01

"Hi Karan!" เสียงฝรั่งตาน้ำข้าวตัวโตเรียกชื่อเด็กเสิร์ฟหนุ่มของร้านที่เดินผ่านมา

"Oh Hi Bratt!! long time no see!" ชายหนุ่มตัวสูง รูปร่างสมส่วนตอบกลับอย่างยิ้มแย้มก่อนจะหยุดยืนคุยทักทายลูกค้าหน้าประจำ

ร้านนั่งดื่มยามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยชาวต่างชาติมากมายด้วยเพราะเปิดเพลงรสนิยมดีสลับกับการแสดงดนตรีสดจังหวะสากลเร้าอารมณ์ แทบทุกวันจึงมักคึกคักคราคร่ำไปด้วยลูกค้าประจำและขาจรนั่งดื่มด่ำบรรยากาศเคล้าคลอไปด้วยแสงสีสวยงาม

"การันต์" เสียงพนักงานชงเครื่องดื่มที่ยืนผสมแอลกฮอลอยู่ไม่ไกลเรียกเด็กหนุ่ม

การันต์ เอ่ยขอตัวจากลูกค้าฝรั่งตัวสูงใหญ่แล้วเดินเข้ามาหาใกล้เจ้าของเสียงทันที

"โต๊ะ 11 นะครับ" เด็กหนุ่มทวนหมายเลขโต๊ะเจ้าของออเดอร์เครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์ที่ยื่นแก้วสวยอีกครั้งก่อนหยิบขึ้นวางบนถาดอย่างชำนาญ

เมื่อได้สัญญาณว่าถูกต้องแล้วเขาจึงเอี้ยวตัวหันหลังเดินไปยังโต๊ะจุดหมายอย่างไม่รอช้า

"เตกีล่าครับ" การันต์เอ่ยบอกลูกค้าหน้าใหม่เป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ในมาดชุดสูทดูดีที่ตอนนี้มันถูกคลายออกอย่างสบายๆ

"นั่งลงก่อนสิ" ลูกค้าหนุ่มหน้าตาดีทักทายการันต์และเชื้อเชิญให้นั่งร่วมโต๊ะเดียวกันอย่างสนใจ

การันต์นั่งลงด้วยไม่คิดปฏิเสธ ร้านอาหารนั่งชิลล์แบบนี้พวกเขาได้รับการฝึกมาอย่างดีให้พเอาใจและคอยพูดคุยกับลูกค้าอยู่แล้ว โดยเฉพาะบริกรส่วนเครื่องดื่มอย่างเขาที่ถูกคัดหน้าตา กิริยาท่าทางที่จะเสริมความภาพลักษณ์ของร้านมาอย่างดี

"ชื่ออะไร?" ลูกค้าหนุ่มตรงหน้าเอ่ยถามด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

"การันต์" บริกรหนุ่มเอ่ยตอบเสียงใส

คนๆนี้ก็คงจะเหมือนลูกค้าชายทั่วไปที่เขาเคยพบ คนเหล่านั้นที่มักจะเรียกมานั่งคุยและชวนให้ออกไปข้างนอกด้วยกันเพื่อไปบริการนอกเหนือจากที่กำลังทำอยู่ แต่เป็นที่รู้กันดีในลูกค้าประจำว่าจะไม่มีใครสามารถเลือกเขาออกไปได้

เมื่อการันต์เป็นฝ่ายถูกใจเท่านั้นเกมถึงจะเดินต่อ ซึ่งตั้งแต่เด็กหนุ่มทำงานที่นี่มา 2 ปี เขาเองยังไม่เคยพบลูกค้าคนไหนทั้งหญิงหรือชายที่อยากจะสานต่อด้วยสักคน

อย่างมากที่สุดคือรอเลิกงานเพื่อไปดื่มกันต่อเท่านั้น...

"คุณล่ะ?" การันต์ยกยิ้มถามอีกคนที่จ้องใบหน้าตนนิ่ง

"ข้ามภพ" ชายหนุ่มเอ่ยตอบด้วยหน้านิ่งเหมือนเคย

"ชื่อแปลกดีนะครับ มาที่นี่ครั้งแรกหรอ" การันต์เอ่ยเดินเรื่องต่อด้วยความเชี่ยวชาญ

เขาค่อนข้างชำนาญในการพูดคุยกับเหล่านักเที่ยวอย่างเป็นกันเองจากประสบการณ์ที่ผ่านมา

"หึ ครั้งที่ 2-3 ได้แล้วล่ะ เธอล่ะ...ทำงานที่นี่มานานแล้วหรอ" ข้ามภพเอ่ยถามชายหนุ่มด้วยหน้าตาที่คาดเดาอะไรไม่ออกสักอย่าง

"ครับ ก็นานพอสมควร มาคนเดียวไม่เหงาแย่หรอ" การันต์ถามหยั่งเชิงอีกคนที่ดูท่าทางนิ่งเสียจนเค้าไม่รู้จะชวนคุยแบบไหนดี

ไม่รู้ว่าอีกคนต้องการอะไรแน่แล้ว

ไม่ได้มีท่ามีกระลิ้มกระเหลี่ย พบไม่บ่อยนักที่ชวนนั่งแล้วจะมีท่าทีเงียบๆแบบนี้...

"ถึงได้ชวนมานั่งด้วยนี่ไง"

ข้ามภพ ยอมรับว่าเขาสะดุดตากับชายหนุ่มบริกรเครื่องดื่มร้านนี้เข้าอย่างจัง คราวที่แล้วเด็กหนุ่มตรงหน้าคงจะยังไม่มาทำงาน หรือไม่เขาก็ไม่ทันสังเกตเองว่ามีคนที่น่าดึงดูดขนาดนี้คอยหว่านสเน่ห์ลูกค้ารอบๆร้านอยู่

ท่าทางจะถูกใจสาวน้อยสาวใหญ่รวมไปถึงเสือสิงห์ที่มองกันตาเป็นมัน และแน่นอนว่ารวมไปถึงเจ้าป่าที่ล่าเหยื่อที่น่าอร่อยทุกประเภทอย่างเขาด้วย

"เสียดายจังนะครับ ผมต้องขอตัวไปทำงานต่อแล้ว ดื่มให้สนุกนะครับ" การันต์ทิ้งท้ายด้วยแววตาที่แพรวพราวที่ดูน่าหลงไหล

ข้ามภพยกไหล่และส่งรอยยิ้มให้ปล่อยอีกคนเดินไปพ้นสายตา

"มีอะไรป่าววะรันต์" นิว เพื่อนบริกรที่เป็นทั้งเพื่อนร่วมงานและเพื่อนในชีวิตจริงๆของการันต์เอ่ยถามทันทีที่อีกคนเดินออกมาจากโต๊ะของผู้ชายมากสเน่ห์ที่บุคลิกดูน่าเกรงขามโต๊ะนั้น

"ป่าว เค้าชวนคุยเฉยๆ" การันต์ตอบยกยิ้มให้เพื่อนสบายใจ

นอกจากมาดนิ่งที่คาดเดาไม่ออกแล้วนั้นลูกค้าโต๊ะ 11 ก็ดูปกติดีเหมือนคนมีเงินทั่วไปที่ต้องการจะหาความสุขยามค่ำคืน

"เออดูท่าทางน่ากลัว เหมือนพวกขาใหญ่อะไรทำนองนั้น" นิวยังว่าติดตลก

"ฮ่าๆ ดูหนังมาเยอะนะมึง" การันต์แซ็วเพื่อนที่เห็นแค่นั้นก็มโนไปเสียไกล ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินแยกย้ายไปทำหน้าที่ต่อ

เวลาเกือบตี 2 ในตอนที่ร้านใกล้จะปิดลง ยังคงเหลือลูกค้าโต๊ะอีกไม่กี่โต๊ะยังนั่งดื่มอยู่ หนึ่งในนั้นคือชายหนุ่มที่ชวนให้การันต์นั่งคุยด้วยตรงมุมร้านนั้น

อันที่จริงเขาเริ่มดื่มเครื่องดื่มเบาๆ เหมือนรอพบใครสักคนมากกว่า การันต์คิดเข้าข้างตัวเองอย่างอดเสียไม่ได้ว่าใครสักคนนั้นคือเขาเอง เพราะเห็นสายตาอีกคนคอยลอบมองตอนทำงานเสมอมันทำให้ต้องมโนไป

"รอใครหรอครับ" การันต์นั่งลงข้างคนตัวใหญ่แล้วถามออกไปด้วยเสียงนุ่มนวล

"นั่นน่ะสินะ ...ใครล่ะ" ข้ามภพเอ่ยอย่างคนทันกัน

เขาตอบคำถามด้วยคำถามแทนที่จะเฉลยความรู้สึกอย่างตรงไปตรงมา

"อย่างบอกนะว่ารอผม" การันต์ยกยิ้มท้าทายอย่างไม่เกรงกลัว

ไอ้พวกทำตัวเป็นเสือนี่แหละมันเย้ายวนนัก...

"ให้ฉันไปส่งไหมล่ะ" ข้ามภพเอ่ยถามอีกคนตรงไปตรงมาแล้วในคราวนี้

"แค่ไปส่งหรอครับ" การันต์เย้าแหย่ลองเชิง

"อืม ไม่งั้นจะไปไหนล่ะ" ข้ามภพเริ่มถูกใจอีกฝ่ายเข้าอย่างจังแล้ว

แน่นอนว่าการันต์เองก็เช่นกัน เหมือนคนทั้งคู่พบเจอจิ๊กซอรูปเดียวกันที่ต่อเข้ากันอย่างพอดี และดูเหมือนไอ้ความทันกันนั้นมันช่างพอดี อย่างที่ใครเขาเรียกกันว่า ..พวกผีเห็นผี

"เดี๋ยวผมก็เลิกงานแล้ว ถ้าคุณจะรอ..." การันต์ทิ้งท้ายไว้ด้วยรอยยิ้มและเดินจากไป

ไม่นานข้ามภพก็ลุกขึ้นออกจากร้านตรงไปยังรถยนตร์คันหรู เค้าติดเครื่องรอจนเป้าหมายเดินออกมาทางหลังร้านด้วยชุดลำลอง

ปรี๊น ปรี๊น

เขาบีบแตรส่งสัญญาณก่อนจะเทียบรถไปจอดข้างการันต์ได้พอดิบพอดี

"ขึ้นมาสิ" ชายหนุ่มเจ้าของรถเปิดกระจกชักชวนอีกคนขึ้นมาอย่างไม่รอช้า

การันต์เอ่ยลาเพื่อนร่วมงานก่อนจะเปิดประตูขึ้นไปอย่างไม่ลังเล

"เธอพักอยู่ไหนล่ะ" ข้ามภพเอ่ยถามที่อยู่ปลายทางอีกคน

"ตรงแถว XXX ครับ ตึก A" การันต์เอ่ยตอบชื่อของอพาร์ทเม้นต์ที่ตนอาศัยอยู่

"ใกล้คอนโดฉันเลยนี่" อีกคนเอ่ยบอกเสียงเจ้าเล่ห์ เขาไม่ได้ทำหมาหยอกแมว แต่หากขับรถไปจากนั้นไม่ไกลก็คือคอนโดของเขาเอง

"งั้นหรอครับ"

การันต์ตอบด้วยท่าทางไม่ได้สนใจข้อมูลอะไรที่ว่านั่นมากนักทั้งที่จำเอาไว้ในใจแล้ว

ข้ามภพชวนคุยขณะรถแล่นไปบนถนนโล่ง การันต์บอกว่าตอนนี้ตนเองอายุเพียง 21 ปี และเขาจบเพียงชั้นมัธยมปลายก็มาทำงานที่ร้านอาหารนี้เลย เพราะไม่ได้อยู่ในครอบครัวที่ร่ำรวยและเหลือเพียงคุณแม่จึงต้องดิ้นรนมากกว่าคนอื่น นอกจากนั้นตอนกลางวันเขายังต้องทำที่ร้านกาแฟหรูอีกแห่งด้วย

"ฉันไม่เคยไปสาขานั้นเลย คงต้องแวะไปบ้างแล้ว" ข้ามภพบอกด้วยน้ำเสียงเจ้าชู้ขึ้นมาทันที

ตอนนี้เขาดูเหมือนเสี่ยที่อ๊อฟเด็กออกมาแล้วตั้งท่าส่งเสียเลี้ยงดูเสียอย่างนั้น...

"แล้วคุณเป็นนักธุรกิจหนุ่มโสดที่รักในการเที่ยวกลางคืน...แบบนั้นหรอ" การันต์เอ่ยถามอีกคนที่เขายังไม่รู้จักข้อมูลเลย

ต้องยอมรับว่าข้ามภพเป็นผู้ฟังที่ดีเสียจนการันต์เล่าเรื่องราวของตัวเองเสียเพลิน

"อย่างนั้นมั้ง คิดว่ายังไงล่ะ"

"ก็คุณดูเป็นหนุ่มสามสิบต้นๆที่ดูมีสเน่ห์ ความจริงไม่น่าจะต้องมานั่งดื่มเหงาๆคนเดียวอย่างนี้"

"หึ อย่างงั้นหรอ แต่ฉันขี้เบื่อน่ะสิ"

ความจริงคือเขาไม่ชอบใจในร้านที่เดินเข้าไปแล้วสาวๆหรือเด็กหนุ่มมาคอยเอาใจแล้วสวมบทการแสดงเดิมๆที่น่าเบื่อ แทบจะรู้สเต็ปอยู่แล้วตั้งแต่เท้าแตะเข้าไป คือทุกคนพยายามมาออเซาะเอาใจจนไม่เป็นตัวของตัวเอง เขาเจอมาเยอะเสียจนไร้ความตื่นเต้นไปแล้ว

"ผมรู้"

การันต์ว่าก่อนที่รถจะจอดเทียบหน้าอพาร์ทเมนท์ที่คุ้นตา

"แล้วเจอกัน" ข้ามภพกระซิบใกล้หูคนที่นั่งอยู่เบาะข้าง

"ครับ เจอกัน" การันต์เอื้อมหน้าไปใกล้แล้วกระทำแบบเดียวกันก่อนที่จะเปิดประตูเดินลงไป

คนขับยกยิ้มด้วยความกระหยิ่มใจ เขาชักจะติดใจเหยื่อรายใหม่เสียแล้ว

จริตและท่าทางการันต์ไม่ได้เยอะหรือดูยาหเข้าหาเขาจนออกหน้า ออกจะดูเป็นคนสบายๆแต่ก็ไม่น่าเบื่อเกินไปบอกไม่พูด กลิ่นสะอาดๆจากอีกคนยังหอมติดรถ

ข้ามภพจอดรอจนอีกคนเดินขึ้นตึกลับตาไปเขาจึงกลับไปยังจุดหมายของตัวเองต่อ...

การันต์งั้นหรอ...

(**การดื่มสุราทำให้สมรรถภาพในการขับขี่ยานพาหนะลดลงและเป็นการกระทำที่ผิดกฎหมาย : ตัวละครในเรื่องแสดงพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมและไม่รับผิดชอบต่อสังคมซึ่งไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง**)

รีไรท์ : 26.08.2021

02

วันถัดมาหลังจากการันต์ตื่นขึ้นมาเขาก็ดำเนินชีวิตไปตามวิถีประจำวัน นั่นคือการไปทำงานยังร้านคาเฟ่ยามเช้าที่หัวมุมถนนอีกฟากของผังเมือง ที่นั่นขายเครื่องดื่ม กาแฟ เสิร์ฟพร้อมกับขอว่างจำพวกขนมปังหรือเค้กแสนอร่อย

ร้านที่เขามาเข้างานในทุกกลางวันนั้นค่อนข้างเป็นคาเฟ่หรู มันมีสาขาอยู่หลายแห่งรอบเมือง แน่นอนว่าเงินก็เลยค่อนดีถึงขั้นช่วยจุนเจือให้เขามีคุณภาพชีวิตที่ดีได้เงินไปช่วยจ่ายเช่าเป็นพาร์ทเมนท์ที่อาศัยอยู่ปัจจุบัน โชคดีกว่านั้นคือเจ้าของร้านก็รักและไว้ใจการันต์เป็นอย่างดี

"สวัสดีครับพี่แนน หวัดดีครับๆ" การันต์สวัสดีหญิงสาวเจ้าของร้านและพนักงานรุ่นพี่คนอื่นๆรอบร้านราวกับนักมวย

"ขยันจริงๆเลยเราเนี่ย"

แนนว่ายกยิ้มให้กับเด็กหนุ่มที่ทำงานหาเลี้ยงชีพตัวเองทั้งวันทั้งคืนไม่เคยขาด

"ความจนมันน่ากลัวนะพี่แนน" การันต์ว่าทีเล่นทีจริง

ก็มันน่ากลัวจริงไหมล่ะ...

ไม่มีเงินเขาจะกินจะอยู่ยังไง...

การันต์ผ่านโลกมามาก เขาเจอคนมาร้อยพ่อพันแม่ ถ้าไม่สู้ก็คงจะยืนหยัดอยู่ไม่ได้ ให้มาอ่อนแอและท้อแท้ชีวิตคงจะน่าสมเพชกว่านี้

"ถูกต้องเลยรันต์"

หญิงสาวพนักงานอีกคนว่าขึ้น

มนุษย์เงินเดือนอย่างพวกเขารู้ว่า 'ความจน' ที่ว่าไม่ใช่เรื่องตลกเลย

การันต์เดินไปหยิบผ้ากันเปื้อนมาสวมและช่วยพี่ๆทุกคนเปิดร้านอย่างขยันขันแข็ง ไม่นานจากนั้นเหล่าลูกค้าก็ทยอยกันเข้ามาเรื่อยๆอย่างรู้เวลา

ส่วนใหญ่กลุ่มเป้าหมายก็จะเป็นคนทำงานที่เตรียมเข้างานในอีกไม่กี่นาทีหรือไม่กี่ชั่วโมงที่มักจะมานั่งรวมตัวพูดคุยกันดูมีอารยะ ซึ่งร้านที่เงียบสงบและตกแต่งด้วยธรรมชาตินั้นก็เหมาะที่จะเป็นมุมถ่ายรูปสวยๆไปอวดฐานะกันด้วย สำคัญที่ราคาเครื่องดื่มของที่นี่นั้นก็ค่อนข้างจะเป็นการคัดกรองผู้บริโภคให้มีแต่คนค่อนข้างมีระดับที่เข้ามาใช้บริการ

บางคนก็มานั่งเสียนานถ่ายรูปจนครบทุกมุมไปอวดโซเชียลแต่สั่งกาแฟแค่แก้วเดียวก็มี...

ซึ่งก็ไม่ใช่หน้าที่ของบริกรที่คอยบริการอย่างพวกเขาที่จะไปชี้นิ้วตัดสินใคร ในเมื่อจ่ายเงินมาก็เป็นลูกค้าของพวกเขาด้วยกันทั้งนั้น...

"สวัสดีครับ อ้าว คุณ" การันต์เอ่ยทักทายอัตโนมัติจากเสียงฝีเท้าที่เข้ามาใหม่ ก่อนจะต้องอุทานออกมาด้วยความฉงนใจเมื่อเขาคนนั้นเป็นใครคนเดียวกับที่เพิ่งจะพบกันเมื่อคืน

"ร้านนี้บรรยากาศดีจริงๆด้วย"

ข้ามภพที่เปิดประตูเข้ามาเอ่ยแล้วมองไปรอบๆร้านก่อนจะมาหยุดสายตาลงที่การันต์

"อืมม รับเป็นอะไรดีครับ" การันต์ยกยิ้มแล้ววนเข้าเรื่องเนื่องจากบาริสต้าหนุ่มข้างๆกำลังรอที่จะทำแก้วต่อไปอยู่

"ขอเอสเพรสโซ่แล้วกัน" คุณลูกค้าหน้าตาแสนคุ้นว่าก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะมุมสุดติดกับกระจกทันที

"ใครอะรันต์" แนนสาวเจ้าของร้านเดินเข้ามาถามด้วยความอยากรู้

หล่อนสังเกตอาการของทั้งคู่แล้วก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากละลาบละล้วง

"พอดีเป็นลูกค้าร้านที่รันต์ทำกลางคืนน่ะครับ เพิ่งเจอกัน" การันต์ตอบมือก็ยังคงสาละวนทำงานหยิบจับนู่นนี่บนเคาน์เตอร์ไปด้วย

"หล่อเข้มเชียว" แนนว่า

"..."

"...แหน่ะ แฟนเรารึปล่าว" เธอยังแซ็วเด็กหนุ่มที่ยิ้มขำกับท่าทีของเธอเหมือนว่ามันฟังดูเพ้อเจ้อเสียเหลือเกิน

"ไม่ใช่น่าพี่แนน เดี๋ยวรันต์ฟ้องพี่ตินนะ"

การันต์อ้างชื่อสามีหญิงสาวซึ่งก็เป็นเจ้าของร้านอีกคนขึ้นมา ก่อนที่แนนจะยักคิ้วหลิ่วตากลับไป

"เดี๋ยวๆฝน มานี่ อ่ะ รันต์เอาไปเสิร์ฟสิ..." แนนรั้งเรียกพนักงานหญิงที่กำลังเอากาแฟไปเสิร์ฟให้ข้ามภพ

หล่อนจัดการให้การันต์เป็นคนนำไปส่งแทนและยิ้มล้อเลียนหนุ่มรุ่นน้องด้วยความทะเล้น การันต์ส่ายหน้าให้ความช่างแกล้งแต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี

"เอสเพรสโซ่ครับ"

การันต์ว่าวางแก้วลงอย่างเบามือ

การเสิร์ฟกาแฟนั้นต้องรู้จังหวะเป็นอย่างมาก

หากเผลอมือหนักไปก็อาจจะส่งเสียงดังไปทั่ว หากมือเขาไปจนไม่นิ่งก็อาจจะทำกระฉอกเลอะออกมาไม่น่าดู

เมล็ดกาแฟที่นี่เป็นสายพันธุ์อย่างดี เป็นเหตุให้น้ำแม้แต่หยดเดียวในแก้วนั้นคำนวณแล้วก็อาจจะซื้อลูกอมดับกลิ่นปากได้สักเม็ดนึง

"ขยันจังเลยนะ เลิกงานกี่โมงละ" ข้ามภพถามคนที่ยืนอยู่ในเชิร์ตขาวกางเกงยีนส์สบายตา

จริงๆเด็กหนุ่มรูปร่างดีหน้าตาใช้ได้อย่างการันต์ข้ามภพคิดว่าน่าจะมีโอกาสทำงานในแวดวงบันเทิงด้วยซ้ำ อย่างซีรีส์วัยรุ่นสักเรื่องที่บทเหมาะสมก็อาจจะดังไม่รู้ตัวไปเลย

"บ่ายๆน่ะครับ คุณจะรอหรือไง"

เด็กเสิร์ฟมากสเน่ห์เริ่มเล่นเกมถามลองเชิงอีกแล้ว

"หึๆ จะให้รอรึไง" ข้ามภพไปยังคนที่ยืนยิ้มหวานให้แล้วจากนั้นก็ขอตัวเดินกลับไปทำงานต่อดื้อๆ

การันต์ดูแลลูกค้าเป็นอย่างดีสมกับความไว้ใจ หากใครที่มาเป็นประจำเจ้าตัวกมักจะจำเมนูได้และยืนคุยทักทายนิดๆหน่อยๆเสมอ โดยเฉพาะลูกค้าชายที่รักชอบเพศเดียวกัน และลูกค้าหญิงสาววัยใกล้เคียงกัน สองกลุ่มนี้จะคุยถูกปากกับการันต์เป็นพิเศษ

จนแนนเพื่อนร่วมงานเธอขอตั้งตำแหน่งให้การันต์เป็น 'เทพบุตรของสังคม' ประจำร้าน เพราะดึงดูดลูกค้าให้กลับมาด้วยคำพูดและรอยยิ้มหวานเหมือนมีมนต์ บวกกับความเฟรนลี่ดุจคนของสังคมของเจ้าของฉายาเธอว่ามันดูเข้ากันดี

ข้ามภพนั่งมองบรรยากาศรอบๆร้านพร้อมดื่มกาแฟจนหมด เขามองการันต์ทำงานแล้วก็อดที่จะชื่นชมออร่าและท่าทางพราวสเน่ห์ของอีกคนที่ฟุ้งกระจายไปทั่วไม่ได้

นี่เขาอยากจะมาดูมันให้เต็มๆตาจนต้องถ่อขับรถมากินกาแฟที่สาขานี้เชียวหรือ

ข้ามภพยิ้มส่ายหน้ากับตนเองที่กำลังทำตัวเหมือนเด็กๆอยากได้ของเล่นใหม่

"รับอะไรเพิ่มมั้ยคะ" แนนเข้ามาทักทายข้ามภพที่เปลี่ยนไปนั่งมองบรรยากาศนอกร้านเมื่อลูกค้าเริ่มเยอะขึ้น

"อืมไม่แล้วล่ะครับ บรรยากาศร้านสวยดีนะครับ" ข้ามภพเอ่ย

ดูจากท่าทางและการแต่งกายก็ต้องทราบได้ทะนทีว่าหญิงสาวเป็นเจ้าของร้านเขาเลยเอ่ยชมไป

"ขอบคุณค่ะ จริงๆถ้าชอบ...ก็อย่าลืมแวะมาบ่อยๆนะคะ" แนนเน้นคำว่าชอบแล้วเอี้ยวหน้าหันไปทางการันต์ที่กำลังคุยกับลูกค้าโต๊ะอื่นอยู่อย่างมีนัยยะ

"แน่นอนอยู่แล้วครับ"

เมื่อเขาตอบรับหล่อนก็หัวเราะรับมุกเบาๆและเดินออกไปทันที

ข้ามภพรอจังหวะที่การันต์เดินกลับไปที่เคาน์เตอร์เพื่อที่จะลุกบอกลาคนที่ทำให้เขาเลือกมากินกาแฟที่ร้านนี้ในวันนี้

"เจอกันนะ" คุณลูกค้าเอ่ยกับการันต์ที่ยิ้มรับน้อยแล้วจึงเดินออกไป

"เจ๊..หล่อเกินไปมาก หนูจะเป็นลม" พนักงานอีกคนพูดกับแนนและเอามือทาบอกแกล้งจะเป็นลมจนแนนหัวเราะคิกคัก

เธอเห็นด้วยว่าข้ามภพน่ะหล่อหลือรับประทาน

การันต์เองหัวเราะให้กับทุกคนที่ชอบแซ็วกันประจำเมื่อมีลูกค้าหน้าตาดีเข้ามาโดยเฉพาะมาคุยกับเขา

ช่วงเกือบเย็น การันต์เตรียมตัวออกจากที่ทำงานด้วยการเอ่ยลาทุกคนลนๆเหมือนอย่างทุกที เขาต้องรีบแบบนี้เสมอเพื่อจะไปอาบน้ำและเตรียมตัวเข้างานที่ร้านอาหารกลางคืนต่อ

ปกติแล้วเจ้าตัวอาศัยนั่งวินมอเตอร์ไซต์ในการเดินทางเพราะง่ายและสะดวกรวดเร็วที่สุดในการย้ายที่หมาย หรือไม่ก็อาจจะอาศัยเพื่อนร่วมงานที่เลิกกะเดียวกันไปส่งบ้างอย่างเช่นวันนี้

"รันต์กลับกับพี่นะ" หนุ่มบาริสต้า นาวิน รุ่นพี่คนหนึ่งในร้านเอ่ยชวนการันต์ที่ทำท่าจะเดินไปหาวินกลับที่พัก

"รบกวนเปล่าพี่"

"เฮ้ยไม่เลย มา... ขึ้นมา" นาวินบอกอีกคนก่อนจะยื่นหมวกกันน๊อคที่ตนเตรียมไว้อีกใบเสมอส่งให้

"ขอบคุณครับ" การันต์ว่าก่อนจะกระโดดขึ้นซ้อนทันที

"รันต์มึงไหวนะ" นิวเพื่อนสนิทของการันต์เอ่ยถามอีกคนที่เลิกงานมาจากอีกแห่งก็มาทำที่นี่อย่างเป็นห่วง

คนอะไรถึกเป็นบ้า...

เขาแค่ทำงานที่นี่ที่เดียวก็ตื่นสายโด่งไปไหนไม่รอดแล้ว นี่การันต์เล่นทำประจำสองที่เหมือนวันนึงมี 48 ชั่วโมงเสียได้

"ไหวดิ แค่นี้ชิลๆ" พ่อคนขยันว่าก่อนจะยักคิ้วหลิ่วตาให้

"มึงต้องพักบ้างนะ หามรุ่งหามค่ำแบบนี้ เงินได้เยอะ แต่เสียสุขภาพก็ไม่ไหวนะเว้ย" นิวบอกเพื่อนพลางตบไหล่เปาะๆ

"เฮ้ยพรุ่งนี้ก็หยุดแล้ว กูโอเค" การันต์ว่า

เพราะเขามีวันหยุดทำงานร้านละ 2 วัน แม้แต่ละที่จะหยุดคนละวันกันแต่เขาก็ถือว่าได้พักผ่อนไปหนึ่งช่วงวันอยู่ดี

"เอออ ไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืนนะมึง" นิวว่าก่อนจะเดินนำออกไปทำหน้าที่ของตนในร้าน

การันต์เดินทักทายลูกค้าในร้านช่วงค่ำอย่างคุ้นเคย ลูกค้าชาวต่างชาติมักชอบพูดคุยกับเด็กหนุ่มเป็นอย่างมาก ด้วยนิสัยเทคแคร์และใส่ใจของการันต์เอง อีกอย่างสกิลภาษาอังกฤษเด็กเสิร์ฟคนนี้ก็คล่องปร๋อไม่เป็นสองรองใคร

ตกดึกเข้าคนก็เริ่มจะออกันมาเต็มร้าน ยิ่งคืนที่มีถ่ายทอดฟุตบอลลูกค้าก็จะส่งเสียงดังกว่าปกติหน่อย และถึงอย่างนั้นเองระเบียบและความปลอดภัยก็ยังทำให้ร้านนี้ดูน่านั่งอยู่ไม่เปลี่ยน

การันต์เดินเสิร์ฟพลางสายก็ตาก็แอบสอดส่องมองหาอีกคนที่คิดว่าจะเจอกันอีกครั้งวันนี้อย่างข้ามภพ... แต่ก็ไม่เห็น

เขายกยิ้มแล้งส่ายหัวให้กับตนเอง ....พลางครุ่นคิดว่าเขาจะมาทำไมบ่อยๆกัน ลูกค้าสุดหล่อคนนั้นก็คงจะเหมือนคนอื่นๆในชีวิต ที่มาทำให้หัวใจพอจะเต้นแรงอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้จะอยู่ตลอดไป

ใครกันจะมาสนใจคนที่มีชีวิตทำตามงานน่าเบื่อหมือนอย่างเขา

การันต์เรียนจบเพียงแค่ชั้นมัธยมปลาย แม้จะใฝ่ฝันที่จะเรียนต่อเพื่อมองหาอนาคตที่ดีแต่จนตอนนี้เขาเองก็ยังไม่เห็นหนทาง ทำเพียงก้มหน้าทำงานเก็บเงินไว้ก้อนหนึ่งหวังว่าสักวันผนึ่งโอกาสและจังหวะดีๆจะเข้ามา

ส่วนเรื่องความรักที่ผ่านมานั้นเขาพบกับใครก็ไม่เคยอยากจะผูกมัด เพราะเอาแต่คิดว่าอยากทำให้ชีวิตตัวเองดีขึ้นกว่านี้ก่อนค่อยเอาเวลาไปคิดเรื่องพวกนั้น อีกอย่างคนที่เข้ามาก็มาเพื่อที่จะผ่านมาทักทายอยู่เสมอ ไม่เคยมีใครเคยมาเสนอเพื่อที่จะร่วมสร้างทางเดินด้วยกันสักคน

หลังจากเลิกงานการันต์ก็เอ่ยลาเพื่อนๆทุกคนรวมถึงนิวที่พักอยู่คนละที่กับเขา ...โดยปกติรถโดยสารตอนกลางคืนสายนี้จะวิ่ง 24 ชั่วโมง ทำให้เด็กหนุ่มเพียงแค่เดินออกไปนิดหน่อย ก็สามารถเจอป้ายแล้วรอขึ้นรถได้เลย

เจ้าตัวหยิบหูฟังมาเสียบกับโทรศัพท์มือถือ กดเล่นเพลงของวงโปรดอย่าง 25hours คลอไปกับบรรยากาศตอนกลางคืนเพื่อกลับบ้าน นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยบนรถไม่นานก็ถึงหอพัก

เวลาเดิม...

ที่เดิม....

เหมือนเดิมอย่างเช่นเกือบทุกคืนที่มันดำเนินไปอย่างนี้

เขาเอ่ยทักทายลุงรปภ.ที่เฝ้าอยู่ประจำหน้าอพาร์ตเมนท์ด้วยความคุ้นชิน แล้วจึงเดินไปกดลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังชั้นที่ตนพัก

เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงบนที่นอนมองดูเพดานที่เปิดไฟสีนวลดวงเดิมเหมือนอย่างที่ส่องสว่าวอยู่ทุกวัน ก่อนที่หยาดน้ำตาจเค่อยๆไหลรินลงมาอาบข้างแก้ม

บ่อยครั้งที่ชีวิตเฝ้าคิดว่าทำไมถึงไม่เป็นอย่างคนอื่น แต่เมื่อนึกถึงหน้าแม่ก็ทำให้เขาเกลียดความคิดนี้ของตัวเองทันที

มารดาอาศัยอยู่ต่างจังหวัดทำงานแม่บ้านหาเลี้ยงชีพ แม่เลี้ยงเขามาได้จนถึงทุกวันนี้ไม่เคยปริปากน้อยใจโชคชะตาให้ได้ยินสักคำ เพราะฉะนั้นการันต์ไม่มีเวลาอ่อนแอมากนัก เขารีบกระพริบตาถี่ๆไล่ความน้อยใจก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำนอนเพื่อรอพบกับวันใหม่ที่จะมาถึงในอีกไม่กี่ชั่วโมง

รีไรท์ : 25.08.2021

03

การันต์มาทำงานที่ร้านกาแฟเหมือนเช่นเคย เขาทำทุกอย่างเหมือนทุกวันที่เคยทำ เป็นกิจวัติประจำที่ดูน่าเบื่อแต่เจ้าตัวยิ้มแย้มสดใสให้กับหน้าที่เหมือนอย่างเช่นเดิม

แม้ว่าจะท้อก็มีน้อยครั้งที่จะเห็นการันต์แสดงสีหน้าออกมาให้ใครได้ทุกข์ใจตาม...

"ยังไงเรา โอเคมั้ย" ตินเจ้าของร้านอีกคนเดินมาจับไหล่การันต์ที่แอบเหม่อเล็กน้อย

การันต์เป็นเด็กดี ฉลาดและมีไหวพริบ แถมยังใช้ชีวิตแบบไม่รอความช่วยเหลือจากใคร เหตุนั้นเองตินและแนนจึงเอ็นดูการันต์เป็นพิเศษ แต่พวกเขาก็ไม่ได้หลงลืมหรือละเลยพนักงานคนอื่นในร้าน

ทำให้การทำงานในสถานที่แห่งนี้เป็นเหมือนพี่น้องที่คุยและปรึกกันได้เสมอ

"โอเคพี่"

การันต์กลับมาทำสีหน้ายิ้มแย้มดังเดิมแล้วรีบหยิบจับของที่กำลังทำค้างไว้ขึ้นมาใส่มือ

นาวินบาริสต้าหนุ่มหันมามองหน้าเจ้านายแล้วตึงพยักหน้ากับตินอย่างรู้กันทันที ว่าวันนี้ดูเจ้าน้องเล็กของร้านน่าจะเพลียมากกว่าทุกวันจริงๆ บาริสต้าคนเก่งไม่รอช้า เขาหยิบกาแฟขึ้นมาทำลาเต้แก้วพิเศษและวาดลวดลายของฟองนมที่ดูน่ารักเดินถือมาหาน้องทันที

"ลาเต้อาร์ต" นาวินยื่นแก้วให้การันต์ที่กำลังหยิบแก้วด้านหน้าจัดเรียงกันให้เป็นระเบียบสวยงาม

"เฮ้ยพี่วิน..." การันต์ร้องตกใจที่อีกคนตั้งใจทำกาแฟให้ตน บนแก้วมีรูปหมีที่ดูก็รู้ว่าฝีมือคนทำไม่ธรรมดา แถมยังใส่ลายอื่นๆรองหมีดูน่ารักกว่าที่เขาเคยเห็นมาอีกด้วย

"เอาน่าา รีแลกซ์หน่อยนะเรา ลูกค้าก็เบาไปเยอะแล้ว" แนนเข้ามาจับไหล่การันต์ที่พยักหน้ารับและยอมนำแก้วกาแฟจากนาวินมาดื่ม

เพราะคาเฟ่แห่งนี้เปิดสองเวลา ซึ่งการันต์ทำในกะเช้าเพื่อจะได้ไปทำงานต่ออีกที่ในตอนกลางคืน มีเพียงบางวันเท่านั้นที่เค้าจะอยู่ล่วงเวลาด้วยเห็นว่าทางร้านทำไม่ทัน แต่หากเอาตามจริงแล้วเวลาเลิกจริงๆของเจ้าตัวคือช่วงบ่ายแก่จนเกือบเย็น ข้ออนุโลมนี้เองยิ่งทำให้เจ้าของฉายาเทพบุตรของสังคมยิ่งไม่กล้าสายกล้าอู้เลยแม้แต่วันเดียว

เขาตอบแทนความใจดีของแนนและตินด้วยความขยันและซื่อสัตย์...

"อ้าวสวัสดีค่ะ" เสียงแนนที่เอ่ยทักทายคนมาใหม่ทำให้การันต์เงยหน้าตาม

"สวัสดีครับ" เป็นข้ามภพที่พยักหน้าให้การันต์ซึ่งวันนี้ยิ้มรับเขาเหมือนที่ทำกับลูกค้าทั่วไปเท่านั้น ที่ดูจะพิเศษกว่าคนอื่นหน่อยก็คงเป็นสีหน้าติดไปทางแปลกใจ

เจ้าตัวนึกว่าข้ามภพจะหายไปไม่มาเจอกันอีกเลยเสียแล้ว แต่เขาก็ยังมายืนตรงหน้าและกำลังเอ่ยสั่งกาแฟเย็นพร้อมเค้กรสเข้มแล้วเดินไปนั่งรอที่มุมเดิม

"อ่ะยังไง ยังไง ทักทายเสียงหวานเลยนะ" ตินแซ็วแฟนสาวที่หันไปซุบซิบกับฝนอย่างมีลับลมคมใน

"โอ้ยยยพี่ติน คนนี้น่ะของน้องรันต์เค้านู่น..." แนนว่าก่อนจะหันไปโบ้ยยิ้มแซ็วให้การันต์

"ใช่ที่ไหนละครับพี่ติน สองคนนี้ก็แกล้งผมไปเรื่อย" การันต์ว่าก่อนจะรับกาแฟที่นาวินทำเสร็จใส่ถาดพร้อมขนมที่ฝนเตรียมไว้ตรงไปยังโต๊ะ 11 ของข้ามภพทันที

"เย็นนี้ว่างหรือเปล่า" เสียงทุ้มๆยิงเข้าคำถามทันทีที่ร่างโปร่งวางเมนูที่เขาสั่งลงบนโต๊ะ

"อืม.. เย็นนี้ผมไม่ได้ไปทำที่ร้าน วันหยุดน่ะครับ" การันต์ครุ่นคิดก่อนจะบอกอ้อมๆไปยังข้ามภพที่มองมาอย่างรอเอาคำตอบ

"แปลว่าว่าง งั้นไปนั่งดื่มกันไหม" ลูกค้าหนุ่มหล่อถามทำอีกคนที่แปลกใจแล้วทำหน้าครุ่นคิดไปครู่นึง

"อืม ไปสิครับ" การันต์ตอบตกลง

เขาเองก็เบื่อๆล้าๆอยู่แล้ว ไปเปลี่ยนบรรยากาศใหม่ๆกับคนใหม่ๆบ้างก็ดีเหมือนกัน

"ขอเบอร์ไว้หน่อยสิ"

คำขอนี้การันต์เลิกคิ้ทำเพียงแค่ยิ้มแล้วเดินกลับไปทำงานเสียดื้อๆจนข้ามภพเข้าใจว่าเขาอาจจะรุกจนเสียเชิงหรืออาจจะดูคุกคามจนอีกคนกลัวแล้วก็เป็นได้

แต่เปล่าเลย...การันต์เดินกลับมาเขียนเบอร์โทรศัพท์ลงกระบนกระดาษโน้ตเล็กๆเพื่อรอยื่นให้กับอีกคนพร้อมใบเสร็จตอนคิดเงินต่างหาก มีเพียงแนนเท่านั้นที่สังเกตเห็น หญิงสาวยกยิ้มเบาๆให้กับตาเหยี่ยวของตนเอง

ข้ามภพเองก็ยกยิ้มบางๆให้กลับกระดาษแปลกตาที่ดูจนแน่ใจแล้วว่าคงไม่ได้แถมมาจากโปรโมชั่นของร้านแน่ๆแล้วจึงเดินออกไป

การันต์เดินไปเก็บโต๊ะกาแฟ พบกับนามบัตรที่ข้ามภพทิ้งไว้...

...ข้ามภพ ดรุุณีวงศ์...

...ประธานผู้บริหารบริษัทยานยนต์ A...

...0XX-XXX-XXXX...

การันต์หยิบนามบัตรขึ้นมาดูแล้วจึงกระตุกยิ้มออกมา

"คนนี้พี่ตินว่ายังไงคะ" แนนแกล้งเอ่ยถามแฟนหนุ่มทันทีที่เห็นพนักงานรุ่นน้องเดินกลับมาพร้อมก้มหน้าอ่านรายละเอียดบนนามบัตรใบสวย

"อืมมม...หล่อ รวย ดูจริงใจ ผ่าน!" ตินทำท่าคอนเฟิร์มและหันไปยิ้มๆให้กับสาวๆ

โดยที่พวกเขาไม่ได้สังเกตอลยว่าว่ามีคนที่ฟังอยู่ไม่ไกลด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะยินดีด้วยเท่าไหร่นัก

"พี่วิน พี่วิน พี่นาวิน!" ฝนเรียกบาริสต้าหนุ่มที่ยืนดูเครื่องทำกาแฟทำงานเงียบๆเหมือนเหม่อลอย

เสียงร้องของเธอแสบหูเสียจนคนอื่นๆหันมองตาม

"ฝนว่าไงนะ"

นาวินเอ่ยถามทันทีที่ออกจากภวังค์

"ฝนเรียกตั้งนานแล้วนะ ลาเต้อาร์ตแก้วนึงค่ะ" ฝนว่าก่อนจะมุ่ยหน้าทำเหมือนน้อยใจที่อีกฝ่ายไร้การตอบสนองเธอ

"วินโอเคนะ" บาริสต้าหนุ่มพยักหน้าให้กับตินที่ถามไถ่อาการของเค้าและมีแนนสังเกตอาการอยู่ใกล้ๆ ส่วนการันต์เองเมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรก็หันกลับไปทำงานต่อทันที

วันนี้ร้านเป็นอะไรกันนะ ฝนก็ไม่ได้ตกทำไมมันดูเซื่องๆซึมๆไม่กระปรี้กระเปร่าสมกับเป็นร้านกาแฟเลย แนนได้แต่เก็บความไม่เข้าใจไว้ลึกๆ

ถ้าเด็กๆมีปัญหาอะไรคงมาบอกเธออย่างทุกที... หรือปัญหาที่มีรอบนี้อาจจะไม่ใช่เงินเกือนไม่พอใช้แต่อาจจะเป็นหัวใจที่กำลังมีปัญหา

"วิน ไปส่งน้องหรือเปล่าวันนี้" แนนเอ่ยถามคนที่เตรียมตัวกลับบ้านเวลาเดียวกับการันต์

คนจากรอบเช้ามีเพียงฝนเท่านั้นที่จะทำงานต่อเนื่องไปจนร้านปิด เธอควงบสองกะจนถึงช่วงค่ำ มีเพียงพาร์ททามคนอื่นๆสับเปลี่ยนกันมาช่วยเท่านั้นโดยมีเธอเป็นหลักในการเมเนจงาน แต่เธอจะได้ทำหน้าที่เบาและฟรีไสตล์กว่าคนอื่นพอสมควร

ตินเคยบอกว่าขืนให้เธอทำงานหนักตั้งแต่เช้ายันมืดคงได้เป็นผี 'คอยเฝ้าร้าน' สมใจอยากแน่...

"อืม ก็ว่าจะไปส่งอยู่ครับ"

"อะ ฝากนี่ให้รันต์ด้วย วินก็เอาไปแบ่งกันนะ" แนนยื่นถุงเค้กให้และฝากไปให้อีกคนที่ดูท่าจะเตรียมของกลับบ้านอยู่ด้านหลัง

"พี่เอาใจช่วยนะ" แนนว่าตบไหล่ให้นาวินเบาๆ

เธอว่าเธอดูออกว่านาวินแอบมีความรู้สึกพิเศษให้การันต์ แต่ถึงอย่างนั้นพ่อหนุ่มบาริสต้าคนเก่งก็ไม่มีท่าทีจะเดินหน้าจีบสักทีจนเธอเข้าใจว่านาวินเลิกชอบการันต์ไปแล้ว แต่เมื่อมาเห็นอาการที่ข้ามภพมาวอแวเจ้าเด็กหนุ่มของร้านเข้าก็รู้ทันทีว่านาวินยังไม่ล้มเลิกความรู้สึกในใจไป

นาวินทำหน้างงๆกับคำอวยพรและมองถุงเค้กในมือ เขาไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะยังไม่มั่นใจว่าที่สาวเจ้าของร้านพูดเธอรู้อะไรกันแน่ ทำเพียงแค่รับมันมาแล้วกล่าวขอบคุณ

"อ่ะ นี่พี่แนนฝากมาให้เราน่ะ" นาวินยื่นถุงเค้กส่งให้การันต์ที่ถอดหมวกกันน๊อคกำลังจะส่งคืนเขา

"โหเยอะแยะจัง พี่วินแบ่งไปด้วยสิ พี่แนนต้องฝากให้พี่ด้วยเลยใช่ไหม.." การันต์ว่ามองเค้กในมือที่มีหลากหลายรสมากเกินกว่าจะให้คนๆเดียว

แนนมักจะฝากของมาให้พวกเขาทานเสมอเมื่อใครมีวันหยุด ซึ่งพรุ่งนี้กลางวันเป็นวันหยุดของการันต์ เค้กพวกนี้เป็นเค้กที่ค้างมาจากวันก่อนเลยไม่ขายลูกค้าก็จริง แต่คนที่ทำงานอย่างพวกเขารู้ดีว่ามันจะอยู่ในตู้เย็นได้อีก 1-2 วันเช่ียว ถ้าไม่ใช่ไส้มะพร้าวที่ควรต้องกินให้หมดวันนี้เลยน่ะนะ...

"รันต์กินเถอะ ช่วงนี้พี่ลดหุ่นน่ะ..." นาวินเอ่ยอ้าง

เจ้าตัวเล่นกีฬาและดูแลตัวเองอยู่แล้วทำไมการันต์จะไม่รู้ พี่คนนี้ก็มีน้ำใจให้เขาตลอด... เป็นพี่ฝนหน่อยสิคงแย่งกันเลือกหน้าเค้กกับเขาจ้าละหวั่น

"งั้นกลับดีๆนะพี่" การันต์โลกมือลาอีกคนก่อนที่บาริสต้าหนุ่มในเสื้อยันส์จะขับรถมอเตอร์ไซต์คลาสสิคคันเท่ออกไป

'เจอกัน 2 ทุ่มหน้าอพาร์ทเมนท์'

เสียงข้อความดังขึ้นมาบนหน้าจอของการันต์

เจ้าตัวกดอ่านและมองเบอร์ที่ไม่คุ้นนัก ก่อนจะหยิบนามบัตรที่ได้มาเมื่อกลางวันออกดูคู่กัน มันถูกส่งมาโดยข้ามภพอย่างที่คิดเขาจึงกดบันทึกเบอร์เจ้าของข้อความไว้และส่งข้อความตอบกลับออกไป

เขาเดินผ่านรปภ.อีกคนที่ก็สนิทสนมกันอย่างดีแล้วยื่นเค้กในถุงที่มากมายให้ น้ายามขอบคุฯเขายกใหญ่ในความมีน้ำใจ

การันต์สนิทกับผู้รักษาความปลอดภัยทุกกะเชียวล่ะ

ได้รับมาก็ควรจะแบ่งปันกลับไปบ้าง เผื่อวันข้างหน้ามีเหตุอะไรคนเขาจะได้ช่วยได้เอ็นดู

การันต์หัวเราะเบาๆกับตัวเองหน้ากระจกในตอนที่กำลังสำรวจใจใบหน้าที่จะต้องออกไปเจอกับใครอีกคน นี่เขากำลังทำอะไรอยู่... กับคนนั้นที่พบเพียงไม่กี่ครั้งเนี่ยนะ

แต่ก็นั่นแหละ ชีวิตของเขาก็มีอะไรแปลกใหม่มาให้เจออยู่เสมอแม้จะดำเนินทุกๆนาทีไปแบบเดิมๆ เด็กหนุ่มกดตั้งนาฬิกาปลุกตอน 1 ทุ่มตรง ก่อนที่จะนอนงีบกลางวันสักหน่อยเพื่อเอาแรง

รีไรท์ : 26.08.2021