วิญญาณเร้นลับแห่งราตรี

คืนเดือนมืด... ป่าลึกแห่งหนึ่งซึ่งไม่มีชื่อปรากฏอยู่บนแผนที่ เสียงลมพัดผ่านใบไม้แห้งกรอบดั่งเสียงกระซิบของสิ่งที่มองไม่เห็น ในความมืดมิดนั้น มีเพียงแสงจันทร์เลือนลางลอดผ่านกิ่งไม้สูงโปร่งราวกับกระดูกแห้งของซากสิ่งมีชีวิต

"ที่นี่... มีบางอย่างรออยู่"

กลุ่มนักเดินป่าห้าคน—ฟิว, กานต์, ไอซ์, มิกซ์, และพลอย—ตัดสินใจออกเดินทางเข้าป่าต้องห้ามหลังจากได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับ "เงาปีศาจ" ที่สิงสถิตอยู่ในนั้น พวกเขาไม่เชื่อในเรื่องเหนือธรรมชาติ แต่ต่างคนต่างต้องการความตื่นเต้นและความท้าทายในชีวิต จึงตกลงกันว่าจะเข้าไปสำรวจหนึ่งคืน

พวกเขาเดินลึกเข้าไปในป่าจนถึงจุดที่จีพีเอสไม่ทำงาน รอบตัวเงียบสนิทราวกับว่าโลกได้ตัดขาดจากความเป็นจริง อากาศเย็นขึ้นผิดปกติ ทั้งที่นี่คือฤดูร้อน

พลอยเริ่มรู้สึกแปลกๆ เธอได้ยินเสียงกระซิบเบาๆ อยู่ข้างหู แต่เมื่อหันไปกลับพบเพียงความว่างเปล่า "เฮ้... ใครแกล้งฉันเหรอ?" เธอถาม แต่เพื่อนๆ มองหน้ากันงงๆ ไม่มีใครได้ยินอะไรเลย

มิกซ์หัวเราะ "อย่าคิดมากน่า แค่ลมพัดผ่านต้นไม้เท่านั้นแหละ"

กลางดึก พวกเขาก่อกองไฟและตั้งแคมป์ใต้ต้นไม้ใหญ่ ทันใดนั้น ฟิวเห็นเงาดำบางอย่างผ่านไปในมุมสายตา แต่เมื่อมองตรงไปกลับไม่พบอะไร

“ฉันว่าฉันเห็นอะไรบางอย่าง…”

ไอซ์พ่นลมหายใจ "นายคงคิดไปเอง"

แต่แล้วเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นรอบตัวพวกเขา... เดินวนไปมาในเงามืด เหมือนมีบางสิ่งซุ่มมองอยู่จากทุกทิศทุกทาง

กานต์รู้สึกได้ถึงลมหายใจเย็นเฉียบเป่ารดต้นคอของเขา เมื่อหันไป สิ่งที่เห็นทำให้เขาแทบหยุดหายใจ—หญิงสาวในชุดขาดรุ่งริ่ง ผิวซีดเซียวเหมือนศพ ดวงตาดำสนิทจ้องมองเขาด้วยรอยยิ้มที่ไม่ใช่ของมนุษย์

เสียงหัวเราะแหลมสูงดังขึ้นจากรอบด้าน พร้อมกับเสียงกระซิบหลายสิบเสียงซ้อนกัน

“อย่ามาที่นี่... พวกเจ้าจะไม่มีวันได้กลับไป...”

ทันใดนั้น พลอยกรีดร้องสุดเสียง เธอถูกบางสิ่งลากหายเข้าไปในความมืด พวกเขารีบวิ่งตามไป พบเพียงรอยเลือดหยดเป็นทาง เสียงกรีดร้องของพลอยค่อยๆ จางหาย เหลือเพียงเสียงหัวเราะเยาะของบางสิ่งที่อยู่เหนือธรรมชาติ

ความสิ้นหวังเริ่มกัดกินหัวใจพวกเขา

พวกเขาพยายามหนีออกจากป่า แต่ไม่ว่าจะวิ่งไปทางไหน ก็กลับมาที่กองไฟเดิมทุกครั้ง เหมือนพวกเขากำลังติดอยู่ในวังวนของความตาย

“พวกเราต้องออกไปจากที่นี่… ก่อนที่มันจะถึงตาเรา” ฟิวพูดเสียงสั่น

แต่แล้วเสียงกระซิบก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้อยู่ใกล้จนเหมือนกระซิบข้างหู

"ช้าไปแล้ว..."

คืนนั้น... ไม่มีใครได้ออกจากป่า

เพียงรุ่งเช้า เจ้าหน้าที่ป่าพบเพียงแคมป์ไฟที่ดับสนิท และรอยเท้าของทั้งห้าคนที่นำไปสู่ความว่างเปล่า... ราวกับพวกเขาไม่เคยมีตัวตนอยู่บนโลกนี้ตั้งแต่แรก

แต่ในสายลมที่พัดผ่าน... หากคุณเงี่ยหูฟังดีๆ คุณอาจได้ยินเสียงกระซิบของพวกเขา

"ช่วยพวกเราด้วย..."

.

.

.

จบแล้ว

คืนหลงป่า

บทที่ 1: ป่าที่ไม่มีในแผนที่

“มันก็แค่ป่าธรรมดา จะกลัวอะไรนักหนา?”

เต้เอ่ยขึ้นพลางหัวเราะ เขาเป็นหัวหน้ากลุ่มเพื่อนที่วางแผนมาเดินป่าครั้งนี้ ทุกคนในกลุ่มต่างเคยเดินป่ามาก่อน ยกเว้นบิว หญิงสาวคนเดียวที่ดูจะไม่มั่นใจตั้งแต่แรก

"แต่คนในหมู่บ้านเตือนแล้วนะ ว่าอย่าเข้าไป..." บิวพูดเสียงเบา พลางมองไปรอบๆ ป่าแห่งนี้ดูอึมครึมกว่าป่าทั่วไป ต้นไม้สูงชะลูดบิดเบี้ยวเหมือนกำลังยืดตัวไปสู่ท้องฟ้าที่มืดครึ้ม

กวินตบบ่าบิวแล้วหัวเราะ "พวกชาวบ้านเขาก็แค่เล่าตำนานให้มันน่ากลัวไปอย่างนั้นเอง เชื่อฉันเถอะ ไม่มีอะไรหรอก"

แต่บิวกลับรู้สึกเหมือนมีใครสักคนกำลังจ้องมองพวกเขาอยู่จากเงามืด

บทที่ 2: เส้นทางที่ไม่มีวันสิ้นสุด

พวกเขาเดินเข้าไปในป่าลึกขึ้นเรื่อยๆ เวลาผ่านไปกว่าครึ่งวัน จนพระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำ

"แปลก..." มินหยิบแผนที่ออกมาดู "ตามแผนที่เราน่าจะถึงน้ำตกแล้ว แต่เราไม่เห็นแม้แต่ลำธาร"

"นายดูผิดรึเปล่า?" เต้ขมวดคิ้ว แต่เมื่อเขาลองหยิบเข็มทิศออกมา เข็มกลับหมุนอย่างควบคุมไม่ได้

"เหี้ยละ..." กวินสบถออกมา "นี่มันอะไรกัน?"

อิงฟ้ากัดริมฝีปาก "เราต้องออกจากป่านี้ก่อนมืดนะ"

แต่ยิ่งเดิน พวกเขากลับยิ่งรู้สึกว่ากำลังวนอยู่ที่เดิม

"เมื่อกี้... เราผ่านต้นไม้นี้มาแล้วไม่ใช่เหรอ?" บิวพูดเสียงสั่น

ต้นไม้ใหญ่ที่มีรอยกรีดรูปกากบาทบนลำต้น ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าพวกเขา

ราวกับว่ามันกำลังยิ้มเยาะ...

บทที่ 3: ค่ำคืนแห่งฝันร้าย

พวกเขาตัดสินใจกางเต็นท์พักกันที่กลางป่า เพราะหาทางออกไม่ได้และพระอาทิตย์ก็กำลังลับขอบฟ้า

ยิ่งดึก อากาศยิ่งเย็นผิดปกติ ทั้งที่ควรเป็นฤดูร้อน

"เงียบจังเลย..." มินพูดขึ้น ขณะโยนฟืนเข้าไปในกองไฟ

"เงียบเกินไป..." อิงฟ้ากระซิบ ปกติกลางป่าจะต้องมีเสียงแมลง เสียงสัตว์กลางคืน แต่ตอนนี้มันเงียบสนิทราวกับโลกทั้งใบถูกปิดเสียง

แล้วเสียง "กรอบ... กรอบ..." ก็แว่วมา

เหมือนมีใครบางคน... หรือบางสิ่ง... กำลังเดินอยู่รอบๆ แคมป์ของพวกเขา

กวินหยิบไฟฉายขึ้นมาส่องไปที่พุ่มไม้ แต่ไม่เห็นอะไร

"สงสัยจะเป็นลมพัด..." เต้พยายามทำให้บรรยากาศผ่อนคลาย แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังโกหก

เพราะในใจลึกๆ เขารู้ว่ามันไม่ใช่แค่ลม...

บทที่ 4: สิ่งที่ไม่ควรเห็น

กลางดึก บิวสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงกระซิบข้างหู

"ออกไป..."

เธอขนลุกซู่ รีบหันไปมองรอบตัว เพื่อนๆ ทุกคนยังหลับอยู่ แต่เธอกลับเห็นบางสิ่งอยู่นอกเต็นท์

มันเป็นร่างของผู้หญิงในชุดขาดรุ่งริ่ง ผิวซีดเผือดเหมือนศพ ดวงตาของเธอเป็นสีดำสนิท และเธอยิ้มให้บิว... ยิ้มที่ไม่ใช่ของมนุษย์

บิวแทบกรีดร้องแต่กลับไม่มีเสียงออกจากปาก เธอพยายามขยับตัว แต่ร่างกายเหมือนถูกตรึงไว้

แล้วผู้หญิงคนนั้นก็หายไป...

บทที่ 5: คนที่หายไป

เช้าวันรุ่งขึ้น พวกเขาพบว่ากวินหายตัวไป

"กวิน! กวิน!" เต้ตะโกนสุดเสียง

แต่ไม่มีเสียงตอบกลับ มีเพียงความเงียบ

บนพื้น มีเพียงรอยเท้าเปลือยเปล่าที่เดินนำออกไปจากแคมป์ และรอยเลือดเป็นทางยาว...

"เรา... เราต้องออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้" อิงฟ้ากล่าวเสียงสั่น

พวกเขารีบเก็บของและพยายามออกจากป่า แต่ไม่ว่าจะเดินไปทางไหน ก็กลับมาเจอจุดเดิมทุกครั้ง

เสียงกระซิบเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ

"พวกเจ้าเป็นของเราแล้ว..."

บทที่ 6: ใครบางคน... ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป

มินเริ่มแสดงพฤติกรรมแปลกๆ ดวงตาของเขาเริ่มมืดสนิท ริมฝีปากซีดเผือด และเขาเริ่มพูดในเสียงที่ไม่ใช่ของตัวเอง

"ที่นี่เป็นบ้านของพวกเรา... ไม่มีใครได้ออกไป..."

บิวตัวสั่น "มิน! เป็นอะไรของนาย!"

แต่มินเพียงยิ้ม ก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปในป่าลึก...

แล้วเขาก็หายไป

บทที่ 7: ทางเลือกสุดท้าย

เหลือเพียงสามคนที่ยังรอด พวกเขาตัดสินใจวิ่งไม่คิดชีวิตไปในทิศทางเดียว แม้ว่าเข็มทิศจะพังและแผนที่จะไร้ค่า

แต่ยิ่งวิ่ง พวกเขายิ่งรู้สึกเหมือนมีเงาดำวิ่งข้างๆ พวกเขา

และเงานั้นกำลังหัวเราะ...

"พวกเจ้าไม่มีวันหนีเราได้..."

บิวสะดุดล้ม และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอเห็นเต้ถูกบางสิ่งลากเข้าไปในพุ่มไม้

เสียงกรีดร้องของเขาดังขึ้น ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบลง

บทที่ 8: คืนที่ไม่มีวันจบสิ้น

เหลือเพียงบิวคนเดียว

เธอวิ่งสุดชีวิต แต่ไม่ว่าเธอจะวิ่งไปทางไหน ท้องฟ้ายังคงมืดสนิท ราวกับเวลาหยุดเดิน

แล้วเธอก็ได้ยินเสียงของเพื่อนๆ ที่หายไป...

"บิว... มาช่วยพวกเราสิ..."

เธอหยุด... หันไปมอง...

และพบว่าพวกเขายืนอยู่ตรงนั้น

แต่พวกเขา "ไม่ใช่" คนเดิมอีกต่อไป

บทที่ 9: ไม่มีใครได้กลับออกมา

หลายเดือนต่อมา เจ้าหน้าที่พบเพียงอุปกรณ์ของพวกเขาถูกทิ้งอยู่ในป่า แต่ไร้วี่แววของพวกเขา

ชาวบ้านเพียงแค่ถอนหายใจ เพราะเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมาแล้วหลายครั้ง

ในค่ำคืนที่เงียบสงัด บางครั้ง คนที่เดินผ่านป่าต้องห้ามนี้ อาจได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆ ตามหลัง...

และเสียงกระซิบที่ดังมาจากต้นไม้ทุกต้น

"พวกเรายังอยู่ที่นี่..."

.

.

.

.

.

.

จบแล้ว

---

ทางเดินสู่ห้วงนรก

---

บทที่ 1: คำเตือนที่ถูกละเลย

ภาคินไม่เคยเชื่อเรื่องลี้ลับ ไม่ว่าคนจะพูดอะไรก็ตาม เขามักจะมองว่ามันเป็นแค่เรื่องเล่าหลอกเด็ก จนกระทั่งเขาได้ยินเรื่อง "ทางเดินสู่ห้วงนรก"

มันเป็นตำนานที่มีมานานหลายร้อยปี บางคนบอกว่ามันคือทางเชื่อมระหว่างโลกมนุษย์และสิ่งที่อยู่ "ใต้" ลงไป

แต่ภาคินกลับสนใจเรื่องนี้มากขึ้นเมื่อได้เจอชายชราผู้หนึ่งที่ตลาดเก่า เขาเตือนว่า...

"ถ้าหาทางเดินนี้เจอ อย่าได้ก้าวลงไปเป็นอันขาด"

แต่ยิ่งถูกห้าม... ก็ยิ่งอยากลอง

---

บทที่ 2: การเดินทางสู่ป่าต้องห้าม

ภาคินชวนเพื่อนอีกสามคน—แทน กานต์ และอิ้ง—ให้ไปสำรวจป่ารกร้างแห่งหนึ่ง มันอยู่ไกลจากตัวเมือง และมีข่าวลือว่าที่นั่นมี "บางสิ่ง" ซ่อนอยู่

คืนวันเสาร์ พวกเขาออกเดินทางไปยังป่า

ท้องฟ้ามืดสนิท ไร้แสงดาว

แต่เมื่อพวกเขาก้าวเข้าไปในป่า ทุกอย่างกลับเงียบผิดปกติ...

---

บทที่ 3: ทางเดินที่ปรากฏขึ้น

พวกเขาเดินลึกเข้าไปในป่าหลายชั่วโมงโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น

จนกระทั่งอิ้งสะดุดอะไรบางอย่าง

มันคือ "บันไดหิน" ที่ทอดลงไปในความมืด

ไม่มีใครรู้ว่ามันเริ่มต้นขึ้นเมื่อไหร่ หรือใครเป็นคนสร้าง

แต่ที่แน่ๆ... มันไม่ควรอยู่ที่นี่

---

บทที่ 4: เสียงกระซิบจากเบื้องล่าง

ภาคินยิ้มอย่างตื่นเต้น "นี่ไง! เจอแล้ว!"

แต่แทนกลับรู้สึกแปลกๆ เขารู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังจ้องมองพวกเขาจากที่มืด

"อย่าลงไป"

เสียงกระซิบดังขึ้นแผ่วเบา

ทุกคนหันไปมองหน้ากัน ไม่มีใครพูดอะไร

แต่แล้ว... ภาคินก็ก้าวลงไปเป็นคนแรก

---

บทที่ 5: เมื่อบันไดไม่มีที่สิ้นสุด

พวกเขาเดินลงไปอย่างระมัดระวัง

แต่หลังจากก้าวลงไปเกือบร้อยขั้น ทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิม—เงามืด เสียงหายใจหนักๆ ของกันและกัน และความรู้สึกว่ามี "บางอย่าง" ตามมา

"ลองตะโกนดูสิ"

กานต์พูดขึ้น

ภาคินลองตะโกน...

แต่เสียงสะท้อนกลับมา ช้ากว่าปกติ

---

บทที่ 6: บันไดที่หายไป

"พอแล้ว! เราควรกลับขึ้นไป!" อิ้งเริ่มกังวล

พวกเขาหันกลับไป แต่สิ่งที่เห็นทำให้ขนลุก

บันไดที่พวกเขาลงมา... หายไปแล้ว

เหลือเพียงกำแพงหินเรียบสนิท

และพวกเขา... ถูกขังอยู่ที่นี่

---

บทที่ 7: เสียงฝีเท้าที่ไม่ใช่ของพวกเขา

"เป็นไปไม่ได้!" แทนพยายามหาทางกลับขึ้นไป แต่ไม่มีร่องรอยของบันได

ขณะที่ทุกคนกำลังตื่นตระหนก เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจากเบื้องหลังพวกเขา

"ตึก... ตึก... ตึก..."

เหมือนมีใครบางคน... เดินตามลงมา

---

บทที่ 8: เงาในความมืด

พวกเขาหันไปมอง

และเห็น "บางสิ่ง" กำลังยืนอยู่บนบันไดขั้นบนสุด

มันเป็นเงาดำสูงใหญ่... ไม่มีใบหน้า

และมัน ขยับเข้าใกล้พวกเขามากขึ้น

---

บทที่ 9: หุบเขาแห่งกระดูก

พวกเขาวิ่งลงไปสุดชีวิต จนกระทั่งถึงพื้นหินกว้าง

ที่นั่น... เต็มไปด้วย ซากกระดูกมนุษย์ นับร้อย

กระดูกทั้งหมดเหมือนถูก "เผา" ด้วยอะไรบางอย่างที่ร้อนแรง

และตรงกลาง...

มี "ประตู" อีกบานที่ถูกจารึกด้วยอักษรโบราณ

---

บทที่ 10: การเปิดประตู

ภาคินก้าวเข้าไปใกล้ แล้วจู่ๆ อักษรบนประตูก็เริ่มเรืองแสงสีแดง

เสียงกระซิบดังขึ้นรอบตัว

"เปิดมันสิ..."

"อย่านะ!" อิ้งพยายามดึงภาคินกลับมา

แต่ไม่ทันแล้ว...

เขาผลักประตูออก

.

.

.

จบ

---

(ตอนต่อไป...)