ตัวละคร

โอบดิน - อึนโฮ

ใบไม้ - แบมบี้

อาร์มิน - โนอา

จูน - เยจุน

อานิน - ฮามิน

...------------------------------------------------...

...06:00 น....

เสียงนาฬิกาปลุกดังมาจากโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียงนอนทางด้านขวา มือเล็กคลำมือดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง และเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุก หลังจากนั้นเจ้าของผมสีชมพูก็เดินไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าและหยิบชุดนักเรียน แล้วเดินเข้าห้องน้ำเพื่อที่จะแปรงฟันอาบน้ำ

หลังจากใช้เวลาจัดแจงตัวเองเสร็จ ก็เดินไปกระเป๋านักเรียนแล้วลงบันไดมาชั้นล่างของตัวบ้าน และเข้าไปในห้องครัวเผื่อที่จะทำอาหารเช้าทานก่อนไปโรงเรียน

เจ้าของผมสีชมพูนั่งทานอาหารเช้าที่ตัวเองทำ โทรศัพท์ที่เจ้าตัววางไว้ข้างจานอาหารเช้าสั่นเล็กน้อย เจ้าของผมสีชมพูหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเช็คข้อความว่าเพื่อนของตนทักมาถามเรื่องลอกการบ้านหรือป่าว

ในขณะเปิดโทรศัพท์ขึ้นดู ก็ขึ้นโน๊ตที่เจ้าตัวจดไว้เมื่อคืนว่า วันนี้เป็นวันปิดเทอม เจ้าของผมชมพูเห็นอย่างนั้นก็นึกขำตัวเองในใจและเอามือเกาหัวตัวเองแก้เขิน แต่ยังดีที่เป็นแบบนี้ตอนอยู่คนเดียว เจ้าตัวลืมไปสนิทว่าเมื่อวานเจ้าตัวพึ่งสอบปลายภาคม.5 ไปมาดๆ นั่งกินข้าวไปทั้งยังสบายใจที่วันนี้ปิดเทอมใหญ่ที่จะได้พักผ่อนหลังจากเรียนและช่วยงานครูมาค่อนข้างหนัก

...07:30 น....

หลังจากทานอาหารเสร็จก็จัดแจ้งล้างจาน และเดินมาหยิบกระเป๋านักเรียนแล้วเดินขึ้นบันไดขึ้นไปชั้นสองของบ้าน เจ้าตัวถอดเครื่องแบบนักเรียนแล้วถอนหายใจที่จำต้องซักชุดซ้ำเพียงแค่ลืมว่าวันนี้ไม่มีเรียน หลังจากเปลี่ยนใส่ชุดลำลองที่เจ้าตัวใส่อยู่บ้านเป็นประจำ แค่เสื้อแขนสั้นสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีดำ

แล้วเจ้าของผมสีชมพูก็เดินไปหยิบโทรศัพท์เพื่อที่ทักเข้ากลุ่มเพื่อจะดูว่าเพื่อนตื่นกันบ้างหรือยัง พอกดเข้าแชทกลุ่ม ก็พบว่ายังไม่มีใครเริ่มบทสนทนา แหงล่ะ ปิดเทอมใหญ่ทั้งที คงไม่มีใครตื่นง่ายๆ

เห็นอย่างนั้นเจ้าของผมสีชมพูจึงเดินไปวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงที่เดิม แต่เพียงหันได้เพียงแปป ก็ได้ยินเสียงเรียกเข้าดังจากโทรศัพท์ของเจ้าตัว พอเดินเข้าไปดูชื่อสายที่โทรมาก็พบว่าเป็นเพื่อนตัวดีของเขาเอง

... ...............................................

...08:00 น....

อาร์มิน เพื่อนตัวดีของเจ้าผมสีชมพูโทรมาทั้งทีคงไม่พ้นชวนออกไปข้างนอก และยิ่งเป็นวันปิดเทอมใหญ่แบบนี้

เจ้าของผมสีชมพูกดรับสาย เอาโทรศัพท์แนบหู "เออ...ว่าไง" เจ้าของผมสีชมพูเปิดบทสนทนา "โหล! ไอไม้ คืนนี้มากินเลี้ยงปิดเทอมที่บ้านกูปะ" ปลายสายพูดชวน

"ขอคิดดูอีกที "เจ้าของผมสีชมพูตอบกลับ

"คุยกับใครอ่ะ เดี๋ยวนี้มีกั๊กสาวหรอมึงอ่ะ" เสียงชายปริศนาดังในสาย

"คุยกับเพื่อนกูค้าบ"เสียงอาร์มินกระซิบกระซาบกับใครสักคนในสาย

"แล้วกินกันกี่คน" เจ้าของผมสีชมพูถามอย่างสงสัย

"กูกับไอจูน แล้วก็น้องกูสองคน รวมสี่คน มึงมาก็ห้าคน"อาร์มินพูดปัดความสงสัยของเพื่อนตัวเอง

"แล้วของครบยัง เดี๋ยวตอนเที่ยงกูจะออกไปซื้อของเข้าบ้าน ตอนเย็นจะแวะเอาไปด้วยเลย"เจ้าของผมชมพูถามขึ้น

"ไม่ขาดอะไรละ กูกับน้องออกไปซื้อของมาเตรียมกันตั้งแต่เช้า"อาร์มินตอบกลับทันที

"เค งั้นเจอกัน"เจ้าของผมชมพูตอบกลับแล้วกดวางสายจากเพื่อนตัวเอง

...18:00 น....

เจ้าของผมสีน้ำตาลขับรถมาจอดหน้าบ้านของเพื่อนตัวเอง แล้วดับเครื่องเปิดประตูลงจากรถ หยิบกุญแจและกดล็อครถอัตโนมัติ

เจ้าของผมสีชมพูเดินไปที่ประตูรั้วบ้าน

ของอาร์มินแล้วกดออดตรงข้างประตูรั้วสำหรับเรียกคนในบ้าน

"ครับ! ครับ! รอสักครู่นะครับ" เสียงไม่คุ้นหูของชายคนหนึ่งตะโกนมาจากด้านหลังประตูรั้วก่อนมีเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาที่ประตูรั้ว

ประตูรั้วเปิดออกให้เห็นหน้าชายปริศนา พอประตูโผล่พ้นพอที่คนทั้งสองจะเห็นหน้าของอีกฝ่ายที่เปิดประตูให้ เจ้าของผมสีขาวที่ไม่คุ้นหน้าคนนี้คงจะเป็นน้องชายของเพื่อนเขาเอง

"ส...สวัสดีครับ"เจ้าของผมสีขาวกล่าวทักขึ้น

"สวัสดี อาร์มินล่ะ "เจ้าของผมสีชมพูเงยหน้าตามความสูงของอีกคนที่มีผมสีขาวที่สูงกว่าเขาสิบเซนได้ แล้วถามขึ้น เพราะคนที่มาเปิดประตูให้ไม่ใช่เพื่อนของเขา

"*พ...พี่ใบไม้รึป่าวครับ*"เจ้าของผมสีขาวพูดติดๆขัดๆ

"ใช่ ว่าแต่ไม่คุ้นหน้าเลยนะ เพื่อนใหม่ไอมินหรอ" เจ้าตัวถามขึ้นเพราะรู้สึกไม่คุ้นหน้าเจ้าของผมสีขาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า

"ผมเป็นน้องชายไอมินครับ ผมเห็นหน้าพี่ที่โรงเรียนอยู่บ่อยๆ ดีใจจังครับที่บังเอิญว่าพี่เป็นเพื่อนกับไอมิน"เจ้าของผมสีขาวพูดลากยาว หน้าก็แต้มไปด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับความรู้สึกที่อยากให้มีความบังเอิญแบบนี้ไปอีกหลายๆรอบ

"ถ้ารู้ว่าจะบังเอิญแบบนี้ จะอยู่บ้านเป็นประจำ"เจ้าของผมสีขาวก้มหน้าลงพึมพัมกับตัวเอง

"ว่าไงนะ"เจ้าของผมสีชมพูมองเจ้าของผมสีขาว ที่ทำตัวแปลกตั้งแต่แรกที่พูดคุยกัน

"ป...ป่าวครับ"เจ้าของผมสีขาวพูดพร้อมกับยิ้มให้กับเจ้าของผมสีชมพูที่ตัวเล็กกว่าเขา

"พอรู้ว่าเป็นไอใบไม้ ดี๊ด๊าเลยสิท่า"เสียงพูดพึมพัมดังมาจากด้านหลังของเจ้าของผมสีขาว ที่ตัวใหญ่บังจนไม่เห็นคนด้านหลังเขา

"ไม่ใช่ว่ามัวยืนชวนแขกคุยอยู่หรอ" อาร์มินที่อยู่ด้านหลังเจ้าของผมสีขาวถามขึ้น เนื่องจากเห็นพฤติกรรมของน้องชายตัวเองที่ยืนอยู่ที่ประตูรั้วได้พักใหญ่

เมื่อได้ยินเสียงพี่ชายของตัวเอง เจ้าตัวเลยหันหน้ามายิ้มให้พี่ชายของตน

"แล้วมึงจะให้เพื่อนกูยืนรอีกนานมั้ยไอโอบ"อาร์มินถามน้องชายของตนที่ไม่ยอมขยับออกมาจากประตูรั้วสักที

"ข...ขอโทษครับ "เจ้าของผมสีขาวหันไปพูดขอโทษที่มัวยืนชวนอีกคนคุยจนกลัวว่าจะเมื่อย

"มึงก็ไปเตรียมของต่อได้แล้วไอโอบ"อาร์มินพูดไล่น้องชายของตน

เจ้าของผมสีขาวได้ยินดังนั้น คอก็ตกทำหน้าหงอยแล้วเดินเข้าไปในตัวบ้าน

"กูก็ว่าใครไม่เห็นคุ้นหน้า "ใบไม้พูดขึ้นก่อนหันหลังไปปิดประตูรั้วให้เจ้าของบ้าน

"ใคร *อ่อ ไอโอบดินหรอ จะไม่คุ้นหน้า ก็ไม่แปลก เลิกเรียนเสร็จมันก็ขอไปค้างบ้านเพื่อนอยู่บ่อยๆ*"อาร์มินพูดขึ้น

"มันชวนมึงคุยจนรู้สึกรำคาญหรือป่าว ขอโทษแทนมันด้วย"อาร์มินหันหน้ามาถามใบไม้ เพราะเห็นว่าเพื่อนของตัวเองไม่จดจ่อกับบทสนทนา

"ไม่ได้บอกสักหน่อยว่ารำคาญ "ใบไม้พูดขึ้นเบาๆ ขณะเดินตามเจ้าของบ้านไปยังตัวบ้านของเพื่อนตัวเอง

..................................................

...19:00 น....

เจ้าของผมชมพูที่ชื่อใบไม้ถูกส่งตัวให้มานั่งรอที่ม้าหินอ่อนในสวนกับเพื่อนสนิทอีกคนอย่างจูนและน้องชายของอาร์มินที่เจ้าตัวเจอหน้าอยู่บ่อยกว่าคนที่พึ่งเจอกันเมื่อเย็น

"แล้ววันนี้ทำไรกินกัน"ใบไม้ถามขึ้น

"เมื่อเช้าพวกผมกับมินไปซื้อของทำบาร์บีคิวกับหมึกย่างกันครับ"อานินน้องชายของอาร์มินที่มีผมสีดำตอบกลับใบไม้

ใบไม้ได้ยินเช่นนั้นจึงพนักหน้า

"มึงอยากกินอะไรอีกมั้ยล่ะ ชาบูมั้ย"จูนเจ้าของผมสีน้ำเงินเพื่อนของเจ้าตัวถามขึ้น

"ไม่ล่ะ แค่นี้ก็อิ่มแล้ว"ใบไม้ตอบกลับจูน

หลังจากจบประโยคสนทนา เจ้าของผมสีขาวก็เดินออกมาจากประตูหลังบ้านที่เชื่อมต่อกับครัว พร้อมกับถือจานบาร์บีคิวในมือ กับอีกจานที่ไม่แน่ใจว่าเป็นหมึกย่าง

"หิวกันรึยัง กินกันไปก่อนได้เลยนะ "โอบดินเดินมาวางจานบาร์บีคิวกับจานหมึกย่างลงบนโต๊ะที่ทั้งสามคนนั่งรอ พร้อมทั้งให้ความสนใจไปที่เจ้าของผมสีชมพู

"เดี๋ยวนินไปเอาเครื่องดื่มในตู้เย็นมาให้นะครับ"อานินที่เห็นอย่างนั้นจึงเข้าใจว่าควรทำอะไรหลังจากนี้ จึงทำเป็นลุกเดินไปเอาเครื่องดื่มที่อยู่ในตู้เย็นในครัวให้ทั้งสาม

เจ้าของผมสีชมพูมัวแต่ลุกและก้มหน้าจัดจานอาหารให้เรียงบนโต๊ะตามจำนวนคนที่กินเลี้ยง เลยไม่ได้สังเกตว่าตัวเองโดนจับจ้องจากคนที่อยู่ใกล้ไม่ถึงเมตร

"ถ้าอากาศมันร้อนก็ไปหาน้ำดื่มซะนะ"จูนพูดแซวเพราะเห็นว่าหน้าของโอบดินที่จับจ้องการกระทำของใบไม้ ขึ้นสีระเรือ ก็เข้าใจว่าเป็นอาการในระยะไหน

"อากาศพอดีนะ ไม่ร้อนเลย"ใบไม้ที่คิดว่าจูนพูดกับตัวเองก็ตอบกลับพร้อมเงยหน้ามามองหน้าของทั้งสอง

"ก็ดีแล้ว"จูนพูดขึ้น แล้วก็นึกขำที่เพื่อนตัวเองนั้นซื่อเหลือเกิน พร้อมชนไหล่เบาๆไปที่เจ้าของผมสีขาวที่อยู่ทางซ้ายมือ พอที่ทำให้เจ้าตัวหลุดออกจากภวังบางอย่าง

"นายร้อนหรอ"ใบไม้หันหน้ามามองโอบดิน เพราะเห็นสีหน้าของเจ้าตัวขึ้นสีระเรือ

"ทำไมอานินไปเอาเครื่องดื่มนานขนาดนี้น้า~ ของคงเยอะจนยกมาไม่หมด" จูนพูดแทรกขึ้น

"งั้นเดี๋ยวพี่ไปช่วยอานินยกของก่อนนะ"จูนพูดขึ้นพร้อมเดินชนไหล่ของโอบดินอย่างตั้งใจ แล้วเดินออกไป

หลังจากที่จูนเดินไปทางประตูหลังบ้านที่เป็นทางเชื่อมเข้าครัว ตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่โอบดินและใบไม้ที่อยู่เพียงสองคน

เงียบไปสักพักใหญ่ๆก่อนที่ทั้งสองฝ่ายจะเปิดบทสนทนากัน

"นาย "ใบไม้พูดขึ้น

"พี่ "โอบดินพูดขึ้น

"ว่าไง"ใบไม้ถามโอบดินพร้อมมองหน้าเพื่อรอคำตอบ

"ม...ไม่ครับ ไม่มีอะไร"โอบดินตอบอย่างเก้ๆกังๆ

"เช่นกัน ลืมแล้วว่าจะถามอะไร" ใบไม้พูดขึ้น

"สนิทกันมานานแล้วหรอครับ กับไอมิน"โอบดินไม่อยากให้บทสนทนาเงียบไปอย่างน่าเสียดาย จึงถามขึ้น

"ก็ตั้งแต่เข้าเรียนม.4 ก็คุยถูกคอแค่ไม่กี่คน อย่างที่เห็น แค่ไอมิน จูน แล้วก็เรา แค่สามคน"ใบไม้ตอบกลับ

โอบดินใช้จังหวะที่อีกฝ่ายก้มหน้าพูดคุยกับตัว เพื่อลักมองอีกคนเป็นระยะ

"มีผู้ชายด้วยกันมาจีบพี่หรือป่าว"โอบดินถามขึ้นอย่างไม่อยากปล่อยโอกาสไป

"มี แต่ไม่ใช่สเปค " ใบไม้พูดพร้อมกับเงยหน้ามองโอบดิน

"แล้วทำไมถึงถามเรื่องนี้" ใบไม้ถามพร้อมกับมองหน้าเจ้าของผมสีขาว

"งั้นก็แปลว่าพี่เคยมีแฟนเป็นผู้ชายมาก่อนหรอครับ"โอบดินถามขึ้นพร้อมก้มหน้าหลบสายตาจากอีกฝ่ายที่ให้ความสนใจกับคำถามของตน

"ใช่ ว่าแต่นายถามทำไม"ใบไม้ถามอีกคนที่ตอนนี้ก้มหลบหน้าของตัวเอง

"ไม่มีอะไรครับ"เจ้าของผมสีขาวพูดขึ้น

"ได้ยินว่านายอยู่บ้านแค่ช่วงปิดเทอม"เจ้าของผมสีชมพูถามขึ้น

"ใช่ครับ แต่หลังจากเปิดเทอมนี้คงไม่ไปค้างบ้านเพื่อนแล้ว"เจ้าของผมสีขาวพูดขึ้น

"ทำไมล่ะ"เจ้าของผมสีชมพูถามขึ้น

"ความรู้สึกไม่เหมือนตอนอยู่บ้านมั้งครับ ตอนนี้ก็ด้วย ความรู้สึกมันไม่เหมือนกัน"โอบดินตอบคำถามของอีกฝ่ายที่มองหน้าเพื่อรอคำตอบจากตน

"ความรู้สึกอะไรหรอ"คนตัวเล็กกว่าถามขึ้น

"ไม่มีอะไรหรอกครับ" โอบดินตอบกลับ พร้อมกับก้มหน้าไปขำเบาๆ

"ว่าแต่สองคนนั้นไปเอาน้ำถึงไหน ถึงได้นานจัง"โอบดินพึมพัม

"พี่หิวน้ำรึป่าว เดี๋ยวผมไปเอามาให้ "โอบดินถามคนตัวเล็ก

"ก็ดีเหมือนกัน ขอบใจนะ"เจ้าของผมสีชมพูเงยหน้ามาตอบพร้อมยิ้มให้

..................................................