สวัสดีครับทุกคน ผมชื่อ ทาคานิชิตะ ครับผมมีแม่เป็นคนเชื้อสายไทยพ่อผมเป็นคนญี่ปุ่นและทางด้านแม่ผมนั้น...โรคของแม่ได้สืบทอดต่อมาที่ผมด้วยล่ะ..เอ่อมันคือโรคอะไรนะ?...จำได้แล้วผมเป็นออทิสติกแต่กำเนิดล่ะครับและขณะนี้ผมกำลังมุ่งหน้าไปโรงเรียนม.ต้น ฮิราตะ ครับ

"เอาล่ะนักเรียนนั่งที่ได้แล้วนะจ๊ะครูจะเริ่มอธิบายแล้ว"

เสียงของ ครูวิฟุกิ ที่กล่าวบอกนักเรียนให้กลับไปนั่งที่ของตนเองหลังจากที่ทุกคนในชั้นเรียนแนะนำตัวเสร็จ

"ร...รบกวนด้วยครับ"

น้ำเสียงที่ประหม่านี้เป็นเสียงของทาคานิชิตะ และแน่นอนว่าเขามาสาย

"เธอคงจะชื่อ...ทาคานิชิตะสินะ?"

"ช...ใช่ครับ!?"

"มาสายตั้งแต่วันแรกเลยนะ?"

"ขอโทษครับ~พอดีว่ากะเวลาคลาดเคลื่อนไปหน่อยน่ะครับ"

"เอาเถอะรีบมาแนะนำตัวซะเพื่อนในห้องเขาแนะนำตัวกันหมดแล้ว"

"ค...ครับ!"

ทาคานิชิตะได้เดินไปหน้าชั้นเรียนพลางคิดในใจว่าทำไมมันถึงได้กดดันขนาดนี้ทั้ง ๆ ที่ตนเองก็ฝึกซ้อมมาจากบ้านแล้วแท้ ๆ เขานั้นได้สูดหายใจเขาจนเต็มปอดแล้วพูดขึ้นว่า...

"ผมชื่อ ทาคานิชิตะ เป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นมาจากเกาะโชโดะครับ!"

"ข...ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ~"

หลังทาคานิชิตะกล่าวแนะนำตัวจบเขาก็ก้มโค้งลงตามระเบียบการทักทายของชาวญี่ปุ่นและภายในใจเขาตอนนี้ได้แต่ก่นด่าตนเองประมาณว่าเป็นครั้งแรกแท้ ๆ ทำไมไม่ทำให้ดีกว่านี้นะตัวฉัน!?

"เอาล่ะไปนั่งที่ได้ครูจะเริ่มอธิบายแล้ว"

"อ่า...ครับ~"

"ว...ว่าแต่ที่นั่งของผม..."

ถามไปเพราะความไม่รู้ ครูวิฟุกิได้แต่ถอนหายใจและบอกที่นั่งของทาคานิชิตะไป

เฮ้อ~ริมหน้าต่างหลังสุด"

"หืม?"

ทาคานิชิตะได้มองตามที่ครูพึ่งบอกเมื่อสักครู่ ก่อนที่จะรีบหันกลับมากล่าวขอบคุณและเดินไปนั่งที่ของตน

"ขอบคุณครับ!?"

ผ่านไปได้1ชั่วโมงก่อนพิธีเปิดภาคเรียนทาคานิชิตะได้นั่งอยู่ที่โต๊ะของตนเพราะไม่กล้าเข้าไปคุยกับใครเพราะเขานั้นไม่เคยมีเพื่อนมาก่อนจึงไม่รู้ว่าต้องเริ่มบทสนทนาอย่างไรดี

"เฮ้อ~เมื้อกี้น่าอายชะมัดเลยที่นั่งของตัวเองแค่นี้ยังไม่รู้แถมเกือบแย่งที่นั่งเพื่อนคนอื่นด้วยเรานี่มันไม่ได้เรื่องเอาซะเลย"

ทาคานิชิตะได้ตัดพ้อกับตนเองอยู่ในใจทันใดนั้นเองได้มีเสียงที่นุ่มนวลและน่ารักของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกล่าวทักทายเขา

"สวัสดี เธอชื่อทาคานิชิตะใช่ไหม?"

"เหวอ!? โดนทักด้วยแฮะ"

ทาคานิชิตะคิดในใจว่าแบบนั้น

"อ่า...ครับผมชื่อทาคานิชิตะมีอะไรหรือเปล่าครับ?"

"ฉันแค่อยากถามชื่อเธอไว้น่ะไหน ๆ เราก็นั่งโต๊ะข้างกันด้วยมาทำความรู้จักกันไว้ดีกว่านะ"

ทาคานิชิตะตกใจกับคำพูดของหญิงสาวที่อยู่โต๊ะข้างๆพร้อมกับสีหน้าของเขาที่เริ่มแดงกํ่าเหมือนมะเขือเทสเพราะตั้งแต่เขายังเด็กทาคานิชิตะไม่เคยมีเพื่อนเลยเพราะทุกคนคิดว่าเขาเป็นคนประหลาดจึงไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนด้วย

"เราเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหมหรือว่านายลำบากใจ?"

"ป...เปล่าครับ...ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น!?"

"ผมตกใจนิดหน่อยน่ะเพราะผมไม่เคยมีเพื่อนมาก่อนเลยครับ แฮะๆ"

หญิงสาวโต๊ะข้าง ๆ ตกใจกับคำตอบของทาคานิชิตะเธอตกตะลึงกับคำตอบนั้นอยู่พักหนึ่งพรางคิดว่าชายหนุ่มตรงหน้าเธอไม่เคยมีเพื่อนเลยจริง ๆ หรือ?

"งั้นตั้งแต่นี้ไปเราเป็นเพื่อนกันนะทาคานิชิตะคุง"

"ค...ครับ...ว่าแต่คุณชื่ออะไรเหรอครับ?"

"อ๊ะ!? ขอโทษที่แนะนำตัวช้านะ"

"ฉันชื่อ ฟุนาดะ ทาคาตะ จ๊ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ"

ฟุนาดะได้ยิ้มให้ทาคานิชิตะทำให้เด็กหนุ่มถึงกับเขินจนต้องหลบหน้าเลยและคิดว่าทำไมฟุนาดะจังถึงได้น่ารักขนาดนี้กันนะ?

"หืม? ทาคานิชิตะคุงทำไมถึงหลบหน้าล่ะ"

"ป...เปล่าครับไม่มีอะไรแค่รู้สึกว่าอยากเห็นทิวทัศน์นอกหน้าต่างน่ะครับ และทางผมเองก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยเหมือนกันครับ~"

ตอบไปด้วยความเขินอายพลางดีใจในเวลาเดียวกันว่าในที่สุดเราก็มีเพื่อนเหมือนคนปกติสักที

"ว่าแต่ทำไมวันนี้ทาคานิชิตะคุงถึงมาสายล่ะ?"

"คือว่า...ตั้งนาฬิกาปลุกไว้07:50น. น่ะ"

"ทาคานิชิตะ"ทำท่าทีลุกลนและพูดด้วยเสียงที่ล่อแหลม"ฟุนาดะ"จึงรู้ได้ทันที่ว่าเขากำลังโกหกเธอ

''หืม~งั้นเอางี้ไหมเรามาแข่งกันเถอะ"

''แข่งเหรอ...อะไรล่ะ?''

''ฉันจะเดาว่าวันนี้ทำไมทาคานิชิตะคุงถึงมาสายถ้าทายถูกฉันชนะนะ''

''ถึงจะเป็นฟุนาดะซังก็คงจะเดาไม่ถูกในครั้งเดียวได้หรอก''

''ก็ได้ครับ''

''งั้นขอตอบเลยนะ...เหตุผลที่วันนี้ทาคานิชิตะคุงมาสายเพราะว่าเก็บของบางอย่างที่มีใครบางคนทำตกไว้ใช่ไหม?''

''เอ๋!!! ทำไมถึงรู้ล่ะ?''

ทาคานิชิตะตกใจกับคำตอบของฟุนาดะจนลุกพรวดขึ้น

''มีอะไรรึเปล่าทาคานิชิตะ?''

''ไม่มีอะไรครับครูขอโทษที่เสียมารยาทครับ''

ครูวิฟุกิได้แต่ถอนหายใจและบอกให้ทาคานิชิตะนั่งลง

''อยากรู้ไหมทำไมฉันถึงรู้?''

"ท...ทำไมถึงรู้ได้ล่ะครับ?"

"ทำไมกันน้า~"

ฟุนาดะได้หยิบแว่นตาของเธอออกมาจากกระเป๋านักเรียนซึ่งเป็นอันเดียวกันกับที่ทาคานิชิตะเก็บได้ที่หน้าโรงเรียนตอนเช้าอันเป็นเหตุผลให้ชายหนุ่มมาโรงเรียนสายนั่นเอง

"รึว่าชื่อนั้นที่สลักไว้บนขาแว่นตา...คือคุณฟุนาดะงั้นเหรอ!?"

"ใช่จ้า ฉันคือเพื่อนที่แกล้งนายตั้งแต่สมัยเด็กไงล่ะ ฟุนาดะ อาฮารุกิ เองจ้า~"

"คุ...คุณอาฮารุกิ!?"

"อื้ม! ฉันเองแหละดีใจจังที่ได้เรียนที่เดียวกันกับเธอนะทาคานิชิตะ"

"ดีใจด้วยนะ"นํ้าเสียงของทาคานิชิตะดูไม่ค่อยดีใจเลยที่ได้เรียนที่เดียวกันกับอาฮารุกิ

"ฮะ ๆๆ น้ำเสียงของนายดูไม่ค่อยดีใจเลยนะแต่เอาเถอะขอฝากตัวด้วยนะทาคานิชิตะ"อาฮารุกิพูดจบก็ยิ้มให้กับทาคานิชิตะทำเอาเด็กหนุ่มเขินจนหน้าแดงเลย

[ทาคานิชิตะไม่มีเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันเลยแต่จะมีผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ข้างบ้านของเขามักจะมาเล่นด้วยเสมอ ๆ ทั้ง2คนนั้นเรียนโรงเรียนอนุบาล-ประถมเดียวกันก่อนจะไม่ได้พบหน้ากันอีกเลยจนทาคานิชิตะลืมหน้าเพื่อนสมัยเด็กคนนั้นไปแล้ว...จนทั้งคู่ได้พบกันอีกในโรงเรียนม.ต้นฮิคาตะอีกครั้งนั่นก็คือ"ฟุนาดะ อาฮารุกิ"เองจ้า]

ณ โรงเรียนมัธยมต้นฮิราตะเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังเดินเข้าไปในโรงเรียนฝ่าฝูงชนนับร้อยและเสียงที่คุยกันอย่างเจื้อยแจ้วเด็กหนุ่มนั้นพลางคิดอยู่ในหัวว่า"ถ้าเรามีโมเมนต์แบบนั้นบ้างคงดีไม่น้อยเลยน้า~"

"ไง ทาคานิชิตะคุง"

"อ้าว? คุณอาฮารุกิ มาแต่เช้าเลยนะ"

"ฉันเป็นเวรทำความสะอาดตอนเช้าน่ะ"

"งั้นเหรอ ว่าแต่อาฮารุกิวันนี้เรามีคาบพละไหม?"

"อืม~น่าจะไม่นะ ถามทำไมเหรอ?"

"เปล่าหรอกคือว่าลืมเอาชุดคาบพละมาน่ะ"

ทาคานิชิตะถอนหายใจด้วยความโล่งอกว่าวันนี้ไม่มีคาบพละเพราะครูนัดหมายตั้งแต่เมื่อวานว่าจะมีการทดสอบสมรรถภาพทางกายเขาจึงไม่ค่อยมั่นใจว่าเป็นวันนี้รึเปล่าเพราะตนเองก็ลืมไปแล้ว

"งั้นเราไปที่ห้องเรียนกันเถอะ"อาฮารุกิเอ่ยปากชวนทาคานิชิตะเขาจึงรู้สึกแปลก ๆ ว่าจะมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นเป็นแน่แท้

"คุณอาฮารุกิต้องวางแผนอะไรบางอย่างไว้แน่ ๆ เลยเกือบไปแล้วไหมล่ะ ผู้หญิงคนนี้อันตรายกว่าที่คิดไว้อย่าประมาทเชียว!?"

ภายในใจของทาคานิชิตะคิดว่าอย่างนั้นและใช่อาฮารุกิกำลังวางแผนบางอย่างอยู่

"งั้นเราก็ไปกันเถอะ"

"อื้ม~"อาฮารุกิตอบรับด้วยรอยยิ้มเหมือนไม่มีอะไรจริง ๆ ทำให้ทาคานิชิตะเริ่มไม่มั่นใจกับสิ่งที่ตนเองคิดไปก่อนหน้านี้

ทั้งคู่มาถึงห้องเรียนวางกระเป๋าไว้ที่ข้างโต๊ะของตนเองและเริ่มทำความสะอาดกันสองคนเพราะทาคานิชิตะอาสาช่วยอีกแรงทำให้เวรช่วงเช้าเสร็จเร็วขึ้น

"นี่ คุณอาฮารุกิ ถึงจะกระทันหันไปหน่อยแต่เรามาแข่งกันหน่อยมั้ย?"

"ได้สิจะแข่งอะไรเหรอทาคานิชิตะคุง?"

ทาคานิชิตะแสยะยิ้เหมือนกับจะบอกว่าติดกับแล้วสินะก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

"แข่งวัดค่าสายตา ใครสายตาดีกว่าชนะ!"

"อืม ก็เอาสิแต่ว่าเกมลงทัณฑ์ล่ะ?

"ใครแพ้ต้องใส่แว่นที่อีกฝ่ายมี"

"หืม~นายอยากสวมแว่นของฉันงั้นสิ...ลามก"

อาฮารุกิทำหน้าซุกซนก่อนจะพูดแซวทาคานิชิตะไปทำเอาชายหนุ่มเขินจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่ใบหน้าแดงกํ่าสายตามองทอดลงตํ่าไม่กล้าสบตาด้วยความเขินอายก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

"เปล่าซะหน่อย! แค่อยากแข่งกันเฉย ๆ เองฉันไม่ได้คิดไปใกลขนาดนั้นนะ!?

"ฮะ ๆๆ ฉันล้อเล่นน่าคิดมากไปรึเปล่าทาคานิชิตะคุง"

"อึก! ยัยผู้คนนี้อันตรายจริง ๆ ประมาทไม่ได้เลยแฮะ"ทาคานิชิตะคุงได้แต่คิดอยู่ในใจไม่กล้าพูดออกมาตรง ๆ

"อ...เอาล่ะ เรามาเป่ายิ้งฉุบเพื่อหาคนเริ่มกันดีกว่า"

"อื้ม เอาสิ"

"เป่ายิ้งฉุบ"ทาคานิชิตะออกกระดาษส่วนอาฮารุกิออกกรรไกร คนเริ่มจึงเป็นทาคานิชิตะผู้เป่ายิ้งฉุบแพ้

"งั้นนายเริ่มก่อนนะ"

"อืม~"

อาฮารุกิได้เอากระดานวัดสายตาออกมาจากห้องเก็บของแล้วให้ทาคานิชิตะไปยืนอยู่ข้างหน้ากระดานวัดสายตาห่างประมาณ2เมรตได้

"เอาล่ะจะเริ่มละน้า~"

"คร้าบ ๆ"

ต๊อก ๆๆ เสียงไม้กระทบกระดาน

"1 2 8...เอ่อ10"

ต๊อก ๆๆ

"...15...236...3สิบ....8~"

ต๊อก~ต๊อก~ต๊อก~ต๊อก~

"เอ่อ....I...LOVE...YOU..."

อาฮารุกิยิ้มน้อย ๆ เมื่อทาคานิชิตะพูดคำนั้นออกมา

"หืม เธอยิ้มทำไมล่ะนั่น?"ทาคานิชิตะถามไปเพราะยังไม่รู้สึกตัว

"เปล่า ๆ ไม่มีอะไรแค่ขำที่นายกล้าพูดคำนั้นออกมาเฉย ๆ น่ะ"

"คำนั้นเหรอ~"นึกย้อนไปว่าตัวเองพูดอะไรผิดรึเปล่า

...I LOVE YOU~"เดี๋ยวนะนี่เราพูดคำนั้นออกไปงั้นเหรอ? เอ๊ะ! เอ๋!!!"

"อ๊ะ!"

"อุ๊บ! ฮ่า ๆๆๆๆ ทาคานิชิตะคุงตลกเกินไปแล้วนะนายน่ะ ความรู้สึกช้าจังนะ? ฮะๆๆ"

ทาคานิชิตะหน้าแดงและได้แถไปเรื่อยเพื่อกลบเกลื่อน

"อึก! ก็เธอหลอกล่อให้ฉันพูดไงเล่า!"

"ถ้าฉันไม่คล้อยตามล่ะก็..."

อาฮารุกิได้เดินเข้ามาใกล้ทาคานิชิตะแบบวัดระยะห่างของทั้งคู่ได้0เซนติเมรต

"เอ่อคือ..."

"เรามาแข่งกันต่อเถอะทาคานิชิตะคุง"

"...ไม่ล่ะฉันยอมแพ้"

"อื๋อ ทำไมล่ะ?"

เหตุผลที่ไม่อยากแข่งต่อก็คือไม่ว่ายังไงก็คงแพ้คุณอาฮารุกิแน่นอนจึงคิดยอมแพ้ไปเองดีกว่า

"นายยอมแพ้ไปเองแบบนี้..."

"หือ?"

"อยากสวมแว่นของฉันสินะ ทาคานิชิตะคุง"

"เปล่าซะหน่อย!!! แค่คิดว่าถ้าแข่งกับเธอต่อไปยังไงก็แพ้อยู่ดี เลยยอมแพ้ไปเลยดีกว่า"

"หือ จริงอ่ะ?"

"จริงสิ สาบานได้!"

"งั้นการแข่งครั้งนี้ฉันชนะเนอะ"

"เอ๋"

"ก็เธอบอกยอมแพ้นี่นา?"

"...."

"งั้น ตามที่คุยกันไว้ คนแพ้ต้องสวมแว่นของผู้ชนะนะ"

ทาคานิชิตะหน้าแดงมากหลังได้ยินแบบนั้นพอตนเองนึกย้อนกลับไปตัวเองก็เคยพูดไว้จริง ๆ เลยเถียงอาฮารุกิไม่ออก

"ก...ก็ได้~"

"งั้นก็นี่จ๊ะ สวมได้เลยนะ"

"ร...รู้แล้ว ๆ ไม่ต้องยํ้าก็ได้"

"ฮึ่ย~"ทาคานิชิตะค่อย ๆ สวมแว่นของอาฮารุกิอย่างช้า ๆ

"เป็นไงมั่ง?"

"เธอสายตายาวเหรอ?"

"ใช่จ้า ฉันสายตายาวช่วงอายุ4ขวบน่ะ"

"อ่า ปวดตามากเลยแฮะ"

"ไม่ได้ห้ามถอดนะ ถือว่านายคือผู้แพ้เพราะงั้นต้องสวมแว่นนั่นไปตลอดทั้งวันนะ"

"เอ๋~โหดร้าย"

"ก็นายแพ้นี่นา ฮ่า ๆๆๆๆ"

"ยายคุณอาฮารุกิ!!!"