Seoul, South Korea

    ฝนที่เริ่มพรำลงมาตกกระทบกับหลังคาเสียงดังเปราะแปะ คนตัวเล็กนั่งกอดเข่าอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวหนึ่ง มือเล็กกอดกุมแก้วกาแฟน้อยอยู่ในมือ ไออุ่นภายในแก้วลอยฟุ้งกระจายขึ้นมาสัมผัสใบหน้า

     เสียงฝีเท้าที่แสนคุ้นเคยเริ่มขยับเข้ามาใกล้ ซึงวานยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม และวันนี้ดูเหมือนว่าฝนคงจะไม่หยุดตกลงมาง่ายๆ หรอก

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออก แต่ซึงวานก็ยังคงไม่ละสายตาออกจากหน้าต่างบานนั้นเลย

    “จะไปจริงๆ เหรอ” คนที่เพิ่งเข้ามาเอ่ยถามขึ้น ในขณะที่นิ้วเรียวลูบไปตามแผ่นเสียงไวนิลที่ถูกเรียงไว้บนชั้นอย่างเป็นระเบียบ

ก่อนจะหยิบแผ่น A Brief Inquiry into Online Relationships ของศิลปินวงแนวอินดี้ร็อกจากฝั่งอังกฤษอย่าง The 1975 ขึ้นมามันคืออัลบั้มโปรดของพวกเธอสองคน เป็นอัลบั้มที่เราสองคนฟังด้วยกันบ่อยมากๆ จากนั้นซึลกิก็ทำการใส่แผ่นเสียงลงไปในเครื่องเล่นอย่างเสร็จสรรพ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม เสียงเพลงถูกบรรเลงขึ้นจึงทำให้ซึงวานต้องละสายตาออกจากเหล่าเม็ดฝนพวกนั้น

    “บอกแม่เธอแล้วใช่ไหม” ซึงวานเอ่ยถาม

ก่อนจะยกกาแฟขึ้นดื่มรวดเดียวหมด

    “แม่บอกว่าให้เราไปอยู่กับเธอที่แคนนาดาด้วยเลยก็ได้นะ” คนตัวเล็กที่ได้ยินดังนั้นก็หลุดหัวเราะออกมา รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่เมื่อได้มองและได้ยินเข้าเมื่อคราใดมันเหมือนกับว่าเหล่าดอกไม้นั้นกำลังจะผลิบาน

    ‘งดงาม ’ 

    “ไปด้วยกันไหมล่ะ?” ซึงวานถามกลับ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ข้างๆ ซึลกิ

    “ไม่เอาหรอก....ถ้าไปอยู่ที่นั่น ก็คงคิดถึงแม่แย่ล่ะสิ” ซึลกิพูดขึ้นในขณะที่เปลือกตาของเธอยังคงปิดอยู่

    “แล้วจะไม่คิดถึงเราหรอกเหรอ”ซึงวานเอ่ยถามกลับไปในทันที ซึลกิที่ได้ยินดังนั้นก็ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ บรรยากาศภายในห้องเล็กๆ นั่นกลับเงียบลง เงียบมากซะจนได้ยินเสียงของเม็ดฝนที่กำลังโปรยปรายลงมาอยู่ภายนอก

    บรรยากาศภายในห้องยังคงเงียบยิ่งขึ้น จนพวกเธอทั้งสองต่างได้ยินเสียงหัวใจของตัวเอง โดยที่ต่างคนก็ต่างกลัวว่าเสียงหัวใจของพวกเธอนั้นจะเต้นแรงจนเกินไป จนคนข้างๆจะได้ยินมันเข้า

    “ต้องคิดถึงอยู่แล้วสิ” ซึลกิตอบเสียงเรียบ

    บรรยากาศภายในห้องนั้นกลับมาเงียบอีกคราเสียงเพลง ‘By Your Side’ ของ ‘The 1975’ ที่กำลังบรรเลงขึ้นคลอกับเสียงฝนที่กำลังโปรยปรายอยู่ด้านนอก มันช่างเป็นส่วนผสมที่แสนลงตัว

     ฝนหยุดตกลงมาได้สักพักแล้ว ถนนที่ยังดูไม่แห้งดี กับอากาศที่ค่อยๆ เย็นลง และกลิ่นฝนที่ฟุ้งกระจายไปทั่วอากาศ คนตัวเล็กสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด มือเล็กสอดลงไปในกระเป๋าเสื้อโค้ทสีน้ำตาลตัวเก่ง

    ซึงวานชอบกลิ่นฝนเป็นที่สุด ส่วนซึลกิก็ชอบมันเหมือนกัน(มั้ง) เพราะเมื่อไหร่ที่หยาดฝนพวกนั้นหยุดโปรยปรายลงมาเมื่อคราใด ซึงวานเพื่อนของเธอคนนี้จะชวนเธอออกมาเดินเล่นด้วยกันทุกครั้งไป ในตอนแรกซึลกิเองก็เข้าใจมาตลอดว่าตัวเธอเองนั้นก็ชอบกลิ่นฝนเหมือนกับซึงวาน แต่เปล่าเลย มันไม่ใช่แบบนั้น

    'เขาชอบเธอต่างหาก ชอบเวลาที่ได้เดินเล่นด้วยกัน

    ชอบเวลาที่ได้นอนฟังเพลงด้วยกัน

    ชอบเวลาที่ทำให้อีกคนนั้นยิ้มและหัวเราะออกมาได้

    และชอบเวลาที่….. ไม่สิ เขาน่ะ

    ชอบทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเธอต่างหาก'

    ซึลกิเป็นคนที่โกหกไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ แต่เรื่องเก็บความรู้สึกนี่ถือว่าใช้ได้เลยแหละ ส่วนซึงวานนั้นก็ตรงกันข้าม ซึงวานจะพูดทุกอย่างที่ตัวเองรู้สึกและถือว่าเป็นคนที่โกหกเก่งใช้ได้เลยก็ว่าได้

    มันเลยทำให้เธอกลัว กลัวว่าซึงวานนั้นจะไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับที่เธอรู้สึก เพราะจากที่เธอเองนั้นรู้จักกับซึงวานเป็นอย่างดี ถ้าซึงวานรู้สึกแบบเดียวกับที่เธอรู้สึกล่ะก็ ซึงวานก็คงสารภาพกับเธอไปนานแล้วแหละ

    “ คิดอะไรอยู่เหรอ? ”

    “ เปล่าหรอก ”

    “ นี่  ซึลกิ ”

    “ ว่าไง ”

    “ เราไม่อยู่ที่นี่แล้ว ก็รักษาสุขภาพด้วยนะ ”

    “ อืม เธอก็ด้วยนะ ซึงวาน ”

    ไฟริมทางเดินในสวนสาธารณะเรียงรายกันเป็นทางยาว อากาศที่ค่อยๆเย็นลงเรื่อยๆ ซึงวานกระชับเสื้อโค้ทตัวเก่งเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้แก่ร่างกาย แววสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้นดูเศร้าหมอง ยามที่ได้มองเพื่อนของเธออย่างซึลกิ

    ซึลกิเดินนำเธอไปอยู่หลายก้าว เธอมองซึลกิที่กำลังเดินนำเธอไป ตัวซึงวานเองกลับรู้สึกสับสน ซึลกิหยุดเดินแล้วหันหลังกลับมาพร้อมกับยื่นมือมาหาเธอ ซึงวานชะงักเล็กน้อยแต่ก็ยื่นมือของตัวเธอเองไปอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่นิด

    มือเรียวกอดกุมมือเล็กอย่างอ่อนโยนและอบอุ่น กิ่งไม้พลิ้วไหวไปตามแรงลม ใบไม้ถูกเปลี่ยนเป็นสีแดงตามฤดูกาล แต่ที่น่าแปลกคือบริเวณนี้เงียบมากจนพวกเธอได้ยินเพียงแต่เสียงลม

     อาจจะคงเป็นเพราะวันนี้มีฝนตกเกือบทั้งวัน เลยทำให้วันนี้ผู้คนไม่พลุกพล่านมากนักเท่าไหร่ ทั้งที่เวลานี้ก็ยังไม่ใช่เวลาดึกมากนักซึลกิหยุดเดินทำให้คนตัวเล็กที่จับมือของเธออยู่ต้องหยุดชะงักตาม

    “ไม่ไปไม่ได้เหรอ”

    “…”

    “ถ้าเราอ้อนวอนขอร้องให้เธอไม่ไป”

    “เธอจะยังอยู่ที่นี่ต่อหรือเปล่า”

    ไหล่ที่เริ่มสั่นของซึลกิ ความอุ่นเริ่มกำเนิดขึ้นที่ปรายตา น้ำตาที่ค่อยๆ ไหลรวยระรินลงมาอย่างงดงาม ซึงวานปวดใจ เธอเองก็เจ็บปวดไม่แพ้ซึลกิเลย คนตัวเล็กเข้าโผกอดคนสูงกว่า เสียงสะอื้นของอีกคนดังขึ้นกว่าเดิม

    ซึลกิกอดซึงวานแน่น เธอก็แค่อยากซึมซับความรู้สึกนี้ไว้ เพราะตัวเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะได้กอดซึงวานอีกครั้งเมื่อไหร่

หรือครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็ได้ เธอจึงอยากขอกักเก็บความรู้สึกนี้เอาไว้ให้นานที่สุด

    ‘ขอนานกว่านี้ ขออยู่แบบนี้ให้นานกว่านี้ได้หรือเปล่า’  

    ซึงวานกระชับกอดให้แน่นขึ้น เธอกอดซึลกิแน่น มือเล็กตบหลังคนสูงกว่าอย่างอ่อนโยน เสียงสะอื้นค่อยๆ เงียบลง เหลือเพียงแต่เสียงลมหายใจ กับหัวใจที่แสนโลเลของซึงวาน

    “ ไม่อยากไปขนาดนั้นเลยเหรอ ”

    “ อืม ”

    “ ขอเหตุผลได้ไหม ”

    “ … ”

    “… ”

    “ เราชอบเธอ ”

    “ ทำไมถึงเพิ่งมาบอกเอาตอนนี้ล่ะ ”

    “ มันสายไปแล้วเหรอ ”

    “ เปล่าหรอก แค่ทำไมถึงมาบอกเอาตอนที่เราจะไปแล้วล่ะ? ”

    “ เพราะเธอจะไม่อยู่กับเราแล้วไง ”

    “  ซึลกิ…. เราเองก็ไม่แน่ใจความรู้สึกของตัวเองมากเท่าไหร่ ว่าที่เรารู้สึกอยู่

มันคืออะไร เราไม่รู้ว่ามันจะมากพอที่จะชอบเธอได้หรือเปล่า ”

     “  อืม  จะรอนะ ”

    “ ขอโทษนะซึลกิ ”

    “ อืม ”

    “ ซึงวาน ”

    “ ว่าไง ”

    “ ไม่ไหวก็กลับมานะ จะกอดแบบไม่ถามสักคำเลย ”

1 Years ago

Seoul, South Korea

06 : 06 AM.

    หยาดฝนที่กำลังโปรยปรายลงมาเหมือนกับวันเก่าๆ เปลือกตาที่แสนหนักอึ้งค่อยๆเปิดขึ้น ซึลกิลุกขึ้นนั่งมือเรียวสางผมที่ยุ่งเหยิงให้ดูเข้าที่เข้าทางก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและยืดแขนขึ้นสุดกำลังเพื่อไล่ความเมื่อยล้าออกจากร่างกาย

    แววตาที่แสนเหนื่อยล้าเหลือบมองปฏิทินก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มอีกครั้ง มือเรียวควานหาโทรศัพท์แต่ก็ไม่เจอซึลกิขมวดคิ้ว แต่เธอก็ขี้เกียจเกินไปที่จะลุกขึ้นมาอีกครั้ง  ความง่วงและความเหนื่อยล้าจากการทำงานนั้นเริ่มคลอบงำเธอเปลือกตาที่แสนหนักอึ้งค่อยๆปิดลงอีกครั้ง แล้วเธอก็จมดำดิ่งลงไปในห้วงนิทราอีกครา

19 : 19 PM.

    ฝนยังคงโปรยปรายลงมาอย่างขยันขันแข็ง ซึลกินอนอ่านหนังสือเล่มโปรดอยู่บนโซฟาตัวเดิม กลิ่นฝนลอยฟุ้งเข้ามาผ่านทางหน้าต่าง หวนให้เธอคิดถึงช่วงเวลานั้นช่วงเวลาที่ได้ใช่ร่วมกับ ‘ซึงวาน’

    เสียงกริ่งดังขึ้นทำให้ซึลกิที่ตกอยู่ในภวังค์กลับรู้สึกตัว ซึลกิก้าวเท้ายาวไปยังประตูอย่างเชื่องช้า มือเรียวผลักประตูออก เผยให้เห็นคนตัวเล็กที่กำลังยืนอยู่ท่ามกลางหยาดฝนที่กำลังโปรยปรายลงมาอยู่นอกรั้วบ้าน หัวใจของซึลกิเต้นระรัว หัวใจของซึงวานนั้นก็ไม่ต่างกัน

    ร่มสีดำถูกกางออกไหล่ของซึงวานนั้นเปียกเล็กน้อย ซึลกิยื่นมือที่อุ่นจัดมาจับเข้ากับมือที่แสนเย็นเฉียบของซึงวาน

หัวใจที่แสนเรียบง่าย อบอุ่น และชัดเจนของซึลกิเข้ากอดกุมหัวใจที่แสนเหน็บหนาวและแห้งแล้งของซึงวาน  ร่มสีดำถูกแขวนอย่างเป็นระเบียบ ซึลกิยื่นแก้วน้ำอุ่นให้กับซึงวาน มือเล็กรับแก้วกระเบื้องน้อยสีขาวมากุมไว้ในมือ คนสูงกว่ายืนดูคนตัวเล็กยกแก้วขึ้นดื่ม

    “ จะมาทำไมไม่บอกกันก่อนล่ะ? ”

    “ ขอโทษนะ กะจะมาเซอร์ไพรส์น่ะ ”

    “ แต่ก็เปียกเป็นลูกหมาตกน้ำมาเนี่ยนะ? ”

    ซึงวานที่ได้ยินดังนั้นก็หลุดหัวเราะมาออก ซึลกิยิ้มพร้อมกับบรรจงเช็ดผมให้กับคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน  สัมผัสนุ่มที่บริเวณข้อมือของซึลกิ ซึงวานลุกขึ้นยืดเต็มความสูงแล้วเข้าโผกอดคนสูงกว่า

    สัมผัสที่เริ่มแน่นขึ้นตามความคิดถึง ความอบอุ่นไหลเวียนทั่วร่างกาย กลิ่นอายที่แสนคุ้นเคยกับเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอและหัวใจของทั้งสองที่เต้นอย่างผ่อนคลาย

    “ คิดถึง ”

“    คิดถึงเหมือนกัน ”

    เตียงที่ดูกว้างกลับไม่กว้างอีกต่อไป ยามที่มีซึงวานนอนข้างๆ เสียงฝนที่กำลังโปรยปรายลงมาเล็ดลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง

เสียงเพลง By Your Sideของ The 1975  ถูกบรรเลงขึ้นอยู่แบบนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

    “ ซึลกิ ”

    “ หือ ”

    “ ที่มาหาวันนี้ ไม่ใช่เพราะว่าคิดถึงอย่างเดียวหรอก ”

    “ ที่จริงก็จะมาบอกว่า เราเองรู้แล้วนะว่าที่เรารู้สึกอยู่คืออะไร”

    “…”

    บรรยากาศภายในห้องกลับเงียบลง หัวใจของซึลกิกลับสั่นกลัว ซึงวานกัดริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยประโยคหนึ่งขึ้น

    “ เราเองก็ชอบซึลกิเหมือนกัน ”