แสงอ่อนโยนใต้สายฝน

เสียงฝนตกโปรยปรายลงบนหลังคาเรือนคามิซาโตะ สายลมเย็นพัดพากลิ่นชุ่มฉ่ำของดินและดอกซากุระที่เพิ่งร่วงหล่น ไร่องค์หญิงแห่งตระกูลคามิซาโตะกำลังนั่งจิบชาอยู่ใต้ศาลา ขณะทอดสายตามองไปยังบุคคลที่คุ้นเคย

Thoma

ฝนตกแบบนี้ท่านไม่กลัวจะป่วยหรือขอรับ?//เดินเข้ามาพร้อมถือร่มไม้ไผ่

Ayato

ข้าชอบฟังเสียงฝน มันช่วยให้จิตใจสงบดี//ยกถ้วยชาขึ้นจิบพลางยิ้มบางๆ

Thoma

ถ้าท่านว่าอย่างนั้น ข้าจะนั่งเป็นเพื่อนท่านเอง//ยิ้ม ก่อนนั่งลงข้างๆ อย่างเรียบร้อย

Ayato หันมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างกาย เขาเผลอสบตาสีเขียวทองของ Thoma ที่ดูอบอุ่นราวกับเปลวไฟในฤดูหนาว

Ayato

เจ้ารู้ไหมว่าเสียงฝน... มันทำให้ข้าคิดถึงอะไรบางอย่าง//เอียงคอเล็กน้อย ราวกับชวนให้คนข้างกายสงสัย

Thoma

อะไรหรือขอรับ?//ขมวดคิ้วเล็กน้อย

Ayato

ตอนเด็กๆ ข้าชอบแอบออกมานั่งดูฝนตก แล้วก็มีใครบางคนคอยเอาร่มมาบังให้เสมอ...//ทอดสายตามองสายฝนราวกับนึกถึงอดีต

Thoma ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเบาๆ

Thoma

งั้นหรือขอรับ? แล้วท่านรู้ไหมว่าใครคนนั้นคือใคร?//ยิ้มมุมปาก ดวงตาฉายแววล้อเลียน

Ayato

แน่นอน...//มองอีกฝ่ายนิ่ง ก่อนจะหัวเราะเบาๆ

Thoma

…!//หน้าขึ้นสีเล็กน้อย ก่อนจะรีบเบือนหน้าไปมองสายฝนแทน

Ayato มองปฏิกิริยาของ Thoma แล้วหัวเราะอย่างพึงพอใจ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเอนตัวไปพิงอีกฝ่ายเบาๆ

Ayato

เจ้าก็ยังเป็นเจ้าคนเดิม… ขอบคุณที่อยู่ข้างข้ามาตลอดนะ, Thoma//พูดเสียงแผ่ว พลางหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย

Thoma รู้สึกได้ถึงไออุ่นจากร่างของ Ayato ที่เอนมาพิงเขา หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ แต่สุดท้ายก็เพียงแค่ยิ้มบางๆ พลางยกมือขึ้นกางร่มบังฝนให้ชายผู้เป็นนายของเขาอย่างเงียบงัน

---

To be continued...

หยาดฝนและความลับ