เสียงฝนตกกระทบใบไม้ดังก้องทั่วป่าลึก สายฟ้าฟาดลงมาเป็นระยะ เผยให้เห็นภาพของต้นไม้สูงใหญ่และเถาวัลย์ที่เลื้อยพันกันแน่น

คี ลูซ เดินฝ่าฝนมาเป็นเวลานาน เสื้อผ้าเปียกโชกติดตัว ร่างกายของเขาอ่อนล้า แต่บางอย่างในใจบอกให้เขาเดินหน้าต่อไป

และจากความเงียบงันของป่าอันมืดมิด...

"ช่วยด้วย..."

เสียงหนึ่งดังขึ้นเบา ๆ

มันไม่ใช่เสียงลม ไม่ใช่เสียงสัตว์ป่า แต่มันเป็นเสียงของบางสิ่งที่กำลังอ้อนวอน ราวกับแผ่วเบาเหลือเกิน

"ช่วยลูกของข้า..."

หัวใจของ คี ลูซ เต้นแรงขึ้น

เขาเดินฝ่าฝน ลัดเลาะผ่านแนวต้นไม้ จนกระทั่ง...

ซากโบราณสถานโบราณปรากฏตรงหน้า

เสาหินสูงใหญ่แตกร้าว กำแพงหินสลักลวดลายเก่าแก่ถูกเถาวัลย์ปกคลุม ซากอาคารบางส่วนพังทลายลงกับพื้น

แต่ที่กลางโบราณสถานนั้น—

มีไข่ใบหนึ่งวางอยู่

มันเป็นไข่ขนาดใหญ่ เปลือกของมันเป็นสีดำสนิท ลวดลายแปลกประหลาดเรืองแสงเป็นสีแดงสลับขาว

คี ลูซ ก้าวเข้าไปใกล้ แต่แล้วสายตาของเขาก็สะดุดเข้ากับ บางสิ่งที่น่าสะพรึง

ศพ...

ร่างของ มังกรสองตัว นอนแน่นิ่งอยู่ข้าง ๆ ไข่ พวกมันมีเกล็ดสีดำสนิทเหมือนกับเปลือกไข่ เลือดสีแดงเข้มไหลรินชโลมพื้น

แต่หนึ่งในนั้นยังไม่สิ้นลมหายใจ

มังกรตัวนั้นหอบหายใจหนัก ดวงตาสีแดงเลือนราง ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลเหวอะหวะ

มันพยายามหันมองมาที่เขา ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วเบา

"มนุษย์... เจ้าคือผู้ที่ได้ยินเสียงของข้า..."

คี ลูซ เบิกตากว้าง "เจ้าเป็นคนเรียกข้างั้นเหรอ!?"

มังกรกระอักเลือด แต่ยังฝืนพูดต่อ

"ข้ากับคู่ของข้า... ปกป้องสิ่งนี้ด้วยชีวิต..."

ดวงตาของมันเลื่อนมองไปที่ไข่ใบใหญ่

"แต่มัน... มากเกินไป..."

ลมหายใจของมันเริ่มขาดช่วง คี ลูซ รู้สึกถึงความสิ้นหวังที่แผ่ออกมาจากร่างของมัน

"ข้าขอร้อง... จงปกป้องลูกของข้า..."

"แต่ว่า..."

"นาง... คือสิ่งสุดท้ายของพวกข้า..."

และในวินาทีนั้น—

"แกร๊ง!!"

เสียงแตกร้าวดังขึ้น เปลือกไข่เริ่มมีรอยร้าว

รอยแยกขยายตัวกว้างขึ้น เสียงแตกร้าวดังระงม

จนกระทั่ง—

ปัง!!

เปลือกไข่แตกกระจายไปทั่วพื้น

เงาสีดำขยับตัวอยู่ท่ามกลางเศษเปลือก

มันมีดวงตาสามสี—ดำ แดง และขาวข้างละสี ร่างกายปกคลุมด้วยเกล็ดดำขลับ มีปีกขนาดใหญ่ และกรงเล็บที่แหลมคม

มันเป็นมังกร...

ลูกมังกรกระพริบตาช้า ๆ ก่อนจะพยายามยันตัวลุกขึ้น แต่กลับล้มลงไปกับพื้นอย่างไม่มั่นคง

"ยังเดินไม่แข็งงั้นเหรอ..."

คี ลูซ จ้องมองมันด้วยความประหลาดใจ แม้ว่ามันจะดูน่าเกรงขาม แต่กลับมีบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกว่า...

"มันยังเป็นแค่เด็กเท่านั้น..."

มังกรขยับปากเหมือนจะพูด

"มะ... มะ?"

เสียงของมันเบาและติดขัด ราวกับเด็กเล็กที่เพิ่งหัดพูด

คี ลูซ ทรุดตัวลงตรงหน้า

"นายกำลังพูดอะไรน่ะ?"

ลูกมังกรกระพริบตา ดวงตาของมันสั่นไหว

แล้วมันก็ค่อย ๆ เอ่ยคำออกมาอย่างช้า ๆ

"แ... แม่?"

คี ลูซ เบิกตากว้าง

"ห๊ะ!?"

ลูกมังกรเอียงคอ ดวงตาของมันเต็มไปด้วยความสับสน

"แม่?"

"ไม่ ๆ เดี๋ยวก่อน นายเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า!?"

ลูกมังกรเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะก้มหน้าลง และเงยขึ้นมองคีลูซ

"แม่?"

มันเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวล เหมือนเด็กน้อยที่ไม่รู้ว่าตัวเองควรทำเช่นไร

คี ลูซเม้มปากแน่น เขาเองก็ไม่รู้จะตอบยังไงดี แต่ก่อนที่เขาจะเอ่ยอะไรออกมา...

ลูกมังกรก็ค่อย ๆ เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ และซบหัวลงกับแขนของเขา

"แม่" เสียงของมันสั่นเครือ และ กำลังร้องไห้

มังกรน้อยยกดวงตาสามสีขึ้นมองเขาอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ข้าอยากอยู่กับแม่..."

คี ลูซถอนหายใจเบา ๆ พลางยกมือขึ้นลูบหัวมัน

"เฮ้อ... จะทำไงได้ล่ะนะ..."

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าทำไมมังกรตัวนี้ถึงเลือกเรียกเขาแบบนั้น...

แต่เขาก็ไม่มีทางปล่อยมันไว้ที่นี่คนเดียว

"โอเค ๆ เอาเถอะ... ฉันจะดูแลนายเอง"

ดวงตาของลูกมังกรเป็นประกาย มันพยักหน้าหงึก ๆ แล้วถูหัวเข้ากับแขนของเขาเบา ๆ

"แม่..." // กำลังยิ้มดีใจ

...และนั่นคือจุดเริ่มต้นของตำนาน......

สายฝนยังคงโปรยปรายลงมาจากฟากฟ้าไม่ขาดสาย เสียงหยดน้ำกระทบพื้นหินและใบไม้แห้งเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ละอองฝนไหลซึมผ่านเกราะเสื้อของคี ลูซ ทำให้รู้สึกหนาวเหน็บขึ้นเรื่อย ๆ

ท่ามกลางเสียงฝน มีเสียงหายใจแผ่วเบาแทรกเข้ามา

"แม่..."

เสียงของลูกมังกรตัวน้อยที่แนบชิดอยู่กับแขนของเขา ยังคงพูดคำนั้นออกมาอีกครั้ง

คี ลูซชะงักไปเล็กน้อย แม้ว่าคำนี้จะทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ แต่พอเห็นสายตาที่มองมาของลูกมังกรแล้ว เขาก็ไม่อาจเอ่ยปากปฏิเสธได้

‘ช่างเถอะ... มันเพิ่งเกิดมา ไม่มีใครเลย แค่ยึดฉันเป็นที่พึ่งสินะ...’

เขาถอนหายใจ ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งลูบหัวของลูกมังกรเบา ๆ

“จะเรียกยังไงก็แล้วแต่นายละกัน”

เมื่อได้ยินดังนั้น ลูกมังกรก็ส่ายหางไปมาอย่างพึงพอใจ

อย่างไรก็ตาม...

ภาพตรงหน้าเขา ทำให้ความรู้สึกหนักอึ้งเริ่มเข้าครอบงำ

ศพของมังกรสองตัวที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงซากปรักหักพังของโบราณสถาน รอบข้างปกคลุมไปด้วยเถาวัลย์และมอสเขียว ผนังบางส่วนของวิหารโบราณยังคงมีร่องรอยของสัญลักษณ์บางอย่างที่เลือนรางไปตามกาลเวลา

คี ลูซมองร่างของพวกมันนิ่ง ๆ

"ขอให้พวกท่านไปสู่สุขคติ..."

แม้จะไม่รู้จักกันมาก่อน แต่สิ่งที่พวกมันพูดกับเขาก่อนสิ้นลมยังคงดังก้องในหู

"ช่วยดูแลลูกของพวกข้าด้วย..."

เสียงนั้นเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและเจ็บปวด คี ลูซกำมือแน่น ดวงตาฉายแววแน่วแน่

‘ฉันไม่รู้ว่าพวกคุณต้องเผชิญกับอะไรมา... แต่ฉันจะดูแลลูกของพวกคุณให้เอง’

เขาคิดเช่นนั้นก่อนจะหันไปหาลูกมังกรที่กำลังซุกตัวกับอกของเขา

“เราต้องออกไปจากที่นี่ นายเดินไหวไหม?”

ลูกมังกรขยับตัวเล็กน้อย พยายามใช้ขาหน้าดันตัวเองขึ้นจากพื้น แต่ขาของมันกลับสั่นไหว ก่อนจะทรุดลงไปอีกครั้ง

"อือ..."

“เห้อ... แบบนี้คงต้องให้ฉันช่วยพานายไปสินะ”

คี ลูซย่อตัวลงหมายจะอุ้มมันขึ้น แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้สัมผัสตัวมัน—

ฟึบ!

ลูกมังกรกระโจนเข้าหาเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว ใช้กรงเล็บเล็ก ๆ กอดรัดร่างเขาไว้แน่น

คี ลูซชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจออกมา

"เข้าใจแล้ว ๆ ฉันไม่ทิ้งนายไปไหนหรอก"

เมื่อได้ยินดังนั้น ลูกมังกรก็ซุกตัวเข้ากับอกของเขามากขึ้น ราวกับกำลังหาที่พึ่งพิง

“แม่... อบอุ่น”

“...อย่าพูดอะไรที่ทำให้ฉันขนลุกได้ไหม?”

คี ลูซบ่นเบา ๆ แม้ว่ามันจะเป็นมังกร แต่ก็ยังเป็นเพียงเด็กที่เพิ่งลืมตาดูโลกเพียงลำพัง

"เอาล่ะ ไปกันเถอะ"

เขาอุ้มลูกมังกรขึ้น แล้วก้าวเดินออกจากโบราณสถาน

แต่ทันทีที่เขาเดินออกมา—

กรรรรรรร!!

เสียงคำรามต่ำดังก้องขึ้นจากด้านหลัง

คี ลูซหยุดชะงัก หัวใจเต้นแรงขึ้นทันที

‘เสียงอะไรกัน...?’

เขาค่อย ๆ หันหลังกลับไปมอง

ที่เงามืดภายในซากโบราณสถาน ดวงตาสีแดงคู่หนึ่งลืมขึ้น มันเต็มไปด้วยความอาฆาตและกระหายเลือด

สิ่งมีชีวิตบางอย่างกำลังจ้องมองพวกเขา

คี ลูซกำไม้คบไฟในมือแน่น ดวงตาจับจ้องไปยังเงานั้น

และเมื่อมันก้าวออกมาจากความมืด—

ร่างกายของมันสูงใหญ่ผิดมนุษย์ ผิวหนังหยาบกร้านดั่งหิน กรงเล็บคมกริบ และเขี้ยวที่แหลมคม

"อสูรกาย..."

เขาพึมพำออกมาเบา ๆ

ลูกมังกรในอ้อมแขนของเขาสั่นเทา มันหันไปมองอสูรกายนั้นแล้วส่งเสียงขู่เบา ๆ

“กรร...!”

"นายกลัวเหรอ?" คี ลูซถามเบา ๆ

ลูกมังกรไม่ได้ตอบ แต่ดวงตาของมันสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด

คี ลูซกัดฟันแน่น ‘บ้าจริง... ฉันไม่มีอาวุธเลย’

เขากวาดสายตามองรอบตัว หินแหลม ๆ เศษซากของโบราณสถาน และไม้เก่า ๆ บางส่วน

“ไม่มีทางเลือกสินะ...”

เขาใช้มือข้างหนึ่งคว้าไม้ยาว ๆ ที่ดูแข็งแรงขึ้นมา แล้วถือไว้แน่น

"แม่..." ลูกมังกรเรียกเบา ๆ

คี ลูซเหลือบมองลูกมังกรในอ้อมแขน ก่อนจะฉีกยิ้มบาง ๆ

"ไม่ต้องห่วง ฉันจะปกป้องนายเอง"

"มาเลย ไอ้อสูรกาย!"

การต่อสู้ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว...

ลมพัดกระโชกผ่านซากโบราณสถาน สายฝนยังคงตกลงมาไม่หยุด เสียงฟ้าร้องดังก้องเป็นระยะ ทำให้บรรยากาศยิ่งน่าหวาดหวั่น

คี ลูซยืนแน่นิ่งอยู่ท่ามกลางเถาวัลย์และหินพังทลาย ในมือของเขากำท่อนไม้ที่หยิบได้มาแน่น ร่างของลูกมังกรสั่นเทาอยู่ในอ้อมแขน แต่ดวงตาของมันยังจับจ้องไปที่อสูรกายตัวนั้น

"กรรรร...!"

อสูรกายส่งเสียงคำรามต่ำก่อนจะก้าวออกมาจากเงามืดจนเผยร่างให้เห็นชัดเจน มันมีรูปร่างเหมือนสัตว์นักล่าผสมกับปีศาจ ร่างสูงใหญ่กว่ามนุษย์สองเท่า ผิวหนังของมันมีเกล็ดสีดำสนิทดั่งเงามืด เขี้ยวและกรงเล็บของมันแหลมคมจนดูน่าสะพรึงกลัว

"ตัวใหญ่มาก..." คี ลูซพึมพำเบา ๆ

ลูกมังกรในอ้อมแขนของเขายิ่งตัวสั่นมากขึ้น

"แม่..."

"นายกลัวมันสินะ?"

ลูกมังกรไม่ตอบ แต่ดวงตาของมันสั่นไหว

คี ลูซหลุบตามองเจ้าตัวน้อยก่อนจะฉีกยิ้มบาง ๆ

"ไม่ต้องห่วง ฉันจะปกป้องนายเอง"

ว่าแล้วเขาก็ก้าวถอยหลังเล็กน้อยเพื่อเว้นระยะ ก่อนจะเหลือบตามองไปรอบ ๆ

‘ต้องหาทางเอาชนะมันให้ได้… หรือไม่ก็ต้องหนี’

เขากำไม้ในมือแน่นขึ้น

ฟุบ!

ทันใดนั้น—อสูรกายพุ่งเข้าใส่เขาอย่างรวดเร็ว!

"เร็วเกินไป!"

คี ลูซรีบกระโดดถอยหลังโดยสัญชาตญาณ ขณะที่กรงเล็บอันแหลมคมของมันฟาดผ่านหน้าเขาไปอย่างเฉียดฉิว!

ฉัวะ!

เสื้อคลุมของเขาถูกกรีดเป็นรอยลึก เลือดสีแดงสดไหลซึมออกมา แต่คี ลูซไม่มีเวลามาสนใจบาดแผล

‘แค่โดนเฉี่ยวก็ขนาดนี้ ถ้าโดนเต็ม ๆ คงตายแน่…’

อสูรกายหันกลับมาทางเขาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพุ่งเข้าใส่อีกครั้ง!

ฟึ่บ!

คี ลูซกัดฟันแน่น เขาใช้ท่อนไม้ในมือกระแทกลงกับพื้นเพื่อช่วยในการเคลื่อนไหว ก่อนจะพุ่งตัวหลบไปทางซ้าย

‘ฉันต้องหาโอกาสโจมตีมันก่อนที่มันจะเล่นงานฉันได้!’

ทันทีที่เขากลิ้งตัวไปด้านข้าง มือของเขาก็คว้าเอาหินก้อนหนึ่งจากพื้นขึ้นมา

"ไปตายซะ!"

พลั่ก!!

เขาขว้างหินใส่ดวงตาของอสูรกายเต็มแรง!

"กรร๊าา!!"

เสียงคำรามดังสนั่น อสูรกายสะดุ้งถอยหลัง ดวงตาของมันมีเลือดไหลออกมาเล็กน้อย

‘สำเร็จ!’

คี ลูซรีบฉวยโอกาสนั้น พุ่งเข้าไปหมายจะใช้ท่อนไม้ฟาดซ้ำที่หัวของมัน

แต่—

ฟึ่บ!

อสูรกายขยับเร็วกว่าที่เขาคาด มันเหวี่ยงกรงเล็บกลับมาอย่างรุนแรง!

ฉัวะ!!

"อั่ก!"

คี ลูซถูกซัดกระเด็นไปกระแทกกับกำแพงหินอย่างแรง ร่างของเขาร่วงลงสู่พื้น ลมหายใจหนักอึ้ง

"แม่!!"

เสียงของลูกมังกรดังขึ้นอย่างตื่นตระหนก

‘ให้ตายสิ... เจ็บเป็นบ้า...’

คี ลูซพยายามยันตัวขึ้นจากพื้น เขาเหลือบมองไปที่อสูรกายที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ ดวงตาของมันเต็มไปด้วยความอาฆาต

‘ไม่ไหว... ฉันไม่มีพลังพอจะสู้กับมันได้...’

มือของเขากำแน่น

แต่ในตอนนั้นเอง—

"กรร...!"

ลูกมังกรในอ้อมแขนของเขาส่งเสียงคำรามออกมาเป็นครั้งแรก

แสงสว่างสีแดงเข้มเริ่มส่องประกายจากร่างของมัน

คี ลูซเบิกตากว้าง ‘นี่มันอะไรกัน...?’

"กร๊าาาาาาาาาา!!"

อสูรกายส่งเสียงคำรามก้อง แต่ดูเหมือนมันจะถอยหลังไปเล็กน้อย ราวกับสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่น่ากลัว

‘อย่าบอกนะว่า...!’

ดวงตาของลูกมังกรเปล่งประกายเป็นสีแดง ทันใดนั้น—

"เปรี้ยงงง!!"

สายฟ้าพุ่งออกจากร่างของลูกมังกร ฟาดเข้าใส่อสูรกายอย่างจัง!

ตูมมมมมม!!

เสียงระเบิดดังสนั่นพร้อมกับกลิ่นของเนื้อไหม้ อสูรกายร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่ร่างของมันจะค่อย ๆ ทรุดลงกับพื้น

คี ลูซมองภาพตรงหน้าด้วยความตกตะลึง

"นี่มัน..."

ลูกมังกรหันมามองเขา ดวงตาสีสามสีของมันเป็นประกาย

"แม่... ข้าปกป้องแม่ได้..."

"...เอ่อ..."

คี ลูซอ้าปากค้างไปชั่วขณะ ก่อนจะถอนหายใจออกมา

"ให้ตายสิ... นายทำฉันตกใจหมดเลย"

เขามองไปที่ซากของอสูรกายที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น

"ดูเหมือนว่าฉันจะไม่ต้องปกป้องนายแล้วสินะ"

ลูกมังกรเอนตัวเข้าหาเขา

"แต่ข้ายังอยากอยู่กับแม่..."

"...เอาเถอะ ๆ ฉันไม่หนีไปไหนหรอก"

คี ลูซลูบหัวลูกมังกรเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองซากของอสูรกายเป็นครั้งสุดท้าย

‘ดูเหมือนว่าการเดินทางนี้จะไม่ธรรมดาเสียแล้ว...’