จากความรักเพ้อฝันสมัยมัธยมสู่ชีวิตครอบครัวกับเพื่อนเก่าที่เคยแอบรัก

กันต์ : กูเคยชอบไอ้กล้าสมัยม.ต้น

_______________________________

กล้า : ไหนมึงบอกว่าเปิดใจ แล้วทำไมทีงี้มึงเมินความรู้สึกกู หรือมึงชอบไอ้ปราบ?

กันต์ : มันเรื่องของกูมั้ยกล้า เรายังไม่ได้เป็นอะไรกัน

_______________________________

กล้า : มึงท้องกับกูใช่มั้ย?

เงียบทำไมกันต์?

เรื่องราวความที่คนนึงจาก 100 เหลือ 0

และอีกคนกำลังจะเริ่มจาก 0 ไป 100

ที่มีอีกหนึ่งชีวิตน้อยๆมาเป็นพยานรัก.

กล้ารักกันต์

((Warning : จักรวาลนี้ผู้ชายสามารถท้องได้ปกติ โดยไม่ต้องมีความผิดปกติหรือเรื่องทางวิทยาศาสตร์มารองรับ))

โดย

ศศิศิลป์

✿✿✿สาส์นถึงผู้อ่านงานของศศิศิลป์ทุกท่าน..✿✿✿

((นิยายต่อไปนี้ขอให้ทุกท่านปลดเปลื้องออกจากโลกแห่งความจริง โลดแล่นสุนทรีย์ไปกับจินตนาการ อาจจะมีบางความคิดและบางการกระทำของตัวละครที่ไม่อาจถูกใจหรือผิดเพี้ยนไปจากความจริงและความถูกต้อง

ไม่ว่าจะเรื่องศีลธรรม จรรยาบรรณ เพศ ภาษาและความรุนแรง

ขอให้อ่านโดยมีวิจารณญาณเก็บใส่กรอบของจินตนาการแขวนในมุมของหัวใจ อย่าได้นำไปสู่ความเดือดเนื้อร้อนใจใดๆในชีวิตจริงของท่านเลย ขอให้เป็นไปเพื่อความบันเทิงและมุมเล็กๆที่จินตนาการของท่านได้โลดแล่น

หากผิดพลาดประการใดต้องขออภัยน้อมรับทุกคำติชม อาจจะมีตอบกลับท่านผู้อ่านบ้างหรือไม่ได้ตอบบ้าง ขออภัยในความไม่ทั่วถึง แต่จะอ่านให้ครบทุกฟีดแบค

ขอให้ท่านพึงระลึกว่านิยายเป็นจินตนาการ ตัวละครเป็นส่วนนึงของการถ่ายทอดจินตนาการ และตัวผู้จินตนาการเองมิได้มีความรู้ครอบคลุมครบทุกเรื่องจึงอาจจะมีผิดพลาดไปบ้างโดยมิได้มีความตั้งใจ กราบขออภัยไว้ ณ ที่นี่ด้วย

ปล.เนื้อเรื่องเกิน90% ส่วนใหญ่อิงมาจากจินตนาการและการพบเจอเรื่องราวรอบตัวของท่านผู้เขียนเอง แต่นำมาร้อยเรียง ปรับเปลี่ยนทั้งชื่อก็ตาม ใดๆก็ตามให้เป็นคาแรคเตอร์ที่ซึ่งไม่มีอยู่จริง หากมีความบังเอิญไปคล้ายคลึงใครขอให้ทราบว่ามิมีเจตนาจะลบหลู่พาดพิงใครก็ตาม))

××××**ทุกเรื่องของนามปากกาศศิศิลป์ จะไม่มีการตีพิมพ์เป็นรูปเล่มหนังสือ**××××

หากต้องการติดต่อร้องเรียน พูดคุยเรื่องสำคัญ ขอเชิญที่

Email : sasisilp@gmail.com

facebook page : นามปากกา ศศิศิลป์ Sasisilp

กล้ารักกันต์ โดย ศศิศิลป์

intro.. จุดเริ่มต้น

___________________________________________

วันคริสมาสต์

8 ปีที่แล้ว

โรงเรียนเอกชนสหศึกษาสำหรับมัธยมต้นที่มีชื่อเสียงเรียงนาม นักเรียนชายหญิงในชุดพละสีเหลืองกางเกงน้ำเงินดำขายาว สัญลักษณ์โรงเรียนเป็นดอกลิลลี่ตราอยู่ที่หน้าอกนั่งเรียงรายรอทำกิจกรรมอยู่ในห้องเรียนที่ถูกตระเตรียมไว้โล่งกว้าง

"ตื่นเต้นปะ มึงว่าจะได้อะไร?" กันต์ กันติทัต เด็กน้อยวัยมัธยม 3 ถามเพื่อนสนิท พรีน เด็กสาวน้อยมีน้ำมีนวล

"ไม่รู้อะมึง แต่กูขอให้ได้ของจากกล้า.." เธอตอบแก้มเผยให้เห็นลักยิ้มน้อยๆด้วยความเขินนิดๆ

"มึงชอบมันขนาดนั้นเลยหรือไง หืม.." ถามพร้อมกับโยกหัวไปมา เธอเป็นเพื่อนซี้ที่นุดของเขา ในกลุ่มมีทั้งชายหญิงทั้ง straight และ lgbt ที่เด็กในตอนนั้นยังไม่ได้เข้าใจความหมายของมันอย่างถ่องแท้ เพราะทุกคนคือเพื่อนกัน

"รู้แล้วยังจะถาม กูชอบมันมาตั้งแต่วันแรกเลยนะเว้ย ชอบมากๆ ชอบมาตลอดแม้ว่ามันจะไม่ได้ชอบกูก็เถอะ มันมีแฟนแล้วกูก็ยังหวังของกูอยู่ตรงนี้" เป็นธรรมดาสำหรับรักในวัยเรียนในวัยที่ละเอียดอ่อน

และธรรมดาที่ใครๆก็รุมชอบหนุ่มป๊อปอย่าง กล้า ปาณัสม์ หนุ่มฮอตที่เพียบพร้อมไปด้วยหน้าตาและความสามารถในการแสดงที่มักจะร้องเพลงเล่นกีต้าร์โชว์ในโรงเรียนเรียกเสียงกรี๊ดอยู่เสมอ

แต่ออกจะเกินธรรมดาเสียหน่อยที่ในบรรดาหญิงสาวและชายไม่แท้เธอออกตัวแรงที่สุดว่าเธอชอบ กล้า ชอบมากๆ เธอไม่เคยพูดออกไปตรงๆแต่เพื่อนๆที่คอยเชียร์รวมถึงของขวัญในทุกเทศกาลโดยเฉพาะวาเลนไทน์ที่ส่งถึงมือไม่ขาดก็ยืนยันได้ดี

"ปีสุดท้ายแล้วนี่นะ.." รวมถึงกันต์เองก็เช่นกัน ที่คอยหนุนหลังเป็นพ่อสื่อให้เขากับเพื่อนสมหวังกัน ใบหน้านั้นสลดลงเพราะในใจลึกๆมีเรื่องที่เขาไม่สามารถพูดออกไปได้...

ห้องมัธยมปีที่ 3/3

"มานักเรียน ขยับเข้ามาใกล้ๆเร็วๆเข้า จะได้จับสลากกันสักที.." ครูอ้อ ครูประชั้นเรียกเราที่เดินเตร็ดเตร่หน้าห้องบางส่วนเข้ามารวมกัน

"ในนี้ครูใส่เลขที่ของทุกคนไว้ มีทั้งหมด 38คน เดี๋ยวเราเริ่มจากเลขที่1ออกมาจับก่อนแล้วหลังจากนั้นใครที่ได้ของขวัญไปก็จับต่อโอเคมั้ย?"

"โอเคค่ะ//โอเคครับ" เสียงตอบรับเกรียวกราว

"เอาละมาเลยเลขที่ 1 " เพื่อนคนแรกก้าวออกไปทุกคนส่งเสียงเชียร์และลุ้นกันยกใหญ่ ผ่านไปคนแล้วคนเล่า จนกระทั่งพรีมเธอก็ได้รับของขวัญจากเพื่อนชายคนนึงในห้อง ไม่ใช่กล้า... เธอดูจะเสียดาหน่อยๆ

"เอาละพรีมล้วงมา1ใบเลยลูก..." ครูอ้อทำหน้าที่ของเธอเขย่ากล่องไปมาให้พรีมเลือกผู้โชคดีคนต่อไป

"ไหนดูซิ...เลขที่ 38 จ้ะ.."

"กรี๊ดดดด // วี้ดวิ้ววว" เสียงแซวดังทั่ว เพราะคนที่ก้าวออกมาคือ กล้า ปาณัสม์ ชายหนุ่มที่เธอหมายปอง พรีมหน้าขึ้นสีด้วยความเขินอาย กล้าเดินออกไปรับกล่องของขวัญก่อนจะถ่ายภาพไว้

"รางวัลต่อไปสาวๆอย่าเสียงดังกันมากละ.." ครูอ้อแซว ก่อนที่กล้าจะหยิบกระดาษขึ้นมา ครูประจำชั้นเธอรู้จังหวะเป็นอย่างดีกับท่าทางที่ทำให้ทุกคนลุ้นรวมถึงกันต์ที่บีบมือให้กำลังใจเพื่อนสาวข้างๆอยู่

"เลขที่ 11 ใครเอ่ย..." กันติทัตใจเต้นไม่เป็นจังหวะ และเพราะเพื่อนรอบๆที่เรียกสติว่าเลขที่ 11 คือเขาเอง ก็ก้าวขาออกไป

"มาเลยมารับของขวัญ..." ครูอ้อว่า ก่อนที่กล้าจะยื่นถุงขนาดใหญ่ที่ห่อไว้มิดชิดไม่ได้ติดโบว์เรียบหรูอะไรยื่นมาให้และยิ้มน้อยๆ ก่อนที่เราจะถ่ายภาพมองไปที่กล้องของครูค้างเอาไว้

กันติทัตนั่งรถรับส่งกลับบ้านด้วยรอยยิ้ม เขามองออกไปนอกกระจก

"อิจฉาอะ ..." พรีมบ่นตอนที่ทุกคนแยกย้ายจับของขวัญได้หมดแล้ว

"ขอโทษนะมึง..." รู้สึกผิดพร้อมกับความดีใจ เพราะพรีมไม่รู้ความในใจของเขา ...เธออยากได้มัน กิตติทัตรู้ดีแต่เขาขอเห็นแก่ตัวไม่ได้มอบสิ่งนี้ให้ไป มันเป็นสิ่งเดียวที่เขาพอจะมีมันได้ และเพราะเธอได้ โคมไฟลายการ์ตูนน่ารัก มันคือของขวัญแทบจะคนละประเภทเธอจึงไม่กล้าเอ่ยปากขอแลกกับเขา

แม้ในใจก็คงสงสัยว่าทำไมเพื่อนรักถึงไม่ให้เธอ

"เอานามึง แค่ของขวัญคริสมาสอะ.." แพร สาวห้าวในกลุ่มตบไหล่พรีมปุๆก่อนหันมองกิตติทัตอย่างเข้าใจ

ตุ๊กตากระต่ายน้อยตัวสีคราม

ความทรงจำที่ดีที่สุดสำหรับความรักในรั้วมัธยมต้นของกันต์

02.08.2020

กล้ารักกันต์ โดย ศศิศิลป์

ตอนที่ 1 : วันเลี้ยงรุ่น

___________________________________________

วันนัดเลี้ยงพบปะสังสรรค์เพื่อนเก่าสมัยมัธยมต้นถูกจัดขึ้นริมทะเล เป็นปีที่เกือบทั้งหมดสำเร็จการศึกษาปริญญาตรีและเพราะกลับมาที่บ้านเกิดจึงรวมตัวคนที่ยังติดต่อได้มาพบปะกัน

"ไอ้กล้ามึงชวนใครมาบ้าง นี่อย่าบอกนะพวกมึงว่ามีแต่หน้าเดิมๆแค่นี้?" ต๊อด หัวโจกที่ริเริ่มจะจัดงานถาม เห็นก็แต่เพื่อนหน้าเดิมๆไม่เกิน10คน นัดเจอกันบ่อยๆอยู่แล้ว

"กูจะรู้มั้ย กูได้คุยกับใครที่ไหน แล้วกูเด็กใหม่ในรุ่นนะ โน้นเลยไอ้บัง มึงตามใครมาบ้าง" โยนไปให้เพื่อนหน้าแขกที่นั่งแดกเหล้าเข้าไปอย่างเดียว คุยอยู่กับลูกครึ่งอีกคนที่เหมือนมันมาเพื่อกิน

"8ปีนะโว้ยไม่ใช่8วัน รอเป็นมั้ยมึงอะ รีบก็นัดล่วงหน้าตั้งแต่ปีที่แล้วสิโว้ยย!" บัง ที่จริงมันชื่อเติร์ด บอกเรียกเสียงฮา

"ฮัลโหลมายเฟรนนนนนน!!" เสียงสาวๆดังมา แก๊งใหญ่มาแล้ว นี่ก็เจอบางคนประปรายอยู่บ่อยๆ แต่ครั้งนี้ทีมใหญ่มาเลย ก่อนที่จะเดินตามหลังมาด้วย

..ปราบ ไอ้หล่อตัวสูงใหญ่ว่าที่นักธุรกิจมันมีโรงแรมใหญ่สุดในพวกเราที่ควงมากับกี้เพื่อนสาวสายบันเทิงที่ไม่ค่อยจะออกนอกหน้านอกตาเอาเสียเลยเนียนไปควงเขาได้ยังไง

ส่วนข้างหลังนั่นไม่ได้เจอกันนาน ครั้งสุดท้ายคือวันสุดท้ายที่ได้เป็นนักเรียนในสถาบันที่พาเรามารวมตัวกัน กันต์

"เชี่ยยยย ไอ้ปราบ มึงพากันต์มาได้ไงวะ ในที่สุดกูก็ได้เจอเพื่อนรุ่นดึกดำบรรพ์กับเขาเสียที...." ไอ้บังออกอาการเว่อร์ แต่มันก็คงผูกพันธ์กันจริงๆ เจ้าพวกนี้หลายคนมันเรียนกันมาตั้งแต่อนุบาล 1 โดยเฉพาะกันต์มันมีชื่อเสียงที่ดีเพราะรักษาความดีมาตั้งแต่ยังอ่านเขียนไม่ได้ยันจบม.3 เป็นเทพเจ้าของพวกมันรวมถึงผมด้วย

"ผู้มีพระคุณ!! กูจบม.3ได้เพราะมึงเลยนะ.." เสียงหัวเราะขำไอ้แจ๊ค ลูกครึ่งกล้ามปู แต่ที่มันพูดก็ไม่มีอะไรเกินจริง

"ระดับกูแล้ว กี่กันต์กูก็ตามกลับมาได้..." ปราบยักคิ้วก่อนจะกอดคอกันต์โชว์ และนั่งลง โต๊ะของเราตอนนี้มี 10คนเป็นโต๊ะกลม สาวๆและบางส่วนหลังจากทักทายก็แยกย้ายกันไปกินข้าวโต๊ะใกล้ๆที่จัดไว้

"แล้วทำไมมึงไม่ค่อยติดต่อเลยวะ แบบไม่มาเจอไม่ได้อะไรเลย หล่อขึ้นเยอะเลยว่ะ.." ต๊อดชม ซึ่งต้องเห็นด้วยจริงๆ บุคคลิกนิ่งๆติดไปทางเนิร์ดแม้มันจะไม่ได้เนิร์ดแต่ตอนนี้ถูกเปลี่ยนเป็นการเคลือบด้วยลุคเฉี่ยวๆหูมันเจาะซัก10รูได้

"เออโคตรเฟี้ยวอะ ลืมภาพกันต์ที่ถูกระเบียบ เป็นบุคคลตัวอย่างที่ครูตั้งไว้ให้พวกเราบูชาเช้า-เย็นเลยว่ะ.." กล้าบอกออกไป เขาสาบานเลยว่านี่คือความจริง กันติทัตสมัยก่อนนั้นจะถูกยกตัวอย่างเป็นคนที่คุณครูทุกรายวิชาและทุกระเบียบจะบอกให้พวกทะโมนอย่างเขาดูเป็นแบบอย่าง

"แน่นอนดิวะ เวลาเปลี่ยนไม่ให้เปลี่ยนเลยหรือไง" มันตอบยกยิ้มกวนๆ โคตรมีสเน่ห์

"ตอบมาก่อนทำไมถึงทิ้งพวกกูอะ นี่ถ้าไอ้ปราบไม่ลากวันนี้จะได้เจอมั้ย ไม่ดิ...ชาตินี่จะได้เจออีกเมื่อไหร่" ต๊อดบ่นน้อยใจ

"เว่อร์ กูอยู่บ้านหลังเดิมเถอะ กูไม่ค่อยได้มาเพราะไม่ได้ติดต่อใครเลย แบบยังไงวะ ... ย้ายโรงเรียนไปก็แยกย้ายไปเลยอะ มีแต่ปราบนี่แหละได้คุยบ้าง อีกอย่างนะ.. ซี้แก๊งกูหายไปหมดแล้ว.." เจ้าตัวอธิบายพร้อมยกแก้วในมือขึ้นดื่ม โห...คอทองแดง ไม่เคยรู้ว่ามันกินเก่งขนาดนี้

"แล้วหายไปไหนหมดนะ รู้แต่แพรไปอยู่เชียงใหม่ใช่มั้ย?" ปราบถามขึ้น แพรไหนวะ ..อ๋อ เพื่อนห้าวๆที่สนิทในแก๊งของมัน

"อืม ส่วนพรีมก็โน่นอะ อยู่เมืองนอกโน้น...แทบไม่ได้คุยกันเลย" มันพูดจบเสียงแซวก็เริ่มดังขึ้น

"ฮันแหน่ๆๆๆ ไอ้กล้า เสียดายปล่าวมึง เมื่อก่อนมันชอบมึงชิบหาย" หมาในปากไอ้ทิวที่นั่งเงียบอยู่นานทำงาน

"เพื่อนไปมีชีวิตที่ดีแล้วโว้ย" ไอ้บังเสริม

"แต่ไอ้แคนยังอยู่นี่วะ ไม่มาด้วยกันหรอ?" เติร์ดถาม เพราะยังมีเพื่อนบางส่วน วันนี้มาไม่ถึง30คนด้วยซ้ำแม้จะทะยอยมาเพิ่มแล้ว

ทั้งที่ในรุ่นร้อยกว่าคน ส่วนแคนที่ว่านี่มันเป็นหนุ่มนักกีฬาอดีตเพื่อนอีกคนของกันต์มันเหมือนกัน

"มึงเก็ตมั้ยวะ 8ปีนะเว้ย กูก็ไม่ได้สนิทกับทุกคนแล้ว ยอมรับว่าตอนนั้นก็มีชีวิตใหม่ไปเลย..ไม่ได้เหนียวแน่นเหมือนพวกมึงนี่" อันนี้เห็นด้วย เพราะพวกเรามันอินกับความสัมพันธ์ช่วงนี้เลยอยากรักษามันไว้ แต่เท่าที่เห็นนอกจากสาวๆข้างหลัง คนอื่นก็ไปมีชีวิตของใครของมันหมดเลย

"มึงจะถามทำไมนักวะ กูนี่ไง เพื่อนรักกันต์...ใช่มั้ยเธอ" ปราบว่ายกยิ้มมองไอ้กันต์ที่ยิ้มบางๆกลับไป

"เพื่อนรักกันต์.." แจ๊คทวนคำด้วยสีหน้าตลกๆ เพราะความหมายมันสองแง่สองง่าม

"เธอก็มาว่ะ.." ต๊อดแซว สรรพนามเพราะๆแบบนี้เห็นมันพูดกันสองคน

"พวกกูสุภาพชนว่ะ พูดกันแบบนี้จนชินตั้งแต่ม.ต้น" อันนี้เคยได้ยินอยู่

"เจ้าชู้ไง กับเพื่อนกับฝูงก็ไม่เว้น" กันต์แซวกลับและทุกคนเห็นด้วย

โอโห สนิทกันมากๆเลยสิท่า ปราบมันดูแลเอาใจของมันอย่างดีตั้งแต่เดินเข้ามา

เริ่มดึกขึ้น หลายคนก็เมา ดีที่วันนี้แจ๊คมันเตรียมห้องรีสอร์ทของมันไว้แล้ว คบเพื่อนรวยก็อย่างนี้สินะ จริงๆเพื่อนจากสถาบันนี้ก็มีฐานะกันทั้งนั้น

"เกมส์ไร้สมองชิบหายไอ้อ้วน มึงหาที่มันสร้างสรรค์กว่านี้มีมั้ยวะ.." บังบ่นไอ้ทิว อดีตมันเคยอ้วนมากจนเป็นฉายา

"อ้วนอะไรดูกูตอนนี้ครับบัง แล้วนี่ติดทะเลมึงจะให้ทำอะไรถ้าไม่หมุนขวด ปีนเก็บมะพร้าวโชว์มั้ย?" ทิวประชด

ตอนนี้เราล้อมวงกันโต๊ะใหญ่ สาวๆมารวมกันบางส่วน เหลือกัน10กว่าคน ที่เหลือกลับไปบ้างไปนอนบ้าง นอนกองบนพื้นบ้าง

"เสียเวลาว่ะ กติกาคือหมุนที่ใครคนนั้นคิดหัวข้อ มาเริ่มที่กูเปิดก่อน!" ต๊อดว่า

"ทุกคนในนี้ไม่เคยมีใครเกลียดขี้หน้ากัน...ถ้าเคยหมดแก้ว!!"

"คำถามชวนตีกันชิบหาย มึงเปิดเพลงไททศมิตรบิ๊วท์มาเลยมั้ย?" แจ๊คบ่น

"ไม่รู้แหละ ซื่อสัตย์โว้ย!" ต๊อดว่า ก่อนที่ทุกคนยกซดหมดแก้ว แหงดิ ยิ่งตอนเด็กมันต้องมีโกรธเกลียดกันบ้าง

"ต่อไปหมุนนะ..." ผมบอกก่อนจะจับขวดแก้วหมุนๆๆจนปลายขวดไปหยุดที่ทิว

"กูเพิ่มกติกา คำถามต่อไปแคบขึ้นแล้วพวกมึงต้องบอกรายละเอียดด้วย"

"อิทิว มึงจะเพิ่มเอาตอนนี้ไม่ได้นะโว้ย..." กี้บ่น

"จริง มึงโกงอะ.." วิวตอนนี้เริ่มเมาแล้ว

"เอานา โตๆแล้วจะไปกลัวอะไรวะ คำถามเด็กๆทั้งนั้น" คนเพิ่มกติกาบ่น

"ทุกคนในนี้ไม่เคยชอบกันเอง..." ทิวพูดขึ้น

"เฉพาะในโต๊ะนี้ใช่มั้ย.." ต๊อดถาม

"เออถ้าเคยก็แดกซะ โกหกกูเสกหนังควายเข้าท้อง..." บังเสริมด้วยความรำคาญ

แอบเห็นหลายคนมองไปที่ใครๆรอบโต๊ะแล้วคงสดุดความทรงจำในใจก็ดื่มหมดแก้วเงียบๆกัน

"เชี่ยยย อะ...เริ่มที่มึง..." ทิวจี้ เพราะกติกาที่มันเพิ่มมาได้ผล

"กูไม่ประสงค์ออกนาม..." ต๊อดที่โดนชี้คนแรกบอก

"ใครไม่กล้า แดกหมดแก้วอีกแก้วนะครับเพื่อน!!" มันขู่ แต่หลายคนยอมยกดื่มหมดแก้วที่สอง

"อะๆ มึงคนเดียวไม่ยก แปลว่าพร้อมบอก.." ทิวถามกันต์ที่นั่งไม่ได้กลัวว่าจะโดนถามอะไร

"กูเคยชอบไอ้กล้าสมัยม.ต้น..." ทั้งวงเงียบไปครู่ ที่ตกใจสุดคือเจ้าของชื่ออย่างผมนี่แหละ มันมองมาแบบไม่หลบตา ก่อนจะชูแก้วขึ้นแล้วกระดกลงหมดทีเดียว

"แม่งพีคคคคคค!!" บังร้องขึ้น ไอ้จะชอบผู้หญิงผู้ชายมันไม่ใช่สาระ แต่ไม่คิดว่ากันต์มันจะเคยมีความรู้สึกแบบนั้นและกล้าบอกมันออกมา

"ไอ้กล้า มึงว่าไง!" กี้ถามจี้

"ไม่ไงอะ...ขอบคุณนะ.." ผมบอกมันออกไป

หลังจากนั้นเกมก็เดินต่อไป แต่สิ่งนึงที่ไม่เหมือนเดิมคือผมไม่สามารถหลุดโฟกัสไปจากคนที่เพิ่งสารภาพออกมาได้เลย เผลอมองมันทั้งคืนจนเราแยกย้ายกันไป

พูดอะไรออกมาวะไอ้กันต์...

ทำกูใจเต้นแรงชิบหายเลย

02.08.2020