ณ เมืองฉางอัน ที่มีผู้หญิงเป็นใหญ่

ได้มีองค์หญิงที่จักพรรดินีโปรดปรานมากที่สุด

เเต่อยู่มาวันนึง เเคว้นฉางอัน เเละ เเคว้นเว่ยอัน

ที่มีชายเป็นใหญ่ ได้รบกันเเละ เเคว้นฉางอัน

พ่ายแพ้ ทำให้องค์หญิง หลิวฉู่ซิ่ว ผู้ที่เป็นทั้งองค์หญิงสุดที่รักเเละผู้ครอบครอง ป้ายหยกจ้าวจอม ทำให้จักพรรดินี้ทรงไม่วางพระทัย เพราะถ้าป้ายหยกเจ้าจอมอยู่ในมือใคร จะสามารถควบคุมได้ทั้งฮ่องเต้เเละกองทัพทหารในเมืองนั้นๆ จักรพรรดินีได้ไปขอต่อรองเเต่ไม่เป็นผล

ทำให้หลิวฉู่ซิ่ว ต้องจำใจไปอภิเษกสมรสกับองค์รัชทายาท ของเมืองเว่ยอัน ที่นางไม่รู้ว่าเป็นใคร

นางจึงบอกกับจักรพรรดินีว่า"ท่านเเม่ข้าไม่เเต่งงานได้มั้ย"จักรพรรดินีก็ตอบว่า"ไม่..เพราะมันเป็นเรื่องของบ้านเมือง ถ้าเราไม่ตกลงเเคว้นเรามีปัญหาเเน่"ทำให้นางต้องตัดสินใจระหว่างเดินทางไปอภิเษกสมรสเพื่อบ้านเมืองกับหนีไปเพื่อตนเองนางจึงได้ตัดสินใจที่จะไปอภิเษกสมรส

"ท่านเเม่ข้าตัดสินใจเเล้วข้าจะอภิเษกสมรส"ในเเววตาที่เต็มไปด้วยความสับสนกับความมุ่งมั่นเมื่อจักพรรดินีทรงเห็น ทำให้นางเจ็บปวดเป็นอย่างมากที่จะต้องบังคับลูกสาวสุดที่รักและลูกสาวเพียงคนเดียวของนางเพื่อบ้านเมือง เมื่อถึงเวลาที่ต้องไปนางได้มอบป้ายหยกเจ้าจอมที่มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะได้ครอบครอง คือจะต้องเป็นจักพรรดินีเท่านั้น นางจึงได้ถามไปว่า

"ทำไมท่านเเม่ต้องให้ข้าครอบครองป้ายหยกนี้"นางก็ได้ตอบไปด้วยความห่วงใยเเละสงสารว่า

"เมื่อที่เจ้าหมดหนทางที่จะก้าวต่อไปเจ้าจงใช้ป้ายนี้เพื่อเป็นกุญเเจแห่งหนทาง"นางทั้งสองต้องจากกันโดยไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกหรือไม่ เพราะในวัง

หลวงเเล้วถ้าไม่ได้เป็นใหญ่ก็ต้องตาย นางได้เเต่เป็นห่วงที่ไม่สามารถทำอะไรได้

"ถ้าในการรบครั้งนั้นข้าไม่ประมาทข้าคงจะไม่ต้องเสียลูกสาวของข้า"นางได้เเต่โทษตัวเองว่าลูกสาวต้องจำใจทำสิ่งนี้เพื่อเเม่เเละบ้านเมือง

นางคิดเสมอว่าถ้าเราเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาไม่มียศอำนาจ ไม่ได้ครอบครองป้ายหยกนั้น

ลูกของนางอาจจะไม่ต้อง ไปตกอยู่ในวังวน

เเห่งอำนาจที่ไม่มีทางจะหาทางออกได้

เมื่อนางมาถึงวังหลวงมันไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะนางเป็นคนที่รักอิสระเป็นองค์หญิงในทุ่งหญ้าชอบเที่ยวเล่น เเต่เพราะว่าฐานะของนางคือองค์หญิงทำให้นางไม่สามารถออกจากวังได้ตามใจ

และในทุกๆวันนางต้องร่ำเรียนกฏระเบียบมารยาท โดยมีนางรับใช้ที่คอยดูเเลเเละสนิทที่สุดในตอนนั้นคือ เซียวเอ๋อ นางเป็นเด็กสาวน่ารัก เมื่อองค์หญิงเข้ามาในวังหลวงได้ไม่นานนางก็ได้พบองหญิงอวี้เวย องค์หญิงที่ฮ่องเต้ทรงโปรดปรานมากที่สุด นางได้ไปเล่นด้วยกันที่อุทยานหลวง อวี้เวยได้ชวนให้นางเล่นยิ่งเป็ดที่ทำด้วยใหม นางได้ตกลงทันทีเพราะนางชื่นชอบการยิงธนู เมือผ่านไปสักพักนางชนะทำให้คนที่เเพ้ต้องลงไปพายเรือเก็บลูกธนู ด้วยความซนนางอยากลองนั่งเรือเลยกระโดดลงเรือ ทำให้เรือคว่ำโดยบนเรือนั้นคือคุณหนูรั่วหลินลูกสาวเเม่ทัพกองธงขาว ทำให้ทั้งสองคนตกน้ำ เเต่ในตอนนั้นมีเหล่าองค์ชายผ่านมาทำให้ไปช่วยได้ทันคนที่ช่วยองค์หญิงคือองค์ชายหลงเว่ย คนที่ช่วยรั่วหลินคือองค์ชายมู่ซินเวย ทำให้รั่วหลินไม่พอใจองค์ชายหลงเว่ยมาก เพราะทั้งสองคนคบกันเเต่องค์ชายกลับช่วยคนอื่น และในวันต่อมารั่วหลินไม่ไปหาและไปสนใจหลงเว่ย เมื่อตอนบ่ายฉู่ซิ่วได้นำของไปให้รั่วหลินเพื่อที่จะขอโทษ รั่วหลินนางได้รับของสิ่งนั้นกับฉู่ซิ่ว นางบอกว่า"เราอภัยให้องค์หญิงเพคะ"ฉู่ซิ่วได้พูดอีกว่าไม่ต้องเพค่ะก็ได้เราเป็นเพื่อนกันได้มั้ย นางได้ตอบตกลงทันที นางทั้งสองได้ไปเดินเล่นด้วยกัน ทำอะไรต่างๆด้วยกันและสนิทกันมากขึ้น พออยู่มาวันนึงฉู่ซิ่วได้ถามรั่วหลินว่า"เจ้าคิดว่าใครจะได้เป็นองค์รัชทายาท"นางได้ตอบว่า"ไม่รู้สิเเต่องค์ชายใหญ่มีความเป็นไปได้สูงเพราะองค์ชายคือคนที่ฮ่องเต้ฝากฝังไว้"แล้วรั่วหลินก็ได้ถามฉู่ซิ่วว่าเเล้วเจ้าคิดยังไงกับองค์ชายใหญ่นางได้ตอบว่า"ข้าไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา เเละอีกอย่างข้าไม่ได้อยากเป็นไท่จื่อเฟย(ชายาองค์รัชทายาท)"เพราในใจลึกๆของนางคือนางต้องการกลับเเคว้นเพราะเป็นห่วงพระมารดา เมื่อรั่วหลินเป็นสีหน้าที่ไม่ดีของฉู่ซิ่วเลยได้เปลี่ยนเรื่องคุย เมื่อใกล้ถึงเย็นรั่วหลินได้ขอตัวกลับจวนก่อน ทำให้ฉู่ซิ่วอยู่คนเดียวและได้มีเงาดำๆอยู่ข้างหลัง

เมื่อฉู่ซิ่วรู้สึกเหมือนมีคนยืนอยู่นางเลยหยิบมีดที่อยู่ใต้เสื้อ เเล้วค่อยๆหันไป เมื่อเป็นเช่นนั้นนางจึงรีบเก็บมีดทันทีเเละได้ถามหลงเว่ยว่า "องค์ชายท่านมาที่นี่ทำไมเพค่ะ"และเมื่อหลงเวยได้ยินอย่างนั้นเลยตอบไปว่า"ข้าเป็นห่วงเจ้า"ทำให้นางตกใจมากนางได้ถามไปอีกว่า"ทำไมเพค่ะ"หลงเวยได้ตอบไปว่า"ก็เพราะว่าเจ้าคือเจ้าทำให้ข้าต้องเป็นห่วง"และได้พูดต่ออีกว่า"เจ้าเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว"นางได้ตอบกลับไปอีกว่า"ขอบพระทัยเพค่ะ เเต่นี่ก็ค่ำแล้วหม่อมชั้นขอตัวเพคะ"เมื่อผ่านไปหลายวันและก็ใกล้ถึงวันเเต่งตั้งไทจื่อ ฉู่ซิ่วได้เพียงเเต่ทำใจทำให้นางเริ่มเก็บตัวเเละเศร้าเป็นอย่างมาก นางได้ออกมาที่อุทยานหลวง นางนั่งเล่นเเถวๆนั้นและหลงเวยได้เดินมาหานางและได้ถามนางไปว่า"เจ้าเครียดเรื่องไทจื่อใช่มั้ย"นางจึงตอบไปว่า"ใช่เพคะ ถ้าไทจื่อเป็นท่านก็คงดี"เมื่อหลงเวยได้ยินอย่างนั้นจึงได้ถามไปอีกว่า"ทำไมเจ้าอยากให้ข้าเป็นไทจื่อ หรือว่าเจ้า...."นางได้รีบเเทรกไปว่า"ก็เพราะข้าเห็นท่านเป็นเพื่อนการที่เข้าไปในตงกงมันไม่ใช่ที่ที่จะอยู่ง่าย"หลงเวยได้ถามไปอีกว่า"ทำไม"นางจึงตอบไปว่า"ก็เพราะตงกงก็เหมือนวังหลัง ที่ผู้หญิงที่เข้ามาต้องต่อสู้ชิงดีชิงเด่นกัน ข้าไม่ชอบแบบนั้น"หลงเวยได้ยินอย่างนั้นเลยได้ถามไป"แล้วเจ้าชอบแบบไหน"เมื่อได้ยินแบบนั้นนางทั้งตกใจแต่ไม่กล้าเเสดงออกทำให้นางได้ตอบไปว่า"ข้าชอบเเบบที่ให้ทุกคนสามัคคีกัน ไม่มีการชิงดีชิงเด่น เป็นเหมือนพี่น้อง"หลงเวยได้ยินอย่างนั้นเลยได้ถามไปอีกว่า"ก็เพราว่าเเคว้นของเจ้าผู้หญิงเป็นใหญ่เลยทำให้ไม่เข้าใจการชิงดีชิงเด่นสินะ"เมื่อหลงเวยได้พูดอย่างนั้นนางได้ถามไปพร้อมกับความใส่ซื่อว่า"อย่างไงเพค่ะ"หลงเวยตอบไปทันทีว่า"ถ้าทุกคนเข้ามาในวังหลวงเเล้วคือเข้ามาในวังวนเเห่งอำนาจ ถ้าไปเป็นใหญ่ก็อาจอยู่ไม่ได้"เมื่อหลงเวยพูดแบบนี้ทำให้นางยิ่งเครียด

เเต่หลงเวยก็พยายามไม่ให้นางเครียดจึงบอกไปว่า"เจ้าคือองค์หญิงเเละได้เป็นไทจื่อเฟยการปลดเจ้าเป็นเรื่องยาก ทำให้ไม่มีใครที่จะทำร้ายเจ้าไปเพราะเจ้าคือไทจื่อเฟย"เมื่อหลงเวยพูดเสร็จก็ได้เดินออกไป