“ขึ้นปี 2 แล้วสินะ แย่จัง!! เพื่อน ม.ปลายมีแฟนกันไปหมดแล้ว อยากลงรูปกับแฟนบ้างอ่ะ” ฉันพูดกับตัวเองตอนที่เห็นเพื่อน ม.ปลายขึ้นสถานะพร้อมลงรูปคู่กับแฟน มันเศร้าเหมือนกันนะที่ฉันผ่านปีหนึ่งมาโดยไม่มีโมเมนต์อะไรเกี่ยวกับความรักเลย

อุตส่าห์คาดหวังการขอเป็นแฟนจากรุ่นพี่ ฝันไว้ว่ามีพี่รหัสมาแอบหลงรักเหมือนในละคร แกล้งกันไปแกล้งกันมาสุดท้ายได้กัน

ตัดภาพมาที่ความจริง💢

ตอนที่ฉันเรียนปีหนึ่งมีรุ่นพี่คอยดูแลจริงแต่ส่วนใหญ่เป็นก็ผู้หญิง แล้วพี่รหัสของฉันยังเป็นผู้หญิงอีก โคตรดับฝันฉันเลย และที่สำคัญคณะของฉันผู้หญิงเยอะมาก คนสวยๆ ก็เยอะชิบหาย ฉันจึงกลายเป็นสามัญชนคนธรรมดา

จะหาความรักจากเด็กคณะนี้น่ะหรอ หึ!!! แล้วเข้าใจสถานการณ์ของเด็กนิติไหมว่ามีแต่คนวิกลจริตที่คณะนี้ ช่วงที่ฉันอยู่ปีหนึ่งฉันวิ่งวุ่นไปทั่วมหาลัยเพื่อเปิดโอกาสให้ตัวเองในเรื่องความรักเลยนะ ทั้งงานดนตรี งานเทศกาลต่างๆ ไปหมดเลย ก็อยากเป็นคนที่ถูกรักบ้างอ่ะ 😭😭😭

สวัสดีอย่างเป็นทางการค่ะ คุณผู้อ่าน ฉันชื่อ “เจ้าจอม” ค่ะ ชื่อเล่นกับชื่อจริงชื่อเดียวกันเลย แต่เรียกสั้นๆ ว่า “จอม” ได้

ฉันเป็นเด็กนิติ ซึ่งชอบเรียนกฎหมายมากๆ มีความสุขกับการได้รู้อะไรๆ เกี่ยวกับกฎหมาย ยกเว้นช่วงอ่านหนังสือสอบเพราะฉันเกือบตาย นี่แค่เรียนปีแรกเองนะ ฉันว่าฉันจะเป็นบ้ากับการสอบวัดผลของคณะนี้ มีอย่างที่ไหนสอบวัดผลร้อยคะแนนเต็มทุกวิชา เป็นคณะที่โดนเพื่อนต่างคณะคุยทับถมเวลาสอบมิดเทอม (คณะฉันสอบเสร็จเป็นคณะสุดท้ายของมหาลัยด้วยนะ ภูมิใจสุดๆ หราาาาา)

แต่โดยรวมแล้วประทับใจกับคณะนี้มาก ไม่ผิดหวังจริงๆ พอนึกถึงช่วงเวลาแล้วก็ตกใจเหมือนกันนะ เวลาเดินเร็วมากเลยไม่น่าเชื่อว่าอีก 2 วันก็เปิดเทอมขึ้นปี 2 แล้ว ฉันรู้สึกว่าพึ่งปิดเทอมไปเอง ฉันยังนอนไถโทรศัพท์อยู่ไม่ได้เตรียมตัวสำหรับการเปิดเทอมเลย หนังสือก็ยังไม่ได้ซื้อมาอ่านมาเตรียมไว้ล่วงหน้า ไม่สมกับการเคลมตัวเองว่าเป็นเด็กนิติที่หลงไหลได้ปลื้มกับคณะที่ต้องอ่านหนังสือหนักๆ เลย เป็นช่วงเวลาที่ขี้เกียจสำหรับฉันจริงๆ

แชทของชอเด้งขึ้นมา

ชอ : “มึง”

ชอ : “จะกลับมอวันไหนจะเปิดเทอมแล้ว มึงกลับบ้านไปเป็นชาติแล้วนะ”

ฉัน : “กลับพรุ่งนี้สายๆ มึงล่ะ”

ชอ : “กูอยู่มอละ มาแอบส่องเด็กปีหนึ่ง”

ชอ : “น้องดีมาก ดีต่อใจสุดๆ”

ฉัน : “จ้า มึงไปเจอใครมา แอบมองไว้เผื่อกูด้วย”

ชอ : “ไม่! ของใครของมัน”

ชอ : “เจอกันมึง ไปหาข้าวกินละ”

ฉัน : “อือ เจอกัน”

แล้วฉันก็ไถโทรศัพท์ต่อไป วันหยุดกำลังจะหมดไป เปิดเทอม is coming ฉันต้องใช้เวลาที่เหลือนี้ขี้เกียจต่อไปให้คุ้ม

“จอม” เสียงแม่

“จ๋า แม่”

“มาจัดกระเป๋า เก็บของกลับมหาลัยได้แล้วลูก”

“แป๊บหนึ่งแม่”

“รีบมาจัดพรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องเร่ง เดี๋ยวลืมนั่น ลืมนี่” มนุษย์แม่ของเรา

“แป๊บครับผมมมม” ฉันลากเสียงยาวตอบ

“มันห้าโมง (เย็น) แล้ว เดี๋ยวอีกหน่อยก็กินข้าว มาๆ รีบเก็บ เลิกเล่นได้แล้ว”

“แป๊บแม่” ฉันยังขอผ่อนเวลาต่อไป เสียงแม่เงียบไปแล้ว แต่ให้ตายเถอะ ตัวแม่เดินมาแล้ว เดินมาเองเลย 555

“จอม!!!” แม่ตะโกนเสียงดังข้างๆ หูฉัน

“อ๊าก!!!” ฉันสะดุ้งทำโทรศัพท์หลุดมือ “ตกใจหมดเลยแม่ จะไปเก็บเดี๋ยวนี้แหล่ะ รับทราบแล้วค่ะ” ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูสำรวจถึงความเสียหาย

แล้วก็ไถโทรศัพท์ต่อไป แต่ครั้งนี้แม่ไม่ไปไหน ยืนประจำจุดอยู่ที่เดิม

“แงแม่อ่ะ โอเค ยอมแล้ว ไปแล้วค่ะ คุณแม่ที่รัก”

ฉันปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นยืนยิ้มหวานๆ ให้แม่ แม่เดินนำไปก่อน ฉันเดินตามตูดแม่ไป แล้วกอดแม่จากด้านหลัง

“ทำไมแม่รีบไล่หนูจัง อีก 5 เดือนเลยนะกว่าจะได้กลับบ้านอีกรอบ”

แม่ไม่พูดอะไร แต่ดึงฉันไปโอบแล้วเดินเข้าบ้านไปด้วยกัน

❤ละมุนเวอร์

ฉันนั่งจัดของใส่กระเป๋าเพื่อเตรียมกลับมหาลัย เช็คว่าอะไรที่สามารถเอาขึ้นเครื่องได้บ้าง โดยเฉพาะพวกโลชั่นต่างๆ ฉันอยากเอาน้องๆ พวกนี้ไปด้วย

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“ไม่ได้ล็อคค่ะ”

พ่อของฉันก็เปิดประตูแล้วเดินเข้ามานั่งบนเตียง

“พรุ่งนี้พ่อว่าจะออกจากบ้านสัก 9 โมงนะ เราจัดของใกล้เสร็จยัง”

“ใกล้แล้วค่ะ”

“กับข้าวจะเสร็จละนะ รีบตามมานะลูก”

“ค่ะ เดี๋ยวตามไปอย่างด่วนเลยค่ะ” ฉันเงยหน้าขึ้นตอบพ่อ

“จ้า” พ่อเดินออกจากห้องไปแล้วปิดประตูไว้เหมือนเดิม ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาลูกแพรรูมเมทของฉัน

“ฮาโหล ลูกแพรกลับหอวันไหน”

“กลับพรุ่งนี้จ้ะ”

“กี่โมงอ่ะ เพราะจอมก็กลับพรุ่งนี้ น่าจะถึงมอตอนประมาณบ่ายโมง”

“แพรน่าจะถึงก่อนนะ ประมาณ 10-11 โมงได้”

“โอเคจ้า แล้วเจอกันนะ เก็บของก่อนนะ”

“จ้า แล้วเจอกัน” ฉันวางสายจากลูกแพรแล้วรีบกลับมาจัดของต่อ

หลังมื้อเย็นที่มีแต่อาหารจานโปรดของฉัน พ่อกับแม่คือร้ายมากๆ กะจะให้ลูกสาวคิดถึงจนไปไหนไม่รอดแน่ๆ เลย

เก็บโต๊ะเสร็จแม่แนะนำว่าให้รีบไปนอนพักผ่อนเร็วๆ จะได้ไม่เพลีย คนอะไรน่ารักขนาด

พ่อกับแม่ฉันทำธุรกิจส่วนตัว เปิดร้านอาหารเล็กๆ เป็นร้านอาหารในสวน อารมณ์แบบบ้านสวนริมคลองประมาณนั้น

พ่อแม่ของฉันทำอาหารเก่งมากเลย ฉันทำอาหารไม่เป็นและฉันก็ไม่อยากทำด้วย ฉันไม่ชอบทำอาหารจึงไม่พยายามในเรื่องนี้เลย

ร้านอาหารของครอบครัวฉันเป็นร้านอาหารสองชั้น ตัวร้านเป็นทำจากไม้เป็นส่วนใหญ่แต่เพิ่มกระจกใสเป็นหน้าต่าง ร้านจะได้ดูไม่น่ากลัวจนเกินไป การมีกระจกใสๆ ช่วยให้แสงสว่างเข้ามาในร้าน พ่อบอกว่าลูกค้าที่เข้ามาทานข้าวจะได้ไม่รู้สึกอึดอัด นอกจากจะไม่อึดอัดแล้วฉันว่ามันยังร่มรื่นมากๆ ด้วย ก็สวนนี่นา

แม่ของฉันชอบปลูกไม้ประดับที่ให้ร่มเงา ถ้าถามฉันว่าเป็นต้นอะไรพันธุ์อะไร ฉันคงตอบไม่ได้หรอก เพราะฉันให้ความสนใจเฉพาะตอนที่แม่จะลงต้นไม้เท่านั้น ฉันเคยถามว่าต้นอะไร แม่ตอบ ฉันก็ลืมเพราะไม่ใส่ใจและต้นไม้ของแม่ก็เยอะมากๆ ด้วย

ร้านฉันมีต้นกุหลาบด้วยนะ เป็นกุหลาบสีแดงกับสีส้ม พ่อของฉันชอบมันมาก พ่อดูแลมันด้วยตัวเองเลยนะ

ส่วนบ้านที่อยู่อาศัยแยกต่างหากอีกหลังแต่ก็อยู่ห่างกันไม่มาก เป็นบ้านปูน 2 ชั้น ฉันไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัวที่บ้านมากเท่าไหร่เพราะมันก็เหมือนเดิมทุกวัน ฉันขอแค่เห็นพ่อกับแม่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขแค่นั้นก็พอแล้ว

พรุ่งนี้ฉันต้องกลับไปใช้ชีวิตในมหาลัยของฉันแล้ว คงคิดถึงบรรยากาศเดิมๆ ที่บ้านแบบนี้แย่เลย ฉันนอนคิดเรื่องอะไรต่างๆ มากมาย กว่าจะหลับได้ก็เกือบตี 3 แย่จริงๆ

“จอม เสร็จยังลูก” แม่ถามและเดินไปโรงรถเพื่อเดินทางไปส่งฉันที่สนามบิน

“ใส่รองเท้าแล้วค่ะ”

“คุณเสร็จยังคะ” แม่ถามพ่อบ้าง พ่อรีบกระดกกาแฟแล้วเดินมาหาฉัน

“แม่เราจะรีบไปไหน ยังไม่ 9 โมงเลย เครื่องก็ออกตั้ง 11 โมงนุ่น” พ่อบ่นเบาๆ

“ไม่รู้สิคะ” ฉันและพ่อเดินออกมาหัวเราะในความรีบของแม่

“ช้าจริงพ่อลูกคู่นี้” แม่บ่น

“ไปๆ ขึ้นรถ” พ่อฉันยิ้มไปพูดไป

รถขับออกจากบ้านอย่างช้าๆ มุ่งหน้าสู่สนามบินนานาชาติจังหวัดอุดรธานี ฉันเดินทางไปกลับมหาลัยด้วยวิธีนี้แหล่ะ พ่อกับแม่บอกว่ามันประหยัดเวลาและปลอดภัยกว่า แต่ฉันไม่ค่อยชอบนั่งเครื่องบินเท่าไหร่ เพราะครั้งแรกที่ฉันนั่งเครื่องบิน ฉันเดินทางคนเดียวในสภาพอากาศที่ค่อนข้างเลวร้าย วันนั้นฝนตกหนักมากเครื่องบินดีเลย์ไปเป็นชั่วโมง ฉันไม่ชอบฝนเลยจริงๆ แต่นั่นแหล่ะ พ่อแม่ว่าปลอดภัยเราก็ขึ้น

พอถึงสนามบิน พ่อกับแม่บอกฉันให้ดูแลตัวเองดีๆ มีปัญหาอะไรให้บอกท่าน อย่าเก็บไว้คนเดียว ทุกอย่างมีเวลา มีทางออกของมัน ช่วยโทรหาพ่อกับแม่บ่อยๆ ด้วย ทั้งที่ความจริงแล้วนั้นพ่อกับแม่ต่างหากที่โทรหาฉันบ่อยมากๆ วันนึงโทร 2-3 รอบได้ ฉันละรักพ่อแม่ตัวเองจริงๆ

เมื่อถึงสนามบินปลายทาง (ดอนเมือง) ฉันก็เรียกแท็กซี่เพื่อเข้ามหาลัย จริงๆ ก็นั่งรถเมล์ได้นะ แต่มีกระเป๋าเดินทางด้วยขึ้นแท็กซี่นี่แหล่ะจะได้ไม่เป็นภาระกับคนอื่น

‘โทรศัพท์หาชอดีกว่า’ ฉันคิดในใจ

“มึง กูออกจากดอนเมืองละ กำลังจะเข้ามอ หิวมากเลย ถ้ากูเก็บของเสร็จออกมากินข้าวเป็นเพื่อนกูด้วยนะ”

“อะไรชะนี มาแล้วมาสั่งนุ่นนี่”

“เออน่า มากินข้าวเป็นเพื่อนกัน กูรู้ว่ามึงยังไม่กินข้าวเที่ยง”

“จริง กูยังไม่ได้กิน ถ้าถึงละบอกด้วย”

“โอเค เดี๋ยวไลน์บอก”

‘ต่อไปก็โทรหาแม่’

เสียงตู๊ด ตู๊ด จากปลายสายดัง 2 ครั้งก็มีเสียงแม่ถามกลับมาว่า

“ถึงมหาลัยแล้วหรอลูก”

“ยังค่ะ อยู่บนรถ แต่ใกล้ถึงแล้วล่ะ โทรบอกแล้วน้า 5555”

“ถึงแล้วก็พักผ่อนนะ” เสียงพ่อแทรกมา

“ค่ะ พ่อกับแม่ถึงบ้านยังคะ”

“ถึงนานแล้วลูก” พ่อตอบ

“อ๋อ โอเคค่ะ ดูแลสุขภาพนะพ่อกับแม่ ถ้าเหนื่อยก็ปิดร้านพักบ้างนะ”

“เหอะ ทำพูดดี ปิดร้านแล้วจะหาเงินจากไหนคะคุณลูก” แม่แอบบ่น ซึ่งฉันก็รู้แหล่ะว่าวันนี้มันวันอาทิตย์ร้านปิด แซวนิดแซวหน่อยก็ไม่ได้แม่อ่ะ

“กินข้าวแล้วก็พักผ่อนลูก โชคดีสู้ๆ นะเจ้าดื้อ” พ่อตัดบทแม่ก่อนจะบ่นยาว

“ค่ะ รักนะคะ”

รายต่อไปที่ฉันต้องโทรหาคือ ลูกแพร ทำไมต้องโทรหาหลายคนด้วยนะ งงตัวเอง

“ฮาโหล” เสียงลูกแพรตอบมา

“ฮาโหลลูกแพร จอมกำลังจะถึงนะ ลูกแพรกินข้าวยัง”

“โอ๊ะ!! ถึงเร็วจัง กินแล้วๆ แต่ไปเป็นเพื่อนได้”

“โอเค งั้นถ้าจอมถึงเจอกันแล้วไปกินข้าวนะ”

“จ้า”

“เออ จอมชวน ชอไปด้วยนะ”

“จ้า”

“เจอกันที่หอนะ”

“โอเคจ้า”

เสร็จภารกิจโทรรายงาน แท็กซี่วิ่งสู่ทางที่ฉันคุ้นเคย

‘จะเปิดเทอมแล้ว จะเปิดเทอมแล้ว’ ฉันคิดแบบนี้ตลอดทางที่รถแล่นไป

และแล้วแท็กซี่ก็วิ่งเข้ามาจอดบริเวณหน้าโซนหอพัก ฉันพักอยู่หอในมหาวิทยาลัย แม่บอกว่ามันปลอดภัยดี

ฉันจ่ายเงินแล้วเก็บกระเป๋าลงจากแท็กซี่ กระเป๋าของฉันมีแค่ 2 ใบ เป้หนึ่งใบ กระเป๋าลากหนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าข้างในหอพัก ฉันเห็นพ่อแม่หลายครอบครัวขับรถมาส่งลูกตัวเองที่หอพัก ท่าทางแต่ละคนพร้อมสำหรับการเปิดเทอมเสียจริงๆ นี่สินะบรรยากาศก่อนเปิดเทอม จากที่ฉันสังเกตเห็นน่าจะไม่ใช่น้องๆ ปีหนึ่งเพราะปีหนึ่งมหาลัยน่าจะให้เช็คอินเข้าหอพักไปแล้ว

และสายตาของฉันไปสะดุดอยู่ที่ครอบครัวหนึ่ง ลูกชายของครอบครัวนี้น่าตาน่ารักน่าชังมากๆ ใส่แว่นตาที่เข้ากับเบ้าหน้าตัวเองมาก ตาเล็กๆ ปากนิดจมูกหน่อย ผิวขาว แต่งตัวดีกันทั้งบ้านเลย

หนุ่มแว่นคนนั้นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กับคนที่ฉันคิดว่าเค้าน่าจะเป็นคุณแม่ของหนุ่มแว่น มีจังหวะหนึ่งที่หนุ่มแว่นคนนั้นก็หันมาสบตากับฉัน ฉันก็เลยส่งยิ้มบางๆ ให้

‘มาถึงมอแล้วได้เห็นอะไรที่มันดีต่อใจนี่มันดีจริงๆ’

แต่ท่าทางคุณแม่ของหนุ่มแว่นจะเห็นรอยยิ้มฉันด้วย 555

ทางเดินเข้าหอพักของฉันก็เป็นทางเดินปกติที่จะแคบๆ หน่อย จริงๆ สามารถเดินเข้าหอพักได้หลายทางนะ ทางเดินเส้นนี้นักศึกษาชายหญิงสามารถใช้เป็นทางเดินเข้าหอพักของตนได้ค่อนข้างสะดวกกว่าทางอื่นและยังเชื่อมไปยังหอพักโซนอื่นๆ ด้วยแต่อย่าเดินเรียงหน้ากระดานกันมานะ ถ้ามาให้เต็มที่คือ 3 คน มากกว่านั้นคือต้องเดินหลบๆ กันแล้ว โชคดีที่ตอนนี้ขาไปมีแค่ฉัน ถ้ามีคนเดินสวนมาฉันก็เบี่ยงหลบให้ได้

ส่วนทางด้านขวามือของฉันจะเป็นทางจักรยาน ซึ่งคนเดินเท้าส่วนใหญ่ชอบเดินกันทางนั้น แน่ล่ะ มันกว้างกว่าเท่าตัวเลยนี่นา แต่ฉันชอบเดินทางเท้าที่เป็นทางเท้ามากกว่าทางเท้าที่เป็นทางจักรยานนะ ทุกคนนึกภาพออกไหม ถ้าเป็นเราที่ขี่จักรยานอยู่แล้วมีคนมาเดินบนทางจักรยานน่ะ มันน่าหงุดหงิดแค่ไหน จักรยานเป็นฝ่ายที่ต้องหลบคนทั้งๆ ที่เป็นทางของตัวเองแท้ๆ ไม่หลบก็โดนมองแรงอีก ดีไม่ดีมีด่าตามมาอีก นี่แหละน้าคนมองเห็นแต่สิทธิของตน หน้าที่ไม่เคยจะทำ

วันนี้อากาศดีมากๆ เลย มีแสงแดดสดใสแต่ก็ไม่ร้อนมากทั้งที่เป็นเวลาเกือบๆ บ่ายโมง มีลมพัดอ่อนๆ มีเสียงนกร้องด้วย ฉันอารมณ์ดีเป็นพิเศษเดินไปยิ้มไป (นึกให้เห็นภาพที่ฉันเป็นนางเอกนะ ทุกอย่างวันนี้มีแต่สิ่งดีๆ 555)

และด้วยความที่ฉันเดินช้าฉันจึงหันไปมองด้านหลังเป็นระยะๆ แต่หันรอบนี้คือหันกลับไปเจอหนุ่มแว่นคนนั้น

โอ้!! แม่เจ้า

ฉันยังยิ้มอยู่ ให้ตายเถอะ เหมือนฉันส่งยิ้มให้เขารอบก่อนหน้านี้เลย แต่ครั้งนี้ฉันไม่ได้ยิ้มให้นายนะ ฉันยิ้มให้วันดีๆ ของฉัน

แง!! ใครจะเชื่อวะ

นั่นแหล่ะค่ะสายตาที่หนุ่มแว่นส่งกลับมาคือ

‘หลบหน่อยสิเดินช้าๆ น่ะ ยิ้มบ้าอะไรรู้จักกันหรอ หลบไป!!’

แบบนี้เลยค่ะคุณแม่ มันสะเทือนใจมาก ฉันเสีย self ไปเลย บ้าบอ ทำไมต้องทำตาดุขนาดนั้น จังหวะนั้นไม่มีคนเดินสวนทางมาสักหน่อยเดินแซงไปก็จบไหม ข้าวของของฉันกะนายก็ไม่ได้เยอะซะหน่อยเหอะ โกรธอะไรของเขาอ่ะ โกรธที่มีคนยิ้มให้หรอ หน้าตาฉันไม่ได้น่ากลัวซักหน่อย ไอ้บ้าเอ้ย!! โอ้ย!! เสียความรู้สึกเลย คนน่ารักมักใจร้ายสินะ ฮือออ😢