กลางเมืองใหญ่ที่เต็มไปด้วยอำนาจและความลับ "ดานเต้ คอสตาริโน่" มาเฟียหนุ่มผู้มีอิทธิพล ไม่เคยมีอะไรที่เขาต้องการแล้วไม่ได้… ยกเว้นเพียงอย่างเดียว "โซเฟีย" หญิงสาวเจ้าระเบียบที่ไม่สนใจเสน่ห์อันตรายของเขาเลยแม้แต่น้อย

โซเฟียทำงานเป็นทนายความในสำนักงานกฎหมายชื่อดัง เธอมีหลักการชัดเจน เชื่อในกฎหมาย และไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับพวกอาชญากร ส่วนดานเต้คือชายผู้ใช้กฎของตัวเองในการปกครองโลกใต้ดิน การพบกันของทั้งสองคนจึงเป็นเหมือนขั้วตรงข้ามที่ไม่มีวันเข้ากันได้

แต่ใครจะคิดว่าชายที่เคยควบคุมทุกอย่างได้ จะต้องมาวิ่งตามจีบผู้หญิงเพียงคนเดียวโดยไม่สนว่าเธอจะปฏิเสธกี่ครั้ง

---

"เลิกส่งดอกกุหลาบมาให้ฉันได้แล้วค่ะ คุณคอสตาริโน่" โซเฟียหยิบช่อกุหลาบสีแดงที่เพิ่งได้รับ โยนลงถังขยะต่อหน้าชายหนุ่มที่ยืนยิ้มมุมปาก

"ผมแค่อยากทำให้วันของคุณสดใสขึ้น" ดานเต้ไม่สะทกสะท้านกับการกระทำของเธอ ดวงตาสีอำพันของเขาสะท้อนแววเจ้าเล่ห์ "หรือคุณอยากได้อย่างอื่นแทนดีล่ะ?"

"ฉันอยากได้ระยะห่างจากคุณค่ะ" เธอประชดกลับไปอย่างไร้อารมณ์

แต่ใครสนล่ะ? ดานเต้เป็นพวกหน้าด้าน เขายิ้มพลางยักไหล่ "ไม่มีปัญหา… ผมจะถอยออกมาหนึ่งก้าว"

โซเฟียถอนหายใจโล่งอก แต่เสียงทุ้มต่ำของเขากลับดังขึ้นต่อทันที "แล้วพรุ่งนี้ผมจะเดินเข้าหาคุณใหม่"

---

ดานเต้ตามจีบโซเฟียด้วยทุกวิถีทาง แต่ยิ่งเขารุกหนักเท่าไร เธอกลับยิ่งปิดกั้นตัวเองมากขึ้น แล้วมาเฟียจอมดื้อดึงอย่างเขาจะทำยังไงให้เธอเปิดใจ?

ในเมื่อทุกครั้งที่เธอผลักไส เขากลับยิ่งอยากเข้าใกล้...

แต่ถ้าหัวใจที่เขามอบให้ไม่ถูกยอมรับเสียที ดานเต้จะเลือกเดินจากไป หรือจะเดิมพันด้วยทุกสิ่งที่เขามีเพื่อคว้าหัวใจของโซเฟีมาให้ได้เอง

โซเฟียได้บอกว่า ถ้าคุณทำได้ก็ลองทำดูสิอย่างคุณน่ะ

ฉันไมมีทางรักหรอก คนที่เอากฎของตัวเองเป็นหลักของโลกน่ะ เป็นไปไม่ได้หรอก

---

เรื่องนี้จะเป็นรักข้างเดียวไปตลอด หรือสุดท้ายแล้วหัวใจของโซเฟียจะหวั่นไหว?

ดานเต้ อเลซานโดร คอสตาริโน่ ยืนมองโซเฟียจากระยะไกล หญิงสาวที่เขาหลงใหลยังคงเดินตรงไปยังสำนักงานกฎหมายของเธอเหมือนทุกวัน โดยไม่เคยสนใจสอ่งรอบตัว แม้แต่ดอกกุหลาบที่เขาส่งไปให้ก็ยังถูกโยนทิ้งลงถังขยะ ทุกอย่างเหมือนจะเป็นการต่อสู้ที่เขาไม่มีวันชนะ แต่เขาเองก็ไม่เคยยอมแพ้

“ทำไมถึงไม่ยอมรับมันเสียที” เขากระซิบกับตัวเอง หัวใจที่แข็งแกร่งเหมือนเหล็กกล้ากลับเต้นเร็วขึ้นทุกครั้งที่คิดถึงเธอ

หลังจากการประชุมที่บริษัทเสร็จสิ้น ดานเต้เดินไปที่ร้านกาแฟเล็กๆ ใกล้สำนักงานของโซเฟีย เขานั่งที่มุมหนึ่งเพื่อรอให้เธอผ่านมาทางนี้ เขาเคยคิดว่าการตามจีบผู้หญิงคนหนึ่งคงจะง่าย แค่ใช้เงิน ใช้กำลัง ใช้อำนาจ แต่กับโซเฟีย มันไม่ใช่แบบนั้นเลยเพราะทุกอย่างมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

โซเฟียเดินผ่านไปไม่รู้ตัว ดานเต้รีบลุกขึ้นและไปข้างหน้า เพื่อให้เธอเห็นเขา

“โซเฟีย...” เขาพูดเรียกชื่อเธอเบาๆ แต่ก็พอให้เธอได้ยิน

เธอหยุดเดินและหันกลับมามองเขาด้วยสายตาเย็นชา “คุณคอสตาริโน่ ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องทำแบบนี้”

ดานเต้ยิ้มออกมา รอยยิ้มที่ไม่ได้ดูแย่เลยในสายตาเธอ แต่เขารู้ว่าโซเฟียยังคงมองเขาเป็นแค่คนที่เต็มไปด้วยอำนาจและอิทธิพล

“แต่ผมคิดว่า... คุณต้องการมัน” ดานเต้ตอบอย่างมั่นใจ และยังคงยิ้มต่อ

โซเฟียมองเขา “ไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิตที่จะได้มาง่ายๆ ด้วยอำนาจหรอกนะคะคุณคอสตาริโน่”

ดานเต้รู้สึกถึงคำพูดที่เสียดแทงเข้าไปที่ใจ แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ เขามองเธอด้วยสายตาที่ไม่เคยแสดงความอ่อนแอ "ผมรู้... แต่บางทีการได้มาสิ่งที่เราต้องการ มันก็ต้องมีราคา"

โซเฟียถอนหายใจ “คุณจะทำให้มันยากขึ้นไปทำไมคะ?”

ดานเต้ก้าวเข้ามาใกล้ “เพราะผมไม่เคยยอมแพ้ไงล่ะ”

เขาหยุดอยู่ห่างจากเธอแค่ไม่กี่นิ้ว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตั้งใจ โซเฟียมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสน ถึงแม้จะรู้ว่าเขาเป็นใคร แต่มันก็ยากที่จะปฏิเสธว่าในความมั่นใจนั้นมีบางอย่างที่ดึงดูดใจเธออยู่

“คุณคิดว่าผมจะเปลี่ยนใจได้หรือ?” เธอถามอย่างท้าทาย

“ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนใจหรอกครับ” ดานเต้ยิ้มและยักไหล่ “แค่ให้โอกาสผม”

โซเฟียเหลือบมองเขา ก่อนจะหันหลังและเดินออกไป โดยทิ้งคำพูดที่ค้างคาอยู่ในอากาศ “โอกาสที่คุณจะได้รับจากฉัน... มันแทบจะไม่มีเลยคุณคอสตาร์โน่”

แต่ไม่ว่ายังไง ดานเต้ก็รู้ว่าเขาจะไม่หยุดแค่ตรงนี้

---

โซเฟียเดินเข้ามาในสำนักงานกฎหมายของเธอในช่วงเช้าที่แสนสดใส หัวใจยังคงสับสนจากเหตุการณ์เมื่อวานที่เธอพบกับคอสตาริโน่ที่ร้านกาแฟ เขายังคงยิ้มอย่างมั่นใจเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้เธอจะพูดปฏิเสธไปชัดเจน แต่เขาก็ยังไม่ยอมแพ้

"อีกแล้ว..." โซเฟียพึมพำกับตัวเอง ขณะที่เธอเปิดคอมพิวเตอร์และเริ่มทำงานในเช้าของวันใหม่ แต่ในใจของเธอกลับมีแต่คำถามที่ค้างคาเกี่ยวกับชายที่ชื่อคอสตาริโน่ คอสตาริโน่ คอสตาริโน่!! โซเฟียได้เผลอตะโกนชื่อของชายผู้นั้นออกมา

ช่วงเที่ยงวัน คอสตาริโน่เดินเข้ามาในสำนักงานของเธออีกครั้ง เขามักจะไม่เกรงกลัวต่อสิ่งที่คนอื่นจะคิดหรือทำ เขาเดินตรงมายังโต๊ะของโซเฟียโดยไม่สนใจสายตาขอวคนรอบข้างเลย

"โซเฟีย..." เสียงของเขาดังขึ้น และโซเฟียก็รู้สึกเหมือนทุกครั้งที่เขาเรียกชื่อเธอ ทุกสิ่งรอบตัวหยุดชะงักทันที

เธอเงยหน้าขึ้นจากคอมพิวเตอร์และสบตากับเขาด้วยสายตาที่เฉยชา "คอสตาริโน่ ฉันเคยบอกนายแล้วว่าไม่ต้องทำแบบนี้อีก"

คอสตาริโน่ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ โต๊ะของเธอ "ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคุณถึงไม่ยอมรับมันสักที" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความท้าทาย

โซเฟียมองเขาอย่างตั้งใจ ก่อนจะตอบกลับไปอย่างเย็นชา "เพราะฉันไม่ต้องการความยุ่งยากในชีวิตของตัวเอง คุณต้องการอะไรกันแน่?"

"แค่คุณ" คอสตาริโน่ตอบเสียงต่ำ เขามองตรงไปที่โซเฟียอย่างมั่นใจ แต่โซเฟียกลับไม่สะทกสะท้าน

"คุณคิดว่าฉันจะยอมรับความต้องการของคุณเหรอคุณคอสตาริโน่ แค่เพราะคุณเป็นมาเฟียหรือเปล่า?" โซเฟียพูดเสียงแข็ง "ฉันไม่เคยสนใจอำนาจของคุณเลย"

คอสตาริโน่ถอนหายใจ เขารู้ดีว่าคำพูดของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดและความไม่ไว้วางใจ แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้

"คุณอาจจะไม่สนใจ... แต่บางทีคุณอาจจะต้องการมันในแบบที่คุณไม่รู้ตัว" เขาพูดช้าๆ พร้อมกับยิ้มที่มีความลึกลับ

โซเฟียมองเขาด้วยสายตาเคร่งเครียด ก่อนจะหันกลับไปที่คอมพิวเตอร์ของตัวเอง “ถ้าคุณไม่หยุดทำแบบนี้ ฉันคงจะต้องบอกให้คุณออกไป”

คอสตาริโน่ยืดตัวขึ้นยิ้มบางๆ แล้วเดินออกไปจากห้อง โดยทิ้งคำพูดสุดท้ายไว้ “ผมจะรอวันที่คุณยอมรับมันเอง”

โซเฟียมองเขาออกไปจากสำนักงานแล้วถอนหายใจหนักๆ เธอไม่อยากให้เรื่องนี้มาทำให้ชีวิตเธอวุ่นวาย แต่ดูเหมือนว่าคอสตาริโน่จะไม่หยุดง่ายๆ

“อีกนานแค่ไหนกันนะ?” โซเฟียพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะกลับไปทำงานต่อ แต่ในใจลึกๆ กลับมีความรู้สึกบางอย่างที่เธอเองก็ไม่สามารถปฏิเสธได้...