สวัสดีครับผมชื่อยู ผมเพิ่งย้ายมาเรียนที่กรุงเทพฯผมย้ายมาที่นี่ได้สักพักแล้วล่ะครับ ส่วนตัวผมผมเป็นคนintorvedหรือเรียกอีกอย่างนึงว่า สายติสซ์ คือเป็นคนที่ชอบอยู่คนเดียว ไม่ค่อยมีเพื่อน แต่คนอินโทรเวิร์ดอย่างผมก็ชอบเที่ยวนะ ไม่ว่าจะทะเล นํ้าตก ปีนเขาผมก็ไปมาหมดแล้ว แต่ผมไปคนเดียว\=_\= การใช้ชีวิตคนเดียวนี่มันโครตจะเหงาเลย ไม่รู้ว่ามันเป็นที่ผมหรือเป็นที่คนรอบข้างกันแน่ ผมรู้สึกว่าผมเข้ากับใครไม่ได้เลยจนกระทั้ง....ผมได้มาเจอกับคนหนึงใน "ใจกลางเมือง" แห่งนี้ เรื่องราวมันเกิดขึ้นตอนที่ผมออกมาเที่ยวคนเดียวในกรุงเทพฯ กำลังยืนถ่ายรูปวิวธรรมชาติ และกำลังถ่ายรูปพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าจู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งมานั่งเล่นกับแมวขนฟูตัวหนึ่งข้างๆผม

"น้องเหมียว ทำไมมาอยู่ตรงนี้ครับ..หืมมม"

ทันทีที่ผมได้ยินเสียงนั้นผมจึงรีบหันไปดูทันที ทั้งแววตา นํ้าเสียงที่อ่อนโยน และรอยยิ้มนั้นมันช่างตราตึงใจผมเหลือเกิน ผมหันไปมองเค้าโดยที่ไม่ได้พูดอะไร และเค้าก็เดินหายไปพร้อมกับน้องแมวขนฟูสีขาว...และหลังจากเที่ยวเสร็จผมก็กลับมาที่บ้านผมยังไม่ลืมหน้าตาของผู้ชายคนนั้น ผมไม่เคยได้ยินใครพูดกับแมวแล้วดูอ่อนโยนน่ารักขนาดนี้มาก่อน เอาแต่คิดถึงเค้าแบบนี้อยู่ทั้งคืน...

"นี่กูเป็นอะไรวะ...เค้าก็แค่คนแปลกหน้าคนนึง"

"ปกติกูไม่เคยจำหน้าคนที่เพิ่งเจอครั้งแรกได้"

ผมเอาแต่บ่นกับตัวเองทั้งคืน แต่มันก็น่าแปลกที่ผมจดจำทุกอย่างเกี่ยวกับเค้าคนนั้นได้อย่างละเอียด อาทิตย์หน้าโรงเรียนก็จะเปิดแล้ว อาทิตย์นี้จะขอเที่ยวให้เต็มที่เลยละกัน พรุ่งนี้ผมตั้งใจว่าผมจะหาเค้าคนนั้นให้เจอภายในตอนเย็นของวันพรุ่งนี้ คิดได้อย่างนั้นผมก็รีบนอนทันทีเพราะตอนนีัมันก็ดึกมากเเล้ว

"หวังว่า...เราจะได้เจอกันนะ"

พูดจบผมก็ปิดไฟทันที

และเวลาก็ล่วงเลยไปถึงตอน8โมงเช้า

"กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง"

เสียงนาฬิกาของ8โมงเช้าได้ดังขึ้นผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงอยู่พักใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบนํ้า และออกไปหาอะไรกินข้างนอก

"ซื้อแค่ปาท่องโก๋กับนํ้าหู้พอละ ขี้เกียจเดิน ขี้เกียจออกไปไกลๆด้วย"

บ่นกับตัวเองเสร็จก็ลงไปข้างล่างทันที ร้านขายปาท่องโก๋อยู่ไม่ไกลจากคอนโดมากเท่าไหร่ เดินแปปเดียวก็ถึง

"ลุงครับผมเอาปาท่องโก๋ กับนํ้าเต้าหู้ไม่ใส่เครื่องที่นึงครับ"

"เออๆรอแป๊ป"

สั่งเสร็จผมก็ยืนเล่นโทรศัพท์พลางๆแต่ใครจะไปคิดล่ะว่าจะได้เจอเข้ากับผู้ชายคนนั้นอีกครั้งด้วยความบังเอิญ

"(โครตของโครตยังเอิญ")

ผมพูดแบบนี้อยู่ในใจด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน ทำอะไรไม่ถูกผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าผมเป็นเพราะอะไร

"ลุงครับผมเอาปาท่องโก๋อย่างเดียวนะครับ ผมขอสังขยาด้วยเอาเยอะๆเลยครับลุง"

"ได้เลยพ่อหนุ่ม"

จบคำพูดของลุงลุงแกก็ยื่นปาท่องโก๋กับนํ้าเต้าหู้ให้ผม แต่ผมไม่ได้มองลุงเลยผมมองแต่พี่เค้าอะครับ คนอะไรเสียงก็หวาน หน้าก็หวาน มีเสน่ห์เกินห้ามใจแถมตัวก็หอมอีก โอ้ยยยยตายแล้วววว น่ารักอะไรขนาดนี้~~~

"เอ่อ...นาย...."

ไอเราก็กำลังเคลิ้มซะด้วยสิไม่ได้ยินคำพูดอะไรทั้งนั้น ผมเกือบจะโดนลุงตบหัวด้วยซํ้า เสียงของเค้าพยายามจะเรียกสติผม แต่ผมดันใจลอยไปแล้วน่ะสิ

"นาย!!"

"ห๊ะๆๆ!!"

"ปาท่องโก๋น่ะ ไม่เอาหรอ"

เค้าพยายามจะตะโกนเรียกสติผมหลายรอบจนสุดท้ายสติผมก็กลับมา แต่ก็ต้องตกใจกับเสียงตะโกนของคนที่อยู่ข้างๆ

"เออนี่เอ็งจะไม่เอาปาท่องโก๋แล้วรึไง มัวแต่มองไอหนุ่มหน้าหวานนี่อยู่ได้"

"เอาครับลุง นี่เงินครับ"

พูดจบผมก็รีบจ่ายเงินและเผ่นออกจากร้านทันที ปล่อยให้คนที่ยืนอยู่ข้างผมยืนงงอยู่อย่างงั้นรวมถึงลุงเจ้าของร้านด้วย

"อะไรของมัน"

เสียงลุงขายปาท่องโก๋พูดขึ้นพร้อมกับสายหน้าเบาๆและหันกลับมารับลูกค้าดังเดิม

"ปาท่องโก๋เช้านี้มันหวานเป็นพิเศษเลยเนาะ"

ผมว่าตอนนี้ผมอาการหนัก กินไปยิ้มไปพรางคิดถึงหน้าคนตัวเล็กคนนั้น

"เจอแค่เช้านี้ก็พอแล้วมั้ง ไปต้องไปตามหาเค้าหรอกแค่นี้ก็อิ่มอกอิ่มใจจะแย่แล้ว"

ผมพูดกับตัวเองในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ทุกๆวันของผมก็เป็นแบบนี้แหละชอบพูดคนเดียว จนพ่อหาว่าบ้าก็มี ก็คนมันไม่มีใครคุยด้วยพ่อก็ไม่เข้าใจเลย แต่ช่างเถอะ กลับมาคิดถึงคนตัวเล็กคนนั้นต่อดีกว่า

"เห้ออออ คนมีเป็นล้านแต่ทำไมถึงมองเห็นแค่เค้ากันนะ"

ผมเอาแต่คิดถึงเค้าจริงๆ จนเวลาก็ผ่านไปเป็นชั่วโมงจนตอนนี้ก็เกือบจะเที่ยงแล้ว แต่ผมหลับ5555 ปกติก็จะกินข้าวเที่ยงนั่นแหละแต่วันนี้ลืม5555 ผมนอนหลับอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ จนตอนนี้ก็เวลาจะ6โมงเย็นอยู่แล้ว ทำไมเวลามันผ่านไปไวขนาดนี้!!!!!

"เห้ย 6โมงแล้วหรอวะ"

"แล้ววันนี้วันที่เท่าไหร่"

พูดเสร็จก็นั่งคิดไปสักพัก แล้วผมก็มาเปิดปฏิทินดู

"เชี่ย!! วันอาทิตย์แล้วหรอวะ!? กูยังเที่ยวไม่หนำใจเลย~~~"

"แล้วพรุ่งนี้ร.รเปิด!!"

"กูยังไม่พร้อม ฮืออออ~~~"

เวลามันผ่านไปไวจนน่ากลัว ผมเพิ่งรู้สึกว่าผมเพิ่งจะได้เที่ยวไปเมื่อวานทั้งๆที่ผมก็เที่ยวมาตั้งนานแล้วอะไรจะไปไวขนานน้านนนนน

"กูจะร้องไห้ ฮือออ"

ผมนอนดิ้นโอดโอยอยู่บนเตียงตั้งนานสองนาน สุดท้ายผมก็ปล่อยวางแล้วลุกไปอาบนํ้า

"ช่างแม่ง..อาบนํ้าดีกว่ากู"

ตัดพ้อจบผมก็ลุกไปอาบนํ้าทันที ระหว่างที่ผมกำลังอาบนํ้าภาพของผู้ชายคนนั้นก็แล่นเข้ามาในหัวผมอีกครั้ง ผมไม่เข้าใจจริงๆ ผมไม่รู้จักเค้าด้วยซํ้าทำไมเค้าถึงมาวนเวียนอยู่ในหัวผมตลอดเวลา ทำไมผมเอาแต่คิดถึงเค้า ทำไมกัน....

"ถ้าเป็นไปได้ เราอยากทำความรู้จักกับนายให้มากกว่านี้นะ"

ผมพูดไปยิ้มไปพรางอาบนํ้าไปสระผมไป และหวังเอาไว้ลึกๆว่าผมจะได้เจอเค้าอีกครั้งไม่ว่าจะที่ไหนก็ตามผมขอแค่ให้ผมได้เจอเค้าก็พอ หลังจากผ่านไปหลายนาทีผมก็ได้อาบนํ้าเสร็จและกว่าจะเข้านอนก็ปาไปตี2กว่าๆแล้ว ก็คนมันนอนแล้วนี่นา แล้วพรุ่งนี้ก็ต้องตื่น7โมงเช้า จะไหวมั้ยเนี่ย!!

"กริ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง"

เสียงนาฬิกาได้ดังขึ้นและตอนนี้ก็เป็นเวลา7โมงเช้าแล้ว และผมก็ต้องไปร.ร ทำไมการตื่นเช้าไปร.รมันถึงยากขนาดนี้นะ

"โอ้ยยยยขี้เกียจโว้ยยยยยย"

ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันทีตื่นไปเที่ยวผมยังทำได้แต่ตื่นไปเรียนทีไรผมเป็นแบบนี้ทุ๊กที ผมยืนบิดขี้เกียจได้สักพักแล้วก็เดินไปอาบนํ้าอย่างกับร่างไร้วิญญาณยังไงยังงั้น จนเวลาผ่านไป30นาทีผมก็อาบนํ้าเสร็จ หลังจากทำทุกอย่างเสร็จสิ้นผมก็เดินทางไปร.รทันที

"ไม่มีเงินเลยว่ะ ลองขอพ่อดีกว่า"

ผมก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเงินผมหมดแล้วหลังจากที่เอาเงินไปใช้กับการเที่ยวที่ต่างๆ ทำให้ผมต้องโทรหาพ่อที่ทำงานอยู่ต่าางประเทศในทันที

"พ่อ เงินหมดอ่ะขอเงินหน่อย"

"ชั้นเพิ่งให้แกไปอาทิตย์ที่แล้วเองนะ หายไปไหนหมดล่ะ"

"ผมใช้ไปกับการเที่ยวหมดแล้วอ่ะ"

ผมสารภาพกับพ่อแบบนี้ตรงๆหวังว่าพ่อจะไม่ลงโทษผมนะ

"นี่เจ้ายู ถ้าแกยังใช้เงินฟุ้งเฟือยแบบนี้อีกนะอาทิตย์นี้แกอดไปเลย"

"โห่พ่ออ่ะ พ่อต้องเข้าใจนะว่าผมอยู่คนเดียว ผมต้องใช้ชีวิตคนเดียวอ่ะผมเหงา"

"เลยต้องใช้เงินเยอะขนาดนี้เลยรึไง วันนี้ร.รแกเปิดเทอมแล้วหนิ ไปหาเพื่อนใหม่ซะ ชีวิตแกจะได้ไม่เหงา"

"ไม่เอาอ่ะ ผมเข้ากับใครไม่ได้หรอก"

"ถ้าแกมัวแต่คิดอยู่แบบนี้แล้วชาตินี้แกจะได้มีเพื่อนกับเค้ามั้ยห้ะ"

"รู้แล้วหน่าาาา ผมไปเรียนก่อนนะ"

"อืมๆแค่นี้ละกัน"

จบจากการสนทนาระหว่างผมกับพ่อ หลังจากนั้นไม่นานก็มีเงินเข้าบัญชีผมมาจำนวนหนึ่ง พ่อผมไปทำงานต่างประเทศส่งเงินมาให้ผมอาทิตย์ละครั้ง อาทิตย์นึงก็ให้ผม5000 แต่ผมยังรู้สึกไม่พออยู่ดี แล้วยิ่งเศรษฐกิจแบบนี้อีก อะไรๆก็แพงไปหมด แต่ผมก็เข้าใจพ่อนะ ผมไม่โกรธพ่อเลย หลังจากที่พ่อส่งเงินมาให้ผมแล้วผมก็รีบเดินทางไปโรงเรียนทันที

ที่โรงเรียนนี้ก็เหมือนกับโรงเรียนทั่วๆไป ทั้งเคารพธงชาติ สวดมนต์ ยืนฟังผ.อพูดมากมาเทศน์ทุกๆเช้า แม่งโครตจะน่าเบื่อ....

เสร็จกิจวัตรหน้าเสาธงเสร็จผมก็เดินตรงมายังห้องเรียนทันทีโชคดีที่มีป้ายบอกห้องเรียน ทำให้รู้ว่าผมควรเข้าไปในห้องไหนและผมก็ได้มาหยุดอยู่ที่ห้องม.6/3...