สวัสดีครับผมชื่อว่าไทน์เลอร์หรือว่าจะเรียกไทน์ก็ได้ผมเป็นลูกคนเดียวนะแล้วตอนนี้ผมอายุ18แล้วผมเป็นหนุ่มแล้วน๊าาาาาเดียวผมจะมาเล่าเรื่องราวของผมให้ฟังว่าทำไมผมถึงไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาแบบคนอื่น

"น้องไทน์ลูกกกก!"นี้และครับแม่ผมหรือนางฟ้าของผมนั้นเอง

"ครับแม่!"ผมตอบแม่ไป

"แต่งตัวเสร็จหรือยังลูกลงมาทานข้าวได้แล้วพ่อรออยู่"

"เสร็จแล้วครับๆแม่ลงไปก่อนเลยเดียวผมตามไปครับ"ไทน์ตะโกนบอกแม่

โต๊ะทานข้าว

"ไงน้องไทน์"มาวินทักผู้เป็นลูกชายที่เดินมาที่โต๊ะอาหาร

"พ่อเลิกเรียกผมว่าน้องได้ไหมผมเข้ามหาลัยแล้วนะ"

"ก็น้องไทน์ของแม่ทั้งน่ารักและตัวน้อยของพ่อกับแม่ไง"โฮวาผู้เป็นแม่ได้พูดขึ้น

"แม่~~ผมโตแล้วนะ"ใช่ผมโตแล้วผม18แล้วแต่พ่อกับแม่อะดิยังเรียกผมว่าน้องอยู่เลยผมเป็นหนุ่มแล้วนะจริงจริ๊งถึงจะติดตุ๊กตาหมีเวลานอนก็เถอะแต่ผมเป็นหนุ่มจริงๆนะ

"ก็น้องไทน์ในสายตาพ่อกับแม่หนะตัวเล็ก"มาวินพูดทั้งที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์จิบกาแฟอยู่

"ง่าาาาา~"ไทน์ได้ทำท่างอแง

"วันนี้น้องไทน์เข้ามหาลัยวันแรกใช่ไหม"โฮวาถามผู้เป็นลูกขณะที่กำลังตักข้าวใส่จานให้

"ใช่ครับ"ไทน์ตอบพร้อมทำหน้าตาตื่นเต้น

"แล้วน้องไทน์มีเพื่อนบ้างหรือยัง"มาวินถาม

"มีครับ ฮาคิมก็เข้ามหาลัยเดียวกับผมแล้วก็เรียนคณะเดียวกันด้วย"ฮาคิมคือเพื่อนสนิทของไทน์เองนะ

"เออ พ่อครับ"ไทน์พูดขึ้น

"หืมมม"มาวินขานรับ

"ผมอยากไปแดนนรก"ไทน์ได้บอกสิ่งที่ตัวเองต้องการไปให้คนเป็นพ่อรับรู้

"......"มาวินวางแก้วกาแฟลงโต๊ะแล้วก็หันมาหาไทน์ผู้เป็นลูกแล้วพูดขึ้น

"น้องไทน์ไม่กลัวหรอแดนนรกมีแต่พวกคนบาปแล้วมีการทรมานมากมายมีเลือดมีเครื่องในคน บางคนก็หัวขาดบ้างตัวขาดบ้าง"

มาวินบอกผู้เป็นลูกเขานั้นกลัวลูกชายตัวเองกลัวแต่ไม่เลยไทน์ได้ขอร้องให้เขาพาไปยังแดนนรกตั้งแต่7ขวบ

"ผมชินแล้ววว"ไทน์ได้เข้าไปอ้อนผู้เป็นพ่อด้วยท่าทางน่ารักเหมือนลูกแมว

"นะพ่อนะพาไทน์ไปนะครับ"ท่าอ้อนเหมือนลูกแมวนั้นทำให้มาวินผู้เป็นพ่อต้องใจอ่อน

"งั้น...ก็ได้แต่น้องไทน์ห้ามไปแย่งดาบพวกพี่เขาที่กำลังตัดแขนตัดขาคนเหล่านั้นมาเล่นนะลูก"มาวินได้เตือนผู้เป็นลูกเพราะ5ปีก่อนมาวินได้พาไทน์ไปยังแดนนรกและไทน์ก็ดื้อวิ่งไปแย่งดาบที่เหล่ายมทูตใช้ตัดแขนตัดขามาเล่นบ้างไปเล่นไล่จับกับสุนัขที่กินเนื้อคนบ้างไปแอบดึงขาคนที่กำลังปีนต้นงิ้วบ้าง นั้นและไทน์เด็กน้อยที่ดื้อและชนของมาวิน

.

.

.

✂️✂️✂️ ตัด✂️✂️✂️

เรื่องนี้คือเรื่องที่แอดแต่งขึ้นด้วยจินตนาการของ

แอดเองนะคะทุกคน

ฉะนั้นห้ามดราม่าน๊าาาาาาาาา

ผมเคยคิดนะว่าผมนั้นเป็นมนุษย์จริงใช่ไหม แต่ไม่ ผมไม่ใช่มนุษย์ทุกคนอยากฟังเรื่องของผมไหมล่ะ ว่าทำไมผมถึงไม่ใช่มนุษย์พ่อกับแม่ผมเจอกันได้ยังไง เดียวผมเล่าให้ฟังepที่แล้วลืมเล่า แฮะๆ โทษที่

😅

มา เข้า เรื่อง กัน!!!

...ย้อนกลับไปอดีต...

20ปีที่แล้ว...

ที่ร้านกาแฟที่ตั้งอยู่กลางทุ่งลาเวนเดอร์

มีสองร่างที่นั่งและพูดคุยกันอยู่

"โฮวา ข้าคิดถึงเจ้าจังเลย"

ร่างหนาใหญ่ได้จับกุมมือร่างบางเอาไว้และก้มหน้าลงไม่ยอมสบตา

"นี่ท่านเป็นถึงราชานรก ทำไมถึงอ่อนแอจังล่ะ"

ร่างบางค่อยลูบมือของคนรักของตนเพื่อเป็นการปลอบ

"ข้าเหนื่อยจัง นานๆที ที่เราจะได้เจอกัน😔"

ร่างหนาใหญ่ยังคงก้มหน้าไม่ยอมสบตา

"ไหนท่านลองมองตาข้าสิ"

ร่างบางค่อยๆปลดมือออกจากการเกาะกุมมือของร่างหนาแล้วยกมือขึ้นไปจับหน้าร่างหนาให้เงยหน้ามาสบตากับตน

"......"ค่อยๆเงยหน้าไปสบตากับคนรัก

"ท่านต้องสู้นะ ท่านต้องทำให้ท่านพ่อข้ายอมรับในตัวท่านให้ได้"ยิ้มหวานให้ร่างหนาและพูดปลอบให้กำลังใจเพื่อไม่ให้คนรักของตนเครียดมาก

"พ่อของเจ้าเป็นถึงราชาสวรรค์...." ก้มหน้าอีกครั้ง

"แต่ท่านก็เป็นราชานรกนิ ข้าเชื่อว่าท่านต้องทำให้ท่านพ่อของข้ายอมรับในตัวท่านได้แน่ๆยอดรัก" ยิ้มหวานไม่หุบและคอยซับพอร์ตคนรักของตัวเองตลอดเวลา

ทั้งสองร่างที่นั่งคุยกันนั้นไม่รู้ว่ามีสองชีวิตนั้นคอยแอบฟังอยู่

"ข้าสงสารพวกเขาจังท่านเทพยูริน"

(เทพยูรินเป็นเทพที่รับหน้าที่เฝ้าทุ่งลาเวนเดอร์)

"ข้าก็เหมือนกันท่านเทพม๋อนน่า"

(เทพม๋อนน่าก็เป็นเทพที่รับหน้าที่เฝ้าทุ่งลาเวนเดอร์เช่นกัน)

ทุ่งลาเวนเดอร์นั้นเป็นเขตแดนที่คั่นระหว่างสวรรค์และนรกซึ่งต้องมีเทพไว้เพื่อเฝ้าไม่ให้บรรดาเทพต่างๆสร้างสงคราม ท่านราชาสวรรค์จึงต้องสร้างพวกเขาขึ้นมาเพื่อมาเฝ้าทุ่งลาเวนเดอร์และตั้งคาเฟ่เล็กๆให้เพื่อให้เหล่าเทพที่ผ่านมาได้แวะพักผ่อนหรือชิมกาแฟ

ท่านราชาสวรรค์หวงลูกสาวมากๆไม่ให้เทพใดๆมาแตะต้องเด็ดขาดจนวันหนึ่งลูกสาวของเขาได้ไปเจอกับราชานรกทั้งสองได้ตกหลุมรักกัน ลูกสาวของท่านราชาสวรรค์เป็นเทพที่มีพลังเวทย์มนต์เหนือกว่าใครในสวรรค์และนรกซึ่งเทพนี้มีนามว่าท่านเทพโฮวา...

ส่วนราชานรกหรือมาวินเป็นคนที่ใหญ่ที่สุดในแดนนรกและมีอิทธิพลมากพลังทำลายล้างสูงไม่มีใครขัดเขาได้เขาไม่เคยรักใครและรักใครไม่เป็นจนเขาไปเจอกับโฮวานั้นเป็นครั้งแรกที่หัวใจเขาเต้นตกหลุมรักเทพองค์นั้นก็คือโฮวา

...****************...

...****************...

...****************...

......................

จบไปแล้วนะฮะทุกคน

ไปต่อกันที่epที่3

ไว้เจอกันนะ

...#แอดนิว~~~...

"นี่ท่านเทพม๋อนน่า"

เทพม๋อนน่าในขณะนี้กำลังใช้พลังล้างแก้วกาแฟอยู่นั้นก็ได้มีเสียงหนึ่งเรียกชื่อของตน ตนเลยหันกลับไปหาเพื่อนตัวเอง

"เจ้ามีอะไรท่านเทพยูริน เจ้าไปเสือกอะไรมาอีก?"

เทพม๋อนน่ารู้ว่าเพื่อนตัวเองนั้นขี้เสือกขนาดไหนและทุกครั้งที่เพื่อนตนเรียกตนแบบนี้แสดงว่าต้องมีเรื่องจะมาเล่าให้ตนฟัง

"แหม เจ้านี่รู้ใจข้าจังเลยนะ"

เทพยูรินนั้นเป็นเทพที่ชอบเที่ยวไปวันๆชอบไปสอดส่องดูเทพอื่นๆจะเรียกว่าเสือกก็ได้เมื่อได้เรื่องแล้วมักจะมาเล่าให้เพื่อนตัวเองฟัง

"ข้ารู้เรื่องมาจากสวรรค์มาว่าท่านเทพโฮวาและท่านราชานรกได้พากันหนีไปอยู่ด้วยกันที่ไหนสักแห่ง ตอนนี้ท่านราชาสวรรค์โกรธมาก แดนสวรรค์เกือบพัง"

เทพยูรินเล่าเรื่องทุกอย่างที่ตนรู้มาให้เพื่อนตนฟังและทำสีหน้าเคร่งเครียด

"ความรักของเทพทั้งสองนั้นผิดกฎสวรรค์และนรกมาก"

เทพม๋อนน่าพูดออกมาโดยที่กำลังเช็ดแก้วกาแฟอยู่นั้น

"ก็ใช่แต่ไม่มีใครไปทำลายความรักของพวกเขาได้"

เทพยูรินที่กำลังกินขนมอยู่นั้นและพูดบรรยายให้เพื่อนตนฟัง

...ที่โลกมนุษย์...

"เราจะใช้ชีวิตกันอยู่ที่นี่นะยอดรัก"

ร่างหนาใช้มือกุมมือของคนรักของตนและจ้องมองบ้านพี่ตนแอบซื้อไว้เพื่อจะมาใช้ชีวิตกับคนรัก

"นี่บ้านของเราหรอ?"

โฮวาถามออกมาด้วยความสงสัย

"ใช่นี่บ้านของเราและต่อไปนี้เจ้าต้องเรียกข้าว่ามาวินก็พอและข้าจะเรียกเจ้าว่าโฮวา"

ร่างหนายิ้มออกมาด้วยความพากพูมใจและดีใจที่จะได้ใช้ชีวิตอยู่กับคนรัก

"โอเคมาวินที่รัก..."

...แดนสวรรค์...

"*อย่าให้ข้าหาตัวท่านเจอนะ ท่าน***ราชานรก!!!!"

ตอนนี้ราชาสวรรค์ใช้พลังฆ่าบรรดาเทพมากมายและทำลายทุกอย่างจนกระทั่ง...

"**ท่านพี่เป็นบ้าอะไร ถึงได้เสียงดังไปถึงข้า"

ราชินีได้เดินมาห้ามราชาสวรรค์เพื่อไม่ให้ทำลายข้าวของไปมากกว่านี้และยังถามคำถามว่าเกิดอะไรขึ้น?

"นี่เจ้ายังไม่รู้เรื่องอีกหรอราชินี!!!"

ราชาสวรรค์ได้ตะคอกใส่ราชินี

"ท่านลองพูดมาสิว่าเกิดอะไรขึ้น!?"

แล้วหลังจากนั้นราชาสวรรค์ได้อธิบายทุกอย่างให้ราชินีฟัง

"ถ้าท่านยังโวยวายแบบนี้ชาติหน้าก็ไม่เจอลูกหรอก เลิกโวยวายแล้วไปตามหาลูกกับข้า"

ราชินีเดินนำหน้าราชาไปเพื่อไปที่ร้านกาแฟที่ตั้งอยู่กลางทุ่งลาเวนเดอร์...

จบไปแล้วep3

แล้วไปเจอกันep4นะครับทุกคน

ปายกานนน