...เอยสาวน้อยที่มีรักแรกเป็นเพื่อนสนิท และเทอยากจะเป็นมากกว่าคำว่าเพื่อนสนิท...

...คนิ้งสาวน้อยผ้มีความน่ารักสดใสจนใครที่อยู่ใกล้ล้วนต้องตกหลุมรัก...

...วันนี้เป็นวันแรกที่คะนิ้งได้เข้าไปเรียนที่ รร แห่งหนึ่ง...

คะนิ้ง: สวัสดีค่ะเราชื่อคะนิ้งนะคะ

ครู: คะนิ้งเทอมอยากนั่งตรงไหนก็นั่งได้เลยนะจ๊ะ

...คะนิ้งได้สังเกตว่าทั้งห้องไม่มีโต๊ะที่ว่างเลยมีแต่โต๊ะข้างๆกับผู้หญิงคนนึงที่ว่างอยู่...

คะนิ้ง: เราขอนั่งด้วยได้มั้ย

...ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ตอบอะไรมาแค่มีรอยยิ้มเล็กๆพร้อมกับพยักหน้า...

คะนิ้ง: เทอชื่ออะไรหรอเราชื่อคะนิ้งนะเรามาเรียนต่อม.4ที่นี่

...หญิงสาวคนนั้นได้หันมาตอบว่า...

เอย: อืม ยินดีที่ได้รู้จักนะเราชื่อเอย

...ครู: เอาหละวันนี้ครูจะมาสอนเรื่องระบบหัวใจนะคะเปิดหนังสือหน้าที่4นะคะ...

เอย:ชิบxายล่ะลืมไม่ได้เตรียมของมาเรียน

เอย: เอ่อ นี้เทอมีพอจะมีปากกามั้ย

คะนิ้ง: มีสิ

...จังหวะที่คะนิ้งจะเอาปากกาให้เอยกับจะหยิบปากกาพอดีทั้ง2จึงได้สัมพัสมือกันและจ้องตากันและพร้อมกันนั้นกันนั้นหัวใจของเอยนั้นเต้นแรงขึ้นไม่เป็นจังหวะ...

เอย: เราขอโทษนะ

คะนิ้ง: ไม่เป็นไรหรอกเรื่องแค่นี้เอง

ครู: นักเรียนรู้มั้ยคะว่าถ้าเรากำลังตกหลุมรักใครหัวใจของเราจะเต้นแรงและเร็วขึ้น

...เอยนั้นได้ใช่ปากและอุปกรณ์การเรียนต่างของคะนิ้งจนถึงวิชาสุดท้ายเสียงออดดังขึ้นเป็นสัญญานที่บ่งบอกว่าเป็นเวลาพักเที่ยงแล้ว...

เอย: ขอบคุณนะสำหรับปากกาแล้วก็อุปกรณ์การเรียนหลายๆอย่าง

คะนิ้ง: ไม่เป็นไรหรอกแค่นี้เอง

เอย: งั้นเราขอเลี้ยงข้าวเพื่อตอบแทนเทอนะ

...ณ โรงอาหารที่โรงเรียน เอยได้พาคะนิ่งไปสั่งข้าวกิน...

เอย: เทอจะกินอะไรเดี๋ยวเราสั่งให้

คะนิ้ง: เราเอากระเพราะเนื้อไข่ดาวไข่แดงไม่ต้องสุกไม่เอาแตงกว่าแล้วก็กระเพราไ่มใส่ถั่วฝักยาว

เอย: โห่ ดูทรงเทอน่าจะเป็นคนเลือกกินมากๆเลยเนอะ

คะนิ้ง: อ้าว ก็เทอบอกเองไม่ใช่หรอว่าจะเลี้ยง

...เสียงหัวเราะดังขึ้นพร้อมหัวใจของเอยที่เต้นแรงและเร็วผิดปกติ...

...โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ❤️...

คะนิ้ง: พูดว่าเราเลือกกินจะเบี้ยวไม่เลี้ยงเราแล้วใช่ป่ะเนี่ย

เอย: เลี้ยงสิเราเคยโกหกใครซะที่ไหน

...เอยได้เดินไปสั่งข้าวให้คะนิ้งเเละตนเอง...

เอย: กระเพราะเนื้อไข่ดาวไข่แดงไม่สุกไม่เอาแตงกวากระเพราะไม่ใส่ถั่วฝักยาวร้อนมาเสริฟแล้วจ้าา

คะนิ้ง: พูดยาวขาดนี้ประชดเราปะเนี่ย ฮ่าๆ

เอย: ป่าวใครประชดไม่มี่

...ขณะที่เอยกำลังกินข้าวเเต่เอยสังเกตเห็นว่าคะนิ้งยังไม่กิน...

เอย: คะนิ้งทำไมไม่กินข้าวอ่ะกับข้าวไม่อร่อยหรอ

คะนิ้ง: ก็เอยอ่ะประชดเราเลยกินไม่อร่อย

เอย: มาๆ เดี๋ยวเราป้อนแล้วหายงอนเรานะ

คะนิ้ง: ไม่เอาอ่ะเชอะๆ

...ขณะที่คะนิ้งปฎิเสธอยู่นั้นเอยก็ได้กล่าวคำนึงออกมาว่า...

เอย: เอาช้อนป้อนไม่กินจะเอาปากป้อนเอานะ

...ณ ตอนนั้นความรู้สึกรอบๆข้างของทั้ง2เงียบสนิทและหัวใจขอเอยที่เต้นไม่ตรงจังหวะแต่ตอนนี้คงไม่ใช่แค่เอยที่หัวใจเต้นไม่ตรงจังหวะหัวใจของคะนิ้งก็เต้นไม่ตรงจังหวะเช่นกัน...

คะนิ้ง: เอ่อ เราว่าเรามากินข้าวกันดีกว่าเนาะกับข้าวจะเย็นหมดล่ะ

...ทั้ง2กินข้าวจนเสร้จพร้อมกับเสร็จพร้อมกับเสียงออดดังขึ้นเป็นสัญญานที่บอกว่าได้เวลาเรียนในคาบบ่ายแล้วทั้ง2ได้พากันเดินขึ้นห้องอาจารย์มาสอนจนเวลาล่วงเลยไปจนหมดชั่วโมงการเรียนการสอนเสียงออดดังขึ้นอีกครั้งเป็นเวลากลับบ้าน...

เอย: คะนิ้งเทอกลับบ้านไงอ่ะ

คะนิ้ง: ก็เรียก taxi อ่ะ

เอย: งั้นเทอกลับกับเราป่ะเดี๋ยวเราไปส่งฝนก็ใกล้ตกหละเดี๋ยวเทอจะไม่สบายนะ

คะนิ้ง: เป็นห่วงหรอเราหรอ

เอย: อ้าว เราพูดกับใครก็เป็นห่วงคนนั้นนั่นแหละสรุปจะให้เราไปส่งมั้ยเนี่ย

คะนิ้ง: ให้ไปส่งสิคะ

เอย: ถ้าจะไปก็ขึ้นรถมาเดี๋ยวเราใส่หมวกกันน็อคให้

...เป็นอีกครั้งที่ทั้ง2คนนั้นได้สบตากันและทั้ง2ก็มีความรู้สึกที่หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะอีกครั้งในวันนี้...

คะนิ้ง: ขอบคุณนะที่ใส่ให้เราอ่ะ

เอย: ไม่เป็นไรหรอกแค่นี้เราเป็นคนชวนให้เอกลับบ้านด้วยเราก็ต้องดูแลเทอดีๆสิ

...เอยได้รับรถมอไซค์คู่ใจมาส่งคะนิ้งจนถึงบ้านของคะนิ้ง...

...โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ❤️...

คะนิ้ง: ขอบคุณนะเอยที่มาส่งถึงบ้าน

เอย: ไม่ต้องขอบคุณหรอกแค่นี้สบายๆ

คะนิ้ง:ที่เทอบอกว่าเป็นห่วงเป็นห่วงเราจริงๆหรอ

เอย: จริงน่ะสิ

คะนิ้ง: เราดีใจนะที่เพื่อนเเบบเอยเป็นห่วงเรา

...เอยยืนนิ่งเพราะจุกและเจ็บกับคำว่า“เพื่อน”...

เอย: งั้นเราก็กลับบ้านก่อนนะบ้ายบาย

คะนิ้ง:บ้ายบายขับรถดีๆน๊าา

...เดินทางกลับบ้านเอยพอถึงบ้านได้ทำการอาบน้ำและกินกินข้าวเสร็จก็ได้เข้าห้องนอนของตน...

...ขณะคิดว่าความรู้สึกของตนที่มีให้คะนิ้งไม่ใช่ความรู้สึกที่เพื่อนมีให้เพื่อนพร้อมกับคำว่า“เพื่อน“ที่พูดเบาขนาดไหนก็เจ็บพร้อมกับเสียงในความคิดตนเอง ขณะตอนนี้...

เอย: กูเป็นอะไรว่ะเนี่ยหรือว่ากูแอบชอบคะนิ้งว่ะ แต่เมื่อก่อนกูก็ชอบผู้ชายนี่หว่าแต่ก็ไม่เคยมีใครทำให้รู้สึกเหมือนที่รู้สึกกับคะนิ้งมันเลยหวะ

...เทอนั่นนอนไม่หลับทั้งคืนแต่เทอหารู้มั้ยว่าคนิ้งหญิงสาวที่เทอพึ่งนึกถึงเมื่อกี่ก็นอนไม่หลับเหมือนกันเพราะความคิดสับสนเรื่องนี่เช่นกัน...

...เช้าวันรุ่งขึ้น...

...เอยได้ตื่นมาสภาพงัวเงียวันนี้เป็นวันเสาร์เทอจึงคิดว่าจะชวนคะนิ้งออกไปนั่งเล่นที่ริมทะเล...

เอย: โทร คะนิ้งไปเที่ยวกับเรามั้ย

คะนิ้ง: ไปสิเดี๋ยวเราไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะ

เอย: โอเค 10:30 เดี๋ยวเราไปรับ

...ทั้ง2รีบลุกออกจากที่นอนก่อนจะไปอาบน้ำแต่งตัวจนเวลาล่วงเลยไป10:20 เอยได้จับรถไปรอรับคะนิ้งที่หน้าบ้าน...

เอย: โทร คะนิ้งเรามารออยู่หน้าบ้านแล้วนะ

คะนิ้ง: จ้าเดี๋ยวรอเปบนึงนะเรากำลังจะออกไปล่ะ

เอย: จ้าาา วางสาย

...เวลาผ่่านไป5นาที...

คะนิ้ง: เอยเรามาแล้ว

เอย: คะนิ้งมาแล้วหรอแต่งตัวนานจัง

คะนิ้ง: พอดีเราสระผมด้วยอะเลยนานไม่เชื่อลองดมดูได้นะ

เอย: ได้สิหอมจังเลยไม่น่าถึงนาน

คะนิ้ง: หอมใช่มั้ยล่าติดใจอ่ะดิ

เอย: ติดใจจ้า(ติดทั้งผม ติดทั้งคนอ่ะ)

คะนิ้ง: พูดอะไรนะเมื่อกี่

เอย: ป่าวไม่มี เทออ่ะมาขึ้นรถได้ล่ะ

คะนิ้ง: จ้าาา

...ทั้ง2คนได้ขับรถเล่นไปเลื้อยๆจนถึงทะเลพอแต่เพียงเอยจอดรถคะนิ้งก็ได้วิ่งไปเล่นน้ำทั้ง2คนต่างเล่นน้ำและเดินเล่นกันเหมือนตอนนี้ในโลกของพวกเขามีแค่เขา2คนเท่านั้นบนโลกใบนี้...

...โปรดติดตามตอนต่อไป❤️...