—รุ่นพี่ปีสองคนนั้น... เซน

‘ทำไมรู้สึกว่าเขาดู… อันตรายนิดๆ นะ’ เบลพึมพำในใจ ภาพรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปนนิ่งของเซนยังติดตาอยู่ ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก

แต่ก็ช่างเถอะ—ยังไงก็คงไม่ได้เจอกันอีกอยู่ดี มหาวิทยาลัยตั้งกว้างขนาดนี้ โอกาสเจอกันซ้ำอีกครั้งคงต่ำมาก... ใช่ไหม?

ช่วงเที่ยง เบลกับเพื่อนใหม่ในกลุ่มตกลงกันว่าจะไปกินข้าวที่โรงอาหารรวมของมหาวิทยาลัย พวกเขาเดินเลือกอาหารอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะหาที่นั่งได้ตรงโต๊ะริมหน้าต่าง

"วันนี้คนเยอะจังแฮะ" เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้น ขณะมองไปรอบๆ ที่เต็มไปด้วยนักศึกษาหลากหลายคณะ

เบลพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะก้มลงตักข้าวเข้าปาก แต่ยังไม่ทันเคี้ยวดี เขาก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูดังขึ้นใกล้ๆ

"เฮ้ เซน! ทางนี้!"

‘เซน? หรือว่าจะ...’

ด้วยความสงสัย เบลจึงเงยหน้าขึ้นมองไปทางเสียงนั้น และแน่นอน—เป็นเซนจริงๆ

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในเสื้อช็อปสีเข้มนั่งอยู่ไม่ไกลจากโต๊ะของเขาเท่าไหร่นัก กลุ่มเพื่อนของเซนดูเหมือนเป็นพวกรุ่นพี่ปีสองเหมือนกัน ทุกคนดูเป็นกันเอง หัวเราะเฮฮา แต่เซนกลับไม่ได้พูดมากนัก แค่ฟังและอมยิ้มเป็นบางครั้ง

และจากจุดที่เบลนั่งอยู่... เขาบังเอิญสบตากับเซนที่มองมาอยู่ก่อนแล้วพอดี

"...!"

หัวใจของเบลสะดุดไปชั่ววินาที ก่อนที่เขาจะรีบหลบตาแทบไม่ทัน

‘แย่แล้ว... โดนจับได้ว่าแอบมอง’

เบลแกล้งทำเป็นตักข้าวกินต่อ แต่รู้สึกได้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งยังมองมาอยู่ตลอด จนเขาทำตัวไม่ถูก

"เบล ทำไมทำหน้าตึงแบบนั้นอะ?" เพื่อนคนหนึ่งถามขึ้น

"ห-หืม? เปล่านี่!"

"จริงเหรอ? หน้าแดงเชียว"

"ค-คือมันร้อน!" เบลรีบหาข้อแก้ตัว ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อให้เร็วที่สุด หวังว่าเซนจะเลิกสนใจเขาสักที

แต่ดูเหมือนทุกอย่างจะไม่เป็นไปตามที่คิด เพราะไม่นานนัก เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา ก่อนที่เสียงทุ้มคุ้นเคยจะดังขึ้นใกล้ๆ

"บังเอิญจังเลยนะ เด็กใหม่"

เบลเงยหน้าขึ้นทันที—เซนยืนอยู่ตรงนั้นจริงๆ พร้อมกับรอยยิ้มขี้เล่นที่ทำให้ใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ…

เบลเผลอกลืนน้ำลายลงคอโดยไม่รู้ตัว ขณะที่มองรุ่นพี่ปีสองตรงหน้าที่ยืนกอดอกส่งยิ้มขี้เล่นมาให้

"บังเอิญจังเลยนะ เด็กใหม่"

เสียงทุ้มของเซนยังคงชัดเจน แม้โรงอาหารจะเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยจอแจ แต่เบลกลับได้ยินแค่เสียงของอีกฝ่ายที่ดังอยู่ในหู

"เอ่อ... ครับ" เบลตอบกลับไปแบบงงๆ ไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรต่อ

"นี่เพื่อนนายเหรอ?" เซนเหลือบตามองกลุ่มเพื่อนที่นั่งอยู่กับเบล

"อ้อ ใช่ครับ พวกเราเรียนปีหนึ่งด้วยกัน" หนึ่งในเพื่อนของเบลเป็นคนตอบแทน ก่อนจะเอียงคอถามกลับ "แล้วพี่ล่ะ? เพื่อนๆ พี่อยู่ไหน?"

เซนเหลือบตาไปทางโต๊ะของตัวเองที่อยู่ไม่ไกลนัก ก่อนจะยักไหล่ "ก็อยู่ตรงนั้นแหละ แต่เดินมาหาเด็กใหม่แป๊บเดียว คงไม่ว่าหรอก"

คำว่า เด็กใหม่ ที่เซนใช้เรียกเบล ทำให้เจ้าตัวรู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก มันไม่ได้ดูเป็นการเรียกด้วยเจตนาไม่ดี แต่ก็แฝงไปด้วยอะไรบางอย่างที่ทำให้ใจเขาสั่นนิดๆ

"แล้ว... พี่มีอะไรเหรอครับ?" เบลถามกลับ เพราะไม่เข้าใจว่าเซนเดินมาหาเขาทำไม

"ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ แค่เห็นนายอยู่ตรงนี้ ก็เลยทัก" เซนพูดพลางยกยิ้มบางๆ "เมื่อเช้านายวิ่งซะล้มไม่เป็นท่า ตอนนี้ยังดีอยู่ใช่ไหม?"

"อ๋อ... ครับ ผมไม่เป็นอะไร" เบลพยักหน้ารัวๆ รู้สึกว่าตัวเองต้องตอบให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นอาจจะโดนสายตานิ่งๆ ของเซนสะกดไว้จนทำอะไรไม่ถูก

"ดีแล้ว" เซนตอบสั้นๆ แล้วจ้องมองเขาอีกนิด ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าแก้วน้ำของเบลขึ้นมา

"...พี่ทำอะไร!?" เบลเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าเซนยกแก้วน้ำของเขาขึ้นดื่มหน้าตาเฉย

เซนวางแก้วลงอย่างใจเย็น ก่อนจะมองหน้าเขาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "ก็แค่ลองชิมดู ว่านายกินอะไรอยู่"

"พ-พี่! นั่นมันแก้วของผมนะ!" เบลอุทาน หน้าเริ่มขึ้นสีโดยไม่รู้ตัว

"แล้วไง?" เซนตอบกลับง่ายๆ แล้วทำหน้าเหมือนไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่อะไร

เบลพูดไม่ออกไปชั่วขณะ นี่มัน... การดื่มแก้วเดียวกันไม่ใช่เหรอ!?

"หรือว่านายรังเกียจ?" เซนเลิกคิ้ว ถามเสียงเรียบ

"ม-ไม่ใช่แบบนั้น! แต่แบบ... เอ่อ..." เบลพูดตะกุกตะกัก ไม่รู้ว่าต้องอธิบายยังไงดี

เพื่อนๆ ที่นั่งอยู่ข้างๆ ต่างพากันมองเหตุการณ์นี้ด้วยแววตาแปลกๆ บางคนอมยิ้ม บางคนมองสลับไปมาระหว่างเบลกับเซน เหมือนเริ่มจะจับอะไรบางอย่างได้

"โอเคๆ ไม่แกล้งแล้ว" เซนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะวางมือบนศีรษะของเบลแล้วขยี้เบาๆ "กินข้าวให้หมดล่ะ เดี๋ยวจะไม่มีแรงวิ่งไปเรียนอีก"

เบลสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงมืออุ่นๆ ที่วางอยู่บนหัว เขารีบปัดออกโดยอัตโนมัติ "พี่นี่แปลกคนชะมัดเลย!"

"หืม? แปลกตรงไหน?"

"ก็...!"

เบลอ้าปากจะพูดแต่ก็ต้องชะงัก เพราะเขาเองก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี

เซนหัวเราะนิดๆ ก่อนจะหมุนตัวกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง ทิ้งให้เบลนั่งหน้าแดงอยู่ตรงนั้น

เพื่อนข้างๆ หันมามองเขาด้วยสายตากรุ้มกริ่ม "เบล... นายไปสนิทกับพี่เซนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?"

"ผมไม่ได้สนิทกับเขานะ! แค่บังเอิญเจอเมื่อเช้าเฉยๆ!"

"แต่พี่เขาดูสนใจนายอยู่นะ"

"บ้าเหรอ! ไม่มีทาง!"

เบลรีบปฏิเสธทันควัน แต่ลึกๆ แล้วเขากลับรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่แปลกไปจริงๆ

และเขาไม่แน่ใจว่า... ตัวเองกำลังรู้สึกยังไงกับมันกันแน่

หลังจากนั้น

เบลคิดว่าเรื่องของเซนคงจบแค่ตรงนั้น แต่ดูเหมือนว่าพรหมลิขิต(?) จะไม่ได้คิดแบบเดียวกับเขา เพราะหลังจากวันนั้น เขากลับบังเอิญเจอเซนบ่อยขึ้น

เดินสวนกันระหว่างทางไปเรียน

เจอกันที่โรงอาหารอีกหลายครั้ง

แม้แต่ตอนที่เบลไปหาหนังสือที่ห้องสมุด ก็ยังเจอเซนนั่งอ่านหนังสืออยู่มุมห้อง

มันทำให้เบลเริ่มสงสัยว่า นี่มันบังเอิญจริงๆ หรือว่ามีอะไรบางอย่างที่ทำให้พวกเขาต้องเจอกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า?

และที่สำคัญกว่านั้น...

หัวใจของเขาก็เริ่มเต้นแรงขึ้นทุกครั้งที่เจอเซนโดยไม่รู้ตัว

(โปรดติดตามตอนต่อไป)