2 มิถุนายน 27XX

01:25

ในเมืองที่มืดมิดและอันตรายแต่กลับมีชายหนุ่มวัยทำงานเดินกลับบ้านด้วยตัวคนเดียวโดยไม่นึกถึงความอันตรายที่ไม่รู้ว่าจะเกิดขี้นตอนไหน "ตายแล้ว ตายแล้ว ถ้าฉันกลับบ้านไปช้า ชาไทยคงต้องหิวตายแน่ๆเลย" ชายหนุ่มได้เร่งฝีเท้ามือนึกถึง ชาไทย แมวส้มลายขาวที่ชายหนุ่มเลี้ยงมา1ปี ผ่านไปสัก15นาที ก็มาถึงหน้าตึกหอพักชาย ชายหนุ่มไม่รีรอได้รีบวิ่งขึ้นไปที่ชั้นที่มีห้องของตนเอง "แม่งเอ้ย ชาไทยจะหิวตายไหมเนี้ย" ชายหนุ่มได้รีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องของตนเองก่อนที่จะปิดประตูห้องแล้วเข้าไป "โห่เอ้ย ยัยชาไทย แกก็ไม่ได้กำลังหิวตายตามที่ภาพในหัวของฉันนี่ว่า" ชายหนุ่มได้ยิ้มพรางให้อาหารแมวแบบเม็ดให้กับ ขาไทย เมื่อให้อาหารแมวเสร็จชายหนุ่มก็ได้เก็บอาหารแมวแล้วล้มตัวลงนอนกับเตียงไป

----------------

ชายหนุ่มได้ตื่นขึ้นมาจากเตียงแล้วได้มองไปที่หน้าประตู แล้วกลับพบว่ามีชายสวมชุดทหารกางเกงวอร์มกำลังกินเนื้อคนดิบๆด้วยท่าทีที่หิวกระหายแบบสุดๆ "เชี่ย.." บายหนุ่มได้พึมพำกับตัวเองเบาแต่ชายสวมสุดทหารเหมือนจะได้ยินแล้วค่อยๆหันมาหาชายหนุ่มด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบเลือดสดสีแดง ชายหนุ่มตัวแข็งทื่อเมื่อชายสวมชุดทหารหันมาหาแล้วค่อยๆคลานเข้ามาหาตัวชายหนุ่ม เมื่อคลานมาถึงตัวชายหนุ่ม ชายสวมชุดทหารก็ได้มองหน้าของชายหนุ่มด้วยท่าทีที่เหมือนโกรธแค้นอะไรบางอย่าง "มึงต้องอยู่กับกู"

----------------

เมื่อชายหนุ่มตื่นขึ้นมาจากความฝันชายหนุ่มก็ได้มองไปรอบๆห้องของตัวเอง "อะไรว่ะเนี้ย" ชายหนุ่มกุมขมับตัวเองก่อนที่จะลุกไปชงกาแฟแล้วก็ปิ้งขนมปังกินในยามเช้าวันทำงาน ชายหนุ่มได้หยิบโทรศัพท์จากโต๊ะข้างเตียงมาเช็กข้อความของบอสแล้วก็เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ แต่ชายหนุ่มก็ได้ไปสดุดตากับแชทข้อความของเพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง 'งานนี้ผมขออนุญาตทำแทนนะครับ ส่วนคุณก็พักผ่อนให้เพียงพอละกัน ฝันดีนะครับ Mr.เจสัน' เจสันได้มองข้อความของเพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง เพราะเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆแทบไม่มีใครพิมพ์แบบนี้เลย แต่เจสันก็ทำเป็นไม่สนใจแล้วกลับไปกินขนมปังแล้วก็กาแฟที่ตนเองพึ่งชงไป เมื่อเจสันกินขนมปังแลัด่มกาแฟจนหมด เจสันก็ได้หยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไปที่ที่ทำงานของตนเอง

----------------

10:11

บริษัท...

"เห้! เจสัน ผมอยู่นี้" เพื่อนร่วมงานของเจสันได้เอามาทักทายตามปกติ แต่จู่ๆเมื่อเจสันมองใบหน้าของเพื่อนร่วมงานคนนั้นก็ได้นึกถึงฝันเมื่อคืน "เจสันครับ คุณกำลังคิดอะไรอยู่?" เพื่อนร่วมงานของเจสันได้เข้ามาแตะไหล่ของเจสันเบาๆ "เปล่า ผมแค่.. ช่างเถอะอเล็กซ์" หลังจากคำพูดของเจสันจบลงเขาก็ได้เข้าไปนั่งที่เก้าอี้ประจำของตนเอง "ครับ ก็ได้" อเล็กซ์เพื่อนร่วมงานของเจสันพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูสิ้นหวังกับคำตอบของเจสันนิดหน่อยก่อนที่จะกลับไปนั่งที่เก้าอี้ประจำของตนเอง "โถ่เอ้ย ยัยเจสัน" อเล็กซ์พึมพำกับตัวเองพร้อมกับยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย ก่อนที่จะจำทำงานต่อไป

----------------

19:39

บริษัทXXXจำกัด

ในเวลาที่ทุกคนต่างพักผ่อนหรือออกไปกินเลี้ยง แต่ในเวลานี้ยังมีพนักงานของบริษัทลงเหลืออยู่สัก3-4คนที่กำลังพิมพ์ตามที่เจ้านายสั่ง "แม่ง เมื่อไหร่กูจะทำเสร็จว่ะ" เสียงของเจสันที่พึมพำอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ "ก็รีบๆทำสิครับ จะได้เสร็จเร็วๆ" เสียงของอเล็กซ์ที่ตอบกลับคำพูดของเจสันด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "ผมก็รีบทำอยู่นี้ไง" เจสันตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูหงุดหงิดนิดหน่อย แต่อเล็กซ์ก็ไม่ได้ตอบกลับอะไรกับคำพูดของเจสัน เว้นแต่จะมีเสียงถอนหายใจของอเล็กซ์ เมื่อเวลาผ่านไป21นาทีพนักงานคนหนึ่งในสำนักงานก็ได้ลุกแล้วเก็บข้าวของ "ผมไปก่อนนะครับ" พนักงานในสำนักงานคนนั้นได้ออกจากห้องสำนักงานไปโดยที่ไม่รอเสียงตอบกลับจากคนในในสำนักงานเลย 'เชี่ยเอ้ยเมื่อไหร่งานจะเสร็จว่ะ!' เสียงในหัวของเจสันได้พูดขึ้นมาเมื่อคนในสำนักงานออกจากสำนักงานไป แล้วพอผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงพนักงานในสำนักงานก็ได้ออกจากสำนักงานไป "ผมงานเสร็จแล้วนะครับ คุณเจสัน" อเล็กซ์ได้ลุกออกจากโต๊ะสำนักงานไปที่โต๊ะของเจสัน "แต่จะว่าไป เราไปกินข้าวเย็นแถวนี้ไหม" เจสันได้หันมามองอเล็กซ์ก่อนที่จะหันหน้าไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์เหมือนเดิม "หรอ อืม.." เจสันได้ตอบกลับอเล็กซ์ด่วยน้ำเสียงที่เบาแผ่ว "อะไรนะครับ? จะไปด้วยหรอครับ?" อเล็กซ์ถามด้ยยน้ำเสียงที่สงสัยปนกับความเย็นชา "รอให้งานผมจบก่อน แล้วผมจะให้คำตอบอีกครั้ง" หลังจากคำพูดของเจสัน อเล็กซ์ก็ได้หัวเราะในลำคอก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเจสัน เมื่อเวลาผ่านไป15นาที งานของเจสันก็ได้เสร็จสิ้น "สรุป คุณ.." เจสันไม่ได้สนใจคำถามของอเล็กซ์ก่อนที่จะเก็บข้าวของแล้วออกจากสำนักงานไป "อีกแล้วนะ.." อเล็กซ์พึมพำกับตัวเองก่อนท่จะตามเจสันออกไป เมื่ออเล็กซ์ตามเจสันมาถึงนอกสำนักงาน อเล็กซ์ก็ได้รีบตามเจสันไปในทันที "เจสัน.." อเล็กซ์ได้มองหน้าเจสันด้วยความเหนื่อยล้านิดหน่อย "ผมต้องรีบไปให้อาหารแมวน่ะครับ ขอโทษด้วย" เจสันได้เดินจากไปในความมืดแล้วทิ้งอเล็กซ์ให้ยืนงงอยู่ตรงนั้น "อะไรก็แมว" อเล็กซ์อารมณ์เสียนิดๆก่อนที่จะเดินไปที่ร้านอาหาประจำของตนเอง

----------------

20:01

ในห้องของเจสัน

"โถ่เอ้ย นายเกือบหิวตายแล้วนะเนี้ย" เจสันได้เทอาหารเม็ดให้กับชาไทยก่อนที่เจสันจะไปถอดเสื้อผ้าแล้วเข้าไปในห้องน้ำ เมื่อถึงห้องน้ำเจสันก็ได้มองตัวเองในกระจก เขาก็พบรอยช้ำที่ดูเหมือนใกล้จะหายแล้วบริเวรตรง ไหล่ ต้นคอ ต้นขา แขน เจสันได้มองรอยช้ำพวกนั้นก่อนที่จะนึกถึงฝันเมื่อคืนนั้น 'ในฝัน มันก็ไม่ได้ทำอะไรกูนิ แล้วรอยนี่มันมาจากไหน' เจสันได้มองที่รอยช้ำนั้นก่อนที่จะไปอาบน้ำ สระผม เมื่อเจสันอาบน้ำเสร็จก็ได้เช็ดตัว เช็ดผม ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนไป

----------------

เจสันได้ตื่นขึ้นมาในห้องนอนตัวเอง เจสันได้สำรวจร่างกายของตนเองแต่ก็พบว่าตัวเองใส่ชุดสูทอยู่ "ตอนนั้นกูไม่ได้ใส่เสื้อผ้าไม่ใช่หรอว่ะ" เจสันได้ลุกขึ้นจากเตียงก่อนที่จะเดินไปที่โต๊ะทางห้องครัว เจสสันได้สำรวจห้องครัวแต่ก็พบว่าทุกอย่างปากติหมด แต่พอเจสันหันไปมองทางโซฟา ก็ได้พบชายหนุ่มสวมเชิ้ตสีขาวนั่งอยู่ตรงโซฟา เจสันได้มองชายหนุ่มคนนั้นสักพักก่อนที่เจสันจะหยิบมีดทางห้องครัวแล้วค่อยๆเดินไปทางด้านหลังชายคนนั้น เมื่อมาถึงด้านหลังของชายคนนั้น เจสันตัดสินใจที่จะใช้มีดปาดไปที่คอของชายคนนั้น แต่ในตอนนี้เจสันกำลังจะใช้มีดปาดคอชายคนนั้น ชายคนนั้นก็ได้หายตัวไปซะก่อน "อะไรกันว่ะ" ชายุ่มได้ถอยห่างจากโซฟา แต่ทันใดนั้นก็มีชายผู้หนึ่งได้มารัดคอของเจสันจนเจสันหายใจไม่ออก เจสันตกใจมากจนเผลอทำมีดหลุดมือ "ปล่อย..ก..กู" เจสันพูดด้ยยน้ำเสียงที่ขาดๆหายๆก่อนที่ภาพจะตัดไป