"พีท แกไปกินข้าวร้านเดิมป่ะ?"เสียงใสของ "อิงฟ้า" ดังขึ้นข้างๆ ผม ขณะที่กำลังเก็บหนังสือลงกระเป๋า เราสองคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ม.ต้น ผ่านมาหลายปีจนตอนนี้เราเรียนมหาวิทยาลัยปีสองแล้ว แต่ความสัมพันธ์ก็ยังคงเป็นเพื่อนสนิทเหมือนเดิม—อย่างน้อยก็สำหรับเธอ

ผมเงยหน้าขึ้นสบตาเธอ อิงฟ้ายิ้มกว้างอย่างเคย ใบหน้าหวานนั้นดูสดใสเหมือนทุกวัน "ไปดิ หิวจะตายอยู่แล้ว" ผมตอบกลับพยายามทำตัวปกติ ทั้งที่ในใจอยากเอื้อมมือไปลูบผมเธออย่างเอ็นดู

ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา ผมรู้ตัวตั้งนานแล้วว่าความรู้สึกที่มีต่ออิงฟ้ามันไม่ใช่แค่เพื่อน ผมชอบเธอ—มากเสียด้วย แต่ก็ไม่เคยกล้าพอจะบอกออกไป เพราะกลัวว่าถ้าบอกแล้ว ทุกอย่างที่เรามีจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

"วันนี้อากาศดีเนอะ" อิงฟ้าเดินข้างๆ พลางเงยหน้ามองท้องฟ้า มือเธอแกว่งไปมาใกล้ๆ กับมือผม แต่ผมก็ไม่กล้าพอจะจับมันเอาไว้

"อือ ดี" ผมตอบสั้นๆ หัวใจเต้นแรงอย่างช่วยไม่ได้

เราเดินมาถึงร้านอาหารตามสั่งประจำที่อยู่ข้างมหาวิทยาลัย อิงฟ้าสั่งกะเพราไก่ไข่ดาว ส่วนผมสั่งข้าวผัดทะเล แม่ค้าร้านนี้รู้จักเราดี เพราะเรามากินด้วยกันแทบทุกวัน

"วันนี้เรียนเหนื่อยมั้ย?" เธอถามขณะที่กำลังคนชาเย็นในแก้ว

"ก็พอไหว วิชาเช้าน่าเบื่อไปหน่อย" ผมตอบ จริงๆ แล้วมันไม่ได้สำคัญอะไรหรอก ที่สำคัญคือเธอนั่งอยู่ตรงหน้าผม หัวเราะและพูดคุยอย่างเป็นธรรมชาติ

ผมชอบมองเธอเวลาพูด เธอมีรอยยิ้มที่ทำให้โลกทั้งใบดูสดใส ดวงตากลมโตของเธอเต็มไปด้วยชีวิตชีวา และเวลาที่เธอหัวเราะ เสียงของเธอก็เหมือนเสียงระฆังใสๆ ที่ทำให้ผมตกหลุมรักซ้ำแล้วซ้ำอีก

แต่เธอไม่เคยรู้เลย ว่าผมรู้สึกยังไง

"เฮ้ยพีท แกฟังฉันอยู่ป่ะเนี่ย?" เสียงอิงฟ้าดึงผมออกจากภวังค์

"ห๊ะ อะไรนะ?" ผมกระพริบตาไล่ความคิดฟุ้งซ่าน เธอมองผมด้วยสายตาจับผิด

"นี่แกเหม่ออีกแล้วนะ เป็นอะไรหรือเปล่า?" เธอถามพลางยื่นหน้ามาใกล้ ผมรีบเอนตัวหนีทันที

"ไม่ได้เป็นไร แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย" ผมโกหก

"จริงอ่ะ?" เธอจ้องผมสักพักก่อนจะยักไหล่แล้วหันไปสนใจกับข้าวตรงหน้า

ในใจผมแอบถอนหายใจโล่งอก ถ้าเธอจับได้ว่าผมคิดอะไรอยู่ คงแย่แน่ๆ

พวกเรานั่งกินข้าวกันไป คุยเล่นกันเหมือนทุกวัน ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่สำหรับผม ทุกวันที่ได้อยู่กับเธอมันเป็นวันที่มีค่ามาก ผมไม่อยากให้มันเปลี่ยนไปเลย แม้ว่าผมจะอยากเป็นมากกว่าเพื่อน แต่ถ้าความกล้านั้นจะทำให้เธอหายไปจากชีวิต ผมก็ไม่อยากเสี่ยง

บางทีการได้อยู่ข้างๆ โดยที่ไม่พูดอะไรเลย อาจจะดีกว่าการสารภาพแล้วเสียเธอไปตลอดกาลก็ได้...

วันต่อมา ผมเดินเข้าห้องเรียนเหมือนปกติ แต่วันนี้กลับมีบางอย่างที่ไม่ปกติ

"เฮ้ยพีท! รู้ยัง? ปีสองปีนี้มีเด็กใหม่ย้ายมา" ไอ้กันต์ เพื่อนอีกคนของผมสะกิดบอก

"เด็กใหม่?" ผมขมวดคิ้ว

"ใช่ เห็นว่าเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากต่างมหาลัย" กันต์พูดพลางพยักพเยิดไปทางหน้าห้อง

ผมหันไปมอง และนั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็น "กวิน"

วันต่อมา ผมเดินเข้าห้องเรียนเหมือนปกติ แต่วันนี้กลับมีบางอย่างที่ไม่ปกติ

"เฮ้ยพีท! รู้ยัง? ปีสองปีนี้มีเด็กใหม่ย้ายมา" ไอ้กันต์ เพื่อนอีกคนของผมสะกิดบอก

"เด็กใหม่?" ผมขมวดคิ้ว

"ใช่ เห็นว่าเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากต่างมหาลัย" กันต์พูดพลางพยักพเยิดไปทางหน้าห้อง

ผมหันไปมอง และนั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็น "กวิน"

เขาเป็นผู้ชายรูปร่างสูง ใบหน้าคมสันดูดีชนิดที่ผู้หญิงหลายคนในห้องมองตามเป็นตาเดียว และที่สำคัญ—เขาเดินเข้ามานั่งข้างอิงฟ้า

หัวใจผมกระตุกวูบ

อิงฟ้าหันไปยิ้มให้กวิน แล้วเริ่มพูดคุยกันอย่างสนิทสนมในเวลาไม่นาน ผมไม่รู้ว่าพวกเขารู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า แต่แค่ได้เห็นภาพนั้น ก็ทำให้ผมรู้สึกไม่ดีอย่างบอกไม่ถูก

ในช่วงเวลาที่เหลือของคาบเรียน ผมแทบไม่ได้โฟกัสกับเนื้อหาเลย ทุกครั้งที่หันไปมอง อิงฟ้ากำลังพูดกับกวิน พวกเขาหัวเราะกันเป็นระยะ และเหมือนว่ากวินจะเป็นคนคุยเก่งพอสมควร

พอหมดคาบเรียน อิงฟ้าเดินเข้ามาหาผม "พีท เดี๋ยววันนี้ไปกินข้าวกับกวินด้วยกันนะ เขาเพิ่งย้ายมาเลยยังไม่ค่อยรู้จักใคร"

ผมฝืนยิ้ม "อ๋อ ได้ดิ"

แต่ในใจกลับรู้สึกไม่โอเคเอาเสียเลย...

ระหว่างที่เราสามคนนั่งกินข้าวด้วยกัน ผมสังเกตว่ากวินเป็นคนที่เข้ากับคนง่าย เขาชวนคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้ตลอดเวลา และดูเหมือนอิงฟ้าจะสนุกไปกับบทสนทนาของเขาด้วย ผมพยายามบังคับตัวเองให้ทำเป็นปกติ แต่ลึกๆ แล้ว มันรู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังเข้ามาในพื้นที่ของผม

"พีท ทำไมเงียบจัง? ปกติแกชอบเถียงฉันไม่ใช่เหรอ?" อิงฟ้าหันมาถาม ผมหัวเราะแห้งๆ

"ไม่มีอะไร แค่ฟังพวกแกคุยกันอยู่" ผมตอบ

กวินยิ้มให้ผม "พีทมีแฟนยัง? หรือแอบชอบใครอยู่?"

ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะแสร้งหัวเราะ "ยังไม่มีว่ะ ไม่รู้จะชอบใครดี"

อิงฟ้ามองหน้าผมนิดหนึ่ง ก่อนจะยิ้มแล้วหันไปคุยกับกวินต่อ

ผมนั่งเงียบๆ แล้วคิดในใจ—ถ้าผมไม่รีบทำอะไรสักอย่าง บางทีสิ่งที่ผมกลัวที่สุดอาจจะเกิดขึ้นจริงก็ได้...

เขาเป็นผู้ชายรูปร่างสูง ใบหน้าคมสันดูดีชนิดที่ผู้หญิงหลายคนในห้องมองตามเป็นตาเดียว และที่สำคัญ—เขาเดินเข้ามานั่งข้างอิงฟ้า

หัวใจผมกระตุกวูบ

อิงฟ้าหันไปยิ้มให้กวิน แล้วเริ่มพูดคุยกันอย่างสนิทสนมในเวลาไม่นาน ผมไม่รู้ว่าพวกเขารู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า แต่แค่ได้เห็นภาพนั้น ก็ทำให้ผมรู้สึกไม่ดีอย่างบอกไม่ถูก

ในช่วงเวลาที่เหลือของคาบเรียน ผมแทบไม่ได้โฟกัสกับเนื้อหาเลย ทุกครั้งที่หันไปมอง อิงฟ้ากำลังพูดกับกวิน พวกเขาหัวเราะกันเป็นระยะ และเหมือนว่ากวินจะเป็นคนคุยเก่งพอสมควร

พอหมดคาบเรียน อิงฟ้าเดินเข้ามาหาผม "พีท เดี๋ยววันนี้ไปกินข้าวกับกวินด้วยกันนะ เขาเพิ่งย้ายมาเลยยังไม่ค่อยรู้จักใคร"

ผมฝืนยิ้ม "อ๋อ ได้ดิ"

แต่ในใจกลับรู้สึกไม่โอเคเอาเสียเลย...

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนผมเริ่มรู้สึกว่าเวลาของผมกับอิงฟ้าเริ่มเปลี่ยนไป ไม่ใช่แค่ความสัมพันธ์ที่เคยเป็นเพื่อนสนิทเหมือนเดิม แต่สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างผมและเธอเริ่มไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ทุกครั้งที่อิงฟ้าคุยกับกวิน ผมกลับรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงแค่คนที่ยืนอยู่ข้างๆ เท่านั้น ไม่ได้มีความหมายพิเศษเหมือนเมื่อก่อน

ตอนนี้อิงฟ้าเริ่มใช้เวลามากขึ้นกับกวิน ทั้งที่เธอยังคงมาทานข้าวกับผมเหมือนเดิม แต่การที่เราทานข้าวร่วมกันก็ไม่ได้มีความสนุกเหมือนแต่ก่อน ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังกลายเป็นส่วนเกินในชีวิตของเธอ

วันนี้ผมเห็นเธอกับกวินยิ้มกันสดใสขณะเดินเข้าเรียน ผมเฝ้ามองอยู่จากระยะไกล หัวใจมันเต้นแรงเหมือนถูกบีบ แต่นั่นก็ไม่อาจหยุดให้ผมเดินเข้าไปขวางความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจของตัวเองได้

"พีท..." เสียงอิงฟ้าดังขึ้นข้างๆ เมื่อผมหันไปก็เห็นเธอกำลังยืนอยู่ตรงหน้า

"อ๋อ อิงฟ้า... มีอะไรเหรอ?" ผมพยายามทำตัวปกติที่สุด แม้ภายในใจจะปั่นป่วน

"วันนี้ไปกินข้าวด้วยกันป่ะ?" เธอถามเสียงสดใสเหมือนเดิม แต่ผมรู้สึกเหมือนคำถามนี้มีบางอย่างที่แฝงอยู่

"เอ่อ..." ผมลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง "วันนี้ไม่ว่างหรอก มีงานต้องทำ"

"เหรอ? ก็ได้" อิงฟ้าพูดแผ่วเบา แต่ก็ดูเหมือนเธอจะเข้าใจ

ผมรู้สึกผิดแต่ก็ไม่สามารถบอกความจริงกับเธอได้ ในตอนนี้ ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกที่มีต่อเธอมันจะไปได้ไกลแค่ไหน แต่สิ่งที่ผมรู้ก็คือ ตอนนี้ผมไม่อยากให้กวินเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเธอ

หลังจากนั้นไม่กี่วัน ผมก็พบว่าอิงฟ้าและกวินเริ่มสนิทกันมากขึ้น จนกระทั่งวันหนึ่งที่ผมเห็นพวกเขานั่งใกล้กันที่มุมหนึ่งของหอสมุด พวกเขายิ้มและหัวเราะกันทั้งที่ไม่มีผมอยู่ในที่นั้น

ผมรู้สึกเหมือนหัวใจมันหายไปกึ่งหนึ่ง และเริ่มรู้สึกอึดอัดในทุกครั้งที่มองดูพวกเขา

วันนั้นหลังจากเลิกเรียน ผมก็ยังคงเดินกลับบ้านเหมือนเดิม แต่ในใจกลับรู้สึกผิดแปลกไป

"พีท!" เสียงของอิงฟ้าดังขึ้นจากข้างหลัง ผมหันไปก็พบว่าเธอกำลังวิ่งมาหาผม

"อิงฟ้า?" ผมถามด้วยความสงสัย

"วันนี้ไปกินข้าวกับกวินกันเถอะ เขาอยากชวนแกมานานแล้ว" เธอพูดเสียงใส พร้อมยิ้มให้ผม

ผมรู้สึกขัดใจ แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ เพราะรู้ดีว่าอิงฟ้าคงไม่เข้าใจ ถ้าผมบอกว่าไม่อยากไป

ระหว่างทานข้าว ผมพยายามแสร้งทำเป็นปกติที่สุด แต่ในใจมันกลับรู้สึกหนักหน่วง มันเหมือนกับว่าไม่มีที่ว่างให้ผมในโลกของเธออีกต่อไป

"พีท มีอะไรเหรอ?" กวินถามขึ้นจากที่นั่งข้างๆ พร้อมมองผมด้วยสายตาที่มีความสงสัย

"ไม่มีอะไรครับ แค่เหนื่อยจากเรียน" ผมตอบ

อิงฟ้าหันมามองหน้าผมก่อนจะยิ้ม "เป็นอะไรมากหรือเปล่า? ดูเงียบๆ ไปนะ"

ผมส่ายหัว "เปล่าเลยครับ แค่ไม่ค่อยสบาย"

เธอยิ้มให้ผม แต่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจกลับบอกผมว่า—ทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนไปแล้ว

เมื่อทานข้าวเสร็จ ผมก็เดินกลับบ้านคนเดียว ในหัวคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ ทั้งๆ ที่ผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้ความรู้สึกมันแสดงออกมา แต่ลึกๆ แล้ว ผมก็รู้ว่าความรู้สึกที่มีต่ออิงฟ้ามันไม่ได้จบแค่การเป็นเพื่อนสนิท

มันลึกซึ้งมากกว่านั้น และผมรู้ว่า ถ้าผมไม่ทำอะไรสักอย่าง อาจจะสูญเสียเธอไปตลอดกาล...