"เงาลับราชสำนัก"
จุดเริ่มต้น
*เขียนเพื่อความสนุก*
อาจจะมีคำที่ไม่เหมือนสมัยก่อนโปรดเข้าใจด้วยนะคับ [ ไม่ใช่อาจจะแต่ไม่มีเลย ]
วังหลักของพระเจ้าแผ่ดิน โถงอันกว้างใหญ่ เต็มไปด้วยความสงบเงียบ เพราะไม่มีใครอยู่นอกจากพระเจ้าแผ่ดิน
ขุนวรรษได้รับคำสั่งให้มาเข้าเฝ้าพระเจ้าปรเมศร์ ขุนวรรษได้เดินเข้ามาในห้องโถงและได้คุกเข่าลงแทบพระบาท รับฟังคำสั่งจากพระเจ้าแผ่นดินอย่างเคร่งขรึม
พระเจ้าปรเมศร์
ขุนวรรษ ... ข้ามีภารกิจสำคัญมอบให้เจ้า
พระเจ้าปรเมศร์ตรัสด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
พระเจ้าปรเมศร์
ขุนนางคนสำคัญของข้า... ถูกสังหาร
พระเจ้าปรเมศร์
ข้าจึงมอบหมายคำสั่งให้เจ้าต้องสืบหาว่าใครคือผู้ทรยศที่ซ่อนตัวอยู่ในราชสำนัก
ความเงียบสงัดในห้องโถงหลังจากพระเจ้าแผ่นดินตรัสจบ
ขุนวรรษเงยหน้าขึ้นสบตากับพระเจ้าแผ่นดิน สายตานั้นเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
ขุนวรรษ
หม่อมฉันยินดีรับใช้พระองค์ หม่อมฉันจะสืบหาผู้ทรยศให้พบ
ขุนวรรษตอบรับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แต่แววตาสะท้อนให้เห็นถึงความกังวลและความหนักใจ
พระเจ้าปรเมศร์ได้ยินแบบนั้นก็ตรัสต่อไป
พระเจ้าปรเมศร์
ข้าดีใจที่ได้ยินเจ้าพูดแบบนั้น แต่เจ้าจงรู้ไว้ว่าเรื่องนี้เป็นความลับระหว่างเรา
พระเจ้าปรเมศร์
ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง
พระเจ้าปรเมศร์
ตอนนี้เจ้าจงไปได้
ขุนวรรษ
ครับท่าน กระหม่อมขอตัว
ขุนวรรษได้กล่าวแล้วเดินออกไป
ทันใดนั้นก็มีเสียงปริศนาได้ดังขึ้นมาจากด้านหลังเก้าอี้พระเจ้าปรเมศร์
หลวงศักดาพิทักษ์
ท่านไว้ใจเจ้านั้นจริงๆหรอ
พระเจ้าปรเมศร์
ข้าไม่ได้หวังอะไรจากเจ้านั้นอยู่แล้ว
หลวงศักดาพิทักษ์
แล้วทำไมท่านจึงมอบหมายให้เจ้านั้นจัดการเรื่องนี้
พระเจ้าปรเมศร์
เจ้าก็น่าจะรู้อยู่แล้วนิศักดา ว่าทำไมข้าจึงทำอย่างนี้
พระเจ้าปรเมศร์
เจ้าไม่มีงานการทำหรือไงถึงมาเสวนากับข้าได้
พระเจ้าปรเมศร์
เจ้าควรไปซะ
หลวงศักดาพิทักษ์ไม่ได้เอ่ยคำได้ละเดินออกไปจากห้อง
แปลกไป
*เขียนเพื่อความสนุก*
อาจจะมีคำที่ไม่เหมือนสมัยก่อนโปรดเข้าใจด้วยนะคับ [ ไม่ใช่อาจจะแต่ไม่มีเลย ]
หลังจากที่ขุนวรรษได้ออกมาจากวังหลักของพระเจ้าปรเมศร์นั้นเอง
ในเวลานั้นขุนวรรษได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านหลังของตน
แล้วทันใดนั้นก็มีมือคู่นึงได้กอดคอของขุนวรรษไว้
ขุนวรรษ
ทำไมเจ้าถึงชอบทำแบบนี้กับข้านักนะ
เสียงจากเจ้าของแขนก็หัวเราะขึ้นมาเล็กน้อยก็จะเอ่ย
ขุนเกรียงไกร
เจ้าไม่ชอบแล้วหรือไง
ขุนเกรียงไกรนั้นเป็นเพื่อนสนิทของขุนวรรษ ทั้งสองเป็นเด็กกำพร้าละถูกเลี้ยงดูมาด้วยกัน วรรษเป็นเด็กที่พ่อแม่ทำการขายมาเพื่อที่จะใช้หนี้ ต่างกับเกรียงไกร เกรียงไกรนั้นเป็นลูกของนางสนมกับพระเจ้าแผ่ดิน แต่นางสนมก็ได้ถูกสังหารอย่างปริศนา
ขุนวรรษ
พวกเราโตกันแล้วนะไกร
ขุนวรรษ
หรือถ้าใครมาเห็นจะเข้าใจผิดกันได้นะว่าพวกเขาเล่นกันโดยไม่สนใจงานนะ
ขุนวรรษได้ทำการเอามือของไกรออกจากคอของตน
ขุนเกรียงไกร
ไม่เอาน่า มธุรสของพี่เจ้าอย่าพูดแบบนั้น
เกรียงไกรพยามยามกอดคอวรรษให้แน่นกว่าเดิม
ขุนเกรียงไกร
เจ้าไม่ชอบหรอไง
ขุนวรรษ
เจ้ามาหาข้ามีเรื่องอะไรไม่ทราบ
ขุนเกรียงไกร
เจ้าก็เป็นแบบนี้ตลอดเลยนะ
ขุนวรรษ
เจ้ามาหาข้าต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ
ขุนเกรียงไกร
ถ้าข้าบอกว่าข้าแค่คิดถึงเจ้า เจ้าจะเชื่อข้าไหมละ
ขุนวรรษ
ถ้าไม่มีอะไรข้าขอตัว
ขุนเกรียงไกร
ไม่เอานะมธุรส
ขุนวรรษ
ถ้างั้นเจ้าก็รีบเข้าเรื่อง
ขุนเกรียงไกร
รีบร้อนจังเลยนะเจ้าเนี้ย
ขุนเกรียงไกร
ใช่ ข้าแค่สงสัยว่าเจ้าไปทำอะไรในวังหลักกัน
ขุนเกรียงไกร
เจ้าช่วยบอกข้าจะได้ไหม
ขุนวรรษได้เงียบไปแล้วเอ่ยขึ้น
ขุนเกรียงไกร
ข้ารู้ว่าเจ้าบอกข้าไม่ได้
เสียงเกรียงไกรที่ดูสดใสในตอนน้้นก็ได้เปลี่ยนเป็นเสียงเย็นชา
เกรียไกรได้เอาแขนที่กอดคอวรรษออก
ขุนเกรียงไกร
แล้วเจ้าจะไปไหนต่อละมธุรส
ขุนเกรียงไกร
สวนหลังวังหลักหรอ
วรรษเห็นท่าทางของเกรียงไกรแล้วก็ทำตัวไม่ถูกเขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน
แต่วรรษก็ทำอะไรไม่ได้แล้วก็เดินจากไป
ขุนวรรษ
ข้าไม่ชอบท่าทางแบบนั้นของเขาเลยสักนิด
คำเตือน
*เขียนเพื่อความสนุก*
อาจจะมีคำที่ไม่เหมือนสมัยก่อนโปรดเข้าใจด้วยนะคับ [ ไม่ใช่อาจจะแต่ไม่มีเลย ]
ขุนวรรษได้เดินมาถึงสวนหลังวัง
ขุนวรรษมองไปรอบๆ เพื่อสังเกตว่ามีใครอยู่ไหม
ในตอนนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมาจากด้านหลังของขุนวรรษ
หลวงศักดาพิทักษ์
ขุนวรรษเจ้ามาทำอะไรที่นี้กัน
ขุนวรรษได้หันหลังไป พร้อมกับเดินถอยหลังมาหนึ่งก้าวละก้มหัวทักทายหลวงศักดาพิทักษ์
ขุนวรรษ
ต้องขออภัยข้าไม่ทันไ-
หลวงศักดาพิทักษ์
เงยหน้าขึ้นเถิดขุนวรรษ
หลวงศักดาพิทักษ์
เจ้าไม่ต้องนอบน้อมข้าขนาดนั้น
ขุนวรรษ
ท่านเป็นถึงขั้นคนสนิทขอพระเจ้าแ-
หลวงศักดาพิทักษ์
เจ้าเห็นข้าเป็นคนอย่างไงกันแน่ขุนวรรษ
หลวงศักดาพิทักษ์
เจ้าก็เหมือนลูกหลานของข้าคนนึงเจ้าไม่ต้องนอบน้อมถึงขั้นนั้นหรอก
หลวงศักดาพิทักษ์
ดีมากขุนวรรษ
หลวงศักดาพิทักษ์
เจ้ามาทำอะไรที่นี่งั้นหรอท่านขุนวรรษ
ขุนวรรษ
ข้ามาเดินเล่นนะขอรับ
หลวงศักดาพิทักษ์
ตอนนี้ว่างอยู่หรือป่าวละท่านขุนวรรษ
ขุนวรรษได้นิ่งเงียบไปสักพักก่อนนะมองหลวงที่อยู่ตรง
หลวงศักดาพิทักษ์เห็นแบบนั้นก็ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอ่ย
หลวงศักดาพิทักษ์
ข้าจะชวนท่านมานั่งกินชากับข้าได้หรอป่าว
หลวงศักดาพิทักษ์
แต่ถ้าท่านไม่ว่างข้าก็มิอาจจะรั้งท่านได้
ขุนวรรษ
ถ้าตอนนี้ข้าอาจจะ...
หลวงศักดาพิทักษ์
ถ้างั้นก็ดี
หลวงศักดาพิทักษ์ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มให้ขุนวรรษก่อนจะเดินไปที่โต๊ะ
หลวงศักดาพิทักษ์
ข้าสั่งให้นางทำไว้แล้วท่านตามข้ามาสิ
ขุนวรรษไม่พูดไม่จาละเดินตามท่านหลวงศักดาพิทักษ์ไป
ทั้งสองคนได้เดินมาถึงโต๊ะหินอ่อนโต๊ะนึงที่มีนางสนมค่อยจัดเตรียมชากับขนมไว้
หลวงศักดาพิทักษ์
เจ้าไปได้แล้ว
หลวงศักดาพิทักษ์ได้บอกกับนางสนม
นางสนมคนนั้นไม่ได้เอ่ยปากใดๆ เดินก้มหน้าแล้วจากไป
หลวงศักดาพิทักษ์ได้เดินไปนั่งที่โต๊ะหินอ่อน แล้วได้เอ่ยปากขึ้น
หลวงศักดาพิทักษ์
เจ้าไม่มานั่งรึ
ขุนวรรษไม่ได้เอ่ยปากใดแค่เดินไปนั่งตรงข้ามท่านหลวง
หลวงศักดาพิทักษ์
ทำตัวตามสบายเลยเหมือนกับตอนที่เจ้าเป็นเด็ก
ในสมัยที่วรรษยังเด็กคนที่เลี้ยงดูวรรษมานั้นนอกจากสาวใช้แล้วก็ยังมีท่านหลวงที่เอ็นดูวรรษมาทั้งแต่ยังเล็ก ในตอนเด็กๆ ท่านหลวงกับวรรษนั้นชอบมานั่งเล่นกันตรงนี้บ่อยๆ เพราะที่นี่นั้นสงบเงียบมาก
หลวงศักดาพิทักษ์
ตอนเจ้ายังเล็กเจ้าชอบขนมนี้มากเลย
หลวงศักดาพิทักษ์
แล้วตอนนี้เจ้าไม่ชอบมันแล้วรึ
ขุนวรรษ
ข้ายังชอบมันเหมือนเดิมแต่...
หลวงศักดาพิทักษ์
งั้นเจ้าก็กินมาสิ ข้าสั่งให้นางสนมทำขึ้นมาเป็นพิเศษเลยนะ
ขุนวรรษตอบรับคำของท่านหลวงและเอื้อมมือไปหยิบขนมชิ้นนึงมากัดไปนิดๆ
ขุนวรรษคิดว่าถ้าไม่กินหรือดื่มมันจะเสียมารยาทหรือไม่ให้เกียรติท่านหลวง
หลวงศักดาพิทักษ์
เป็นอย่างไรรึ
หลวงศักดาพิทักษ์
เจ้าชอบมันไหม
ขุนวรรษ
ขอรับ ข้าชอบมัน...
หลวงศักดาพิทักษ์
ข้าคิดไว้แล้วว่าเจ้าจะชอบมัน
ท่านหลวงยิ้มด้วยความพอใจให้กับขุนวรรษ และได้ทำการจิบชา ท่านก็ได้เอ่ยขึ้นมา
หลวงศักดาพิทักษ์
เจ้าคงสงสัยสินะว่าทำไมข้าถึงชวนเจ้ามาในที่เงียบและไรผู้คนแบบนี้สินะ
หลวงศักดาพิทักษ์
ข้ารู้ดีว่าเจ้าจะทำอะไรวรรษ
หลวงศักดาพิทักษ์
เจ้าคิดว่าข้าจะไม่รู้เรื่องนี้งั้นรึ
หลวงศักดาพิทักษ์
ข้าขอเตือนเจ้าเอาไว้เลยขุนวรรษ
หลวงศักดาพิทักษ์
เรื่องนี้เจ้าไม่ควรจะยุ่ง
หลวงศักดาพิทักษ์ได้ทำการวางแก้วชาลงแล้วลุกขึ้นพร้อมเดินไปอยู่ข้างขุนวรรษ
หลวงศักดาพิทักษ์
ข้าหวังดีกับเจ้านะวรรษ
หลวงศักดาพิทักษ์
เจ้าก็เหมือนหลานของข้า ข้าเชื่อว่าเจ้าจะฉลาดพอที่ทำอะไร
ขุนวรรษ
ข้าต้องกราบขออภัยท่านด้วย
หลวงศักดาพิทักษ์
นั้นสินะเจ้าก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กแล้ว
ท่านหลวงถอนหายใจ และเอามือขึ้นมาลูบหัววรรษ
หลวงศักดาพิทักษ์
เรื่องนี้ข้าคงช่วยอะไรเจ้าไม่ได้เหมือนทุกครั้ง
ในเวลานั้นขุนวรรษก็รู้สึกเวียนหัว ขุนวรรษเริ่มคลุมสติไม่อยู่
หลวงศักดาพิทักษ์
เจ้าทำไมงั้นรึ
ในเวลานั้นเอง ก็มีผู้หญิงคนนึงเดินมาหาหลวงศักดาพิทักษ์
เจ้าจอมหม่อมอิน
ต้องขออภัยที่มารบกวนท่านในเวลาที่สำคัญ
เจ้าจอมหม่อมอิน
แต่ท่านปรเมศร์ต้องการพบท่านด่วน
หลวงศักดาพิทักษ์
อ่าา งั้นหรอ
หลวงศักดาพิทักษ์ได้เดินออกไป
ในเวลานั้นขุนวรรษก็ได้สลบไปกับโต๊ะหิน
เจ้าจอมหม่อมอิน
ที่นี้ข้าจะต้องทำอย่างกับท่านต่อดีละ
เจ้าจอมหม่อมอิน
ท่านขุนวรรษ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
