เสียงกริ่งดังขึ้นเป็นสัญญาณบอกว่าเลิกเรียนแล้ว พอดีกับที่ฟ้าเริ่มมืด ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วขอเดินเล่นในโรงเรียนอีกสักหน่อยแล้วกันนะ
ผมเดินเล่นไปเรื่อย ๆ จนมาถึงห้องสมุดเก่าหลังตึกเรียน อาคารหลังนี้ดูเงียบ ๆ มีบรรยากาศแบบลึกลับหน่อย ๆ แต่ผมกลับชอบนะ
"มีอะไรให้สำรวจอีกมั้ยเนี่ย"
พอผมผลักประตูห้องสมุดออกเท่านั้นแหละ ชีวิตผมก็เปลี่ยนไปตลอดกาล
แสงแดดสุดท้ายลอดผ่านหน้าต่างเก่า ๆ สาดส่องลงบนชั้นหนังสือที่สูงตระหง่านเต็มไปด้วยหนังสือเก่า ๆ ผสมกับฝุ่นละอองที่ล่องลอยอยู่ในอากาศ
แสงแดดสุดท้ายลอดผ่านหน้าต่างเก่า ๆ สาดส่องลงบนชั้นหนังสือที่สูงตระหง่านเต็มไปด้วยหนังสือเก่า ๆ ผสมกับฝุ่นละอองที่ล่องลอยอยู่ในอากาศ ทำให้ผมจามออกมาเบา ๆ
"มีคนอยู่รึเปล่า"
ผมลองตะโกนถามดู แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาเลย จังหวะนั้นเองที่ผมสังเกตเห็นเงาบาง ๆ นั่งอยู่ที่โต๊ะอ่านหนังสือทางด้านซ้ายมือ
"หรือว่าจะมีคนอ่านหนังสืออยู่จริง ๆ"
ผมคิดในใจแล้วค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้เงาคนนั้นมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ถึงแม้จะเดินเข้าไปใกล้มากแค่ไหน ผมก็ยังเห็นเงาคนนั้นไม่ชัดอยู่ดี
"ขอโทษนะครับ" ผมเอ่ยทัก "ตรงนั้นมีคนอยู่รึเปล่าครับ"
เงาคนนั้นยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่มีการตอบรับใด ๆ กลับมา ผมจึงตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้กว่าเดิมอีก
"ขอโทษนะครับ ผมรบกวนอยู่รึเปล่า"
ผมถามด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย แต่เงาคนนั้นก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมเหมือนเดิม ผมจึงตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้เงาคนนั้นอีกจนกระทั่ง... ผมได้เห็นใบหน้าของเขา
"..."
ผมถึงกับพูดไม่ออก
"..."
เงาคนนั้นก็ไม่ได้พูดอะไร
เราสองคนนั่งจ้องหน้ากันอยู่แบบนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเงาคนนั้นก็เอ่ยปากพูดขึ้นมา
"..."
ทำให้ผมจามออกมาเบา ๆ
"มีคนอยู่รึเปล่า"
ผมลองตะโกนถามดู แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาเลย จังหวะนั้นเองที่ผมสังเกตเห็นเงาบาง ๆ นั่งอยู่ที่โต๊ะอ่านหนังสือทางด้านซ้ายมือ เงาคนนั้นพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงรับรู้ จากนั้นเขาก็กลับไปอ่านหนังสือต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"เอ่อ... คือว่า..."
ผมยังคงยืนอยู่ที่เดิม ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
"มีอะไรงั้นเหรอ"
เงาคนนั้นถามขึ้นมาโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือ
"คือว่า... ผมเห็นนายอยู่ที่นี่ทุกวันเลย"
ผมพูดออกไปตามความรู้สึก
"..."
เงาคนนั้นเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบกลับมาว่า
"ฉันก็มาที่นี่ทุกวันเหมือนกัน"
"..."
ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่ออีก ได้แต่ยืนมองเงาคนนั้นอ่านหนังสือต่อไป
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวอ่านหนังสือต่อนะ"
เงาคนนั้นพูดขึ้นมา
"อ่า... ครับ"
ผมตอบรับแล้วเดินออกจากห้องสมุดเก่าไป
ระหว่างทางกลับบ้าน ผมยังคงคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ไม่หาย
"เขาเป็นใครกันนะ"
ผมถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา
"ทำไมฉันถึงรู้สึกแปลก ๆ แบบนี้"
ผมไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองเลย
"หรือว่า..."
ผมคิดถึงความเป็นไปได้หนึ่งอย่าง
"หรือว่าฉันจะตกหลุมรักเขาแล้ว"
ผมตกใจกับความคิดของตัวเอง
"ไม่จริงมั้ง"
ผมส่ายหน้าปฏิเสธความคิดนั้น
"แต่ว่า..."
ผมก็ยังคงคิดถึงเขาอยู่ดี
"..."
ผมตัดสินใจที่จะไปที่ห้องสมุดเก่าอีกครั้งในวันพรุ่งนี้
"ผมจะต้องรู้ให้ได้ว่าเขาเป็นใคร"
ผมพูดกับตัวเองด้วยความมุ่งมั่น
ตอนที่ 2: ความลับในห้องสมุด
เช้าวันต่อมา ผมมาถึงโรงเรียนด้วยความรู้สึกตื่นเต้น ผมอยากเจอเขาอีกครั้ง อยากคุยกับเขาให้มากขึ้น อยากรู้เรื่องของเขาให้มากกว่านี้
หลังจากที่เรียนคาบแรกเสร็จ ผมก็รีบไปที่ห้องสมุดเก่าทันที ผมหวังว่าเขาจะอยู่ที่นั่น
เมื่อผมเปิดประตูเข้าไป ผมก็เห็นเขานั่งอยู่ที่โต๊ะอ่านหนังสือตัวเดิม เขาดูเหมือนกำลังอ่านอะไรบางอย่างอยู่
ผมเดินเข้าไปหาเขาด้วยความรู้สึกประหม่า
"สวัสดี" ผมทักทาย
เขาเงยหน้าขึ้นมามองผมเล็กน้อยก่อนที่จะกลับไปอ่านหนังสือต่อ
"นายมาทำอะไร" เขาถามด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ
"ฉันแค่อยากมาคุยกับนาย" ผมตอบ
"คุยอะไร"
"ฉันอยากรู้จักนายให้มากขึ้น"
เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบกลับมาว่า
"ฉันไม่คิดว่าเรามีอะไรต้องคุยกัน"
"ทำไมล่ะ" ผมถามด้วยความสงสัย
"เพราะฉัน..."
เขาหยุดพูดไป
"เพราะนายเป็นใคร" ผมถามต่อ
"..."
เขาไม่ตอบอะไร
"ฉันรู้ว่านายมีความลับ" ผมพูด
"..."
เขายังคงเงียบอยู่
"ฉันอยากรู้ว่านายเป็นใคร" ผมพูดอีกครั้ง
"..."
เขายังคงเงียบอยู่
ผมถอนหายใจออกมา
"ฉันจะไม่ถามอะไรนายอีกแล้ว" ผมพูด
"..."
เขายังคงเงียบอยู่
ผมเดินออกจากห้องสมุดเก่าไปด้วยความรู้สึกผิดหวัง
"เขาเป็นใครกันนะ" ผมถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา
"ทำไมเขาถึงมีความลับ"
"หรือว่าเขาเป็น..."
ผมไม่กล้าคิดต่อ
ผมตัดสินใจที่จะไม่ไปที่ห้องสมุดเก่าอีก
"ฉันจะไม่เข้าไปยุ่งกับเขาอีกแล้ว" ผมพูดกับตัวเอง
แต่ถึงแม้ผมจะพูดแบบนั้น ผมก็ยังคงคิดถึงเขาอยู่ดี
"ฉันจะทำยังไงดี" ผมถามตัวเองด้วยความสับสน
เป็นยังไงบ้างครับ? อยากให้ผมเขียนต่ออีกไหม?
หลังจากวันนั้น ผมก็ไม่ได้ไปที่ห้องสมุดเก่าอีก ผมพยายามที่จะลืมเขา แต่ก็ทำไม่ได้ ผมยังคงคิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลา
"เขาเป็นใครกันนะ" ผมถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา
"ทำไมเขาถึงมีความลับ"
"หรือว่าเขาเป็น..."
ผมไม่กล้าคิดต่อ
ผมตัดสินใจที่จะไปที่ห้องสมุดเก่าอีกครั้ง ผมอยากรู้ความจริง ผมอยากรู้ว่าเขาเป็นใคร
เมื่อผมเปิดประตูเข้าไป ผมก็เห็นเขานั่งอยู่ที่โต๊ะอ่านหนังสือตัวเดิม เขาดูเหมือนกำลังอ่านอะไรบางอย่างอยู่
ผมเดินเข้าไปหาเขาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งความอยากรู้ ความคิดถึง และความกลัว
"สวัสดี" ผมทักทาย
เขาเงยหน้าขึ้นมามองผมเล็กน้อยก่อนที่จะกลับไปอ่านหนังสือต่อ
"นายมาทำอะไร" เขาถามด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ
"ฉันแค่อยากมาคุยกับนาย" ผมตอบ
"คุยอะไร"
"ฉันอยากรู้ว่านายเป็นใคร"
เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบกลับมาว่า
"ฉันบอกนายไปแล้วว่าฉันไม่คิดว่าเรามีอะไรต้องคุยกัน"
"ทำไมล่ะ" ผมถามด้วยความสงสัย
"เพราะฉัน..."
เขาหยุดพูดไป
"เพราะนายเป็นใคร" ผมถามต่อ
"..."
เขาไม่ตอบอะไร
"ฉันรู้ว่านายมีความลับ" ผมพูด
"..."
เขายังคงเงียบอยู่
"ฉันอยากรู้ว่านายเป็นใคร" ผมพูดอีกครั้ง
"..."
เขายังคงเงียบอยู่
ผมถอนหายใจออกมา
"ฉันจะไม่ถามอะไรนายอีกแล้ว" ผมพูด
"..."
เขายังคงเงียบอยู่
ผมเดินออกจากห้องสมุดเก่าไปด้วยความรู้สึกที่สับสน
"เขาเป็นใครกันนะ" ผมถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา
"ทำไมเขาถึงมีความลับ"
"หรือว่าเขาเป็น..."
ผมไม่กล้าคิดต่อ
ผมตัดสินใจที่จะไม่ไปที่ห้องสมุดเก่าอีก ผมจะไม่เข้าไปยุ่งกับเขาอีกแล้ว
แต่ถึงแม้ผมจะพูดแบบนั้น ผมก็ยังคงคิดถึงเขาอยู่ดี
"ฉันจะทำยังไงดี" ผมถามตัวเองด้วยความสับสน
เป็นยังไงบ้างครับ? อยากให้ผมเขียนต่ออีกไหม?
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
