ดาบพิฆาตอสูร: นักดาบเงาโลหิต
ตอนที่ 1: เงาในเงามืด
(ป่าทึบยามค่ำคืน แสงจันทร์สาดส่องลอดใบไม้ลงมาเป็นหย่อม ๆ บรรยากาศเงียบสงัด วังเวง มุเก็ตสึในชุดนักดาบสีเข้ม ผมยาวสยาย นั่งพิงต้นไม้ใหญ่ หลับตา)
(เสียงฝีเท้าแผ่วเบาใกล้เข้ามา)
(มุเก็ตสึลืมตาขึ้นช้า ๆ ดวงตาสีแดงก่ำส่องประกายในความมืด)
？？？
(เสียงแหบพร่า, เดินเข้ามาใกล้, สวมชุดคลุมเก่า ๆ) เจ้า... ใช่ไหม นักดาบเงาโลหิต?
มุเก็ตสึ
(ไม่ขยับตัว, เสียงเรียบ, เย็นชา) แล้วแต่ว่าใครถาม...
？？？
(ยื่นถุงเงินให้) ข้ามีงานให้เจ้าทำ... ฆ่าอสูรที่หมู่บ้านทางตะวันออก
มุเก็ตสึ
(มองถุงเงิน, ไม่หยิบ, สายตาเหม่อลอย) ข้าไม่รับงานฆ่า...
？？？
(ประหลาดใจ, ขมวดคิ้ว) แต่เจ้า... เป็นนักล่าอสูร...
มุเก็ตสึ
(ลุกขึ้นยืนช้า ๆ , เดินไปหยิบดาบคู่ "รุ่งอรุณ" และ "สนธยา" ข้างกาย, เสียงเน้นย้ำ) เคย เป็น... แต่ตอนนี้ ข้าแค่ฆ่าเพื่ออยู่รอด
(มุเก็ตสึลูบคมดาบเบา ๆ , แววตาเศร้าสร้อย)
(เสียงกรีดร้องดังมาจากทิศตะวันออก ตามด้วยเสียงต่อสู้)
(มุเก็ตสึชะงัก, หันไปมองทิศทางนั้น, แววตาครุ่นคิด)
？？？
(ร้อนรน, คุกเข่าลง) ได้โปรด... ท่านนักดาบ ช่วยชาวบ้านด้วยเถิด! อสูรตนนั้นร้ายกาจนัก!
(มุเก็ตสึถอนหายใจ, หลับตาลงครู่หนึ่ง, เหมือนกำลังตัดสินใจ)
มุเก็ตสึ
(เสียงเย็นชา, หันกลับมามองคนแปลกหน้า) ก็ได้... แต่ข้าไม่รับประกันว่าจะรอดกลับมา
(มุเก็ตสึพุ่งตัวเข้าไปในป่า, มุ่งหน้าไปยังหมู่บ้าน, ทิ้งให้คนแปลกหน้ายืนมองตามด้วยความหวัง)
หมู่บ้านทางตะวันออก, อสูรรูปร่างน่าเกลียดกำลังอาละวาด, ชาวบ้านวิ่งหนีด้วยความหวาดกลัว
(มุเก็ตสึปรากฏตัวขึ้น, ใบหน้าเรียบเฉย, ดวงตาจับจ้องไปที่อสูร)
มุเก็ตสึ
(พึมพำ) ปราณโลหิต... กระบวนท่าที่หนึ่ง...
(มุเก็ตสึชูดาบขึ้น, เลือดสีแดงฉานไหลออกมาจากฝ่ามือ, ก่อตัวเป็นดาบโลหิต)
(มุเก็ตสึพุ่งเข้าใส่อสูร, ฟาดฟันด้วยความเร็วสูง, อสูรกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด)
(อสูรพยายามโจมตีกลับ, แต่มุเก็ตสึหลบหลีกได้อย่างคล่องแคล่ว)
มุเก็ตสึ
(กระซิบ) กระบวนท่าที่หก...
(มุเก็ตสึขว้างลูกดอกโลหิตจำนวนมากพุ่งเข้าใส่จุดอ่อนของอสูร)
(อสูรถูกลูกดอกโลหิตแทงเข้าตามจุดสำคัญ, ร่างกายสั่นเทา, กรีดร้องโหยหวน ก่อนจะสลายไป)
(ชาวบ้านที่ซ่อนตัวอยู่ค่อย ๆ โผล่ออกมา, มองมุเก็ตสึด้วยความตกตะลึงและขอบคุณ)
(มุเก็ตสึเก็บดาบ, เช็ดเลือดออกจากใบหน้า, เดินจากไปโดยไม่พูดอะไร)
(กลางป่า, มุเก็ตสึหยุดเดิน, หันกลับไปมองหมู่บ้าน, แววตาฉายแววเศร้า, เหมือนกำลังนึกถึงบางสิ่ง)
ตอนที่ 2: เงาในเงามืด
(กลางป่า, มุเก็ตสึหยุดเดิน หันหลังกลับไปมองหมู่บ้านที่เพิ่งจากมา แสงจันทร์สาดส่องลงมากระทบใบหน้า ซีดเซียว ดวงตาสีแดงก่ำฉายแววเศร้าและสับสน)
(มุเก็ตสึพึมพำกับตัวเองเบา ๆ , เสียงแหบแห้ง)
มุเก็ตสึ
(ก้มมองมือตัวเอง, สั่นเล็กน้อย) ...ทำไม... ข้าถึงยัง...
(ภาพความทรงจำในอดีตแวบเข้ามาในหัว - เสียงกรีดร้อง, เปลวเพลิง, ร่างของคนที่ล้มลง)
(มุเก็ตสึหลับตาแน่น, พยายามสะกดกลั้นความรู้สึก)
(เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง)
(มุเก็ตสึหันขวับ, ดาบคู่ในมือพร้อม)
？？？
(เสียงนุ่มนวล, ทุ้ม) ไม่ต้องระแวงขนาดนั้นหรอก... ข้าไม่ได้มาทำร้ายเจ้า
(ร่างของชายหนุ่มในชุดหน่วยพิฆาตอสูรปรากฏตัวขึ้น แสงจันทร์ส่องให้เห็นใบหน้าคมคายและรอยยิ้มอ่อนโยน - เสาหลักแห่งวารี, โทมิโอกะ กิยู)
มุเก็ตสึ
(ลดดาบลงเล็กน้อย, แต่ยังคงระแวดระวัง) ...โทมิโอกะ กิยู... เสาหลักวารี...
กิยู
(พยักหน้า, เดินเข้ามาใกล้) ข้าเห็นเจ้า... ที่หมู่บ้าน เจ้าแข็งแกร่งมาก
มุเก็ตสึ
(เบือนหน้าหนี, เสียงเย็นชา) ...ก็แค่... กำจัดอสูร...
กิยู
(สังเกตเห็นสีหน้าและท่าทางของมุเก็ตสึ) เจ้า... ไม่เหมือนนักล่าอสูรคนอื่น
มุเก็ตสึ
(หันกลับมา, แววตาท้าทาย) แล้วเจ้า... คิดว่าข้าเหมือนอะไร?
กิยู
(สบตา, ไม่หวั่นไหว) ...เหมือนคนที่... แบกรับอะไรบางอย่างไว้... เหมือนกับข้า...
(ความเงียบเข้าปกคลุม, ทั้งสองยืนเผชิญหน้ากัน, สายลมพัดผ่าน)
มุเก็ตสึ
(เสียงแผ่วเบา) ...เจ้า... ไม่รู้หรอก...
กิยู
(ก้าวเข้าไปใกล้, ยื่นมือออกไป) บางที... ข้าอาจจะช่วยเจ้าได้...
มุเก็ตสึ
(มองมือของกิยู, ลังเล) ...ช่วย? ...เจ้าเนี่ยนะ?
กิยู
(พยักหน้า, รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏบนใบหน้า) ข้า... เคยเป็นเหมือนเจ้า...
(มุเก็ตสึชะงัก, ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อย)
มุเก็ตสึ
(เสียงสั่นเครือ) ...หมายความว่า... ยังไง...
(กิยูค่อย ๆ เล่าเรื่องราวในอดีตของตนเอง, เรื่องของพี่สาว, เรื่องของเพื่อน, เรื่องของการสูญเสีย)
(ระหว่างที่กิยูเล่า, มุเก็ตสึค่อย ๆ ลดดาบลง, แววตาอ่อนโยนลง, ความเศร้าเริ่มปรากฏชัด)
(เมื่อกิยูเล่าจบ, ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง)
มุเก็ตสึ
(ก้มหน้า, เสียงแผ่วเบา) ...ข้า... ไม่รู้... ว่าควรจะทำยังไง...
กิยู
(วางมือบนไหล่ของมุเก็ตสึ, เบา ๆ) เจ้าไม่ต้องทำอะไร... แค่... ลองเปิดใจ...
(มุเก็ตสึเงยหน้าขึ้น, สบตากับกิยู, แววตาเต็มไปด้วยความสับสน, ความหวัง, และความกลัว)
(ภาพตัดไปที่ดวงจันทร์เต็มดวง, ส่องสว่างท่ามกลางความมืดมิด)
ตอนที่ 3: รอยแยกในเงา
เช้าวันรุ่งขึ้น ณ บริเวณใกล้เคียงหมู่บ้านที่เกิดเหตุ มุเก็ตสึและกิยูนั่งอยู่ข้างกองไฟเล็ก ๆ ที่มอดดับไปแล้ว บรรยากาศเงียบสงบ แต่แฝงไปด้วยความตึงเครียด)
(มุเก็ตสึนั่งกอดเข่า เหม่อมองไปยังทิศทางของหมู่บ้าน ใบหน้าซึมเศร้า)
กิยู
(นั่งขัดสมาธิอยู่ข้าง ๆ , มองมุเก็ตสึด้วยความเป็นห่วง) เจ้ายังกังวลเรื่องเมื่อคืนอยู่หรือ?
มุเก็ตสึ
(ส่ายหน้าช้า ๆ , ไม่สบตา) ...เปล่า... ข้าแค่...
มุเก็ตสึ
(ถอนหายใจ, เงยหน้ามองท้องฟ้า) ข้า... ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่...
กิยู
(น้ำเสียงอ่อนโยน) เจ้ากำลังช่วยชีวิตผู้คน...
มุเก็ตสึ
(หันกลับมา, แววตาขมขื่น) นั่น... ไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการ...
กิยู
แล้วเจ้า... ต้องการอะไร?
มุเก็ตสึ
(เงียบไปครู่หนึ่ง, ก่อนจะตอบด้วยเสียงแผ่วเบา) ...ข้า... อยากจะลืม...
(กิยูมองมุเก็ตสึอย่างเข้าใจ, ไม่เซ้าซี้ถามต่อ)
(ทั้งสองนั่งเงียบอยู่พักใหญ่, มีเพียงเสียงนกร้องและเสียงลมพัด)
กิยู
(ลุกขึ้นยืน, ปัดฝุ่นออกจากชุด) ข้าต้องไปแล้ว... มีภารกิจที่ต้องทำ
มุเก็ตสึ
(มองตาม, แววตาลังเล) ...เจ้า... จะไปไหน?
กิยู
(หันกลับมายิ้มบาง ๆ) ไม่ต้องห่วง... ข้าจะกลับมา...
(กิยูหันหลังเดินจากไป, มุ่งหน้าสู่ป่าลึก)
มุเก็ตสึ
(พึมพำกับตัวเอง) ...กลับมา... งั้นเหรอ...
(มุเก็ตสึลุกขึ้นยืน, มองตามแผ่นหลังของกิยูจนลับตา)
(ทันใดนั้น, มุเก็ตสึรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง - กลิ่นคาวเลือดที่รุนแรงผิดปกติ)
(มุเก็ตสึหันขวับ, มองไปยังทิศทางตรงข้ามกับที่กิยูจากไป)
มุเก็ตสึ
(ขมวดคิ้ว, พึมพำ) ...อะไรกัน...
(มุเก็ตสึสัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่เข้มข้น, พุ่งตรงมาจากป่าด้านหลัง)
(เงาดำขนาดใหญ่พุ่งออกมาจากป่า, เข้าโจมตีมุเก็ตสึอย่างรวดเร็ว)
มุเก็ตสึ
(เบิกตากว้าง, หลบการโจมตีได้อย่างหวุดหวิด) ...อสูร...
(อสูรตนนั้นมีรูปร่างคล้ายมนุษย์, แต่มีผิวหนังสีดำคล้ำ, ดวงตาสีแดงฉาน, และกรงเล็บแหลมคม)
(อสูรคำราม, พุ่งเข้าโจมตีมุเก็ตสึอีกครั้ง)
มุเก็ตสึ
(ชักดาบ "รุ่งอรุณ" และ "สนธยา" ออกมา, ตั้งท่าเตรียมพร้อม) ปราณโลหิต...
(การต่อสู้เริ่มต้นขึ้น, มุเก็ตสึใช้กระบวนท่าต่าง ๆ ของปราณโลหิตเข้าต่อสู้กับอสูรอย่างดุเดือด)
(ระหว่างการต่อสู้, มุเก็ตสึเริ่มรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วร่าง, เลือดเริ่มไหลซึมออกมาจากบาดแผล)
มุเก็ตสึ
(กัดฟัน, พยายามควบคุมตัวเอง) ...ไม่... ข้า... จะไม่...
(อสูรใช้จังหวะที่มุเก็ตสึเสียสมาธิ, พุ่งเข้าโจมตีอย่างรุนแรง)
(มุเก็ตสึถูกโจมตี, กระเด็นไปกระแทกกับต้นไม้ใหญ่, ร่างกายบอบช้ำ)
อสูร
(หัวเราะเยาะเย้ย, เดินเข้าไปหามุเก็ตสึช้า ๆ) แก... มันก็แค่มนุษย์... ที่บังอาจใช้พลังของพวกเรา.
(มุเก็ตสึพยายามลุกขึ้น, แต่ก็ล้มลงอีกครั้ง, เลือดไหลออกมาจากปาก)
อสูร
(ยื่นมือออกไป, เตรียมที่จะสังหารมุเก็ตสึ) ...จงตายซะ...
(ทันใดนั้น, มีดาบเล่มหนึ่งพุ่งเข้ามาปักลงบนพื้น, ขวางระหว่างมุเก็ตสึและอสูร)
(กิยู... ปรากฏตัวขึ้น, ใบหน้าเรียบเฉย, แต่แววตาเต็มไปด้วยความโกรธ)
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
