เสียงระฆังแห่งสวรรค์ดังสะท้อนก้องกังวาน ท้องฟ้าส่องแสงเจิดจ้า เมฆสีทองลอยละล่องอย่างสงบ แต่ภายในใจของอาริอาร์กลับเต็มไปด้วยความสับสน

เธอยืนอยู่หน้าบัลลังก์แห่งสวรรค์ ดวงตาสีเงินของเธอสั่นไหวเมื่อเห็นสายตาของเหล่านางฟ้าผู้ทรงศีลที่จ้องมองเธอราวกับเธอเป็นสิ่งแปลกปลอม

และจากนั้น เสียงหนึ่งก็ดังก้องขึ้น

"อาริอาร์ นางฟ้าแห่งแสง... เจ้าถูกสาป"

เธอสะดุ้ง ดวงตาเบิกกว้าง ขาทั้งสองข้างของเธอแทบทรุดลงกับพื้น

ถูกสาป? ทำไม?

เธอกำมือแน่น หัวใจเต้นรัว

"ข้าไม่เข้าใจ..." เธอเอ่ยออกมา เสียงของเธอสั่นเครือ "ข้าทำสิ่งใดผิด?"

เหล่านางฟ้าไม่ตอบ แต่กลับก้าวถอยหลังราวกับหวาดกลัวเธอ

อาริอาร์ก้มลงมองตัวเอง—และแล้วเธอก็เห็นมัน

ปีกของเธอ... เปลี่ยนเป็นสีดำ

เธอหายใจไม่ออก มือของเธอเอื้อมไปสัมผัสปีกของตัวเอง รู้สึกถึงขนนุ่มที่เคยเป็นสีขาวบริสุทธิ์แต่บัดนี้กลับกลายเป็นสีดำสนิท ราวกับรัตติกาล

"ไม่นะ..." เธอพึมพำ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เธอหันไปมองเหล่านางฟ้าทั้งหลายที่เคยเป็นพี่น้องของเธอ พวกเขาต่างหลบสายตา บ้างเบือนหน้าหนี บ้างมองเธอด้วยแววตาสมเพชเวทนา

"เจ้ากลายเป็นสิ่งต้องห้ามไปแล้ว อาริอาร์"

เสียงของเทพผู้พิพากษาดังก้อง เขายืนอยู่บนแท่นสูงสุดของสวรรค์ ดวงตาสีทองของเขาจ้องมองเธออย่างเยือกเย็น

"ข้าไม่ได้ทำสิ่งใดผิด!" อาริอาร์ตะโกน

"แต่นี่คือโทษของเจ้า" เทพกล่าว "เจ้าอาจไม่รู้ตัว แต่ความมืดได้แทรกซึมเข้ามาในตัวเจ้าแล้ว"

"ข้าไม่ใช่ปีศาจ!"

"เจ้าจะเป็นอะไรนั้น ข้าไม่อาจตัดสินได้... แต่สวรรค์ไม่อาจยอมรับเจ้าอีกต่อไป"

เสียงสายฟ้าฟาดลงจากฟากฟ้า ร่างของอาริอาร์สั่นสะท้าน

เธอรู้ว่าเธอไม่มีทางเลือก

"จากนี้ไป เจ้าไม่ใช่นางฟ้าแห่งแสงอีกต่อไป อาริอาร์" เทพผู้พิพากษากล่าว "เจ้าเป็นเพียง... นางฟ้าต้องสาป"

และในชั่วพริบตาเดียว อาริอาร์รู้สึกเหมือนแรงโน้มถ่วงทั้งหมดของโลกถาโถมเข้าหาเธอ

เธอถูกเหวี่ยงออกจากสวรรค์—

ร่างของเธอดิ่งลงสู่โลกเบื้องล่าง พายุหมุนวนรอบตัวเธอ ลมกระชากร่างของเธออย่างรุนแรง เธอพยายามกางปีกออก แต่กลับรู้สึกถึงความเจ็บปวดราวกับถูกเผาไหม้จากภายใน

เธอกรีดร้อง

แสงสีขาวจางหายไป ถูกแทนที่ด้วยความมืดมิด

และแล้ว—

เธอก็ร่วงลงสู่พื้นโลก

ท้องฟ้าเหนือหัวมืดสนิท ไร้ซึ่งแสงแห่งสวรรค์ที่เธอเคยภักดี เสียงลมกรีดร้องผ่านร่างของ เอลิอาร์ ขณะที่เธอร่วงหล่นลงจากฟากฟ้า ปีกของเธอถูกเผาผลาญด้วยเปลวเพลิงแห่งการลงทัณฑ์ ขนนกสีขาวโปรยปรายราวหิมะที่ถูกเผาไหม้เป็นเถ้าถ่าน

เธอพยายามคว้าจับอากาศ ดิ้นรนราวกับจะไขว่คว้าบางสิ่ง แต่ไม่มีสิ่งใดรอคอยเธออยู่เบื้องบนอีกแล้ว

เธอถูกขับไล่

เธอถูกทอดทิ้ง

และเธอกำลังจะร่วงลงสู่โลกเบื้องล่าง

"เจ้าสมควรได้รับสิ่งนี้"

"เจ้าคือนางฟ้าผู้หลงผิด"

"เจ้าจะไม่มีวันได้รับการอภัยอีกต่อไป..."

เสียงกระซิบจากเงามืดแทรกซึมเข้ามาในหัวของเธอ บางเสียงเป็นเสียงของเทพผู้เคยอยู่เคียงข้างเธอ บางเสียงเป็นเสียงของตัวเธอเอง

น้ำตาของเธอกลายเป็นหยดแสงระยิบระยับก่อนจะสลายไปในความมืด

แล้วทันใดนั้น—

ตูม!

เธอกระแทกพื้นโลก ความเจ็บปวดวิ่งพล่านไปทั่วร่างกาย ความรู้สึกเย็นชื้นของดินและโคลนแทรกผ่านเสื้อผ้าเปียกปอนของเธอ ลมหายใจของเธอหนักหน่วง ขณะที่เธอนอนแน่นิ่งอยู่ท่ามกลางใบไม้เน่าเปื่อยและเศษกิ่งไม้หัก

เธอไม่มีปีกอีกต่อไป

เธอไม่รู้สึกถึงพลังศักดิ์สิทธิ์อีกต่อไป

สิ่งเดียวที่เหลืออยู่คือร่างกายที่อ่อนแอ และความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงหัวใจของเธอ

เสียงฟ้าร้องคำรามอยู่ไกลๆ เม็ดฝนเย็นเยียบเริ่มโปรยลงจากท้องฟ้า มันตกกระทบลงบนใบหน้าเปื้อนดินของเธอ ซึมผ่านเส้นผมเปียกปอนลงสู่ผิวหนัง สร้างสัมผัสหนาวเย็นที่เธอไม่เคยรู้จัก

เธอพยายามขยับตัว แต่ร่างกายของเธอหนักอึ้ง

"นี่คือโลกมนุษย์หรือ?"

เธอคิดพลางมองไปรอบตัว ต้นไม้สูงตระหง่านล้อมรอบเธอราวกับกำแพงเหล็ก เงาดำทาบทับทุกสิ่ง สายหมอกคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ

และแล้ว เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้า

ไม่ใช่เสียงของมนุษย์ แต่มันหนักหน่วง และดังก้องท่ามกลางความเงียบงันของป่า

เธอหรี่ตามองผ่านม่านฝน และเห็นบางสิ่งเคลื่อนไหวอยู่ระหว่างต้นไม้

ร่างหนึ่งสูงใหญ่กว่ามนุษย์ทั่วไป ดวงตาของมันเปล่งแสงสีเหลืองเรืองรอง มันไม่ใช่มนุษย์ และแน่นอนไม่ใช่เทพ

มันคือบางสิ่งที่อาศัยอยู่ในเงามืด

เธอพยายามถอยหลัง แต่ร่างกายของเธอไม่สามารถขยับได้ เธอทำได้เพียงจับจ้องสิ่งนั้นที่กำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้

"นางฟ้าไร้ปีก..."

เสียงของมันทุ้มต่ำ ราวกับก้อนหินบดขยี้กัน

"เจ้าถูกทอดทิ้งเช่นเดียวกับพวกข้า..."

เงาดำคืบคลานเข้ามาใกล้ ราวกับหมอกมีชีวิต มันแผ่ความเย็นเยียบที่กัดกินผิวหนังของเธอ

"มาเถิด... จงเป็นหนึ่งเดียวกับเงามืด..."

เอลิอาร์กัดฟัน เธอพยายามลุกขึ้น แต่หัวเข่าของเธอกลับอ่อนแรงเกินกว่าจะพยุงตัวเองขึ้นมาได้

นี่คือจุดจบของเธอหรือ?

เธอจะถูกกลืนกินโดยเงามืดเหล่านี้ และถูกลืมเลือนไปตลอดกาล?

ไม่...

เธอจะไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น!

เธอรวบรวมพลังเฮือกสุดท้าย ผลักตัวเองออกจากพื้น และถอยห่างจากสิ่งที่อยู่ตรงหน้า แม้แต่ก้าวเล็กๆ เพียงก้าวเดียวก็ยังยากเย็น แต่เธอจะไม่หยุด

แต่ในขณะที่เธอกำลังจะถูกความมืดกลืนกิน—

แสงไฟดวงหนึ่งส่องเข้ามา

มันไม่ใช่แสงแห่งสวรรค์ ไม่ใช่แสงศักดิ์สิทธิ์ แต่เป็นแสงสีส้มสลัวของโคมไฟ

เสียงฝีเท้าของมนุษย์ดังก้องผ่านม่านฝน

"นั่นใครน่ะ!"

เงาดำหยุดชะงัก มันขยับถอยหลังเข้าสู่ความมืด เสียงคำรามต่ำดังสะท้อน ก่อนที่มันจะเลือนหายไป

เอลิอาห์หอบหายใจ เธอรู้สึกถึงแรงสั่นของร่างกาย เธอเงยหน้าขึ้น และมองเห็นชายผู้หนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า ถือโคมไฟเอาไว้ในมือ

เขาสวมเสื้อผ้าเก่าๆ ที่ขาดวิ่นเล็กน้อย แต่ดวงตาของเขาดูอ่อนโยน

"พระเจ้าเถอะ! เจ้าไปทำอะไรอยู่ที่นี่?"

เธอไม่สามารถตอบอะไรได้ ร่างกายของเธอหนักอึ้งและเหนื่อยล้าเกินไป

"ข้าจะพาเจ้าไปที่ปลอดภัยก่อน ฝนกำลังตกหนัก"

เธอรู้สึกถึงมือที่อบอุ่นแตะลงบนไหล่ของเธอ

และในที่สุด สติของเธอก็ดับวูบไป

เอลิอาร์ลืมตาขึ้นช้าๆ ดวงตาของเธอปรับเข้ากับแสงสลัวที่ลอดผ่านหน้าต่างไม้เก่าๆ กลิ่นของฟืนที่กำลังเผาไหม้ลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ เสียงฝนที่เธอจำได้ว่าตกกระหน่ำเมื่อคืนนี้ เหลือเพียงเสียงหยดน้ำที่ตกกระทบหลังคา

เธอขยับตัวเล็กน้อย ความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วร่างกาย ทุกกล้ามเนื้อของเธอปวดร้าวราวกับถูกบดขยี้ แต่เธอรู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่

"ตื่นแล้วสินะ"

เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้น เธอหันไปมอง เห็นชายผู้ช่วยเธอเมื่อคืนนี้กำลังนั่งอยู่ข้างเตาผิง เขาถือถ้วยไม้ที่มีไอน้ำลอยขึ้นจางๆ

"ดื่มนี่ซะ จะช่วยให้เจ้ารู้สึกดีขึ้น"

เอลิอาร์ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรับถ้วยมาถือไว้ ของเหลวในนั้นมีกลิ่นสมุนไพรที่เธอไม่คุ้นเคย

"เจ้าชื่ออะไร?" ชายคนนั้นถาม

เธอนิ่งไปชั่วครู่ คำถามง่ายๆ กลับยากที่จะตอบ เพราะแม้แต่ชื่อตัวเองก็รู้สึกเหมือนเป็นของใครบางคนที่เธอเคยเป็น แต่ไม่ได้เป็นอีกต่อไป

"...เอลิอาร์" เธอตอบเสียงเบา

"ข้า ไอแซค" เขาพยักหน้ารับ "เมื่อคืนข้าเจอเจ้าหมดสติอยู่กลางป่า เจ้าทำอะไรอยู่ที่นั่น?"

เธอไม่ตอบ

เธอจะบอกเขาได้อย่างไรว่าตัวเองเป็นใคร? ว่าตัวเองไม่ได้เป็นมนุษย์? ว่าตัวเองเป็นนางฟ้าที่ถูกขับไล่จากสวรรค์?

เธอเม้มปากแน่น แล้วเบือนสายตาออกไปนอกหน้าต่าง ดวงตาของเธอจับจ้องไปยังป่าไม้ทึบที่ปกคลุมไปด้วยหมอก เธอจำได้ถึงเงามืดที่เคลื่อนไหวในคืนก่อน ดวงตาสีเหลืองเรืองรองที่จับจ้องเธอ

"เมื่อคืนนี้..." เธอเอ่ยขึ้นช้าๆ "เจ้ามองเห็นสิ่งนั้นไหม?"

ไอแซคเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า

"เห็น"

"มันคืออะไร?"

เขาไม่ตอบในทันที ดวงตาของเขาดูลึกลับและหม่นหมองไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นมา

"บางสิ่งที่ไม่ควรมีอยู่ในโลกนี้"

เธอขมวดคิ้ว "เจ้ารู้จักมัน?"

"ข้าเคยเห็นมันมาก่อน และข้ารู้ว่าเจ้าก็เห็นมันเช่นกัน"

เขาจ้องมองเธอราวกับกำลังประเมินบางสิ่ง

"เจ้าไม่ใช่มนุษย์ใช่ไหม?"

หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นมาในทันที มือของเธอกำถ้วยไม้แน่นโดยไม่รู้ตัว

"ข้า..."

"ข้าไม่ต้องการคำตอบตอนนี้" ไอแซคพูดขัด "แต่เจ้าต้องระวังตัวไว้ ถ้าเจ้าดึงดูดสิ่งนั้น เจ้าก็อาจเป็นเป้าหมายของมัน"

เอลิอาร์กลืนน้ำลายลงคอ รู้สึกได้ถึงความหนาวเหน็บที่ไม่เกี่ยวกับอากาศรอบตัว

"แล้วเจ้าล่ะ?" เธอถาม "เหตุใดเจ้าถึงรู้เรื่องพวกมัน?"

ไอแซคเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจ

"เพราะข้าเคยสูญเสียบางสิ่งไปเพราะมัน"

---

ในคืนนั้น ขณะที่ไอแซคหลับไปแล้ว เอลิอาร์ยังคงนั่งอยู่ข้างเตาผิง เปลวไฟที่ริบหรี่สะท้อนเงาของเธอบนผนังไม้

เธอแตะไหล่ของตัวเอง ตรงจุดที่ปีกของเธอเคยอยู่

เธอยกมือขึ้น พลางพยายามเรียกพลังของตนเองอีกครั้ง

...ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เธอหลุบตาลง ความรู้สึกว่างเปล่าไหลเข้ามาแทนที่ เธอสูญเสียทุกสิ่งที่เคยเป็น เธอไม่ใช่นางฟ้าอีกต่อไป

แล้วเธอเป็นอะไร?

เสียงลมพัดผ่านหน้าต่าง เสียงใบไม้เสียดสีกันราวกับเสียงกระซิบของเงามืดที่รอคอยอยู่ภายนอก

เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถซ่อนตัวจากอดีตของเธอได้ตลอดไป

เธอจะต้องเผชิญหน้ากับมัน ไม่ช้าก็เร็ว