บทนำ

ในโลกที่ผู้คนต่างใช้ชีวิตในเเบบของตัวเอง

ตื่นในตอนกลางวันเเละหลับในตอนกลางคืนหรือไม่ก็ตรงข้ามกัน

เเต่มีสิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้นจากชีวิตประจำวันเหล่านี้คือ ผีเเละปีศาจ

ถ้าให้สรุปเลยคือมันคือสิ่งที่เกิดจากความรู้สึกของมนุษย์ที่สะสมจากการใช้ชีวิตผ่านช่วงเวลาที่ยาวนานจนก็ให้เกิดเป็นรูปร่างโดยต่างกันไปตามความรู้สึกโดยความรู้สึกที่ก่อรูปร่างได้ชัดเจนที่สุดคือ ความกลัวเเละความเเค้น เเต่ก็ไม่ได้หมายความว่าความรู้สึกอื่นๆจะทำให้เกิดรูปร่างไม่ได้เเต่ ความกลัวเเละความเเค้นนั้นมีพลังเเละอำนาจมากที่สุดเเค่นั้นเอง

โดยข้อเเตกต่างของ ผีเเละปีศาจก็มีอยู่คือ

ปีศาจเกิดจากความกลัวของมนุษย์ที่สะสมจนเป็นรูปร่างโดย

รูปร่างปรากฎมานั้นสามารถมองเห็นได้เเละสัมผัสได้คนทั่วก็ยังมองเห็นได้เเต่ปรากฎของปีศาจนั้นน้อยมากยิ่งความกลัวมีมากเท่าไหร่พลังเเละอำนาจก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น

ส่วนผีนั้นเกิดจากความเเค้นที่ยึดติดกับโลกจนเกิดเป็นรูปร่างเเต่รูปร่างที่เกิดมานั้นยากที่จะมองเห็นเเละสัมผัสได้มีเเต่ผู้ที่ได้รับการฝึกฝนหรือมีความสามารถติดตัวมาตั้งเเต่เกิดเท่านั้นเเต่ผีก็ยังมีอำนาจเเละพลังพอๆกับปีศาจตามความความเเค้นที่เกิดขึ้น

ผมคิริวอายุ21ปีทำหน้าที่ตามล่าเเละจำจัดทั้งผีเเละปีศาจ

เเต่ส่วนมากก็จะเป็นผีล่ะนะเพราะการเกิดของปีศาจนั้นน้อยมากจนเเทบจะไม่เจอเพราะต้องอาศัยความกลัวที่มากเเละระยะเวลาที่ยาวนานพอสมควรถ้าจะเจอก็เป็นปีศาจระดับต่ำทั้งหมด

เรื่องที่ผมมองเห็นผีได้นั้นเพราะผมมีความสามรถติดตัวมาตั้งเเต่เกิดดวงตาที่สามของผมมันสลักติดกับวิญญาณไม่ใช้ลูกตาหรือว่าสมองเเละคนทั่วไปนั้นก็จะมองไม่เห็นตาที่สามของผมยกเว้นเเต่คนประเภทเดียวกันที่จะมองเห็นได้โดยจะมองเห็นเป็นไฟหรือเเสงสีเขียวผสมสีฟ้าเเต่ที่ผ่านมาก็ไม่มีใครเห็นตาที่สามนี้เลย

พ่อกับเเม่ของผมพวกท่านเสียชีวิตไปเมื่อสามปีก่อนเเละผมต้องอาศัยอยู่ตัวคนเดียวเเละรับจ้างกำจัดผีเลี้ยงชีพผมอาศัยอยู่ในบ้านที่พ่อเเละเเม่ซื่อเอาไว้ก่อนที่พวกเขาจะเสียชีวิต

ลูกค้าส่วนใหญ่ที่จ้างานก็จะเป็นคนที่ถูกผีสิงหรือไม่ก็ถูกก่อกวนเงินที่ได้มากหรือน้อยก็ขึ้นอยู่กับความร้ายเเรงโดยวิธีที่ใช้คือไฟสีเขียวที่ถูกสร้างโดยดวงตาที่สามของผมมันมีผลร้ายเเรงต่อวิญญาณเป็นอย่างมากเเต่ผมนั้นไม่เคยใช้มันกับปีศาจเลยนี้สิเพราะปีศาจนั้นผมเเทบจะไม่เคยเจอเลยถ้าเจอก็ใช้อาวุทเช่นมีดในการกำจัดเเละเผ่าหลังกำจัดเสร็จสิ้น

เเต่ว่าวันนี้มีลูกค้ามาจ้างให้กำจัดปีศาจตัวนึงที่อาศัยอยู่ใน

ทะเลสาปหลังบ้านของพวกเขาผมก็คิดว่าเป็นงานง่ายๆเเต่เขาบอกกับผมว่าทุกคนที่จ้างไปนั้นไม่พิการก็หายสาบสูญไปในสะเลสาบซึ่งเป็นเเบบนี้มาเเล้วหลายครั้งเลยต้องมาจ้างผมให้ทำงานนี้

ผมเองที่ช่วงนี้ถังเเตกเลยต้องจำใจรับงานนี้มา

เเละนี้ก็คือจุดเริ่มต้นของผม...

หลังจากที่ผมรับงานมาผมก็ได้เดินทางไปยังบ้านของลูกค้าที่ชื่อเเวนกาดซึ้งเขามีอายุที่มากเเล้วผมได้เดินทางไปพร้อมกับเขา

"คุณเเวนกาดครับคือว่าปีศาจตัวนี้ลักษณะมันเป็นยังหรอครับ?"

ผมถามเขาไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"คือว่ามันมีรูปร่างคล้ายกับจระเข้ผสมกับลิงน่ะครับผมเคยเห็นมันตอนที่มันกำลังลากคนสวนลงไปในน้ำน่ะครับ"

"หน้ากลัวจังเลยนะครับเเล้วผมจะกำจัดมันยังไงกันนะ"

ผมตอบเชิงติดตลกไปเพราะอยากให้บรรยากาศดีขึ้น

"เรื่องอาวุทผมเตรียมไว้พร้อมเเล้วครับ"

"มีอะไรบ้างครับ?"

ผมถามไปเพราะอยากรู้ว่าคุณลุงเเก่ๆคนนี้จะเตรียมอะไรไว้ให้ผม

"เอาไว้ให้คุณเห็นเองน่าจะดีกว่าครับ"

ผมได้เเต่เก็บความอยากรู้เอาไว้ในใจ

พอมาถึงบ้านของคุณเเวนกาดที่อยู่ลึกเขาไปในป่า

เขาพาผมไปยังห้องใต้ดินในบ้านของเขา ซึ้งสิ่งที่ผมเห็นต่อไปนี้ทุกคนต้องไม่เชื่อเเน่ว่าผมเห็นอะไร

"เห้ย!นี่มันคลังเเสงชัดๆ"

"ใช้ครับคุณคิริวนี่คือคลังเเสงของผมเอง ปืนกลหนัก ปืนพก ระเบิด เเละอื่นๆคุณเลือกได้เลยว่าจะเอาอันไหน เพราะผมไม่อยากให้มีใครต้องตายเพราะมันอีกเเล้วครับ"

อะไรกันคุณเเวนกาดที่เเท้ก็ไม่ใช้คนธรรมดา เราเองก็คิดว่าคงเป็นปืนกระบอกเล็กๆ

ใครจะไปคิดว่าจะมีคลังเเสงเตรียมเอาไว้ให้เราเเบบนี้

ผมหยิบปืนลูกซองกระบอกนึงขึ้นมา เเล้วบรรจุกระสุน

"คุณเเวนกาดครับเราจะไปล่ามันหลังพระอาทิตย์ตกกันนะครับ"

"ครับคุณคิริวผมจะเตรียมตัวให้พร้อม"

[หลังพระอาทิตย์ตก]

ผมกับคุณเเวนกาดที่อาวุทครบมือเดินไปที่ทะเลสาบหลังบ้านซึ่งอยู่ห่างกับบ้านไปประมาณ 200 เมตร

พอมาถึงทะเลสาบคุณเเวนกาดก็หยิบระเบิดมือขึ้นมาหนึ่งลูก

ดึงสลักเเละปาออกไป

ตู้ม!

เสียงระเบิดดังก้องป่า

เหมือนเป็นการเชิญปีศาจให้ขึ้นมาจากทะเลสาบ

ทันใดนั้น

ปีศาจที่สูงประมาณ2เมตรก็โผล่ขึ้มาจากทะเลสาบ

รูปร่างของมันเหมือนกับที่คุณเเวนกาดบรรยายไว้ไม่มีผิดเลย

ปั้ง!

ผมลั่นไกลปืนลูกซองโดยไม่รีรอ กระสุนนัดนั้นเข้ากลางกะบานมันเต็มๆเเต่มันไม่เป็นอะไรเลย มันชี่นิ้วมาทางผมเเล้วพูดว่า

"เจ้าชั่งโง่เขล่าสะจริงมีพลังที่ยิ่งใหญ่เเท้ๆกลับเอาของกระจอกๆมาโจมตีข้า"

มันพูดอะไรของมันพลังที่ยิ่งใหญ่หรอมันคืออะไร?

ถ้าหมายถึงดวงตาที่สามของผม เเต่ผมไม่เคยใช้โจมตีปีศาจเลยนะ ที่ผ่านมาใช้มันกับผีมาโดยตลอด เเต่ตอนนี้ไม่มีเวลาให้คิดเเล้ว!

"งั้นเจ้านี้กระจอกไหมล่ะ"

เสียงของคุณเเวนกาดดังขึ้นพร้อมกับขว่างระเบิดใส่มัน

ตู้ม!

เสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง

ปีศาจที่โดนระเบิดไปก็มีอาการเซเล็กน้อย

มันพุ้งเข้ามาหมายจะเอาชีวิตคุณเเวนกาดเเต่คุณเเวนกาดนั้นหลบได้เเละยิงสวนกลับไปเเต่ก็ทำอะไรมันไม่ได้

"คุณเเวนกาดครับเราถอยกลับก่อนดีกว่านะครับ"

"เเล้วคุณคิริวคิดว่ามันปล่อยเราไปหรอ"

"เอาเป็นว่ารีบหนีก่อนเถอะครับคุณเเวนกาด"

โชคดีที่ตอนนั่นมันมืดมากเลยหนีมาได้เจ้าปีศาจเองที่หาเราไม่เจอก็ได้เดินลงน้ำไป

[เช้าวันต่อมา]

เห้อคิดว่าจะไม่รอดสะเเล้วสิเจ้านั้นมันยิ่งกว่าปีศาจที่เราเคยเจอผ่านมาสะอีก เเต่ที่ผ่านมาก็มีเเต่ปีศาจระดับต่ำพอมาเจออะไร

เเบบนี้ก็ไปไม่เป็นเลย

"คุณคิริวตื่นเล้วหรอครับ"

"ตื่นเเล้วคนครับ"

"งั้นเราไปวางกับดักเจ้าปีศาจกันเถอะครับ"

"ครับคุณเเวนกาด"

ผมเดินไปพร้อมกับคุณเเวนกาดเเละกับดักหมีหลายอันที่เเบกใส่เเป้มา

"ของเเบบนี่จะตรึงเจ้าปีศาจได้หรอครับ"

"เเค่ตอกหลักยึดเอาไว้ก็ได้เเล้วครับเเล้วพอมันติดกับดักเราก็ระหน่ำโจมตีมันก็พอครับ"

"เเล้วคุณคิริวคิดว่าปีศาจตัวนี้เกิดจากอะไรหรอครับ"

"มันเกิดจากความกลัวของผู้คนที่สะสมรวมกันมานาน เลยเกิดเป็นตัวเเบบนี้ครับ มันคงเป็นความกลัวที่เยอะมากๆเลยทำให้มันมีพลังอำนาจที่เยอะเเบบนี้"

"ไม่ว่ามันจะเก่งเเค่ไหนผมต้องกำจัดมันลงให้ได้"

หลังจากที่วางกับดักเสร็จผมกับคุณเเวนกาดก็รอมันจนตกดึก

เมือยามค่ำคืนมาถึงเจ้าปีศาจก็โผล่ออกมาเเละ

โชคดีมากที่มันติดกับดักอย่างง่ายดาย

"อา!!!!"

"เจ้าพวกโง่ของเเบบนี้ทำอะไรข้าไม่ไดหรอก"

เจ้าปีศาจมันดิ้นเเต่มันก็ดิ้นไม่หลุดเพราะกับดักหมีอันนั้นถูกออกเเบบมาให้เเข็งเเรงเป็นพิเศษ

ผมกับคุณเเวนกาดรุมโจมตีไปที่ปีศาจด้วยทุกอย่างที่มี

เมือสิ้นสุดการโจมตีเจ้าปีศาจตัวนั้นไม่เป็นอะไรเลย

เเละมันก็กำลังจะหลุดออกมาจากกับดับ

พวกเราเหนื่อยเกินกว่าที่จะหนีเเล้วพวกเราคงตายอยู่ที่นี้

เเต่ผมจะไม่ยอมเเพ้ ผมตัดสินใจเปิดใช้ดวงตาที่สามเปลวไฟสีเขียวได้พุ้งเข้าไป เเพดเผาเจ้าปีศาจจนกลายเป็นผง

หลังเจ้าปีศาจตัวนี้ตายไป ผมกับคุณเเวนกาดก็หมดสติไปจนถึงเช้า

[เช้าวันต่อมา]

คุณเเวนกาดกับผมก็เดินกลับออกจากป่าเเละเขาก็จ่ายเงินค่าจ้างซึ้งมันเยอะมากๆ

ผมกับคุณเวนกาดได้บอกลากันเเละผมก็เดินทางกลับบ้านของผม...

"เห้ย! นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นว่ะ"

ผมตื่นขึ้นมาในเช้าของวันต่อมา ผมมองไปนอกหน้าต่างผมเห็นกลุ่มทหารติดอาวุทมาล้อมบ้านผมเอาไว้ เเต่ผมไม่ได้ทำอะไรผิดมาสักหน่อย

ก็อกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงชายคนนึงที่ตะโกนมาว่า

"คุณคิริวครับได้โปรดออกมาด้วยครับ!"

ผมเดินออกไปเเล้วเปิดประตู

"มีธุระอะไรกับผมหรอครับ"

"ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะครับผมชื่อ เร็น เป็นประธานสมาคมนักล่าผีเเละปีศาจครับ "

สมาคมนักล่าหรอ! มีธุระอะไรกับเรากันเเน่?(สมาคมนักล่าเป็นสมาคมที่ถูกก่อตั้งขึ้นมาโดยมีรัฐสนับสนุน)

"ได้โปรดมากับเราด้วยครับ"

"เราต้องการพลังของคุณในการทำงานของเรา ซึ้งเราจะจ่ายค่าตอบเเทนให้เเน่นอน"

"ไม่ละครับ"

ผมตอบปฏิเสธเพราะเงินที่ได้จากงานครั้งก่อนเยอะพอที่จะให้ผมอยู่ไปได้อีกหลายเดือนเลย

เเล้วจู่ๆ ทหารติดอาวุทที่ล้อมบ้านผมไว้ก็จ่อปืนมาที่ผม

"คุณ เร็น ครับ ผมเป็นเเค่นักล่ากระจอกๆไม่มีพลังไปช่วยใครได้หรอกครับ"

"ไม่ต้องปิดบังหรอกครับคุณคิริวพลังของคุณนั้นต่อให้ปิดบังเเค่ไหนก็ไม่มิดหรอกครับ"

พลังอะไร!ถ้าหมายถึงดวงตาที่ของเราคนทั่วไปมองไม่เห็นนิ

"คุณคิริวครับผมเป็นถึงประธานสมาคมนักล่า การมองเห็นผีนั้นเป็นเรื่องปกติครับ พลังของคุณในตอนนี่ มีเเค่ผมที่มองเห็นได้ ส่วนคนพวกนี่เป็นมีหน้าที่ล่าปีศาจโดยเฉพาะเลยไม่จำเป็นต้องมองเห็นผีครับ"

"เเล้วพวกคุณจะมาล้อมหน้าบ้านผมทำไมครับ ถ้ามาขอให้ช่วยเชยๆ

คงไม่ทำขนาดนี้หรอกครับ"

"ผมทำไปเพื่อความปลอดภัยของคุณเองโปรดเข้าใจด้วยครับ"

"งั้นงานที่จะให้ผมช่วยคืออะไรครับเอาย่อๆก็ได้"

"นิวรณ์ ครับ มันมีพลังที่ร้ายเเรงมากตลอด5วันที่มันเกิดขึ้นมาก็ทำคนตายไปเเล้วหลายร้อยคน ทั้งบุคลทั่วไปเเละบุคลากรของเรา ทางสมาคมไม่อยากให้มีใครต้องตาย ผมที่เป็นประธานต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ครับ ได้โปรดมาช่วยเราด้วยครับ"

"ได้ครับ"

ผมตอบไปเพราะไม่อยากให้มีใครตายเพิ่มเเต่เหตุผลจริงๆคือถ้าผมตอบปฎิเสธไปอีกละก็ ทหารติดอาวุทคงไปปล่อยผมไปเเน่

ผมได้นั้งรถตู้ถึบสีดำคันเดียวกับคุณเร็นเเละเดินทางไปที่สมาคมนักล่า

"ระหว่างนี้ผมจะเล่ารายระเอียดให้คุณฟังเองครับคุณคิริว"

"นิวรณ์ เกิด จากการสะสมของความเเค้นที่มีจำนวนมากจนเกิดเป็นวังวนที่ให้ผีกำเนิดออกมาเป็นจำนวนมาก ผีวนเวียนอยู่ในนั่นไม่สามารถออกมาจากอนาเขตของนิวรณ์ได้ซึ่งพลังที่เกิดจานิวรณ์นั้นมีมากมหาศาลผมเลยต้องรีบกำจัดมันให้เร็วที่สุดเพื่อไม่ให้มันก่อความเสียหายไปมากกว่านี่ครับเเละนี่เป็นครั้งเเรกในรอบ100ปีที่มีการบันทึกมาของการเกิดนิวรณ์ คนทั่วไปกับบุคลากรของเราที่มองเห็นไม่ได้ก็เลยเสียชีวิตไปเป็นจำนวนมากจากการโจมตีของมัน มันเกิดขึ้นที่สุสานเเห่งนึงที่อยู่ไม่ไกลจากสามคมของเรา อณาเขตของมันคือพื้นที่ทั้งสุสาน เราได้กันคน

ออกนอกพื่นที่รอบๆเเละจับตามองมันตลอดเวลา"

หลังจากนั้นผมเเละคุณเร็นก็เดินทางมาถึงสมาคมซึ่งเป็นตึกสูง30ชั้น

"คุณเร็นครับนักล่าผีคนอื่นอยู่ที่ไหนหรอครับ?

หรือว่ามีเเค่ผมคนเดียว!"

"ส่วนมากในสมาคมมีเเต่นักล่าปีศาจเเต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีนักล่าผีเลยเเต่ส่วนมากก็จะเป็นคนเงีบยๆเเละชอบปิดบังตัวตนเลยไม่ค่อยมีคนในสมาคมเห็นพวกเขาเท่าไหร่"

เร็นพาผมขึ้นลิฟท์ไปที่ชั้น30เเละผมก็ได้พบกับนักล่าผีคนอื่นๆ

เท่าที่ผมเห็นมีประมาณ5ซึ่งการเเต่งตัวของพวกเขานั่น

เเปลกมากๆ พวกเขาทั้ง5คนนั้นเเต่งตัวด้วยเสื้อเเขนยาวสีดำที่คลุมไปถึงหัวเข่าสวมกางเกงขายาวสีดำเเละพวกเขาสามหน้ากากรูปทรงพอดีกับหน้าสวมหมวกเเก็ปสีดำพูดง่ายๆเลยคือดำทั้งตัว

เสียงของพวกเขานั้นเป็นเสียงออกมาจากหน้ากากเเละมันเป็นเสียงเดียวกันทั้งหมดพวกเขาเรียกกันด้วยโค้ดเนม ตั้งเเต่g-1ถึง

g-6 ตามลำดับสมาชิกเเละผมคือสมาชิกที่มีโค้ดเนมว่าg-6

"เเล้วทำไม่ผมถึงกลายเป็นสมาชิกของสมาคมนี้ได้ละครับคุณเร็น"

"เเค่ชั่วคราวน่ะครับคุณคิริวหลังจบงานคุณจะอยู่ต่อหรือไม่ก็เเล้วเเต่คุณเลยครับ"

ผมสาบานว่าหลังจบงานนี้ผมจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับสมาคมนี่อีกเด็ดขาด

เเต่ตอนนี้ผมต้องทำงานก่อน

ผมกับสาชิกกลุ่มนักล่าได้เดินทางไปที่สุสานเเต่คุณเร็นนั้นคอยรับการรายงานอยู่ที่ตึกสมาคมเเละติดต่อผ่านทางวิทยุ

พอมาถึงที่หมายทุกคนที่อยู่ตรงนั้นตกใจกันมากที่สมาชิกกลุ่มนักล่าผีมาถึงเเต่ผมเป็นคนเดียวที่ไม่มีอาวุทเเละไม่ได้สวมเครื่องเเบบ ผมมองไปที่ข่างในสุสานก็เห็นเเต่หมอกหนาถึบสีดำสนิทเเต่ก็สัมผัสได้ถึงเเรงเเค้นที่มีมากมหาศาล

ผมกับสมาชิกกลุ่มเตรียมตัวเเละเดินเข้าไปในสุสานหรือก็คือนิวรณ์หลังจากที่เดินเข้ามาเเล้วก็เกิดเหตุบางอย่างอุปกรณ์สื่อสารทั้งหมดไม่สามารถใช้งานเเละถูกตัดขาดจสกโลกภายนอกอย่างสมบูรณ์เเต่ตอนนั่นได้มีเสียงนึงพูดกับผมว่า

"เจ้า ทั้งที่ไม่ใช้มนุษย์เเต่ก็ร่วมมือกับพวกมันเเก่มีเป้าหมายอะไรกันเเเน่"

ซึ่งทุกคนที่อยู่ในนิวรณ์ก็ได้ยินเหมือนกันเเต่g-1 ก็พูดขึ้นมาว่า

"ทุกคนอย่าสนใจมันทำเพื่อก่อกวนเท่านั้น สิ่งที่เราต้องทำคือทำลายป้ายหลุมศพที่กลางสุสานนั้นก็คือหลุมศพของ เจ้าของสุสานที่ชื่อ การิน ป้ายหลุมของเขาเป็นเเหล่งทำเนิดความเเค้นที่สร้างนิวรณ์นี่ขึ้นมา"

ทั้งหมดกระจายกำลังออกไปเเต่ตอนนั้นผีนับร้อยก็พุ้งโจมตีพวกเราเเต่ทุกคนยกเว้นผมใช้ดาบคาตานะที่ถูกสร้างมาเพื่อจัดการกับผีโดยเฉพาะฟันไปที่ผีพวกนั้นอย่างไม่ปรานี

เเละพวกเราก็เเยกกันออกไป

เเต่ผมก็หลงมาคนเดียวเเต่ด้วยโชคดีหรือร้ายก็ไม่รู้ผมเจอผีตัวนึงที่เหมือนกับพ่อของผมเป็นอย่างมากผีตัวนั้นได้พูดว่า

"คิริวลูกพ่อไม่เจอกันมาตั้งนานลูกอยากมาอยู่กับพ่อมั้ยมาสิเเม่กำลังรออยู่"

ผมรู้ดีว่านั้นไม่ใช้พ่อของผมเพราะศพของพ่อเเละเเม่ไม่ได้ฝังที่นี้เเละที่สำคัญผีจะไม่เกิดจากอารมณ์ของคนที่ตายไปเเล้ว

ผมเปิดใช้ดวงตาที่สามเเละใช้ไฟสีเขียวของผมเผ่าผีตัวนั้นจนมอดไหม้เเละผมก็เดินไปต่อจนถึงเป้าหมายผมตะโกนบอกทุกคนว่า

"ผมเจอเป้าหมายเเล้ว"

"ดีล่ะ g-6ทำลายเลย"

ผมใช้ไฟเผาป้ายสุสานนั้นเเต่มันไม่เป็นอะไรเลยทั้งที่ไฟของผมนั้นมีผลร้ายเเรงมากหรือว่าป้ายสุสานไม่ใช่เเหล่งกำเนินผมลองมองดูรอบๆเเล้วพบกับผีตัวนึงทีรูปร่างของมันนั้นดูสูงใหญ่

ผีตัวนั่นได้พูดขึ้น

"ฮ่าๆๆๆๆๆเจ้ามาถึงที่นี้ได้เเต่เจ้าต้องตายอยู่ที่นี่พร้อมกับขยะพวกนั้น"

"ขยะหรอทั้งที่ไม่เคยรู้จักกับพวกเเต่มองว่าพวกเราเป็นขยะ

เจ้าเป็นเเค่ผีตัวตนของเเกไม่ได้สูงส่งไปกว่าพวกเราหรอก"

"งั้นเจ้าก็มาจัดการข้าสิเพราะข้าคือเเหล่งกำเนิดยังไงล่ะ"

ด้วยเเรงเเค้นเเละเเรงอาฆาตที่มีต่อผีตัวนั้นทำให้ไฟของผม

เปลียนรูปร่างกายเป็นดาบที่ปกคลุมไปด้วยไฟจากดวงตาที่สามผมได้เข้าต่อสู่กับผีตัวนั้นอย่างเครียดเเค้นทุกการโจมตีของผมโดนตัวมันทั้งหมดเเละในที่สุดผมก็ได้เเทงดาบเข้าไปที่กลางลำตัวของมัน

"อา!นี่เเก่บังอาจมาก นี้ไม่ใช้จุดจบมันคือจุดเริ่มต้นพลังของเเกจะผูกหมัดตัวเเก่เอาไว้เเละเเกต้องดำดิ่งสู่ความมืดอนันตกาล"

สิ้นสุดเสียงของผีตัวนั้นนิวรณ์ก็ถูกทำลายลงเเต่ก่อนที่ผมจะออกไปจากสุสานนั้นมีคัมภีร์เล่มหนึ่งตกลงมาตรงหน้าผม ชื่อของคำภีร์นั้นคือมิติรัตติกาล ผมได้เก็บมันเอาไว้โดยไม่บอกใครเเละผมก็เดินออกจากสุสานเเห่งนี้

หลังจบงานมีผู้บาดเจ็บคือ g-3 เพราะเขาพลาดถูกผีโจมตีจนต้องเสียขาซ้ายไป

เร็นจ่ายค่าตอบเเทนให้ผมมันเป็นเงินจำนวนมากซึ้งมากกว่างานรอบที่เเล้ว

เร็นขับรถพาผมไปส่งที่บ้านเเละผมกับเร็นกับผมก็บอกลากันเป็นอันจบงานวันนี้

ตอนกลางคืนผมหยิบคัมภีร์ขึ้นมาเเละอ่านชื่อตรงมุมขวาล่าง

เเละพบว่านี่คงเป็นชื่อของผู้เขียนคัมภีร์เล่มนี้เเละชื่อนั้นก็คือ

การิน...