...เช้าอันแสนธรรมดา ที่กำลังมีรถขับไปที่ไหนสักแห่ง รถคันนั้นเลี้ยวเข้าไปในป่า บริเวณนั้นแทบจะไม่มีที่อยู่อาศัยหรือสิ่งก่อสร้างที่มนุษย์สร้างเลยแม้แต่นิดเดียวยกเว้นถนนลาดยาง เส้นทางในป่านั้นค่อนข้างขรุขระจนน้ำหกเลอะเบาะรถไปหมด...
จอห์น: ขับรถให้มันดีๆได้มั้ยเนี่ย เบาะมันเลอะแล้วเนี่ย
สมาร์ท: ดีสุดแล้วเนี่ย ถนนมันห่วยเอง
จอห์น: ขับเป็นปะเนี่ย พึ่งทำใบขับขี่มาหรอ
สมาร์ท: ขับเป็นดิ ไม่เป็นคงไม่อยู่ถึงตอนนี้หรอก
เฮนรี่: เออ... ยังไงก็ได้อะ ขอแค่ไปถึงก็พอละ
จอห์น: เงียบไปเลย นี่รถกู ทำเลอะขนาดนี้ใครจะรับผิดชอบ
สมาร์ท: นี่รถพ่อนายต่างหาก พูดอย่างกะเป็นของตัวเองไปได้
จอห์น: รถพ่อแล้วมันยังไงอะ กูก็ต้องดูแลปะ
สมาร์ท: เออๆๆ งั้นเดี๋ยวขับให้ช้าลงให้
...สมาร์ทค่อยๆชะลอรถลง เฮนรี่ก็มองไปรอบๆแต่ก็เจอแค่ป่าไม้เท่านั้น ไม่สิ่งที่พวกเขาพยายามขับหาเลยแม้แต่นิดเดียว...
เฮนรี่: โอเคแล้วเมื่อไหร่จะถึงอะ แบบว่ามันไกลแค่ไหนอะ
สมาร์ท: ก็อีกไม่กี่นาทีอะ
จอห์น: ไม่กี่นาทีเหี้ยอะไร ไม่เห็นมีอะไรเลย บ้านหลังนึงก็ไม่มี
สมาร์ท: อยากให้ถึงเร็วๆปะล่ะ
จอห์น: เอาเลย ปิดฝาขวดน้ำครบหมดละ
...สมาร์ทเหยียบคันเร่งจนสุดจนพวกเขาทั้งหมดเมารถแทบตาย ข้าวของกระจัดกระจายอย่างกะแผ่นดินไหว...
^^^ณ หมู่บ้านเล็กๆที่ล้อมรอบด้วยป่าไม้ - ตอนเช้า^^^
...สมาร์ทลงจากรถที่จอดอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง เฮนรี่และจอห์นกำลังนอนอยู่บนรถเพราะว่าพวกเขาเมารถเป็นอย่างมาก สมาร์ทเลยปล่อยให้พวกเขาอยู่ในรถและเดินไปหาคนๆหนึ่ง...
สมาร์ท: สวัสดีนะครับลุงบิ๊ก
ลุงบิ๊ก: อ้าวไม่ได้เจอกันนานเลย เป็นไงบ้างล่ะ แล้วคนที่ติดรถมานี่เพื่อนเธอหรอ
สมาร์ท: ใช่ครับ ผมขอให้พวกเขามากับผมด้วยน่ะ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นหรอครับลุง
...พวกเขาทั้งสองเดินไปด้วยกัน เยี่ยมชมว่าหมู่บ้านแห่งนี้เป็นอย่างดีแล้วบ้าง...
ลุงบิ๊ก: พอดีหลังจากตาเธอเสีย เขามอบมรดกที่ดินบ้านหลังนั้นให้กับเธอน่ะ
สมาร์ท: เขาเสียเพราะอะไรอะครับ
ลุงบิ๊ก: เขาถูกเผาตายน่ะ ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่แต่ทุกคนแทบจะตายแบบเดียวกันเลยคือถูกเผาตายน่ะ
สมาร์ท: แล้วตาผมนี่เสียไปตั้งแต่เดือนที่แล้วจริงๆหรอ แล้วทำไมถึงไม่บอกตั้งแต่ตอนนั้นน่ะ
ลุงบิ๊ก: ขอโทษด้วยละกันแต่ไม่ได้จริงๆ รัฐบาลพยายามตามหาคนร้ายที่ทำเรื่องพวกนี้อยู่ เขาเลยปิดหมู่บ้านทั้งหมู่บ้านเพื่อที่จะหาคนร้าย แต่ก็ไม่เจอแม้กระทั่งหลักฐาน
สมาร์ท: อยากรู้ว่านี่เสียกันทั้งหมู่บ้านเลยหรอครับ
ลุงบิ๊ก: ใช่ ตายกันทั้งหมู่บ้านเลย ยกเว้นคนๆนึง
...ลุงบิ๊กชี้ไปที่คนหนึ่ง สภาพของเขาดูแย่มาก เสื้อผ้าเขาขาดยับยู่ยี่ ตัวสกปรก เขาแทบจะเหมือนคนไร้บ้านมากกว่าเป็นคนที่อยู่ในหมู่บ้านนี้อยู่แล้ว...
ลุงบิ๊ก (ต่อ): เขาคือผู้ต้องสงสัยที่อาจจะเป็นฆาตกรแต่ก็ไม่ได้มีหลักฐานมากพอ ตำรวจก็เลยปล่อยเขาไปเพื่อดูพฤติกรรม เขาบอกกับตำรวจว่าหมู่บ้านแห่งนี้มีคำสาป
...ชายคนนั้นเห็นพวกเขากำลังพูดคุยกันถึงเขาจึงรีบเดินไปหาทันที...
คนบ้า: เห้ยไอเด็กใหม่ ไอเด็กใหม่ ออกไปเลยนะ ออกไปจากที่นี่ หมู่บ้านแห่งนี้มันมีคำสาป คำสาปมนุษย์หมาป่า แกคงไม่อยากตายหรอกเพราะงั้นออกไปจากที่นี่ซะ
ลุงบิ๊ก: อย่าไปคุยกับมันเลยสมาร์ท
สมาร์ท: เรื่องมันเกิดอะไรขึ้นหรอครับ
...ลุงบิ๊กถอนหายใจและกุมขมับโดยทันที...
คนบ้า: คนในหมู่บ้านมันคิดว่าฉันเป็นมนุษย์หมาป่าเลยตัดสินใจจะประหารฉัน แต่ทุกอย่างก็เริ่มมืดสนิท หลังจากนั้นทุกๆคนก็ตายกันหมด
สมาร์ท: แล้วคุณถูกประหารยังไงครับ
คนบ้า: พวกเขาเผาฉันทั้งเป็นเพราะพวกเขาบอกว่าเป็นวิธีที่ฆ่ามนุษย์หมาป่าที่ดีสุดและเป็นการประจานว่ามนุษย์หมาป่าจะต้องเจออะไร
สมาร์ท: เอ่อ... เออ ผมเชื่อคุณนะแต่มันก็ยังฟังดูแปลกๆนิดนึงน่ะ
คนบ้า: เพราะงั้นออกไปจากที่นี่ซะ
สมาร์ท: ไม่ได้จริงๆครับ ผมมีงานที่ต้องทำที่นี่แบบจำเป็นสุดๆ
คนบ้า: ฉันเตือนแกแล้วนะ อย่านึกเสียใจทีหลังละกัน
...ชายคนนั้นเดินออกไป ลุงบิ๊กถอนหายใจอีกรอบ...
ลุงบิ๊ก: ฉันบอกแล้วว่าอย่าไปคุยกับมัน
สมาร์ท: เขาพูดอย่างงี้ให้ตำรวจฟังจริงๆหรอ
ลุงบิ๊ก: ใช่ แปลกดีเนอะ
สมาร์ท: อืม... เอาจริงผมก็อยากรู้นะว่าเกิดอะไรขึ้นกับหมู่บ้านแห่งนี้ แต่ผมก็ช่วยไม่ได้จริงๆแหละ แค่อยากรู้เฉยๆ
ลุงบิ๊ก: ไม่เป็นไรๆ
^^^ในบ้านของสมาร์ท - ตอนเที่ยง^^^
...เฮนรี่และจอห์นเข้าไปอยู่ในบ้านใหม่ของสมาร์ท พวกเขากำลังนั่งคุยกันอยู่ จนกระทั่งสมาร์ทเปิดเปิดประตูเข้ามา...
สมาร์ท: อ่าวเดินไหวกันแล้วหรอ บ้านเป็นไงบ้างล่ะ สวยไหม
เฮนรี่: มันก็สวยนะแบบ... แบบสไตล์เก่าไงอะ แล้วต่อจากนี้จะทำอะไรอะ
จอห์น: กลับบ้านดิ จะอยู่ทำไม
สมาร์ท: หมายถึง... มาถึงขนาดนี้แล้วจะไม่ไปทำอย่างอื่นหรอ
...เฮนรี่และจอห์นมองที่สมาร์ทด้วยความสงสัย...
จอห์น: มันมีอะไรให้ทำอีก ตั้งแคมป์หรอ
สมาร์ท: แบบว่าเราอยากอยู่บ้านหลังนี้สัก1-2วันน่ะ หวังว่าพวกนายจะเข้าใจนะ
เฮนรี่: ก็ได้ๆ อยู่กันแบบชนบทสักไม่กี่วันก็คงไม่เป็นไรมากหรอก
...สมาร์ทขึ้นไปข้างบนชั้น2เพราะเขาค่อนข้างเหนื่อยล้าเป็นอย่างมากจึงต้องการพักผ่อนสักนิดนึง...
^^^ในบ้านของสมาร์ท - ตอนบ่าย^^^
...มีใครสักคนเคาะประตูอยู่หน้าบ้าน เฮนรี่ที่ว่างอยู่คนเดียวจึงเดินไปเปิดประตู พบว่าเป็นผู้หญิงอายุคราวเดียวกับเฮนรี่...
วิชญา: เอิ่ม... สมาร์ทอยู่ไหนหรอคะ
เฮนรี่: อ่อ เขาอยู่ข้างบนอะครับ น่าจะนอนอยู่ด้วย ให้ไปปลุกเขามั้ยครับ
วิชญา: ไม่ต้องก็ได้ค่ะ ขอโทษที่รบกวนเวลานะคะ
เฮนรี่: ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร
...วิชญาหันหลังเดินออกไป ถึงแม้เฮนรี่จะสงสัยเล็กน้อยว่าเธอคือใครแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก หลังจากนั้นก็ปิดประตู...
^^^-มุมมองของวิชญา-^^^
...วิชญาที่กำลังเดินออกจากบ้านของสมาร์ท มีผู้หญิงคนนึงเดินมาหาวิชญาพร้อมกับผู้ชายอีกคน...
วิส: อ่าว... สมาร์ทไปไหนอะ เขาไม่มาหรอ
วิชญา: เขานอนอยู่น่ะ
วิส: แล้วคนที่เปิดประตูนี่ใครอะ
วิชญา: ก็คงเป็นเพื่อนเขาอะมั้ง
วิส: กะจะไปคุยกับเขาซะหน่อย
บอล: พรุ่งนี้ค่อยไปคุยกับเขาก็ได้แหละ
วิชญา: กลัวว่าเขาจะกลับไปก่อนอะ
บอล: หน่า ไม่เป็นไรหรอก
...บอลตบไหล่วิชญาเบาๆและพวกเขาทั้งสามก็เดินไปที่โรงพยาบาลเพื่อไปหาคนๆนึง...
^^^ข้างในโรงพยาบาล^^^
...หมอคนนึงเดินมาหลังจากเห็นพวกเขาทั้งสามเดินมาหา หมอคนนั้นจึงจูงเด็กชายคนหนึ่งมาหาด้วย...
โคล่า: พี่! เป็นไงบ้าง
วิชญา: ว่าไงน้อง หายดีรึยังนะ
เอิร์น/หมอ: เขาสบายดีแล้วค่ะแต่อาจจะต้องทานยาที่หมอมอบให้นะคะ
วิชญา: ยาอยู่ไหนหรอคะ
เอิร์น: อยู่ในกระเป๋าน้องแล้วค่ะ
วิชญา: ขอบคุณมากเลยนะคะคุณหมอ
...วิชญา โคล่า วิสและบอลเดินออกมาจากโรงพยาบาลและเดินคุยด้วยกัน...
บอล: น้องเขาป่วยเป็นอะไรอะ
วิชญา: ก็ไม่รู้เหมือนกัน หมอบอกเป็นไข้หวัดธรรมดา ตัวร้อนนิดหน่อย
โคล่า: ใช่แล้วๆ ผมไม่น่าป่วยเลยเนอะ
วิส: อย่าพูดอย่างงี้สิ ไม่มีใครเลือกไม่ป่วยได้หรอกนะ
...ถึงแม้โคล่าจะรู้ว่านั่นไม่ใช่ความผิดเขาที่ป่วยแต่ก็ยังรู้สึกเศร้าอยู่ดีที่ไม่สามารถควบคุมอาการป่วยของตัวเองให้หายได้...
วิชญา: น้อง ไม่เป็นไรน่ะ พี่ก็เคยป่วย พี่เข้าใจว่าการที่ต้องป่วยมันรู้สึกแย่แค่ไหน แต่ถ้าไม่ไปคิดถึงเรื่องนั้นแล้วใช้ชีวิตตามปกติ แค่นั้นก็ดีแล้ว จริงมั้ยทุกคน
บอล+วิส: ใช่ๆ
บอล: มันก็เหมือนกับขี้นกตกใส่หลังน่ะ ถ้าไม่ได้คิดถึงมันก็ไม่ได้ส่งผลอะไรต่อชีวิตเรา
โคล่า: ห๊ะ หมายความว่าไง...
^^^ทางเดินหน้าบ้านของสมาร์ท - ตอนกลางคืน^^^
...ชายคนที่พยายามเตือนสมาร์ทกำลังเดินเรื่อยเปื่อยและตะโกนเสียงดังจนจอห์นนอนไม่หลับ...
คนบ้า: ทุกคน! ออกไปเหอะทุกคน! มนุษย์หมาป่ามันตื่นขึ้นแล้ว! ฉันเตือนทุกคนก่อนที่ทุกคนจะตาย!
...จอห์นที่ตื่นขึ้นมาไป เขาหัวร้อนเป็นอย่างมากที่ไม่ได้นอนจนต้องไปเปิดหน้าต่างและตะโกนด่าคนๆนั้น...
จอห์น: พ่อมึงตายอะไอเหี้ย! คนจะหลับจนนอนไอควย! ตะโกนอยู่นั่นแหละ!
คนบ้า: พ่อกูตายแล้ว! มึงอะตายแน่! ไอเด็กปีนเกลียว!
จอห์น: ปีนเกลียวเดี๋ยวกูปีนหน้ามึงแน่ถ้ามึงยังตะโกนอีก!
คนบ้า: มึงตายแน่!
จอห์น: เออเดี๋ยวกูลากมึงไปตายอีกคน! ไอสัส!
คนบ้า: เออ!
จอห์น: เออ!
เฮนรี่: เออ! เสียงดังทำไม! จะนอน
จอห์น: ควย! เงียบไปเลย!
คนบ้า: กูไม่เงียบ!
จอห์น: ไม่ได้คุยกับมึง!
สมาร์ท: เงียบไปเลยไอจอห์น! กูตื่นเลยเนี่ย
คนบ้า: มาร์ท! แกตายแน่!
สมาร์ท: ครับ!
...สมาร์ทเดินไปปิดหน้าต่าง สีหน้าของเขายังสะลึมสะลืออยู่เลย ชายคนนั้นก็ยังเดินต่อไปแต่ก็ไม่ได้ตะโกนอีก...
สมาร์ท: จอห์น มีอะไรก็ปรึกษากันก็ได้นะบางที
จอห์น: ได้... ขอกลับพรุ่งนี้เลยได้มั้ย
สมาร์ท: ก็ได้ๆ กลับพรุ่งนี้
...จอห์นที่กำลังสะลึมสะลือเหมือนกับทุกๆคนก็ลงไปนอนที่โซฟาทันที เฮนรี่หันไปหาสมาร์ท เหมือนว่าเขามีความข้องใจบางอย่าง...
เฮนรี่: สมาร์ท นายช่วยไปคุยกับเราข้างบนได้มั้ย
สมาร์ท: ได้ๆ ทำไมอะ
...เฮนรี่ไม่ได้ตอบอะไรแต่แค่ขึ้นไปข้างบนนำหน้าสมาร์ท สมาร์ทรู้สึกถึงความผิดปกติของเฮนรี่ สมาร์ทเริ่มสงสัยแล้วว่าในหมู่บ้านแห่งนี้อาจจะมีคำสาปก็เป็นไปได้ แต่คงไม่ใช่คำสาปมนุษย์หมาป่าแน่นอน สมาร์ทขึ้นไปชั้นสองตามเฮนรี่ไป...
^^^ในบ้านของวิชญา - ตอนกลางคืน^^^
...วิชญาที่กำลังนอนอยู่ก็ต้องตื่นเพราะมีเสียงปิดประตูได้ดังขึ้น เธอลงข้างล่างไปดูว่าใครเป็นคนทำ เธอเห็นว่าโคล่ากำลังเดินขึ้นมาหาวิชญาและรีบไปกอดเธอทันที...
โคล่า: พี่! มีใครก็ไม่รู้อยู่หน้าบ้านอะ เขาดูน่ากลัวมากๆ
วิชญา: จริงหรอ... เขาเป็นใคร ลักษณะเป็นยังไงหรอ
โคล่า: เป็นผู้ชาย ใส่เสื้อผ้าขาดๆอะ แถมเขาก็พูดไม่รู้เรื่องด้วย
วิชญา: ทีหลังอย่าไปยุ่งกับเขาอีกนะ ไปนอนด้วยกันนะน้องนะ
...วิชญาอุ้มโคล่าขึ้นและพาขึ้นไปนอนกับเธอ ข้างหน้าบ้านของวิชญาก็ไม่ได้มีใครอยู่เลย หน้าบ้านของสมาร์ทก็ไม่มี ที่โรงพยาบาลก็ไม่มี แต่คนที่โคล่าพูดถึงนั้นอาจจะอยู่ข้างหน้าสถานีตำรวจ ดูเหมือนว่าเขากำลังนอนคว่ำหน้าอยู่และร่างกายของเขาถูกชำแหละไม่มีชิ้นดี...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
